Μόνο για την Αγάπη...

Ήρθε ο καιρός....Ο καιρός της ομίχλης και των παγωμένων πρωινών. Ο καιρός του τζακιού και του χουχουλιάσματος. Ο καιρός των στολιδιών, των πολλών υποχρεώσεων κι ο καιρός του "τρέχω και δεν φτάνω".

Το σπίτι γέμισε χαρά και φέτος στολίσαμε νωρίτερα από ποτέ, για πρακτικούς λόγους μιας κι εγώ δεν προλάβαινα  αργότερα λόγω αυξημένων υποχρεώσεων, οπότε φέτος η χαρά ήρθε νωρίς κι είναι όμορφη!

Όλη η τρέλα που έζησα από το Σεπτέμβρη και μετά επιτέλους καταλαγιάζει. Ήταν μια από τις πιο απαιτητικές περιόδους για εμένα και νομίζω για πολύ κόσμο...Μα όλα τελικά μπήκαν στη  σειρά και κλείνει ο Κύκλος ενός δύσκολου και κουραστικού φθινοπώρου...Όλα τακτοποιήθηκαν. Όλα έκλεισαν. Με κόπο, με πίεση, με κόστος συναισθηματικό και σωματικό...μα βλέποντας τα όλα πια από μακριά χαίρομαι που δεν έκανα πίσω σε τίποτα...

Αυτή η περίοδος του Φθινοπώρου. Το ενδιάμεσο του καλοκαιριού και των Χριστουγέννων, είναι πάντα για εμένα,  η πιο δημιουργική μου περίοδος. Το έχω προσέξει εδώ και χρόνια πως αυτή την περίοδο είμαι πιο ξεκούραστη ίσως από την μικρή μα ουσιαστική ανάπαυλα του Καλοκαιριού και μπορώ να φορτσάρω...και συνήθως εκεί ακριβώς φορτσάρω! 

Έτσι και φέτος γέμισα το πρόγραμμα μου υποχρεώσεις κι ενώ όταν ερχόταν η ώρα της εκπλήρωσης τους,  γκρίνιαζα ή πιεζόμουν ωστόσο ήξερα πως αυτή είναι η καλύτερη περίοδος, να κλείσουν όλα... Κι έκλεισαν. Το πιο ουσιαστικό όμως είναι πως έκλεισε το δεύτερο μου βιβλίο πια και μετά από μια υπέροχα δημιουργική ημέρα με τον άνθρωπο που για ακόμη μια φορά θα φιλοτεχνήσει το εξώφυλλο του, έχουμε νομίζω κι εξώφυλλο!

Μετά τις γιορτές...θα είναι εδώ και φοβάμαι και χαίρομαι με τον ίδιο τρόπο που φοβόμουν και χαιρόμουν για το κοχυλάκι μου...Μα ακόμη μπροστά μας έχουμε δρόμο και δεν κοιτάζω ποτέ μακριά, παρά μόνο αυτό που είναι μπροστά μου γιατί αυτό έχει προτεραιότητα...

Τα παγωμένα πια πρωινά που προλαβαίνω και  βγαίνω εκεί έξω με τον εαυτό μου παρέα απολαμβάνω την υγρασία της φύσης και την σιγή του πρωινού. Απολαμβάνω αυτό που θα μου φέρει η μέρα έστω κι αν είναι απαιτητικό ή πολύπλοκο. Το απολαμβάνω... 

Σκέφτομαι πως όλα είναι τόσο πολύπλοκα σαν τα πολυσκέφτεσαι και τα υπεραναλύεις οπότε σταμάτησα να πολυσκέφτομαι και να υπεραναλύω κι απλά, κάνω. Δρω!

Φέτος βγάζοντας τα στολίδια από τα κουτιά σκέφτηκα πως τα παιδιά μου πια μεγάλωσαν για πολλά μπιχλιμπίδια  και μήπως να  μην τους φτιάξω  ημερολόγιο αντίστροφης μέτρησης με δωράκια...

Το συναίσθημα της λύπης με οδήγησε στο να το κάνω τελικά κι έβαλα κανονικά τα μανταλάκια με τις ημερομηνίες στις σκάλες για να εισπράξω μια ενθουσιώδη αντίδραση, σαν γύρισαν από το σχολείο, που μου επιβεβαίωσε πως έκανα καλά!  

Ο χρόνος είναι στο μυαλό μας και ο χρόνος μας ως παιδιά είναι λίγος και πολύτιμος! Ας τον παρατείνουμε, όσο μπορούμε....Σκέφτομαι μίζερα πολλές φορές, μα αυτό συμβαίνει συνήθως σαν είμαι κουρασμένη...Καλά θα κάνω να το θυμάμαι αυτό σαν παίρνω αποφάσεις. Ακόμη και τις πιο απλές....

Γιατί να αντισταθούμε στη απλότητα της χαράς; Είναι πια τόσο σπάνια και τόσο πολύτιμη, που έχουμε μάθει να την βρίσκουμε παντού. Να την ξετρυπώνουμε από όπου είναι κρυμμένη. 

Βγάζουμε τα στολίδια από τα κουτιά και σκεφτόμαστε...πως μας είχαν λείψει αυτά τα μικρά χρωματιστά φιλαράκια...Έναν ολόκληρο χρόνο στα κουτιά, ήρθε η ώρα να τα ελευθερώσουμε, να τους δώσουμε χώρο να φανούν.

Οτιδήποτε κάνουμε νιώθω σαν να έχει έναν βαθύτερο συμβολισμό και μου αρέσει να βλέπω έτσι την ζωή. Όχι σαν μια κούφια καθημερινότητα, μα σαν ουσία. Σαν μια διαρκή εκπαίδευση, παίδευση, επίγνωση, εξέλιξη.

Έτσι σαν  ξυπνώ πια το πρωί κι είναι σχεδόν νύχτα εκεί έξω χαίρομαι που αυτές τις μαγικές ημέρες των γιορτών, δεν κυριαρχεί το απόλυτο σιωπηλό σκοτάδι. 

Χαίρομαι όπου τα λαμπάκια φωτίζουν τα παράθυρα, χαίρομαι που τα παιδιά σαν ξυπνήσουν να φύγουν για το σχολείο, θα δουν αυτό το φως. Χαίρομαι και νιώθω ανακούφιση που υπάρχει  αυτό το φως στα σκοτεινά παράθυρα!

Ο Νοέμβρης είναι μήνας μεγάλης χαρά για το σπίτι μας. Πολλές γιορτές, πολλά γενέθλια. Φέρνει κοντά και τον Δεκέμβρη που είναι ο μήνας της αποκορύφωσης της μαγείας που περιμέναμε έναν ολόκληρο χρόνο....και χθες ο Νοέμβρης έκλεισε με τα γενέθλια του μεγάλου μας γιου που έγινε πια δεκαπέντε! 

Τα γενέθλια των παιδιών είναι ημέρες σπουδαίες και η ημέρα των γενεθλίων του πρώτου παιδιού ίσως έχει μιαν άλλη βαρύτητα. Είναι η μέρα που γίναμε γονείς. 

Δυο χρόνια πριν στα γενέθλια του ήρθε μια σκιά. Ένας ξένος, μα αφόρητος πόνος μιας μικρής που χάθηκε και κάθε χρόνο πια τέτοιες μέρες την θυμόμαστε και νιώθουμε μαζί με την δική μας χαρά, την απόγνωση μιας άλλης οικογένειας κι είναι τρομερό το ότι αυτό δεν σταματά εκεί. Είναι πολλοί όλοι αυτοί που υποφέρουν κι είναι σαν η δική μας χαρά να μην χωρά στον δικό τους πόνο... μα ήρθε μια μαμά πελώρια να μου επιβεβαιώσει ακριβώς το αντίθετο. 

Μια μαμά που το παιδί της είχε γενέθλια την ίδια ημέρα με το γιο μου και χθες εκείνη είχε μια άδεια αγκαλιά κι ένα άδειο σπίτι, αφού το μονάκριβο παιδί της, χάθηκε ξαφνικά, δυο μήνες πριν...

Μιλήσαμε σε μηνύματα...και ενώ εγώ ένιωθα πως χρειαζόταν φροντίδα εκείνη μου έστειλε την μεγαλύτερη φροντίδα που μπορεί να σου χαρίσει μόνο ένας άνθρωπος που έχει στραγγίσει από πόνο κι ο πόνος αυτός τον έχει ανεβάσει ψηλά. 

"Να είσαι πού χαρούμενη" μου έγραψε, "Να ζεις την κάθε σου στιγμή της ζωής σου με τα παιδιά σου σαν να είναι τελευταία", μου έγραψε, "Ζούμε μόνο για να αγαπήσουμε"... "Είμαι ευτυχισμένη που μου δόθηκε αυτή η ζωή"...μου έγραψε!

Έκλαψα...έκλαψα που εκείνη δεν είχε το παιδί της να αγκαλιάσει μα είχε μέσα της αγάπη που περίσσευε...Περίσσευε και την χάριζε σε εμένα. Την μοίραζε με γενναιοδωρία στον κόσμο.
Ένιωσα πόνο, απόγνωση κι αγάπη...και χρέος...για εκείνη. Εκείνη που πονούσε με έναν πόνο αδιανόητο κι όμως πάλευε. Πάλευε με λύσσα να μην χάσει την πίστη της στη ζωή. Στην αγάπη. Στην ελπίδα. Πάλευε διπλά τριπλά...πάλευε και για εμένα και για όλους που νομίζουμε πως ξέρουμε από πόνο...Δεν ξέρουμε.

Ένιωσα λίγη και μικρή μπροστά της. Ένιωσα ευθύνη, ένιωσα πελώρια ευγνωμοσύνη κι αγάπη βαθιά

και άλλαξα το πρόγραμμα μου για να μπορώ να μείνω σπίτι και να ζήσω μαζί τους τα δεκαταπέμπτα του γενέθλια!

Φέτος κατάφερα κι ήμουν εκεί. Κατάφερα και του έκανα ένα γρήγορο γλυκό και ανάψαμε όλα τα λαμπάκια σαν ήρθε στο σπίτι κι ας ήταν καθημερινή κι ας ήμασταν κουρασμένοι κι ας δουλεύαμε κι ας είχαν σχολείο κι ας είχαν διάβασμα και δραστηριότητες κι ας έτρεχε η ζωή...εμείς θα την σταματούσαμε έστω για λίγο...Με ένα κομμάτι σπιτικής πίτσας και μια γρήγορη σοκολατόπιτα.

Με τα κεριά να τρεμοσβήνουν και τα μικρά στολίδια να λάμπουν γύρω μας....Κι εκεί θυμήθηκα το μικρό τσουβαλάκι των ευχών που χάρισε πέρσι ένα πλάσμα αγαπημένο.

Ένα μικρό χειροποίητο τσουβαλάκι, που μέσα βάζουμε τις ευχές μας και το κρεμάμε μετά σε μια μυστική γωνιά πάνω στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο μας....

...κι εκείνο ξέρει τον τρόπο να στείλει τα μηνύματα και τις ευχές μας εκεί έξω...

Παρασκευή και πρωτομηνιά σήμερα. Ένας Δεκέμβρης μαγικός να έρθει για όλους μας αγαπημένοι...Για κάθε πλάσμα που υποφέρει.Για κάθε πλάσμα...εύχομαι γαλήνη. Γαλήνη και  πίστη και πάνω από όλα...αγάπη!

Αυτό κρατώ. Τα λόγια της..."Ζούμε για την αγάπη". Για τίποτε μικρότερο, για τίποτε μεγαλύτερο. Μόνο για αυτό. Μέσα από την αγάπη θα νιώσουμε, θα πάρουμε, θα δώσουμε, θα μοιραστούμε, θα ψηλώσουμε, θα γίνουμε καλύτεροι για τον εαυτό μας και τον κόσμο. 

Η αγάπη σε κάνει γενναιόδωρο, η αγάπη σε κάνει δυνατό και σου δίνει εφόδια για να πορευτείς στη ζωή...

Η αγάπη όχι μόνο για αυτούς που αγαπάς...μα για όλους όσους νομίζεις πως δεν μπορείς να αγαπήσεις...

Αυτή είναι η αγάπη...κι έτσι σε κάνει σαν την βρεις. Μετατρέπει τους ανθρώπους σε αγκαλιές. Σε φωλιές. 

Αρχίζει η αντίστροφή μέτρηση λοιπόν...Ξεκινάμε!

Μπήκαμε στο Δεκέμβρη.Το μήνα της ελπίδας, της πίστης, της συγχώρεσης, της γενναιοδωρίας.Το μήνα της αγάπης. Καλό Δεκέμβρη λοιπόν αγαπημένοι. 

Ψάχνοντας μέσα μας εκεί στα κλεισμένα και σκονισμένα από καιρό μπαούλα που κρατάμε σκονισμένα ξεχασμένα συναισθήματα και θυμόμαστε τόσο εύκολα και τα ανοίξουμε σαν τα συναισθήματα αυτά είναι θλίψη, πικρία και πόνος...Τα ανοίγουμε τόσο εύκολα σαν τα συναισθήματα είναι αρνητικά....

Φέτος ας τα βρούμε κι ας τα ανοίξουμε μόνο για να θυμηθούμε την Αγάπη...Μόνο για εκείνη αγαπημένοι...Μόνο για εκείνη που κάνει τον κόσμο καλύτερο και τη γη να γυρίζει. 

Μόνο για την ειρήνη μέσα μας. Μόνο για την Αγάπη....
                                                                                                                                            Κατερίνα

Υπενθύμηση: Και μιας κι ήρθε ο καιρός, σας προσκαλούμε για ακόμη μια χρονιά στην γιορτή της αγάπης που διοργανώνει το αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης, σε μια ημέρα γεμάτη φως και χαρά. Τα έσοδα θα διατεθούν για αγορά τεχνολογικού εξοπλισμού,  στα Δημοτικά σχολεία Καρδίας, Τριλόφου και Πλαγιαρίου  και ακόμη μια χρονιά στο Φάρο τους κόσμου που φιλοξενεί παιδιά που βρίσκονται σε ανάγκη. Σας περιμένουμε!