Η θάλασσα κι ο κυματοθραύστης...

Είχε έναν αέρα τρελό κι ήξερα πως αυτό το κορίτσι θα ήταν άγριο πολύ κι όμορφο και πήγα να την βρω...Παράτησα ότι δουλειά είχα στη μέση κι έφυγα για μισή ώρα...έτσι για να νιώσω την  ένταση και την αναστάτωση της.

Στάθηκα εκεί καθώς ο αέρας φυσούσε με τόση δύναμη που σήκωνε ψηλά τα κύματά της κι έπειτα έσκαγαν με δύναμη τεράστια πάνω στο τσιμέντο του λιμενοβραχίονα. Τόση τρομακτική δύναμη...Πήγαινα κοντά όσο πιο κοντά μπορούσα για μια ακόμη φωτογραφία, για μια ακόμη στιγμή κι ο αέρας με τραβούσε προς τα πίσω κι εκείνη μαγικά με έσπρωχνε προς τα μπρος....

Κοντά της γεννήθηκαν σπουδαίοι ποιητές. Δίπλα της γράφτηκαν αριστουργήματα και  αναδύθηκαν έρωτες. Εκεί κοντά της δημιουργήθηκαν οι πρώτες δονήσεις του κόσμου. Άνθρωποι αγάπησαν, αγαπήθηκαν χάθηκαν μέσα της. Στις αμμουδιές της γραμμένη ιστορία της ζωής...

Ήταν μια μέρα δώρο...μια στιγμή δώρο! Σαν μιλάς με ανθρώπους που βιώνουν πράγματα αδιανόητα...όλα ξαφνικά μηδενίζουν. Η ζωή όπως την ξέρεις χάνει το νόημα της και το ψάχνεις αλλού. Σε άγρια κύματα, σε σκληρούς αγέρηδες, σε κυματοθραύστες... 

Σαν να στέκεσαι ανάμεσα σε μια αντίσταση, σε μια αναμέτρηση αγέρωχη...Ποιος θα νικήσει; Το τέλος ή η αρχή;

Αναρωτιέμαι και ψάχνω και γεμίζω το μυαλό μου σκιές κι εκεί δίπλα σε τούτα τα άγρια κύματα όλα γίνονται απλά κι ουσιώδη!

Εκείνη φουσκωμένη και δυνατή.Τολμούσε, διεκδικούσε, γέμισε με ένταση κι ύστερα άδειαζε πάνω του! Την δυνάμωναν οι αγέρηδες κι ο αγριεμένος ουρανός....Και ξεδίπλωνε εκείνη, ένιωθε ατρόμητη και δώστου ξεσπούσε πάνω του...

Στον κυματοθραύστη του λιμενοβραχίονα. Κι εκείνος, την άντεχε. Την δεχόταν. Την περίμενε...

Αν δεν ήταν εκείνος η ένταση της δεν θα ήταν τόσο φανταχτερή. Το θέαμα δεν θα ήταν τόσο τρομακτικό και φαντασμαγορικό καθώς τα κύματα που έσπαγαν πάνω του σηκώνονταν ψηλά και σκέπαζαν τις βάρκες...Όχι, αν δεν ήταν εκείνος...τίποτε δεν θα είχε νόημα. Καμιά φουρτούνα. Κανένας αέρας. Κανένας θυμός...Τα κύματα της θα ξεθύμαναν στην ακτή έτσι απλά χωρίς κανένα παραπανίσιο θέαμα. Χωρίς όλο αυτό που είχα την ευκαιρία να απολαύσω ακριβώς γιατί υπήρχε εκείνος ο κυματοθραύστης να βάλει το όριο. Να ορίσει το τέλος της έντασης της και ορίζοντας το, να το κάνει απλά εκρηκτικό!!!

Ήταν μια απίθανα δύσκολη και απόλυτα δημιουργική ημέρα....κι ενώ ξεκίνησε με θλίψη, είχε μέσα της εκείνα τα τριάντα λεπτά εσωτερικότητας καθώς μουσκεμένη από τα κύματα και παγωμένη από τον αέρα, έμεινα εκεί να θαυμάζω την ένταση της. Την πίεση της. Την δύναμη της, που γινόταν πελώρια μπροστά στην στωικότητα, την αντίσταση και την αποδοχή ενός κυματοθραύστη!

Κι η θλίψη φούσκωσε μέσα μου κι έγινε οργή κι έμοιαζε τόσο με την οργή εκείνης...

Ποιος θα νικήσει σε τούτο το αρχέγονο παιχνίδι;

Εκεί στην άκρη του ματιού μου ανάμεσα στο χάος και στο χαμό...ένα μικρό ουράνιο τόξο. Οι σταγόνες, οι ακτίνες του ήλιου, ο αέρας, οι αντανακλάσεις...όλα μαζί δημιούργησαν ένα ουράνιο τόξο ακριβώς μπροστά στο λιμενοβραχίονα...ακριβώς μπροστά μου!

Χαμογέλασα σχεδόν ευτυχισμένη. Ποιος θα νικήσει σ'αυτό το παιχνίδι;

Η απάντηση ξεπήδησε από μέσα μου, σαν μια κραυγή! Κανείς....να μην νικήσει κανείς. Σε κάποια παιχνίδια μπαίνουμε για τη χαρά του παιχνιδιού. Για την χαρά του ανταγωνισμού που κάποιες φορές, κρύβει κάτι σχεδόν ερωτικό. Κάποια παιχνίδια τα παίζουμε όχι για να νικήσουμε μα για να νιώσουμε!

Ο φόβος της ήττας μας στερεί τη χαρά, την τόλμη, το ίδιο το παιχνίδι...

Κοίταξα βαθιά μέσα στα κύματα της. Ένιωσα την ένταση της και δεν ήταν πια θυμός. Ήταν παιχνίδι, ήταν ξέσπασμα, ήταν χορός. Ζωή ήταν! Αυτό ένιωσα Ζωή!
Ούτε θλίψη, ούτε πάλη, ούτε θυμός, ούτε αντίσταση, ούτε αναμέτρηση γαμώτο! Έρωτας ήταν.  Ο Έρωτας μιας θάλασσας...με έναν κυμματοθραύστη...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλημέρα και σε 'σένα...Ακούς; Δεν είναι αναμέτρηση. Παίξε! Παίξε μέχρι να μείνεις ξέπνοος...μόνο παίξε!

                                                                                                                         Κατερίνα

Invest in You!

Πάει αρκετός καιρός που για πρώτη φορά σκέφτηκα έτσι! Πάντα άκουγα τους άλλους που ήταν πιο σημαντικός ο λόγος ή η εμπειρία τους. Που ήταν πιο έξυπνοι, πιο ταλαντούχοι. Πάντα είχαν καλύτερη και πιο εμπεριστατωμένη άποψη, μεγαλύτερη εμπειρία, περισσότερες ικανότητες, καλύτερη εκπαίδευση, ήταν ίσως πιο ταλαντούχοι ή πιο προικισμένοι...Πάντα οι άλλοι είχαν κάτι καλύτερο, κάτι περισσότερο.

Μα θυμάμαι μια μέρα έτσι ξαφνικά που αποφάσισα κάτι που μου άλλαξε απλά τη ζωή. Είχα ήδη πάρει μια απόφαση που με είχε ξεβολέψει. Είχα κάνει μια προετοιμασία που με είχε ετοιμάσει με έναν τρόπο καθώς οι επιλογές μου με έφεραν μπροστά σε μιαν ανάγκη και βρέθηκα στην κυριολεξία στριμωγμένη στον τοίχο.  Η θα ρίσκαρα ολοσχερώς ή θα καθόμουν στα αυγά μου και θα έχανα ολοσχερώς....

Φοβόμουν. Ένιωθα λίγη κι έψαχνα σημάδια. Τι θα έκανε εκείνος ή ο άλλος,  τι θα σκεφτόταν πως θα δρούσε...

κι ύστερα για πρώτη φορά γύρισα τo φως προς τα εμένα....άσε τι κάνουν οι άλλοι...τι κάνεις εσύ σκέφτηκα.... Τι κάνεις όλη μέρα; Πόσες ώρες δουλεύεις και πόσες ώρες είσαι ξαπλωμένη στον καναπέ; 

Πόσο κυνηγάς τα όνειρα σου; Πόσο δουλεύεις για αυτά πέρα από το μιλάς για αυτά συνήθως με απογοήτευση γιατί δεν γίνονται πραγματικότητα; Πόσο οικτίρεις την τύχη σου νιώθοντας πως δεν σε θέλει;  Πόσο καιρό ξοδεύεις στην μίρλα πως είσαι άτυχη ενώ οι άλλοι είναι επιτυχημένοι επειδή είναι τυχεροί; Τι καινούριο έκανες φέτος; Σε τι εκπαιδεύτηκες; Τι νέο έμαθες; Πόσο χρόνο αφιέρωσες στη γνώση; Πόσο μελέτησες; Πόσο διάβασες; Πόσο έμαθες;

Τι έκανες για το σώμα σου; Πόσο πίεσες τον εαυτό σου; Πόσο άλλαξες; Πόσο μόχθησες;

Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκα πως είμαστε οι επιλογές μας και τότε πόνεσα γιατί είχα πάρει ένα σημαντικό ρίσκο να αλλάξω την ζωή μου και πάλι μετά από αυτό τρόμαξα και λούφαξα στην τρύπα μου.

Πάλι έκανα αυτά που ήξερα, τα γνώριμα, τα απλά, τα καθημερινά, και πάλι έφταιγε η τύχη μου....Τι ωραίο πράγμα να τα ρίχνεις όλα στην μαύρη σου την τύχη!

Τι καλά να είσαι άτυχος!!!

Και τότε όλη η εκπαίδευση που είχα πάρει, όλα όσα είχα μάθει από εμπνευσμένος δασκάλους σαν να ξύπνησαν μέσα μου και μου ζήτησαν το λόγο. 

Ήμουν τεμπέλα. Ήμουν φοβιτσίαρα, ήμουν γκρινιάρα, ήμουν λίγη για τα ταλέντα που μου δόθηκαν... Κρίμα που δόθηκαν σε εμένα γιατί δεν ήμουν άξια να τα αναπτύξω γιατί, ήμουν μικρή και δεν έλεγα να μεγαλώσω.

Κατάλαβα πως αυτό που με βασάνιζε ήταν η μοναξιά. Ήξερα να δουλεύω με άλλο τρόπο, πάντα μέσα σε ομάδες και ξαφνικά έπρεπε να πάρω όλες τις αποφάσεις μόνη μου...Πως θα έκανα brainstorming μόνη μου; Πως θα ήξερα ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος; Πως θα ήξερα ποια κατεύθυνση να πάρω χωρίς ανθρώπους δίπλα μου να μου φωτίζουν διαφορετικές κατευθύνσεις;

Ξόδευα την ενέργεια μου στο φόβο!

Στα ίσως, στα μπορεί, στα δεν, στα αποκλείεται, στα όχι!

Και θυμήθηκα όλους εκείνους που εγώ θεωρούσα τυχερούς....αδικώντας τους γιατί εκείνοι τα είχαν καταφέρει μοχθώντας!

Θυμήθηκα έναν υπέροχο εκπαιδευτή μου, που έλεγε πως η τύχη είναι το αντάμωμα της ευκαιρίας με την σκληρή δουλειά κι εγώ είχα κρατήσει την λέξη "ευκαιρία" κι είχα σβήσει το "σκληρή δουλειά". Πως θα ερχόταν η ευκαιρία χωρίς προσπάθεια;

Και για πρώτη φορά αντιλήφθηκα τι σημαίνει σπατάλη ενέργειας!

Έπρεπε να σταματήσουν όλα στο μυαλό μου για να το αντιληφθώ! Και σταμάτησαν. Σίγησε η γκρίνια μέσα μου...και η αυτοκριτική μου με πόνεσε. Το κακομαθημένο παιδί επιτέλους το βούλωσε και την θέση του πήρε εκείνη η γυναίκα που μιλούσε τόσο ωραία στους άλλους για δράση! Δράση! Που ήταν λοιπόν η δική μου δράση!

Βουλιαγμένη στον καναπέ, δέκα κιλά πιο παχιά, με ένα σώμα μαλθακό και βαρύ, με μια διάθεση αρνητική, έγινα μια μαμά και μια σύντροφος κι εγώ....που ήμουν εγώ που ήταν οι ανάγκες και τα θέλω μου. Που ήταν τα όνειρα μου;

Είχα και πάλι χαθεί γιατί δεν προλάβαινα. Δεν είχα χρόνο, είχα ένα σπίτι να φροντίσω και μια οικογένεια και όλα τα άλλα που είχαν προτεραιότητα κι εγώ σαν να μην είχα το δικαίωμα να έχω χρόνο για εμένα, μα ήταν ψέμα. Ήταν κι η γαμημένη κρίση στη μέση κι εμένα μου ήρθε η έμπνευση να αλλάξω την ζωή μου και να ξεβολευτώ εν μέσω κρίσης και πως θα γινόταν αυτό! Έφταιγε λοιπόν κι η κρίση!!!!Μα κι αυτό ψέμα ήταν!

Δικαιολογία ήταν για να μένω πίσω. Για να γκρινιάζω και να νιώθω ασήμαντη, απαρατήρητη σε δεύτερη μοίρα....Για να νιώθω πως κανείς, δεν με καταλαβαίνει και κανείς δεν με σκέφτεται και δεν θα έρθει κανείς να με σώσει....Δικαιολογία ήταν για να κοιτάζω πάντα πέρα από εμένα...

Ήταν βράδυ θυμάμαι κι ήταν ένα βράδυ δύσκολο. Άρχισα να θυμάμαι πως ήμουν τότε που έκανα περισσότερο, αντί να σκέφτομαι περισσότερο. Πως ήμουν τότε που ήμουν επίμονη και μεθοδική και ενθουσιώδης με τον εαυτό μου. Τότε που δεν μετέθετα δουλειά για αύριο. Ούτε έβαζα τον εαυτό μου και τις ανάγκες μου στο περιθώριο....

Σκεφτόμουν πως έχω επενδύσει σε σχέσεις, σε παρέες, σε ανθρώπους, σε σπουδές, σε εκπαίδευση και όλα αυτά θα πήγαιναν χαμένα γιατί....ποτέ τελικά δεν επένδυσα σε εμένα!

Κι έγινε μέσα στο μυαλό μου μια έκρηξη!

Εκείνη ακριβώς την στιγμή της μοναξιάς και την κριτικής μου ένιωσα πως βρήκα το κλειδί. Σκέφτηκα για πρώτη φορά πως θα επενδύσω σε εμένα! Γιατί αν δεν επένδυα εγώ σε εμένα, πως  περίμενα να το κάνουν οι άλλοι;

Γιατί όχι εγώ; Γιατί δεν ήμουν για εμένα μια καλή επένδυση;

Τι δεν είχα, τι δεν μπορούσα, σε τι δεν ήμουν ικανή; Κι άλλαξα  σε μια στιγμή τον τρόπο προσέγγισης θυμούμενη την εκπαίδευση μου! Κι έτσι επικεντρώθηκα σε αυτά που μπορώ, σε αυτά που ήμουν ικανή, σε αυτά που έχω....και σκέφτηκα πως ναι ήμουν μια καλή επένδυση κι άξιζε να επενδύσω σε εμένα!

Άρχισα να περπατάω κι ύστερα να τρέχω, άρχισα να διαβάζω ξανά, άρχισα να γράφω. Άρχισα να εκπαιδεύομαι ξανά, άρχισα να έχω ενέργεια. Βγήκα από το σπίτι και σταμάτησα να είμαι απομονωμένη ανοίγοντας τον κύκλο μου κι εμπλουτίζοντας τον με νέους ανθρώπους....κι άρχισα να ζω ξανά!

Φέτος έχουμε όλοι πολλές δικαιολογίες να μην πάμε μακριά. Να μην αγγίξουμε όνειρα. Μα πως να αγγίξεις κάτι αν δεν μοχθήσεις γι' αυτό!

Για να γίνεις κυνηγός ονείρων ένα πράγμα χρειάζεται μονάχα...να πιστέψεις σε εσένα. Να επενδύσεις σε εσένα!

Αυτή είναι η λατρεμένη μου φωτογραφία!Εικόνα απόλυτης έμπνευσης για εμένα! Όλυμπος. 

Έχεις περπατήσει πέντε δύσκολες ώρες μπορεί και παραπάνω για έναν που δεν έχει την στοιχειώδη  φυσική κατάσταση. Νιώθεις κουρασμένος. Τα πόδια να πονούν, τα γόνατα να τρέμουν. Μπαίνεις στο δύσκολο κομμάτι του μονοπατιού. 

Δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις κι είσαι ήδη ταλαιπωρημένος πολύ! Είσαι στην μέση. Θέλεις να γυρίσεις πίσω, πείθεις τον εαυτό σου πως δεν έχει νόημα κι ίσως τα καταφέρεις...γιατί είναι πιο βολικό αυτό από το να συνεχίσεις να ανεβαίνεις, να ιδρώνεις, να πονάς, να λαχανιάζεις, να φοβάσαι, να μοχθείς....Ναι, είναι πιο βολικό το να σταματήσεις απλά!

Μα είσαι εκεί στην μέση έχεις μπροστά σου δρόμο ανηφορικό και δύσκολο. Πολύ πιο δύσκολο από αυτό που έχεις ήδη ζήσει. Δεν ξέρεις τι έρχεται, τι θα φέρει το βουνό. Αν θα μπορείς, αν θα αξίζει, αν σε βοηθήσουν οι συνθήκες, αν σε βοηθήσει το σώμα σου αν αν αν...και βλέπεις αυτή τη ταμπέλα κι η καρδιά σου βγάζει φτερά. Γιατί είσαι ζωντανός. Γιατί δεν είσαι βουλιαγμένος στον καναπέ, αραχτός στην καφετέρια, στην ταβέρνα, στους καφέδες, με ένα τσιγάρο στο χέρι κι ένα τασάκι στη μύτη σου....
Γιατί είσαι εκεί ολοζώντας και ανεβαίνεις. Ανεβαίνεις!!!Ανεβαίνεις ρε μάγκα!!!!Όχι γιατί ξέρεις πως μπορείς, μα γιατί ξέρεις πως θέλεις!
Είσαι εκεί στη μέση του πουθενά και τραβάς προς τις κορυφές...Ακούς; Τις κορυφές σου, γαμώτο!!!!!

Φέτος...βρες το όνειρο σου και προκάλεσε τον εαυτό σου!

Φέτος βρες την κορυφή σου και τράβα να την συναντήσεις. Εκεί είναι!

Φέτος ανέβα το γαμημένο βουνό σου. Σταμάτα να το βλέπεις από μακριά και  πήγαινε να το ανέβεις.

Δεν φταίει ο άλλος, δεν φταίει εκείνος, δεν φταίει η ζωή, η τύχη, η συγκυρία....δεν φταίει κανείς. Εσύ φταις! 

Πάρτο απόφαση και θυμήσου πως δεν γεννήθηκες σε εμπόλεμη ζώνη. Δεν σου έφερε ανεπανόρθωτες συμφορές η ζωή. Είσαι ήδη τυχερός! Έχεις δυο χέρια, δυο πόδια, κι ένα μυαλό!

Είσαι ένας κανονικός άνθρωπος, με κανονικές δυνατότητες κι άπειρες ευκαιρίες που αφήνεις ανεκμετάλλευτες γιατί δεν σε πιστεύεις....Φέτος...κάνε κάτι διαφορετικό γαμώτο! Φέτος πίστεψε σε εσένα....

Wood and Stone by Lts

Οι κορυφές περιμένουν... Ακούς; Είναι εκεί και περιμένουν. Κυνήγησε τες! Φέτος κάνε κάτι διαφορετικό...Επένδυσε σε εσένα! Όχι στους άλλους, τους έξυπνους, τους σημαντικούς, τους πιο ικανούς...όχι στους άλλους, μα σε εσένα. Επένδυσε σε εσένα γαμώτο! Κάνε τον εαυτό σου περήφανο!

Καλημέρα αγαπημένοι...μια νέα χρονιά.Πολλές νέες ευκαιρίες. Ανασκουμπωθείτε....ξεκινάμε!

                                                                                                                          Κατερίνα

Πρώτη ανάρτηση του νέου χρόνου!

Πρώτη ανάρτηση του νέου χρόνου και σκέφτομαι πως να αρχίσω...Να αρχίσω ανοίγοντας ή κλείνοντας;

Αποχαιρετώντας ή καλωσορίζοντας;

Πάντα οι μέρες εκείνες οι μέρες του αντίο είναι μέρες τρεξίματος και άγχους και σπάνια μπορώ να σταθώ να σκεφτώ να κάνω έναν συναισθηματικό απολογισμό, να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να πει αντίο! Συνήθως τρέχω να προλάβω και φτάνει η ώρα που ο χρόνος φεύγει και κυριαρχεί ο ενθουσιασμός κι οι προσδοκίες του καινούριου... Έτσι συνήθως ποτέ δεν λέω αντίο!

Ποτέ δεν θυμάμαι να πω ευχαριστώ....Αντίθετα γεμίζω με ευχές το μυαλό και την καρδιά μου κι η ματιά μου ούτε πέφτει θαρρείς σε αυτό που φεύγει...

Έτσι και φέτος!  Γεμίσαμε τον χρόνο με δουλειές και τρεξίματα. Μαγαζιά και τρέλα να προλάβουμε να γίνουν όλα...Πως είναι δυνατόν να μην γίνουν όλα; Πως είναι δυνατόν να κάνουμε εκπτώσεις σε μια τέτοια γιορτή;

Μπήκαμε στην κουζίνα με ενθουσιασμό να ετοιμάσουμε, να ψήσουμε, να φουρνίσουμε, να γεμίσουμε το σπίτι χαρά μιας και θα περιμέναμε παρέα. Τα τελευταία δημιουργικά ψησίματα της χρονιάς σκεφτόμουν καθώς σκουντουφλούσαμε με το τρελό αγόρι στην κουζίνα....

Την παραμονή μπήκα κατάκοπη στην κουζίνα το πρωί κι ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο γέμισε με χρυσό φως το γαλακτομπούρεκο που μόλις είχε σιροπιαστεί.... Το πιο γλυκό σημάδι για ένα τρυφερό αντίο σκέφτηκα και χαμογέλασα στον εαυτό μου! 

Κι αν με ρωτήσει κανείς τι κρατώ από την τελευταία εκείνη ημέρα είναι πιο πολύ αυτό...Ο χρυσός ήλιος στο μελωμένο γαλακτομπούρεκο....

Η τελευταία μέρα....Φωτιά να καίει, νταούλια και χάλκινα κι άνθρωποι να χορεύουν. Ζεστό  κρασί με κανέλα και χριστουγεννιάτικες μυρωδιές, στο octo, που μας ένωσε κι είδα ανθρώπους που αγαπώ κι είχα να δω καιρό και τους είδα εκεί στο μικρό καφέ που έχει σήμα το άπειρο!  Συμβολισμός μεγάλος....και Φίλοι και Γέλια κι Αγκαλιές.... 

Μια φίλη να χορεύει μόνη της στη μέση του δρόμου, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, με τα χέρια ανοιχτά και τα μάτια κλειστά...Η εικόνα ξάφνιαζε, μα αν ήξερες...αν ήξερες πως δέκα μέρες πριν είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση και πως λίγες μέρες πριν είχε πάρει καθαρά αποτελέσματα θα ένιωθες...

Θα ένιωθες πως αυτός ήτα ένας μοναχικός χορός ζωής κι εσωτερικού εξαγνισμού....Έτσι τον ένιωθα. Τα ήρεμα κυκλικά βήματα της με συγκινούσαν...τα κλειστά μάτια, τα χέρια απλωμένα σαν φτερούγες...

Η απόλαυση της ελευθερίας. Της απαλλαγής από έναν φόβο...Εικόνα μαγική εκείνος ο χορός...κι εκείνον κρατώ την ημέρα εκείνη! Τον χορό της δεύτερης ευκαιρίας. Την νέας αρχής...Ευλογία οι ανθρωποι!

Το σπίτι στολισμένο γιορτινό όμορφο. Τα κεριά αναμμένα κι εμείς έτοιμοι για την μεγάλη γιορτή....Για ένα αντίο κι ένα καλωσόρισες...

Στιγμές χαράς! Παιδιά που γελούν. Φίλοι και συγγενείς που αγκαλιάζονται. Ένα μπαλόνι  με ευχές που πετάει ψηλά και φωτίζει για λίγο τον σκοτεινό ουρανό...Αναμμένες μικρές φωτίτσες στα χέρια μας και ένα τραγούδι..."πάει ο παλιός ο χρόνος....ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά....Καλή χρονιά Χρόνια πολλά"....

Οι πρώτες αγκαλιές. Τα πρώτα φιλιά του νέου χρόνου. Με ανθρώπους που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι. Με ανθρώπους που νιώθεις να σε δένουν πολλά με ανθρώπους που θα ζήσεις μια νέα χρονιά γεμάτη με νέες περιπέτειες. Με ανθρώπους που η ζωή σας χάρισε μια σύνδεση. Πλάσματα πολύτιμα!

Μεγάλη ευλογία κρύβουν οι στιγμές αυτές οι αγαπημένες. Λίγη συγκίνηση κάπου εκεί καλά κρυμμένη...Πολλή χαρά και πολλά γέλια...

Ποτήρια τσουγκρίζουν και φωτογραφίες που δεν θα βγουν ποτέ σωστά γιατί τα παιδιά μας κάνουν πλάκα κάθε φορά που είμαστε έτσι ωραία στημένοι κι αστραφτεροί, διαλύοντας την εικόνα των "τυποποιημένων" φωτογραφιών μας....Δεν υπάρχει καμία που να φαινόμαστε όλοι ωραία και καθαρά...Μόνο θολές κουνημένες αστείες...που φανερώνουν χαρά. Μόνο χαρά!

΄Κι ύστερα εκεί κάπου κοντά στα ξημερώματα...ήρθε! Έφερε ένα γράμμα για δυο μικρά καλικατζαράκια που φέτος μεγάλωσαν και λίγο ξέχασαν...

Λίγο ξέφυγαν από το όνειρο και τη μαγεία...Το πρωί τους βρήκε να κοιτάζουν κάτω από το δέντρο.

Πάει το πρωινό ξύπνημα το πρώτο της νέας χρονιάς, όπου ερχόταν με ουρλιαχτά ενθουσιασμού...ΗΡΘΕΕΕΕΕΕΕ!!!! Πάει το χοροπηδητό στο κρεββάτι, πάει το τράβηγμα του παπλώματος, "ξύπνα μαμά ήρθε, ήρθε".... Πάει το "μπαμπά κοίτα κοίτα, έφαγε το κουλουράκι"...
Πάει το βλέμμα, το βλέμμα εκείνο το καθαρό που μόλις είχε δει το θαύμα! Πάει....

Η μαγεία...έφυγε...Ο ήχος στο "κουδουνάκι"...σίγησε...

Το γράμμα τους επανέφερε, σε αξίες που χάθηκαν στο ώριμο βλέμμα τους...με κοίταζαν συγκινημένοι. Απορημένοι. Μετανιωμένοι...που ξέχασαν. Που θεώρησαν δεδομένο κάτι που τελικά δεν είναι...."Ίσως είναι η ευκαιρία"  είπε ο μπαμπάς τους...Ευκαιρία σκέφτηκα, να καταλάβουν πως ακόμη και τα θαύματα χρειάζονται προσπάθεια...κι έρχονται μόνο αν είσαι αφοσιωμένος σε αυτά...

Μα η ουσία είναι πως ....πάει...ο παλιός ο χρόνος και το θαύμα...Εκείνο που είχαμε. Εκείνο που ζήσαμε...πάει και νιώθω ευλογία...Ευλογία που είχα την ευκαιρία να το ζήσω. Να το εκτιμήσω. Να το χορτάσω....

Την πρώτη μέρα του νέου χρόνου όλα έγιναν όπως πάντα. Σε ένα σπίτι στολισμένο, γιορτινό, γεμάτο φως.

Με τα χρωματιστά  χαρτιά σκισμένα και πεταμένα παντού! Το πρωινό ήρεμο και  νωχελικό από καναπέ σε καναπέ....

Το παραδοσιακό δικό μας τραπέζι. Οι γεύσεις μας.Οι στιγμές μας γύρω από αυτό. Η βασιλόπιτα...τα κεριά, η σιωπή, ο κλειστός κύκλος. Η μικρή μας οικογένεια. 

Είναι λίγα ακόμη τα χρόνια που θα το ζούμε αυτό. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και φεύγουν. Μα μέχρι να γίνει αυτό αυτή η μέρα θα είναι πάντα δική μας, έστω κι αν τα χρόνια της κλέβουν τη μαγεία...Έστω κι αν δεν είναι πια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη όπως παλιά...Εμείς θα την αναβιώνουμε και θα την ζούμε έτσι και τα παιδιά το περιμένουν. Κάθε χρόνο. Το περιμένουν και θυμούνται την κάθε λεπτομέρεια. Το αναμμένο κερί για την τύχη, τα καρυδάκια της σοφίας...τα μικρά δωράκια φροντίδας στο πιάτο, τις ευχές, τα δικά μας γιορτινά ποτήρια, τα τσουγκρίσματα, η γιορτινή μας ταινία, ο δική μας "ομάδα"....Μικρές ιεροτελεστίες χαραγμένες. Δικές μας. Τόσο δικές μας!

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες φως. Με μια πανέμορφη λαμπερή Θεσσαλονίκη. 

Με τους φίλους μας στο σουλάτσο, με τα παιδιά μας να αστειεύονται και να συνωμοτούν, κάνοντας όνειρα και κοινά σχέδια για ταξίδια και στιγμές που δεν θα παραλείψουμε να ζήσουμε παρέα, με γέλια ατελείωτα, με υποσχέσεις, με λόγια λόγια λόγια...κι ένα αντίο σαν έφυγαν όλοι μακριά!

Χέρια που κουνιούνται στον αέρα, αντίο προσοχή στο δρόμο...λίγα δάκρυα σε μάτια παιδικά...αγκαλιές σφιχτές και πέρασε...
Έφυγαν κι οι άνθρωποι κι οι λαμπερές ημέρες. Έφυγαν οι στιγμές,τα θαύματα τέλειωσαν, η μαγεία χάθηκε κι έσβησαν τα φωτάκια...

Η νέα χρονιά είναι πια εδώ! Το χαρτί άδειο ακόμη περιμένει να χαραχτούν πάνω του τα νέα σχέδια. 

Ατζέντα Ergo Despoina

Οι νέες υποσχέσεις, τα νέα όνειρα. Κούραση και ενθουσιασμός μαζί! Αγωνία και χαρά μαζί! Ελπίδα και φόβος μαζί!Θα τα καταφέρουμε; Θα μπορέσουμε; Θα αντέξουμε; Θα είμαστε μαζί; Θα σταθούμε άξιοι σε κάθε τι που θα διεκδικήσουμε; Σε κάθε τι που θα μας φέρει η ζωή, ο χρόνος, ο καιρός;

Και πάλι τι επιλογή έχουμε; Τι επιλογή δίνουμε στον εαυτό μας;

Για εμάς η επιλογή είναι πάντα μονόδρομος...Με εμπιστοσύνη! Η ζωή ξέρει.
Αφηνόμαστε στη νέα χρονιά όπως αφήνεται κανείς στον απαλό κυματισμό μιας καλοκαιρινής ηλιοφώτιστης θάλασσας. Με το μουρμουρητό των κυμάτων να σε νανουρίζει απαλά και το τρυφερό λίκνισμα, σαν να βρίσκεσαι στην ασφαλή μήτρα της μάνας σου... Τι να ελέγξεις; Τι να ορίσεις; Τι να προλάβεις;
Η ζωή ξέρει και σαν έρθει η ώρα με ένα απαλό ή ένα βίαιο "γλίστρημα" όλα θα γίνουν...και όλα θα έρθουν κι όλα θα συμβούν κι εσύ θα είσαι πρωταγωνιστής μιας ζωής που σε διάλεξε...γιατί έχει σχέδια για εσένα!
Ηρέμησε κι απόλαυσε, ένα ακόμη ταξίδι στο χρόνο, μια ακόμη χρονιά που έχει σήμα το άπειρο...
Κι όλα θα έρθουν. Όλα θα συμβούν. Όλα θα τα βρεις κι όλα θα σε βρουν...Η ζωή ξέρει το δρόμο. Ξέρει να σε οδηγήσει. Ξέρει να σε σταματήσει...Η ζωή ξέρει....

...κι όπως πάντα οι πρώτες μου κρυφές ευχές...η νέα χρονιά να μην "φέρει"....μπορούμε να αποκτήσουμε μόνοι μας όλα όσα χρειαζόμαστε...Η νέα χρονιά να μην πάρει...Μόνο αυτό! Κι όλα τα θαύματα μπορούν να συμβούν....Είμαστε έτοιμοι αγαπημένοι!!!

Η πρώτη ανάρτηση του 2018 είναι γεγονός! Καλή χρονιά σε όλους...Πάντα εδώ. Πάντα μαζί. Πάντα με γενναιοδωρία και καθαρότητα. Πάντα με υγεία και χαρά!!!!...και με ένα αντίο, σε εσένα που φεύγεις μόνος...Αντίο κι ένα πελώριο ευχαριστώ!

                                                                                                                          Κατερίνα