Το δώρο των Γιορτών!

Ημέρες γιορτινές. Ημέρες δύσκολες, όμορφες.Ημέρες σιωπής, ημέρες θορυβώδης. Αναρωτιέμαι τι σημαίνουν για εμένα τα Χριστούγεννα. Πολλά χρόνια προσπαθώ να καταλάβω. Ποτέ δεν είχαν οι γιορτές αυτές την αξία που έχουν σήμερα. Τα Χριστούγεννα των παιδικών μου χρόνων σαν να μην υπάρχουν. Οι μνήμες σποραδικές και θαμπές. Ένας φουσκωτός Άγιος Βασίλης. Η σόμπα. Η καρό παιδική μου κουβέρτα. Ο αέρας πάνω από τα κεραμίδια. Το μικρό παράθυρο της κουζίνας που έβλεπε στο κοτέτσι του γείτονα και οι νιφάδες να στριβιλίζονται στον ουρανό.Η παγωμένη βρύση στην αυλή. Ένα ζευγάρι παντόφλες. Ένα μικρό βιβλιαράκι με υπέροχες ζωγραφιές.Μια γιαγιά που πλέκει και γατάκια που παίζουν με τις μάλλινες μπούκλες δίπλα στη φωτιά ενός τζακιού και μια αίσθηση  θαλπωρής να με γεμίζει σαν τις κοίταζα.

Τίποτε άλλο, δεν θυμάμαι από εκείνα τα Χριστούγεννα που ήμουν παιδί. Μετά σαν ο χρόνος να πηδά ...κάποιες σποραδικές μνήμες από ένα έλατο και ξύλινα στολίδια και μετά σαν να μπαίνω κατευθείαν στην εφηβεία που για κάποια χρόνια τα Χριστούγεννα έγιναν έντονα. Με στολίδια, με δώρα, με συγγενείς, με πολλά γλυκά, με μαγαζιά και βιτρίνες, πολλή μοναξιά και άγχη, μα δίπλα την αδερφή μου και τα έργα μας, τα τραγούδια μας, τα περιοδικά μας, τα παιδικά και εφηβικά μας όνειρα...

Αργότερα και πάλι σιωπή...Τα Χριστούγεννα την νεανικής μου ηλικίας ήταν πάντα γεμάτα δουλειά και συναισθηματικές κρίσεις. Δούλευα ατελείωτες ώρες, είχα βάρδιες, είχα εφημερίες, ένα μόνιμο άγχος και μια μόνιμη ησυχία στο μυαλό σαν έμενα μόνη. Θυμάμαι να γυρίζω σπίτι ξημερώματα μετά από εφημερίες και να κοιμάμαι ασταμάτητα μέχρι την επομένη που θα ξαναέφευγα. Θυμάμαι να κλαίω μόνη από την κούραση, θυμάμαι να παρακαλάω να περάσουν οι μέρες αυτές για να μπούμε σε κανονικούς ρυθμούς και να ξεκουραστώ.

Θυμάμαι ένα βράδυ να μπαίνω στο σκοτεινό σπίτι μου, γυρίζοντας εξουθενωμένη από τη δουλειά και στο σαλόνι να με περιμένει ένα τεράστιο κουτί τυλιγμένο με χρωματιστές κορδέλες. Μέσα του είχε πολλά μικρά δωράκια, ένα λευκό αρκουδάκι και μια κάρτα από ένα τρελό ερωτευμένο αγόρι. Από ένα τρελό ερωτευμένο αγόρι που είχε φύγει σκαστό από την Λάρισα όπου υπηρετούσε, για να μου αφήσει στο σπίτι τα Χριστουγεννιάτικα δώρα μου και να ξαναφύγει πατητός για να μπει στο στρατόπεδο πριν τον πάρουν χαμπάρι...Τα κατάφερε! 

Αυτή η μνήμη είναι αξέχαστη!!!

Και σκέφτομαι πως τα Χριστούγεννα απέκτησαν φως με εκείνον. Εγώ δεν πολυστόλιζα τα σπίτι μου, ούτε φούρνιζα, ούτε δεντράκι είχα. Είχα κάτι μικρά στολιδάκια που τα έβγαζα κάθε φορά για το καλό μα ήταν ασήμαντα για την υπερπαραγωγή που είχε ανάγκη εκείνος!

Ακόμη κι όταν γεννήθηκε το πρώτο μας παιδί, δεν είχα κατά νου να στολίσω δέντρο ή το σπίτι. Εκείνος θυμάμαι με πίεσε και ξεσηκωθήκαμε μέσα στην νύχτα και πήγαμε τελευταία στιγμή να αγοράσουμε δέντρο.

Κάποιες φορές δε όταν ήξερα πως θα ταξιδέψω στην Γερμανία στους γονείς μου και θα έλειπα, δεν έμπαινα καν στον κόπο  να στολίσω. Εκείνος θύμωνε "μα είναι γιορτές, πως γίνεται να μην  στολίσεις" μου έλεγε και θυμάμαι μου έφερνε κάτι πελώριες γλάστρες με αλεξανδρινά ολόκληρα δέντρα...
Αγαπούσα τα Χριστούγεννα, μα τα βαριόμουν κιόλας. Είχε νόημα να τα γιορτάζω σαν είχα δίπλα μου τους συγγενείς μου, τους αγαπημένους μου, μόνη μου δεν έβρισκα νόημα...και θυμάμαι πως την  πρώτη φορά που αγόρασα ένα μικρό δεντράκι ούτε μισό μέτρο και στόλισα λιγάκι το σπίτι μου, ένα παγωμένο διαμέρισμα που έμπαζε από παντού, ήταν σαν απέκτησα τον Νάντο το σκυλάκο μου, το σύντροφό μου...Σαν η χαρά της γιορτής, να μπορούσε να με αγγίξει αλλιώς με εκείνο το πλάσμα δίπλα μου...

Όμως το αγόρι μου ήξερε να γιορτάζει.  Δεν τοποθετούσε απλά στολίδια. Ήξερε να κάνει το σπίτι γιορτινό. Διακοσμούσε παντού. Πόρτες παράθυρα, έφτιαχνε στολίδια, γιρλάντες...άναβε λαμπάκια. Στην αρχή της σχέσης μας τον παρακολουθούσα σχεδόν αποσβολωμένη και προσπαθούσα να καταλάβω γιατί ήταν τόσο σημαντικό για εκείνον όλο αυτό. Εγώ έβλεπα μόνο την κούραση, πως θα τα ξεσκονίζω όλα αυτά και πως θα τα μαζέψω όλα αυτά και που θα τα αποθηκεύσω όλα αυτά... Εκείνος τύλιγε δώρα και τα έβαζε κάτω από το δέντρο και πάντα πάντα, έβαζε κάτω από το δέντρο κι ένα δώρο για τον εαυτό του. Κάτι που έκανε από μικρό παιδί με τα χρήματα που μάζευε από τα κάλαντα. Αγόραζε το παιχνίδι που ήθελε κι ύστερα το τύλιγε και το άφηνε κάτω από το δέντρο, σε αντίθεση με εμένα που έσκιζα το κουτί στην στιγμή κι έπαιζα με το παιχνίδι εννοείται αμέσως! Εκείνος, ήξερε να περιμένει...
Πάντα γελάμε με αυτή του την αλλόκοτη συνήθεια, μα τώρα πια καταλαβαίνω πόσο πολλά περισσότερα κρύβονται πίσω από αυτή του την κίνηση. Τα Χριστούγεννα μαζί του απέκτησαν βάρος. Συμβολισμούς. Εν συναίσθηση. Γλυκιά αναμονή. Αυτοφροντίδα. Τα Χριστούγεννα με τα παιδιά μας απέκτησαν Μαγεία...και Πίστη και μια χαρά αλλιώτικη.

Πάντα αυτές οι μέρες με βρίσκουν αποκαμωμένη.Μα πάντα φροντίζω να μην χάνω το νόημα.Πάντα βρίσκω τρόπο να νιώθω, να κρατώ στιγμές για εμένα, να φτιάχνω διακοσμήσεις που απλά λατρεύω, να φουρνίζω, να μοιράζομαι, να μοιράζω, να ζω...Να ζω!  Όσο κι αν δεν προλαβαίνω, όσο κι αν παραπονιέμαι πως θα ήθελα περισσότερο χρόνο με τα παιδιά μου, όσο κι αν είμαι κουρασμένη και πιεσμένη και αγανακτισμένη. Γιατί τώρα πια, τα Χριστούγεννα δεν είναι απλά γιορτή. Είναι ιδέα. Μια ιδέα που ανοίγει την ψυχή μου και την κάνει ευάλωτη, τρωτή, αληθινή και πολύ πολύ χαρούμενη και τώρα πια νιώθω πως όσο πιο θλιμμένη ή κουρασμένη είμαι τόσο πιο πολύ θέλω να γιορτάσω και να πιέσω τον εαυτό μου να ξεσηκωθεί, να πιστέψει, να μπει στο Πνεύμα των γιορτών!

Γιατί τα Χριστούγεννα είναι πολλά, μα πάνω από όλα...είναι Αγάπη! Κι αν αγαπάμε τους συγγενείς, τους φίλους, τους συντρόφους ή τα παιδιά μας, με τον ίδιο τρόπο πρέπει να μάθουμε να αγαπάμε και τον εαυτό μας.Να τον αγαπάμε και να τον νταντεύουμε λίγο παραπάνω κάποιες φορές. Να μην τον ξεχνάμε.Να του δίνουμε την ευκαιρία, να χαμογελάσει...Εγώ σαν να μην έχω πια την δυνατότητα να αφεθώ και να βουλιάξω...έχω ένα τρελό αγόρι, που με ξεσηκώνει κι υπάρχουν φορές, ιδίως σαν είμαι πολύ κουρασμένη από την καθημερινότητα, πολύ αγχωμένη, πολύ παραιτημένη, που σαν με ξεσηκώνει και μου δίνει ιδέες και γεμίζει το μυαλό μου με εικόνες και όνειρα, που μου ρχεται να βάλω τα κλάματα από την συγκίνηση. Ιδίως τέτοιες ημέρες! Κι εκείνο το αρκουδάκι...το έχω ακόμη! Δεν είναι απλό αρκουδάκι...είναι σύμβολο...

Τα Χριστούγεννα είναι μια υπέροχη, λαμπερή μα και δύσκολη γιορτή! Δύσκολη ακριβώς επειδή είναι πολύ λαμπερή κι ετούτη η ζωή δεν είναι λαμπερή για όλους! Μα αρκεί να κρατήσουμε την φλόγα ζωντανή μέσα μας. Αρκεί να μην χάσουμε το νόημα  αυτής της δύσκολης γιορτής κι ας δούμε πως πίσω από την δυσκολία της κρύβεται ένα μήνυμα, που το βλέπεις μόνο αν το θελήσεις στ'αλήθεια, αν δεν μπερδευτείς.
...και δεν είναι παρά μια υπέροχα θεραπευτική διαδρομή προς την συγχώρεση του ίδιου μας του εαυτού. Προς την ανάταση του, προς το ξεβόλεμα, προς την πίεση, να σηκωθεί από το κρεββάτι που είναι κουκουλωμένος με θυμό, πόνο κι άρνηση και να βρει την μαγεία και την πίστη μέσα του και μετά να την σκορπίσει εκεί έξω, με γενναιοδωρία...καθώς, αυτό είναι το χρέος μας σε τούτο τον κόσμο.
Το μοίρασμα κι η γενναιοδωρία...Γιατί όπως είπε κι ο συγγραφέας  Roy L. Smith "Αυτός που δεν έχει τα Χριστούγεννα στην καρδιά του, δεν θα τα βρει ποτέ κάτω από το δέντρο!"

Φέτος ας βρούμε τα Χριστούγεννα μέσα μας αγαπημένοι και ποιος ξέρει....μπορεί η γενναιοδωρία να μας επιστραφεί και μια έκπληξη να μας περιμένει στο κλείσιμο αυτής της υπέροχα επουλωτικής γιορτής. Ένα δώρο, μόνο για εμάς!!!
Ναι τα Χριστούγεννα δεν είναι  απλή γιορτή, είναι ευκαιρία. Η ευκαιρία μας να επουλώσουμε μαζί με τις δικές μας πληγές και κάποιες από τις πληγές του κόσμου...Όχι δεν είναι μάταιο. Όχι δεν είναι ανούσιο. Όχι δεν είμαστε ασήμαντοι κι αυτό που θα δώσουμε είναι λίγο. Όχι το οτι είναι λίγο δεν είναι δικαιολογία για να μην δώσουμε καθόλου. Όχι δεν είναι λίγο το να χαϊδέψεις ένα πλάσμα που του λείπει το χάδι...είναι τεράστιο. Είναι μεγαλειώδες. Όχι δεν είναι λίγο το να χαρίσεις ένα χαμόγελο σε χείλη σφραγισμένα...Όχι δεν είναι σημαντικό να αλλάζεις μόνο την ζωή ενός ανθρώπου είναι σημαντικό να μπορείς να του αλλάζεις και μια στιγμή. Μια μόνο μικρή στιγμή που τα μάτια του θα ζεσταθούν και θα γεμίσουν λάμψη...αρκεί. Ναι αρκεί για να μεταδοθεί η χαρά σε τούτο τον κόσμο. Μην υποτιμάς τις στιγμές..μια στιγμή μπορεί να σου ανατρέψει κάθε δεδομένο, μια μόνο στιγμή. Οπότε μην υποτιμάς! Μοίρασε. Μοιράσου.
Χάρισε γέλιο. Χάρισε χαρά. Χάρισε συγχώρεση. Χάρισε αγάπη. Χάρισε πίστη σε τούτο τον πελώριο πονεμένο κόσμο... Χάρισε Ελπίδα! Όχι για να πάρεις κάτι πίσω, μα για την χαρά του να δίνεις και το δώρο των γιορτών θα έρθει...Θα δεις θα έρθει!

Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι κι όπως λέμε κάθε φορά στις ομάδες... Κανείς μόνος, κανείς θλιμμένος, κανείς ξεχασμένος, τούτες τις γιορτές! Κανείς αγαπημένοι...
                                                                                                                                Κατερίνα

Χριστουγεννιάτικο Μέτσοβο!

Το ιντερνετ μου έχει πάρει πολλά...μα μου έχει δώσει και πολλά. Αυτό όμως που με τίποτα δεν περίμενα να μου δώσει το ιντερνετ είναι ανθρώπους. Η αλήθεια είναι πως μέσω αυτού του μοιράσματος μου στο blog και μέσω των social media, έχω καταφέρει κι επικοινωνώ με ανθρώπους που σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα μπορούσαμε να βρεθούμε και να γνωριστούμε...

Υπάρχουν φιλίες που έχουν αναπτυχθεί με ανθρώπους που ζουν μακριά...πολύ μακριά, με κάποιους ακόμη και σε άλλες χώρες. Πως είναι δυνατόν...κι όμως είναι.Θυμάμαι σαν είμαστε μικρά που κάναμε αλληλογραφία, με παιδιά σε άλλες χώρες ή πόλεις και πως δενόμασταν, πως βρίσκαμε τα κοινά μας σημεία, πως νιώθαμε τόσο κοντά. Το ίδιο συμβαίνει και τώρα μόνο που μιας και ζούμε στην εποχή της ταχύτητας όλα γίνονται πιο γρήγορα, πιο άμεσα...

Έτσι γνώρισα κι εκείνη, όπως γνώρισα και πολλούς άλλους ανθρώπους. Με κάποιους έχουμε έρθει πιο κοντά, με άλλους όχι τόσο. Όπως και στην ζωή, δεν γίνεσαι φίλος με όλους, μα με κάποιους...κάτι σαν να σε συνδέει. Μια αόρατη κλωστή...Δεν ξέρω πως, απλά γίνεται. 

Έτσι έγινε. Έτσι απλά, γνωριστήκαμε ιντερνετικά, αρχίσαμε να μιλάμε και να ανταλλάσσουμε μηνύματα και μια μέρα με μια άσχετη αφορμή σε ένα ταξίδι μου στην Αθήνα βρεθήκαμε...κι όλα τα άλλα είναι ιστορία!  Ήταν τόσο άμεση η σύνδεση που αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι παρακινδυνευμένο γιατί εμείς βρήκαμε κοινά πατήματα, όμως οι σύντροφοί μας θα ταίριαζαν;

Μια κοινή ανάβαση στον Όλυμπο μας απέδειξε περίτρανα πως ταίριαζαν περισσότερο από ότι θα θέλαμε...Ταίριαξαν σε βαθμό κακουργήματος. Ταίριαξαν τόσο που οι δυο τους μαζί είναι σκέτη καταστροφή!

Και μετά το επόμενο βήμα...άντε οι ενήλικες κολλήσαμε, τα παιδιά; Θα ταίριαζαν τα παιδιά μας; Θα συμπαθούσαν το ένα το άλλο; Σε μια άλλη λοιπόν συνάντηση κορυφής πήραμε το ρίσκο. Τα παιδιά μας είναι γεννημένα ίδιες χρονιές, με ελάχιστες ημέρες διαφορά...και ω ναι! Ακόμη ένα θαύμα! Έγιναν φιλαράκια σε μια στιγμή. Οι μικροί μας γεννημένοι με μια ημέρα διαφορά, συστήνονται παντού ως δίδυμοι και παραδόξως πιάνει! Κόλλησαν τόσο που περάσαν μαζί κάποιες μέρες το καλοκαίρι, αντάλλαξαν επισκέψεις και με αφορμή τα παιδιά, κάναμε το Θεσσαλονίκη Αθήνα ασήμαντο εμπόδιο...

Η τελευταία μας εκδρομή μαζί ήταν στα Ζαγοροχώρια την Άνοιξη και αποχαιρετιστήκαμε τότε στην πλατεία του Μετσόβου. Εκεί κάναμε μια αγκαλιά όλοι μαζί.Τα παιδιά τραγουδούσαν κι έκλαιγαν αγκαλιασμένα κάτω από τον πλάτανο της πλατείας κι εκεί λοιπόν δώσαμε ραντεβού...Ραντεβού τα Χριστούγεννα! 

Κάθε φορά που μιλούσαμε ονειρευόμασταν αυτή την εκδρομή...και σε αντίθεση με την προηγούμενη που είχε πολύ περισσότερη δράση, αυτό το ταξίδι είχαμε αποφασίσει πως θα είναι γεμάτο καναπέδες, καφέδες και θερμίδες κάθε μορφής! Και ήταν!

Τζάκια αναμμένα και λαμπάκια παντού. Υγρά στενά σοκάκια και σκοτεινά μονοπάτια. Υγρασία κι ομίχλη.

Εκεί στα λαμπάκια που φώτιζαν τα υγρά στενά δρομάκια του Μετσόβου, ζήσαμε το Προ Κρίσμας Χάπινες που λέει και το Ελπιδένιο πλάσμα... Όλα είχαν μια τρυφερή ζεστασιά.

Θέλαμε λίγο χιόνι μα η ατμόσφαιρα ήταν πραγματικά Χριστουγεννιάτικη και χωρίς αυτό. 

Ήπιαμε καφέδες με θέα το βουνό.

Κάναμε πρωινή περιπολία γύρω από το Μέτσοβο, χαζεύοντας τα υπέροχα σκληρά τοπία. Ήλιος από την μια και σύννεφα από την άλλη κι ένας βοριάς άγριος να κατεβάζει αγιάζει και κρύο από τα βουνά! Ξύλο και πέτρα.

Στο υπέροχα γραφικό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου σταθήκαμε και θαυμάσαμε το τοπίο και τη φύση. Ήταν σαν να βρισκόμασταν κάπου σε ένα αγγλικό χωριό. Μαζέψαμε κουκουνάρια και κάστανα, τραγουδήσαμε, γελάσαμε.

Παιχνίδια και κυνηγητά κάτω από τα αιωνόβια πλατάνια και τρεχαλητό και τούμπες στις λάσπες και γόνατα ματωμένα, μέσα στο καταχείμωνο! Οι δυο μικροί αυτοκόλλητοι. 

Οι δυο μεγάλοι σοβαροί χαριτωμένοι έφηβοι κι όλοι μαζί μια παρέα θορυβώδης και χρωματιστή που γέμισε με φωνές και γέλια ακόμη και την Πινακοθήκη Αβέρωφ!

Το Μέτσοβο γραφικό. Εμείς ακόμη περισσότερο, με τις ατελείωτες βόλτες, ατάκες, ανοησίες και τις απίθανες γκάφες. Και σαν ερχόταν η ώρα των γεύσεων χοροπηδούσαμε όλοι μαζί προς το αγαπημένο πια στέκι, χτυπώντας παλαμάκια και τσακίζαμε τα απίθανα κοντοσούβλια και τα γιουβέτσια με τις χυλοπίτες. Γιατί αν δεν φας χυλοπίτα γιουβετσάτη στο Μέτσοβο που θα φας! 

Ποτήρια που τσουγκρίζουν. Ευχές στον αέρα και ποιος θα πάρει σειρά να μιλήσει και γέλια...ω τι γέλια ζούμε! Να κόβεται η ανάσα από τα γέλια και την βλακεία. Να μας κοιτάζουν από τα διπλανά τραπέζια, να μην μπορούν να πιστέψουν πως κάποιος μπορεί να γελάει τόσο γαργαριστά...Ούτε κι εγώ μπορώ να το πιστέψω μα μαζί τους γελάμε πάντα έτσι! Όπως όταν ήμασταν παιδιά. Ανέμελα. Δυνατά. Ολοζώντανα!

Τα πρώτα χριστουγεννιάτικα δωράκια.Τα μεθυσμένα χαμόγελα.Το κλίμα των γιορτών μπήκε για τα καλά μέσα μας. Πάνω μας.Το φορέσαμε, το νιώσαμε! Στα όμορφα στολισμένα καφέ.Στον παγωμένο αέρα. Στο άγριο μελαγχολικό τοπίο. Στις γεμάτες αγκαλιές και στα τρυφερά αγγίγματα.

Το βουνό...πόση ομορφιά, πόση γοητεία κρύβει το βουνό. Ο καιρός αλλάζει στο λεπτό. Περπατάς στα σοκάκια κι αναρωτιέσαι πως ζούσαν οι άνθρωποι χρόνια πριν, σε τούτο το σκληρό μέρος. Σκληρό και πανέμορφο μαζί!

Σκέψεις, λέξεις, εικόνες...και τέλειωσε. Τόσο γρήγορα. Μα πόσο γρήγορα! Πόσο γρήγορα περνούν οι στιγμές σαν νιώθεις ευτυχισμένος...

Εκεί ακριβώς λοιπόν στην ίδια πλατεία...είπαμε αντίο. Κάτω από τα πλατάνια τα παιδιά αγκαλιάστηκαν και τραγούδησαν τα δικά τους τραγούδια αποχαιρετισμού και μετά κάναμε μια μεγάλη σφιχτή αγκαλιά ή group hug όπως προτάθηκε από την μικρή της παρέας. Και εκεί χωρίσαμε με συγκίνηση και δώσαμε ραντεβού για νέες περιπέτειες που ελπίζουμε να ζήσουμε μαζί!

Οι ξεχωριστοί άνθρωποι είναι γύρω μας παντού. Όπως σε όλα στη ζωή καμιά φορά δεν σε νοιάζει ο προορισμός παρά αυτός ή αυτοί  με τους οποίους θα βαδίσεις προς αυτόν. Οι άνθρωποι που διαλέγουμε και μας διαλέγουν στη ζωή είναι δώρα. Οι φίλοι το έχω ξαναπεί και το εννοώ ...οι φίλοι οι αληθινοί, είναι οι συγγενείς που διαλέγεις! Με τους φίλους που έχουμε κάνει ταξίδια μαζί...υπάρχει ένας δεσμός αλλιώτικος. Μια τρυφερή συνωμοσία...που αγαπώ!

Νιώθω πως σαν συναντάς έναν φίλο ξεχωριστό το νιώθεις από την αγκαλιά...Πέφτει ο ένας  πάνω στον άλλο με δύναμη και στριφογυρνάς γελώντας, κινδυνεύοντας να πέσεις.Το λατρεύω αυτό! Εύχομαι τέτοιες αγκαλιές αγαπημένοι. Σφιχτές, στριφογυριστές, Αγκαλιές με νόημα! Με γέλια, με λαμπάκια, με χρυσόσκονη και χαρούμενα τραγούδια. Αγκαλιές...από αυτές που αγαπάμε.Τις Αμερικάνικες που όλοι λίγο κοροϊδεύουμε και βαθιά μέσα μας λίγο ζηλεύουμε.Τις αγκαλιές της υπερβολής!

Εύχομαι ταξίδια λοιπόν και συναντήσεις με πρόσωπα που θα ενώνει η αγάπη!Εύχομαι τρυφερούς προορισμούς, με χιονισμένες κορυφές και ζεστές σοκολάτες. Εύχομαι ημέρες γιορτινές...που να ζεσταίνουν μέχρι μέσα, τις καρδιές μας!

Φίλοι...πάντα ν'ανταμώνουμε και να ξεφαντώνουμε! Καλά σμιξίματα αγαπημένοι!
                                                                                                              Κατερίνα

Η μαγεία του Δεκέμβρη....

Ο Δεκέμβρης μπήκε υπέροχα! Ναι ξέρω όλα φαντάζουν υπέροχα στον κόσμο που περιγράφω...μα η αλήθεια είναι πως σαν τα ζω δεν τα νιώθω έτσι. Νιώθω σχεδόν πάντα πίεση κι άγχος. Έχω ένα ξινό πρόσωπο τόσο που κάποιοι φίλοι που με ξέρουν καλά πια γελούν..."τι έγινε πάλι ξίνισες; Πάλι τα νεύρα σου έχεις, πάλι δεν θέλεις να είσαι εδώ; πάλι δεν θέλεις να το κάνεις αυτό που κάνεις;"

Γελάω...είμαι βλέπεις από εκείνους τους ανθρώπους που θέλουν την δόση της γκρίνιας τους. Δεν είναι αληθινή γκρίνια, έχει λίγο χιούμορ μέσα και μπόλικες παιδικές γκριμάτσες αγανάκτησης.

Είναι η ένδειξη της κούρασης μου ίσως, που βγαίνει με μια παιδικότητα, δεν ξέρω...
Σίγουρα έχει και λίγη πλάκα όλο αυτό. Από την άλλη σίγουρα, παίρνω αποφάσεις που με εξουθενώνουν...μα σαν κοιτώ το αποτέλεσμα από μακριά πάντα ενθουσιάζομαι! Πάντα!

Έτσι ο Δεκέμβρης μπήκε υπέροχα...μα πριν μπει έφυγε ένας Νοέμβρης που με έκοψα κομματάκια...Συναισθηματικά με εξουθένωσε. 

Το Σαββατοκύριακο της γιορτής μου ξεκίνησε με μια σπουδαία γιορτή γεμάτη φίλους. Τριανταπέντε χρόνια Ιθάκη.Η Ιθάκη της καρδιάς έκλεινε τριανταπέντε χρόνια ζωής, με στόχο πάντα ελεύθερους ανθρώπους. Συγκίνηση, αγκαλιές, πρόσωπα λατρεμένα. Οικογένεια! Αυτό νιώθω σαν βρίσκομαι εκεί.Φαμίλια! Ξύπνησα το πρωί του Σαββάτου κομμάτια από την προηγούμενη γιορτή και το πρωινό, συνοδεύτηκε με μια υποχρεωτική κάθοδο στην Θεσσαλονίκη. Ήταν ένα δύσκολο πρωινό μα μου χάρισε αυτό. 

Αυτό το τοπίο, αυτό τον ουρανό, αυτή τη θάλασσα, αυτό το χρώμα. Το χρώμα της σιωπηλής πανέμορφης αυτής πόλης που έμαθα να αγαπώ σαν δική μου!

Ήξερα πως θα είναι μια ιδιαίτερη ημέρα κι ήταν...Το μεσημέρι με βρήκε στο Καυτατζόγλειο, στην πρώτη γιορτή αθλητισμού Δημήτριος Κρυσατάλλης. Να μιλάω εγώ για εκείνον.Τον υπερμαραθωνοδρόμο. Εκείνον που κατάπινε τα χιλιόμετρα.Τι θα μπορούσα να πω εγώ για εκείνον...Είχα μια αγωνία κι έναν φόβο. Μην πω πολλά, μην πω λίγα, μην δεν πω αυτά που πρέπει, μην λυπηθεί το κορίτσι του που με μάτια βουρκωμένα με κοίταζε από μακριά...

Ήταν μια τόσο συγκινητική γιορτή, που εύχομαι να καθιερωθεί και να γιορτάζουμε κάθε χρόνο την μνήμη του μέσα σε γεμάτα γήπεδα! Τα βράδυ τρέξαμε όλοι μαζί, η γνωστή παρέα. Έτσι όπως το σκεφτόμουν. Σε ένα υπέροχα σιωπηλό στάδιο, να ακούμε τα βήματα μας και τη  υπέροχη μουσική από τα μεγάφωνα, με τους προβολείς αναμμένους να γεμίζουν με σκιές το γήπεδο. Κι εμείς να τρέχουμε, να γελάμε, να ανταλλάσσουμε συνταγές, με την Ελισάβετ και να θυμόμαστε εκείνον. Εκείνον που μας ένωσε και μας έφερε όλους εκεί, σε αυτή την μεγάλη γιορτή.Θα ήταν τόσο χαρούμενος αν ήταν μαζί μας...Τόσο περήφανος για όσα κατάφερε!

Τερματίσαμε με με τα μεγάφωνα να παίζουν δυνατά το Walz του Shostakovich που λατρεύω και σημαίνει πολλά για εμένα αφού το έχω συνδέσει με την Ιθάκη μου!όχι τυχαία λοιπόν...

Πάντα φανταζόμουν τον μεγάλο συνθέτη να σκαλίζει τις νότες ενώ οι βόμβες έπεφταν πάνω από το Στάλινγκραντ. Απογοητεύτηκα σαν έμαθα πως γράφτηκε πριν τον Δεύτερο Παγκόσμιο πόλεμο. Πάντα αγαπούσα τα δράματα...

Έτσι τερματίσαμε και με συγκίνηση και γέλια παραλάβαμε στο τέλος του αγώνα, ένα μετάλλιο που κανείς μας δεν ήθελε να πάρει. Σαν φεύγει ένας άνθρωπος τι παίρνει μαζί του...τι κουβαλά από όλα αυτά για τα οποία μόχθησε σε ετούτη τη ζωή;

Η ημέρα της γιορτής μου ήταν ημέρα χαράς. Στολίσαμε, ανάψαμε κεριά, γιορτάσαμε ξανά, κάναμε γλυκά, ξεκουραστήκαμε...Όλα τα χωρέσαμε  σε μια μόνο ημέρα!

Θαρρείς κι από τον αγώνα και μετά να ξύπνησε μέσα μου κάτι και ενώ ήμουν τόσο κουρασμένη, ήθελα να νιώσω. Να νιώσω ότι κι όσα μπορώ. Έτσι αποφάσισα να κάνω πράξη όλα όσα συζητούσαμε με την Ελισάβετ κι άρχισα να δημιουργώ, να φτιάχνω μικρές κατασκευές, να ψήνω αμέτρητα κουλουράκια!

Το σπίτι μια γιορτή από μόνο του. Στολίδια και χαρά και χρώμα και φύση.Φύση που λατρεύω!

Όλη η εβδομάδα με βρήκε να ψήνω γερμανικά κουλουράκια. Γυρνούσα σπίτι αργά το βράδυ και άνοιγα ζύμες, στόλιζα, έψηνα. Το είχα τόση ανάγκη αυτό.Το να γιορτάσω, να χαρώ, να ξεχάσω.

Όλο αυτό το φλερτ με τον πόνο των ανθρώπων, όλο αυτό το τέλος που έφερε ο Νοέμβρης, με έκανε να θέλω να νιώσω ζωντανή, να χαρώ με αυτά που έχω και να το νιώσω. Να το νιώσω στ'αλήθεα!!Ερχόταν τα γενέθλια του γιου και θα γινόταν δεκάξι. Έψηνα και φούρνιζα και ετοίμαζα και στόλιζα το σπίτι να είναι όλα έτοιμα για εκείνον...Για εμάς! 

Nusstaler

Vanillekipferl

Haselnussmakronen

coconut Macaroons

Μπισκότα βουτύρου με κανέλα

Όχι! την ώρα που τα κάνω δεν είμαι πάντα τρισχαρούμενη. Όπως την ώρα που τρέχω δεν είμαι πάντα χαρούμενη. Νιώθω εξάντληση, άρνηση, χάνω το νόημα μου, χάνω την δύναμη μου, απογοητεύομαι, θέλω να κάνω πίσω...μα είναι εκείνη η φωνή μέσα μου που ξέρει να μην με εγκαταλείπει πια και δεν μου αφήνει περιθώρια. Όλα ήταν πανέμορφα λοιπόν και το σπίτι γέμισε κόσμο. Θυμάμαι αυτή την έκφραση τόσο έντονα. Θυμάμαι δασκάλους σημαντικούς να την λένε ξανά και ξανά. "Ανοίγουμε τα σπίτια μας! Δεν μένουμε μόνοι"

Μου αρέσει το σπίτι να είναι ανοιχτό. Να έχει κόσμο. Φωνές χαρά, παππούδες, φίλοι, παιδιά. Ενέργεια και φως να μπαινοβγαίνει.  Ανοιχτά σπίτια. Ανοιχτές καρδιές.

Την ημέρα που ξημέρωσαν τα γενέθλια του ξυπνήσαμε όλοι νωρίς.Το δεντράκι στο δωμάτιο του αναμμένο. 

Σαν σήμερα δεκάξι χρόνια πριν γεννήθηκε...αυτή η σκέψη. Πόσο υπέροχα συγκινητική...Μας βρήκε το πρωινό ξύπνιους όλους. Ακόμη κι ο μικρός ξύπνησε σχεδόν μια ώρα νωρίτερα.Ήταν ημέρα καθημερινή οπότε είχαμε το πρόγραμμα μας κι όμως όλοι εκεί με τα λαμπάκια στο δέντρο  αναμμένα να τον περιμένουμε να ξυπνήσει για να φύγει στο σχολείο, με τα φιλιά και τις ευχές μας να τον συνοδεύουν. Τα γενέθλια ενός ανθρώπου είναι σημαντικά στο σπίτι μας. Δεν ξέρω γιατί τόσο πολύ...ή ίσως και να ξέρω μα δεν έχει σημασία! 

Σημασία έχει που όλοι πια το ζούμε με τον ίδιο τρόπο... Του έκανα έκπληξη. Άλλαξα όλο μου το πρόγραμμα και το δικό του μιας κι έχει δραστηριότητες ως το βράδυ. Πήγα και τον πήρα από το σχολείο και πήγαμε μαζί στα μαγαζιά. Το μάτια του σαν με είδε...το ξάφνιασμα του. Πολύτιμο!

Φάγαμε, γελάσαμε, χαζολογήσαμε. Βλεπόμαστε τόσο λίγο...τόσο λίγο πια και τα χρόνια κι οι στιγμές περνούν...και το μαζί λιγοστεύει!  

Τον ρώτησα τι θα ήθελε να κάνουμε στα γενέθλια του και μιας και η γιορτούλα με τους φίλους του πήρε παράταση, μου ζήτησε να είμαστε όλοι μαζί. Να δούμε ταινία, να φάμε πίτσα και να κοιμηθούμε στρωματσάδα. Δεν είναι τρομερό το πως μεγάλωσε...είναι πια παλικαράκι κι ακόμη νιώθει χαρά με το να είναι μαζί μας, κάνοντας όλα αυτά που λάτρευε από τότε που ήταν μικρούλης. Το μαζί...μαζί!

Ήταν μια φανταστική βραδιά. Με το σπίτι όλο στον αέρα. Στρώματα στο σαλόνι μαξιλάρια παπλώματα...χάος...κι όμως.Τζάκι αναμμένο και γελούσαμε με τις περιπέτειες της Ντόρη που έψαχνε να βρει την οικογένεια της. Τα λαμπάκια να φωτίζουν και κάτω από το δέντρο το πολικό εξπρές να κάνει το μεγάλο του ταξίδι...

Κοιμήθηκα με ένα χαμόγελο στο στόμα και ξύπνησα αξημέρωτα. Έμεινα να κοιτάζω τα φωτισμένα μας παράθυρα. 

Ήταν τόση η γαλήνη που ένιωθα. Αφουγκραζόμουν τις ανάσες τους. Ότι χρειαζόμουν στην ζωή ήταν σε εκείνο το δωμάτιο. Οι ανάσες τους κι οι χτύποι της καρδιάς τους. Το ξημέρωμα με βρήκε σιωπηλή να μην κάνω τον παραμικρό θόρυβο μην ξυπνήσουν και χαθεί η μαγεία. Γιατί, τι είναι η μαγεία των Χριστουγέννων...αυτό είναι! Αυτό ακριβώς. Η στιγμή εκείνη η πελώρια που νιώθεις την Αγάπη.Την νιώθεις στ'αλήθεια. Αυτό είναι μαγεία!

Ξημέρωνε Δεκέμβρης.

Ξημέρωσε λοιπόν ο Δεκέμβρης...με ένα υπέροχα χλωμό πρωινό. Με ζεστές αγκαλιές και παιχνίδια στο σαλόνι. Με την γεύση της ίδιας της ευτυχίας στο στόμα.

Με το σπίτι ανάστατο και τον καφέ μου αχνίζει έστειλα ένα μήνυμα συμπαράστασης σε μια μαμά που ήξερα πως την ημέρα εκείνη πονούσε κι η απάντηση της με γέμισε πίστη. Κι αγάπη και χαρά! Γιατί η ζωή κυλά. Κυλά και ξέρει να δίνει ακόμη κι όταν νιώθεις πως σου τα παίρνει όλα. Εκεί στην άκρη ενός σκοταδιού περιμένει μια Ελπίδα.

Να ξυπνάς και να είναι Δεκέμβρης και να σε περιμένει μια γιορτή, μια υπόσχεση...Υπόσχεση για ένα και μόνο πράγμα. Για το μαζί! Οι στιγμές χάνονται τόσο γρήγορα. Τόσο γρήγορα προσπερνούμε και ξεχνάμε το σημαντικό. Είδα ένα βίντεο εκείνο το πρωί. Μόλις είχε κυκλοφορήσει.Την ίδια εκείνη ημέρα Πρώτη Δεκέμβρη.Το βίντεο των φετινών Χριστουγέννων με ένα σπουδαίο μήνυμα. Συγκινήθηκα πολύ γιατί το ένιωσα. Είμαι κι εγώ αυτή η γυναίκα. Που τρέχει, που ξεχνάει που αγχώνεται, που χάνει τα σημαντικά και προσπαθεί να μην μπερδεύεις τις προτεραιότητες. Υπάρχουν μέρες που γυρνώ σπίτι αργά και τους βλέπω τόσο λίγο κι υπάρχουν μέρες που είμαστε όλοι τόσο βιαστικοί που δεν λέμε ούτε μια σωστή καλημέρα.
Υπάρχουν μέρες που με ρωτούν "χαμογέλασες σήμερα μαμά;" και τότε σαν να συνέρχομαι κι αναρωτιέμαι...χαμογέλασα σήμερα;

Εκείνο το πρωινό ξύπνησα με την μαγεία του Δεκέμβρη στα μάτια. Είναι εκείνες οι ημέρες που σαν να σε συνεφέρουν. Αυτός ο Δεκέμβρης θα είναι δικός μας. Να τον ζήσουμε όπως μας αξίζει, όπως τον έχουμε ανάγκη. Με γελαστά μάτια κι ανοιχτές αγκαλιές. Γιατί αυτό είναι η μαγεία του Δεκέμβρη. Οι άνθρωποι που αγαπάμε και το μαζί.
Ας μην χάσουμε την ευκαιρία αυτού του Δεκέμβρη...

Καλημέρα αγαπημένοι...έρχονται ημέρες γιορτινές, γεμάτες προσδοκίες. Φέτος ας χαρίσουμε στον εαυτό μας όσο περισσότερο "μαζί" μπορούμε. Σε αντίσταση  της τρέλα που ζούμε, ας επικεντρωθούμε στα σημαντικά, στα αληθινά πολύτιμα και ας αναζητήσουμε την μαγεία στα μάτια αυτών που αγαπάμε...Γιατί αυτό είναι η αληθινή μαγεία αυτών των γιορτών. Είναι το συναίσθημα που κουβαλά η γέννηση ενός παιδιού...Αυτή η υπέροχη γαλήνη κι η αγάπη που δεν έχει όρια. Αυτή η αίσθηση της απόλυτης σιωπής μέσα μας, σαν η ζωή να μπήκε ακριβώς στη θέση της και όλα βρίσκουν το νόημα τους εκεί στα θολά μάτια ενός μικρού ανθρώπου που μόλις πρωταντίκρυσε τον κόσμο, με μάτια καθαρά, γεμάτα ελπίδα, πίστη κι εμπιστοσύνη. Τα μάτια ενός μικρού Χριστού και τις στιγμές εκείνες ξέρουμε πως τίποτε δεν είναι πιο σημαντικό σε ετούτη τη ζωή,  από αυτά τα μάτια!

Φέτος τα Χριστούγεννα ας δώσουμε χρόνο σε ένα μόνο πράγμα...στο "μαζί!"

Καλό Δεκέμβρη κόσμε...Ξέρω πως καμιά φορά σας κουράζω με αυτό το υπέροχα. Όλα πάνε υπέροχα, μα η αλήθεια είναι πως  αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο θέλω να ορίζω την ζωή μου.Με θετικότητα...Αυτό το "υπέροχα" δεν είναι τόσο η αλήθεια, όσο...η προσπάθεια μου!
                                                                                                                    Κατερίνα

Υ.γ. Πολλοί μου ζητήσατε συνταγές για τα Χριστουγεννιάτικα μπισκοτάκια και μιας κι είναι αδύνατο να τις γράψω όλες, τόλμησα να στείλω τα link από αγγλικές ιστοσελίδες με συνταγές...Ελπίζω στην κατανόηση σας! Για μεγάλη ποικιλία μπισκότων μπορείτε να ρίξετε μια ματιά εδώ. The one with all the tastes. της αγαπημένης φίλης Ερμιόνης.

Επίσης, μπορείτε να παρακολουθείτε τα πιο άμεσα νέα μας στο Instagram...εκεί υπάρχει μεγαλύτερη διάδραση και μπόλικη από την μαγεία του Δεκέμβρη...

Διαβάστε αν θέλετε την συνέντευξη μου στο MAXMAG