Στον ήλιο του μεσημεριού....

Αυτό που μου αρέσει πολύ σε αυτή την εποχή είναι η πρωινή δροσιά.Την αγαπώ αυτή την απίθανη αίσθηση της καθαρότητας των καλοκαιρινών πρωινών. Έχουν μια αίσθηση φρεσκάδας και μιας σιγής που με τρελαίνει. Σαν μέσα στο μυαλό μου να νιώθω τις αισθήσεις ακόμη καθώς παιδί θυμάμαι ήμασταν στον Πλαταμώνα και ξυπνούσαμε πολύ πολύ πρωί. Έχω λίγες μνήμες γιατί δεν ήμουν πάνω από 5 ή 6 χρονών μα στο σώμα μου είναι ακόμη εκείνη η αίσθηση του πολύ πρωινού ξυπνήματος και με τα ξαδέρφια μαζί να τρέχουμε στο φούρνο στον πάνω δρόμο. Ζεστό κουλούρι και κρύο γάλα κακάο στο πλαστικό μπουκαλάκι του αγνό, ήταν το πρωινό μας κι εκείνη η γεύση είναι καρφωμένη στο μυαλό μου με μια μοναδική αίσθηση ευτυχίας.

Αυτή την ευτυχία αποζητώ τα πρωινά. Γι' αυτό ίσως ξυπνώ τόσο νωρίς...για να προλάβω να χαρώ την πρωινή δροσιά και τη σιγαλιά τρέχοντας εκεί δίπλα στη θάλασσα. Πόσο υπέροχο είναι αυτό το προνόμιο. Το να απολαμβάνω τη θάλασσα τόσο πρωί. Νιώθουμε τόσο τυχεροί που η θάλασσα είναι κομμάτι της ζωής μας. Που μπορώ σε πέντε λεπτά να απολαύσω την εικόνα ή την αλμύρα της.

Τα υπέροχα πρωινά λοιπόν μετά το πρωινό τρέξιμο μπορεί να μου χαρίσω και μια γρήγορη βουτιά και γυρίζω σπίτι πια για να κάνω ένα κρύο ανανεωτικό μπάνιο και να πιω αργά τον πρωινό καφέ μου στο μπαλκόνι αφού έχω ποτίσει τα ολάνθιστα χαρούμενα λουλούδια μου, πριν ξυπνήσουν όλοι, όσο ακόμη το σπίτι είναι δροσερό και σιωπηλό...κι ύστερα φεύγω για τη δουλειά κι όλα μπαίνουν σε άλλους ρυθμούς πιο έντονους.

Μα ακόμη και μέσα στην ένταση της καθημερινότητας το καλοκαίρι μας δίνει αυτό το περιθώριο να νιώσουμε λίγο πιο ανάλαφροι. Τα φαγητά μας είναι λατρεμένα κι οι γεύσεις έχουν πάντα μια απλότητα.

Όλα θυμίζουν σε εμάς τους μεγάλους τα καλοκαίρια της νιότης μας ενώ τα αγόρια χτίζουν μνήμες μέσα από γεύσεις κι εικόνες.

Αρχίζουν οι βραδιές και τα απογεύματα στο μπαλκόνι με φίλους, με εύκολα γρήγορα, γλυκά που μας κάνουν να χτυπάμε παλαμάκια και  τα Σαββατοκύριακα τρώμε μόνο στην αυλή ή στο μπαλκόνι...κι ακόμη κι αν βρέχει τα παιδιά με ενθουσιασμό απολαμβάνουν τη βροχή χοροπηδώντας κι εμείς απολαμβάνουμε να χαιρόμαστε με την χαρά τους...

Αυτός ο Ιούνης είναι βροχερός κι αλλοπρόσαλλος και κάναμε μόνο ένα μπάνιο αλλά αυτή η ιδιαίτερη διάθεση του, μας έχει χαρίσει υπέροχα φωτογραφικά τοπία με θυμωμένα σύννεφα και απίθανα χρώματα! Οπότε του το συγχωρούμε....

Του το συγχωρούμε γιατί ενώ μας ταλαιπωρεί, μας μαγεύει τα μάτια κι έτσι την ημέρα της θεατρικής παράστασης  του έργου "Σ' αγαπώ" που προετοιμαζόταν για τόσο καιρό αποφάσισε να τα κάνει όλα...
Έβρεξε, φύσηξε, θύμωσε, μας φοβέρισε....

Μα η ομάδα εκεί ακλόνητη. Να σηκώνει τα σκηνικά που πέφταν. Να επιδιορθώνει τις ζημιές, να συνεχίζει ακάθεκτη χωρίς να χάνει την πίστη της πως τελικά όλα θα πάνε καλά...και πήγαν!
Ζήσαμε λοιπόν, μια ακόμη μαγική βραδιά δίπλα στη θάλασσα στο beach bar Riviera....σε μια αξέχαστη παράσταση γεμάτη Ελληνικό καλοκαίρι!

Η θάλασσα αφρισμένη, ο ουρανός φορτωμένος κι εκεί στην μέση ένα πανέμορφο κάτασπρο Ελληνικό νησί σαν ελεύθερο γλαροπούλι στο Αιγαίο!
Το αγόρι μου τραγουδούσε..."Μήνυμά στέλνω με ένα γλάρο θα' ρθω καλή μου να σε πάρω" και νομίζω αυτό το τραγούδι δεν μπορώ πια να το ακούσω χωρίς να συγκινηθώ...ίσως γιατί τα καλοκαίρια μου πια, είναι όλα δικά του....

Ήταν μια ακόμη αξέχαστη παράσταση ίσως η πιο όμορφη όλων.Της ταίριαζε αυτό το φυσικό τοπίο κι όλοι φαινόταν τόσο χαρούμενοι και δημιουργικοί. Αποφασισμένοι να είναι εκεί. Αποφασισμένοι να μην εγκαταλείψουν το κάτασπρο νησί τους στα τερτίπια του καιρού!!!Κάθε καιρού!

Τους θαύμασα κι όλο αυτό ήταν ένα τεράστιο μήνυμα...Είμαστε εδώ! Σε ευχαριστούμε Κύκλε, που είσαι εδώ! 

Είμαστε εδώ λοιπόν κι είμαστε πια μέσα στην καρδιά του Ιούνη και εκείνος φεύγει...Μαζί του πήρε τη σχολική χρονιά κι όλες τις εκδηλώσεις και τις γιορτές των παιδιών. Ο μικρός μας είναι ήδη στην κατασκήνωση και περνά "τέλεια μαμά τέλεια!!!"...όπως φωνάζει στο τηλέφωνο...
Και θυμάμαι την πρώτη φορά που έφυγε μακριά μας να πάει στο Καζαβίτι  με το Σχολείο της Φύσης...τέσσερα χρόνια πριν.
Τόσο μικρούλης! Είχε πει πως δεν θα το ξανακάνει γιατί του λείψαμε πολύ παρόλο που είχε περάσει τέλεια κι εμείς δεν τον ξαναπιέσαμε....Και να φέτος το ζήτησε μόνος του κι είναι στην κατασκήνωση με την ομάδα της Ρομποτικής κι ενώ δεν ήξερε κανέναν πήρε το ρίσκο.

Στον αποχαιρετισμό ήταν πάλι σοβαρούλης, στην αγκαλιά του μπαμπά του με ένα ελαφρύ θλιμμένο χαμόγελο κι εγώ ένιωθα την αγωνία του...Στο γυρισμό, ήμουν σιωπηλή και το αγόρι μου με κατάλαβε..."Μην φοβάσαι, έπρεπε να το κάνει αυτό, το χρειαζόταν"...μου είπε κι ήξερα πως έχει δίκιο! Ναι χρειαζόταν να δοκιμαστεί ξανά και χαίρομαι που ένιωσε την ασφάλεια να το κάνει και χαίρομαι διπλά, που στο τηλέφωνο είναι πάντα ενθουσιασμένος!

Μόλις γυρίσει ο μικρός φεύγει κατασκήνωση ο μεγάλος, με την ομάδα τένις μα για εκείνον πια δεν ανησυχούμε. 

Μεγάλωσε....κι εμείς τον αφήνουμε μόνο πια και με την πρώτη ευκαιρία απολαμβάνουμε μια απογευματινή βόλτα στην καλοκαιρινή Θεσσαλονίκη με την υπέροχη βραδινή σουλατσαρία.

Και μπορεί στην τρεχάλα μας τις καθημερινές, να μην προλαβαίνουμε πολλά, μα πάντα προλαβαίνουμε να κάνουμε αυτά που αγαπάμε...κι αγαπάμε τα λουλούδια και το στολισμένο σπίτι.

Τα βάζα μας, γεμάτα με αγριολούλουδα και το σπίτι χρωματιστό, με το φως του ήλιου να τρυπώνει από παντού. Το'χω ξαναπεί, κάθε εποχή που είναι μπροστά μου νιώθω να είναι η αγαπημένη μου...μα το καλοκαίρι...αχ το καλοκαίρι ίσως λίγο παραπάνω αγαπημένη.

Αυτό το καλοκαίρι θα είναι όμορφο για πολλούς λόγους μα ένας είναι ο πιο σημαντικός....γιατί το φετινό καλοκαίρι λίγες μόνο μέρες πριν επέστρεψαν οι γονείς μου από την Γερμανία...Ναι γύρισαν στην Ελλάδα...Για πάντα; Ρωτούσαμε παλιά σαν επέστρεφε κάποιος από τα ξένα...Για πάντα! Απαντώ.

Η Γερμανία για χρόνια έθρεφε τα όνειρα τους μα ήρθε ο καιρός να ζήσουν αυτά τα όνειρα. Έφυγαν παιδιά και γύρισαν, συνταξιούχοι πια, να μείνουν στη χώρα τους, να απολαύσουν την πατρίδα τους και τα παιδιά τους. Να χαρούν τα εγγόνια και τα καλοκαίρια τους....κι αυτό είναι υπέροχο κι ένιωσα την διαφορά τόσο έντονα καθώς για πρώτη φορά μετά από τόσα και τόσα χρόνια πήγαμε όλοι μαζί στο χωριό κι η μαμά μου στον αποχαιρετισμό δεν έκλαιγε. Είναι γιατί το αντίο πια δεν είναι βαρύ και δεν πονάει... Τι χαρά Θεέ μου. Έτσι μόνο πρέπει να αποχαιρετιούνται οι άνθρωποι...Με αυτή την απλότητα της ασφάλειας πως αύριο θα είμαστε πάλι μαζί!

Έτσι απολαύσαμε το πανέμορφο χωριό και τους συγγενείς μας με μια χαρά αλλιώτικη. Πήγαμε στα νεκροταφεία να χαιρετήσουμε τους άλλους αγαπημένους μας κι εκεί στις λεβάντες μια πεταλούδα μας θύμιζε το νόημα της ζωής, πετώντας ελύθερα εκεί στο ήλιο του μεσημεριού πίσω από τα ξασπρισμένα μάρμαρα...

Δεν υπήρχαν δάκρυα, μόνο χαρά κι ένα φούσκωμα γεμάτο αγάπη.

Ένιωθα ευτυχισμένη ανάμεσα σε όλους.Τα ανίψια μου, τα ξαδέρφια, τους συγγενείς, τους γονείς...τα αγόρια μου...Ακόμη κι οι φευγάτοι...κι εκείνοι μαζί μας ήταν τη μέρα εκείνη!

Κι ύστερα ήρθε μια μπόρα λυτρωτική. Από εκείνες τις υπέροχες τις καλοκαιρινές, με το χώμα να μυρίζει υγρασία κι όταν βγήκαμε στην αυλή...το μικρο μας χωριουδάκι είχε αποκτήσει ένα χρωματιστό στέμμα!

Ο ήλιος του μεσημεριού, ασπρίζει τα πάντα σε ετούτα τα Ελληνικά μας καλοκαίρια! Γεμίζει με φως το μέσα μας. Με εκείνο το αθάνατο Ελληνικό φως που πέφτει πάνω στη θάλασσα και τη γεμίζει χρυσάφι.
Φως που αντανακλά πάνω στα κάτασπρα αρχαία μάρμαρα.Φως που σκορπιέται στην αιωνιότητα του ουρανού. Στον ήλιο του μεσημεριού με τα τζιτζίκια να τραγουδούν και το απαλό νοτιαδάκι να μας δροσίζει ξαπλωμένους εκεί, σε παλιά ντιβάνια και δροσερά σεντόνια κάτω από δέντρα και καθαρές ασβεστωμένες αυλές...
Εκεί κοιμούνται τα πιο νοσταλγικά, τα πιο μεγάλα, τα πιο άπιαστα καλοκαιρινά όνειρα μας. Γεμάτα με την νωχελικότητα του ήλιου.

Καλημέρα αγαπημένοι...φέτος το καλοκαίρι εύχομαι να είναι γεμάτο με την δροσιά του πρωινού. Την βαριά φρουτένια μυρωδιά του καλοκαιρινού απογεύματος και τον Ήλιο!!! Τον καυτό εκείνο αχόρταγο ήλιο του μεσημεριού όπου μόνο εμείς που γεννηθήκαμε σε αυτή τη χώρα νιώθουμε στο σώμα μας την αίσθηση του!

Καλό Καλοκαίρι αγαπημένοι. Γεμάτο ήλιο. Ελληνικό φως και γαλάζιες δροσερές θάλασσες...Γεμάτο αγάπη. Ανθρώπους.Έρωτα και μια ευτυχία που θα έρθει ξαφνικά, σαν τους ξενιτεμένους που στρίβουν από τη γωνία του δρόμου και τους βλέπεις μπροστά σου και νιώθεις αυτό το σπαραγμό του μισεμού να χάνεται σε μια στιγμή!
Όλα όσα λείπουν να έρθουν...ετούτο το καλοκαίρι. Για όλους! Για όλους μας αγαπημένοι!!!

Καλό καλοκαίρι λοιπόν!

                                                                                                                    Κατερίνα

Αφοσίωση...

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που ο τότε διευθυντής μου, μπήκε στο συμβούλιο και μοίρασε σε όλους μας μια φωτοτυπία!

Ο Αμερικάνικος κύκλος εργασίας...Δεν ξέρω σε ποιόν ανήκει αυτό το δημιούργημα. Έψαξα αρκετές φορές μα δεν βρήκα τίποτε...ωστόσο αυτή η εικόνα είναι πια μέρος της ζωής, όχι απλά του αμερικάνικου μα και του παγκόσμιου εργασιακού κύκλου...

Την φωτοτυπία την έχω πάντα στο χώρο που δουλεύω στο σπίτι και κάθε φορά που κάνω ένα διάλειμμα την κοιτάζω κι ανάλογα με το μήνα που διανύουμε,  νιώθω όσα νιώθει αυτός ο ποντικάνθρωπος....

Τώρα λοιπόν είμαι όπως και στην εικόνα, λίγο πριν την κατάρρευση...κι όπως τα παιδιά στις τελευταίες ημέρες στο σχολείο σέρνονται και αρνούνται και μετρούν μέρες σαν φυλακισμένοι, έτσι κι εγώ...Νομίζω έτσι κι όλοι μας...

Αυτή η εποχή είναι από τις πιο δύσκολες για εμένα για συγκεκριμένους λόγους...Είναι μαζεμένα όλα τα κλεισίματα, οι γιορτές, οι αγώνες, οι βαθμοί, οι παραστάσεις των παιδιών, οι μαζικές έξοδοι με μαμαδομπαμπάδες μετά τις σχολικές γιορτές κι όλα αυτά που μου δημιουργούν μια μεγάλη πίεση γιατί ναι....εγώ είμαι εκείνη η μαμά, που θα φτάσει πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη, κάποιες φορές θα φτάσει λίγο πριν το τέλος, σε κάποιες εκδηλώσεις δεν θα προλάβει καν να είναι εκεί...

Είμαι εκείνη η μαμά που σε μαζώξεις ή συγκεντρώσεις για μαμαδοκαφέδες θα είναι διστακτική στο να πάει και θα χαλά την παρέα, θα κοιτάζει το ρολόι και θα πρέπει να κάνει αλχημείες και κωλοτούμπες μπας και καταφέρει να αλλάξει το πρόγραμμα....

Σίγουρα είμαι εκείνη η μαμά, που τα κάνει όλα τελευταία στιγμή και πολλές φορές ξεχνά και μπερδεύει ώρες και μέρες και βέβαια είμαι εκείνη η μαμά, που δεν είναι ποτέ σε κερκίδες να περιμένει μα αν μπορέσει κάποιες φορές να πάει τα παιδιά στις δραστηριότητες τους, δεν θα μείνει για ψιλή κουβέντα μα  πάντα θα πηγαινοέρχεται γιατί ακόμη κι η ενδιάμεση μισή ώρα είναι πολύτιμη για να προλάβει όλα όσα πρέπει να γίνουν...

Μα ιδιαίτερα αυτές τις μέρες όλο αυτό γίνεται δυσβάσταχτο γιατί θέλω να είμαι εκεί και πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει, να ξεκλέψει χρόνο, να μπορέσει να πάρει άδεια ή να ακυρώσει ραντεβού και συναντήσεις ή ταξίδια επαγγελματικά για να μπορεί να είναι εκεί σε έναν αγώνα ή σε μια συναυλία των παιδιών. 

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου τρέχει να προλάβει και πολλές φορές να μην τα καταφέρνει. Έχω δει πολλές συναυλίες τους σε βίντεο τραβηγμένα από τον μπαμπά τους και πολλούς αγώνες επίσης. Μου έχει τύχει πολλές φορές να αλλάζω το ωράριο και την άδεια μου για να είμαι σε κάτι που αφορά τα παιδιά και αυτό πάλι να ανατρέπεται και τελικά εγώ πάλι να λείπω...

Ναι συμβαίνουν όλα αυτά και τα παιδιά μου ξέροντας πως η μαμά τους είναι εργαζόμενη πάντα με άστατα ωράρια και εφημερίες στο παρελθόν με έναν βομβητή να ενημερώνει και να πιέζει και με το κινητό ανοιχτό και τα σαββατοκύριακα και σε διακοπές...πια με αναγνωρίζουν.

Έχοντας ζήσει διακοπές μας να αλλάζουν και εμένα να δουλεύω γιατί προέκυψε κάτι εξαιρετικά έκτακτο όπως...μια σοβαρή κρίση ή ένας θάνατος γιατί ναι, σαν δουλεύεις με ανθρώπους όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια του κανονικού....τα παιδιά μου έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις απότομες αλλαγές της διάθεσης μου, κάνουν κατευθείαν ησυχία  μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο μου κι απομακρύνονται άμεσα από κοντά μου αφήνοντας μου χώρο να μιλήσω και πολλές φορές τώρα που μεγάλωσαν, λίγο πριν σηκώσω το ακουστικό μπορεί να μου ψιθυρίσουν ..."μην απαντήσεις μαμά"...

Με θυμώνει αυτό, με απογοητεύει....Θυμάμαι μια ζωή την μαμά μου να μου μιλά για την δύναμη της εργασίας. Για την ανεξαρτησία των γυναικών και το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί η εποχή της μαμάς μου ήταν η εποχή που σημαδεύτηκε από την ανάγκη της γυναικείας χειραφέτησης. 

Μα όσα μου χάρισε το να είμαι εργαζόμενη γυναίκα, μου τα πήρε πίσω όταν έγινα εργαζόμενη μητέρα....

...κι ως γνωστόν αν δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου θα πρέπει να την κάνει κάποιος άλλος για εσένα....
Ευγνωμονώ όλους όσους έκαναν την δική μου δουλειά λοιπόν όσο κι αν με πονά ακόμη και τώρα. Μα θυμάμαι πως εκτός από ευγνωμοσύνη ένιωθα πάντα μια υποχρέωση και μια πίεση.
Δυστυχώς, αν δεν μπορείς να κάνεις εσύ την δουλειά σου θα πρέπει να υποχρεωθείς να αποδεχθείς τον τρόπο που την κάνει κάποιος άλλος και όλα τα επακόλουθα αυτού...κι η αλήθεια είναι πως έχω ζήσει πολλές αγωνίες όταν η γιαγιά με ενημέρωνε αγχωμένη πως το μωρό κάνει εμετό, έχει πυρετό ή δεν σταματάει να κλαίει γιατί μάλλον πονά το αυτί του....κι έχω νιώσει πολλές ήττες όταν από τον παιδικό μου έλεγαν ο γιος σου σήμερα είπε αυτό ή έκανε το άλλο κι εγώ δεν ήμουν εκεί να το δω...

Επίσης έχω πολλές δύσκολες αναμνήσεις από βραδιές που έμεινα ξάγρυπνη επειδή κάποιο ήταν άρρωστο και την άλλη μέρα έπρεπε να βγάλω ένα κανονικό δεκάωρο στη δουλειά και να είμαι εκεί με όλο μου το είναι γιατί η δουλειά δεν σηκώνει λάθη.
Όταν έπρεπε να διακόψω ή να αλλάξω συνήθειες των παιδιών όπως θηλασμό, ύπνο ή πάνα, επειδή δούλευα ή ακόμη χειρότερα να πρέπει να φύγω ταξίδι ενώ κάποιο ήταν άρρωστο...καθώς επίσης και να είμαι στο νοσοκομείο με κάποιο παιδί και ταυτόχρονα να διευθετώ ασταμάτητα εργασιακά θέματα που μπορεί να προέκυπταν...

Ναι! έχω υπάρξει από εκείνους τους εκνευριστικούς γονιούς που είναι με το τηλέφωνο στο χέρι και πηγαινοέρχονται σε διαδρόμους μιλώντας σιγανά, έχοντας βγει από σχολικές γιορτές, δραστηριότητες, ιατρικές επισκέψεις, συναυλίες, διαγωνισμούς την ώρα που το παιδί του διαγωνίζεται...ναι τα έχω κάνει όλα! 

Υπάρχει μια πικρία σε όλο αυτό γιατί πάντα θα καταλαβαίνεις πως κάποιοι δείχνουν κατανόηση ενώ κάποιοι άλλοι κατακρίνουν και πολλές φορές έχει χρειαστεί να απολογηθώ ξανά και ξανά σε δασκάλους, άλλους γονείς ή στα ίδια τα παιδιά μου...

Τώρα πια νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί με τους υπόλοιπους γονείς γνωριζόμαστε πια καλά και καταλαβαινόμαστε και πολύ συχνά μου στέλνουν φωτογραφίες και βιντεάκια...κι ενώ είμαι σε μια συνάντηση, έρχεται μια εικόνα με τα παιδιά μου και φράσεις όπως "θαύμασε το καμάρι σου" και συγκινούμαι πραγματικά με την έγνοια και την φροντίδα τους! 

Επίσης στο παρελθόν έχει τύχει πολλές φορές να μείνουν μαζί με το παιδί μου όταν άργησα να πάω να το πάρω από το σχολείο ή όταν μου πήραν τηλέφωνο για να μου υπενθυμίσουν το ένα ή το άλλο...έτσι χωρίς να περιμένουν τίποτε, μόνο από απλό αληθινό ενδιαφέρον.

Μου χει τύχει να πάνε όλα τα παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια σε σχολική γιορτή και το δικό μου όχι...και μια φίλη μαμά τελευταία στιγμή να τρέχει να ξεθάψει παλιά στολή του γιου της, με κίνδυνο να αργήσει κι η ίδια, για να μας τη δώσει και να ντυθεί ο μικρός μου στην τουαλέτα λίγο πριν ανέβει για το ποίημα του...Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό! Μαμαδίστηκη αλληλεγγύη....

Ναι υπάρχουν δυο μαμάδες μέσα μου. Η μαμά που όλα μπορεί να τα φροντίσει και η μαμά που παρόλο που το θέλει δεν προλαβαίνει να φροντίσει τίποτε...

Κι ενώ σε περιόδους που ήμουν χαλαρή ή ήμουν σε εργασιακή άδεια ήμουν η υπέροχη μαμά που όλα τα θυμόταν, όλα τα φρόντιζε κι όλα τα προλάβαινε....Αντίθετα σε περιόδους υψηλής εργασιακής πίεσης έχω υπάρξει μαμά που απλά έχει χάσει την μπάλα...κι εκεί ευτυχώς μπορούσα να στηρίζομαι ολοκληρωτικά στον μπαμπά τους.

Τα παιδιά μου πια μεγαλώνουν και με χρειάζονται όλο και λιγότερο, μα τα χρόνια κι οι στιγμές που χάθηκαν πάντα θα με βαραίνουν...

Έτσι προσπαθώ όταν είμαι εκεί να είμαι πάντα προσηλωμένη σε εκείνους. Πάντα συγκινημένη, γοητευμένη με αυτό που ζούσα και ζω, βλέποντας τα παιδιά και τους φίλους τους σε παραστάσεις κι αθλητικές δραστηριότητες και κλεισίματα κι ανοίγματα δραστηριοτήτων....Πάντα με γοητεύουν όλα αυτά!

Είμαστε ήδη στα μέσα Ιούνη κι έχω ήδη χάσει...μια τελετή λήξης, όπου ο μικρός πήρε την πράσινη ζώνη στο καράτε και μια συναυλία όπου ο μεγάλος ως  δεύτερο κλαρινέτο έπαιξε στην δεξίωση που έγινε προς τιμή του Ρώσου Πρόξενου...Τι χαρά και πόση περηφάνια...

Το πρώτο το είδα μαγνητοσκοπημένο από το μπαμπά τους και για το δεύτερο ρούφηξα κάθε πληροφορία που με ενθουσιασμό μου μετέφερε ο γιος μου...

Έρχονται γιορτές και βαθμοί κι εξετάσεις και άλλες συναυλίες μέσα στις επόμενες ημέρες  και πάλι θα καταφέρω να προλάβω κάποια και κάποια άλλα όχι....

Το έχω πάρει απόφαση...

"Δεν νιώθεις τύψεις;" Με ρωτούν συχνά....Πολλές. Απαντώ. Και τύψεις κι ενοχές και νιώθω άβολα και εκτεθειμένη...Ναι πως θα μπορούσα να μην τα νιώθω όλα αυτά!

Μα μέσα μου βαθιά ξέρω...δεν με κατηγορώ. Γιατί δεν είμαι αδιάφορη. Δεν είμαι αποστασιοποιημένη. Δεν αποφεύγω. Μάλλον το αντίθετο. Παλεύω διπλά για να είμαι εκεί.

Είμαι απλά εργαζόμενη μητέρα όπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες εκεί έξω και η έγνοια μου όπου κι αν είμαι, όπως κι αν είμαι, είναι εκείνοι! 

Κι όσο κι αν λείπω από σημαντικά γεγονότα και στιγμές τόσο προσπαθώ να είμαι εκεί με όλο μου το είναι, σαν είμαστε μαζί. Κι απολαμβάνω και διαθέτω τον εαυτό μου σε εκείνους τις ώρες που είναι αφιερωμένες στην οικογένεια μας.

Θα ήθελα να είμαι εκεί. Περισσότερο δίπλα τους. Θα ήθελα να είμαι πολλές φορές πιο παρούσα στη ζωή τους...μα δεν γίνεται πάντα και δεν μένω στη λύπη ή στην απογοήτευση και την ενοχή. Θα ήθελα να είμαι μια μαμά που έζησαν, που ρούφηξαν, που χάρηκαν, που δεν τους έλειψε...μα ξέρω πως η αλήθεια είναι διαφορετική!

...κι όσο κι αν νιώθω άσχημα πολλές φορές δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στον εαυτό μου το γεγονός ότι όλη αυτή η πολυπλοκότητα με έχει κάνει επίσης  πιο αποτελεσματική.
Ξέρω να διαχειρίζομαι τέλεια το χρόνο, να διεκπεραιώνω άμεσα, να βάζω προτεραιότητες. Να λύνω γρίφους...να απομονώνω καταστάσεις, να μην γενικεύω...Με δίδαξε καλά ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας.

...όλα αυτά προσπαθώ να υπενθυμίσω σε όλες εκείνες τις ενοχικές απελπισμένες εργαζόμενες μαμάδες που ζητούν συχνά την βοήθεια μου. Μέσα μου γελάω γιατί συχνά σκέφτομαι πως έχω μάθει πολλά μέσα από τις δικές μου στιγμές ήττας.
Μέσα από τις δικές μου ελλείψεις ή λάθος αποφάσεις. Έχω μάθει πολλά μέσα από την δική μου θλίψη ή την απογοήτευση που έβλεπα στα μάτια των παιδιών μου....

Δεν ξέρω αν γίνεται να είσαι εργαζόμενος και  γονιός ταυτόχρονα...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ μια καριέρα. Δούλευα πάντα από ανάγκη. Ανάγκη επιβίωσης οικονομικής, συναισθηματικής και κοινωνικής. 

Η αυτοπραγμάτωση μου δεν περίμενα ποτέ να έρθει μέσα από τον εργασιακό μου ρόλο, μα ούτε και μέσα από τον γονεϊκό!

Είμαι πολλά μαζί κι όχι ένα...Εκείνοι ήταν κι είναι η προτεραιότητα μου, μα πάντα στην ζωή δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε....
Δυστυχώς ο κόσμος αυτός είναι λίγο πιο σκληρός για τις εργαζόμενες μητέρες...κι αυτή η χώρα ακόμη πιο σκληρή, καθώς μοιάζει να τιμωρεί κάθε μας εργασιακή επιλογή.
Δεν το κρύβω πως θα ήθελα να είχα ζήσει την πολυτέλεια του να είμαι σπίτι μαζί τους ιδίως όταν ήταν πιο μικρά και με χρειάζονταν...και δεν κρύβω πως αυτό είναι κάτι που ζήλευα και ζηλεύω...γιατί αυτό που ακόμη και τώρα μου είναι το πιο δύσκολο είναι το πόσο τους χρειάζομαι εγώ και πόσο πολύ μου λείπουν...ακόμη και τις απλές καθημερινές ημέρες, που πια μου τηλεφωνούν για να μου πουν καληνύχτα τα βράδια που λείπω...
Αυτές τις στιγμές σκέφτομαι τα μαλακά μάγουλα τους μέσα στα σκεπάσματα κι υπόσχομαι το Σαββατοκύριακο να τα χορτάσω φιλιά...κι ίσως και γι'αυτό καμιά φορά κάνω τον δαιμονισμένη και φαίνεται σαν όλα να τα μπορώ...για να μειώσω την έλλειψη μου....

Για όλες εσάς που αφήσατε τα βρεφάκια σας να πάτε για το μεροκάματο. Που χάσατε ποιήματα, πρώτα βήματα, πρώτες λέξεις. Που στερηθήκατε χουζουρέματα, που κατηγορηθήκατε για αδιαφορία, επειδή ήσασταν εργαζόμενες.
Που ξυπνήσατε ξημερώματα για να φύγετε για επαγγελματικό ταξίδι και φιλήσατε τα μικρά σας μέσα στη νύχτα και νιώθατε να ξεριζώνουν την καρδιά σας, που λάβατε μήνυμα μέσα σε εργασιακή συνάντηση πως το παιδί σας έπεσε και χτύπησε στο σχολείο και σας ήρθε συγκοπή. 

Σε όλες εσάς που οδηγήσατε το αμάξι  σαν δαιμονισμένες με χέρια που έτρεμαν από φόβο κι αγωνία για να γυρίσετε γρήγορα γιατί κάτι του συνέβη.

Που σας κάλεσε η γιαγιά ή η νταντά στο τηλέφωνο για να ακούσει το μικρό τη φωνή σας και να ηρεμήσει.
Που σε  ημέρα άδειας πήγατε με το μικρό σας στην παιδική χαρά και οι άλλες μαμάδες βλέποντας σας είπαν..."α! εσύ είσαι η μαμά του"...καθώς το βλέπουν μόνο με τη γιαγιά και πονέσατε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής σας...
Που έχετε κλάψει κρυφά στην τουαλέτα γιατί έπρεπε να αποχωρηστείτε το μωρό σας και νιώθετε τύψεις που έκλαιγε σπαρακτικά όταν το αφήνατε στον παιδικό.

Που σας πήραν τηλέφωνο πως το παιδί σας ανέβασε πυρετό και ο εργοδότης  δεν έδειξε κατανόηση για να μπορέσετε να πάτε κοντά του.
Που χάσατε σχολική γιορτή επειδή δεν σας έδωσαν άδεια...
Που στείλατε τα μικρά σας παιδικό παρόλο που ήταν πολύ μικρά και δεν ήσασταν έτοιμοι ούτε εκείνα, ούτε εσείς...ναι! σας νιώθω!
Έχω ζήσει τα πάντα κι όλα μου έχουν συμβεί!

Καταλαβαίνω τον πόνο.Την ενοχή. Καταλαβαίνω την απώλεια...αυτή την απέραντη αίσθηση κενού!

Μα όσο κι αν πονάει...μια λέξη μόνο θα κρατήσω για εμένα....

Τι με κάνει καλό γονιό; Το ότι θα είμαι πάντα εκεί; Υπήρξαν γονείς που ήταν πάντα εκεί και δεν τα κατάφεραν...

Το οτι θα κάνω  όλα τα χατίρια; Υπήρξαν γονείς που έκαναν όλα τα χατίρια και δεν τα κατάφεραν.

Το οτι θα είμαι αυστηρός; Υπήρξαν γονείς που ήταν αυστηροί και δεν τα κατάφεραν.

Το ότι θα είμαι πετυχημένος εργασιακά; Υπήρξαν γονείς που ήταν επιτυχημένοι στον εργασιακό τους ρόλο και δεν τα κατάφεραν....

Το ότι θα έχω πολλά χρήματα και θα του προσφέρω ανέσεις; Πολλοί γονείς είχαν οικονομική άνεση και δεν τα κατάφεραν!
Το οτι δεν θα λείψω ποτέ από την ζωή του; Υπήρξαν γονείς που προσπάθησαν ακόμη κι αυτό...μα δεν τα κατάφεραν καλύτερα...

Τι με κάνει λοιπόν καλό γονιό; Υπάρχει συνταγή;
Για να το θέσω αλλιώς...τι με κάνει καλό σύντροφο; Τι με κάνει καλό φίλο; Τι με κάνει καλό επαγγελματία; Τι με κάνει καλό σε κάτι;

Μια λέξη μόνο...Η Αφοσίωση! Θυμήσου τι σου έλειπε ως παιδί...κι αυτό δώσε πίσω! Όχι μόνο το αν είναι κάποιος εκεί αλλά και το πως.

Αφοσίωση...

...Τα παιδιά αυτό νιώθουν. Αυτό θυμούνται. Αυτό κρατούν...Τη σχέση...κι η σχέση χτίζεται αργά κι ουσιαστικά, με σταθερότητα κι αφοσίωση!

Αυτό κράτα...κι αν φέτος χάσεις μια γιορτή...δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά. Δεν θα σου πω δεν πειράζει.
Πειράζει! Ναι είναι κρίμα. Προσπάθησε να είσαι εκεί! Προσπάθησε σκληρά! Όσο σκληρά θα προσπαθήσω κι εγώ...Μαζί θα προσπαθήσουμε.

Μα κι αν ακόμη δεν τα καταφέρουμε...πάρτο απόφαση, θα λείψουμε από κάποια μα θα είμαστε εκεί στα περισσότερα!
Μην πνιγείς στην ενοχή και τις τύψεις. Μην χρησιμοποιήσεις αυτό για να αποστασιοποιηθείς και να σου κολλήσεις με ευκολία, μια ταμπέλα...και μην το κάνεις αυτό για κανέναν άλλο γονιό, είναι άδικο!

Το ότι είσαι εργαζόμενος γονιός δεν σε κάνει αυτόματα κακό γονιό, όπως δεν σε κάνει αυτόματα καλύτερο γονιό το ότι είσαι σπίτι με τα παιδιά σου...Μην συγκρίνεσαι με κανέναν, παρά μόνο με εσένα.

Η ιστορία θα δείξει, το έχουμε πει πολλές φορές...Στο τέλος του ταξιδιού δεν θα θυμάται κανείς σε πόσες γιορτές έλειπες και σε πόσες ήσουν εκεί...

Μένει όμως η αίσθηση...Η αίσθηση ενός γονιού που ήταν εκεί. Υπαρκτός. Ενεργός συναισθηματικά. Αφοσιωμένος στις ανάγκες  του παιδιού του. Αληθινός στην σχέση του. Γονιός που αλλάζει, μαθαίνει, ενδιαφέρεται. Γονιός κουκούλι. Γονιός ακροατής. Γονιός φροντιστής. Γονιός αγκαλιά....
Γονιός που δίνεται.
Γονιός που δίνει...κι αν δεν μπορεί πάντα να δώσει χρόνο...ω!!!αυτός ο πελώριος ρόλος έχει τόσα πολλά άλλα να δώσει. 

Βρες τα και δωστα. Δωστα όλα και μην κρατήσεις τίποτα γιατί ο λόγος είναι από μόνος του ιερός...και τελικά γιατί μόνο δίνοντας θα πάρεις πίσω! όπως άλλωστε σε όλα στη ζωή!!!

Και ως γνήσιο παιδί του ΚΕΘΕΑ....μας αφιερώνω αυτό!

Καλημέρα αγαπημένοι....

Είμαστε στο τέλος μιας ακόμη σχολικής χρονιάς...Ας την απολαύσουμε με αυτοκριτική μα χωρίς κριτική κι ας αρχίσει επιτέλους το καλοκαίρι! Το δικό μας καλοκαίρι! Το αξίζουμε όλοι!!!

                                                                                                                 Κατερίνα

Τα παιδιά παίζουνε με το Φεγγάρι....

Ο γιος μου μεγαλώνει. Δίνει εξετάσεις  στην Τρίτη Γυμνασίου πια. Γυρίζει σπίτι και μου λέει τι έκαναν, πως πέρασαν, τι είπαν. Μου μιλάει για αστείες σκηνές με φίλους και συμμαθητές. Μου λέει ποιους καθηγητές δεν θα ξεχάσει ποτέ, για το πόσο τον βοήθησαν, τι του είπαν, τι θα θυμάται για πάντα...έτσι μου λέει "για πάντα"!

Μου λέει για γκάφες κι εφηβικά αστεία που τον κάνουν να γελά με δάκρυα κι εκείνος μιλά κι εγώ θυμάμαι....θυμάμαι ένα κορίτσι...Εκείνο το κορίτσι!

Μετά το τέλος των εξετάσεων όλοι μαζί οι συμμαθητές φεύγαμε για το πάρκο που ήταν δίπλα στο σχολείο. Παίζαμε μπουγέλα στο συντριβάνι, κάναμε κούνιες, λέγαμε ανοησίες, πειραζόμασταν, φλερτάραμε. Γελούσαμε ασταμάτητα...Θεέ μου τι γέλια! 

Αγαπιόμασταν αλήθεια. Αγκαλιαζόμασταν και νιώθαμε τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα κι έντονα νιώθαμε που σαν το θυμάμαι φουσκώνει η καρδιά μέσα μου...Νιώθαμε φίλοι. Αληθινοί φίλοι! και κάποιοι είναι ακόμη εδώ στη ζωή μου, κάποιοι πολύ μακριά κάποιοι λιγότερο, κάποιοι χάθηκαν, μα με κάποιους κοιταζόμαστε και ξέρουμε...είναι σαν να έχουμε ζήσει μια κόλαση κι έναν παράδεισο μαζί. Στο ίδιο αξέχαστο εφηβικό καλοκαίρι....

Ύστερα όλοι μαζί για παγωτό και βόλτα στη θάλασσα για μπάνιο. Παίρναμε το λεωφορείο παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο με την απίστευτη ζέστη και τον αέρα να μας φυσάει από τα ανοιχτά παράθυρα. Χωρίς αντηλιακά, χωρίς γυαλιά, χωρίς καπέλα. Όλη μέρα στον ήλιο, παίζαμε γελούσαμε...ανακαλύπταμε τον έρωτα, κάναμε σχέσεις, δέναμε φιλίες.

Γυρνούσαμε σπίτι κατακόκκινοι σαν αστακοί, με εγκαύματα. Γιαουρτωνόμασταν για να αντέξουμε το τσούξιμο και το βράδυ δειλά παρτάκια, οι πρώτες μπύρες, τα πρώτα χάδια, τα πρώτα ξέμπαρκα κρυφά φιλιά και φάρσες και φίλοι και γέλια...Πόσα γέλια Θεέ μου γελούσαμε τόσο πολύ με ανοησίες και βλέπω τώρα τον γιο μου. Γελά με τον ίδιο τρόπο...Με το κεφάλι γερμένο πίσω. Γάργαρα. Ξέγνοιαστα. Δυνατά!

Ζούσαμε το όνειρο. Το σχολείο μόλις είχε τελειώσει κι εμείς νιώθαμε πιο ενωμένοι, πιο μαζί από ποτέ. Ζούσαμε, πειραζόμασταν, λικνιζόμασταν ντροπαλά ακούγοντας το  yellow moon, τα νιώθαμε όλα πολύ... και το καλοκαίρι  ερχόταν να μας βγάλει από τη ζωή που μέχρι τότε ξέραμε....Ένα καλοκαίρι γεμάτο με εφηβεία! Γεμάτο υποσχέσεις για μια νέα ζωή! Θεέ μου πέρασε τόσο γρήγορα!

Αυτό το καλοκαίρι έρχεται για εκείνον...ανεξάρτητος πια παίρνει το λεωφορείο και κυκλοφορεί, ξέρει περισσότερα για την πόλη από εμένα για μικρά νεανικά στέκια φαγητού και καφέ.

Ξέρει όλες τις νέες ταινίες και όλα τα νέα μουσικά κομμάτια και μιλάει με τους φίλους του στο τηλέφωνο ώρες και γελάνε, γελάνε, γελάνε...

Βλέπω εκείνον και θυμάμαι εμένα και σκέφτομαι πως παρόλο το μπέρδεμα που κουβαλούσα στο μυαλό μου και τον απύθμενο πόνο που συνέχεια ένιωθα...τελικά τότε, ήμουν χαρούμενη. Έστω κι αν βίωνα μια εξουθενωτική θλίψη.

Ναι ήμουν χαρούμενη κι έτσι χαρούμενα πρέπει να είναι τα χρόνια αυτά για κάθε παιδί που μπαίνει στον μαγικό κόσμο των ενηλίκων... Έτσι πρέπει να βιώνουν τα παιδιά τα χρόνια αυτά. Να θυμούνται με αγάπη. Με γέλιο. Να νιώθουν ασφάλεια....Τα χρόνια αυτά είναι τόσο ουσιαστικά.Τόσο πελώρια.Τόσο γεμάτα παιδική ανοησία...

...και σαν κοιτάω κάποια παιδιά...βλέπω τον πόνο τους. Βλέπω να γέρνουν άτσαλα σε ένα σώμα ακόμη παιδικό και σε ένα μυαλό υπέροχα ώριμο και βλέπω τον διχασμό τους. Βλέπω την αγωνία να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δυο κόσμους. Τον παλιό και το νέο.
Νιώθω το σπαραγμό της απώλειας που νιώθουν χωρίς να καταλαβαίνουν καν από που έρχεται. Βλέπω την πάλη μέσα τους. Το σώμα το γερό το γεμάτο ενέργεια...σφιχτό από την ζωή που με ορμή κυλάει μέσα του κι εκείνοι δεν ξέρουν τι να την κάνουν αυτή την ορμή κι αυτό το σώμα.

Κάποια έχουν βλέμμα χαμένο...και κάποια άλλα δεν έχουν μάτια, έχουν σπίθες!

Κάποια ζουν μέσα σε δικά τους σκοτεινά δωμάτια. Μέσα σε θλίψη κι αυτοκαταστροφή...Μέσα σε μια συνεχή αναζήτηση που γδέρνει την παιδική τους ψυχή. Μέσα σε πόνο. 

Τα νιώθω! Τα αναγνωρίζω...ήμουν εκεί...Τα θυμάμαι. Μα τα νιάτα είναι όπλο αν θέλεις να το χρησιμοποιήσεις. Τα νιάτα από μόνα τους είναι το κλειδί που μπορεί να σε κλειδώσει ή να σε ελευθερώσει κι είναι υπέροχο σαν βλέπεις ένα τέτοιο παιδί να χρησιμοποιεί το κλειδί αυτό για να βγει από το σκοτεινό δωμάτιο στο φως και να απλώνει τα φτερά του στον ήλιο... 

Γεμίζει το μυαλό μου μνήμες κι εικόνες και συναισθήματα, τις μέρες αυτές. Βλέπω αυτά τα νέα πανέμορφα δυνατά βλαστάρια και σκέφτομαι πως ναι! Θα τα καταφέρουν. Όλα τους. Θα τα καταφέρουν! 

Νιώθω περηφάνια γι αυτά που μπορούν να ζουν με τέτοιο μπέρδεμα στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή τους...Θέλω να τα καθησυχάσω. Να ξέρουν πως θα περάσει...όλο αυτό θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να μην το φοβηθούν. Να μην κάνουν πίσω. Να το ζήσουν!

Πονάω και χαίρομαι και συγκινούμαι τόσο πολύ και θέλω να τα αγκαλιάσω και να τους ζητήσω...να μην σταματήσουν να αναζητούν, να παλεύουν, να ψάχνουν. Να μην επαναπαυτούν, να μην διστάσουν, να μην δειλιάσουν. Να αμφισβητούν, να ρωτούν, να αμφιβάλουν. Να γίνουν κυνηγοί των ονείρων τους  και ήρωες του εαυτού τους!

Να γίνουν ταξιδευτές της ζωής. Να μην λησμονούν τον εαυτό τους...και να γελούν, να γελούν, να γελούν...γιατί το αξίζουν αυτό το γέλιο. Είναι δικό τους! Κι αυτό το γέλιο είναι οι ζεστές αχτίδες του ήλιου στις πλάτες των παγωμένων γονιών τους...καθώς εκείνα είναι ο ίδιος ο ήλιος!

Οι μικροί ήλιοι που θα φωτίσουν τα σκοτάδια αυτού του κόσμου! 

Το είδα ένα χρόνο πριν στο Γυμνάσιο που είχα πάει καλεσμένη από την Λέσχη Ανάγνωσης Σταυρού για να παρουσιάσω το βιβλίο μου. Στόλιζε έναν τοίχο και με συγκίνησε απίστευτα!

...Κι αυτό είναι ουσιαστικά αυτό που θα ήθελα να θυμούνται όλα αυτά τα αγαπημένα παιδιά εκεί έξω....όλοι οι ενήλικες του μέλλοντος. Οι υποψήφιοι νικητές της ζωής αυτής!
Τα λατρεμένα πλάσματα.

Οι ρίζες τους είναι ριζωμένες στους αιώνες και να μην φοβούνται...μα ο στόχος...

Ο στόχος ο αδιανόητα μεγάλος είναι αυτό που ζουν. Είναι το Τώρα. Είναι αυτή η μικρή πελώρια στιγμή που δεν κρατά παρά μερικά κλάσματα...κι αν την ζήσουν όπως της πρέπει θα την κάνουν αθάνατη! 

Αν την ζήσουν όπως της πρέπει, με σεβασμό και βαρύτητα...μπορεί να τους σώσει μια ολόκληρη ζωή!

Την ζωή τους...Μια στιγμούλα για μια ζωή. Τι πολύτιμο αντάλλαγμα!

Καλημέρα αγαπημένοι...μας θυμίζω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα λατρεμένο, που μου φέρνει δάκρυα. Το "Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού" του Ρίτσου:

"Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. 

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο. 

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης. 

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. 

 Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.  

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι."

Αφιερωμένο σε όλους εμάς. Έτσι...για να θυμόμαστε κι οι απογοητευμένοι "μεγάλοι" αυτού του κόσμου, πως κάποτε...είχαμε παίξει κι εμείς κρυφά με το φεγγάρι!

Το θυμάστε;

Καλό Ιούνη αγαπημένοι!

                                                                                                                 Κατερίνα

Σε μια μικρή που παλεύει με τον εαυτό της σαν να είναι ο εχθρός...Ει ψιτ, βγες στο λαμπερό σου  φως. Το αντέχεις!