Χριστουγεννιάτικα Ζαγοροχώρια!

Ήθελα χρόνια να κάνω αυτό το ταξίδι. Μα είναι δυνατόν να μην έχουμε πάει ποτέ στα Ζαγοροχώρια; Το καλοκαίρι μας  ξεσήκωσαν κι οι φίλοι μας για διαδρομές και μονοπάτια και Δρακόλιμνη και μπάνια και rafting στον Βοϊδομάτη....
Το βάλαμε στόχο λοιπόν, να πάμε μαζί την Ανοιξη! Μα κάπου μέσα στο Σεπτέμβρη κάνοντας όνειρα διαδικτυακά βρήκαμε μια απίθανη προσφορά σε έναν ξενώνα...Δυο Σαββατοκύριακα πριν τα Χριστούγεννα!!!
Προ Κριστμας Χάπινες....που είπε κι η γλυκιά μου Ελπίδα! Κι έτσι δεν αφήσαμε την ευκαιρία να πάει χαμένη.
Παρόλο που για να τα καταφέρουμε να βρεθούμε εκεί γυρίσαμε τον κόσμο ανάποδα, μας βγήκε η πίστη μέσα στη βδομάδα και πιεστήκαμε όσο δεν πάει...δεν το εγκαταλείψαμε και ναι!!! Το ταξίδι μας αποζημίωσε...Το ταξίδι πάντα αποζημιώνει!

Παραδοσιακός Ξενώνας Κωνσταντίνου και Ελένης

Ο ξενώνας ήταν...πως να βρω τις λέξεις...μια ζεστή, φωλιά φροντίδας! Πανέμορφα άγρια βουνά γύρω. 

Κρύο τσουχτερό και βροχή κι εκεί μέσα το τζάκι αναμμένο, το δέντρο στολισμένο, το σαλόνι να μυρίζει φρεσκοψημένες πίτες και η γιαγιά Σταθούλα να πλέκει καθισμένη στον καναπέ και στα πόδια της να ξαπλώνει ο μοναδικός Πίτσος! ο γάτος της...

Εικόνα πραγματικά βγαλμένη από παραμύθι. Τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Στην αυλή μια μεγάλη φωτεινή φάτνη κι ένας Άγιος Βασίλης μας περίμεναν.
Ο μικρός ερωτεύτηκε και το γάτο και τη γιαγιά Σταθούλα που έπλεκε με τις μεγάλες βελόνες που τον ξετρέλαναν.
Ο χώρος τόσο υπέροχα φιλόξενος. Σαν να βρισκόμασταν σπίτι μας.

Τα παράθυρα όλα γεμάτα λουλούδια και στολίδια και κάποιες γλάστρες φορούσαν φουστάνι.... Πάντα έτοιμος ζεστός καφές μας περίμενε και φρέσκα κουλουράκια φτιαγμένα πάντα από τα χέρια της αγαπημένης γιαγιάς Σταθούλας, όπως κι οι πίτες κι οι μαρμελάδες κι όλα τα γλυκά που είχε στο υπέροχο πρωινό της. Τόση θαλπωρή, είχα καιρό να νιώσω.

Εκεί λοιπόν ήταν η βάση μας και από εκεί άρχισε η εξόρμηση στα μαγικά χωριουδάκια, τα φαράγγια και τις ρεματιές...
Ξεκινήσαμε με αέρα. Μετά βροχή. Μετά ήλιος...Ουράνια τόξα μπαινόβγαιναν στον ουρανό, πίσω από τα βουνά, πάνω από τα δέντρα. Οι κορυφές όλες κάτασπρες. Η φύση γαλήνια. Κίτρινο, κόκκινο, γκρι, καφέ. Απίθανα χρώματα παντού.Τα χωριουδάκια γραφικά. Πανέμορφα.

Πλακόστρωτα καλντερίμια, στολισμένες αυλές, απίθανα μαγαζάκια και μετά δάσος...Η βροχή δυνάμωνε. Ομπρέλες μπαινόβγαιναν στις τσάντες. Γίναμε μούσκεμα, μετά μας πήρε ο αέρας και μας σήκωσε, μετά ήλιος, μετά ξανά βροχή...
Οι εναλλαγές του καιρού τρελές και τόσο δυνατές. Ένας τόπος με έντονη προσωπικότητα. Σαν η διάθεση του να άλλαζε στο λεπτό. Απρόβλεπτος.Υπέροχα απρόβλεπτος!

Μπήκαμε σε ένα μικρό καφέ παντοπωλείο κι ότι άλλο μπορεί ν φανταστεί κανείς. Γελούσαμε χαρούμενοι.

Μετά βόλτα στο δάσος και στις κολυμπήθρες στο Πάπιγκο. Η ομορφιά ασύλληπτη πραγματικά. Το τοπίο απίθανο ακόμη και με αυτό τον καιρό σε μάγευε.
Νερά πεντακάθαρα γάργαρα, να τρέχουν παντού και να σχηματίζουν φυσικές κολυμπήθρες. Ο ενθουσιασμός των αγοριών απερίγραπτος. Φανταζόμασταν πως θα είναι εδώ το καλοκαίρι. Με τα παγωμένα νερά να δροσίζουν το δάσος από τον καλοκαιρινό καύσωνα!

Ο Βοϊδομάτης ορμητικός, άγριος...Σταθήκαμε λίγο να δούμε μια παρέα γενναίων που κατέβαινε κάνοντας  rafting.
Ζηλέψαμε κι υποσχεθήκαμε εκεί ακριβώς σε εκείνο το σημείο πως θα ξανάρθουμε με την τρελή μας παρέα και θα κατέβουμε κι εμείς αυτά τα άγρια νερά! Τα αγόρια ενθουσιάστηκαν και μόνο με την ιδέα...

Η βροχή ασταμάτητη. Κουρασμένοι πια και μουσκεμένοι πήγαμε για φαγητό. Γεύσεις απλές. Καθαρές. Ελληνικές. Κρασί και καλή παρέα. Ο χώρος  του μικρού εστιατορίου, στολισμένος μόνο με κουκουνάρια και κλαδιά. Χρώματα ουδέτερα, γήινα. Το τζάκι αναμμένο κι έξω βροχή. Ασταμάτητη κι άγρια πια...

Ξενώνας κι εστιατόριο Άστρα

Γυρίσαμε στον ξενώνα για να μας περιμένει η γιαγιά Σταθούλα με τον καφέ στη φωτιά και τα κουλουράκια έτοιμα.
Εκεί δίπλα στο τζάκι, ακούγοντας την βροχή να  πέφτει πάνω στους τσίγκους και τα κεραμίδια, άνοιξα για πρώτη φορά το βιβλίο που εδώ και καιρό είχα πάρει μα το κρατούσα για μια ξεχωριστή ανάγνωση...Την Πλατεία Μεσολογγίου. Κι ήταν αυτή η στιγμή! Κι άξιζε!
Κι  υπέροχη ατμόσφαιρα κι η υπέροχη γραφή του αγαπημένου φίλου συγγραφέα Βαγγέλη Προβιά!

Η Βραδυνή βόλτα στο βροχερό χωριό ήταν μοναχική. Τα παιδιά δεν ακολούθησαν. Μόνο τα βήματα μας αντηχούσαν σε όλο το χωριό. Σιγή παντού. Οραματιζόμασταν πως ήταν 100 χρόνια πριν. Χωρίς ρεύμα. Μέσα στο απόλυτο σκοτάδι. Μια νύχτα σαν αυτή...Με τον αέρα να μυρίζει καμένο ξύλο, την βροχή να πέφτει στο πλακόστρωτο δρομάκι και τον καπνό να βγαίνει από τις καμινάδες.
Απόκοσμο το τοπίο και μοναδικό καθώς ο άνεμος σφύριζε πάνω στην κορυφή του τεράστιου πλάτανου στην άδεια πλατεία.

Η νύχτα αυτή ήταν απίθανη καθώς όλο το βράδυ το βουνό κατέβαζε αέρα και βροχή και παγωνιά. Ακούγαμε την βροχή να πέφτει με δύναμη πάνω στα τζάμια καθώς τα ξύλα τριζοβολούσαν στο τζάκι...Αυτός ο τόπος μου θύμισε κάτι από τα παιδικά μου χρόνια...σαν μέσα του να βρήκα κάτι από τον παππού μου που ήταν απλός άνθρωπος του χωριού και διάβαζε κι αγαπούσε τη φύση.
Σχεδόν μυστηριακό όλο το σκηνικό....

Το πρωί ο ήλιος λαμπρός, μα όλα παγωμένα. Γυαλωμένα θαρρείς με ένα στρώμα πάγου και στα γύρω βουνά το χιόνι είχε κατέβει! Αποχαιρετήσαμε την γιαγιά Σταθούλα και τον Πίτσο με αγκαλιές. Μας έδωσε πίτες, κέικ και κουλουράκια για το δρόμο...σαν να ήταν η δική μας γιαγιά και ξεκινήσαμε. Μια απίθανη μέρα μας περίμενε ξανά! Αυτή τη φορά πήγαμε από την άλλη πλευρά. Να δούμε τα γιοφύρια!

Γεφύρι του Καπετάν Αρκούδα

Γεφύρι του Κόκκορου

Καλογερικό

Το γεφύρι του Κοντοδήμου

...και μετά Τσεπέλοβο....Πλατεία, μαγαζάκια, ήλιος...

Ο μικρός δήλωσε πως σαν μεγαλώσει θα έρθει να ζήσει σε ένα τέτοιο χωριό. "Να ακούω τον αέρα, να ανάβω το τζάκι, να έχει ησυχία, να μην έχει αμάξια, να έχω ζώα, και μεγάλη αυλή να φυτεύω πράματα...."
Αυτή κι αν ήταν δήλωση! Μου μοιάζει αυτό το αγόρι...κατά βάθος έχουμε τα ίδια όνειρα... "Θα έρχεστε να με επισκεφθείτε και θα βγαίνουμε στο δάσος να κόψουμε ξύλα και θα σας μαγειρεύω και το βράδυ θα παίζουμε παιχνίδια στο τζάκι..."

Απλή ζωή, ονειρεύεται το αγόρι μου. Μαγικά απλή... Βρήκα μέσα του εκείνον τον παππού που έλεγα πριν...Τον παππού μου, που αυτή ήταν η ζωή του...Συγκινήθηκα!

Εκεί κάπου στο δρόμο κι ενώ έχουμε σταματήσει να δούμε μια γέφυρα φεύγοντας μια γυναίκα μας κάνει νόημα. Σταματάμε ξαφνιασμένοι. Κατεβάζω το παράθυρο μήπως χρειάζονται βοήθεια, μήπως θέλουν κάτι... "Σταμάτα να σε δω, σε διαβάζω", μου είπε... Έμεινα στήλη άλατος...
Βοηθούσε και το ότι ήμουν παγωμένη από το κρύο. Αγκαλιαστήκαμε σφιχτά. Τι δώρο αυτή η αγκαλιά! Τα είπαμε λίγο εκεί στα όρθια. Γελάσαμε, χαιρετηθήκαμε τρυφερά.
Συναντηθήκαμε ξανά στο χωριό...Χτύπησε το τζάμι του αυτοκινήτου...Άνοιξα το παράθυρο ξανά γελώντας κι έβαλε στα πόδια μου μια σακούλα. "Σπιτικά γλυκά για το δρόμο. Τα έφτιαξα για τους φίλους μας, αλλά αυτοί έχουν ξαναφάει πάρτε τα εσείς, να τα φάνε τα αγόρια..."
Διαφωνίες κι ενστάσεις...δεν έγιναν δεκτές!
"Εδώ οι άνθρωποι", μου είπε "είναι σαν τον καιρό..." Με συγκίνησε αυτή της η έκφραση...Οι άνθρωποι είναι σαν τον καιρό....
Εύκολα γελούν, εύκολα θυμώνουν, εύκολα ξεχνούν, εύκολα κλαίνε, εύκολα χαίρονται...εύκολα ανοίγουν την καρδιά τους κι εύκολα την κλείνουν...κι η φροντίδα κι η φιλοξενία
 τους είναι αξεπέραστη!
Και πάλι θυμήθηκα τον παππού μου τον ορεσίβιο.Συνδέθηκα με τα λόγια της...Άνθρωποι ευαίσθητοι κι ευέξαπτοι σαν τα άγρια βουνά που κατοικούν...
Απρόβλεπτοι...Υπέροχα απρόβλεπτοι και δοτικοί! Ξανά αγκαλιά. "Να ανταλλάξουμε τηλέφωνα" της είπα "κάτι για να μην χαθούμε..."
"Φύγε" μου είπε. "Δεν χρειάζεται να μου δώσεις τίποτα! Αυτό μόνο μου φτάνει, δεν θέλω τίποτε άλλο...."

Με ξάφνιασε...δεν θέλω τίποτε άλλο...Τόσο σπάνιο το να το ακούς αυτό! Αυτό ήταν το μεγαλύτερο δώρο...Η συνάντηση μαζί σου Αντα! Εκείνη η αγκαλιά η αληθινή! Ξέρει που να με βρεις. Σε ευχαριστώ! Να σε έχει ο Θεός καλά αγαπημένο πλάσμα!

Ακολουθώντας τις οδηγίες της, βρεθήκαμε για φαγητό σε ένα ακόμη απίθανο χωριό.
Τους Ασπραγγέλους...και ξανά απίθανες γεύσεις και η ατμόσφαιρα τόσο μαγική πραγματικά.Τόσο γιορτινά όλα μαγευτήκαμε!!!Φύγαμε μεθυσμένοι από χαρά...

Ξενώνας και εστιατόριο Βιργινία

Πήραμε το δρόμο του γυρισμού γεμάτοι κι ήρεμοι. Ο ήλιος μας συντρόφευσε μέχρι τέλους. Υπέροχος καιρός. Γεμάτος φως!

Εκεί επίτομου ανοίξαμε το πεσκέσι της Άντας κι έγινε πάρτι με τα απίθανα γλυκά της, που τσακίστηκαν εν ριπή οφθαλμού...Γεια στα χέρια σου κυρία μου!

...Κι έτσι απλά τέλειωσε. Ένα απίθανο μικρό ταξίδι.Τα Ζαγοροχώρια της ψυχής μας...
Τόπος γεμάτος ξωτικά και νεράιδες, έτσι μας φάνηκε. Από τη μια το σκληρό τοπίο με το τεράστιο πανέμορφο φαράγγι του Βίκου.

Ένιωθες πως θα ξεπεταχτούν οι Ινδιάνοι ανάμεσα από τα πανύψηλα βράχια. Κι από την άλλη τα μικρά πέτρινα γιοφύρια, τα βρύα και οι υγρασία στα βράχια, σαν να ζούσες σε Ιρλανδέζικη ταινία...

κι όλα αυτά αν συνδυαστούν με την χαρά των Χριστουγέννων που πλησιάζουν... τότε  το συναίσθημα, όπως κι η χαρά, πολλαπλασιάζονται.

Κρατάμε μια επίγευση γλυκύτητας και τρυφεράδας, παρέα με την αψάδα και την αγριάδα του τοπίου. Η Ήπειρος έχει αυτή την αίσθηση σαν να σε χαϊδεύουν χέρια ροζιασμένα. Αυτό, που νιώθεις ένα γρατσούνισμα και μιαν φροντίδα ταυτόχρονα. Ακριβώς όπως είναι τα χέρια των λατρεμένων μας γιαγιάδων και παππούδων. Χέρια που κουβαλούν αψάδα και τρυφεράδα μαζί.

Με το μυαλό πια γεμάτο εικόνες κάνουμε όνειρα να ξαναβρεθούμε εκεί και να δούμε όλη αυτή την ομορφιά με ήλιο! Ως τότε κοιτάμε το κοντινό μας παρόν που μυρίζει πια κανέλα και γαρύφαλλο...Κουβαλήσαμε από τα δάση κουκουνάρια, βρύα και κλαδιά και γεμίσαμε το σπίτι με την φύση των Ηπειρωτικών βουνών!

Κάθε φορά που είναι να κάνουμε ένα ταξίδι μικρό ή μεγάλο, είναι τόσο το άγχος της δουλειά της καθημερινότητας και της προετοιμασίας που πάντα σκέφτομαι..."τι το 'θελα τώρα αυτό τέτοιες μέρες".... και μετά σαν το ταξίδι τελειώνει, η ψυχή είναι τόσο ψηλά που δεν θυμάμαι καν γιατί αγχωνόμουν...Κι όπως λέει κι ένας καλός πολυταξιδεμένος φίλος.
"Τα ταξίδια είναι η πιο ζωντανή ανάμνηση που μένει στην ζωή". Ίσως γιατί τα ταξίδια είναι επένδυση! Στη γνώση, στο συναίσθημα, στις σχέσεις...

Καλημέρα αγαπημένοι....Ω! Τι χαρά. Πλησιάζουμε....
                                                                                                                  Κατερίνα