Πάμε...παραπάνω!

Οι ημέρες της τρέλας έρχονται και φεύγουν.Τρέχουμε όλοι μαζί να προλάβουμε και υποσχόμαστε πως αν τελειώσει το ένα μεγάλο project θα χαλαρώσουμε, θα ιδωθούμε, θα περάσουμε χαλαρά....Ψέματα γιατί αμέσως μετά έρχεται το επόμενο μεγάλο project....κι έτσι απλά περνά η ζωή...

Είναι τόσο κουραστικό, μα τόσο αληθινά δημιουργικό όλο αυτό!

Τόση ασφάλεια έχει αυτή η απλή καθημερινότητα, που τρέχουμε και τρέχουμε...και μετά κάτι γίνεται και σταματάμε για να κοιταχτούμε για λίγο μόνο και μετά...ξανατρέχουμε!
Ασφάλεια γιατί μπορεί να είναι κουραστικό μα η ζωή κυλά, χωρίς ανατροπές...χωρίς σκληρές εκπλήξεις και το ξέρουμε πως δεν είναι για όλους έτσι και νιώθουμε ευγνωμοσύνη!

Έτσι όλον αυτό τον καιρό αυτό που μονοπωλούσε τον χρόνο όλων μας ήταν η μεγάλη εκδήλωση για το BIA/ZΩ ως εκδήλωση του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής, που έχω την τιμή να ανήκω.

Οι άνθρωποι δούλευαν για μήνες. Εθελοντικά πάντα. Μετά την δουλειά τους κι ανάμεσα σε άλλες υποχρεωτικές δραστηριότητες, είχαν κι αυτό. Έτσι αποφάσισαν. Να το κάνουν, να το σηκώσουν, να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα...

Η εκδήλωση είχε πολλαπλές, δράσεις κι άνοιξε με μια έκθεση φωτογραφίας, ενώ έκλεισε με μια καθηλωτική παράσταση που χαράχτηκε βαθιά σε πολύ πολύ κόσμο!

Ενδιάμεσα είχε ομιλίες μία εκ των οποίων ήταν και δική μου....

Εκείνη η βραδιά ήταν απλά η κορύφωση μιας τεράστιας προσπάθειας που ο στόχος της δεν ήταν άλλος παρά η φροντίδα. Η φροντίδα μιας πληθυσμιακής ομάδας, που εύκολα ξεχνάμε, προσπερνάμε, δεν γυρίζουμε καν να κοιτάξουμε γιατί νιώθουμε πως δεν μας αφορά...

Μια πληθυσμιακή ομάδα, τόσο μόνη και τόσο αδικημένη που όλοι σιωπούν γιατί νιώθουν πως μια κακοποιημένη γυναίκα κάθεται γιατί το επέλεξε. Γιατί είναι βολεμένη. Γιατί είναι δειλή. Γιατί..."αν ήμουν εγώ θα τον κανόνιζα, δεν θα τον άφηνα να μου μιλάει έτσι, θα έπαιρνα τα παιδιά μου να φύγω, θα πολεμούσα, θα αντιστεκόμουν, θα έφευγα, θα πήγαινα στην αστυνομία, θα τον κατέστρεφα, δεν θα καθόμουν να τις τρώω".....αν ήμουν εγώ! Όλοι νιώθουμε πιο γενναίοι από μακριά!

Μια πληθυσμιακή ομάδα που στην εικόνα της κυριαρχεί η απόλυτη αμηχανία και η σιωπή....και να ένας Κοινωνικός Σύλλογος μερικών τρελών τολμά να μιλήσει γιαυτό.Τολμά να μιλήσει ανοιχτά, να βροντοφωνάξει μιαν ανάγκη....

Μα η σιωπή είναι χρόνια εδραιωμένη και δεν σπάει εύκολα. Θέλει πολλή πολλή δουλειά και κόπο...Δεν ήρθαν πολλοί...μα ήρθαν κάποιοι. Κάποιοι που ήθελαν να είναι εκεί και άφησαν Κυριακάτικά την οικογένεια τους για να είναι εκεί....ή ακόμη καλύτερα κάποιοι έφεραν μαζί την οικογένεια τους κι ήταν όλοι μαζί εκεί...Γιατί αυτό που έγινε εκείνη την ημέρα εκεί λέγεται Πρόληψη. Τους ευχαριστώ γι'αυτό! Που ήταν εκεί παρόλο που ήταν μια λαμπρή μέρα για βόλτα, παρόλο που έπαιζε η αγαπημένη ομάδα κάποιων, παρόλο που είχαν αυτό ή εκείνο...και δεν είχαν που να αφήσουν τα παιδιά κι είχαν δραστηριότητες κι αγώνες κι αρρώστιες και και και...βρήκαν τον τρόπο να είναι εκεί! Ίσως γιατί νοιάζονταν. Ίσως γιατί είχαν καεί! Ίσως γιατί ήταν επιβιώσαντες...Ίσως γιατί ένιωθαν πως η αλλαγή είναι ευθύνη όλων! 

Πολλοί άνθρωποι με προσέγγισαν και μου είπαν πολλά και λίγες μέρες μετά μια λατρεμένη μαμά, που είχε έρθει με την οικογένεια της, μου έστειλε ένα μήνυμα "μετά από προχθές επιτελούς μίλησα στην κόρη μου για την δική μου ιστορία!" 

Συγκινήθηκα τόσο πολύ! Για αυτή την γυναίκα και για την κόρη της....που μόλις είχε σπάσει τον Αόρατο Κύκλο....Για αυτές τις δυο γυναίκες ακόμη κι αν έγινε όλη η εκδήλωση φτάνει. Γιατί αυτές από μόνες τους είναι η αλλαγή μιας ολόκληρης γενιάς!!!κι αυτό από μόνο του αρκεί! Πραγματικά αρκεί!!!

Εγώ πέρασα υπέροχα. Δύσκολα πιεστικά, μα υπέροχα. Δημιουργικότητα και ζωή, ήταν γεμάτες οι στιγμές που έζησα πριν μα και μετά από όλο αυτό το τεράστιο εγχείρημα κι είμαι περήφανη που ανήκα εκεί!

Περήφανη για το κάθε ένα κορίτσι που έβγαλε την ψυχή της πάνω στη σκηνή για να γεμίσει με εικόνα και συναίσθημα και να σπάσει τη σιωπή της βίας.

Περήφανη για τον κάθε εθελοντή του Δέντρου που ήταν εκεί και μόχθησε για να στείλει ένα μήνυμα, χωρίς να περιμένει τίποτε σε αντάλλαγμα μιας και κανείς δεν θα πληρωθεί και τα χρήματα θα διατεθούν στο Καταφύγιο Γυναίκας. 

Περήφανη, για όλους αυτούς τους δημιουργικούς ανθρώπους που τραβάμε την ζωή μας μαζί....χωρίζουμε, συναντιόμαστε, χανόμαστε, βρισκόμαστε μα πάντα είμαστε εκεί. Δεμένοι με μια αόρατη κλωστή που μέσα της ανάμεσα σε όλα, τα δύσκολα ή άσχημα...κρύβει κι αγάπη. Αληθινή, αληθινή αγάπη...

Περήφανη, που όλη αυτή η αγάπη βρίσκει τον τρόπο να ανθίσει γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι βρίσκουν τον τρόπο, πάντα στα ζόρικα να συνδεθούν!

Πέρασα υπέροχα και ναι δεν φοβάμαι τις δυνατές λέξεις. Πέρασα Εξαιρετικά!!!! Μιλήσαμε, γελάσαμε, κλάψαμε πολύ και ενωθήκαμε ξανά....πριν και μετά την εκδήλωση, με όλους τους ανθρώπους που με φρόντισαν και μου στάθηκαν και δούλεψαν για την δική μου παρουσίαση σαν να τους αφορούσε προσωπικά! Τους ευχαριστώ και τους αγαπώ για κάθε μας στιγμή!

Τα κορίτσια μου κάναν πλάκα για τα παπούτσια μου γόβες και σταράκια με επίσημο φόρεμα και τα χαζά εκεί λίγο πριν βγω στην σκηνή για την παρουσίαση μου....

Έζησα. Ένιωσα. Πήρα!

...και μετά γύρισα στο σπίτι μου εκεί που όλα ζουν σε άλλους ρυθμούς. Νιώθοντας περίεργα άδεια που δεν είχα πια να προετοιμαστώ για την  παρουσίαση, να διαβάσω, να σκεφτώ, να πιέσω το μυαλό μου, όπως έκανα όλες αυτές τις μέρες, σε κάθε μικρό διάλειμμα από την υπόλοιπη δουλειά και τις υπόλοιπες υποχρεώσεις της  ζωής, με τον υπολογιστή πάντα παραμάσχαλα και το μυαλό πάντα φορτωμένο....με εικόνες σκληρές ενός Κύκλου αόρατου, μα υπαρκτού!

....κι ύστερα όλο αυτό τέλειωσε κι άδειασε χώρος πολύς μέσα μου και γύρισα εκεί...Σπίτι! 

Με τo καλοκαίρι να είναι ακόμη εδώ, τις βόλτες στη φύση να είναι πάντα προτεραιότητα μόλις βρούμε έστω και λίγο ελεύθερο χρόνο. Εκεί που τα βάζα έχουν πάντα λουλούδια και η ζωή πάντα αξία.... 

Με του δυο χρωματιστούς τύπους, να γεμίζουν την καθημερινότητα μας με γέλια και νόημα....Εκεί όλα σιωπούν κι η σιωπή δεν κρύβει φόβο κι απειλή, μα πληρότητα...

Έτσι αρχίζει και κλείνει η μέρα και είμαστε τυχεροί πολύ...για όλα αυτά που μας βρίσκουν και για όλα αυτά που βρίσκουμε στο δρόμο μας...

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή, που δουλεύεις και μοχθείς, για κάτι που φαίνεται σε πολλούς ανούσιο  ή μικρό. Το κοιτούν από μακριά και με το γνωστό εύκολο τρόπο σκέφτονται "ε! καλά και τι έκανε!"

Μπαίνουν στην δουλειά σου, κοιτούν το μόχθο σου και σου λένε "ε και!"

...ή ακόμη χειρότερα μπορεί και την ώρα που παρατηρούν με κάθε λεπτομέρεια όλο αυτό το τεράστιο που έκανες, κάνουν γκριμάτσες...κοροϊδεύουν, σε κάνουν να νιώθεις ηλίθιος, μικρός, ασήμαντος...

Μπορεί και να έρθουν να σου μιλήσουν και όχι μόνο δεν σου λένε, μα δεν νιώθεις ούτε ένα "μπράβο" γιατί ο στόχος τους είναι η αρνητική κριτική, που δεν έχει φροντίδα. Δεν έχει καμπύλες παρά μόνο αιχμηρές σκληρές γωνίες!

Δεν καταλαβαίνουν. Ναι αυτό είναι κάτι που πρέπει όλοι να το πάρουμε απόφαση...πως δηλαδή πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα καταλάβουν, δεν θα δώσουν αξία, δεν θα σταθούν παρά μόνο για να βρουν τα λάθη!

Όχι γιατί είναι κακοί...μα γιατί δεν μπορούν. Δεν αντέχουν. Γιατί αν δεις από πολύ κοντά κάτι που πονά, μπορεί και να αντικρίσεις εσένα.Να συγκριθείς, να νιώσεις άσχημα...κι αυτό δεν το αντέχουν όλοι. Άρνηση το λέμε...Αδυναμία, να μπεις βαθιά...

Δεν πειράζει. Όσο κι αν πονά, δεν πειράζει....

Πάντα θα βρίσκονται άνθρωποι στο δρόμο μας να στραβώσουν, να υποδείξουν τα λάθη, να επικεντρωθούν στις αδυναμίες μας, να μας κάνουν να αισθανθούμε ανεπαρκείς...Αυτοί οι άνθρωποι είναι οι χρήσιμοι προπονητές μας!
Τους ευχαριστούμε πάντα και κάνουμε αυτό που ξέρουμε να κάνουμε καλά εμείς που ξέρουμε από σκληρή δουλειά...πάμε απλά παρακάτω!!! ή παραπάνω....

Καλημέρα αγαπημένοι....Συνεχίζουμε! Πάντα μαζί. Πάντα μπροστά. Πάντα...παραπάνω!!!!

                                                                                                                      Κατερίνα