Η σπιτονοικοκυρά μου ήταν μια γιαγιά την οποία δεν συνάντησα ποτέ και όλη την συνεννόηση την έκανα με την ανιψιά της η οποία ζούσε σε άλλο όροφο της ίδιας πολυκατοικίας. Μια γυναίκα γύρω στα τριάντα με τριανταπέντε πολύ γλυκιά, η οποία κάθε φορά που πήγαινα να πληρώσω το νοίκι, με έβαζε σπίτι της και με κερνούσε γλυκό. Μέχρι να έρθει το γλυκό χάζευα εγώ το πεντακάθαρο πάντα μα πάντα συμμαζεμένο σπίτι, με τις χαρούμενες φωτογραφίες των παιδιών και την μεγάλη σοβαρή φωτογραφία του γάμου στο σκρίνιο.
Φαινόταν χαρούμενη, μα είχε πάντα ένα σφίξιμο, μια μικρή συστολή και μια ταπεινότητα στον τρόπο της. Μιλούσε πάντα με χαμηλή φωνή και μάτια που κοίταζαν για λίγο μόνο στα μάτια του συνομιλητή κι έπειτα το χώρο ή το πάτωμα.
Ο άντρας της ήταν μεγαλόσωμος, σοβαρός πολύ αυστηρός και θορυβώδης. Από εκείνους τους ανθρώπους που πιάνουν πολύ χώρο κι είναι βροντόφωνοι. Πολύ σκούρα μαλλιά, πολύ έντονο βλέμμα, πολύς, μπροστά στην διακριτικότητα εκείνης...που ήταν από εκείνους τους ντροπαλούς, σιγανούς ανθρώπους, που όλα τα κάνουν τέλεια...μα δεν το ξέρουν.
Πολύ συχνά άκουγα την φωνή του άντρα. Ποτέ των παιδιών. Ποτέ την δική της. Μόνο τη δική του άγρια φωνή ακούγαμε συχνά πυκνά, στην πολυκατοικία, σε βαθμό που όλοι ξέραμε και είχαμε αυτή την κοινή στάση σαν βρισκόμασταν μαζί του στο ασανσέρ ή στο διάδρομο...Ο αγριάνθρωπος. Δεν τον συμπαθούσε ιδιαίτερα, κανείς στην πολυκατοικία.Το ένιωθες αυτό. Όλοι σκεφτόμασταν πως ταράζει με τις αγριοφωνάρες του τα παιδιά και την άγια γλυκομίλητη γυναίκα του!
Ένα χρόνο μετά μην αντέχοντας να ζω άλλο στο σπίτι κουτί, αποφάσισα να μετακομίσω και την τελευταία ημέρα που πήγα να κλείσω τις εκκρεμότητες του σπιτιού, τους συνάντησα στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όλη την οικογένεια μαζί. Τα μικρά καλοντυμένα και καλοχτενισμένα. Εκείνη φορούσε ένα γαλάζιο παλτό κι εκείνος φρεσκοξυρισμένος κόντρα και μοσχομυριστός με κοστούμι και γραβάτα. Κυριακή μεσημέρι κι έφευγαν για φαγητό μου είπε εκείνη σαν με είδε....
Κρατούσε το κεφάλι της χαμηλά κι εκείνος προχώρησε μπροστά και της είπε πως θα την περιμένουν έξω.
Της έδωσα τα χαρτιά με τους λογαριασμούς, που κρατούσα κι εκείνη τα πήρε και κοιταχτήκαμε για μια μόνο στιγμή και τότε ξαφνιάστηκα.
Ξαφνιάστηκα σαν είδα το μωλωπισμένο της μάτι και το μπλαβί πρησμένο της μάγουλο. Ξαφνιάστηκα μα το χαμόγελο μου δεν έσβησε και ...ως δια μαγείας, έκανα πως δεν το είδα!
Τα μάτια μου ήταν κολλημένα θαρρείς στο χτυπημένο πρόσωπο της και παρόλα αυτά, της μιλούσα σαν υπνωτισμένη. Σαν να μην έβλεπα κανένα σημάδι. Δεν ρώτησα καν..."Τι έπαθες; Πως χτύπησες;" όπως θα ήταν το πιο φυσιολογικό...Όχι! Ήξερα πως "χτύπησε".Το ένιωσα νομίζω κι έκανα πως δεν το είδα.
Με κοίταξε κι εκείνη με ένα ντροπαλό ταπεινωμένο χαμόγελο και έτσι απλά χωρίσαμε και δεν την ξαναείδα ποτέ!
Ήταν η πιο ταπεινωτική στιγμή που έζησα ποτέ και δεν θα συγχωρήσω ποτέ τον εαυτό μου γι' αυτό!
Γιατί πέρα από το ότι δούλευα σε έναν οργανισμό που αφορούσε ευαίσθητους πληθυσμούς.
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν φρέσκια μεν θεραπεύτρια δε που δούλευε με ανθρώπους που είχαν βιώσει βια και κακοποίηση.
Πέρα από το γεγονός, πως ήξερα το σύστημα από μέσα γιατί δούλευα σε αυτό κι είχα μια καλύτερη πρόσβαση στην ενημέρωση.
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν γυναίκα....ντρόπιασα τον εαυτό μου στα μάτια μου γιατί εκείνη την στιγμή ήμουν πιο δειλή από ποτέ!
Πέρα από το γεγονός πως ήμουν γυναίκα....ντρόπιασα τον εαυτό μου στα μάτια μου γιατί εκείνη την στιγμή ήμουν πιο δειλή από ποτέ!
Κι αν εγώ που οι πληγωμένοι άνθρωποι ήταν η δουλειά μου δεν έκανα κάτι, τότε ποιος....ποιος θα ήταν ελπίδα για εκείνη;
Την απογοήτευσα.Την εγκατέλειψα.
Δεν την ξέχασα ποτέ...κι έγινε εκείνο το μπλαβί μάτι και το ταπεινωμένο χαμόγελο της εικόνα στο μυαλό μου που με πονά ακόμη...Κι ακόμη αναρωτιέμαι γιατί δεν της μίλησα. Γιατί αγνόησα το προφανές....Γιατί κρύφτηκα τόσο.
Η δουλειά μου με έκανε δυνατή και τώρα παρόλο που και πάλι φοβάμαι ή δυσκολεύομαι, δεν κλείνω τα μάτια, ούτε το στόμα, ούτε τα αυτιά! Έμαθα να στέκομαι απέναντι στη βια γιατί κι αυτό θέλει εκπαίδευση τελικά....Με "εκπαίδευσαν" όλες αυτές οι γυναίκες που χρειάστηκαν στα χρόνια που πέρασαν, την βοήθεια μου...Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ανεξαρτήτως φύλου, που υπήρξαν θύματα και η βία μέσα στην οικογένεια, όρισε την ζωή τους. Με εκπαίδευσαν να αντιδρώ.
Πέρσι μίλησα για την ενδο οικογενειακή βία και την κακοποίηση μέσα στα πλαίσια της οικογένειας σε μια ημερίδα που οργάνωσε το Καταφύγιο Γυναίκας. Αυτή την Κυριακή και πάλι θα είμαι εκεί σε μια εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής με θέμα την βια κατά των Γυναικών.
Θα είναι μια ημέρα γεμάτη δυνατά συναισθήματα.
Μια ημέρα γεμάτη "Νιώθω"! Γεμάτη με εικόνες από την έκθεση φωτογραφίας και μουσικές από τις μπάντες και τα συγκροτήματα και γεμάτη ομιλίες ανθρώπων που θα αναλύσουν τη βία.
Τέλος, γεμάτη με τα συναισθήματα που θα μας χαρίσουν με τις ερμηνείες τους οι υπέροχες γυναίκες που θα ανέβουν στην σκηνή για μια θεατρική παράσταση που θα μας καθηλώσει...
Το πρόγραμμα ξεκινά από τις 11.00 το πρωί κι εγώ θα είμαι εκεί....για να μιλήσω στις 16.30 για τον "Αόρατο Κύκλο". Τον Κύκλο της Βίας που δεν φαίνεται κι όμως υπάρχει...
Θα είμαι εκεί για πολλούς λόγους μα και για έναν ακόμη...Γιατί στέκομαι απέναντι πια σε κάθε μορφή βίας. Γιατί αποφάσισα να αποκτήσω φωνή και να την δανείσω, γιατί κάποιος την χρειάζεται. Την χρειάζεται για λίγο....μέχρι να ξαναβρεί την δική του!
Και ξέρω πως η βία μπορεί να νικηθεί μόνο, αν βγει από την σιωπή...Γι'αυτό όλοι μαζί την ημέρα εκείνη θα έχουμε ένα μόνο σύνθημα. Το πιο δυνατό. Το πιο ουσιαστικό...ΜΙΛΑ!
Τα έσοδα της εκδήλωσης θα διατεθούν προς ενίσχυση στο Καταφύγιο Γυναίκας.
Περισσότερες πληροφορίες όσων αφορά το πρόγραμμα και τις εκδηλώσεις μπορείτε να βρείτε στην παρακάτω ηλεκτρονική διεύθυνση. Βια - Ζω
Θα ήταν υπέροχο να είμαστε πολλοί. Άντρες και Γυναίκες. Γιατί οι βια δεν έχει φύλλο. Γιατί είμαστε όλοι κομμάτι του Αόρατου Κύκλου...μα δεν το γνωρίζουμε.
Καλημέρα αγαπημένοι.Την Κυριακή όλοι μαζί. Σπάμε τη σιωπή....σας περιμένουμε!
Κατερίνα
Γραμμή Στήριξης Κακοποιημένων Γυναικών
2 σχόλια:
Μακάρι να μπορούσα να ερθω....
Είσαι υπηρέτης του καλού, καλός σύντροφός του, αιώνια πιστός. Αυτούς τους υπηρέτες εγώ στο θρόνο της καρδιάς μου τους τοποθετώ και πάντα, μα πάντα θα τους ακολουθώ...
Δημοσίευση σχολίου