Αφοσίωση...

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα που ο τότε διευθυντής μου, μπήκε στο συμβούλιο και μοίρασε σε όλους μας μια φωτοτυπία!

Ο Αμερικάνικος κύκλος εργασίας...Δεν ξέρω σε ποιόν ανήκει αυτό το δημιούργημα. Έψαξα αρκετές φορές μα δεν βρήκα τίποτε...ωστόσο αυτή η εικόνα είναι πια μέρος της ζωής, όχι απλά του αμερικάνικου μα και του παγκόσμιου εργασιακού κύκλου...

Την φωτοτυπία την έχω πάντα στο χώρο που δουλεύω στο σπίτι και κάθε φορά που κάνω ένα διάλειμμα την κοιτάζω κι ανάλογα με το μήνα που διανύουμε,  νιώθω όσα νιώθει αυτός ο ποντικάνθρωπος....

Τώρα λοιπόν είμαι όπως και στην εικόνα, λίγο πριν την κατάρρευση...κι όπως τα παιδιά στις τελευταίες ημέρες στο σχολείο σέρνονται και αρνούνται και μετρούν μέρες σαν φυλακισμένοι, έτσι κι εγώ...Νομίζω έτσι κι όλοι μας...

Αυτή η εποχή είναι από τις πιο δύσκολες για εμένα για συγκεκριμένους λόγους...Είναι μαζεμένα όλα τα κλεισίματα, οι γιορτές, οι αγώνες, οι βαθμοί, οι παραστάσεις των παιδιών, οι μαζικές έξοδοι με μαμαδομπαμπάδες μετά τις σχολικές γιορτές κι όλα αυτά που μου δημιουργούν μια μεγάλη πίεση γιατί ναι....εγώ είμαι εκείνη η μαμά, που θα φτάσει πάντα τελευταία και καταϊδρωμένη, κάποιες φορές θα φτάσει λίγο πριν το τέλος, σε κάποιες εκδηλώσεις δεν θα προλάβει καν να είναι εκεί...

Είμαι εκείνη η μαμά που σε μαζώξεις ή συγκεντρώσεις για μαμαδοκαφέδες θα είναι διστακτική στο να πάει και θα χαλά την παρέα, θα κοιτάζει το ρολόι και θα πρέπει να κάνει αλχημείες και κωλοτούμπες μπας και καταφέρει να αλλάξει το πρόγραμμα....

Σίγουρα είμαι εκείνη η μαμά, που τα κάνει όλα τελευταία στιγμή και πολλές φορές ξεχνά και μπερδεύει ώρες και μέρες και βέβαια είμαι εκείνη η μαμά, που δεν είναι ποτέ σε κερκίδες να περιμένει μα αν μπορέσει κάποιες φορές να πάει τα παιδιά στις δραστηριότητες τους, δεν θα μείνει για ψιλή κουβέντα μα  πάντα θα πηγαινοέρχεται γιατί ακόμη κι η ενδιάμεση μισή ώρα είναι πολύτιμη για να προλάβει όλα όσα πρέπει να γίνουν...

Μα ιδιαίτερα αυτές τις μέρες όλο αυτό γίνεται δυσβάσταχτο γιατί θέλω να είμαι εκεί και πάντα θυμάμαι τον εαυτό μου να τρέχει, να ξεκλέψει χρόνο, να μπορέσει να πάρει άδεια ή να ακυρώσει ραντεβού και συναντήσεις ή ταξίδια επαγγελματικά για να μπορεί να είναι εκεί σε έναν αγώνα ή σε μια συναυλία των παιδιών. 

Θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου τρέχει να προλάβει και πολλές φορές να μην τα καταφέρνει. Έχω δει πολλές συναυλίες τους σε βίντεο τραβηγμένα από τον μπαμπά τους και πολλούς αγώνες επίσης. Μου έχει τύχει πολλές φορές να αλλάζω το ωράριο και την άδεια μου για να είμαι σε κάτι που αφορά τα παιδιά και αυτό πάλι να ανατρέπεται και τελικά εγώ πάλι να λείπω...

Ναι συμβαίνουν όλα αυτά και τα παιδιά μου ξέροντας πως η μαμά τους είναι εργαζόμενη πάντα με άστατα ωράρια και εφημερίες στο παρελθόν με έναν βομβητή να ενημερώνει και να πιέζει και με το κινητό ανοιχτό και τα σαββατοκύριακα και σε διακοπές...πια με αναγνωρίζουν.

Έχοντας ζήσει διακοπές μας να αλλάζουν και εμένα να δουλεύω γιατί προέκυψε κάτι εξαιρετικά έκτακτο όπως...μια σοβαρή κρίση ή ένας θάνατος γιατί ναι, σαν δουλεύεις με ανθρώπους όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια του κανονικού....τα παιδιά μου έχουν μάθει να διαχειρίζονται τις απότομες αλλαγές της διάθεσης μου, κάνουν κατευθείαν ησυχία  μόλις χτυπήσει το τηλέφωνο μου κι απομακρύνονται άμεσα από κοντά μου αφήνοντας μου χώρο να μιλήσω και πολλές φορές τώρα που μεγάλωσαν, λίγο πριν σηκώσω το ακουστικό μπορεί να μου ψιθυρίσουν ..."μην απαντήσεις μαμά"...

Με θυμώνει αυτό, με απογοητεύει....Θυμάμαι μια ζωή την μαμά μου να μου μιλά για την δύναμη της εργασίας. Για την ανεξαρτησία των γυναικών και το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί η εποχή της μαμάς μου ήταν η εποχή που σημαδεύτηκε από την ανάγκη της γυναικείας χειραφέτησης. 

Μα όσα μου χάρισε το να είμαι εργαζόμενη γυναίκα, μου τα πήρε πίσω όταν έγινα εργαζόμενη μητέρα....

...κι ως γνωστόν αν δεν μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου θα πρέπει να την κάνει κάποιος άλλος για εσένα....
Ευγνωμονώ όλους όσους έκαναν την δική μου δουλειά λοιπόν όσο κι αν με πονά ακόμη και τώρα. Μα θυμάμαι πως εκτός από ευγνωμοσύνη ένιωθα πάντα μια υποχρέωση και μια πίεση.
Δυστυχώς, αν δεν μπορείς να κάνεις εσύ την δουλειά σου θα πρέπει να υποχρεωθείς να αποδεχθείς τον τρόπο που την κάνει κάποιος άλλος και όλα τα επακόλουθα αυτού...κι η αλήθεια είναι πως έχω ζήσει πολλές αγωνίες όταν η γιαγιά με ενημέρωνε αγχωμένη πως το μωρό κάνει εμετό, έχει πυρετό ή δεν σταματάει να κλαίει γιατί μάλλον πονά το αυτί του....κι έχω νιώσει πολλές ήττες όταν από τον παιδικό μου έλεγαν ο γιος σου σήμερα είπε αυτό ή έκανε το άλλο κι εγώ δεν ήμουν εκεί να το δω...

Επίσης έχω πολλές δύσκολες αναμνήσεις από βραδιές που έμεινα ξάγρυπνη επειδή κάποιο ήταν άρρωστο και την άλλη μέρα έπρεπε να βγάλω ένα κανονικό δεκάωρο στη δουλειά και να είμαι εκεί με όλο μου το είναι γιατί η δουλειά δεν σηκώνει λάθη.
Όταν έπρεπε να διακόψω ή να αλλάξω συνήθειες των παιδιών όπως θηλασμό, ύπνο ή πάνα, επειδή δούλευα ή ακόμη χειρότερα να πρέπει να φύγω ταξίδι ενώ κάποιο ήταν άρρωστο...καθώς επίσης και να είμαι στο νοσοκομείο με κάποιο παιδί και ταυτόχρονα να διευθετώ ασταμάτητα εργασιακά θέματα που μπορεί να προέκυπταν...

Ναι! έχω υπάρξει από εκείνους τους εκνευριστικούς γονιούς που είναι με το τηλέφωνο στο χέρι και πηγαινοέρχονται σε διαδρόμους μιλώντας σιγανά, έχοντας βγει από σχολικές γιορτές, δραστηριότητες, ιατρικές επισκέψεις, συναυλίες, διαγωνισμούς την ώρα που το παιδί του διαγωνίζεται...ναι τα έχω κάνει όλα! 

Υπάρχει μια πικρία σε όλο αυτό γιατί πάντα θα καταλαβαίνεις πως κάποιοι δείχνουν κατανόηση ενώ κάποιοι άλλοι κατακρίνουν και πολλές φορές έχει χρειαστεί να απολογηθώ ξανά και ξανά σε δασκάλους, άλλους γονείς ή στα ίδια τα παιδιά μου...

Τώρα πια νιώθω ευγνωμοσύνη γιατί με τους υπόλοιπους γονείς γνωριζόμαστε πια καλά και καταλαβαινόμαστε και πολύ συχνά μου στέλνουν φωτογραφίες και βιντεάκια...κι ενώ είμαι σε μια συνάντηση, έρχεται μια εικόνα με τα παιδιά μου και φράσεις όπως "θαύμασε το καμάρι σου" και συγκινούμαι πραγματικά με την έγνοια και την φροντίδα τους! 

Επίσης στο παρελθόν έχει τύχει πολλές φορές να μείνουν μαζί με το παιδί μου όταν άργησα να πάω να το πάρω από το σχολείο ή όταν μου πήραν τηλέφωνο για να μου υπενθυμίσουν το ένα ή το άλλο...έτσι χωρίς να περιμένουν τίποτε, μόνο από απλό αληθινό ενδιαφέρον.

Μου χει τύχει να πάνε όλα τα παιδάκια ντυμένα τσολιαδάκια σε σχολική γιορτή και το δικό μου όχι...και μια φίλη μαμά τελευταία στιγμή να τρέχει να ξεθάψει παλιά στολή του γιου της, με κίνδυνο να αργήσει κι η ίδια, για να μας τη δώσει και να ντυθεί ο μικρός μου στην τουαλέτα λίγο πριν ανέβει για το ποίημα του...Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό! Μαμαδίστηκη αλληλεγγύη....

Ναι υπάρχουν δυο μαμάδες μέσα μου. Η μαμά που όλα μπορεί να τα φροντίσει και η μαμά που παρόλο που το θέλει δεν προλαβαίνει να φροντίσει τίποτε...

Κι ενώ σε περιόδους που ήμουν χαλαρή ή ήμουν σε εργασιακή άδεια ήμουν η υπέροχη μαμά που όλα τα θυμόταν, όλα τα φρόντιζε κι όλα τα προλάβαινε....Αντίθετα σε περιόδους υψηλής εργασιακής πίεσης έχω υπάρξει μαμά που απλά έχει χάσει την μπάλα...κι εκεί ευτυχώς μπορούσα να στηρίζομαι ολοκληρωτικά στον μπαμπά τους.

Τα παιδιά μου πια μεγαλώνουν και με χρειάζονται όλο και λιγότερο, μα τα χρόνια κι οι στιγμές που χάθηκαν πάντα θα με βαραίνουν...

Έτσι προσπαθώ όταν είμαι εκεί να είμαι πάντα προσηλωμένη σε εκείνους. Πάντα συγκινημένη, γοητευμένη με αυτό που ζούσα και ζω, βλέποντας τα παιδιά και τους φίλους τους σε παραστάσεις κι αθλητικές δραστηριότητες και κλεισίματα κι ανοίγματα δραστηριοτήτων....Πάντα με γοητεύουν όλα αυτά!

Είμαστε ήδη στα μέσα Ιούνη κι έχω ήδη χάσει...μια τελετή λήξης, όπου ο μικρός πήρε την πράσινη ζώνη στο καράτε και μια συναυλία όπου ο μεγάλος ως  δεύτερο κλαρινέτο έπαιξε στην δεξίωση που έγινε προς τιμή του Ρώσου Πρόξενου...Τι χαρά και πόση περηφάνια...

Το πρώτο το είδα μαγνητοσκοπημένο από το μπαμπά τους και για το δεύτερο ρούφηξα κάθε πληροφορία που με ενθουσιασμό μου μετέφερε ο γιος μου...

Έρχονται γιορτές και βαθμοί κι εξετάσεις και άλλες συναυλίες μέσα στις επόμενες ημέρες  και πάλι θα καταφέρω να προλάβω κάποια και κάποια άλλα όχι....

Το έχω πάρει απόφαση...

"Δεν νιώθεις τύψεις;" Με ρωτούν συχνά....Πολλές. Απαντώ. Και τύψεις κι ενοχές και νιώθω άβολα και εκτεθειμένη...Ναι πως θα μπορούσα να μην τα νιώθω όλα αυτά!

Μα μέσα μου βαθιά ξέρω...δεν με κατηγορώ. Γιατί δεν είμαι αδιάφορη. Δεν είμαι αποστασιοποιημένη. Δεν αποφεύγω. Μάλλον το αντίθετο. Παλεύω διπλά για να είμαι εκεί.

Είμαι απλά εργαζόμενη μητέρα όπως εκατομμύρια άλλες γυναίκες εκεί έξω και η έγνοια μου όπου κι αν είμαι, όπως κι αν είμαι, είναι εκείνοι! 

Κι όσο κι αν λείπω από σημαντικά γεγονότα και στιγμές τόσο προσπαθώ να είμαι εκεί με όλο μου το είναι, σαν είμαστε μαζί. Κι απολαμβάνω και διαθέτω τον εαυτό μου σε εκείνους τις ώρες που είναι αφιερωμένες στην οικογένεια μας.

Θα ήθελα να είμαι εκεί. Περισσότερο δίπλα τους. Θα ήθελα να είμαι πολλές φορές πιο παρούσα στη ζωή τους...μα δεν γίνεται πάντα και δεν μένω στη λύπη ή στην απογοήτευση και την ενοχή. Θα ήθελα να είμαι μια μαμά που έζησαν, που ρούφηξαν, που χάρηκαν, που δεν τους έλειψε...μα ξέρω πως η αλήθεια είναι διαφορετική!

...κι όσο κι αν νιώθω άσχημα πολλές φορές δεν μπορώ να μην αναγνωρίσω στον εαυτό μου το γεγονός ότι όλη αυτή η πολυπλοκότητα με έχει κάνει επίσης  πιο αποτελεσματική.
Ξέρω να διαχειρίζομαι τέλεια το χρόνο, να διεκπεραιώνω άμεσα, να βάζω προτεραιότητες. Να λύνω γρίφους...να απομονώνω καταστάσεις, να μην γενικεύω...Με δίδαξε καλά ο ρόλος της εργαζόμενης μητέρας.

...όλα αυτά προσπαθώ να υπενθυμίσω σε όλες εκείνες τις ενοχικές απελπισμένες εργαζόμενες μαμάδες που ζητούν συχνά την βοήθεια μου. Μέσα μου γελάω γιατί συχνά σκέφτομαι πως έχω μάθει πολλά μέσα από τις δικές μου στιγμές ήττας.
Μέσα από τις δικές μου ελλείψεις ή λάθος αποφάσεις. Έχω μάθει πολλά μέσα από την δική μου θλίψη ή την απογοήτευση που έβλεπα στα μάτια των παιδιών μου....

Δεν ξέρω αν γίνεται να είσαι εργαζόμενος και  γονιός ταυτόχρονα...

Εγώ δεν κυνήγησα ποτέ μια καριέρα. Δούλευα πάντα από ανάγκη. Ανάγκη επιβίωσης οικονομικής, συναισθηματικής και κοινωνικής. 

Η αυτοπραγμάτωση μου δεν περίμενα ποτέ να έρθει μέσα από τον εργασιακό μου ρόλο, μα ούτε και μέσα από τον γονεϊκό!

Είμαι πολλά μαζί κι όχι ένα...Εκείνοι ήταν κι είναι η προτεραιότητα μου, μα πάντα στην ζωή δεν κάνουμε αυτό που θέλουμε....
Δυστυχώς ο κόσμος αυτός είναι λίγο πιο σκληρός για τις εργαζόμενες μητέρες...κι αυτή η χώρα ακόμη πιο σκληρή, καθώς μοιάζει να τιμωρεί κάθε μας εργασιακή επιλογή.
Δεν το κρύβω πως θα ήθελα να είχα ζήσει την πολυτέλεια του να είμαι σπίτι μαζί τους ιδίως όταν ήταν πιο μικρά και με χρειάζονταν...και δεν κρύβω πως αυτό είναι κάτι που ζήλευα και ζηλεύω...γιατί αυτό που ακόμη και τώρα μου είναι το πιο δύσκολο είναι το πόσο τους χρειάζομαι εγώ και πόσο πολύ μου λείπουν...ακόμη και τις απλές καθημερινές ημέρες, που πια μου τηλεφωνούν για να μου πουν καληνύχτα τα βράδια που λείπω...
Αυτές τις στιγμές σκέφτομαι τα μαλακά μάγουλα τους μέσα στα σκεπάσματα κι υπόσχομαι το Σαββατοκύριακο να τα χορτάσω φιλιά...κι ίσως και γι'αυτό καμιά φορά κάνω τον δαιμονισμένη και φαίνεται σαν όλα να τα μπορώ...για να μειώσω την έλλειψη μου....

Για όλες εσάς που αφήσατε τα βρεφάκια σας να πάτε για το μεροκάματο. Που χάσατε ποιήματα, πρώτα βήματα, πρώτες λέξεις. Που στερηθήκατε χουζουρέματα, που κατηγορηθήκατε για αδιαφορία, επειδή ήσασταν εργαζόμενες.
Που ξυπνήσατε ξημερώματα για να φύγετε για επαγγελματικό ταξίδι και φιλήσατε τα μικρά σας μέσα στη νύχτα και νιώθατε να ξεριζώνουν την καρδιά σας, που λάβατε μήνυμα μέσα σε εργασιακή συνάντηση πως το παιδί σας έπεσε και χτύπησε στο σχολείο και σας ήρθε συγκοπή. 

Σε όλες εσάς που οδηγήσατε το αμάξι  σαν δαιμονισμένες με χέρια που έτρεμαν από φόβο κι αγωνία για να γυρίσετε γρήγορα γιατί κάτι του συνέβη.

Που σας κάλεσε η γιαγιά ή η νταντά στο τηλέφωνο για να ακούσει το μικρό τη φωνή σας και να ηρεμήσει.
Που σε  ημέρα άδειας πήγατε με το μικρό σας στην παιδική χαρά και οι άλλες μαμάδες βλέποντας σας είπαν..."α! εσύ είσαι η μαμά του"...καθώς το βλέπουν μόνο με τη γιαγιά και πονέσατε μέχρι τα κατάβαθα της ψυχής σας...
Που έχετε κλάψει κρυφά στην τουαλέτα γιατί έπρεπε να αποχωρηστείτε το μωρό σας και νιώθετε τύψεις που έκλαιγε σπαρακτικά όταν το αφήνατε στον παιδικό.

Που σας πήραν τηλέφωνο πως το παιδί σας ανέβασε πυρετό και ο εργοδότης  δεν έδειξε κατανόηση για να μπορέσετε να πάτε κοντά του.
Που χάσατε σχολική γιορτή επειδή δεν σας έδωσαν άδεια...
Που στείλατε τα μικρά σας παιδικό παρόλο που ήταν πολύ μικρά και δεν ήσασταν έτοιμοι ούτε εκείνα, ούτε εσείς...ναι! σας νιώθω!
Έχω ζήσει τα πάντα κι όλα μου έχουν συμβεί!

Καταλαβαίνω τον πόνο.Την ενοχή. Καταλαβαίνω την απώλεια...αυτή την απέραντη αίσθηση κενού!

Μα όσο κι αν πονάει...μια λέξη μόνο θα κρατήσω για εμένα....

Τι με κάνει καλό γονιό; Το ότι θα είμαι πάντα εκεί; Υπήρξαν γονείς που ήταν πάντα εκεί και δεν τα κατάφεραν...

Το οτι θα κάνω  όλα τα χατίρια; Υπήρξαν γονείς που έκαναν όλα τα χατίρια και δεν τα κατάφεραν.

Το οτι θα είμαι αυστηρός; Υπήρξαν γονείς που ήταν αυστηροί και δεν τα κατάφεραν.

Το ότι θα είμαι πετυχημένος εργασιακά; Υπήρξαν γονείς που ήταν επιτυχημένοι στον εργασιακό τους ρόλο και δεν τα κατάφεραν....

Το ότι θα έχω πολλά χρήματα και θα του προσφέρω ανέσεις; Πολλοί γονείς είχαν οικονομική άνεση και δεν τα κατάφεραν!
Το οτι δεν θα λείψω ποτέ από την ζωή του; Υπήρξαν γονείς που προσπάθησαν ακόμη κι αυτό...μα δεν τα κατάφεραν καλύτερα...

Τι με κάνει λοιπόν καλό γονιό; Υπάρχει συνταγή;
Για να το θέσω αλλιώς...τι με κάνει καλό σύντροφο; Τι με κάνει καλό φίλο; Τι με κάνει καλό επαγγελματία; Τι με κάνει καλό σε κάτι;

Μια λέξη μόνο...Η Αφοσίωση! Θυμήσου τι σου έλειπε ως παιδί...κι αυτό δώσε πίσω! Όχι μόνο το αν είναι κάποιος εκεί αλλά και το πως.

Αφοσίωση...

...Τα παιδιά αυτό νιώθουν. Αυτό θυμούνται. Αυτό κρατούν...Τη σχέση...κι η σχέση χτίζεται αργά κι ουσιαστικά, με σταθερότητα κι αφοσίωση!

Αυτό κράτα...κι αν φέτος χάσεις μια γιορτή...δεν θα σου χαϊδέψω τα αυτιά. Δεν θα σου πω δεν πειράζει.
Πειράζει! Ναι είναι κρίμα. Προσπάθησε να είσαι εκεί! Προσπάθησε σκληρά! Όσο σκληρά θα προσπαθήσω κι εγώ...Μαζί θα προσπαθήσουμε.

Μα κι αν ακόμη δεν τα καταφέρουμε...πάρτο απόφαση, θα λείψουμε από κάποια μα θα είμαστε εκεί στα περισσότερα!
Μην πνιγείς στην ενοχή και τις τύψεις. Μην χρησιμοποιήσεις αυτό για να αποστασιοποιηθείς και να σου κολλήσεις με ευκολία, μια ταμπέλα...και μην το κάνεις αυτό για κανέναν άλλο γονιό, είναι άδικο!

Το ότι είσαι εργαζόμενος γονιός δεν σε κάνει αυτόματα κακό γονιό, όπως δεν σε κάνει αυτόματα καλύτερο γονιό το ότι είσαι σπίτι με τα παιδιά σου...Μην συγκρίνεσαι με κανέναν, παρά μόνο με εσένα.

Η ιστορία θα δείξει, το έχουμε πει πολλές φορές...Στο τέλος του ταξιδιού δεν θα θυμάται κανείς σε πόσες γιορτές έλειπες και σε πόσες ήσουν εκεί...

Μένει όμως η αίσθηση...Η αίσθηση ενός γονιού που ήταν εκεί. Υπαρκτός. Ενεργός συναισθηματικά. Αφοσιωμένος στις ανάγκες  του παιδιού του. Αληθινός στην σχέση του. Γονιός που αλλάζει, μαθαίνει, ενδιαφέρεται. Γονιός κουκούλι. Γονιός ακροατής. Γονιός φροντιστής. Γονιός αγκαλιά....
Γονιός που δίνεται.
Γονιός που δίνει...κι αν δεν μπορεί πάντα να δώσει χρόνο...ω!!!αυτός ο πελώριος ρόλος έχει τόσα πολλά άλλα να δώσει. 

Βρες τα και δωστα. Δωστα όλα και μην κρατήσεις τίποτα γιατί ο λόγος είναι από μόνος του ιερός...και τελικά γιατί μόνο δίνοντας θα πάρεις πίσω! όπως άλλωστε σε όλα στη ζωή!!!

Και ως γνήσιο παιδί του ΚΕΘΕΑ....μας αφιερώνω αυτό!

Καλημέρα αγαπημένοι....

Είμαστε στο τέλος μιας ακόμη σχολικής χρονιάς...Ας την απολαύσουμε με αυτοκριτική μα χωρίς κριτική κι ας αρχίσει επιτέλους το καλοκαίρι! Το δικό μας καλοκαίρι! Το αξίζουμε όλοι!!!

                                                                                                                 Κατερίνα