Χριστουγεννιάτικη Αποτυχία!!!!

Αυτές οι μέρες που πέρασαν....Θεέ μου ήταν τρελές!!!! Έφευγα από το σπίτι πολύ πρωί, γύριζα κάποιες φορές ως και μεσάνυχτα.

Το πρωί για να προλάβω ξυπνούσα κάποιες φορές από τις πέντε. Τα Χριστούγεννα είναι μέρες γεμάτες συναισθήματα και φόρτιση και συγκρούσεις και πόνο και σαν το κύμα της υπενθύμισης να έρχεται κι όλοι οι πόνοι των ανθρώπων ξυπνούν και φουσκώνουν....

Και ξύπνησαν και φούσκωσαν και μπλέχτηκαν....κι εγώ  να τους χαϊδεύω μην γίνουν θεριά....

Μέσα στο χάος ήρθαν εκτάκτως από την Αγγλία, μέσα στην εβδομάδα  τα ανιψούδια μου που τα βλέπω στην καλύτερη μια φορά το χρόνο. Ήρθαν στο σπίτι όλοι. Ξαδέρφια ανίψια κι έγινε μακελειό...Έπαιξαν πόλεμο με τα nerf...να σημειώσω πως η μεγαλύτερη ανιψιά είναι 16 και ο μικρότερος 4...κι ενδιάμεσες ηλικίες άλλων πέντε παιδιών σε όλες τις γκάμες... Το πως ένα 16χρονο έπαιζε με ένα 4χρονο δεν ξέρω...ξέρω όμως πως βρήκα σφαίρες nerf παντού ακόμη και σε βάζο με λουλούδια, μέσα στο νερό παρακαλώ!!!

Εγώ δεν μπόρεσα να αλλάξω τις συναντήσεις και τις ομάδες και διαφοροποιήσω το δυσκίνητο πρόγραμμα μου ιδίως αυτές τις τόσο φορτωμένες για όλους ημέρες. Δεν τους είδα ούτε για πέντε λεπτά. Βρήκα μόνο τις πανέμορφες κάρτες που μου άφησαν τα ανιψούδια μου ο Antonio κι ο Miguelito μας....

Λυπήθηκα. Θύμωσα...μα, "αυτό είναι..." είπα στον εαυτό μου!

Η πιο όμορφη κάρτα του κόσμου. Antonio και Miguel, μπροστά στον Άγιο Βασίλη....

Οι μέρες συνεχίζοντας με αμείωτη ένταση. Βλέπω τα παιδιά ελάχιστα, το σπίτι χάος...μέσα στο χαμό ο Γιώργος μου ζητά τελευταία ημέρα να ψήσω κουλουράκια για την τάξη του.  "Εννοείται" απάντησα.

Τα ξημέρωμα της Παρασκευής με βρήκε να προετοιμάζω διάφορα και ο μικρός έτοιμος για το σχολείο, με ρωτά αν είναι έτοιμα τα κουλουράκια του...Σοκ!!! Τα ξέχασα. "Δεν πειράζει μαμά."

Με καθησυχάζει. "Μην στεναχωριέσαι."

Του ζητάω συγνώμη χίλιες φορές. Αδιανόητο. Λυπάμαι, λυπάμαι. Εκείνος νιώθει άσχημα..."Μα δεν είναι τόσο σημαντικό μαμά. Ηρέμησε σιγά το πράγμα"...

Τον φιλάω και φεύγω σαν τρελή για το ταχυδρομείο...Δεν έστειλα καμία κάρτα φέτος. Τίποτε σε κανέναν. Απαράδεκτη! Μόνο μια πετρούλα με ένα σπουδαίο μήνυμα στην κολλητή μου Michelle και τον άντρα της ο Hubert, που περνά μαι σκληρή περιπέτεια με την υγεία του! Κανέναν άλλο δεν θυμήθηκα φέτος....κι εκεί στο ταχυδρομείο η θυρίδα έχει ένα ειδοποιητήριο, το Χριστουγεννιάτικο χαρτζιλίκι που ανεξαιρέτως στέλνουν κάθε χρόνο η Michelle κι ο  Hubert στα αγόρια κι ένα φάκελο.

Μου δίνουν ένα μεγάλο μαύρο κουτί...Υπέροχο...

Πηγαίνω σπίτι τρέχοντας και πάλι μιας και πρέπει να προλάβω....Τι; Τι σημασία έχει. Να προλάβω!

Οι φίλοι μου έστειλαν χρήματα στα παιδιά. Εκείνος είναι σε μάχη. Η υγεία του είναι κλονισμένη κι όμως, όπως κάθε χρόνο θυμήθηκε κι έστειλε το δωράκι στα αγόρια...Θυμήθηκε όπως κάθε χρόνο ανεξάρτητα από το πως είναι ο ίδιος!!!

Ανοίγω το φάκελο. Ανοίγω το κουτί....Γλυκά. Χειροποίητα δώρα. Κουραμπιέδες. Σοκολατάκια. Cd με υπέροχες κλασσικές χριστουγεννιάτικες μελωδίες. Ευχές. Τα κοιτάω αποσβολωμένη.

Η Παναγιώτα με τα μαγικά χέρια!!!Από πολίτικους κουραμπιέδες συνταγή της γιαγιάς της μέχρι αρκουδάκια για τα αγόρια!!!!

Η Ελπίδα κι η Παναγιώτα από την άλλη άκρη της Ελλάδας με θυμήθηκαν, όπως με θυμήθηκε κι η Κατερίνα από την άλλη άκρη της Ελλάδας λίγες μέρες πριν και μου έστειλε τα χειροποίητα δώρα της και τις υπέροχες ευχές της....

"Αναρχία στο Χιονοπόλεμο" και λατρεμένα Χριστουγεννιάτικα κλασσικά τραγούδια...Ελπίδένιο μου Πλάσμα!!!!

Χαρτιά σκισμένα, κουτιά, λέξεις, αγάπη που ξεχειλίζει... Αρχίζω να κλαίω. Κλαίω, κλαίω, κλαίω. Είμαι κουρασμένη. Είμαι απογοητευμένη από εμένα. Είμαι συγκινημένη. Κλαίω με λυγμούς και  έτσι σαν την τρελή σηκώνω το τηλέφωνο...ευτυχώς δεν υπήρξε απάντηση εκείνη την ώρα, γιατί θα παρανοούσαν...

Ενα χειροποίητο γούρι. Τα λόγια του Καζαντζάκη για τους Κύκλους μου κι ένα υπέροχο κοχύλι με το βιβλιαράκι για το λαιμό!!!!

Εκείνη την στιγμή ένιωσα σαν να με άγγιξε το Πνεύμα των Χριστουγέννων. Αυτή η αίσθηση του να νιώθεις σημαντικός, που κάποιοι σημαντικοί σε θυμήθηκαν. Σου χάρισαν, σε νοιάστηκαν. Σε φρόντισαν...Σε σκέφτηκαν!!!

Τώρα όλο αυτό το χάος σχεδόν τέλειωσε...Σχεδόν δηλαδή...Κι εγώ, όλα τα έκανα σωστά..εκτός από αυτά που έκανα λάθος! Θυμήθηκα τα υπέροχα λόγια του υπέροχου Σάμιουελ Μπέκετ!

"Πάντα προσπάθεια. Πάντα αποτυχία. Δεν πειράζει. Προσπάθηξε ξανά. Απότυχε ξανά. Απότυχε καλύτερα!"

Κάθε φορά που θα προσπαθώ θα το κάνω γιατί  η αγάπη μου είναι μεγαλύτερη, από την απογοήτευση. Η αγάπη θα νικάει. Η αγάπη για το γιο μου που μου ζητάει κουλουράκια. Η αγάπη για τα ανίψια και τους συγγενείς μου που θέλω να δω. Η αγάπη για τους φίλους μου που βρίσκονται στην άλλη άκρη του κόσμου.

Η αγάπη για όλους εκείνους τους άγνωστους και γνωστούς αγαπημένους φίλους. Ιντερνετικούς και μη. Ανθρώπους με τους οποίους συνδεθήκαμε κι αγαπηθήκαμε!Τα ξεχωριστά πλάσματα, που με κάνουν να νιώθω σημαντική για εκείνους και με θυμούνται...έστω κι αν εγώ, δεν είμαι εκεί όπως θα έπρεπε...

Η αγάπη πάντα θα νικάει! Γι' αυτό πάντα θα προσπαθώ...όχι να επιτύχω, μα να αποτύχω καλύτερα!

Σας ευχαριστώ όλους. Όλους!Σας ευγνωμονώ....

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι...φέτος θα αποδεχθούμε πως δεν είμαστε τέλειοι και θα προσπαθήσουμε να αποτύχουμε καλύτερα! Καλύτερα από κάθε άλλη φορά. 

Καλά Χριστούγεννα κι ευτυχισμένα. Γεμάτα φως κι αγάπη κι ανθρώπους κι αποτυχία...και χαρά γιατί η αποτυχία ένα πράγμα μόνο σημαίνει! Προσπάθεια!

Πλησιάζουν Χριστούγεννα. Χρόνια Πολλά... 

                                                                                                                Κατερίνα