Παύση...

Μέσα Ιούλη πια...κι είναι σαν το καλοκαίρι να ήρθε μόλις χθες....

Ένα  καλοκαίρι που ακόμη δεν χαρήκαμε.Ακόμη δεν απολαύσαμε.Ακόμη δεν νιώσαμε...Ξέρω είμαστε πολλοί που είμαστε έτσι. Απλά σκέφτομαι πως οι μέρες περνούν τόσο γρήγορα κι εμείς πήγαμε στην αγαπημένη μας παραλία μόνο δυο φορές κι ας είναι δίπλα μας. Δεν έχουμε προλάβει ούτε μια απογευματινή βόλτα να απολαύσουμε, δεν βγάλαμε ούτε τα καθίσματα στο μπαλκόνι καλά καλά αφού κανένα απόγευμα δεν είμαστε σπίτι....

Λείπουμε συνέχεια σε ταξίδια και δουλειές και ενώ τα παιδιά δεν είναι σπίτι, εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε με τους ίδιους ρυθμούς και δεν βρισκόμαστε ποτέ παρά συναντιόμαστε που και που για να ανταλλάξουμε καμιά γρήγορη κουβέντα προσπερνώντας ο ένας τον άλλον...

Αυτό το καλοκαίρι ήρθε ξανά, με ανατροπές και θλίψη και αγωνίες πολλές σε διάφορα επίπεδα. Επαγγελματικά και προσωπικά. Η ζωή δεν σταματά ποτέ βλέπεις, για να πάρει κανείς μιαν ανάσα. Νιώθω ένα βαθύ άδειασμα να με ρουφά θαρρείς σαν ανακουφιστική δίνη και ονειρεύομαι να φύγω μακριά και να χαθώ...να μην ξέρω κανέναν και κανείς να μην με ξέρει... 

Ένα τρυφερό μου κοριτσάκι τελειώνοντας οι ομάδες μου έγραψε..."εύχομαι να ξεκουραστείς στη φωλιά σου παρέα με τους αγαπημένους σου..."

Αυτό το απλό...το πιο απλό από όλα πως γίνεται να είναι τόσο περίπλοκο; Τόσο σχεδόν αδύνατο;

Πως τα καταφέραμε έτσι λοιπόν γα ακόμη μια φορά....κι ήρθε η εποχή της ξεκούρασης και της χαλάρωσης και είναι σαν όλα ως τώρα, να τα στοίβαζα εκεί στο ράφι μιας ντουλάπας κι έκλεινα την πόρτα...

Ξεκούραση...κλείσε την μέσα θα ξεκουραστώ μετά. Τα αγόρια που με χρειάζονται; άστο για το καλοκαίρι θα το κάνω μετά. Ο σύντροφος κι η σχέση μας; αργότερα δεν προλαβαίνω κι αυτό για μετά. 

Οι φίλες μου που έχω να τις δω μήνες και δεν προλαβαίνουμε να βγούμε ούτε για έναν γαμημένο καφέ; Το καλοκαίρι! Θα τις χαρώ το καλοκαίρι.

Το νέο βιβλίο; Αυτό σίγουρα άστο για το καλοκαίρι που θα έχω χρόνο, τώρα δεν έχω μυαλό για γράψιμο. 

Οι προπονήσεις για τον Μαραθώνιο;...καλά με τέτοια πίεση δεν μπορώ να δώσω παραπάνω το καλοκαίρι όμως θα τα καταφέρω, να ανεβάσω χιλιόμετρα.
Οι δουλειές κι όλα αυτά που πρέπει να γίνουν στο σπίτι και στο χώρο δουλειάς μου; Σε λίγο θα αρχίσουν να καταρρέουν κι οι τοίχοι από την αφροντισιά!...αυτά σίγουρα το καλοκαίρι μόνο μπορούν να ολοκληρωθούν. 

Οι εξετάσεις μου; πέρασε πάνω από χρόνος ήρθε η ώρα για επανελέγχους, μα κανένα απόγευμα δεν είναι διαθέσιμο...το καλοκαίρι λοιπόν κι αυτές. 

Όλα!!! όλα θα γίνουν το καλοκαίρι.....κι ανοίγω τώρα την ντουλάπα κι όλα σαν να με περίμεναν! Ξεχύθηκαν έτσι όπως ήταν στοιβαγμένα και με πλάκωσαν ξαφνικά...Και πάλι...είμαι εδώ. 

Ακόμη ένα καλοκαίρι που κυνηγώ την ουρά μου και δεν προλαβαίνω και δεν κοιμάμαι από το άγχος και από την πολυπλοκότητα που έχω προσθέσει στην ζωή μου ακόμη κι από ξένες ανάγκες, που με πιέζουν, αυθαιρετούν και με γεμίζουν θλίψη...

Δεν έχω κάνει τίποτε. Τίποτε απολύτως από όλα αυτά που είχα προγραμματίσει. Όλα συνεχίζουν να περιμένουν μα τώρα πια έχουν χυθεί στο πάτωμα από τότε που άνοιξα την ντουλάπα και τώρα τα προσπερνώ κάθε φορά, ενίοτε και τα τσαλαπατώ στην προσπάθεια μου να κινηθώ όσο πιο ευέλικτα γίνεται!

και νιώθω θλίψη...ναι! Μου λέω..."σκατά τα έκανες πάλι" και δεν ξέρω πότε θα μπορέσω να πατήσω αυτή την παύση...και φοβάμαι φοβάμαι μην πατηθεί από μόνη της, γιατί τότε δεν θα έχω εγώ επιλογή...

Είμαι σίγουρη πως όλοι με καταλαβαίνετε...Είμαι σίγουρη πως είναι σαν να μιλώ και για την δική σας ζωή...

Δεν θέλω να γίνει έτσι...Θέλω την παύση να την βάλω εγώ και να δώσω την ευκαιρία στο μυαλό μου να αποσυρθεί και στο σώμα μου να ξεκουραστεί. 

Έχω ανάγκη να παίξω με τα αγόρια μου, να κοιταχτώ στα μάτια με το αγόρι μου, να χαρώ επιτέλους την αδερφή μου και τα ανίψια μου, που τους βλέπω πια δυο φορές το χρόνο.
Έχω ανάγκη να χαρώ τους γονείς μου σε αυτό το πρώτο καλοκαίρι της επιστροφής τους στην Ελλάδα και της σύνταξης τους και να πίνουμε καφέδες με γλυκό του κουταλιού εκεί στην αυλή μας στο πατρικό, με τους γείτονες να περνούν και να μας λένε καλημέρα και τον μπαμπά να μαδά τις τριανταφυλλιές και να μας χαρίζει μπουμπούκια.

Έχω την ανάγκη να ξαπλώσω στο σιωπηλό νεανικό μου δωμάτιο, με τα παραθυρόφυλλα κλειστά, τις ακτίνες να τρυπώνουν από τις γρίλιες και τα τζιτζίκια στο δέντρο να τραγουδούν στον καυτό ήλιο και να διαβάζω το βιβλίο μου στη δροσιά του καθώς με παίρνει απαλά ο ύπνος...και ο χρόνος να σταματά εκεί...Σε εκείνη την ήρεμη σιωπηλή στιγμή...

Έχω την ανάγκη να χαθώ μέσα στις ιστορίες των ανθρώπων που θέλουν να διηγηθώ την ζωή τους και είναι ακόμη σκόρπια χαρτιά και σκόρπιες σκέψεις, πεταμένες άτακτα σε κάποια γωνιά τους μυαλού μου και πρέπει να τους δώσω τον χώρο που χρειάζονται καθώς ο χρόνος με πιέζει και αυτό το Φθινόπωρο θα πρέπει να παραδώσω ολοκληρωμένο το νέο μου βιβλίο...

Πως θα γίνουν όλα αυτά; Πως δεν θα προδώσω τις ανάγκες μου; Πως δεν θα εγκαταλείψω τον εαυτό μου;

Βάζοντας ένα τεράστιο "Πρέπει", μπροστά από κάθε μου πρόταση! Πρέπει να αφοσιωθώ σε αυτούς και σε αυτά που αγαπώ. 

Πρέπει να αφοσιωθώ σε εμένα και να με φροντίσω, ακούγοντας τις ανάγκες μου! Αυτό το πρέπει...είναι η μεγαλύτερη ανάγκη από όλες αυτή τη στιγμή!

Γιατί ο Σεπτέμβρης που έρχεται...θα είναι ακόμη πιο δύσκολος. Ακόμη πιο απαιτητικός και αν δεν πάρω απόσταση τώρα. Αν δεν δώσω χρόνο στον εαυτό μου τώρα...το σώμα μου μου θα μιλήσει δυνατά..Δυνατότερα από όσο θέλω. Δυνατότερα από όσο χρειάζεται! Γιατί θα πρέπει να έχουμε κατά νου πως το σώμα μιλά με συμπτώματα...κι αρρώστιες...

Θυμάμαι ένα καλοκαίρι κάποια χρόνια πριν όταν το σώμα μου στην κυριολεξία μου ούρλιαξε καταπιεσμένες ανάγκες χρόνων και τότε μπροστά στον φόβο της μεγαλύτερης απώλειας όλων, πάτησα παύση κι όλα όσα ήταν "αδύνατο να γίνουν" έγιναν σε μια στιγμή. Ηταν αστείο μα έγινε έτσι ακριβώς.Πήρα αποφάσεις που δεν έπαιρνα για χρόνια, σε μια μόνο στιγμή με τα αποτελέσματα των εξετάσεων στα χέρια μου.

Σαν πάγωσε ο χρόνος μέσα μου και φοβήθηκα πως αύριο δεν θα είμαι εκεί να χαίρομαι τα παιδιά μου. Τότε όλα σταμάτησαν. Βρήκα σε μια μόνο στιγμή, τον τρόπο να ανατρέψω δίχως δεύτερη σκέψη την ζωή μου όλη...και κέρδισα την ζωή μου όλη...μα αυτό είναι μιαν άλλη ιστορία...κι ίσως μια μέρα την μοιραστώ!

Ξέρω πως δεν θα τα καταφέρω όλα,  όμως χρειάζεται να προσπαθήσω! Χρειάζεται να αφοσιωθώ αγαπημένοι μου και ξέρω πως νιώθετε τι ακριβώς εννοώ, με τη λέξη Αφοσίωση...
Θα χαθώ λοιπόν για λίγο...Θα αποσυρθώ στη "φωλιά" μου, με τους αγαπημένους μου. Θα φροντίσω τον εαυτό μου, μιας κι αυτό είναι αποκλειστικά δική μου ευθύνη.

Όπως συμβουλεύουμε λοιπόν και στην θεραπεία..."πάρε το χρόνο σου"...θα πάρω κι εγώ τον δικό μου χρόνο, προσπαθώντας να αντλήσω δύναμη από τον ήλιο κι από την αγάπη των αγαπημένων μου και θα πάρω μια μικρή μα χρήσιμη απόσταση γιατί χρειάζομαι τη σιωπή και την εσωτερικότητα! Χρειάζομαι για λίγο να χαθώ από αυτή την υπερβολή των social media που συχνά με αποσυντονίζει.

Σας χαιρετώ και σας στέλνω την αγάπη μου. Θα αποσυρθώ...μα θα είμαι εδώ...Πάντα είμαι εδώ το ξέρετε, μα με την απόσταση που χρειάζομαι για να δημιουργήσω.

Μου γράφετε συχνά μηνύματα λέγοντας μου πόσο τα γραπτά μου σας βοηθούν και σας κινητοποιούν...κι αυτό μου δίνει δύναμη να συνεχίσω κι αν υπάρχει κάτι που μπορεί να σας δώσει αυτή η ανάρτηση είναι αυτό!

Μαθαίνω να παίρνω απόσταση και να δίνω χρόνο στον εαυτό μου. Μαθαίνω να γεμίζω με χαρά και γέλια  τις αποθήκες μου. Μαθαίνω να κάνω ανατροφοδότηση και να σταματώ το χρόνο για να κοιτάξω ένα ηλιοβασίλεμα, ένα πουλί που πετά μακριά στον ορίζοντα. Για να παίξω με τα παιδιά μου που μου φωνάζουν στη θάλασσα, "έλα μαμά βρέξε επιτέλους τα μαλλιά σου", για να πάω μια κανονική βόλτα με τον σύντροφο μου γιατί όχι...το super market όπου περπατάμε μαζί,  δεν είναι βόλτα...

Μαθαίνω να τρώω αργά κι υγιεινά, μαθαίνω να κοιμάμαι καλά, μαθαίνω να κάνω ταβανοσκόπιση, που ναι παραδόξως είναι χρήσιμη πολύ γιατί αδειάζει το υπερφορτωμένο μυαλό και μαθαίνω ξανά να ακούω μουσική...(μα πόσο καιρό έχω να ακούσω κανονικά μουσική κι όχι στο αμάξι ανάμεσα σε βιαστικές διαδρομές), μαθαίνω να μιλάω αργά, μαθαίνω να ζητάω αγκαλιές, μαθαίνω να δίνω χώρο στον εαυτό μου, να σκεφτεί, να νιώσει, να αδειάσει από συναισθήματα μα κι από τοξίνες, φροντίζοντας σωστά και τις σωματικές μου ανάγκες!

Ναι! Μαθαίνω να αναγνωρίζω τις ανάγκες μου κι ύστερα απλά τις απαιτώ από τον εαυτό μου και τις θέτω σε προτεραιότητα κι αυτό δεν είναι εγωισμός...είναι ανάγκη. Στην κυριολεξία, αυτό είναι επιβίωση!

Γιατί φροντίζοντας εμένα...το έχουμε πει πολλές φορές...φροντίζω αυτούς που αγαπώ. Οπότε μια στις τόσες βάλτε μπροστά τον εαυτό σας και πείτε..."εγώ πρώτα".

Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα σας παρεξηγήσει. Κανείς από αυτούς που σας αγαπά στ'αλήθεια και θέλει το καλό σας δεν θα θυμώσει και δεν θα νιώσει παραμελημένος...Κανείς!...κι ίσως αυτό να είναι και μια δοκιμασία...για το ποιος τελικά δείχνει  κατανόηση και ποιος όχι...

Οπότε ...πάρτε τον χρόνο σας κι αν δεν έχετε χρόνο, δημιουργήστε τον αφαιρώντας ότι μπορείτε...

Γιατί πάντα μπορούμε να αφαιρέσουμε, κάνοντας μια ειλικρινή συζήτηση με τον εαυτό μας, με ένα μολύβι  κι ένα χαρτί και γράφοντας λίστες με όλα όσα κάνουμε κάθε μέρα. Θα διαπιστώσουμε πως μπορούμε να κάνουμε εκπτώσεις σε κάποια...

Ας πάρουμε το ρίσκο λοιπόν. Ας κάνουμε εκπτώσεις από τεχνητές ανάγκες.

Ας δώσουμε λίγο χρόνο στον εαυτό μας να ανασάνει...Αρχίζω πρώτη εγώ! Πατάμε παύση! Πατάμε ανακούφιση...

Θα τα ξαναπούμε σύντομα. Μέχρι τότε εύχομαι να περνάτε όμορφα και δημιουργικά, απολαμβάνοντας κάθε στιγμή που αυτό το καλοκαίρι έχει να σας προσφέρει.

Καλημέρα αγαπημένοι...Σας ευχαριστώ για όλα, μα πιο πολύ για την κατανόηση...
                                                                                                           Κατερίνα