Χριστούγεννα στο Πατρικό...Χριστούγεννα στην Πατρίδα!

Αυτά ήταν επισήμως τα πρώτα μας Χριστούγεννα στο Πατρικό! Τα πρώτα μας Χριστούγεννα, όπου όλη μαζί η οικογένεια, ενώθηκε και μαζεύτηκε κάτω από τη στέγη του πατρικού μας σπιτιού....

Ζώντας και μεγαλώνοντας με γονείς μετανάστες μαθαίνεις να υπερτονίζεις κάποια συναισθήματα...και κάποιες έννοιες να τις νιώθεις βαθιά! Όπως για παράδειγμα η λέξη πατρίδα...Στα αυτιά ενός μετανάστη η λέξη αυτή έχει ένα μεγαλείο, μια ιερότητα και φέρνει δάκρυα! Η λέξη πατρικό...το ίδιο!
Κάποιες φορές αυτή η ένταση των λέξεων, μπορεί να φαίνεται αστεία ή υπερβολική και μπορεί να είναι...Μα κανείς μπορεί να κρίνει αυτή την υπερβολή μόνο αν την νιώσει ως έλλειψη στο πετσί του....

Έτσι το να βρισκόμαστε όλοι μαζί μετά από τόσα χρόνια και η οικογένεια να γιορτάζει επιτέλους μαζί τα Χριστούγεννα, σημαίνει πως το όνειρο  της επιστροφής έγινε πραγματικότητα...

Οι πρώτοι μετανάστες έφυγαν τότε τα χρόνια εκείνα τα σκληρά, με το όνειρο να γυρίσουν...σε πέντε χρόνια, σε οκτώ χρόνια. Κι όσο τα χρόνια περνούσαν ο στόχος άλλαζε...σε δέκα χρόνια, σε είκοσι χρόνια...Κάποιοι δεν τα κατάφεραν ποτέ και κάποιοι εγκατέλειψαν το όνειρο της επιστροφής.Τα παιδιά τους μεγάλωσαν, σπούδασαν, παντρεύτηκαν εκεί που έφτιαξαν το νέο σπιτικό τους και τι νόημα είχε πια να επιστρέψουν στην πατρίδα, ενώ τα παιδιά που είχαν πια κάνει την δική τους οικογένεια, θα έμεναν πίσω; Το "όπου γης εκεί Πατρίς", έγινε σύνθημα σε πολλές οικογένειες και εδώ που τα λέμε ισχύει!

Μα οι δικοί μου γονείς επέτρεψαν στην Πατρίδα, μόλις λίγο καιρό πριν...και φέτος για πρώτη φορά στολίσαμε το πατρικό...Το πατρικό που δεν το ζήσαμε ποτέ ουσιαστικά, μα το νιώθουμε έτσι, γιατί είναι το σπίτι των προγόνων μας!

Τι σημαίνει λοιπόν το να κάνεις γιορτές εκεί;...Τι σημαίνει το να κάνεις Χριστούγεννα επιτέλους στο πατρικό;

Σημαίνει πως η μαμά έχει φορέσει στο καθαρό σπίτι όλα τα σεμεδάκια και τα κοφτά της. Σημαίνει πως έχει βγάλει από τα ντουλάπια τα σκονισμένα από χρόνια γυαλικά της κι έχει γεμίσει τα βάζα της με λουλούδια και το σπίτι είναι ζωντανό!

Σημαίνει πως ξυπνάς το πρωί και το σπίτι είναι υπέροχα σιωπηλό, καθώς ακόμη κοιμούνται όλοι...Μα ο μπαμπάς έχει ξυπνήσει νωρίς κι έχει ανάψει το τζάκι και ακούς τη φωτιά να τριζοβολά. Μυρίζει φρέσκο καφέ και βάζεις να πιεις μια κούπα τρώγοντας τα μελομακάρονα της μαμάς που έχεις να φας...χρόνια!

Έχουμε βέβαια κάνει πολλά Χριστούγεννα μαζί, όσο ζούσαν στην Γερμανία, μα οι γονείς μας πάντα δούλευαν και μάλιστα τις γιορτές πολύ περισσότερο. Αυτό σήμαινε πως ήταν πάντα πολύ κουρασμένοι, ιδίως αυτές τις μέρες. Πολύ αγχωμένοι, με περιορισμένο χρόνο να  ξεκουραστούν, να χαρούν τα παιδιά και τα εγγόνια τους...

Μα τώρα, τώρα η μαμά για πρώτη φορά μετά από  πενήντα συνεχόμενα χρόνια ως σκληρά εργαζόμενη μετανάστρια, δεν δουλεύει πια και γέμισε το σπίτι γλυκά! Βγήκαν από τα κουτιά στολίδια που είχαμε να δούμε μέχρι και είκοσι χρόνια...και στολίσαμε το σπίτι. Το παλιό, νέο τους σπίτι!

Σημαίνει πως ο μπαμπάς, δεν θα ξυπνήσει χαράματα όπως έκανε εξήντα ολόκληρα χρόνια τώρα, για να βγάλει τη βάρδια στο εργοστάσιο ή για να ανοίξει το μαγαζί τους όπως τα τελευταία χρόνια. Αντίθετα θα ξυπνήσει πιο μπροστά από όλους για να ζεστάνει το σπίτι, για να ξυπνήσουν τα παιδιά και να χαρούν με τη φωτιά στο τζάκι και τον ζεστό καφέ.
Σημαίνει πως θα καθόμαστε το πρωί αγουροξυπνημένοι δίπλα δίπλα και δεν θα έχουμε να πούμε πολλά γιατί δεν θα χρειάζεται να τα πούμε μονοκοπανιά...Θα έχουμε και το αύριο και το μεθαύριο....κι όλες οι μέρες θα είναι πια δικές μας!

Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει θαλπωρή. Ποτήρια που τσουγκρίζουν, γεύσεις που μυρίζουν μαμά. Σημαίνει πως η γειτονιά αφήνει στην πόρτα μαρούλια και λαχανικά, ο καθένας ότι έχει από τους μπαχτσέδες του και σημαίνει πως θα έρθουν φίλοι να φέρουν χειροποίητα γλυκά και κουλουράκια, έτσι για τη χαρά του να δίνεις και "για να φάνε τα παιδιά", όπως λένε όλες οι γιαγιάδες γειτόνισσες, αφήνοντας σε σακουλάκια καραμέλες που δεν ήξερα πως κυκλοφορούν ακόμη!

Σημαίνει πως όλα τα εγγόνια θα είναι μαζί, σχεδόν όλη μέρα με τις πιτζάμες και θα σε παίρνει ο ύπνος στον καναπέ με τις φωνές και τα γέλια τους να σε νανουρίζουν τρυφερά...

Σημαίνει πως η βόλτα θα είναι εκεί στην μικρή πόλη και στη βόλτα αυτή θα δεις όλους τους γνωστούς και αγνώστους που θα σε χαιρετήσουν εγκάρδια με σφιχτές αγκαλιές, (για εσάς λέω τα δυο φωτεινά κορίτσια που με χαιρέτησαν στο δρόμο και μου έφτιαξαν τη μέρα) και τελικά θα καταλήξεις στο μικρό τρυφερό μαγαζάκι της ξαδέρφης...για να σε κεράσει μια αγκαλιά σε μια κούπα, όπως είναι και το όνομα του...Hug in a mug και να φας τα συγκλονιστικά της Χριστουγεννιάτικα γλυκά!!! 

Γιατί η χαρά του να ψήνουμε και να φουρνίζουμε είναι οικογενειακή μας υπόθεση!

Εκεί θα περάσει πάλι όοοολη η γύρω γειτονιά, τα κορίτσια από το κομμωτήριο, τα παιδιά από το λογιστικό γραφείο, οι φίλοι από το διπλανό καφέ...μιας και τέτοιες μέρες όλοι δουλεύουν ασταμάτητα και το μόνο που τους κρατάει όρθιους είναι οι σχέσεις κι η παρέα.

Το μικρό καφέ της Φανής μας, έχει από παρέα και γέλιο, μέχρι γλυκά παρηγοριάς, όλα φτιαγμένα από τα μαγικά μαμαδίστικα χέρια της!

Στις μικρές πόλεις οι σχέσεις είναι το χάπι ενάντια στη μοναξιά και τη θλίψη των ημερών...

Κι ύστερα βιτρίνες σε μαγαζιά αγαπημένων!!!Όπως αυτό! The craft of Raven! Η πιο όμορφη βιτρίνα της πόλης....

και βέβαια βόλτα στο Πάρκο των Χρωμάτων όπου εκεί έχει δημιουργηθεί ένα πανέμορφο Χριστουγεννιάτικο χωριουδάκι που είναι το στολίδι της Κατερίνης μας!

Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει πως ο ήλιος εκείνη την πιο όμορφη νύχτα του χρόνου...θα χαθεί πίσω από τον κατάλευκο επιβλητικό Όλυμπο, που ορθώνεται πίσω από το πατρικό μας, γεμάτος με χρώματα και σκιές.

Η μαμά θα έχει ανάψει όλα τα κεριά και όλοι μαζί θα ανακατεύουμε κατσαρόλες στην κουζίνα, θα στρώνουμε τραπέζι θα μιλάμε όλοι μαζί και δεν θα ακούγεται κανένας...και θα δοκιμάζουμε γεύσεις και θα στρώνουμε τραπέζι και το σπίτι θα μυρίζει γλύκα και κανέλα και θα ανοίγουμε δώρα κι αυτά θα τα έχουμε κάνει πολλές πολλές φορές, μα ποτέ, έτσι, όλοι μαζί. Ποτέ εκεί, στο πατρικό. Ποτέ εδώ, στην Πατρίδα!

...κι αυτό είναι σπουδαίο γιατί για εμάς το πατρικό σημαίνει κάτι περισσότερο και ξέρω πως όλοι εσείς που ζείτε εκεί σε τόπους μακρινούς, νιώθετε τι εννοώ!
Πως δηλαδή το τραπέζι μας θα είναι γεμάτο όχι με φαγητά μα με ανθρώπους και πως η ευχή "άντε και του χρόνου όλοι μαζί στην Πατρίδα", δεν θα χρειαστεί να ακουστεί ξανά....

Σημαίνει πως οι γονείς μας κατάφεραν να χαρίσουν στα παιδιά τους κάτι που οι ίδιοι στερήθηκαν. Γιατί εμείς κάναμε φέτος Χριστούγεννα στο πατρικό, μα εκείνοι, εκείνοι έφυγαν παιδιά από τα σπίτια τους και στερήθηκαν τα γέλια και τις αγκαλιές των μανάδων τους. Τα γέλια των αδερφών τους. Τα τσουγκρίσματα με τους πατεράδες και την φαμίλια τους. 

Έφυγαν παιδιά από τη γειτονιά και το πατρικό τους κι έχασαν εκείνη την μυρωδιά, εκείνη την αίσθηση του να είσαι παιδί. Την αίσθηση μιας οικογένειας, του να σε φροντίζουν, να σε κανακεύουν ακόμη κι όταν μεγαλώσεις...

Εκείνοι χάσανε πολύ νωρίς τα πατρικά τους σπίτια κι οι μνήμες από εκείνα είναι μνήμες παιδικές, πασπαλισμένες με την αχλή του χρόνου, καμιά φορά κι επίπονες!

Εκείνοι δεν μπορούσαν να γιορτάσουν στα πατρικά τους. Έχασαν γιορτές, γεννήσεις, αρραβώνες, γενέθλια, γάμους.
Έχασαν χαρές, μα επέστρεφαν μόνο για λίγες μέρες τον χρόνο αν ήταν τυχεροί ή ακόμη πιο σκληρό, για να αποχαιρετήσουν λατρεμένους συγγενείς και κάποιες φορές ούτε καν αυτό δεν ήταν δυνατό!

Έφυγαν παιδιά των γονιών τους και επέτρεψαν παππούδες των εγγονών τους...και τα πατρικά τους χάθηκαν στο χρόνο όπως κι οι γονείς, οι φίλοι, τα σπίτια που μεγάλωσαν και τα σοκάκια που αγάπησαν...

Για εκείνους Χριστούγεννα σήμαιναν, κάρτες, γράμματα και τηλέφωνα. Μια φωνή στο ακουστικό, ο λυγμός ή το τρεμούλιασμα στη φωνή ενός αγαπημένου προσώπου πίσω από το σύρμα. 

Λυπάμαι τόσο που τα χρόνια έφυγαν κι εκείνοι μεγάλωσαν απότομα κι έχασαν τόσα. Λυπάμαι τόσο που είναι αδύνατο πια να φροντίσουν εκείνο το μικρό παιδί μέσα τους και θα ήθελα τόσο να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο για ένα χάδι στα παιδικά τους μαλλιά, για μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη...Μα εκείνοι έχουν βρει τον τρόπο και γεμίζουν τα κενά θαρρείς, δίνοντας  φροντίδα στα μικρά τους εγγόνια!

Οι γονείς μου έχουν να κάνουν Χριστούγεννα στο δικό τους πατρικό από τότε που ήταν παιδιά...κι έφυγαν μόνα να βρουν την τύχη τους σε μια χώρα μακρινή και ξένη...

Μα δεν ξέχασαν. Μέσα τους κουβαλούσαν τις μνήμες, τις εικόνες, τις παραδόσεις, τις αξίες και τις αρχές του τόπου τους κι έφτιαξαν με αυτά μια νέα βάση για να δημιουργήσουν για τα παιδιά και τα εγγόνια τους ένα Πατρικό, όπως το ονειρεύονταν για χρόνια!

Κάποια όνειρα γίνονται μια γενναιόδωρη πραγματικότητα. Αυτήν ζήσαμε φέτος τα Χριστούγεννα...και μπορεί η γιορτή πια να τέλειωσε μα άφησε μια υπέροχη επίγευση αγάπης, ζεστασιάς κι ευγνωμοσύνης, γιατί τελικά, τι σημαίνει Χριστούγεννα στο Πατρικό;

Σημαίνει Χριστούγεννα, στην Πατρίδα...στην Πατρίδα που σου χάρισε, σου έμαθε, σε πόνεσε, σε πλήγωσε, σε θέριεψε και θα αγαπάς μέχρι τέλους, χωρίς καν να μπορείς να εξηγήσεις το γιατί...

Ξέρω πως η ξενιτιά δεν είναι ενδεχομένως αυτή που ήταν χρόνια πριν. Ξέρω πως τώρα τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά για αυτούς που φεύγουν.
Μα για όλους όσους ζουν εκεί μακριά, όσο ευτυχισμένοι και γεμάτοι κι αν νιώθουν ξέρω πως τέτοιες μέρες πάντα κάτι λείπει...Κι είναι η έλλειψη αυτή σαν μικρό αγκαθάκι, που δεν το βλέπεις καν, μα το νιώθεις στο δάχτυλο σου να σε τσιμπά με ένταση κάθε φορά που το αγγίζεις λίγο πιο δυνατά,

γιατί ξενιτιά δεν είναι το μακριά, μα κάτι πολύ βαθύτερο. Είναι μια κατάσταση, ένας πόνος, μια θλίψη, μια έλλειψη, ένα παράπονο, ένας καημός και είναι στο αίμα μας. Δεν είναι τυχαίο το ότι η λέξη αυτή έχει Ελληνικές ρίζες.

Δεν θέλω να γίνω γραφική γιατί ξέρω πως το ψωμί της ξενιτιάς δεν είναι πικρό...το ψωμί είναι γλυκό παντού...Η ξενιτιά όμως...είναι από μόνη της σκληρή και κάποιες ημέρες σκληρότερη. Ιδίως εκείνες τις ημέρες που οι σκιές είναι γεμάτες με μισεμό...

Τέλος, το πιο σημαντικό. Χριστούγεννα στο πατρικό σημαίνει πως το αντίο, δεν πονάει πια...Και σαν η μαμά αναστέναξε την ώρα που φεύγαμε ψιθύρισε στον εαυτό της..."όλο ξεχνάω πως είμαστε πια κοντά!"
Κοίταζα το φεγγάρι να βγαίνει μέσα από τα κλαδιά του γερό πλάτανου στο πάρκο των Χρωμάτων...Είναι εκεί χρόνια πολλά. Αιωνόβιος, με τις ρίζες απλωμένες βαθιά στη γη και τα κλαδιά του να αγγίζουν τον ουρανό. Έχει δει ήλιους και φεγγάρια. Η βάση του είναι ένας τεράστιος κορμός χτισμένος πια για να αντέχει το βάρος των χρόνων του!
Ξέρει να περιμένει. Ξέρει να αντέχει. Ξέρει να ψηλώνει τα κλαδιά του, βαθαίνοντας τις ρίζες του. Ξέρει να ισορροπεί ανάμεσα σε ουρανό και γη...Ξέρει να "αφήνεται"...

Εύχομαι επιστροφή σε αυτούς που το ονειρεύονται και γαλήνη σε εκείνους που έφτιαξαν κάπου μακριά μια νέα πατρίδα γα την οικογένεια τους.

Τα Χριστούγεννα πέρασαν... Χρόνια Πολλά. Χρόνια γεμάτα. Χρόνια ανέμελα. Χρόνια ελεύθερα αγαπημένοι!

Τελευταία ανάρτηση του 2017....Καλό "γλίστρημα" στην νέα χρονιά, όπως λένε και στην Γερμανία.Την χώρα που κράτησε ζωντανό το όνειρο της επιστροφής και αγαπήσαμε σαν πατρίδα και μας λείπει πολύ πια γιατί κι εκείνη είναι γεμάτη με τις μνήμες μιας ζωής!

Καλό γλίστρημα...λοιπόν και για να γλιστρήσεις καλά, όπως στη γέννηση...πρέπει να αφεθείς! Να εμπιστευτείς πως η ζωή ξέρει τι κάνει....

Καλημέρα αγαπημένοι...πολλές πολλές ευχές για καλά γλιστρήματα, καλά ξεκινήματα και ακόμη καλύτερα τελειώματα...

Πάρε φόρα, άπλωσε τα κλαδιά σου, δημιούργησε τη "βάση" σου...κι αφέσου...

                                                                                                                             Κατερίνα