Όσα Έχω!

Μια Κυριακή. Μια ημέρα ξεκούρασης και χαράς. Ένα λουλούδι κομμένο από χέρια παιδικά. Μια άτσαλα γραμμένη κάρτα, μια βόλτα με τα ποδήλατα.Ένα ηλιοβασίλεμα εκεί δίπλα στη θάλασσα.Ένα γέλιο και μια ανάσα.Μια αχτίδα φωτός στα ορθάνοιχτα μάτια, ένα άγριο τοπίο...και μπορώ να συνεχίζω για ώρες...

Είναι όλα αυτά που νιώθω και βλέπω κι ακούω κι έχω...Είναι όλα αυτά που απλόχερα μου δίνονται κάθε μέρα μα μπορώ σπάνια να τα αφουγκραστώ και να τα εκτιμήσω γιατί συνήθως δεν προλαβαίνω κι έρχονται τα Σαββατοκύριακα και σαν να ξυπνώ αλλιώτικα πιο ανάλαφρα και όλα έχουν άλλη βαρύτητα γιατί έχω στόχο να τα ζήσω κι όχι να τα προσπεράσω όπως συνήθως.

Ξυπνώ νωρίς και βλέπω τα υπέροχα χρώματα της φύσης καθώς τρέχω ανάμεσα σε λιβάδια και χωράφια με κατακίτρινα σινάπια. Βλέπω τον ουρανό και τα σύννεφα να μαζεύονται και να φουσκώνουν θαρρείς και χαίρομαι, χαίρομαι με την προοπτική μιας μπόρας μιας ξαφνικής άγριας καταιγίδας που θα ξεσπάσει και θα μας γεμίσει καθαρότητα. 

Τα χρώματα, οι σκιές ο ήλιος, οι Ανατολές και τα ηλιοβασιλέματα, όλα  γεμίζουν τα μάτια μου με εικόνες αγαπημένες που τις τακτοποιώ ωραία μέσα στο μυαλό μου σαν φωτογραφίες στα άλμπουμ και σαν βουλιάζω τις ξαναφέρνω στο νου κι η καρδιά μου πεταρίζει....Ζω για αυτές τις στιγμές, τις γεμάτες από την απλότητα των εικόνων.

Καμιά φορά οι ποδηλατικές βόλτες μας με το αγόρι είναι μακρινές και σιωπηλές και χωρίς τα αγόρια που κάνουν πια όλο και περισσότερο τα δικά τους κι ευχαριστιόμαστε την κάθε στιγμή. Προσπαθώ να κάνω ποδήλατο χωρίς χέρια και δεν τα καταφέρνω πια κι αναρωτιέμαι πως όταν ήμουν παιδί τα χέρια μου δεν ακουμπούσαν σχεδόν ποτέ στο τιμόνι. Έκανα ποδήλατο μόνο με το κάτω μέρος του κορμιού μου για ολόκληρα χιλιόμετρα και το θυμάμαι τώρα και θυμώνω με την ατσαλοσύνη μου, με το σώμα μου που ξέχασε πως είναι να μην φοβάται τις τούμπες....

Το σπίτι μόνιμα ακατάστατο και μόνιμα παιχνίδια πεταμένα παντού και ο ήχος της μάχης που βγαίνει από το στόμα του μπαμ μπαμ μπαμ...πιου πιου, μπχχχχχ, φουσσσσστ...ήχοι παιδικής γαλήνης κι απόλαυσης...

...κι έρχονται τα μοναδικά βράδια, παρέα με τις αδερφές  ψυχές μου τα κορίτσια μου...που μαζί τους μπορώ να είμαι ελεύθερη! Σε μια σπιτική ανοιξιάτικη βεγγέρα με τα παράθυρα ανοιχτά και τα λόγια τα αβίαστα, τα βαθιά και τα γέλια που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα είναι κοριτσίστικα.

....κ έρχονται οι Κυριακές οι πολύτιμες μου που κάποτε τις μισούσα και τώρα τις αγαπώ και τώρα που ο καιρός άλλαξε είναι οι μέρες αυτές σκέτο δώρο...

Και δεν θέλει πολύ η ευτυχία να ξεσπάσει μέσα μου σαν καλοκαιρινή μπόρα...Μια χαρούμενη γλάστρα, τριαντάφυλλα κομμένα από τις τριανταφυλλιές της γιαγιάς και δυο κάρτες φτιαγμένες στο χέρι. Η μια έγραφε..."μαμά μην σταματήσεις να προσπαθείς ποτέ!"....

Έμεινα σιωπηλή στο σιωπηλό σπίτι να την κοιτώ...Έλειπαν οι τρεις τους. Τους πήρε ο μπαμπάς τους και πήγαν εκδρομή να δουν την αναπαράσταση της μάχης στο οχυρό Ρούπελ! Γύρισαν κατακόκκινοι από τον ήλιο και τρισευτυχισμένοι μιλώντας μου ασταμάτητα για αυτά που είδαν κι αυτά που ένιωσαν βλέποντας μια αληθινή μάχη, με αληθινά όπλα, κι αληθινές στολές Γερμανών κι αληθινά αεροπλάνα κι αληθινές εκρήξεις....Ευτυχισμένοι!

Είχα στρώσει ένα τραπέζι μαμαδίστικο γεμάτο με τα ευχαριστώ μου για την πρωινή τους έκπληξη.Για τις κάρτες, τα λουλούδια...την λευκή ορτανσία...και το μην σταματάς να προσπαθείς ποτέ!...

Για αυτή την εντολή που θα την κρατώ φυλαχτό κάθε φορά που θα θέλω να εγκαταλείψω...να αφεθώ...να βουλιάξω! Θα θυμάμαι...πως ένας μικρός κι άγουρος άνθρωπος με παρατηρεί και μου ζητά να μην σταματήσω να προσπαθώ ποτέ..."να προσπαθώ τι;"  τον ρώτησα...
"Να είσαι μαζί μας χαρούμενη.Να είσαι ελεύθερη.Να βρίσκεις χρόνο για εμάς"...

Κι άλλα μου είπαν πολλά. Ξέρω πως αυτό μπορώ να το καταφέρω μόνο με έναν τρόπο...Με το να μην εγκαταλείπω εμένα...

Ένα χαρούμενο τραπέζι στην αυλή. Ένα γλυκό που αγαπούν. 

Μια γιορτή σπουδαία για μένα, που κάθε χρόνο ονειρεύομαι να την ζήσω φροντίζοντας την δική μου μαμά. Μια γιορτή που κάθε χρόνο τέτοια ημέρα ξυπνώ με την εικόνα της γιαγιάς μου, που δεν πρόλαβα να φροντίσω.

....Στάθηκα λοιπόν εκεί στην άκρη μιας φράσης ένα όμορφο και φωτεινό πρωινό, παρέα με δυνατό καφέ, ένα φρέσκο ξεροψημένο κουλούρι που περιμένω μια μόνο ημέρα της εβδομάδας να απολαύσω και την πιο βελούδινη μυρωδάτη μαρμελάδα φράουλα του αγοριού μου και θυμήθηκα μια φράση που γυρόφερνε το μυαλό μου από την στιγμή που την άκουσα....

Κάποια στιγμή, μέσα σε μια θεραπευτική άσκηση μιας ομάδας. Έπιασε στα χέρια της ένα χαρτάκι που έγραφε τη λέξη ευτυχία και στο πρόσωπο της σχηματίστηκε ένα αδιόρατο μειδίαμα σαν να αναπολεί, σαν να σκέφτεται...Έχει περάσει από βουνά κακοτράχαλα, έχει παλέψει με θεριά, έχει φλερτάρει με το θάνατο τον ίδιο. Έχει χάσει κομμάτια του σώματος της, κόντεψε να χάσει τον εαυτό της και στέκεται εκεί με το απαλό νοσταλγικό χαμόγελο στο γαλήνιο πια πρόσωπο της και ψιθυρίζει..."ευτυχία"....Το χαρτάκι που κρατά της ζητά να μας πει τι σημαίνει για εκείνη αυτή η λέξη...Ευτυχία...

Μετά από όλα όσα έζησε, όλα όσα έχασε, όλα όσα έμαθε...Τι είναι ευτυχία;

..." όσα έχω"!

Ψιθύρισε...και μαγεύτηκα με την απλότητα της συνειδητοποίησης. Oχι όλα όσα θα ήθελα, όχι όλα όσα είχα, όχι όλα όσα θα κάνω, θα αποκτήσω, θα κατακτήσω, όχι όλα όσα ονειρεύομαι, όχι τα ταξίδια, τα αγαθά, οι στιγμές που θα έρθουν ή ίσως και να μην έρθουν αλλά νομίζω πως θα με κάνουν ευτυχισμένη....όχι! τίποτε από όλα αυτά, αλλά το απλό..."όσα έχω"! 

Δεν κοιτάω αν είναι πολλά ή λίγα, δεν μετράω, δεν συγκρίνω...Είναι αυτά. Αυτά έχω! Κι αυτά αρκούν για να είναι η ευτυχία μου....

Χάρη σε εκείνην και σε άλλους μαγικούς ανθρώπους που έζησαν σε σκιές και ξέρουν να εκτιμούν το φως, ξαναθυμάμαι...Ξαναβρίσκω το νόημα. Μια βόλτα με το ποδήλατο. Μια λευκή ορτανσία, μια αγκαλιά τριαντάφυλλα κομμένα από μια αυλή, μια ηλιόλουστη Κυριακή που κάναμε γιορτινή, ένα ζουμερό γλυκό, το τραγούδι του ντροπαλού αηδονιού από τη ρεματιά πίσω από το σπίτι μας,  το χαοτικό κι ακατάστατο σπίτι γεμάτο με στρατιωτάκια και κάστρα και τέρατα, τον ήχο του σφυρίγματος του γιου μου που βγαίνει από τα ανοιχτά παράθυρα, ένα μυαλό γεμάτο εικόνες και μια ζωή γεμάτη με αναμνήσεις...Όσα έχω!

Και μαζί τους ακουμπώ δειλά...την Ευτυχία!

Μέτρα όσα έχεις...Θυμήσου τα. Αξίωσε τα. Αυτά που έχεις είναι πολλά. Μην κάνεις μεγαλύτερο αυτό που δεν έχεις. Αν η ευτυχία είναι στιγμές...μπορείς να την αγγίξεις δειλά...με όλα όσα έχεις...κι ας είναι λίγα. Ακόμη και λίγα...είναι πολλά! Αδιανόητα πολλά!

Καλημέρα Αγαπημένοι..και σε εσένα μικρό γενναίο μου κορίτσι, ένα μεγάλο ευχαριστώ!

                                                                                                         Κατερίνα