Χριστούγεννα στο Πατρικό...Χριστούγεννα στην Πατρίδα!

Αυτά ήταν επισήμως τα πρώτα μας Χριστούγεννα στο Πατρικό! Τα πρώτα μας Χριστούγεννα, όπου όλη μαζί η οικογένεια, ενώθηκε και μαζεύτηκε κάτω από τη στέγη του πατρικού μας σπιτιού....

Ζώντας και μεγαλώνοντας με γονείς μετανάστες μαθαίνεις να υπερτονίζεις κάποια συναισθήματα...και κάποιες έννοιες να τις νιώθεις βαθιά! Όπως για παράδειγμα η λέξη πατρίδα...Στα αυτιά ενός μετανάστη η λέξη αυτή έχει ένα μεγαλείο, μια ιερότητα και φέρνει δάκρυα! Η λέξη πατρικό...το ίδιο!
Κάποιες φορές αυτή η ένταση των λέξεων, μπορεί να φαίνεται αστεία ή υπερβολική και μπορεί να είναι...Μα κανείς μπορεί να κρίνει αυτή την υπερβολή μόνο αν την νιώσει ως έλλειψη στο πετσί του....

Έτσι το να βρισκόμαστε όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια και η οικογένεια να γιορτάζει επιτέλους μαζί τα Χριστούγεννα, σημαίνει πως το όνειρο  της επιστροφής έγινε πραγματικότητα...

Οι πρώτοι μετανάστες έφυγαν τότε τα χρόνια εκείνα τα σκληρά, με το όνειρο να γυρίσουν...σε πέντε χρόνια, σε οκτώ χρόνια. Κι όσο τα χρόνια περνούσαν ο στόχος άλλαζε...σε δέκα χρόνια, σε είκοσι χρόνια...Κάποιοι δεν τα κατάφεραν ποτέ και κάποιοι εγκατέλειψαν το όνειρο της επιστροφής.Τα παιδιά τους μεγάλωσαν, σπούδασαν, παντρεύτηκαν εκεί που έφτιαξαν το νέο σπιτικό τους και τι νόημα είχε πια να επιστρέψουν στην πατρίδα, ενώ τα παιδιά που είχαν πια κάνει την δική τους οικογένεια, θα έμεναν πίσω; Το "όπου γης εκεί Πατρίς", έγινε σύνθημα σε πολλές οικογένειες και εδώ που τα λέμε ισχύει!

Μα οι δικοί μου γονείς επέτρεψαν στην Πατρίδα, μόλις λίγο καιρό πριν...και φέτος για πρώτη φορά στολίσαμε το πατρικό...Το πατρικό που δεν το ζήσαμε ποτέ ουσιαστικά, μα το νιώθουμε έτσι, γιατί είναι το σπίτι των προγόνων μας!

Τι σημαίνει λοιπόν το να κάνεις γιορτές εκεί;...Τι σημαίνει το να κάνεις Χριστούγεννα επιτέλους στο πατρικό;

Σημαίνει πως η μαμά έχει φορέσει στο καθαρό σπίτι όλα τα σεμεδάκια και τα κοφτά της. Σημαίνει πως έχει βγάλει από τα ντουλάπια τα σκονισμένα από χρόνια γυαλικά της κι έχει γεμίσει τα βάζα της με λουλούδια και το σπίτι είναι ζωντανό!

Σημαίνει πως ξυπνάς το πρωί και το σπίτι είναι υπέροχα σιωπηλό, καθώς ακόμη κοιμούνται όλοι...Μα ο μπαμπάς έχει ξυπνήσει νωρίς κι έχει ανάψει το τζάκι και ακούς τη φωτιά να τριζοβολά. Μυρίζει φρέσκο καφέ και βάζεις να πιεις μια κούπα τρώγοντας τα μελομακάρονα της μαμάς που έχεις να φας...χρόνια!

Έχουμε βέβαια κάνει πολλά Χριστούγεννα μαζί, όσο ζούσαν στην Γερμανία, μα οι γονείς μας πάντα δούλευαν και μάλιστα τις γιορτές πολύ περισσότερο. Αυτό σήμαινε πως ήταν πάντα πολύ κουρασμένοι, ιδίως αυτές τις μέρες. Πολύ αγχωμένοι, με περιορισμένο χρόνο να  ξεκουραστούν, να χαρούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους...

Μα τώρα, τώρα η μαμά για πρώτη φορά μετά από  πενήντα συνεχόμενα χρόνια ως σκληρά εργαζόμενη μετανάστρια, δεν δουλεύει πια και γέμισε το σπίτι γλυκά! Βγήκαν από τα κουτιά στολίδια που είχαμε να δούμε μέχρι και είκοσι χρόνια...και στολίσαμε το σπίτι. Το παλιό, νέο τους σπίτι!

Σημαίνει πως ο μπαμπάς, δεν θα ξυπνήσει χαράματα όπως έκανε εξήντα ολόκληρα χρόνια τώρα, για να βγάλει τη βάρδια στο εργοστάσιο ή για να ανοίξει το μαγαζί τους όπως τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα θα ξυπνήσει πιο μπροστά από όλους για να ζεστάνει το σπίτι, για να ξυπνήσουν τα παιδιά και να χαρούν με τη φωτιά στο τζάκι και τον ζεστό καφέ.
Σημαίνει πως θα καθόμαστε το πρωί αγουροξυπνημένοι δίπλα δίπλα και δεν θα έχουμε να πούμε πολλά γιατί δεν θα χρειάζεται να τα πούμε μονοκοπανιά...Θα έχουμε και το αύριο και το μεθαύριο....κι όλες οι μέρες θα είναι πια δικές μας!

Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει θαλπωρή. Ποτήρια που τσουγκρίζουν, γεύσεις που μυρίζουν μαμά. Σημαίνει πως η γειτονιά αφήνει στην πόρτα μαρούλια και λαχανικά, ο καθένας ότι έχει από τους μπαχτσέδες του και σημαίνει πως θα έρθουν φίλοι να φέρουν χειροποίητα γλυκά και κουλουράκια, έτσι για τη χαρά του να δίνεις και "για να φάνε τα παιδιά", όπως λένε όλες οι γιαγιάδες γειτόνισσες, αφήνοντας σε σακουλάκια καραμέλες που δεν ήξερα πως κυκλοφορούν ακόμη!

Σημαίνει πως όλα τα εγγόνια θα είναι μαζί, σχεδόν όλη μέρα με τις πιτζάμες και θα σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ με τις φωνές και τα γέλια τους να σε νανουρίζουν τρυφερά...

Σημαίνει πως η βόλτα θα είναι εκεί στην μικρή πόλη και στη βόλτα αυτή θα δεις όλους τους γνωστούς και αγνώστους που θα σε χαιρετήσουν εγκάρδια με σφιχτές αγκαλιές, (για εσάς λέω τα δυο φωτεινά κορίτσια που με χαιρέτησαν στο δρόμο και μου έφτιαξαν τη μέρα) και τελικά θα καταλήξεις στο μικρό τρυφερό μαγαζάκι της ξαδέρφης...για να σε κεράσει μια αγκαλιά σε μια κούπα, όπως είναι και το όνομα του...Hug in a mug και να φας τα συγκλονιστικά της Χριστουγεννιάτικα γλυκά!!! 

Γιατί η χαρά του να ψήνουμε και να φουρνίζουμε είναι οικογενειακή μας υπόθεση!

Εκεί θα περάσει πάλι όοοολη η γύρω γειτονιά, τα κορίτσια από το κομμωτήριο, τα παιδιά από το λογιστικό γραφείο, οι φίλοι από το διπλανό καφέ...μιας και τέτοιες μέρες όλοι δουλεύουν ασταμάτητα και το μόνο που τους κρατάει όρθιους είναι οι σχέσεις κι η παρέα.

Το μικρό καφέ της Φανής μας, έχει από παρέα και γέλιο, μέχρι γλυκά παρηγοριάς, όλα φτιαγμένα από τα μαγικά μαμαδίστικα χέρια της!

Στις μικρές πόλεις οι σχέσεις είναι το χάπι ενάντια στη μοναξιά και τη θλίψη των ημερών...

Κι ύστερα βιτρίνες σε μαγαζιά αγαπημένων!!!Όπως αυτό! The craft of Raven! Η πιο όμορφη βιτρίνα της πόλης....

και βέβαια βόλτα στο Πάρκο των Χρωμάτων όπου εκεί έχει δημιουργηθεί ένα πανέμορφο Χριστουγεννιάτικο χωριουδάκι που είναι το στολίδι της Κατερίνης μας!

Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει πως ο ήλιος εκείνη την πιο όμορφη νύχτα του χρόνου...θα χαθεί πίσω από τον κατάλευκο επιβλητικό Όλυμπο, που ορθώνεται πίσω από το πατρικό μας, γεμάτος με χρώματα και σκιές.

Η μαμά θα έχει ανάψει όλα τα κεριά και όλοι μαζί θα ανακατεύουμε κατσαρόλες στην κουζίνα, θα στρώνουμε τραπέζι θα μιλάμε όλοι μαζί και δεν θα ακούγεται κανένας...και θα δοκιμάζουμε γεύσεις και θα στρώνουμε τραπέζι και το σπίτι θα μυρίζει γλύκα και κανέλα και θα ανοίγουμε δώρα κι αυτά θα τα έχουμε κάνει πολλές πολλές φορές, μα ποτέ, έτσι, όλοι μαζί. Ποτέ εκεί, στο πατρικό. Ποτέ εδώ, στην Πατρίδα!

...κι αυτό είναι σπουδαίο γιατί για εμάς το πατρικό σημαίνει κάτι περισσότερο και ξέρω πως όλοι εσείς που ζείτε εκεί σε τόπους μακρινούς, νιώθετε τι εννοώ!
Πως δηλαδή το τραπέζι μας θα είναι γεμάτο όχι με φαγητά μα με ανθρώπους και πως η ευχή "άντε και του χρόνου όλοι μαζί στην Πατρίδα", δεν θα χρειαστεί να ακουστεί ξανά....

Σημαίνει πως οι γονείς μας κατάφεραν να χαρίσουν στα παιδιά τους κάτι που οι ίδιοι στερήθηκαν. Γιατί εμείς κάναμε φέτος Χριστούγεννα στο πατρικό, μα εκείνοι, εκείνοι έφυγαν παιδιά από τα σπίτια τους και στερήθηκαν τα γέλια και τις αγκαλιές των μανάδων τους. Τα γέλια των αδερφών τους. Τα τσουγκρίσματα με τους πατεράδες και την φαμίλια τους. 

Έφυγαν παιδιά από τη γειτονιά και το πατρικό τους κι έχασαν εκείνη την μυρωδιά, εκείνη την αίσθηση του να είσαι παιδί. Την αίσθηση μιας οικογένειας, του να σε φροντίζουν, να σε κανακεύουν ακόμη κι όταν μεγαλώσεις...

Εκείνοι χάσανε πολύ νωρίς τα πατρικά τους σπίτια κι οι μνήμες από εκείνα είναι μνήμες παιδικές, πασπαλισμένες με την αχλή του χρόνου, καμιά φορά κι επίπονες!

Εκείνοι δεν μπορούσαν να γιορτάσουν στα πατρικά τους. Έχασαν γιορτές, γεννήσεις, αρραβώνες, γενέθλια, γάμους.
Έχασαν χαρές, μα επέστρεφαν μόνο για λίγες μέρες τον χρόνο αν ήταν τυχεροί ή ακόμη πιο σκληρό, για να αποχαιρετήσουν λατρεμένους συγγενείς και κάποιες φορές ούτε καν αυτό δεν ήταν δυνατό!

Έφυγαν παιδιά των γονιών τους και επέτρεψαν παππούδες των εγγονών τους...και τα πατρικά τους χάθηκαν στο χρόνο όπως κι οι γονείς, οι φίλοι, τα σπίτια που μεγάλωσαν και τα σοκάκια που αγάπησαν...

Για εκείνους Χριστούγεννα σήμαιναν, κάρτες, γράμματα και τηλέφωνα. Μια φωνή στο ακουστικό, ο λυγμός ή το τρεμούλιασμα στη φωνή ενός αγαπημένου προσώπου πίσω από το σύρμα. 

Λυπάμαι τόσο που τα χρόνια έφυγαν κι εκείνοι μεγάλωσαν απότομα κι έχασαν τόσα. Λυπάμαι τόσο που είναι αδύνατο πια να φροντίσουν εκείνο το μικρό παιδί μέσα τους και θα ήθελα τόσο να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο για ένα χάδι στα παιδικά τους μαλλιά, για μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη...Μα εκείνοι έχουν βρει τον τρόπο και γεμίζουν τα κενά θαρρείς, δίνοντας  φροντίδα στα μικρά τους εγγόνια!

Οι γονείς μου έχουν να κάνουν Χριστούγεννα στο δικό τους πατρικό από τότε που ήταν παιδιά...κι έφυγαν μόνα να βρουν την τύχη τους σε μια χώρα μακρινή και ξένη...

Μα δεν ξέχασαν. Μέσα τους κουβαλούσαν τις μνήμες, τις εικόνες, τις παραδόσεις, τις αξίες και τις αρχές του τόπου τους κι έφτιαξαν με αυτά μια νέα βάση για να δημιουργήσουν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους ένα Πατρικό, όπως το ονειρεύονταν για χρόνια!

Κάποια όνειρα γίνονται μια γενναιόδωρη πραγματικότητα. Αυτήν ζήσαμε φέτος τα Χριστούγεννα...και μπορεί η γιορτή πια να τέλειωσε μα άφησε μια υπέροχη επίγευση αγάπης, ζεστασιάς κι ευγνωμοσύνης, γιατί τελικά, τι σημαίνει Χριστούγεννα στο Πατρικό;

Σημαίνει Χριστούγεννα, στην Πατρίδα...στην Πατρίδα που σου χάρισε, σου έμαθε, σε πόνεσε, σε πλήγωσε, σε θέριεψε και θα αγαπάς μέχρι τέλους, χωρίς καν να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί...

Ξέρω πως η ξενιτιά δεν είναι ενδεχομένως αυτή που ήταν χρόνια πριν. Ξέρω πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για αυτούς που φεύγουν.
Μα για όλους όσους ζουν εκεί μακριά, όσο ευτυχισμένοι και γεμάτοι κι αν νιώθουν ξέρω πως τέτοιες μέρες πάντα κάτι λείπει...Κι είναι η έλλειψη αυτή σαν μικρό αγκαθάκι, που δεν το βλέπεις καν, μα το νιώθεις στο δάχτυλο σου να σε τσιμπά με ένταση κάθε φορά που το αγγίζεις λίγο πιο δυνατά,

γιατί ξενιτιά δεν είναι το μακριά, μα κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι μια κατάσταση, ένας πόνος, μια θλίψη, μια έλλειψη, ένα παράπονο, ένας καημός και είναι στο αίμα μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι η λέξη αυτή έχει Ελληνικές ρίζες.

Δεν θέλω να γίνω γραφική γιατί ξέρω πως το ψωμί της ξενιτιάς δεν είναι πικρό...το ψωμί είναι γλυκό παντού...Η ξενιτιά όμως...είναι από μόνη της σκληρή και κάποιες ημέρες σκληρότερη. Ιδίως εκείνες τις ημέρες που οι σκιές είναι γεμάτες με μισεμό...

Τέλος, το πιο σημαντικό. Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει πως το αντίο, δεν πονάει πια...Και σαν η μαμά αναστέναξε την ώρα που φεύγαμε ψιθύρισε στον εαυτό της..."όλο ξεχνάω πως είμαστε πια κοντά!"
Κοίταζα το φεγγάρι να βγαίνει μέσα από τα κλαδιά του γερό πλάτανου στο πάρκο των Χρωμάτων...Είναι εκεί χρόνια πολλά. Αιωνόβιος, με τις ρίζες απλωμένες βαθιά στη γη και τα κλαδιά του να αγγίζουν τον ουρανό. Έχει δει ήλιους και φεγγάρια. Η βάση του είναι ένας τεράστιος κορμός χτισμένος πια για να αντέχει το βάρος των χρόνων του!
Ξέρει να περιμένει. Ξέρει να αντέχει. Ξέρει να ψηλώνει τα κλαδιά του, βαθαίνοντας τις ρίζες του. Ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα σε ουρανό και γη...Ξέρει να "αφήνεται"...

Εύχομαι επιστροφή σε αυτούς που το ονειρεύονται και γαλήνη σε εκείνους που έφτιαξαν κάπου μακριά μια νέα πατρίδα γα την οικογένεια τους.

Τα Χριστούγεννα πέρασαν... Χρόνια Πολλά. Χρόνια γεμάτα. Χρόνια ανέμελα. Χρόνια ελεύθερα αγαπημένοι!

Τελευταία ανάρτηση του 2017....Καλό "γλίστρημα" στην νέα χρονιά, όπως λένε και στην Γερμανία.Την χώρα που κράτησε ζωντανό το όνειρο της επιστροφής και αγαπήσαμε σαν πατρίδα και μας λείπει πολύ πια γιατί κι εκείνη είναι γεμάτη με τις μνήμες μιας ζωής!

Καλό γλίστρημα...λοιπόν και για να γλιστρήσεις καλά, όπως στη γέννηση...πρέπει να αφεθείς! Να εμπιστευτείς πως η ζωή ξέρει τι κάνει....

Καλημέρα αγαπημένοι...πολλές πολλές ευχές για καλά γλιστρήματα, καλά ξεκινήματα και ακόμη καλύτερα τελειώματα...

Πάρε φόρα, άπλωσε τα κλαδιά σου, δημιούργησε τη "βάση" σου...κι αφέσου...

                                                                                                                             Κατερίνα

Χριστουγεννιάτικη Αποτυχία!!!!

Αυτές οι μέρες που πέρασαν....Θεέ μου ήταν τρελές!!!! Έφευγα από το σπίτι πολύ πρωί, γύριζα κάποιες φορές ως και μεσάνυχτα.

Το πρωί για να προλάβω ξυπνούσα κάποιες φορές από τις πέντε. Τα Χριστούγεννα είναι μέρες γεμάτες συναισθήματα και φόρτιση και συγκρούσεις και πόνο και σαν το κύμα της υπενθύμισης να έρχεται κι όλοι οι πόνοι των ανθρώπων ξυπνούν και φουσκώνουν....

Και ξύπνησαν και φούσκωσαν και μπλέχτηκαν....κι εγώ  να τους χαϊδεύω μην γίνουν θεριά....

Μέσα στο χάος ήρθαν εκτάκτως από την Αγγλία, μέσα στην εβδομάδα  τα ανιψούδια μου που τα βλέπω στην καλύτερη μια φορά το χρόνο. Ήρθαν στο σπίτι όλοι. Ξαδέρφια ανίψια κι έγινε μακελειό...Έπαιξαν πόλεμο με τα nerf...να σημειώσω πως η μεγαλύτερη ανιψιά είναι 16 και ο μικρότερος 4...κι ενδιάμεσες ηλικίες άλλων πέντε παιδιών σε όλες τις γκάμες... Το πως ένα 16χρονο έπαιζε με ένα 4χρονο δεν ξέρω...ξέρω όμως πως βρήκα σφαίρες nerf παντού ακόμη και σε βάζο με λουλούδια, μέσα στο νερό παρακαλώ!!!

Εγώ δεν μπόρεσα να αλλάξω τις συναντήσεις και τις ομάδες και διαφοροποιήσω το δυσκίνητο πρόγραμμα μου ιδίως αυτές τις τόσο φορτωμένες για όλους ημέρες. Δεν τους είδα ούτε για πέντε λεπτά. Βρήκα μόνο τις πανέμορφες κάρτες που μου άφησαν τα ανιψούδια μου ο Antonio κι ο Miguelito μας....

Λυπήθηκα. Θύμωσα...μα, "αυτό είναι..." είπα στον εαυτό μου!

Η πιο όμορφη κάρτα του κόσμου. Antonio και Miguel, μπροστά στον Άγιο Βασίλη....

Οι μέρες συνεχίζοντας με αμείωτη ένταση. Βλέπω τα παιδιά ελάχιστα, το σπίτι χάος...μέσα στο χαμό ο Γιώργος μου ζητά τελευταία ημέρα να ψήσω κουλουράκια για την τάξη του.  "Εννοείται" απάντησα.

Τα ξημέρωμα της Παρασκευής με βρήκε να προετοιμάζω διάφορα και ο μικρός έτοιμος για το σχολείο, με ρωτά αν είναι έτοιμα τα κουλουράκια του...Σοκ!!! Τα ξέχασα. "Δεν πειράζει μαμά."

Με καθησυχάζει. "Μην στεναχωριέσαι."

Του ζητάω συγνώμη χίλιες φορές. Αδιανόητο. Λυπάμαι, λυπάμαι. Εκείνος νιώθει άσχημα..."Μα δεν είναι τόσο σημαντικό μαμά. Ηρέμησε σιγά το πράγμα"...

Τον φιλάω και φεύγω σαν τρελή για το ταχυδρομείο...Δεν έστειλα καμία κάρτα φέτος. Τίποτε σε κανέναν. Απαράδεκτη! Μόνο μια πετρούλα με ένα σπουδαίο μήνυμα στην κολλητή μου Michelle και τον άντρα της ο Hubert, που περνά μαι σκληρή περιπέτεια με την υγεία του! Κανέναν άλλο δεν θυμήθηκα φέτος....κι εκεί στο ταχυδρομείο η θυρίδα έχει ένα ειδοποιητήριο, το Χριστουγεννιάτικο χαρτζιλίκι που ανεξαιρέτως στέλνουν κάθε χρόνο η Michelle κι ο  Hubert στα αγόρια κι ένα φάκελο.

Μου δίνουν ένα μεγάλο μαύρο κουτί...Υπέροχο...

Πηγαίνω σπίτι τρέχοντας και πάλι μιας και πρέπει να προλάβω....Τι; Τι σημασία έχει. Να προλάβω!

Οι φίλοι μου έστειλαν χρήματα στα παιδιά. Εκείνος είναι σε μάχη. Η υγεία του είναι κλονισμένη κι όμως, όπως κάθε χρόνο θυμήθηκε κι έστειλε το δωράκι στα αγόρια...Θυμήθηκε όπως κάθε χρόνο ανεξάρτητα από το πως είναι ο ίδιος!!!

Ανοίγω το φάκελο. Ανοίγω το κουτί....Γλυκά. Χειροποίητα δώρα. Κουραμπιέδες. Σοκολατάκια. Cd με υπέροχες κλασσικές χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Ευχές. Τα κοιτάω αποσβολωμένη.

Η Παναγιώτα με τα μαγικά χέρια!!!Από πολίτικους κουραμπιέδες συνταγή της γιαγιάς της μέχρι αρκουδάκια για τα αγόρια!!!!

Η Ελπίδα κι η Παναγιώτα από την άλλη άκρη της Ελλάδας με θυμήθηκαν, όπως με θυμήθηκε κι η Κατερίνα από την άλλη άκρη της Ελλάδας λίγες μέρες πριν και μου έστειλε τα χειροποίητα δώρα της και τις υπέροχες ευχές της....

"Αναρχία στο Χιονοπόλεμο" και λατρεμένα Χριστουγεννιάτικα κλασσικά τραγούδια...Ελπίδένιο μου Πλάσμα!!!!

Χαρτιά σκισμένα, κουτιά, λέξεις, αγάπη που ξεχειλίζει... Αρχίζω να κλαίω. Κλαίω, κλαίω, κλαίω. Είμαι κουρασμένη. Είμαι απογοητευμένη από εμένα. Είμαι συγκινημένη. Κλαίω με λυγμούς και  έτσι σαν την τρελή σηκώνω το τηλέφωνο...ευτυχώς δεν υπήρξε απάντηση εκείνη την ώρα, γιατί θα παρανοούσαν...

Ενα χειροποίητο γούρι. Τα λόγια του Καζαντζάκη για τους Κύκλους μου κι ένα υπέροχο κοχύλι με το βιβλιαράκι για το λαιμό!!!!

Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν να με άγγιξε το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Αυτή η αίσθηση του να νιώθεις σημαντικός, που κάποιοι σημαντικοί σε θυμήθηκαν. Σου χάρισαν, σε νοιάστηκαν. Σε φρόντισαν...Σε σκέφτηκαν!!!

Τώρα όλο αυτό το χάος σχεδόν τέλειωσε...Σχεδόν δηλαδή...Κι εγώ, όλα τα έκανα σωστά..εκτός από αυτά που έκανα λάθος! Θυμήθηκα τα υπέροχα λόγια του υπέροχου Σάμιουελ Μπέκετ!

"Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθηξε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα!"

Κάθε φορά που θα προσπαθώ θα το κάνω γιατί  η αγάπη μου είναι μεγαλύτερη, από την απογοήτευση. Η αγάπη θα νικάει. Η αγάπη για το γιο μου που μου ζητάει κουλουράκια. Η αγάπη για τα ανίψια και τους συγγενείς μου που θέλω να δω. Η αγάπη για τους φίλους μου που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου.

Η αγάπη για όλους εκείνους τους άγνωστους και γνωστούς αγαπημένους φίλους. Ιντερνετικούς και μη. Ανθρώπους με τους οποίους συνδεθήκαμε κι αγαπηθήκαμε!Τα ξεχωριστά πλάσματα, που με κάνουν να νιώθω σημαντική για εκείνους και με θυμούνται...έστω κι αν εγώ, δεν είμαι εκεί όπως θα έπρεπε...

Η αγάπη πάντα θα νικάει! Γι' αυτό πάντα θα προσπαθώ...όχι να επιτύχω, μα να αποτύχω καλύτερα!

Σας ευχαριστώ όλους. Όλους!Σας ευγνωμονώ....

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι...φέτος θα αποδεχθούμε πως δεν είμαστε τέλειοι και θα προσπαθήσουμε να αποτύχουμε καλύτερα! Καλύτερα από κάθε άλλη φορά. 

Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένα. Γεμάτα φως κι αγάπη κι ανθρώπους κι αποτυχία...και χαρά γιατί η αποτυχία ένα πράγμα μόνο σημαίνει! Προσπάθεια!

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Χρόνια Πολλά... 

                                                                                                                Κατερίνα

Στολίζοντας Χριστούγεννα με φύση...

Έχω πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια ανάρτηση. Με στολισμούς και ιδέες δημιουργικές κι είπα να μοιραστώ μαζί σας κάποια Χριστουγεννιάτικες ιδέες, μιας και πολλοί μου το ζητήσατε.

Είναι γνωστό πια το πόσο πολύ αγαπώ το να στολίζω το σπίτι με κομμάτια της φύσης. Σε παλιότερες αναρτήσεις το έχετε ήδη διαπιστώσει.
Εδώ, εδώ ακόμη κι εδώ....

Έτσι και φέτος τα Χριστούγεννα, βάλαμε στο σπίτι τα γιορτινά και τα αστραφτερά μας, μα στολίσαμε και με φυσικά υλικά που δίνουν μια υπέροχη γήινη ομορφιά στο χώρο...

Από την εκδρομή μας στα Ζαγοροχώρια φέραμε πολλά και φρέσκα υλικά. Βρύα, μπόλικα κουκουνάρια πεύκου και έλατου, κλαδιά, φύλλα βελανιδιάς  κι αρκουδοπούρναρα που τα λατρεύω  κι εδώ τα αγοράζουμε ενώ εκεί ήταν παντού φυτρωμένα, τεράστια κι άγρια στο φυσικό τους περιβάλλον.

 Έκοψα από το ρέμα της  γειτονιάς και μπόλικα κλαδιά κληματσίδας  με τα οποία συνήθως κάνω στεφάνια καθώς και κλαδιά άγριας τριανταφυλλιάς και το σαββατοκύριακο  έπιασα δουλειά  δημιουργική που με ξεκούρασε τόσο!

Το τραπέζι μας λοιπόν στολίστηκε με μια πιατέλα με αυτά τα υλικά που συνθέτουν ένα τελείως Χριστουγεννιάτικο τοπίο. Τα κεριά απλά πλαισίωσαν την σύνθεση και το τραπέζι πήρε χρώμα. Το λατρεύω αυτό. Την απλότητα της φύσης στο κεντρικό μας τραπέζι. Σαν να μυρίζει την υγρασία του δάσους όλη η κουζίνα μας.

 Μετά έπιασα τα κουκουνάρια!!! Τι να τα κάνω όλα αυτά;

Συνήθως πριν στολίσω με κουκουνάρια αν αυτά είναι υγρά τα βάζω για λίγο στο φούρνο σε χαμηλή θερμοκρασία για να στεγνώσουν και να ανοίξουν...Τα αγαπώ τα κουκουνάρια γιατί είναι πάντα ζωντανά μέσα στο μυαλό μου κι όταν είναι υγρά ή νοτισμένα από την υγρασία κλείνουν κι όταν ξεραθούν ανοίγουν ακόμη κι όταν είναι από χρόνια κομμένα, επηρεάζονται από τις συνθήκες του περιβάλλοντος.

Κάποιες φορές πριν τα βάλω στο φούρνο μπορεί και να τα πλύνω και να τα ψεκάσω με αιθέρια έλαια κανέλας ή πεύκου για να μοσχοβολήσει ο χώρος.

Η  έμπνευση με βρήκε στο λεπτό. Το αμέσως  επόμενο που έφτιαξα ήταν γιρλάντες. Ιδέα κλεμμένη από μια ταβέρνα στο Πάπιγκο όπου ο στολισμός τους ήταν μόνο από φυσικά υλικά κι είχα γιρλάντες με κουκουνάρια. 

Εγώ είπα να το εξελίξω και πρόσθεσα στην μια από τις δυο φύλλα βελανιδιάς καθώς και τις τέλειες χιονονιφάδες από χαρτί που έφτιαξε ο γιος μου και στην άλλη κλαδάκια έλατου που απογείωσαν το αποτέλεσμα!

...και βέβαια και πάλι χρησιμοποιώντας κουκουνάρια διαφορετικών δέντρων για να έχουν διαφορετικό σχήμα,  έφτιαξα μια σύνθεση που εδώ και καιρό ήθελα να φτιάξω κι όλο το άφηνα για του χρόνου!

 Με τις κληματσίδες έφτιαξα ένα τεράστιο στεφάνι, με τον τρόπο που έχω ήδη εξηγήσει στην παλιότερη μου ανάρτηση για στεφάνια με φυσικά υλικά και μετά το έβαλα μέσα σε μια μεγάλη πιατέλα με κουκουνάρια και λαμπάκια και πάλι το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό!

Μα το πιο αγαπημένο μου είναι το τελευταίο αφού έβαλα ένα χοντρό χαρτί και το τσαλάκωσα κάνοντας το μπάλα και γύρω του τύλιξα κληματσίδες φτιάχνοντας μια μεγάλη μπάλα από κλαδιά κι ενδιάμεσα κλαδάκια με καρπούς άγριας τριανταφυλλιάς...

Το αγάπησα το αποτέλεσμα, το αγάπησα πραγματικά. Από τα πιο εντυπωσιακά στολίδια μας....

....κι έτσι νομίζω πως ολοκληρώθηκαν πια οι στολισμοί στο σπίτι μας... Όλα πια είναι έτοιμα. 

Τα γνωστά λατρεμένα κουλουράκια τζίντζερ που έγιναν για ακόμη μια φορά τέλεια και χάρισαν σε εμένα και το τρελό αγόρι που τα στολίζουμε, άπειρες δημιουργικές ώρες, οι κουραμπιέδες που ήδη τέλειωσαν και πρέπει να ξαναψήσω και η δεύτερη παρτίδα μελομακάρονα που επίσης τελειώνει και πρέπει να ψήσω και τρίτη.... 

Τα παιδιά πια λίγο βοηθούν οι συμμετέχουν σε όλα αυτά.  Προτιμούν να τα βλέπουν ή να τα γεύονται. Δεν με ενοχλεί καθόλου γιατί μόλις τους ξεσηκώσω συμμετέχουν μα το πιο σημαντικό, αν νιώθουν την έλλειψη αν κάτι δεν υπάρξει και μας το υπενθυμίζουν ξανά και ξανά γιατί έχουν την ανάγκη όλης αυτής της αίσθησης γύρω τους...κι ότι είναι σημαντικό για εκείνους είναι σημαντικό για εμάς!

Όλα τελικά έγιναν και συνεχίζουν να γίνονται, με εμάς τους δύο να ξυπνάμε από τα χαράματα γιατί είναι ο μόνος τρόπος να τα προλάβουμε όλα αυτά!

Μα ας είμαστε καλά κι ας τρέχουμε...Η μαγεία πλησιάζει. Το σπίτι είναι χαρούμενο γεμάτο περισσότερο από ποτέ, με την αληθινή τρυφερή απλότητα της ίδιας της φύσης. Το βλέπουμε και το χαιρόμαστε λίγο, μα ελπίζουμε τις μέρες που θα έρθουν αυτό να αλλάξει....

...κι ελπίζουμε να μπορέσουμε να χαρούμε ο ένας τον άλλο και να ξεκουράσουμε τον εαυτό μας από όλα αυτά που στην καθημερινότητα μας τρελαίνουν.  

Δεν ξέρω γιατί κάθε χρόνο λέω στον εαυτό μου πως θα κάνω εκπτώσεις κι ύστερα τρέχω γιατί τα θέλω όλα. Δεν μπορώ να αποχωριστώ τίποτε. Ούτε τα ψησίματα, ούτε τα στολίσματα, ούτε τα τρεξίματα. Και κάθε χρόνο λέω πως του χρόνου θα είμαι πιο οργανωμένη και θα προλάβω και θα είναι αλλιώς και πιο χαλαρά...μα κάθε φορά η πίεση είναι η ίδια και κάθε φορά τρέχω και φτάνω στο τέλος των ημερών αποκαμωμένη...

Και φέτος απλά το πήρα απόφαση πως ποτέ δεν θα ναι αλλιώς. Αυτό είναι! Οι μέρες αυτές είναι γεμάτες τρέξιμο και πίεση και άγχος κι εντάσεις...Πάντα θα τρέχω, πάντα δεν θα προλαβαίνω, πάντα θα αγχώνομαι και στο τέλος όλα θα γίνονται! Έτσι θα ναι κι αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ....η πίεση των γιορτών είναι σταθερή αξία!

 Στο τέλος όμως όλα σβήνουν και μένει το αποτέλεσμα...κι αυτό είναι που σε κάνει κάθε φορά να ξεχνάς και να ξαναρχίζεις από την αρχή κάτι που υποσχέθηκες πως δεν θα ξανακάνεις...Το αποτέλεσμα!!

Ωστόσο είμαστε πιο κοντά από ποτέ...όλα τα άγχη θα τελειώσουν και θα μπούμε στη γιορτή. Με ότι έχει ο καθένας. Με όση μαγεία του έχει απομείνει...λίγη πολλή....ας την βρούμε μέσα μας, έστω κι ως σταγόνα! Έστω και ως μια μικρή στιγμή...Όχι γιατί πρέπει λόγω των ημερών...μα γιατί την χρειαζόμαστε. 

Γι'αυτό υπάρχουν οι γιορτές...έστω κι αν κάποιες μας πονούν γιατί τονίζουν το πόνο ή τις αδυναμίες ή την μοναξιά μας...Οι γιορτές κι ότι αυτές κουβαλούν υπάρχουν γιατί τις χρειαζόμαστε...κι αυτές οι γιορτές κουβαλούν και θλίψη και μαγεία...Και τα δυο είναι εκεί...κι αξίζει να μην μείνουμε στο ένα...Ας παλέψουμε με τους δαίμονες μας, για να βρούμε αυτό που έχουμε ανάγκη.Τη μαγεία!

Την Πίστη, πως όλο αυτό, με κάποιο τρόπο...υπάρχει!

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλή δύναμη και καλή συνέχεια με τις προεόρτιες προετοιμασίες. 

Πλησιάζουμε....

                                                                                                                        Κατερίνα