Ξετυλίγοντας το ΝΗΜΑ.

Ταξιδεύοντας για Λάρισα εκείνη την υπέροχη Ανοιξιάτικη ημέρα, δεν μπορούσα να μην θαυμάσω τα καταπληκτικά χρώματα του ουρανού! Ερχόταν βροχή. Αγαπώ αυτές τις Ανοιξιάτικες βροχερές ημέρες όπου όλα τα χρώματα της φύσης, γίνονται λαμπερά και γεμίζουν φως!

Ταξίδευα με την μουσική τέρμα στα αυτιά μου. Τραγουδούσα περισσότερο για να μην κοιμάμαι γιατί ένιωθα απίστευτη κούραση  κι είχα όπως πάντα μια γλυκιά γλυκιά προσμονή!!!

Από αυτή την παρουσίαση του βιβλίου μου στη Λάρισα, θα θυμάμαι πάντα...διάφορα τρελά και χαριτωμένα.

Ήταν μια τρυφερή βραδιά...αυτό θυμάμαι. Θυμάμαι τα λόγια των υπέροχων γυναικών που μου έκαναν την τιμή να είναι εκεί για εμένα για να παρουσιάσουν το βιβλίο μου! Την αγαπημένη ξεχωριστή μου φίλη,  Κωνσταντία Χαλδούπη, Πολιτισμιολόγο  που μίλησε με μια απίστευτη γλύκα και μια απρόσμενη συγκίνηση και την ευχαριστώ βαθιά!
Την εξαιρετική συγγραφέα Γιώτα Φώτου, με εμπειρία μεγάλη στο χώρο της συγγραφής που επίσης μίλησε με μεγάλη φροντίδα για το κοχυλάκι και βέβαια την ξεχωριστή Δημοσιογράφο Κωνσταντίνα Καρυδάκη που είχε τον ρόλο του συντονισμού και βέβαια με συνεπήρε με τα λόγια και την αγάπη που μου έδειξε και άγγιξε την καρδιά μου!

Έβρεχε δυνατά και οι δρόμοι σκοτεινοί και υγροί εκεί, στον πανέμορφο Μύλο του Παπά όπου φιλοξένησε την παρουσίαση. Τα φώτα χάριζαν μια αίγλη και μέσα στην αίθουσα άκουγα το ρυθμικό ήχο των σταγόνων...Ο κόσμος λιγοστός, μα όλοι όσοι ήταν εκεί φαινόταν να το εννοούν! ....

Πριν μπω στο χώρο εκεί στην είσοδο, με σταματά μια γυναίκα! Μου έπιασε τα χέρια και μου είπε: "Σε διαβάζω στο blog. Δεν μπορώ να μείνω ήρθα μόνο να σε δω για λίγο να σε γνωρίσω. Να ξέρεις πως σε διαβάζω κι ήθελα να σε δω"...κι εξαφανίστηκε έτσι απλά!

Με ξάφνιασε, με συγκίνησε, με άφησε ξέπνοη και ένιωσα αγάπη για αυτή την άγνωστη γυναίκα που στάθηκε εκεί τόση ώρα για εμένα! Δεν θυμάμαι ούτε το όνομα σου μα θυμάμαι εσένα και σε ευχαριστώ γλυκιά μου...να το ξέρεις!!!

Πρώτο χαιρέτησα με μια σφιχτή αγκαλιά ένα νέο αγόρι...τον Γιάννη Ζαραμπούκα, που έγραψε μια μοναδική κριτική για το κοχύλι.
Μια κριτική τόσο γενναιόδωρη που με τάραξε βαθιά. Δεν τον γνώριζα δεν τον είχα συναντήσει ποτέ, μα ήξερε ό έναν τον άλλο και ήξερα πως είχε έρθει από την Αθήνα στην πόλη του τη Λάρισα νωρίτερα για τις γιορτές του Πάσχα για να μπορέσει να είναι εκεί εκείνη τη  βραδιά.
Η τιμή τεράστια...
Έβγαλε από την τσέπη του έναν μικρό γαλάζιο σελιδοδείκτη τόσο ξεχωριστό....
"Από δυο κορίτσια" μου είπε, "που αγάπησαν το κοχυλάκι"!!! Τις ξέρω αυτές τις δυο...και πάλι χωρίς να έχουμε γνωριστεί.
Είναι αυτός ο πελώριος, μικρός ιντερνετικός κόσμος που φέρνει κοντά ανθρώπους που δεν έχουν επιλογή από το ...να έρθουν κοντά γιατί τελικά κάτι τους συνδέει! Ένας ουρανός, μια θάλασσα μέσα μας, ένα κοινό σύμπαν! Είμαστε υπέροχα συνδεδεμένες!

Με πλησίασε μια γυναίκα...συνόδευε την εγγονή της που είχε προβλήματα όρασης. Αγκαλιαστήκαμε τρυφερά. Μιλήσαμε. Ένα νέο κορίτσι. Ένα πανέμορφο πλάσμα με τα τόσα όνειρα πίσω από τα μάτια με άγγιζε και ένιωθα το άγγιγμα της βαθιά.Υπέροχο τρυφερό, διστακτικό! "Γράφω" μου είπε. "Θέλω κι εγώ να γράψω" κι ένιωσα τόσο ξεχωριστή που εκείνη μοιράστηκε μαζί μου ένα όνειρο τόσο σπουδαίο...γεμάτο πόνο και έμπνευση!
Τον θυμάμαι αυτό τον πόνο και την έμπνευση που ζητούσε διέξοδο!!! Τον θυμάμαι καλά!!!..."Είμαι σίγουρη πως μια μέρα θα σε διαβάσω Χριστίνα"...της είπα και το εννοώ!

Πάντα στις παρουσιάσεις ακούω όλα αυτά που λέγονται για το κοχύλι και συγκινούμαι βαθιά. Είναι τόσο διαφορετική η άποψη, η στάση κι η εικόνα των ανθρώπων για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας. που ξαφνιάζομαι για τις μεταφράσεις του καθενός σε σχέση με τα βιώματα του!!!

Ξαφνιάζομαι με το πόσες διαφορετικές ερμηνείες υπάρχουν και πόσες διαφορετικές πόρτες ανοίγουν στην ψυχή του καθενός!

Το κοχύλι με έβαλε σε έναν κόσμο αλλιώτικο. Εκεί που όλα μοιάζουν με αφρός κι έχουν κάτι από την ελευθερία ενός σύννεφου. Κατάλευκα...και μολυβένια μαζί!

Θα θυμάμαι πάντα το κορίτσι εκείνο που με κοίταζε από μακριά...κι ήξερα πως ήταν εκεί μόνο για εμένα.
Την συνάντησα στο μετρό της Αθήνας λίγα χρόνια πριν. Σύνταγμα κι είχα χαθεί καθώς δεν ήξερα προς τα που να τραβήξω. Ήρθε κοντά μου σαν με είδε μπερδεμένη.
Την ρώτησα για την κατεύθυνση που θα έπρεπε να ακολουθήσω και διστακτικά με ρώτησε αν είμαι η Κατερίνα...Με ήξερε από το blog μου είπε κι εκεί στη μέσα του σταθμού αγκαλιαστήκαμε σφιχτά...
Αρχίσαμε να επικοινωνούμε λοιπόν ιντερνετικα και πάλι και να την τώρα στη Λάρισα μόνο για εμένα...
Μαζί της είχε κάτι πολύτιμο...Μια μικρή πλεκτή Μαφάλντα που έχει κουδουνάκια στα μικρά της παπουτσάκια. Πανέμορφη! Ειδική παραγγελία μόνο για εμένα, που λατρεύω τη Μαφάλντα μιας κι είναι η ηρωίδα της εφηβείας μου και της μοιάζω...σε όλα!

Όμως το πιο ξεχωριστό της δώρο ήταν μια συλλογή ποιημάτων, τυλιγμένο μαζί με ένα μικρό στριφογυριστό κοχύλι...
Ένας μικρός ναυτίλος. Μια σπείρα σύμβολο της αιωνιότητας. Τα ποιήματα αυτά με πόνεσαν βαθιά μιας και είναι οι πληγωμένες μαγικές λέξεις ενός ανθρώπου που έφευγε!
Του συντρόφου της...που χάθηκε πριν λίγο καιρό,  νέος και γεμάτος σχέδια κι αγάπη για εκείνη μα η ζωή είχε τα δικά της σχέδια και χάθηκε παλεύοντας σκληρά να μείνει μαζί της...λίγο ακόμη...και λίγο ακόμη...

Δεν υπάρχει δώρο πιο σημαντικό από αυτό...Σαν ένας άνθρωπος σου αφήνει στα χέρια σου την ψυχή του. Με δισταγμό,  με φόβο....με εμπιστοσύνη!

Τα ποιήματα αυτά με ακολουθούν κι είναι δίπλα μου...Τα λόγια ενός νέου ανθρώπου που αποχαιρετά μα ακόμη και τότε δεν σταματά να πιστεύει και να γεύεται την ζωή! Την μαγική ζωή!!!

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τον υπέροχο εκείνο ήλιο την επόμενη ημέρα στον πεζόδρομο και το κουβεντολόι παρέα με την Ειρήνη, το κορίτσι μου αυτό που διέσχισε την Ελλάδα για να έρθει να με συναντήσει...Τον ήλιο να παίζει με τα κατάμαυρα μαλλιά της, το ντροπαλό της χαμόγελο! Ένα τρυφερό μικρό κοχύλι...

Ευλογία οι άνθρωποι και το τι κουβαλούν!

Κι ύστερα προστέθηκαν στην παρέα οι αγαπημένοι μου. Ο Γιώργος Γιαννούσης συνάδελφος, φίλος και ο Υπεύθυνος του Κέντρου Στήριξης για το παιδί και την Οικογένεια ΝΗΜΑ και η Κωνσταντία Χαλδούπη υπεύθυνη του Δημιουργικού Εργαστηρίου ΝΗΜΑ...

Εκείνοι που με κάλεσαν κι έγιναν η αιτία να βρίσκομαι εγώ εκεί.

Γελάσαμε, θυμηθήκαμε, αναλύσαμε κι ύστερα πήγαμε παρέα στον δημιουργικό μαγικό χώρο που εργάζονται, βοηθώντας κι υποστηρίζοντας ανθρώπους. Το ΝΗΜΑ....Ένα πραγματικό στολίδι!
Ένα μαγικό χρωματιστό σπίτι γεμάτο ενέργεια. Ζωγραφιές κατασκευές, σχέδια. Ζωή παντού απλωμένη στο χώρο.
Εκεί που τα μικρά κοχύλια μαθαίνουν να μην σπάνε...Εκεί που τα σπασμένα κοχύλια κολλούν!

Σαν μπαίνεις σε έναν χώρο που γιάνουν πληγωμένες ψυχές το νιώθεις από την ενέργεια. Από το βάρος και την ταυτόχρονη ελαφράδα του χώρου. Τα μηνύματα είναι ξεκάθαρα.
"Εδώ μπορείς να είσαι εσύ." "Είναι εντάξει να είσαι εσύ"
Ο Γιώργος κι η Κωνσταντία δημιούργησαν ένα χώρο επούλωσης πληγών. Έναν χώρο εκπαίδευσης μικρών ανθρώπων κι αυτό είναι κάτι που αγαπώ γιατί με ακουμπά ως τα κατάβαθα της ψυχής μου!

Οι δυο τους με φρόντισαν, με  φίλεψαν, με ντάντεψαν,  με κάθε τρόπο και φεύγοντας μου χάρισαν μια ξεχωριστή λαμπάδα, φτιαγμένη από χέρια παιδικά στα εργαστήρι του ΝΗΜατος...
Χέρια ντελικάτα κι αληθινά...
Είναι αληθινό μυρωδάτο κερί και μυρίζει μέλι. Είναι βαμμένο απαλό γαλάζιο και πάνω του είναι στερεωμένο ένα μικρό ζυμαρένιο πουλάκι...μια Αλκυόνη!

Το πιο μικρό ξεχωριστό πουλάκι που γεννά τα αυγά της μέσα στο παγωμένο Γενάρη...Γενναία! Τόσο γενναία και τόσο μαμά, που ο Δίας την λυπήθηκε και της χάρισε μέσα στο σκληρό αυτό μήνα τις ζεστές Αλκυονίδες για να επιβιώνουν τα πουλάκια της!

Αγαπημένος συμβολισμός....Οπότε φέτος το Πάσχα θα κρατώ στην Ανάσταση μια αλλιώτικη λαμπάδα και νιώθω μια χαρά  παιδική! Είχα χρόνια να την νιώσω τούτη τη χαρά....Την χαρά της δικής μου, λαμπάδας!

Όσο κι αν μεγαλώσουμε μέσα μας...εκείνο το παιδί, θα διεκδικεί κάτι από τις τρυφερές ανάγκες της νιότης του!

Είπαμε αντίο και εις το επανιδείν και ο ήλιος ήταν ακόμη λαμπερός σαν ξεκίνησα για το δρόμο του γυρισμού! Και πάλι με δυνατή μουσική για να μην κοιμηθώ από την κούραση...Μπαίνοντας στην όμορφη Θεσσαλονίκη, μαγεύτηκα με την ομορφιά της θάλασσας σαν ο ήλιος στραφτάλιζε στην επιφάνεια της!

Γύρισα σπίτι και έπεσαν πάνω μου οι μικροί άνθρωποι που πια είναι μεγάλοι και κόντεψαν να με ρίξουν με την ορμή τους!  Ήθελα να ξεκουραστώ μα και να μοιραστώ τόσα μαζί τους κι εκείνοι μαζί μου...Εκείνα τα μικρά πελώρια στη ζωή μου πλάσματα, που είναι η καρδιά του Μικρού Λευκού Κοχυλιού!

Ένα δώρο ήταν αυτή η παρουσίαση γιατί μου χάρισε μνήμες. Με γέμισε νιώθω! Με τύλιξε με ευγνωμοσύνη. Μου χάρισε νέους φίλους. Με έφερε κοντά σε πλάσματα αέρινα ξεχωριστά.

Το κοχύλι και πάλι μου έδειξε το δρόμο...και δεν ξέρω πια που ακόμη θα σε οδηγήσει. Τι ακόμη έχω να ζήσω μαζί του....

Σκέφτομαι πως η ζωή είναι δώρο και περιμένουμε από αυτήν μα κι εκείνη κι εκείνη περιμένει από εμάς!

Κλείνω αυτό το υπέροχο ταξίδι με λόγια ξένα μα τόσο δικά μου...Τόσο δικά μου μου πονάω σαν τα διαβάζω δυνατά. Είναι ένα από εκείνα τα ποιήματα...οι προσδοκίες ενός ανθρώπου που φεύγει...μα δεν παύει να αγαπά βαθιά τις ρίζες του με τη ζωή!

Δεν παύει να προσδοκά...ίσως όχι πια για τον εαυτό του μα για όλους εμάς!

Προσδοκίες

Απέραντο γαλάζιο 

σ'ουρανό και θάλασσα.

Άσπιλο λευκό 

σε ψυχή κι ονείρατα 

και λίγο ευωδιαστό κρασί 

στο χρώμα της καρδιάς

να συνοδεύει γευστικά 

το υπόλοιπο 

της ζήσης.

Ευωδιαστό κρασί στο χρώμα της καρδιάς για το υπόλοιπο της ζήσης αγαπημένοι...όσο κι αν είναι αυτό για τον καθένα μας...είναι πελώριο αν το ζήσουμε όπως του αξίζει!

Γιώργο, Κωνσταντία σας ευχαριστώ βαθιά κι ειλικρινά. Κωνσταντίνα έχεις μια θέση στην καρδιά μου...

Ειρήνη, γενναία μου η ζωή σε περιμένει...σ΄αγαπάω!και σε εσένα άγνωστε ποιητή...πέτα ελεύθερος εκεί στο άσπιλο λευκό και το γαλάζιο του ουρανού...όπως σου αξίζει! Σε ευχαριστώ που έγινες η φωνή μου...

Σε όλους όσους βρεθήκατε εκείνο το βροχερό βράδυ σε εκείνη την αίθουσα...στέλνω ένα τεράστιο, τεράστιο ευχαριστώ για την γενναιόδωρη παρουσία σας!

Ξετυλίγοντας το Νήμα της ζωής του ο καθένας, έχει να ορίσει, να παλέψει, να διεκδικήσει τις δικές του ανάγκες, τις δικές του προσδοκίες κι είναι υπέροχο κάποιες φορές σαν οι προσδοκίες μας κι οι ανάγκες μας αυτές, να συγκλίνουν γύρω από ένα μικρό σπασμένο λευκό κοχυλάκι που δεν θέλει άλλο να πει παρά μόνο ένα...Ζήσε!

Καλή Μεγάλη Εβδομάδα αγαπημένοι....
                                                                                                                Κατερίνα