Πρώτη ανάρτηση του νέου χρόνου!

Πρώτη ανάρτηση του νέου χρόνου και σκέφτομαι πως να αρχίσω...Να αρχίσω ανοίγοντας ή κλείνοντας;

Αποχαιρετώντας ή καλωσορίζοντας;

Πάντα οι μέρες εκείνες οι μέρες του αντίο είναι μέρες τρεξίματος και άγχους και σπάνια μπορώ να σταθώ να σκεφτώ να κάνω έναν συναισθηματικό απολογισμό, να δώσω χρόνο στον εαυτό μου να πει αντίο! Συνήθως τρέχω να προλάβω και φτάνει η ώρα που ο χρόνος φεύγει και κυριαρχεί ο ενθουσιασμός κι οι προσδοκίες του καινούριου... Έτσι συνήθως ποτέ δεν λέω αντίο!

Ποτέ δεν θυμάμαι να πω ευχαριστώ....Αντίθετα γεμίζω με ευχές το μυαλό και την καρδιά μου κι η ματιά μου ούτε πέφτει θαρρείς σε αυτό που φεύγει...

Έτσι και φέτος!  Γεμίσαμε τον χρόνο με δουλειές και τρεξίματα. Μαγαζιά και τρέλα να προλάβουμε να γίνουν όλα...Πως είναι δυνατόν να μην γίνουν όλα; Πως είναι δυνατόν να κάνουμε εκπτώσεις σε μια τέτοια γιορτή;

Μπήκαμε στην κουζίνα με ενθουσιασμό να ετοιμάσουμε, να ψήσουμε, να φουρνίσουμε, να γεμίσουμε το σπίτι χαρά μιας και θα περιμέναμε παρέα. Τα τελευταία δημιουργικά ψησίματα της χρονιάς σκεφτόμουν καθώς σκουντουφλούσαμε με το τρελό αγόρι στην κουζίνα....

Την παραμονή μπήκα κατάκοπη στην κουζίνα το πρωί κι ο ήλιος που έμπαινε από το παράθυρο γέμισε με χρυσό φως το γαλακτομπούρεκο που μόλις είχε σιροπιαστεί.... Το πιο γλυκό σημάδι για ένα τρυφερό αντίο σκέφτηκα και χαμογέλασα στον εαυτό μου! 

Κι αν με ρωτήσει κανείς τι κρατώ από την τελευταία εκείνη ημέρα είναι πιο πολύ αυτό...Ο χρυσός ήλιος στο μελωμένο γαλακτομπούρεκο....

Η τελευταία μέρα....Φωτιά να καίει, νταούλια και χάλκινα κι άνθρωποι να χορεύουν. Ζεστό  κρασί με κανέλα και χριστουγεννιάτικες μυρωδιές, στο octo, που μας ένωσε κι είδα ανθρώπους που αγαπώ κι είχα να δω καιρό και τους είδα εκεί στο μικρό καφέ που έχει σήμα το άπειρο!  Συμβολισμός μεγάλος....και Φίλοι και Γέλια κι Αγκαλιές.... 

Μια φίλη να χορεύει μόνη της στη μέση του δρόμου, με ένα ποτήρι κρασί στο χέρι, με τα χέρια ανοιχτά και τα μάτια κλειστά...Η εικόνα ξάφνιαζε, μα αν ήξερες...αν ήξερες πως δέκα μέρες πριν είχε κάνει μια σοβαρή επέμβαση και πως λίγες μέρες πριν είχε πάρει καθαρά αποτελέσματα θα ένιωθες...

Θα ένιωθες πως αυτός ήτα ένας μοναχικός χορός ζωής κι εσωτερικού εξαγνισμού....Έτσι τον ένιωθα. Τα ήρεμα κυκλικά βήματα της με συγκινούσαν...τα κλειστά μάτια, τα χέρια απλωμένα σαν φτερούγες...

Η απόλαυση της ελευθερίας. Της απαλλαγής από έναν φόβο...Εικόνα μαγική εκείνος ο χορός...κι εκείνον κρατώ την ημέρα εκείνη! Τον χορό της δεύτερης ευκαιρίας. Την νέας αρχής...Ευλογία οι ανθρωποι!

Το σπίτι στολισμένο γιορτινό όμορφο. Τα κεριά αναμμένα κι εμείς έτοιμοι για την μεγάλη γιορτή....Για ένα αντίο κι ένα καλωσόρισες...

Στιγμές χαράς! Παιδιά που γελούν. Φίλοι και συγγενείς που αγκαλιάζονται. Ένα μπαλόνι  με ευχές που πετάει ψηλά και φωτίζει για λίγο τον σκοτεινό ουρανό...Αναμμένες μικρές φωτίτσες στα χέρια μας και ένα τραγούδι..."πάει ο παλιός ο χρόνος....ας γιορτάσουμε παιδιά και του χωρισμού ο πόνος ας κοιμάται στην καρδιά....Καλή χρονιά Χρόνια πολλά"....

Οι πρώτες αγκαλιές. Τα πρώτα φιλιά του νέου χρόνου. Με ανθρώπους που αγαπάς κι εμπιστεύεσαι. Με ανθρώπους που νιώθεις να σε δένουν πολλά με ανθρώπους που θα ζήσεις μια νέα χρονιά γεμάτη με νέες περιπέτειες. Με ανθρώπους που η ζωή σας χάρισε μια σύνδεση. Πλάσματα πολύτιμα!

Μεγάλη ευλογία κρύβουν οι στιγμές αυτές οι αγαπημένες. Λίγη συγκίνηση κάπου εκεί καλά κρυμμένη...Πολλή χαρά και πολλά γέλια...

Ποτήρια τσουγκρίζουν και φωτογραφίες που δεν θα βγουν ποτέ σωστά γιατί τα παιδιά μας κάνουν πλάκα κάθε φορά που είμαστε έτσι ωραία στημένοι κι αστραφτεροί, διαλύοντας την εικόνα των "τυποποιημένων" φωτογραφιών μας....Δεν υπάρχει καμία που να φαινόμαστε όλοι ωραία και καθαρά...Μόνο θολές κουνημένες αστείες...που φανερώνουν χαρά. Μόνο χαρά!

΄Κι ύστερα εκεί κάπου κοντά στα ξημερώματα...ήρθε! Έφερε ένα γράμμα για δυο μικρά καλικατζαράκια που φέτος μεγάλωσαν και λίγο ξέχασαν...

Λίγο ξέφυγαν από το όνειρο και τη μαγεία...Το πρωί τους βρήκε να κοιτάζουν κάτω από το δέντρο.

Πάει το πρωινό ξύπνημα το πρώτο της νέας χρονιάς, όπου ερχόταν με ουρλιαχτά ενθουσιασμού...ΗΡΘΕΕΕΕΕΕΕ!!!! Πάει το χοροπηδητό στο κρεββάτι, πάει το τράβηγμα του παπλώματος, "ξύπνα μαμά ήρθε, ήρθε".... Πάει το "μπαμπά κοίτα κοίτα, έφαγε το κουλουράκι"...
Πάει το βλέμμα, το βλέμμα εκείνο το καθαρό που μόλις είχε δει το θαύμα! Πάει....

Η μαγεία...έφυγε...Ο ήχος στο "κουδουνάκι"...σίγησε...

Το γράμμα τους επανέφερε, σε αξίες που χάθηκαν στο ώριμο βλέμμα τους...με κοίταζαν συγκινημένοι. Απορημένοι. Μετανιωμένοι...που ξέχασαν. Που θεώρησαν δεδομένο κάτι που τελικά δεν είναι...."Ίσως είναι η ευκαιρία"  είπε ο μπαμπάς τους...Ευκαιρία σκέφτηκα, να καταλάβουν πως ακόμη και τα θαύματα χρειάζονται προσπάθεια...κι έρχονται μόνο αν είσαι αφοσιωμένος σε αυτά...

Μα η ουσία είναι πως ....πάει...ο παλιός ο χρόνος και το θαύμα...Εκείνο που είχαμε. Εκείνο που ζήσαμε...πάει και νιώθω ευλογία...Ευλογία που είχα την ευκαιρία να το ζήσω. Να το εκτιμήσω. Να το χορτάσω....

Την πρώτη μέρα του νέου χρόνου όλα έγιναν όπως πάντα. Σε ένα σπίτι στολισμένο, γιορτινό, γεμάτο φως.

Με τα χρωματιστά  χαρτιά σκισμένα και πεταμένα παντού! Το πρωινό ήρεμο και  νωχελικό από καναπέ σε καναπέ....

Το παραδοσιακό δικό μας τραπέζι. Οι γεύσεις μας.Οι στιγμές μας γύρω από αυτό. Η βασιλόπιτα...τα κεριά, η σιωπή, ο κλειστός κύκλος. Η μικρή μας οικογένεια. 

Είναι λίγα ακόμη τα χρόνια που θα το ζούμε αυτό. Τα παιδιά μας μεγαλώνουν και φεύγουν. Μα μέχρι να γίνει αυτό αυτή η μέρα θα είναι πάντα δική μας, έστω κι αν τα χρόνια της κλέβουν τη μαγεία...Έστω κι αν δεν είναι πια πασπαλισμένα με χρυσόσκονη όπως παλιά...Εμείς θα την αναβιώνουμε και θα την ζούμε έτσι και τα παιδιά το περιμένουν. Κάθε χρόνο. Το περιμένουν και θυμούνται την κάθε λεπτομέρεια. Το αναμμένο κερί για την τύχη, τα καρυδάκια της σοφίας...τα μικρά δωράκια φροντίδας στο πιάτο, τις ευχές, τα δικά μας γιορτινά ποτήρια, τα τσουγκρίσματα, η γιορτινή μας ταινία, ο δική μας "ομάδα"....Μικρές ιεροτελεστίες χαραγμένες. Δικές μας. Τόσο δικές μας!

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν γεμάτες φως. Με μια πανέμορφη λαμπερή Θεσσαλονίκη. 

Με τους φίλους μας στο σουλάτσο, με τα παιδιά μας να αστειεύονται και να συνωμοτούν, κάνοντας όνειρα και κοινά σχέδια για ταξίδια και στιγμές που δεν θα παραλείψουμε να ζήσουμε παρέα, με γέλια ατελείωτα, με υποσχέσεις, με λόγια λόγια λόγια...κι ένα αντίο σαν έφυγαν όλοι μακριά!

Χέρια που κουνιούνται στον αέρα, αντίο προσοχή στο δρόμο...λίγα δάκρυα σε μάτια παιδικά...αγκαλιές σφιχτές και πέρασε...
Έφυγαν κι οι άνθρωποι κι οι λαμπερές ημέρες. Έφυγαν οι στιγμές,τα θαύματα τέλειωσαν, η μαγεία χάθηκε κι έσβησαν τα φωτάκια...

Η νέα χρονιά είναι πια εδώ! Το χαρτί άδειο ακόμη περιμένει να χαραχτούν πάνω του τα νέα σχέδια. 

Ατζέντα Ergo Despoina

Οι νέες υποσχέσεις, τα νέα όνειρα. Κούραση και ενθουσιασμός μαζί! Αγωνία και χαρά μαζί! Ελπίδα και φόβος μαζί!Θα τα καταφέρουμε; Θα μπορέσουμε; Θα αντέξουμε; Θα είμαστε μαζί; Θα σταθούμε άξιοι σε κάθε τι που θα διεκδικήσουμε; Σε κάθε τι που θα μας φέρει η ζωή, ο χρόνος, ο καιρός;

Και πάλι τι επιλογή έχουμε; Τι επιλογή δίνουμε στον εαυτό μας;

Για εμάς η επιλογή είναι πάντα μονόδρομος...Με εμπιστοσύνη! Η ζωή ξέρει.
Αφηνόμαστε στη νέα χρονιά όπως αφήνεται κανείς στον απαλό κυματισμό μιας καλοκαιρινής ηλιοφώτιστης θάλασσας. Με το μουρμουρητό των κυμάτων να σε νανουρίζει απαλά και το τρυφερό λίκνισμα, σαν να βρίσκεσαι στην ασφαλή μήτρα της μάνας σου... Τι να ελέγξεις; Τι να ορίσεις; Τι να προλάβεις;
Η ζωή ξέρει και σαν έρθει η ώρα με ένα απαλό ή ένα βίαιο "γλίστρημα" όλα θα γίνουν...και όλα θα έρθουν κι όλα θα συμβούν κι εσύ θα είσαι πρωταγωνιστής μιας ζωής που σε διάλεξε...γιατί έχει σχέδια για εσένα!
Ηρέμησε κι απόλαυσε, ένα ακόμη ταξίδι στο χρόνο, μια ακόμη χρονιά που έχει σήμα το άπειρο...
Κι όλα θα έρθουν. Όλα θα συμβούν. Όλα θα τα βρεις κι όλα θα σε βρουν...Η ζωή ξέρει το δρόμο. Ξέρει να σε οδηγήσει. Ξέρει να σε σταματήσει...Η ζωή ξέρει....

...κι όπως πάντα οι πρώτες μου κρυφές ευχές...η νέα χρονιά να μην "φέρει"....μπορούμε να αποκτήσουμε μόνοι μας όλα όσα χρειαζόμαστε...Η νέα χρονιά να μην πάρει...Μόνο αυτό! Κι όλα τα θαύματα μπορούν να συμβούν....Είμαστε έτοιμοι αγαπημένοι!!!

Η πρώτη ανάρτηση του 2018 είναι γεγονός! Καλή χρονιά σε όλους...Πάντα εδώ. Πάντα μαζί. Πάντα με γενναιοδωρία και καθαρότητα. Πάντα με υγεία και χαρά!!!!...και με ένα αντίο, σε εσένα που φεύγεις μόνος...Αντίο κι ένα πελώριο ευχαριστώ!

                                                                                                                          Κατερίνα