Συνάντηση...

Πέρασαν τρεις ολόκληροι μήνες.Τρεις μήνες δικής μου σιωπής...Είμαι τόσο συγκινημένη που γράφω και πάλι εδώ.Στο λευκό αυτό τοπίο!
Νιώθω σαν να ξαναμπαίνω σε σπίτια αγαπημένα. Σαν να ξαναβλέπω πρόσωπα αγαπημένα κι ας μην βλέπω κανένα παρά μόνο εμένα. Το δικό μου πρόσωπο βλέπω μπροστά μου,  ξανά και ξανά...

Σκέφτηκα πολύ...Πως να επιστρέψω; με τι είδους ανάρτηση; Μια ανάρτηση χαρούμενη γεμάτη φως κι εικόνες ενός καλοκαιριού που έφυγε; Μια ανάρτηση γεμάτη με το τώρα με τα νέα φθινοπωρινά βήματα και στόχους;

Κάθισα στον υπολογιστή μου...Μέχρι τώρα ο κέρσορας αναβόσβηνε πάνω σε μια λευκή σελίδα που γέμιζε κάθε πρωί, καθώς έγραφα κι έσβηνα το νέο μου δημιούργημα...
Το να γράφεις ένα βιβλίο σημαίνει θέμα. Σημαίνει πως δουλεύεις καθημερινά. Σημαίνει πως όλα όσα γράφεις και δημιουργείς είναι στοχευμένα, έχουν κατεύθυνση....Έγραφα όλον αυτόν τον καιρό με κατεύθυνση και μόλις τέλειωσα...ένιωσα ελεύθερη. Ελεύθερη να γράψω εδώ για εσάς, για εμένα...χωρίς δομή, χωρίς σκέψεις, μα μόνο με το καθαρό συναίσθημα που σε πάει...όπου σε πάει...όπου αντέχεις.

Είμαι ένας χαρούμενος κοινωνικός άνθρωπος, μα το γράψιμο που προκαλεί πόνο. Μόνο πόνο! Δεν ξέρω γιατί .Σαν να ανοίγει μέσα μου ένα πηγάδι κι εκεί...είναι κρυμμένα μυστήρια πολλά στα σκοτάδια. Πως μπήκαν; Πως θα ελευθερωθούν; Δεν ξέρω. Ξέρω μόνο πως είναι εκεί....κι ο μόνος τρόπος να τα ξορκίζω είναι να γράφω για αυτά....

Οπότε σήμερα...ο κέρσορας μου έδωσε μόνος του την κατεύθυνση...Δεν θα γράψω για τίποτα από όσα πέρασαν...Θα γράψω μόνο για το μεγαλύτερο συναίσθημα που έζησα αυτό το διάστημα που ήμουν μακριά...εκεί στην δική μου παύση.
Και το μεγαλύτερο συναίσθημα το βίωσα δίπλα σε ένα μεγάλο δάσκαλο. Τον μεγαλύτερο...που τον βρήκα εκεί, στο μουσείο του Καζαντζάκη!

Βρεθήκαμε στην Κρήτη με ένα αγαπημένο ζευγάρι φίλων κι εκεί συναντηθήκαμε και με άλλους φίλους λατρεμένους Κρητικούς και Σαλονικιούς παλαβούς, που ήρθαν κι εκείνοι και τρέξαμε μαζί στον Ημιμαραθώνιο στο Αρκαλοχώρι, του Ηρακλείου. Όλο αυτό, ήταν μια συγκλονιστική εμπειρία από μόνο του μα δεν θα μιλήσω για αυτή την ευλογία που ένιωσα εκεί. Ας με συγχωρέσουν οι φίλοι...η μαγική Κρήτη με τα φανταστικά τοπία και τους υπέροχους ανθρώπους. Ας με συγχωρέσετε κι εσείς...
Θα γράψω μόνο πως με το ζευγάρι των φίλων, που περάσαμε απίθανα και συνδεθήκαμε αληθινά,  αποφασίσαμε να πάμε στη Μυρτιά, το χωριό του Καζαντζάκη και τους ευγνωμονώ γι'αυτό!

Μυρτιά! Τι όνομα!!!Περπάτησα στα σοκάκια του χωριού, ψάχνοντας τα βήματα του. Εκεί μακριά ο ουρανός μαγικός, άγριος και φωτεινός μαζί. Οι πλαγιές τριγύρω στολισμένες με φορτωμένα κλήματα κι οι ροδιές αραδιασμένες και γεμάτες κατακόκκινους καρπούς από άκρη σε άκρη. Παντού λιόδεντρα.
Άγριες αρχαίες ελιές που ζύγιζαν αιώνες και η μυρωδιά του κατσίγαρου από την επεξεργασία του καρπού, γέμιζε τα ρουθούνια μου με μια αψάδα που μου έφερνε ζάλη. Μαγική μυρωδιά!

Μπήκα στο μουσείο κι ήταν σαν να μπαίνω σε ναό. Γαλήνη, σιωπή και παντού τριγύρω τα πράγματα του, οι σκέψεις του, οι λέξεις του, τα γράμματα του πάνω σε βιβλία, χαρτάκια, παλιά κιτρινισμένα. Το τραπέζι του, τα γυαλιά του... Η ψυχή του όλη. Η δύναμη κι η αδυναμία του.Οι δαίμονες του...

Η παρέα μου σκορπίστηκε στο χώρο ευτυχώς, γιατί μπορούσα να σταθώ εκεί μόνη και να νιώσω. Έκλαψα τόσο πολύ, πάνω από λέξεις που με άγγιζαν σαν άγρια χέρια. Ένιωθα την αγωνία του. Τον φόβο του. Τον θαύμαζα, τον φοβόμουν...Ο Καζαντζάκης για εμένα δεν ήταν άνθρωπος.  Ήταν η έμπνευση της ταλαιπωρημένης εφηβείας μου.Εκείνος ήταν ο πρώτος μεγάλος δάσκαλος μου στα λογοτεχνικά μου βήματα. Ποτέ κανείς δεν τον ξεπέρασε μέσα μου κι ούτε θα τον ξεπεράσει....

Με σημάδεψε νομίζω, με έναν τρόπο αδιανόητο. Φύτεψε μέσα μου μια ιδέα, μια Ελλάδα, μια Πατρίδα, ένα Θεό και μια πάλη...που νιώθω πως δεν θα σταματήσει ποτέ!
Φέτος αγαπημένοι...αν με ρωτήσετε, τι κρατώ από αυτή την τρίμηνη απόσταση μου από το καλοκαίρι και το τέλος του, από τις στιγμές, τις μαγικές μας στιγμές...παρόλο που ήταν πολλές και σημαντικές και υπέροχα πελώριες θα σας πω, πως  ένα κρατώ...
Το τέλος αυτού του καλοκαιριού και τη συνάντηση μου με τον αρχέγονο δάσκαλο...Τον τεράστιο, υπέροχο Καζαντζάκη...και τη στιγμή που εκεί μέσα στο ημίφως και την σιωπή του μουσείου διάβασα ανάμεσα σε άλλα αξέχαστα, τούτες τις φράσεις...

Έβαλα τα χέρια μου στα μάτια μου όπως κάναμε παιδιά. Τόσο μικρή, μπροστά στον πελώριο εκείνον άνθρωπο που έχει μέσα μου, μυθικές διαστάσεις.
Έκλαψα γοερά γιατί ήταν σαν να με βρήκα εκεί μέσα σε αυτές τις λέξεις. Ήμουν δεκαέξι, σαν διάβασα την Ασκητική. Αγουρη. Τρομαγμένη κι ορμητική.
Καταλάβαινα λίγα κι ένιωθα πολλά. Και δεν ήξερα, "ανήφορος" τι θα πει. Δεν ήξερα θυμάμαι τι θα πει "διαλέγω".
Πήγαινα στην τύχη, νόμιζα. Πήγαινα στα χαμένα. Θυμήθηκα εκείνο το πλάσμα που περπατούσε χωρίς φως και χτυπούσε σε τοίχους και κουτουλούσε στα τυφλά...Θυμήθηκα την αγωνία, το φόβο και τη μοναξιά. Κι εκείνος ήταν σαν να μου κρατούσε ένα κερί. Ξυπνούσε μέσα μου κύματα...Κύματα πελώρια.
Η Ασκητική όρισε νομίζω τον τρόπο σκέψης μου. Λέξεις που μέσα μου χαράχτηκαν. Πειθαρχία. Φως. Σκοτάδι. Φόβος. Ευθύνη. Χρέος. Πολέμα!

Επέστεψα λοιπόν από την παύση μου...κι αν ξαναγύρισα στην Κρήτη, για εκείνον πήγα και για μια στιγμή. Για εκείνη την αμείωτη, ατέλειωτη στιγμή που συνάντησα μέσα στις λέξεις του εκείνο το κορίτσι κι είδα το φόβο και το φως στα μάτια της. Το αντάμωμα μου μαζί της, μια μυσταγωγία, μια ευλογημένη στιγμή στο χρόνο και πόσο θα'θελα να γυρίσω πίσω και να της ψιθυρίσω στο αυτί να μην δειλιάζει σαν τραβάει μπροστά, στον ανήφορο της. Να μην διστάζει..."Να μην ζυγιάζει, να μην μετρά, να μην βολεύεται. Να ακολουθεί το βαθύ της χτυποκάρδι!"

Περάσαν χρόνια για να καταλάβω. Να καταλάβω πως από ένστικτο κι εγώ, τον ανήφορο είχα διαλέξει...Γιατί ο ανήφορος μου άξιζε, όπως αξίζει και στον καθένα μας...

Ποια στράτα από τις δύο αιώνιες να διαλέξω; Ξαφνικά νογώ, από την απόφασή μου τούτη κρέμεται όλη μου η ζωή, κρέμεται όλη η ζωή του Σύμπαντου. 

Από τις δύο στράτες, διαλέγω τον ανήφορο. Γιατί; Χωρίς νοητά επιχειρήματα, χωρίς καμιά βεβαιότητα, κατέχω πόσο ανήμπορος στην κρίσιμη τούτη στιγμή είναι ο νους κι όλες οι μικρές βεβαιότητες του ανθρώπου. 

Διαλέγω τον ανήφορο, γιατί κατά κει με σπρώχνει η καρδιά μου. «Απάνω! Απάνω! Απάνω!» φωνάζει η καρδιά μου, και την ακολουθώ μ' εμπιστοσύνη. 

Επέστρεψα και είμαι πάλι εδώ, στο μικρό λευκό μου βήμα που μουτζουρώνω με λέξεις προσπαθώντας να βρω την άκρη μέσα μου...κι εσείς τις διαβάζετε και προσπαθήτε να βρείτε νόημα μέσα σας...

Κάποιες φορές το βρίσκουμε μαζί και γι'αυτό είμαστε κι οι δυο εδώ. Εσείς από την μια κι εγώ από την άλλη πλευρά. Να ανέβουμε μαζί τον υπέροχο μας ανήφορο...όχι γιατί μας διάλεξε, μα γιατί τον διαλέξαμε!

Καλώς σας βρήκα αγαπημένοι! Γενναίοι μου κι αγαπημένοι άνθρωποι! "Απάνω" λοιπόν! Άλλη επιλογή δεν έχει....

                                                                                                                                       Κατερίνα