Παύση...

Μέσα Ιούλη πια...κι είναι σαν το καλοκαίρι να ήρθε μόλις χθες....

Ένα  καλοκαίρι που ακόμη δεν χαρήκαμε.Ακόμη δεν απολαύσαμε.Ακόμη δεν νιώσαμε...Ξέρω είμαστε πολλοί που είμαστε έτσι. Απλά σκέφτομαι πως οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα κι εμείς πήγαμε στην αγαπημένη μας παραλία μόνο δυο φορές κι ας είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε προλάβει ούτε μια απογευματινή βόλτα να απολαύσουμε, δεν βγάλαμε ούτε τα καθίσματα στο μπαλκόνι καλά καλά αφού κανένα απόγευμα δεν είμαστε σπίτι....

Λείπουμε συνέχεια σε ταξίδια και δουλειές και ενώ τα παιδιά δεν είναι σπίτι, εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε με τους ίδιους ρυθμούς και δεν βρισκόμαστε ποτέ παρά συναντιόμαστε που και που για να ανταλλάξουμε καμιά γρήγορη κουβέντα προσπερνώντας ο ένας τον άλλον...

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε ξανά, με ανατροπές και θλίψη και αγωνίες πολλές σε διάφορα επίπεδα. Επαγγελματικά και προσωπικά. Η ζωή δεν σταματά ποτέ βλέπεις, για να πάρει κανείς μιαν ανάσα. Νιώθω ένα βαθύ άδειασμα να με ρουφά θαρρείς σαν ανακουφιστική δίνη και ονειρεύομαι να φύγω μακριά και να χαθώ...να μην ξέρω κανέναν και κανείς να μην με ξέρει... 

Ένα τρυφερό μου κοριτσάκι τελειώνοντας οι ομάδες μου έγραψε..."εύχομαι να ξεκουραστείς στη φωλιά σου παρέα με τους αγαπημένους σου..."

Αυτό το απλό...το πιο απλό από όλα πως γίνεται να είναι τόσο περίπλοκο; Τόσο σχεδόν αδύνατο;

Πως τα καταφέραμε έτσι λοιπόν γα ακόμη μια φορά....κι ήρθε η εποχή της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και είναι σαν όλα ως τώρα, να τα στοίβαζα εκεί στο ράφι μιας ντουλάπας κι έκλεινα την πόρτα...

Ξεκούραση...κλείσε την μέσα θα ξεκουραστώ μετά. Τα αγόρια που με χρειάζονται; άστο για το καλοκαίρι θα το κάνω μετά. Ο σύντροφος κι η σχέση μας; αργότερα δεν προλαβαίνω κι αυτό για μετά. 

Οι φίλες μου που έχω να τις δω μήνες και δεν προλαβαίνουμε να βγούμε ούτε για έναν γαμημένο καφέ; Το καλοκαίρι! Θα τις χαρώ το καλοκαίρι.

Το νέο βιβλίο; Αυτό σίγουρα άστο για το καλοκαίρι που θα έχω χρόνο, τώρα δεν έχω μυαλό για γράψιμο. 

Οι προπονήσεις για τον Μαραθώνιο;...καλά με τέτοια πίεση δεν μπορώ να δώσω παραπάνω το καλοκαίρι όμως θα τα καταφέρω, να ανεβάσω χιλιόμετρα.
Οι δουλειές κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στο χώρο δουλειάς μου; Σε λίγο θα αρχίσουν να καταρρέουν κι οι τοίχοι από την αφροντισιά!...αυτά σίγουρα το καλοκαίρι μόνο μπορούν να ολοκληρωθούν. 

Οι εξετάσεις μου; πέρασε πάνω από χρόνος ήρθε η ώρα για επανελέγχους, μα κανένα απόγευμα δεν είναι διαθέσιμο...το καλοκαίρι λοιπόν κι αυτές. 

Όλα!!! όλα θα γίνουν το καλοκαίρι.....κι ανοίγω τώρα την ντουλάπα κι όλα σαν να με περίμεναν! Ξεχύθηκαν έτσι όπως ήταν στοιβαγμένα και με πλάκωσαν ξαφνικά...Και πάλι...είμαι εδώ. 

Ακόμη ένα καλοκαίρι που κυνηγώ την ουρά μου και δεν προλαβαίνω και δεν κοιμάμαι από το άγχος και από την πολυπλοκότητα που έχω προσθέσει στην ζωή μου ακόμη κι από ξένες ανάγκες, που με πιέζουν, αυθαιρετούν και με γεμίζουν θλίψη...

Δεν έχω κάνει τίποτε. Τίποτε απολύτως από όλα αυτά που είχα προγραμματίσει. Όλα συνεχίζουν να περιμένουν μα τώρα πια έχουν χυθεί στο πάτωμα από τότε που άνοιξα την ντουλάπα και τώρα τα προσπερνώ κάθε φορά, ενίοτε και τα τσαλαπατώ στην προσπάθεια μου να κινηθώ όσο πιο ευέλικτα γίνεται!

και νιώθω θλίψη...ναι! Μου λέω..."σκατά τα έκανες πάλι" και δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να πατήσω αυτή την παύση...και φοβάμαι φοβάμαι μην πατηθεί από μόνη της, γιατί τότε δεν θα έχω εγώ επιλογή...

Είμαι σίγουρη πως όλοι με καταλαβαίνετε...Είμαι σίγουρη πως είναι σαν να μιλώ και για την δική σας ζωή...

Δεν θέλω να γίνει έτσι...Θέλω την παύση να την βάλω εγώ και να δώσω την ευκαιρία στο μυαλό μου να αποσυρθεί και στο σώμα μου να ξεκουραστεί. 

Έχω ανάγκη να παίξω με τα αγόρια μου, να κοιταχτώ στα μάτια με το αγόρι μου, να χαρώ επιτέλους την αδερφή μου και τα ανίψια μου, που τους βλέπω πια δυο φορές το χρόνο.
Έχω ανάγκη να χαρώ τους γονείς μου σε αυτό το πρώτο καλοκαίρι της επιστροφής τους στην Ελλάδα και της σύνταξης τους και να πίνουμε καφέδες με γλυκό του κουταλιού εκεί στην αυλή μας στο πατρικό, με τους γείτονες να περνούν και να μας λένε καλημέρα και τον μπαμπά να μαδά τις τριανταφυλλιές και να μας χαρίζει μπουμπούκια.

Έχω την ανάγκη να ξαπλώσω στο σιωπηλό νεανικό μου δωμάτιο, με τα παραθυρόφυλλα κλειστά, τις ακτίνες να τρυπώνουν από τις γρίλιες και τα τζιτζίκια στο δέντρο να τραγουδούν στον καυτό ήλιο και να διαβάζω το βιβλίο μου στη δροσιά του καθώς με παίρνει απαλά ο ύπνος...και ο χρόνος να σταματά εκεί...Σε εκείνη την ήρεμη σιωπηλή στιγμή...

Έχω την ανάγκη να χαθώ μέσα στις ιστορίες των ανθρώπων που θέλουν να διηγηθώ την ζωή τους και είναι ακόμη σκόρπια χαρτιά και σκόρπιες σκέψεις, πεταμένες άτακτα σε κάποια γωνιά τους μυαλού μου και πρέπει να τους δώσω τον χώρο που χρειάζονται καθώς ο χρόνος με πιέζει και αυτό το Φθινόπωρο θα πρέπει να παραδώσω ολοκληρωμένο το νέο μου βιβλίο...

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Πως δεν θα προδώσω τις ανάγκες μου; Πως δεν θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου;

Βάζοντας ένα τεράστιο "Πρέπει", μπροστά από κάθε μου πρόταση! Πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτούς και σε αυτά που αγαπώ. 

Πρέπει να αφοσιωθώ σε εμένα και να με φροντίσω, ακούγοντας τις ανάγκες μου! Αυτό το πρέπει...είναι η μεγαλύτερη ανάγκη από όλες αυτή τη στιγμή!

Γιατί ο Σεπτέμβρης που έρχεται...θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Ακόμη πιο απαιτητικός και αν δεν πάρω απόσταση τώρα. Αν δεν δώσω χρόνο στον εαυτό μου τώρα...το σώμα μου μου θα μιλήσει δυνατά..Δυνατότερα από όσο θέλω. Δυνατότερα από όσο χρειάζεται! Γιατί θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως το σώμα μιλά με συμπτώματα...κι αρρώστιες...

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάποια χρόνια πριν όταν το σώμα μου στην κυριολεξία μου ούρλιαξε καταπιεσμένες ανάγκες χρόνων και τότε μπροστά στον φόβο της μεγαλύτερης απώλειας όλων, πάτησα παύση κι όλα όσα ήταν "αδύνατο να γίνουν" έγιναν σε μια στιγμή. Ηταν αστείο μα έγινε έτσι ακριβώς.Πήρα αποφάσεις που δεν έπαιρνα για χρόνια, σε μια μόνο στιγμή με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια μου.

Σαν πάγωσε ο χρόνος μέσα μου και φοβήθηκα πως αύριο δεν θα είμαι εκεί να χαίρομαι τα παιδιά μου. Τότε όλα σταμάτησαν. Βρήκα σε μια μόνο στιγμή, τον τρόπο να ανατρέψω δίχως δεύτερη σκέψη την ζωή μου όλη...και κέρδισα την ζωή μου όλη...μα αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...κι ίσως μια μέρα την μοιραστώ!

Ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω όλα,  όμως χρειάζεται να προσπαθήσω! Χρειάζεται να αφοσιωθώ αγαπημένοι μου και ξέρω πως νιώθετε τι ακριβώς εννοώ, με τη λέξη Αφοσίωση...
Θα χαθώ λοιπόν για λίγο...Θα αποσυρθώ στη "φωλιά" μου, με τους αγαπημένους μου. Θα φροντίσω τον εαυτό μου, μιας κι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

Όπως συμβουλεύουμε λοιπόν και στην θεραπεία..."πάρε το χρόνο σου"...θα πάρω κι εγώ τον δικό μου χρόνο, προσπαθώντας να αντλήσω δύναμη από τον ήλιο κι από την αγάπη των αγαπημένων μου και θα πάρω μια μικρή μα χρήσιμη απόσταση γιατί χρειάζομαι τη σιωπή και την εσωτερικότητα! Χρειάζομαι για λίγο να χαθώ από αυτή την υπερβολή των social media που συχνά με αποσυντονίζει.

Σας χαιρετώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Θα αποσυρθώ...μα θα είμαι εδώ...Πάντα είμαι εδώ το ξέρετε, μα με την απόσταση που χρειάζομαι για να δημιουργήσω.

Μου γράφετε συχνά μηνύματα λέγοντας μου πόσο τα γραπτά μου σας βοηθούν και σας κινητοποιούν...κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σας δώσει αυτή η ανάρτηση είναι αυτό!

Μαθαίνω να παίρνω απόσταση και να δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Μαθαίνω να γεμίζω με χαρά και γέλια  τις αποθήκες μου. Μαθαίνω να κάνω ανατροφοδότηση και να σταματώ το χρόνο για να κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα, ένα πουλί που πετά μακριά στον ορίζοντα. Για να παίξω με τα παιδιά μου που μου φωνάζουν στη θάλασσα, "έλα μαμά βρέξε επιτέλους τα μαλλιά σου", για να πάω μια κανονική βόλτα με τον σύντροφο μου γιατί όχι...το super market όπου περπατάμε μαζί,  δεν είναι βόλτα...

Μαθαίνω να τρώω αργά κι υγιεινά, μαθαίνω να κοιμάμαι καλά, μαθαίνω να κάνω ταβανοσκόπιση, που ναι παραδόξως είναι χρήσιμη πολύ γιατί αδειάζει το υπερφορτωμένο μυαλό και μαθαίνω ξανά να ακούω μουσική...(μα πόσο καιρό έχω να ακούσω κανονικά μουσική κι όχι στο αμάξι ανάμεσα σε βιαστικές διαδρομές), μαθαίνω να μιλάω αργά, μαθαίνω να ζητάω αγκαλιές, μαθαίνω να δίνω χώρο στον εαυτό μου, να σκεφτεί, να νιώσει, να αδειάσει από συναισθήματα μα κι από τοξίνες, φροντίζοντας σωστά και τις σωματικές μου ανάγκες!

Ναι! Μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου κι ύστερα απλά τις απαιτώ από τον εαυτό μου και τις θέτω σε προτεραιότητα κι αυτό δεν είναι εγωισμός...είναι ανάγκη. Στην κυριολεξία, αυτό είναι επιβίωση!

Γιατί φροντίζοντας εμένα...το έχουμε πει πολλές φορές...φροντίζω αυτούς που αγαπώ. Οπότε μια στις τόσες βάλτε μπροστά τον εαυτό σας και πείτε..."εγώ πρώτα".

Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα σας παρεξηγήσει. Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα θυμώσει και δεν θα νιώσει παραμελημένος...Κανείς!...κι ίσως αυτό να είναι και μια δοκιμασία...για το ποιος τελικά δείχνει  κατανόηση και ποιος όχι...

Οπότε ...πάρτε τον χρόνο σας κι αν δεν έχετε χρόνο, δημιουργήστε τον αφαιρώντας ότι μπορείτε...

Γιατί πάντα μπορούμε να αφαιρέσουμε, κάνοντας μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας, με ένα μολύβι  κι ένα χαρτί και γράφοντας λίστες με όλα όσα κάνουμε κάθε μέρα. Θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε κάποια...

Ας πάρουμε το ρίσκο λοιπόν. Ας κάνουμε εκπτώσεις από τεχνητές ανάγκες.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας να ανασάνει...Αρχίζω πρώτη εγώ! Πατάμε παύση! Πατάμε ανακούφιση...

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε εύχομαι να περνάτε όμορφα και δημιουργικά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που αυτό το καλοκαίρι έχει να σας προσφέρει.

Καλημέρα αγαπημένοι...Σας ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για την κατανόηση...
                                                                                                           Κατερίνα

Μπες στον Κύκλο...

Τέλειωσε. Τα χρήματα μαζεύτηκαν. Το θαύμα έγινε κι έρχονται κι άλλα...Μία ακριβώς εβδομάδα χρειάστηκε για να συμπληρωθεί το πολυπόθητο ποσό. Μια μόνο εβδομάδα κινητοποίησης και μια ολόκληρη χώρα επικεντρώνεται σε ένα μικρό αγόρι.

Όλη αυτή η περιπέτεια που ξεκίνησε λίγες ημέρες πριν τέλειωσε για όλους εμάς! Μα όχι και για τους γονείς. Για εκείνους τώρα αρχίζει ή καλύτερα....τώρα κορυφώνεται. Ίσως και γι' αυτό τώρα είναι η στιγμή που χρειάζονται την μεγαλύτερη στήριξη και προστασία μας.

Το έχω ξαναπεί πως οι άνθρωποι είμαστε πλάσματα μαγικά κι είμαστε φτιαγμένοι για να φροντίζουμε. Υπάρχουν πάντα κι οι εξαιρέσεις μα ακόμη κι οι εξαιρέσεις είναι εκεί για να μπορέσει το καλό να ξεχωρίσει. Έτσι για ακόμη μια φορά ήσασταν εκεί....και δεν μιλώ για όλους εκείνους τους ανθρώπους, τους χιλιάδες τελικά ανθρώπους που βοήθησαν...Μιλώ για εσάς. Τους αναγνώστες αυτού του blog. 

Για όλους εσάς που δείξατε εμπιστοσύνη σε εμένα... Δεν μιλώ για την οικονομική βοήθεια στον Νέστορα και την υποστήριξη στην οικογένεια του. Μιλώ για εμάς...για την σχέση μας. 

Για τις πάνω από 600 κοινοποιήσεις και τα πάνω από 155.000 χτυπήματα που εσείς στείλατε εκεί έξω....Για ένα παιδί! Για ένα παιδί ξένο, που στα μάτια του βλέπατε ένα παιδί που αγαπάτε!

Sharing is caring

Σας ευχαριστώ για τα δικά σας προσωπικά μηνύματα σε εμένα. Για τις ευχές που θέλατε να μεταφέρω. Για τα αποκόμματα που μου στέλνατε από τις καταθέσεις σας. Για τα χρήματα που στέλνατε στην οικογένεια ανώνυμα και μου ζητούσατε να μην δημοσιεύσω ονόματα ή συλλόγους ή οργανώσεις.

Για την υποστήριξη και τα τρυφερά σας λόγια σε εμένα που με γέμιζαν πόνο και αγάπη..."Κατερίνα αυτή τη φορά θα τα καταφέρουμε"...έτσι μου γράφατε "...θα τα καταφέρουμε" και σας αγαπώ γι' αυτόν τον πληθυντικό!

Όταν πριν από μήνες πολλούς άρχισαν οι πρώτες δειλές συζητήσεις με την Κατερίνα, τη μαμά του Νέστορα, θυμάμαι την αβεβαιότητα στο βλέμμα της. Τον τρόμο. Θυμάμαι την απόγνωση καθώς όλο αυτό φαινόταν απλά αδιανόητο! 

Το ταξίδι.Το ποσό. Η επέμβαση. Το όνειρο φάνταζε τόσο μακρινό...και θυμάμαι την δική μου βεβαιότητα πως τα χρήματα δεν θα είναι το θέμα. Τα χρήματα θα βρεθούν. 

Αυτή η βεβαιότητα πήγαζε από την πρότερη εμπειρία μου. Αυτή η βεβαιότητα είχε την βάση της στη σχέση μας...Σε εσάς! Γιατί ήξερα, πως μπορούν οι άνθρωποι να γίνουν μια αλυσίδα φροντίδας. Γερή, ακέραια, άτρωτη, αληθινή...κι αυτό έγινε!

...και μπορεί έτσι να ξεκίνησε μα βοήθησαν πολλοί. Ευαισθητοποιήθηκαν πολλοί γνωστοί, σημαντικοί, διάσημοι με στόχο η πληροφορία να μεταδοθεί, να πάει μακριά, να φτάσει παντού...

Μα οι αληθινοί ήρωες εδώ, είναι όλοι εκείνοι που έγιναν η γέφυρα με στόχο  να σωθεί μια μικρή πολύτιμη ζωή. Όλοι εκείνοι που χάρισαν το υστέρημα τους για τα μάτια ενός παιδιού...που δεν γνωρίζουν. Όλοι εσείς!
Οι αληθινοί Άνθρωποι που δεν είχατε τίποτε να κερδίσετε παρά μια βραδιά ξέγνοιαστου ύπνου, μέσα στην δική σας πολυπλοκότητα... Δεν είχατε τίποτε παραπάνω να κερδίστε παρά ένα αχνό χαμόγελο κι ένα φτερούγισμα στην καρδιά...
Αυτό ήταν το κέρδος μα τελικά...πόσο πολύτιμο αυτό το φτερούγισμα!

Κι όλο αυτό δεν θα ήταν δυνατόν να γίνει αν αυτή η οικογένεια ήταν μόνη. Αγαπημένοι...είναι τόσο καίριο να το κατανοήσουμε όλοι αυτό. Γύρω από του γονείς του μικρού μαζεύτηκαν άνθρωποι που τους αγαπούν και τους νοιάζονται. 

Το Δέντρο Ζωής ο Κοινωνικός μας Σύλλογος στον οποίο και οι δυο γονείς ανήκουν, ανέλαβε όλο αυτό το κομμάτι της επικοινωνίας και της στήριξης...κι ένα μάτσο τρελοί εθελοντές. Ένα μάτσο τρελοί φίλοι  ξενύχτισαν, με πολλά γέλια κι άλλα τόσα κλάματα για να κάνουν όλο αυτό απλά να συμβεί!

Να συμβεί!!!Κι έκαναν το αδύνατο, δυνατό!!!

Γιατί κανείς δεν μπορεί να διανοηθεί τον όγκο δουλειάς που κρύβεται πίσω από όλη αυτή την κινητοποίηση και θα ήταν αδύνατο τα δυο αυτά παιδιά, οι γονείς του μικρού να τα καταφέρουν χωρίς να χάσουν τα μυαλά τους, αν δεν είχαν την στήριξη που χρειάζονταν.Την στήριξη της ομάδας τους...

Γι'αυτό είναι οι ομάδες τελικά για να βοηθούν κι όλοι αυτοί οι τρελοί εθελοντές, οι αφοσιωμένοι φίλοι, τελικά τα κατάφεραν...
Κατάφεραν με την υπέροχη ιστοσελίδα και τις ενημερώσεις τους, τα ξενύχτια και τη στήριξη τους μέσα από δράσεις και γνωριμίες και ευαισθητοποιήσεις, να βοηθήσουν τους γονείς του Νέστορα και ξεσήκωσαν τον κόσμο μας κι έδωσαν στον μικρό τα φτερά του για να πετάξει ως την άλλη άκρη του κόσμου! 

Όλοι αυτοί οι σημαντικοί τρελοί είναι οι γνωστοί άγνωστοι, είναι οι ένοχοι για όλο αυτό το χαμό.
Οι λατρεμένοι παλαβοί μου...Τους ξέρετε πια καλά, έχω γράψει τόσα γι' αυτούς...Άνθρωποι που εμπιστεύομαι κι αγαπώ κι είμαι περήφανη να ανήκω ανάμεσα τους!

Ένας Κύκλος ανθρώπων που ξεκίνησε από το αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης πριν χρόνια και στήριξε τα θεμέλια του σε ένα όραμα,  ψιθυρίζοντας "Σκέψου. Ονειρέψου. Πίστεψε. Τόλμησε!" και τώρα για ακόμη μια φορά το έκαναν πραγματικότητα...Βοηθώντας ένα ακόμη παιδί, όπως πολλές φορές έχουν κάνει στο παρελθόν... 

Μα αυτή τη φορά ο Νέστορας...είναι το ίδιο το παιδί τους. Πιο δικό τους από ποτέ!

Εγώ πάλι τώρα που όλα σιγά σιγά σωπαίνουν και παίρνουν το δρόμο τους, σκέφτομαι πως ο δικός μου στόχος δεν ήταν ακριβώς ο Νέστορας...μα η μαμά του!

Γιατί η μαμά του αγαπά εκείνον, μα εγώ...εγώ αγαπώ την μαμά του!

Την ξέρω χρόνια....πολλά πολλά χρόνια. Έχω δει τον δικό της αγώνα.Τις δικές της μάχες. Έχω έρθει σε επαφή με τους δικούς της δαίμονες. Τότε και τώρα. Έχω βιώσει την απόγνωση και την αγωνία της. Την έχω δει να πέφτει, να σηκώνεται, να ξαναπέφτει. Την έχω δει να διαλύεται σε κομμάτια και να τα ξανακολλά σε λίγα λεπτά...

Έχω γοητευθεί από την μάχη της. Έχω πονέσει μαζί της. Έχω νιώσει την καρδιά της να βροντοχτυπά σαν έκλαιγε στην αγκαλιά μου....Το δικό της χαμόγελο είναι το κίνητρο μου γιατί η μάχη της μου είναι αδιανόητη!

Όλοι χαιρόμαστε για τον μικρό Νέστορα μα να σας πω κάτι; Εγώ χαίρομαι για τους γονείς του. Για την Κατερίνα και τον Νίκο της που την φροντίζει τόσο και τον αγαπώ γι' αυτό, γιατί εκείνος φωτίζει το σκοτεινό χαμόγελο της...
Αυτοί ήταν από την αρχή ο στόχος μου, ίσως γιατί έχω δει τι σημαίνει η έλλειψη αυτής της ελπίδας, στα μάτια ενός γονιού. Ίσως γιατί έχω δει το πάγωμα αυτού του χαμόγελου...

...και δεν θα ξεχάσω ποτέ τον ξάδερφο μου να μου ψιθυρίζει στην κηδεία του γιου του "Μην λυπάσαι έφυγε ήρεμος"...σαν να ήταν αυτό το πιο πολύτιμο. Σαν να έψαχνε από κάπου να πιαστεί κι αυτό ήταν ότι του είχε απομείνει! Μια αίσθηση ανακούφισης σε έναν γονιό που έχει χάσει τα πάντα...

Ίσως γι'αυτό, τώρα να ήρθε η ώρα της σιγής και με σεβασμό πρέπει να σιωπήσουμε όλοι γιατί ο αγώνας τους τώρα ξεκινά κι έχει πολύ πόνο και πολύ αγωνία.
Όχι δεν ξέρουμε...Δεν ξέρουμε πως κοιμούνται τα βράδια!

Ο Νεστοράκος, θα έχει την ευκαιρία που του αξίζει...μα θα την έχουν κι οι γονείς του κι είμαι ευτυχισμένη για αυτό! Είμαι ευτυχισμένη που χρόνια πριν ξανασυναντηθήκαμε "τυχαία" με την Κατερίνα και όταν μου είπε "Νιώθω πολύ μόνη" της απάντησα "Μπες στον Κύκλο"... μια πελώρια θεραπευτική έκφραση που χρησιμοποιούσαμε στην λατρεμένη μου Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη και θα με ακολουθεί για πάντα!

Μπες στον Κύκλο. Γιατί ο κύκλος σου δίνει πόδια και χέρια...και φτερά!

Για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ όλους. Τρυφεροί αναγνώστες, υπέροχοι bloggers, γενναιόδωροι άνθρωποι!

Σας ευχαριστώ όλους!!!

Κάνατε τον μουντό κόσμο μας, μια λαμπερά φωτισμένη πλατεία. Έτοιμα όλα λοιπόν για το υπέροχο γλέντι που στήσαμε όλοι μαζί. Θα ξεπροβοδίσουμε τον Νέστορα τον μικρό ταξιδευτή.

Θα τσουγκρίσουμε ποτήρια. Θα γελάσουμε και θα χορέψουμε γιατί νικήσαμε τον μοναξιά. Γιατί αντισταθήκαμε! Γιατί ξανά τολμήσαμε να κοιτάξουμε μακριά. Γιατί ακόμη πιστεύουμε ο ένας στον άλλο!

Σε πείσμα των καιρών. Σε πείσμα της μιζέριας. Σε πείσμα του φθόνου και της κακομοιριάς! Σε πείσμα του φόβου!

Σας αγαπώ όλους...ξέρετε γιατί; Γιατί όλοι εσείς έτσι απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη...μπήκατε στον Κύκλο!!! Στον Κύκλο της φροντίδας που αγαπώ γιατί όπως λέει κι ο συγγραφέας Tom Krause  "Στον κύκλο γινόμαστε ομάδα κι ο κύκλος δεν τελειώνει ποτέ..."

Με τούτα και με εκείνα...είμαστε ομάδα λοιπόν!

Κύκλε με κρατάς, σε κρατώ και σ' αγαπάω! 

Νέστορα, μικρέ άνθρωπε σε ευχαριστώ που μας έφερες κοντά. Καλό ταξίδι καλέ μου! Με καθαρούς ουρανούς κι ελεύθερες βαθιές ανάσες! 

Αγαπημένοι...είστε ο μαγικός μου Κύκλος! Εύχομαι ευτυχισμένο Ιούλη. Κανείς μόνος. Κανείς ξεχασμένος. Κανείς αβοήθητος...κι όπως έγραφα ένα χρόνο πριν σε μια παρόμοια ευχαριστήρια δημοσίευση: 

..."Δεν είναι ο πλούτος που λείπει από αυτόν τον κόσμο, μα το μοίρασμα..."

Μην ξεχνάτε. Είμαστε πολλοί!!! 

                                                                                                                           Κατερίνα

Παλαιότερες αναρτήσεις για τους "παλαβούς αγαπημένους" του Δέντρου Ζωής:

Κύκλος Ζωής

....κι ήτανε κι ένας γλάρος με ολόλευκα φτερά