Πάμε...παραπάνω!

Οι ημέρες της τρέλας έρχονται και φεύγουν.Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε και υποσχόμαστε πως αν τελειώσει το ένα μεγάλο project θα χαλαρώσουμε, θα ιδωθούμε, θα περάσουμε χαλαρά....Ψέματα γιατί αμέσως μετά έρχεται το επόμενο μεγάλο project....κι έτσι απλά περνά η ζωή...

Είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο αληθινά δημιουργικό όλο αυτό!

Τόση ασφάλεια έχει αυτή η απλή καθημερινότητα, που τρέχουμε και τρέχουμε...και μετά κάτι γίνεται και σταματάμε για να κοιταχτούμε για λίγο μόνο και μετά...ξανατρέχουμε!
Ασφάλεια γιατί μπορεί να είναι κουραστικό μα η ζωή κυλά, χωρίς ανατροπές...χωρίς σκληρές εκπλήξεις και το ξέρουμε πως δεν είναι για όλους έτσι και νιώθουμε ευγνωμοσύνη!

Έτσι όλον αυτό τον καιρό αυτό που μονοπωλούσε τον χρόνο όλων μας ήταν η μεγάλη εκδήλωση για το BIA/ZΩ ως εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής, που έχω την τιμή να ανήκω.

Οι άνθρωποι δούλευαν για μήνες. Εθελοντικά πάντα. Μετά την δουλειά τους κι ανάμεσα σε άλλες υποχρεωτικές δραστηριότητες, είχαν κι αυτό. Έτσι αποφάσισαν. Να το κάνουν, να το σηκώσουν, να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα...

Η εκδήλωση είχε πολλαπλές, δράσεις κι άνοιξε με μια έκθεση φωτογραφίας, ενώ έκλεισε με μια καθηλωτική παράσταση που χαράχτηκε βαθιά σε πολύ πολύ κόσμο!

Ενδιάμεσα είχε ομιλίες μία εκ των οποίων ήταν και δική μου....

Εκείνη η βραδιά ήταν απλά η κορύφωση μιας τεράστιας προσπάθειας που ο στόχος της δεν ήταν άλλος παρά η φροντίδα. Η φροντίδα μιας πληθυσμιακής ομάδας, που εύκολα ξεχνάμε, προσπερνάμε, δεν γυρίζουμε καν να κοιτάξουμε γιατί νιώθουμε πως δεν μας αφορά...

Μια πληθυσμιακή ομάδα, τόσο μόνη και τόσο αδικημένη που όλοι σιωπούν γιατί νιώθουν πως μια κακοποιημένη γυναίκα κάθεται γιατί το επέλεξε. Γιατί είναι βολεμένη. Γιατί είναι δειλή. Γιατί..."αν ήμουν εγώ θα τον κανόνιζα, δεν θα τον άφηνα να μου μιλάει έτσι, θα έπαιρνα τα παιδιά μου να φύγω, θα πολεμούσα, θα αντιστεκόμουν, θα έφευγα, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον κατέστρεφα, δεν θα καθόμουν να τις τρώω".....αν ήμουν εγώ! Όλοι νιώθουμε πιο γενναίοι από μακριά!

Μια πληθυσμιακή ομάδα που στην εικόνα της κυριαρχεί η απόλυτη αμηχανία και η σιωπή....και να ένας Κοινωνικός Σύλλογος μερικών τρελών τολμά να μιλήσει γιαυτό.Τολμά να μιλήσει ανοιχτά, να βροντοφωνάξει μιαν ανάγκη....

Μα η σιωπή είναι χρόνια εδραιωμένη και δεν σπάει εύκολα. Θέλει πολλή πολλή δουλειά και κόπο...Δεν ήρθαν πολλοί...μα ήρθαν κάποιοι. Κάποιοι που ήθελαν να είναι εκεί και άφησαν Κυριακάτικά την οικογένεια τους για να είναι εκεί....ή ακόμη καλύτερα κάποιοι έφεραν μαζί την οικογένεια τους κι ήταν όλοι μαζί εκεί...Γιατί αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα εκεί λέγεται Πρόληψη. Τους ευχαριστώ γι'αυτό! Που ήταν εκεί παρόλο που ήταν μια λαμπρή μέρα για βόλτα, παρόλο που έπαιζε η αγαπημένη ομάδα κάποιων, παρόλο που είχαν αυτό ή εκείνο...και δεν είχαν που να αφήσουν τα παιδιά κι είχαν δραστηριότητες κι αγώνες κι αρρώστιες και και και...βρήκαν τον τρόπο να είναι εκεί! Ίσως γιατί νοιάζονταν. Ίσως γιατί είχαν καεί! Ίσως γιατί ήταν επιβιώσαντες...Ίσως γιατί ένιωθαν πως η αλλαγή είναι ευθύνη όλων! 

Πολλοί άνθρωποι με προσέγγισαν και μου είπαν πολλά και λίγες μέρες μετά μια λατρεμένη μαμά, που είχε έρθει με την οικογένεια της, μου έστειλε ένα μήνυμα "μετά από προχθές επιτελούς μίλησα στην κόρη μου για την δική μου ιστορία!" 

Συγκινήθηκα τόσο πολύ! Για αυτή την γυναίκα και για την κόρη της....που μόλις είχε σπάσει τον Αόρατο Κύκλο....Για αυτές τις δυο γυναίκες ακόμη κι αν έγινε όλη η εκδήλωση φτάνει. Γιατί αυτές από μόνες τους είναι η αλλαγή μιας ολόκληρης γενιάς!!!κι αυτό από μόνο του αρκεί! Πραγματικά αρκεί!!!

Εγώ πέρασα υπέροχα. Δύσκολα πιεστικά, μα υπέροχα. Δημιουργικότητα και ζωή, ήταν γεμάτες οι στιγμές που έζησα πριν μα και μετά από όλο αυτό το τεράστιο εγχείρημα κι είμαι περήφανη που ανήκα εκεί!

Περήφανη για το κάθε ένα κορίτσι που έβγαλε την ψυχή της πάνω στη σκηνή για να γεμίσει με εικόνα και συναίσθημα και να σπάσει τη σιωπή της βίας.

Περήφανη για τον κάθε εθελοντή του Δέντρου που ήταν εκεί και μόχθησε για να στείλει ένα μήνυμα, χωρίς να περιμένει τίποτε σε αντάλλαγμα μιας και κανείς δεν θα πληρωθεί και τα χρήματα θα διατεθούν στο Καταφύγιο Γυναίκας. 

Περήφανη, για όλους αυτούς τους δημιουργικούς ανθρώπους που τραβάμε την ζωή μας μαζί....χωρίζουμε, συναντιόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε μα πάντα είμαστε εκεί. Δεμένοι με μια αόρατη κλωστή που μέσα της ανάμεσα σε όλα, τα δύσκολα ή άσχημα...κρύβει κι αγάπη. Αληθινή, αληθινή αγάπη...

Περήφανη, που όλη αυτή η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο, πάντα στα ζόρικα να συνδεθούν!

Πέρασα υπέροχα και ναι δεν φοβάμαι τις δυνατές λέξεις. Πέρασα Εξαιρετικά!!!! Μιλήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε πολύ και ενωθήκαμε ξανά....πριν και μετά την εκδήλωση, με όλους τους ανθρώπους που με φρόντισαν και μου στάθηκαν και δούλεψαν για την δική μου παρουσίαση σαν να τους αφορούσε προσωπικά! Τους ευχαριστώ και τους αγαπώ για κάθε μας στιγμή!

Τα κορίτσια μου κάναν πλάκα για τα παπούτσια μου γόβες και σταράκια με επίσημο φόρεμα και τα χαζά εκεί λίγο πριν βγω στην σκηνή για την παρουσίαση μου....

Έζησα. Ένιωσα. Πήρα!

...και μετά γύρισα στο σπίτι μου εκεί που όλα ζουν σε άλλους ρυθμούς. Νιώθοντας περίεργα άδεια που δεν είχα πια να προετοιμαστώ για την  παρουσίαση, να διαβάσω, να σκεφτώ, να πιέσω το μυαλό μου, όπως έκανα όλες αυτές τις μέρες, σε κάθε μικρό διάλειμμα από την υπόλοιπη δουλειά και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της  ζωής, με τον υπολογιστή πάντα παραμάσχαλα και το μυαλό πάντα φορτωμένο....με εικόνες σκληρές ενός Κύκλου αόρατου, μα υπαρκτού!

....κι ύστερα όλο αυτό τέλειωσε κι άδειασε χώρος πολύς μέσα μου και γύρισα εκεί...Σπίτι! 

Με τo καλοκαίρι να είναι ακόμη εδώ, τις βόλτες στη φύση να είναι πάντα προτεραιότητα μόλις βρούμε έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο. Εκεί που τα βάζα έχουν πάντα λουλούδια και η ζωή πάντα αξία.... 

Με του δυο χρωματιστούς τύπους, να γεμίζουν την καθημερινότητα μας με γέλια και νόημα....Εκεί όλα σιωπούν κι η σιωπή δεν κρύβει φόβο κι απειλή, μα πληρότητα...

Έτσι αρχίζει και κλείνει η μέρα και είμαστε τυχεροί πολύ...για όλα αυτά που μας βρίσκουν και για όλα αυτά που βρίσκουμε στο δρόμο μας...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που δουλεύεις και μοχθείς, για κάτι που φαίνεται σε πολλούς ανούσιο  ή μικρό. Το κοιτούν από μακριά και με το γνωστό εύκολο τρόπο σκέφτονται "ε! καλά και τι έκανε!"

Μπαίνουν στην δουλειά σου, κοιτούν το μόχθο σου και σου λένε "ε και!"

...ή ακόμη χειρότερα μπορεί και την ώρα που παρατηρούν με κάθε λεπτομέρεια όλο αυτό το τεράστιο που έκανες, κάνουν γκριμάτσες...κοροϊδεύουν, σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος, μικρός, ασήμαντος...

Μπορεί και να έρθουν να σου μιλήσουν και όχι μόνο δεν σου λένε, μα δεν νιώθεις ούτε ένα "μπράβο" γιατί ο στόχος τους είναι η αρνητική κριτική, που δεν έχει φροντίδα. Δεν έχει καμπύλες παρά μόνο αιχμηρές σκληρές γωνίες!

Δεν καταλαβαίνουν. Ναι αυτό είναι κάτι που πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση...πως δηλαδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καταλάβουν, δεν θα δώσουν αξία, δεν θα σταθούν παρά μόνο για να βρουν τα λάθη!

Όχι γιατί είναι κακοί...μα γιατί δεν μπορούν. Δεν αντέχουν. Γιατί αν δεις από πολύ κοντά κάτι που πονά, μπορεί και να αντικρίσεις εσένα.Να συγκριθείς, να νιώσεις άσχημα...κι αυτό δεν το αντέχουν όλοι. Άρνηση το λέμε...Αδυναμία, να μπεις βαθιά...

Δεν πειράζει. Όσο κι αν πονά, δεν πειράζει....

Πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι στο δρόμο μας να στραβώσουν, να υποδείξουν τα λάθη, να επικεντρωθούν στις αδυναμίες μας, να μας κάνουν να αισθανθούμε ανεπαρκείς...Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χρήσιμοι προπονητές μας!
Τους ευχαριστούμε πάντα και κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά εμείς που ξέρουμε από σκληρή δουλειά...πάμε απλά παρακάτω!!! ή παραπάνω....

Καλημέρα αγαπημένοι....Συνεχίζουμε! Πάντα μαζί. Πάντα μπροστά. Πάντα...παραπάνω!!!!

                                                                                                                      Κατερίνα

Μίλα!!!

Ήμουν εικοσιτέσσερα χρονών και μόλις είχα αρχίσει να εργάζομαι στο ΚΕΘΕΑ. Ευτυχισμένη και πολύ ήρεμη.Είχα νοικιάσει ένα διαμέρισμα στην Β. Όλγας με Μαρτίου. Ένα μικρό κουτί στον τρίτο όροφο μιας αρχαίας πολυκατοικίας, μα δεν με ένοιαζε. Ζούσα το όνειρο μου.

Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν μια γιαγιά την οποία δεν συνάντησα ποτέ και όλη την συνεννόηση την έκανα με την ανιψιά της η οποία ζούσε σε άλλο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε πολύ γλυκιά, η οποία κάθε φορά που πήγαινα να πληρώσω το νοίκι, με έβαζε σπίτι της και με κερνούσε γλυκό. Μέχρι να έρθει το γλυκό χάζευα εγώ το πεντακάθαρο πάντα μα πάντα συμμαζεμένο σπίτι, με τις χαρούμενες φωτογραφίες των παιδιών και την μεγάλη σοβαρή φωτογραφία του γάμου στο σκρίνιο.

Φαινόταν χαρούμενη, μα είχε πάντα ένα σφίξιμο, μια μικρή συστολή και μια ταπεινότητα στον τρόπο της. Μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και μάτια που κοίταζαν για λίγο μόνο στα μάτια του συνομιλητή κι έπειτα το χώρο ή το πάτωμα.

Ο άντρας της ήταν μεγαλόσωμος, σοβαρός πολύ αυστηρός και θορυβώδης. Από εκείνους τους ανθρώπους που πιάνουν πολύ χώρο κι είναι βροντόφωνοι. Πολύ σκούρα μαλλιά, πολύ έντονο βλέμμα, πολύς, μπροστά στην διακριτικότητα εκείνης...που ήταν από εκείνους τους ντροπαλούς, σιγανούς ανθρώπους, που όλα τα κάνουν τέλεια...μα δεν το ξέρουν.

Πολύ συχνά άκουγα την φωνή του άντρα. Ποτέ των παιδιών. Ποτέ την δική της. Μόνο τη δική του άγρια φωνή ακούγαμε συχνά πυκνά, στην πολυκατοικία, σε βαθμό που όλοι ξέραμε και είχαμε αυτή την κοινή στάση σαν βρισκόμασταν μαζί του στο ασανσέρ ή στο διάδρομο...Ο αγριάνθρωπος. Δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, κανείς στην πολυκατοικία.Το ένιωθες αυτό. Όλοι σκεφτόμασταν πως ταράζει με τις αγριοφωνάρες του τα παιδιά και την άγια γλυκομίλητη γυναίκα του!

Ένα χρόνο μετά μην αντέχοντας να ζω άλλο στο σπίτι κουτί, αποφάσισα να μετακομίσω και την τελευταία ημέρα που πήγα να κλείσω τις εκκρεμότητες του σπιτιού, τους συνάντησα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όλη την οικογένεια μαζί. Τα μικρά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα. Εκείνη φορούσε ένα γαλάζιο παλτό κι εκείνος φρεσκοξυρισμένος κόντρα και μοσχομυριστός με κοστούμι και γραβάτα. Κυριακή μεσημέρι κι έφευγαν για φαγητό μου είπε εκείνη σαν με είδε....

Κρατούσε το κεφάλι της χαμηλά κι εκείνος προχώρησε μπροστά και της είπε πως θα την περιμένουν έξω. 

Της έδωσα τα χαρτιά με τους λογαριασμούς, που κρατούσα κι εκείνη τα πήρε και κοιταχτήκαμε για μια μόνο στιγμή  και τότε ξαφνιάστηκα. 

Ξαφνιάστηκα σαν είδα το μωλωπισμένο της μάτι και το μπλαβί  πρησμένο της μάγουλο. Ξαφνιάστηκα μα το χαμόγελο μου δεν έσβησε και ...ως δια μαγείας, έκανα πως δεν το είδα! 

Τα μάτια μου ήταν κολλημένα θαρρείς στο χτυπημένο πρόσωπο της και παρόλα αυτά, της μιλούσα σαν υπνωτισμένη. Σαν να μην έβλεπα κανένα σημάδι. Δεν ρώτησα καν..."Τι έπαθες; Πως χτύπησες;" όπως θα ήταν το πιο φυσιολογικό...Όχι! Ήξερα πως "χτύπησε".Το ένιωσα νομίζω κι έκανα πως δεν το είδα.

Με κοίταξε κι εκείνη με ένα ντροπαλό ταπεινωμένο χαμόγελο και έτσι απλά χωρίσαμε και δεν την ξαναείδα ποτέ!

Ήταν η πιο ταπεινωτική στιγμή που έζησα ποτέ και δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι' αυτό!

Γιατί πέρα από το ότι δούλευα σε έναν οργανισμό που αφορούσε ευαίσθητους πληθυσμούς. 

Πέρα από το γεγονός πως ήμουν φρέσκια μεν θεραπεύτρια δε που δούλευε με ανθρώπους που είχαν βιώσει βια και κακοποίηση. 

Πέρα από το γεγονός, πως ήξερα το σύστημα από μέσα γιατί δούλευα σε αυτό κι είχα μια καλύτερη πρόσβαση στην ενημέρωση.
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν γυναίκα....ντρόπιασα τον εαυτό μου στα μάτια μου γιατί  εκείνη την στιγμή ήμουν πιο δειλή από ποτέ! 

Κι αν εγώ που οι πληγωμένοι άνθρωποι ήταν η δουλειά μου δεν έκανα κάτι, τότε ποιος....ποιος θα ήταν ελπίδα για εκείνη;

Την απογοήτευσα.Την εγκατέλειψα.

Δεν την ξέχασα ποτέ...κι έγινε εκείνο το μπλαβί μάτι  και το ταπεινωμένο χαμόγελο της εικόνα στο μυαλό μου που με πονά ακόμη...Κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί δεν της μίλησα. Γιατί αγνόησα το προφανές....Γιατί κρύφτηκα τόσο.

Η δουλειά μου με έκανε δυνατή και τώρα παρόλο που και πάλι φοβάμαι ή δυσκολεύομαι, δεν κλείνω τα μάτια, ούτε το στόμα, ούτε τα αυτιά! Έμαθα να στέκομαι απέναντι στη βια γιατί κι αυτό θέλει εκπαίδευση τελικά....Με "εκπαίδευσαν" όλες αυτές οι γυναίκες που χρειάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν, την βοήθεια μου...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, που υπήρξαν θύματα και η βία μέσα στην οικογένεια, όρισε την ζωή τους. Με εκπαίδευσαν να αντιδρώ.

Πέρσι μίλησα για την ενδο οικογενειακή βία και την κακοποίηση μέσα στα πλαίσια της οικογένειας σε μια ημερίδα που οργάνωσε το Καταφύγιο Γυναίκας. Αυτή την Κυριακή και πάλι θα είμαι εκεί σε μια εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής με θέμα την βια κατά των Γυναικών. 

Θα είναι μια ημέρα γεμάτη δυνατά συναισθήματα. 

Μια ημέρα γεμάτη "Νιώθω"! Γεμάτη με εικόνες από την  έκθεση φωτογραφίας και μουσικές από τις μπάντες και τα συγκροτήματα και γεμάτη ομιλίες ανθρώπων που θα αναλύσουν τη βία.

Τέλος, γεμάτη με τα συναισθήματα που θα μας χαρίσουν με τις ερμηνείες τους οι υπέροχες γυναίκες που θα ανέβουν στην σκηνή για μια θεατρική παράσταση που θα μας καθηλώσει...

Το πρόγραμμα ξεκινά από τις 11.00 το πρωί κι εγώ θα είμαι εκεί....για να μιλήσω στις 16.30 για τον "Αόρατο Κύκλο". Τον Κύκλο της Βίας που δεν φαίνεται κι όμως υπάρχει...

Θα είμαι εκεί για πολλούς λόγους μα και για έναν ακόμη...Γιατί στέκομαι απέναντι πια σε κάθε μορφή βίας. Γιατί αποφάσισα να αποκτήσω φωνή  και να την δανείσω, γιατί κάποιος την χρειάζεται. Την χρειάζεται για λίγο....μέχρι να ξαναβρεί την δική του!

Και ξέρω πως η βία μπορεί να νικηθεί μόνο, αν βγει από την σιωπή...Γι'αυτό όλοι μαζί την ημέρα εκείνη θα έχουμε ένα μόνο σύνθημα. Το πιο δυνατό. Το πιο ουσιαστικό...ΜΙΛΑ!

Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν προς ενίσχυση στο Καταφύγιο Γυναίκας.

Περισσότερες πληροφορίες όσων αφορά το πρόγραμμα και τις εκδηλώσεις μπορείτε να βρείτε στην παρακάτω  ηλεκτρονική διεύθυνση. Βια - Ζω

Θα ήταν υπέροχο να είμαστε πολλοί. Άντρες και Γυναίκες. Γιατί οι βια δεν έχει φύλλο. Γιατί είμαστε όλοι κομμάτι του Αόρατου Κύκλου...μα δεν το γνωρίζουμε.

Καλημέρα αγαπημένοι.Την Κυριακή όλοι μαζί.  Σπάμε τη σιωπή....σας περιμένουμε!

                                                                                                                                     Κατερίνα

Καταφύγιο Γυναίκας

Γραμμή Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών 

Συνάντηση...

Πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες.Τρεις μήνες δικής μου σιωπής...Είμαι τόσο συγκινημένη που γράφω και πάλι εδώ.Στο λευκό αυτό τοπίο!
Νιώθω σαν να ξαναμπαίνω σε σπίτια αγαπημένα. Σαν να ξαναβλέπω πρόσωπα αγαπημένα κι ας μην βλέπω κανένα παρά μόνο εμένα. Το δικό μου πρόσωπο βλέπω μπροστά μου,  ξανά και ξανά...

Σκέφτηκα πολύ...Πως να επιστρέψω; με τι είδους ανάρτηση; Μια ανάρτηση χαρούμενη γεμάτη φως κι εικόνες ενός καλοκαιριού που έφυγε; Μια ανάρτηση γεμάτη με το τώρα με τα νέα φθινοπωρινά βήματα και στόχους;

Κάθισα στον υπολογιστή μου...Μέχρι τώρα ο κέρσορας αναβόσβηνε πάνω σε μια λευκή σελίδα που γέμιζε κάθε πρωί, καθώς έγραφα κι έσβηνα το νέο μου δημιούργημα...
Το να γράφεις ένα βιβλίο σημαίνει θέμα. Σημαίνει πως δουλεύεις καθημερινά. Σημαίνει πως όλα όσα γράφεις και δημιουργείς είναι στοχευμένα, έχουν κατεύθυνση....Έγραφα όλον αυτόν τον καιρό με κατεύθυνση και μόλις τέλειωσα...ένιωσα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω εδώ για εσάς, για εμένα...χωρίς δομή, χωρίς σκέψεις, μα μόνο με το καθαρό συναίσθημα που σε πάει...όπου σε πάει...όπου αντέχεις.

Είμαι ένας χαρούμενος κοινωνικός άνθρωπος, μα το γράψιμο που προκαλεί πόνο. Μόνο πόνο! Δεν ξέρω γιατί .Σαν να ανοίγει μέσα μου ένα πηγάδι κι εκεί...είναι κρυμμένα μυστήρια πολλά στα σκοτάδια. Πως μπήκαν; Πως θα ελευθερωθούν; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως είναι εκεί....κι ο μόνος τρόπος να τα ξορκίζω είναι να γράφω για αυτά....

Οπότε σήμερα...ο κέρσορας μου έδωσε μόνος του την κατεύθυνση...Δεν θα γράψω για τίποτα από όσα πέρασαν...Θα γράψω μόνο για το μεγαλύτερο συναίσθημα που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν μακριά...εκεί στην δική μου παύση.
Και το μεγαλύτερο συναίσθημα το βίωσα δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Τον μεγαλύτερο...που τον βρήκα εκεί, στο μουσείο του Καζαντζάκη!

Βρεθήκαμε στην Κρήτη με ένα αγαπημένο ζευγάρι φίλων κι εκεί συναντηθήκαμε και με άλλους φίλους λατρεμένους Κρητικούς και Σαλονικιούς παλαβούς, που ήρθαν κι εκείνοι και τρέξαμε μαζί στον Ημιμαραθώνιο στο Αρκαλοχώρι, του Ηρακλείου. Όλο αυτό, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία από μόνο του μα δεν θα μιλήσω για αυτή την ευλογία που ένιωσα εκεί. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι...η μαγική Κρήτη με τα φανταστικά τοπία και τους υπέροχους ανθρώπους. Ας με συγχωρέσετε κι εσείς...
Θα γράψω μόνο πως με το ζευγάρι των φίλων, που περάσαμε απίθανα και συνδεθήκαμε αληθινά,  αποφασίσαμε να πάμε στη Μυρτιά, το χωριό του Καζαντζάκη και τους ευγνωμονώ γι'αυτό!

Μυρτιά! Τι όνομα!!!Περπάτησα στα σοκάκια του χωριού, ψάχνοντας τα βήματα του. Εκεί μακριά ο ουρανός μαγικός, άγριος και φωτεινός μαζί. Οι πλαγιές τριγύρω στολισμένες με φορτωμένα κλήματα κι οι ροδιές αραδιασμένες και γεμάτες κατακόκκινους καρπούς από άκρη σε άκρη. Παντού λιόδεντρα.
Άγριες αρχαίες ελιές που ζύγιζαν αιώνες και η μυρωδιά του κατσίγαρου από την επεξεργασία του καρπού, γέμιζε τα ρουθούνια μου με μια αψάδα που μου έφερνε ζάλη. Μαγική μυρωδιά!

Μπήκα στο μουσείο κι ήταν σαν να μπαίνω σε ναό. Γαλήνη, σιωπή και παντού τριγύρω τα πράγματα του, οι σκέψεις του, οι λέξεις του, τα γράμματα του πάνω σε βιβλία, χαρτάκια, παλιά κιτρινισμένα. Το τραπέζι του, τα γυαλιά του... Η ψυχή του όλη. Η δύναμη κι η αδυναμία του.Οι δαίμονες του...

Η παρέα μου σκορπίστηκε στο χώρο ευτυχώς, γιατί μπορούσα να σταθώ εκεί μόνη και να νιώσω. Έκλαψα τόσο πολύ, πάνω από λέξεις που με άγγιζαν σαν άγρια χέρια. Ένιωθα την αγωνία του. Τον φόβο του. Τον θαύμαζα, τον φοβόμουν...Ο Καζαντζάκης για εμένα δεν ήταν άνθρωπος.  Ήταν η έμπνευση της ταλαιπωρημένης εφηβείας μου.Εκείνος ήταν ο πρώτος μεγάλος δάσκαλος μου στα λογοτεχνικά μου βήματα. Ποτέ κανείς δεν τον ξεπέρασε μέσα μου κι ούτε θα τον ξεπεράσει....

Με σημάδεψε νομίζω, με έναν τρόπο αδιανόητο. Φύτεψε μέσα μου μια ιδέα, μια Ελλάδα, μια Πατρίδα, ένα Θεό και μια πάλη...που νιώθω πως δεν θα σταματήσει ποτέ!
Φέτος αγαπημένοι...αν με ρωτήσετε, τι κρατώ από αυτή την τρίμηνη απόσταση μου από το καλοκαίρι και το τέλος του, από τις στιγμές, τις μαγικές μας στιγμές...παρόλο που ήταν πολλές και σημαντικές και υπέροχα πελώριες θα σας πω, πως  ένα κρατώ...
Το τέλος αυτού του καλοκαιριού και τη συνάντηση μου με τον αρχέγονο δάσκαλο...Τον τεράστιο, υπέροχο Καζαντζάκη...και τη στιγμή που εκεί μέσα στο ημίφως και την σιωπή του μουσείου διάβασα ανάμεσα σε άλλα αξέχαστα, τούτες τις φράσεις...

Έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου όπως κάναμε παιδιά. Τόσο μικρή, μπροστά στον πελώριο εκείνον άνθρωπο που έχει μέσα μου, μυθικές διαστάσεις.
Έκλαψα γοερά γιατί ήταν σαν να με βρήκα εκεί μέσα σε αυτές τις λέξεις. Ήμουν δεκαέξι, σαν διάβασα την Ασκητική. Αγουρη. Τρομαγμένη κι ορμητική.
Καταλάβαινα λίγα κι ένιωθα πολλά. Και δεν ήξερα, "ανήφορος" τι θα πει. Δεν ήξερα θυμάμαι τι θα πει "διαλέγω".
Πήγαινα στην τύχη, νόμιζα. Πήγαινα στα χαμένα. Θυμήθηκα εκείνο το πλάσμα που περπατούσε χωρίς φως και χτυπούσε σε τοίχους και κουτουλούσε στα τυφλά...Θυμήθηκα την αγωνία, το φόβο και τη μοναξιά. Κι εκείνος ήταν σαν να μου κρατούσε ένα κερί. Ξυπνούσε μέσα μου κύματα...Κύματα πελώρια.
Η Ασκητική όρισε νομίζω τον τρόπο σκέψης μου. Λέξεις που μέσα μου χαράχτηκαν. Πειθαρχία. Φως. Σκοτάδι. Φόβος. Ευθύνη. Χρέος. Πολέμα!

Επέστεψα λοιπόν από την παύση μου...κι αν ξαναγύρισα στην Κρήτη, για εκείνον πήγα και για μια στιγμή. Για εκείνη την αμείωτη, ατέλειωτη στιγμή που συνάντησα μέσα στις λέξεις του εκείνο το κορίτσι κι είδα το φόβο και το φως στα μάτια της. Το αντάμωμα μου μαζί της, μια μυσταγωγία, μια ευλογημένη στιγμή στο χρόνο και πόσο θα'θελα να γυρίσω πίσω και να της ψιθυρίσω στο αυτί να μην δειλιάζει σαν τραβάει μπροστά, στον ανήφορο της. Να μην διστάζει..."Να μην ζυγιάζει, να μην μετρά, να μην βολεύεται. Να ακολουθεί το βαθύ της χτυποκάρδι!"

Περάσαν χρόνια για να καταλάβω. Να καταλάβω πως από ένστικτο κι εγώ, τον ανήφορο είχα διαλέξει...Γιατί ο ανήφορος μου άξιζε, όπως αξίζει και στον καθένα μας...

Ποια στράτα από τις δύο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφασή μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή, κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. 

Από τις δύο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα, κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. 

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη. 

Επέστρεψα και είμαι πάλι εδώ, στο μικρό λευκό μου βήμα που μουτζουρώνω με λέξεις προσπαθώντας να βρω την άκρη μέσα μου...κι εσείς τις διαβάζετε και προσπαθήτε να βρείτε νόημα μέσα σας...

Κάποιες φορές το βρίσκουμε μαζί και γι'αυτό είμαστε κι οι δυο εδώ. Εσείς από την μια κι εγώ από την άλλη πλευρά. Να ανέβουμε μαζί τον υπέροχο μας ανήφορο...όχι γιατί μας διάλεξε, μα γιατί τον διαλέξαμε!

Καλώς σας βρήκα αγαπημένοι! Γενναίοι μου κι αγαπημένοι άνθρωποι! "Απάνω" λοιπόν! Άλλη επιλογή δεν έχει....

                                                                                                                                       Κατερίνα