Τα παιδιά παίζουνε με το Φεγγάρι....

Ο γιος μου μεγαλώνει. Δίνει εξετάσεις  στην Τρίτη Γυμνασίου πια. Γυρίζει σπίτι και μου λέει τι έκαναν, πως πέρασαν, τι είπαν. Μου μιλάει για αστείες σκηνές με φίλους και συμμαθητές. Μου λέει ποιους καθηγητές δεν θα ξεχάσει ποτέ, για το πόσο τον βοήθησαν, τι του είπαν, τι θα θυμάται για πάντα...έτσι μου λέει "για πάντα"!

Μου λέει για γκάφες κι εφηβικά αστεία που τον κάνουν να γελά με δάκρυα κι εκείνος μιλά κι εγώ θυμάμαι....θυμάμαι ένα κορίτσι...Εκείνο το κορίτσι!

Μετά το τέλος των εξετάσεων όλοι μαζί οι συμμαθητές φεύγαμε για το πάρκο που ήταν δίπλα στο σχολείο. Παίζαμε μπουγέλα στο συντριβάνι, κάναμε κούνιες, λέγαμε ανοησίες, πειραζόμασταν, φλερτάραμε. Γελούσαμε ασταμάτητα...Θεέ μου τι γέλια! 

Αγαπιόμασταν αλήθεια. Αγκαλιαζόμασταν και νιώθαμε τόσο αληθινά, τόσο μεγάλα κι έντονα νιώθαμε που σαν το θυμάμαι φουσκώνει η καρδιά μέσα μου...Νιώθαμε φίλοι. Αληθινοί φίλοι! και κάποιοι είναι ακόμη εδώ στη ζωή μου, κάποιοι πολύ μακριά κάποιοι λιγότερο, κάποιοι χάθηκαν, μα με κάποιους κοιταζόμαστε και ξέρουμε...είναι σαν να έχουμε ζήσει μια κόλαση κι έναν παράδεισο μαζί. Στο ίδιο αξέχαστο εφηβικό καλοκαίρι....

Ύστερα όλοι μαζί για παγωτό και βόλτα στη θάλασσα για μπάνιο. Παίρναμε το λεωφορείο παστωμένοι ο ένας πάνω στον άλλο με την απίστευτη ζέστη και τον αέρα να μας φυσάει από τα ανοιχτά παράθυρα. Χωρίς αντηλιακά, χωρίς γυαλιά, χωρίς καπέλα. Όλη μέρα στον ήλιο, παίζαμε γελούσαμε...ανακαλύπταμε τον έρωτα, κάναμε σχέσεις, δέναμε φιλίες.

Γυρνούσαμε σπίτι κατακόκκινοι σαν αστακοί, με εγκαύματα. Γιαουρτωνόμασταν για να αντέξουμε το τσούξιμο και το βράδυ δειλά παρτάκια, οι πρώτες μπύρες, τα πρώτα χάδια, τα πρώτα ξέμπαρκα κρυφά φιλιά και φάρσες και φίλοι και γέλια...Πόσα γέλια Θεέ μου γελούσαμε τόσο πολύ με ανοησίες και βλέπω τώρα τον γιο μου. Γελά με τον ίδιο τρόπο...Με το κεφάλι γερμένο πίσω. Γάργαρα. Ξέγνοιαστα. Δυνατά!

Ζούσαμε το όνειρο. Το σχολείο μόλις είχε τελειώσει κι εμείς νιώθαμε πιο ενωμένοι, πιο μαζί από ποτέ. Ζούσαμε, πειραζόμασταν, λικνιζόμασταν ντροπαλά ακούγοντας το  yellow moon, τα νιώθαμε όλα πολύ... και το καλοκαίρι  ερχόταν να μας βγάλει από τη ζωή που μέχρι τότε ξέραμε....Ένα καλοκαίρι γεμάτο με εφηβεία! Γεμάτο υποσχέσεις για μια νέα ζωή! Θεέ μου πέρασε τόσο γρήγορα!

Αυτό το καλοκαίρι έρχεται για εκείνον...ανεξάρτητος πια παίρνει το λεωφορείο και κυκλοφορεί, ξέρει περισσότερα για την πόλη από εμένα για μικρά νεανικά στέκια φαγητού και καφέ.

Ξέρει όλες τις νέες ταινίες και όλα τα νέα μουσικά κομμάτια και μιλάει με τους φίλους του στο τηλέφωνο ώρες και γελάνε, γελάνε, γελάνε...

Βλέπω εκείνον και θυμάμαι εμένα και σκέφτομαι πως παρόλο το μπέρδεμα που κουβαλούσα στο μυαλό μου και τον απύθμενο πόνο που συνέχεια ένιωθα...τελικά τότε, ήμουν χαρούμενη. Έστω κι αν βίωνα μια εξουθενωτική θλίψη.

Ναι ήμουν χαρούμενη κι έτσι χαρούμενα πρέπει να είναι τα χρόνια αυτά για κάθε παιδί που μπαίνει στον μαγικό κόσμο των ενηλίκων... Έτσι πρέπει να βιώνουν τα παιδιά τα χρόνια αυτά. Να θυμούνται με αγάπη. Με γέλιο. Να νιώθουν ασφάλεια....Τα χρόνια αυτά είναι τόσο ουσιαστικά.Τόσο πελώρια.Τόσο γεμάτα παιδική ανοησία...

...και σαν κοιτάω κάποια παιδιά...βλέπω τον πόνο τους. Βλέπω να γέρνουν άτσαλα σε ένα σώμα ακόμη παιδικό και σε ένα μυαλό υπέροχα ώριμο και βλέπω τον διχασμό τους. Βλέπω την αγωνία να ισορροπήσουν ανάμεσα σε δυο κόσμους. Τον παλιό και το νέο.
Νιώθω το σπαραγμό της απώλειας που νιώθουν χωρίς να καταλαβαίνουν καν από που έρχεται. Βλέπω την πάλη μέσα τους. Το σώμα το γερό το γεμάτο ενέργεια...σφιχτό από την ζωή που με ορμή κυλάει μέσα του κι εκείνοι δεν ξέρουν τι να την κάνουν αυτή την ορμή κι αυτό το σώμα.

Κάποια έχουν βλέμμα χαμένο...και κάποια άλλα δεν έχουν μάτια, έχουν σπίθες!

Κάποια ζουν μέσα σε δικά τους σκοτεινά δωμάτια. Μέσα σε θλίψη κι αυτοκαταστροφή...Μέσα σε μια συνεχή αναζήτηση που γδέρνει την παιδική τους ψυχή. Μέσα σε πόνο. 

Τα νιώθω! Τα αναγνωρίζω...ήμουν εκεί...Τα θυμάμαι. Μα τα νιάτα είναι όπλο αν θέλεις να το χρησιμοποιήσεις. Τα νιάτα από μόνα τους είναι το κλειδί που μπορεί να σε κλειδώσει ή να σε ελευθερώσει κι είναι υπέροχο σαν βλέπεις ένα τέτοιο παιδί να χρησιμοποιεί το κλειδί αυτό για να βγει από το σκοτεινό δωμάτιο στο φως και να απλώνει τα φτερά του στον ήλιο... 

Γεμίζει το μυαλό μου μνήμες κι εικόνες και συναισθήματα, τις μέρες αυτές. Βλέπω αυτά τα νέα πανέμορφα δυνατά βλαστάρια και σκέφτομαι πως ναι! Θα τα καταφέρουν. Όλα τους. Θα τα καταφέρουν! 

Νιώθω περηφάνια γι αυτά που μπορούν να ζουν με τέτοιο μπέρδεμα στο σώμα, στο μυαλό και στην ψυχή τους...Θέλω να τα καθησυχάσω. Να ξέρουν πως θα περάσει...όλο αυτό θα περάσει, μα μέχρι να περάσει να μην το φοβηθούν. Να μην κάνουν πίσω. Να το ζήσουν!

Πονάω και χαίρομαι και συγκινούμαι τόσο πολύ και θέλω να τα αγκαλιάσω και να τους ζητήσω...να μην σταματήσουν να αναζητούν, να παλεύουν, να ψάχνουν. Να μην επαναπαυτούν, να μην διστάσουν, να μην δειλιάσουν. Να αμφισβητούν, να ρωτούν, να αμφιβάλουν. Να γίνουν κυνηγοί των ονείρων τους  και ήρωες του εαυτού τους!

Να γίνουν ταξιδευτές της ζωής. Να μην λησμονούν τον εαυτό τους...και να γελούν, να γελούν, να γελούν...γιατί το αξίζουν αυτό το γέλιο. Είναι δικό τους! Κι αυτό το γέλιο είναι οι ζεστές αχτίδες του ήλιου στις πλάτες των παγωμένων γονιών τους...καθώς εκείνα είναι ο ίδιος ο ήλιος!

Οι μικροί ήλιοι που θα φωτίσουν τα σκοτάδια αυτού του κόσμου! 

Το είδα ένα χρόνο πριν στο Γυμνάσιο που είχα πάει καλεσμένη από την Λέσχη Ανάγνωσης Σταυρού για να παρουσιάσω το βιβλίο μου. Στόλιζε έναν τοίχο και με συγκίνησε απίστευτα!

...Κι αυτό είναι ουσιαστικά αυτό που θα ήθελα να θυμούνται όλα αυτά τα αγαπημένα παιδιά εκεί έξω....όλοι οι ενήλικες του μέλλοντος. Οι υποψήφιοι νικητές της ζωής αυτής!
Τα λατρεμένα πλάσματα.

Οι ρίζες τους είναι ριζωμένες στους αιώνες και να μην φοβούνται...μα ο στόχος...

Ο στόχος ο αδιανόητα μεγάλος είναι αυτό που ζουν. Είναι το Τώρα. Είναι αυτή η μικρή πελώρια στιγμή που δεν κρατά παρά μερικά κλάσματα...κι αν την ζήσουν όπως της πρέπει θα την κάνουν αθάνατη! 

Αν την ζήσουν όπως της πρέπει, με σεβασμό και βαρύτητα...μπορεί να τους σώσει μια ολόκληρη ζωή!

Την ζωή τους...Μια στιγμούλα για μια ζωή. Τι πολύτιμο αντάλλαγμα!

Καλημέρα αγαπημένοι...μας θυμίζω ένα απόσπασμα από ένα ποίημα λατρεμένο, που μου φέρνει δάκρυα. Το "Όνειρο Καλοκαιρινού Μεσημεριού" του Ρίτσου:

"Χτες βράδυ δεν κοιμήθηκαν καθόλου τα παιδιά. 

Είχανε κλείσει ένα σωρό τζιτζίκια στο κουτί των μολυβιών, και τα τζιτζίκια τραγουδούσαν κάτου απ’ το προσκεφάλι τους ένα τραγούδι που το ξέραν τα παιδιά από πάντα και το ξεχνούσαν με τον ήλιο. 

Χρυσά βατράχια κάθονταν στις άκρες των ποδιών χωρίς να βλέπουν στα νερά τη σκιά τους, κι ήτανε σαν αγάλματα μικρά της ερημιάς και της γαλήνης. 

Τότε το φεγγάρι σκόνταψε στις ιτιές κι έπεσε στο πυκνό χορτάρι. Μεγάλο σούσουρο έγινε στα φύλλα. Τρέξανε τα παιδιά, πήραν στα παχουλά τους χέρια το φεγγάρι κι όλη τη νύχτα παίζανε στον κάμπο. 

 Τώρα τα χέρια τους είναι χρυσά, τα πόδια τους χρυσά, κι όπου πατούν αφήνουνε κάτι μικρά φεγγάρια στο νοτισμένο χώμα.  

Μα, ευτυχώς, οι μεγάλοι δεν ξέρουν πολλά, δεν καλοβλέπουν. Μονάχα οι μάνες κάτι υποψιάστηκαν. Γι’ αυτό τα παιδιά κρύβουνε τα χρυσωμένα χέρια τους στις άδειες τσέπες, μην τα μαλώσει η μάνα τους που όλη τη νύχτα παίζανε κρυφά με το φεγγάρι."

Αφιερωμένο σε όλους εμάς. Έτσι...για να θυμόμαστε κι οι απογοητευμένοι "μεγάλοι" αυτού του κόσμου, πως κάποτε...είχαμε παίξει κι εμείς κρυφά με το φεγγάρι!

Το θυμάστε;

Καλό Ιούνη αγαπημένοι!

                                                                                                                 Κατερίνα

Σε μια μικρή που παλεύει με τον εαυτό της σαν να είναι ο εχθρός...Ει ψιτ, βγες στο λαμπερό σου  φως. Το αντέχεις!