Το παιδί Χαμομηλάκι...

Το μικρό αγόρι πήρε το όνομα του παππού πήρε και τη χάρη του σε πολλά κι όπως ο μπαμπάς μου αγαπά να χάνεται στη φύση έτσι κι ο Γιώργης μας, τρελαίνεται να ζει περιπέτειες μέσα της.

Οι μέρες των πασχαλινών διακοπών τέλειωναν και την τελευταία ημέρα που θα ήταν η γιορτή του ζήτησε να την περάσουμε κάπου έξω κάνοντας πικ νικ με τα ξαδέρφια του.

Το Αναστασάκι η μικρή τους ξαδέρφη ήταν από μέρες μαζί μας και τα παιδιά όταν είναι η μικρή στο σπίτι εκστασιάζονται ιδίως ο Γιώργος που είναι πιο κοντά της ηλικιακά και συναισθηματικά.

Περιμέναμε να δούμε αν ο καιρός θα ήταν καλός και βρήκαμε εναλλακτική, σε περίπτωση που θα είχε συννεφιά. 

Ο μικρός απογοητεύτηκε. Η βόλτα στην πόλη και το πρωινό brunch σε ένα πανέμορφο γραφικό μαγαζάκι δεν μπορούσαν να συγκριθούν με το δικό του όνειρο να τρέχει στα λιβάδια παρέα με τα ξαδέρφια του!

Έτσι τελευταία στιγμή αφού ο καιρός δεν μας πρόδωσε, ενημερώσαμε μικρά και μεγάλα ξαδέρφια που ζουν κοντά μας και όσοι τα κατάφεραν ήρθαν με ενθουσιασμό....

Το τοπίο το είχα δει στον τελευταίο Μαραθώνιο την ώρα που έτρεχα. Περνούσαμε πάνω από τη γέφυρα και είδα τον Αξιό πελώριο και πανέμορφο και είδα ανθρώπους να ψαρεύουν στις όχθες του. Τράβηξα μια γρήγορη φωτογραφία τότε κι υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως θα το ψάξω αυτό το μέρος....
Οπότε μπήκαμε όλοι στο αμάξι κι άρχισε η περιπέτεια αφού προσπαθούσαμε να βρούμε που ακριβώς θα πάμε, από που θα κατέβουμε δίπλα στο ποτάμι και που θα στήσουμε το μικρό μας γιορτινό παρεάκι....

Δεν ήταν εύκολο, μα ούτε και δύσκολο πολύ. Πηγαίνοντας προς Χαλκηδόνα, αμέσως μετά το χωριό Γέφυρα, περνάς πάνω από τη γέφυρα του Αξιού και στρίβεις αριστερά....και βγαίνεις σε ένα παλιό εγκαταλελειμμένο δρόμο φαντασμάτων σαν να βγήκε από Αμερικάνικη ταινία, με πυκνή βλάστηση δεξιά κι αριστερά...κι απλώνεται μπροστά σου ένα άγριο πανέμορφο τοπίο, με λεύκες στα αριστερά και μπροστά τη γκρεμισμένη παλιά σιδερένια γέφυρα του Αξιού που πια βρίσκεται βυθισμένη μέσα στα βαθιά νερά.

Το παλιό φυλάκιο δέσποζε εγκαταλελειμένο κι απόκοσμο και η παλιά γέφυρα απομεινάρι του Δευτέρου Παγκοσμίου πολέμου φαινόταν σαν ένα τεράστιο σκουριασμένο κουφάρι...

Η ομορφιά αυτή ήταν δώρο για τα μάτια. Μπορούσα να φανταστώ εικόνες και να ταξιδέψω στο χρόνο...Το λάτρεψα το τοπίο και μας αποζημίωσε!

Στις όχθες του ποταμού δεξιά κι αριστερά είχε μικρά σημεία με άμμο όπου ψαράδες ρέμβαζαν απολαμβάνοντας τη σιωπή. Η άμμος κάτασπρη και ψιλή καθαρή, ποταμίσια..."μοιάζει με χρυσόσκονη" είπε η ανιψιά μου καθώς την άφησε να κυλά από τα δάχτυλα της  και πράγματι η υφή της ήταν μεταξένια.
Το τοπίο υπέροχο πραγματικά. Το μόνο θλιβερό κομμάτι ήταν η ανθρώπινη παρέμβαση με σκουπίδια εδώ κι εκεί τι κρίμα στ' αλήθεια!!!...μα και πάλι τίποτε δεν μπορούσε να κλέψει από τα μάτια μας την αίσθηση του μεγαλείου του τεράστιου ποταμού!

Εκεί μέσα σε μια συστάδα από λεύκες  στήσαμε τη γιορτούλα μας. Σε ένα υπέροχο ισιάδι κάτω από τα πελώρια δέντρα, με τον ήλιο να παίζει ανάμεσα στις πυκνές φυλλωσιές και τα τα πουλιά να συμμετέχουν στο τρελό τραγούδι της φύσης. Αποκομμένοι θαρρείς από τον κόσμο. Δεν ακουγόταν τίποτε σαν να ήμαστε σε ένα βαθύ απομονωμένο δάσος...

 

Βγήκαν τα φαγητά και τα γλυκά όλων κι ενώθηκαν σε ένα μεγάλο χαρούμενο γευστικό τραπέζι! 

Παιχνίδια, γέλια, στιγμές....υπέροχες τρυφερές στιγμές. Παιδικές φωνές παντού και μια αίσθηση ασφάλειας και ηρεμίας, σαν να ανήκαμε εκεί. Σαν ο κόσμος να είναι αλλού κι εμείς μόνοι μα και μαζί.

Θυμήθηκα τα παιδικά μου χρόνια τότε που πρωτομαγιές και γιορτές πηγαίναμε με τους γονείς και τους συγγενείς μας και κάναμε εξοχικά γεύματα δίπλα στο γάργαρο τότε ποτάμι. Παιδιά, παππούδες, γονείς, φίλοι, συγγενείς...Σαν να ζούσα ξανά μέσα στις ξεθωριασμένες εκείνες φωτογραφίες  με ανθρώπους που δεν υπάρχουν πια και παιδιά που είναι μεσήλικες....

Κοίταζα τα παιδιά μας καθώς έπαιζαν, μιλούσαν γελούσαν και πάλευαν ασταμάτητα μπροστά μου κι εγώ κάπου εκεί στην άκρη να τους παρακολουθώ, να τους καμαρώνω, να γεύομαι λίγη από την δική τους ολοζώντανη και την δική μου χαμένη ξεγνοιασιά! Το γέλιο τους γάργαρο. Πηγαίο...

Απέναντι το δάσος άγριο, πανέμορφο, προκλητικό. Ακουγόταν μόνο το απαλό κελάρυσμα του ποταμού και τα αηδόνια...Θεέ μου τι μαγικός ήχος, ο ήχος του αηδονιού.

Εξερεύνησαν την κοίτη του ποταμού, βρήκαν ξύλα κι έκαναν τα χέρια τους πανιά και καράβια, σκαρφάλωσαν σε δέντρα, έκαναν τους γενναίους, γέλασαν, πέταξαν άμμο ο ένας στον άλλο, πάλεψαν, μπήκαν σε ένα παλιό φυλάκιο, έπαιξαν κυνηγητό κι ήταν σαν να παρακολουθούσα μια υπέροχη μα αληθινή ταινία, όπου οι μικροί πρωταγωνιστές ήταν πλάσματα αγαπημένα. Τα παιδιά μας! 

Οι ισορροπίες τους δεν ήταν καθόλου εύθραυστες. Ακόμη κι όταν κάποιος έμενε πίσω ή έκανε πείσματα, ο άλλος τον ξεσήκωνε και τον τραβούσε. Δεύτερες σκέψεις δεν υπήρχαν, ούτε εγωισμοί κι όλες οι εντάσεις λύνονταν με ένα πείραγμα κι ένα γέλιο!

Ήμασταν τυχεροί γιατί είχαμε μαζί μας κι έναν μικρό Ιππότη που μπορεί να ζούσε στο δάχτυλο του μικρότερου μου ανιψιού όμως με την απεριόριστη δύναμη του μας προστάτευε όλους και τα παιδιά τα ξέρουν και τα αποδέχονται αυτά τα μικρά μαγικά....όχι μοιάζει με σκουλήκι αλλά δεν είναι...Ιππότης είναι!

Τους κοίταζα από μακριά καθώς περπατούσαν μπροστά μου γεμάτοι εμπιστοσύνη, φροντίζοντας τον πιο μικρό της παρέας κι ακολουθώντας τους μεγαλύτερους, μικρά πανέμορφα χαμομηλάκια. Πλάσματα σπουδαία, γεμάτα με επουλωτικές ιδιότητες για όλους εμάς τους παντογνώστες ενήλικες.

Η παρέα των παιδιών με γαληνεύει. 

Μπορεί κανείς να μάθει τόσα παρατηρώντας τα και πάλι αναφέρω κάτι που έχω ξαναγράψει πως δηλαδή όχι τυχαίο ο Moreno παρατηρώντας το παιχνίδι των παιδιών εμπνεύστηκε μια νέα Ψυχοθεραπευτική μέθοδο το Ψυχόδραμα. Μια μέθοδο που πάνω της στηρίχθηκαν πολλές εναλλακτικές θεραπευτικές μέθοδοι ανάμεσα τους και αυτή που διάλεξα εγώ, η Δραματοθεραπεία.

Πάνω στο παιχνίδι των παιδιών, βλέπεις ξεκάθαρα τις συνδέσεις τους. Πότε μπλοκάρουν, πότε αποσυντονίζονται και πόσο κάποια παιδιά έχουν την δύναμη και την δεκτικότητα να ενσωματωθούν χωρίς να ανταγωνίζονται, ενώ κάποια άλλα λειτουργούν με έναν υπέροχο τρόπο σαν φροντιστές σβήνοντας την ανταγωνιστικότητα μέσα στην ομάδα...

Και μετά από λίγη ώρα μέσα στη  φύση βλέπεις το πως απλά συνδέονται και αρχίζει να λειτουργεί η αλληλοβοήθεια και η μεταξύ τους φροντίδα.

Ήταν μια όμορφη αξέχαστη εκδρομή όπου ήρθαμε κοντά. Χαλαρώσαμε πολύ, αγκαλιαστήκαμε πολύ, γελάσαμε πολύ, παίξαμε πολύ και φάγαμε πολύ...

Τα παιδιά με τα δικά τους ξαδέρφια κι εμείς με τα δικά μας...

Μας βρήκε το σούρουπο να μαζεύουμε ότι απέμεινε και να αγκαλιαζόμαστε σφιχτά πριν πούμε αντίο. Αφήσαμε τα αηδόνια και τον κούκο που φώναζε μέσα από τα δέντρα. Αφήσαμε τις λεύκες και το θρόισμα του ανέμου μέσα από τα ασημιά τους φύλλα. Αφήσαμε το μουρμουρητό του ποταμού και γυρίσαμε στη ζωή μας...Ο μικρός μας ήταν ευτυχισμένος κι έκλαιγε..."γιατί πέρασα τέλεια μαμά...Ευχαριστώ για την πιο ωραία γιορτή"... τα δάκρυα του έσβησαν πάνω στο νέο μικρό χνουδωτό ζωάκι που απέκτησε για την γιορτή του και κοιμόταν δίπλα στο βελούδινο μάγουλο του...Φαντάζει πια μεγάλος, μα είναι ακόμη τόσο τρυφερά μικρός... 

Για μέρες μετά συζητούσαμε το τι κάναμε, τι ζήσαμε, τι νιώσαμε και καταλήγαμε ξανά και ξανά πως ήταν μια περιπετειώδης, αξέχαστα όμορφη ημέρα. Γεμάτη απλότητα. Με ήχους γεμάτους ζωή κι αλήθεια...

Μια ημέρα γεμάτη με την παιδική καθαρότητα που ζει μέσα μας...Παρέα με το εσωτερικό μας παιδί.

Το παιδί χαμομηλάκι με τις αντισηπτικές  ιδιότητες. Το παιδί χαμομηλάκι που ξέρει να τονώνει τη ζωή  με τις θαυματουργές του θεραπευτικές  ικανότητες.
Το παιδί χαμομηλάκι που ναι μεν  έχει μάθει να επιβιώνει, μα τελικά ασφυκτιεί στο μπερδεμένο μυαλό και τα μόνιμα κουρασμένο σώμα ενός ενήλικα...

Καλημέρα αγαπημένοι. όποτε μπορείτε αφήστε τα όλα και πάτε να βρείτε εκείνο το παιδί. Το παιδί χαμομηλάκι.
Μην διστάσετε, μπείτε βαθιά μέσα στη φύση κι εκείνη θα του δείξει το δρόμο...

Εκείνη, θα κάνει τη σύνδεση....

                                                                                                                               Κατερίνα