Το Πάσχα των στιγμών μας!

Όλα είναι στιγμές. Είτε τις ζεις, είτε τις προσπερνάς. Τίποτε πολύπλοκο δεν έχει αυτή η σκέψη, τίποτε μπερδεμένο!
Ένας φίλος μου λέει πως καταφέρνει να διαχειρίζεται καλύτερα τη σκέψη των γιορτών παρά τις ίδιες τις γιορτές όταν έρχονται...Τον καταλαβαίνω!

Πάντα πριν τις γιορτές έχω σχέδια και πλάνα και θέλω να κάνω αυτό ή το άλλο, μα πάντα πως τα καταφέρνω κι όλα ανατρέπονται και τρέχω να προλάβω μέχρι τελευταία στιγμή κι απολαμβάνω λίγο, ενώ το θέλω τόσο πολύ!...κι έρχονται οι στιγμές και φεύγουν και μένω με ένα συναίσθημα αδειάσματος. Τι έγινε ρε παιδιά;

Μα δεν μπορώ να κάνω περικοπές στα σχέδια μου. Δεν μπορώ να πω μην κάνεις τσουρέκια φέτος, αφού δεν προλαβαίνεις. Αγόρασε τα γλυκά που θα προσφέρεις.  Ας μην είναι πια τόσο περιποιημένο, στολισμένο ή καθαρό το σπίτι. Ας είναι επιτέλους βρώμικα τα τζάμια! Μην σιδερώνεις τα ρούχα κρύψτα κάπου και θα τα κάνεις όλα μαζί μετά...

Απλά δεν γίνεται γιατί ότι αφήνεις πίσω σου το βρίσκεις μπροστά σου!

Οπότε και πάλι αυτές οι γιορτές είχαν ανατροπές καθώς ενώ όλα φαινόταν να τα έχω σε έλεγχο τελικά...απάτη! Πάλι τρέχαμε με το τρελό αγόρι!

Για εμένα οι γιορτές έχουν ένα τελετουργικό το οποίο δεν θέλω να αποχωριστώ. Είναι όλα αυτά που μου θυμίζουν τις γυναίκες που μεγάλωσα που πριν το Πάσχα ξεσήκωναν το σπίτι για να είναι καθαρό για την Ανάσταση και ασβέστωναν και όλα μύριζαν πάστρα.
Τα έκαναν όλα κι όλα τα προλάβαιναν με κόπο βέβαια, μα υπήρχε μια τελετουργία σε όλο αυτό την οποία από ένστικτο ή  από συνήθεια απλά ακολουθώ ακόμη κι όταν είμαι στα κόκκινα...
Πάντα δηλαδή! Έτσι πάντα έχω κατά νου τα γλυκά και τα φουρνίσματα. Τις ωραίες παραδοσιακές μας γεύσεις στο τραπέζι. Το όμορφο μοσχομυριστό σπίτι, τζάμια καθαρά για να βλέπω απέναντι, φροντίδα σε αυτούς που αγαπώ, στρωμένα χαρούμενα τραπέζια, λουλούδια, γεύσεις πασχαλινές...

Τελειώνει αυτό; Δεν τελειώνει! Πότε δεν τελειώνει, μα δεν μπορώ να κάνω εκπτώσεις. Δεν θέλω!

Ίσως και να πρέπει...μα τελικά όλα αυτά σημαίνουν πολλά για εμένα και τα έχω ανάγκη. Τα κάνω για εμένα.

 Σεκέρ παρέ τα αγαπημένα μου. Τάρτα chocolate cookie για να σερβιριστεί με παγωτό για τα παιδιά. Κουλουράκια πορτοκαλιού με σοκολατένιο αυγουλάκι στο κέντρο του. Πλεξούδα για τους μεγάλους, κουνελάκι για τους μικρούς.

Εγώ έχω την ανάγκη να ξέρω πως έδωσα, όσα άξιζαν, πως προσπάθησα  όσο μπορούσα, πως τίμησα τους ανθρώπους με τους οποίους γιόρτασα, πως φρόντισα εκείνους μα τελικός αποδέκτης ήμουν εγώ. Η δική μου χαρά. Η δική μου ικανοποίηση...

Οπότε θα τεντωθώ όσο μπορώ, για να μπορέσω τα αυτονόητα για εμένα τελικά. 

...κι όπως λέει κι ένα κορίτσι μου γλυκό, που είναι μια τρελά εργαζόμενη μαμά δυο μωρών και φαίνεται κι εκείνη όλα να τα μπορεί, "όσο προλαβαίνεις να βάψεις νύχια σημαίνει πως το'χεις"...

Γιορτές χωρίς βαμμένα νύχια δεν υπάρχουν άρα...το'χω!

Κι ήταν μια όμορφη όμορφη γιορτή. Μπορεί να μην πρόσφερα σε εμένα όλα όσα χρειαζόμουν. Μπορεί να μην προσευχήθηκα όσο είχα ανάγκη, ούτε να ένιωσα την εσωτερικότητα και την κατάνυξη, αυτής της γιορτής όσο το χρειαζόμουν, λόγω έλλειψης χρόνου, μα κατάφερα να δώσω τα βασικά στον εαυτό μου και το πιο σημαντικό κατάφερα να κάνω όλα όσα σημαίνουν Πάσχα, για την οικογένεια και για τα αγόρια μου!

Οι γιορτές είναι σαν μια δοκιμασία! Εκεί που έχεις ρυθμό και η καθημερινότητα βγαίνει ξαφνικά μια ανατροπή και πρέπει να κάνεις όλα όσα κανονικά έκανες μέχρι χθες,  συν τα ψώνια, συν τα στολίσματα, συν τα φαγητά, συν την καθαριότητα, συν τα τζάμια, συν τα γλυκά, συν τον κόσμο, συν τα έξοδα, συν...τα νύχια! Και  προλαβαίνεις...τα πάντα. Ακόμη και τα νύχια!
Προλαβαίνεις να φορέσεις κι ένα χαμόγελο. Προλαβαίνεις και να ντυθείς όμορφα με κάτι ξεχωριστό, γιατί είναι γιορτές κι αυτό σου αξίζει...και τελικά προλαβαίνεις...ξαφνιάζεσαι...μα προλαβαίνεις!

Και σε αυτή την δοκιμασία των γιορτών, μαθαίνεις πολλά για εσένα, για τον τρόπο που σκέφτεσαι, για το πόσο μπορείς να ανοίγεις και να κλείνεις το μυαλό σου σε προκλήσεις και στην κούραση, για το πόσο ακόμη μπορείς να δώσεις, για το πόσο αντέχεις να μην πάρεις όσα χρειάζεσαι...Ναι μαθαίνεις!

Οι αγαπημένοι μου γονείς έλειπαν και πάλι για τελευταία φορά πια, μα ήρθε η μικρή μου αδερφή με τον άντρα της και τα ανίψια μας κι είχαμε και την οικογένεια του αγοριού μου και τελικά, ήταν ηλιοφώτιστες αυτές οι γιορτές. Γεμάτες με ανθρώπους όπως αξίζει στις γιορτές. Γεμάτες με παιδιά, γεμάτες με τις τσιρίδες, τις φωνές και τα γέλια τους. Γεμάτες με γεύσεις που αγαπάμε. Με μπόλικα γλυκά, που ευχαριστήθηκα να ψήνω. Γεμάτες με στολισμένα τραπέζια...
Η αγαπημένη μου Βέτα από το σχολείο της φύσης μου λέει..."Στις γιορτές κάνω τραπεζώματα και τα βγάζω όλα από τα ντουλάπια μου! Τα χαίρομαι όλα, σερβίτσια, μαχαιροπίρουνα, τα ευχαριστιέμαι..."

Το βραδινό τραπέζι, με ατομικά σπιτικά ψωμάκια brios ζυμωμένα από τα χέρια του αγοριού μου έτοιμα να βουτήξουν μέσα στην αξεπέραστη...αξεπέραστη λέω μαγειρίτσα μου!!!

Τα έβγαλα λοιπόν κι εγώ όλα. Τις γιορτές περιμένουν όλα για να βγουν. Να δώσουν. Να χαρίσουν. Δεν έχει νόημα να στρώσεις ένα τραπέζι, αν δεν δώσεις κάτι από το περίσσεμα σου σε όλο αυτό! 

Σαν η φροντίδα των ανθρώπων που θα καθίσουν γύρω από αυτό να έχει μέσα της και μια υπέρβαση! Κάτι που μπορεί να φαντάζει με υπερβολή ή με ανοησία....μα όχι. Ακόμη κι αν φαίνεται πως κανείς δεν προσέχει αυτά που κάνεις...όλοι νιώθουν. Ιδίως αν η φροντίδα λείπει...

Κι εμένα δεν με νοιάζει κανείς με τον τρόπο που με νοιάζουν τα συναισθήματα κι εικόνες των αγοριών μου. Και θέλω μεταξύ άλλων κι αυτό να θυμούνται από την μαμά τους. Τις γιορτές, τις γεμάτες κόσμο και τα όμορφα στολισμένα μοσχομυριστά τραπέζια που θα μνημονεύουν με χαρά!

Η λατρεμένη Pavlova με cream cheeze και φρέσκες φράουλες! Το πιο ωραίο γιορτινό μου γλυκό! Το προσφέρω με ύφος σοβαρό, μα δεν έπιασε. Pavlova τέλος!

Σε λίγα χρόνια αυτά θα μεγαλώσουν κι όλα αυτά θα περάσουν και τότε...οι γιορτές μας θα έχουν άλλο χρώμα, μα ως τότε, θα έχουν μέσα τους μια βάση κι η βάση είναι εδώ! Γύρω από κάθε γιορτινό οικογενειακό τραπέζι. 

Με τα καθαρά τραπεζομάντιλα και τα λουλούδια στο βάζο. Πόσο τιμή κρύβει για αυτόν που φροντίζεις όλο αυτό! Πόση τιμή για εσένα!

Κι όλα ήταν όμορφα...κι όλα είχαν την απλότητα που αγαπώ! Ο λαγός του Πάσχα, που παραδόξως έρχεται μόνο στο σπίτι μας, άφησε δώρα και πασχαλινές σοκολάτες για όλους κάτω από την μεγάλη Πασχαλιά δώρο της μαμάς μου πριν χρόνια που φύτεψα στη αυλή μας κι έγινε δέντρο πια! Κι αγαπώ όλα αυτά τα μικρά χαριτωμένα ψέματα που στόχος τους είναι προσφορά και τα λαμπερά μάτια των ανθρώπων! Ιδίως των μικρών ανθρώπων!
...κι οι άνθρωποι ξέρουν να δίνουν...και φέτος πήραμε αγάπη πολύ από όλους εσάς, με υπέροχες ευχές ιντερνετικές και όχι μόνο, με λόγια αληθινής φροντίδας, με μικρά χαριτωμένα δώρα που έφτασαν με το ταχυδρομείο και μας γέμισαν χαρά και χαμόγελα!

Όπως αυτού του υπέροχου κοριτσιού, από την μακρινή Αχαία...που γέμισε ένα κουτί με υπέροχα καλούδια για όλους με γεύσεις και δημιουργίες της και μας τα έστειλε...κι όταν μίλησα μαζί της στο τηλέφωνο η ταπεινότητα της με συγκίνησε βαθιά!
Μια μαμά μόνη με την μικρή της υπέροχη κόρη, που περιμένει το αγόρι της να γυρίσει από τις μακρινές θάλασσες που ταξιδεύει κι όμως το Πάσχα γέμισε με κόσμο το σπίτι της για να γιορτάσουν μαζί κι ανάμεσα σε όλα θυμήθηκε κι εμάς! Πόση γενναιοδωρία....
Πόσο σε ευχαριστώ Παναγιώτα μου που  μας  άγγιξες με τόση απαλότητα κι αγάπη.

Το σπίτι μας γέμισε μηνύματα. Λέξεις και γράμματα γεμάτα συναισθήματα...ένα αυγό χρωματιστό, ένα λουλούδι, ένα καλαθάκι, ένα βαζάκι με σοκολατάκια, ένα βάζο σπιτική μαρμελάδα,  ένα τσουρέκι χειροποίητο...δείγματα αληθινού νοιαξίματος και φροντίδας! Δεν σημαίνουν τίποτε παραπάνω από ένα απλό "σε σκέφτηκα"...μα από πότε το "σε σκέφτηκα" είναι απλό;
Όχι...Το "σε σκέφτηκα" ανάμεσα στους τόσους ανθρώπους που έχω να σκεφτώ είναι πράξη πελώρια. Σημαίνει τα πάντα. Σημαίνει πως δεν διεκπεραίωσα απλά, δεν ήσουν μια υποχρέωση ανάμεσα σε άλλες, μα για εσένα έδωσα το παραπάνω μου. Το "σε σκέφτηκα" είναι το αληθινό δώρο!

Όπως αυτό το πολύτιμο μήνυμα, που κρυβόταν μέσα σε αυτό το πανέμορφο αυγό...που με έκανε να βουρκώσω γιατί κλείνει μέσα του όλο το νόημα της υπέροχης αυτής γιορτής!

Όμως το πιο τρυφερό είναι οι λαμπάδες!!! Ναι μεγάλοι άνθρωποι και μας δωρίζουν λαμπάδες σαν να είμαστε παιδιά!
Για εμένα αυτό είναι τόσο τρυφερό μιας και δεν πήρα ποτέ λαμπάδα από νονά...άλλα χρόνια, άλλες σχέσεις.
Γι 'αυτό ίσως και  λατρεύω να χαρίζω δικές μου χειροποίητες λαμπάδες. Έτσι όταν λάβαμε τις λαμπάδες μας από την τρελή τρελή, νεραϊδονονά της καρδιάς μας...γελούσαμε και εγώ έκλαιγα και λίγο...η συγκίνηση βλέπεις λόγω των ημερών.
Ο Πα είχε στη λαμπάδα του κρεμασμένο ένα χειροποίητο καδράκι με εμένα κι εκείνον λέει σε μερικά χρόνια...και το αγαπώ αυτό μικρό καδράκι και χαμογελώ συγκινημένη κάθε φορά που τους κοιτώ τους δυο μικρούς σιωπηλούς πάνινους ανθρωπάκους, εμένα κι εκείνον κι εγώ αχ...εγώ είχα στη λαμπάδα μου μια πάνινη κούκλα, που νιώθει πολλά και λέει λίγα....
Την αγαπώ γιατί με ξέρει, γιατί κρύβει τα νιώθω μου στα σφιχτά της χείλη και την ονόμασα Σαπφώ γιατί είναι έτοιμη για το γνωστό "Μπουρλότοοοοο!!!"

Λίγες μέρες μετά το την Ανάσταση κατέφθασε με το ταχυδρομείο και μια ακόμη λαμπάδα...από ένα κορίτσι που αγαπώ...και μαζί θα τρέξουμε τον πρώτο της Μαραθώνιο! Γι' αυτό κι η λαμπάδα της είναι συμβολική κι υπέροχα κοριτσίστικη!!!!
Την στόλισα στο σπίτι μας, γιατί την αγάπησα και δεν θα την κάψω...Κάποιες λαμπάδες δεν ξέρω αν θα τις ανάψω ποτέ....Σαν να μην θέλω να λιώσει αυτή η αγάπη...
Η Σαπφώ δεν θα "μπουρλοτιάσει" ποτέ να το ξέρεις νεραϊδονονά μου...

Πόσο πλούσιοι είμαστε και το αγνοούμε...Έτσι μέσα σε αυτό τον συναισθηματικό πλούτο πέρασαν οι μέρες του Πάσχα. Παρέα με την στενή οικογένεια, παρέα με τα μικρά μας, παρέα με τον εαυτό μας...
Όλα πέρασαν, μα όλα έκαναν την δουλειά τους. Όλα έβαλαν το λιθαράκι τους σε μια όμορφη γιορτή...ακόμη και τα ασήμαντα όπως, τα καθαρά τζάμια!
Πρόλαβα πριν περάσουν όλα να φυτευτώ λιπόθυμη στον καναπέ για μισή ημέρα...μόνο μισή υπέροχη ημέρα και κοιμήθηκα βαθιά και σαν ξύπνησα... όλα ξαφνικά είχαν τελειώσει!

Τώρα που όλα πέρασαν. έμειναν βουνά από άπλυτα κι ασιδέρωτα. Όλα αυτά που ήταν καθαρά παραδόξως σε χρόνο μηδέν είναι πάλι βρώμικα...Έμειναν τα βουνά με τους παλιούς λογαριασμούς που πάνω τους προστέθηκαν και νέοι...τι έκπληξη!!!
Έμειναν οι υποχρεώσεις που δεν είχαν φύγει ποτέ, έμειναν σκέψεις και μνήμες και σιωπή εκεί που μέχρι χθες είχε θόρυβο και φασαρία. Έμεινε μια κούραση, μα και μια θλίψη και μια αίσθηση...φτου κι απ' την αρχή...
Σαν όλα να πάγωσαν για λίγο και να συνεχίζουν από εκεί που σταμάτησαν...έτσι απλά! Και ξέρω, ξέρω πως αυτό ισχύει για όλους...
Ξέρω πως όλοι αυτές τις μέρες είμαστε κουρασμένοι. Κάποιοι περισσότερο κουρασμένοι.  Κάποιοι περισσότερο ξεκούραστοι και προνομιούχοι...μα τελικά οι προνομιούχοι είμαστε εμείς που έχουμε ανθρώπους γύρω μας, να μας νοιαστούν, να μας φροντίσουν, να μας χαρίσουν, να μην μας ξεχάσουν, να μας τιμήσουν με το αληθινό ενδιαφέρον τους κι εμείς δεν το ξεχνάμε.
Είμαστε τυχεροί που στην ζωή μας, υπάρχουν κι αυτοί που δίνουν...χωρίς να έχουν κατά νου μόνο να πάρουν.

Οι μέρες των γιορτών, είναι μέρες συναισθηματικής και σωματικής δοκιμασίας! Το λέμε συνέχεια... κι αν κανείς τις περάσει αλώβητος, είναι τυχερός. Αν τις περάσει χαρούμενος, είναι ευλογημένος!

Χρόνια Πολλά αγαπημένοι. Μακάρι το φως της Ανάστασης να φωτίσει τις καρδιές όλων μας και ο κόσμος μας να γίνει λίγο πιο ανοιχτός, λίγο πιο γενναιόδωρος, λίγο πιο ταπεινός και ευγνώμων.
Με περισσότερα "ευχαριστώ" και λιγότερη αδιαφορία κι εγωισμό.

Σας ευχαριστώ για όλα...Που είστε εκεί. Που νιώθετε μαζί μου...Μαζί μας...Που μας φροντίζετε. Που μας στέλνετε την ενέργεια και την αγάπη σας!
Και εσείς κορίτσια, κρατήστε λίγη από αυτή την ενέργεια και την αγάπη για εσάς. Για τον πολύτιμο, πολύτιμο εαυτό σας. Φροντίστε τον και αν δεν προλαβαίνετε τίποτε άλλο γιατί πάντα οι άλλοι είναι προτεραιότητα...τουλάχιστον μέρες σαν και τούτες, "βάψτε τα νύχια" σας! Τουλάχιστον αυτό....

Αγάπη. Υγεία και Γαλήνη στις ψυχές όλων. Με αγάπη η οικογένεια
                                                                                                                             ΚαΠα