Η θάλασσα κι ο κυματοθραύστης...

Είχε έναν αέρα τρελό κι ήξερα πως αυτό το κορίτσι θα ήταν άγριο πολύ κι όμορφο και πήγα να την βρω...Παράτησα ότι δουλειά είχα στη μέση κι έφυγα για μισή ώρα...έτσι για να νιώσω την  ένταση και την αναστάτωση της.

Στάθηκα εκεί καθώς ο αέρας φυσούσε με τόση δύναμη που σήκωνε ψηλά τα κύματά της κι έπειτα έσκαγαν με δύναμη τεράστια πάνω στο τσιμέντο του λιμενοβραχίονα. Τόση τρομακτική δύναμη...Πήγαινα κοντά όσο πιο κοντά μπορούσα για μια ακόμη φωτογραφία, για μια ακόμη στιγμή κι ο αέρας με τραβούσε προς τα πίσω κι εκείνη μαγικά με έσπρωχνε προς τα μπρος....

Κοντά της γεννήθηκαν σπουδαίοι ποιητές. Δίπλα της γράφτηκαν αριστουργήματα και  αναδύθηκαν έρωτες. Εκεί κοντά της δημιουργήθηκαν οι πρώτες δονήσεις του κόσμου. Άνθρωποι αγάπησαν, αγαπήθηκαν χάθηκαν μέσα της. Στις αμμουδιές της γραμμένη ιστορία της ζωής...

Ήταν μια μέρα δώρο...μια στιγμή δώρο! Σαν μιλάς με ανθρώπους που βιώνουν πράγματα αδιανόητα...όλα ξαφνικά μηδενίζουν. Η ζωή όπως την ξέρεις χάνει το νόημα της και το ψάχνεις αλλού. Σε άγρια κύματα, σε σκληρούς αγέρηδες, σε κυματοθραύστες... 

Σαν να στέκεσαι ανάμεσα σε μια αντίσταση, σε μια αναμέτρηση αγέρωχη...Ποιος θα νικήσει; Το τέλος ή η αρχή;

Αναρωτιέμαι και ψάχνω και γεμίζω το μυαλό μου σκιές κι εκεί δίπλα σε τούτα τα άγρια κύματα όλα γίνονται απλά κι ουσιώδη!

Εκείνη φουσκωμένη και δυνατή.Τολμούσε, διεκδικούσε, γέμισε με ένταση κι ύστερα άδειαζε πάνω του! Την δυνάμωναν οι αγέρηδες κι ο αγριεμένος ουρανός....Και ξεδίπλωνε εκείνη, ένιωθε ατρόμητη και δώστου ξεσπούσε πάνω του...

Στον κυματοθραύστη του λιμενοβραχίονα. Κι εκείνος, την άντεχε. Την δεχόταν. Την περίμενε...

Αν δεν ήταν εκείνος η ένταση της δεν θα ήταν τόσο φανταχτερή. Το θέαμα δεν θα ήταν τόσο τρομακτικό και φαντασμαγορικό καθώς τα κύματα που έσπαγαν πάνω του σηκώνονταν ψηλά και σκέπαζαν τις βάρκες...Όχι, αν δεν ήταν εκείνος...τίποτε δεν θα είχε νόημα. Καμιά φουρτούνα. Κανένας αέρας. Κανένας θυμός...Τα κύματα της θα ξεθύμαναν στην ακτή έτσι απλά χωρίς κανένα παραπανίσιο θέαμα. Χωρίς όλο αυτό που είχα την ευκαιρία να απολαύσω ακριβώς γιατί υπήρχε εκείνος ο κυματοθραύστης να βάλει το όριο. Να ορίσει το τέλος της έντασης της και ορίζοντας το, να το κάνει απλά εκρηκτικό!!!

Ήταν μια απίθανα δύσκολη και απόλυτα δημιουργική ημέρα....κι ενώ ξεκίνησε με θλίψη, είχε μέσα της εκείνα τα τριάντα λεπτά εσωτερικότητας καθώς μουσκεμένη από τα κύματα και παγωμένη από τον αέρα, έμεινα εκεί να θαυμάζω την ένταση της. Την πίεση της. Την δύναμη της, που γινόταν πελώρια μπροστά στην στωικότητα, την αντίσταση και την αποδοχή ενός κυματοθραύστη!

Κι η θλίψη φούσκωσε μέσα μου κι έγινε οργή κι έμοιαζε τόσο με την οργή εκείνης...

Ποιος θα νικήσει σε τούτο το αρχέγονο παιχνίδι;

Εκεί στην άκρη του ματιού μου ανάμεσα στο χάος και στο χαμό...ένα μικρό ουράνιο τόξο. Οι σταγόνες, οι ακτίνες του ήλιου, ο αέρας, οι αντανακλάσεις...όλα μαζί δημιούργησαν ένα ουράνιο τόξο ακριβώς μπροστά στο λιμενοβραχίονα...ακριβώς μπροστά μου!

Χαμογέλασα σχεδόν ευτυχισμένη. Ποιος θα νικήσει σ'αυτό το παιχνίδι;

Η απάντηση ξεπήδησε από μέσα μου, σαν μια κραυγή! Κανείς....να μην νικήσει κανείς. Σε κάποια παιχνίδια μπαίνουμε για τη χαρά του παιχνιδιού. Για την χαρά του ανταγωνισμού που κάποιες φορές, κρύβει κάτι σχεδόν ερωτικό. Κάποια παιχνίδια τα παίζουμε όχι για να νικήσουμε μα για να νιώσουμε!

Ο φόβος της ήττας μας στερεί τη χαρά, την τόλμη, το ίδιο το παιχνίδι...

Κοίταξα βαθιά μέσα στα κύματα της. Ένιωσα την ένταση της και δεν ήταν πια θυμός. Ήταν παιχνίδι, ήταν ξέσπασμα, ήταν χορός. Ζωή ήταν! Αυτό ένιωσα Ζωή!
Ούτε θλίψη, ούτε πάλη, ούτε θυμός, ούτε αντίσταση, ούτε αναμέτρηση γαμώτο! Έρωτας ήταν.  Ο Έρωτας μιας θάλασσας...με έναν κυμματοθραύστη...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλημέρα και σε 'σένα...Ακούς; Δεν είναι αναμέτρηση. Παίξε! Παίξε μέχρι να μείνεις ξέπνοος...μόνο παίξε!

                                                                                                                         Κατερίνα