Η Φύση κι η Οικογένεια.

Η πρώτη φορά που έκανα σκι θα μου μείνει αξέχαστη. Ακόμη αναρωτιέμαι πως έγινε και δεν έσπασα το σβέρκο μου! Υποθέτω πως εκείνη την ημέρα ο φύλακας άγγελος μου είχε πολλή δουλειά!

Άσχετη και ανίδεη ακολούθησα με ενθουσιασμό έναν καλό φίλο κι ανεβήκαμε παρέα στην μπλε πίστα στα τρία πέντε πηγάδια. Εκείνος δεινός σκιέρ εξαφανίστηκε κι έμεινα εγώ εκεί στο χάος ολομόναχη χωρίς να σκεφτώ στιγμή ότι δεν θα κατέβω, ότι κινδυνεύω, ότι θα πάθω κάτι...

Θα τσουλήσω και θα φτάσω...έτσι σκέφτηκα....και τσούλησα...

Φίλε μου έκανα ένα τρίωρο μπορεί και τετράωρο να κατέβω, μια διαδρομή είκοσι λεπτών. Έπεφτα, σηκωνόμουν, έχασα τα μπατόν τα σκι, τα μυαλά μου. Εννοείται πως δεν φορούσα αδιάβροχα ρούχα κι είχα γίνει μούσκεμα.  Τα χέρια μου και τα πόδα μου ήταν μουδιασμένα από το κρύο και πονούσαν αφάνταστα από τις απανωτές απίθανες σαβούρντες. Έπεφτα κι άκουγα την εσωτερική μου φωνή. Αλλού χέρια, αλλού πόδια, αλλού μυαλά. Σαν διαλυμένο playmobil.  Τελικά όταν έφτασα κάτω έμοιαζα με ανθρώπινος κρύσταλλος. Κάτασπρη από το στρώμα πάγου που είχα ως και στα ματόκλαδα μου!

Τραγική εικόνα. Έτρεμα, τρέκλιζα, πονούσα αφάνταστα. Οι υπόλοιποι έπιναν, έτρωγαν και χαζολογούσαν...κανείς από την παρέα δεν με έψαξε, δεν ανησύχησε, θα μπορούσα να είχα αφήσει τα κοκαλάκια μου σε εκείνο το βουνό...καθάρματα!

Η εμπειρία ήταν τόσο επίπονη και φριχτή που την επόμενη μέρα με έπιασε λύσσα. Ξανά σκι, ξανά πάνω, ξανά τούμπες, ξανά πόνος. Ξανά και ξανά....

Ήμουν εικοσιπέντε και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου, ένας ακόμη έρωτας...

Είχα ψιλοκολλήσει, δεν ξέρω γιατί. Από πείσμα, από ενθουσιασμό, από βλακεία. Πάντως ένιωθα αυτή η σχέση με τις χιονισμένες πλαγιές να μεγαλώνει μέσα μου και εξοπλίστηκα λιγάκι με πιο σωστά ρούχα, έκανα και ένα δυο μαθήματα και κάθε χρόνο έκανα μια τουλάχιστον απόλυτα ρεζιλευτική εξόρμηση. Κάθε χρόνο ένα Σαββατοκύριακο το περνούσα στο βουνό, τρώγοντας τούμπες. Συνήθως πήγαινα με την δουλειά σε ομάδες ή με το τρελό μου αγόρι που καμία σχέση δεν έχει με αυτά τα παλαβά, απλά άραζε στον ήλιο και με περίμενε...

Έπαιρνα δάσκαλο, φρέσκαρα τα βασικά και μετά βουρ στον πατσά. Έλεγα πως δεν θα μάθω ποτέ κι εδώ που τα λέμε δεν έμαθα. Ερασιτέχνιδα σχεδόν σε όλα, ερασιτέχνιδα και σ΄αυτό!

Θυμάμαι μια χρονιά εκεί στα πρώτα ρεζιλίκια μου, έριχνα ξανά και ξανά όλο τον κόσμο από τα μικρά lift. Τους παρέσυρα όλους.
Προσπαθούσαν να με σηκώσουν εκπαιδευτές, έρχονταν σκιέρ να με βοηθήσουν αλλά κανείς δεν τα κατάφερνε. Έκλαιγα από τα γέλια. Σταμάτησαν τα lift θυμάμαι για εμένα. Όλο το σύστημα κατέρρευσε...Αμάσητη εγώ συνέχιζα να ανεβοκατεβαίνω παγωμένη και κρυσταλλωμένη...είχα νιώσει κάτι βλέπεις...κάτι αλλιώτικο κι είχα γοητευθεί! Απορώ κι εγώ πως δεν ένιωθα ντροπή, με όλον αυτό τον κόσμο να με κοιτά και να με βρίζει...Ακόμη αναρωτιέμαι!

Μιαν άλλη χρονιά ανέβηκα και πάλι με όλο μου το θράσος στην μπλε πίστα. Είχε μια απίθανη λιακάδα και όλο το σαλέ ήταν γεμάτο με κόσμο. Εκατοντάδες άνθρωποι αραχτοί έπιναν τον καφέ τους στον ήλιο. Ανάμεσα τους και η δική μου ομάδα της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη.

Την ώρα που κατέβαινα  όλοι είχαν την καταπληκτική θέα της πίστας μπροστά τους κι εκεί ψηλά στάθηκα με στυλ αξεπέραστο στην άκρη της πλαγιάς κι ύστερα έδωσα ώθηση κι άρχισα να κουτρουβαλάω. Σε πλήρη έκθεση. Δεν μπόρεσα να σηκωθώ ούτε για μια αξιοπρεπή στροφή. Έκανα όλη την πίστα σε βαρελάκια. Από πάνω μέεεεχρι κάτω στο τέλος της.
Δεν ήξερα ποια είμαι από το κουτρουβάλημα....και μόλις έφτασα σαν σφουγγαρόπανο στο τέρμα όλο το σαλέ ήταν όρθιο και με χειροκροτούσε....Βαθιά υπόκλιση, με χρώμα βαθύ βυσσινί στα μάγουλα και ξανά πάνω!

Θα την κατέβω τη γαμημένη...θα την κατέβω!

Και την κατέβηκα....Τρία πέντε Πηγάδια, Βασιλίτσα, Καιμάκ Τσαλάν, Ελατοχώρι...άφησα παντού τα άτσαλα, πονεμένα μου χνάρια!

Παρόλο που αυτή είναι δική μου τρέλα το τρελό αγόρι ακολουθεί κι έτσι, προσπαθούμε κάθε χρόνο να κάνουμε κάποιες μονοήμερες έστω εκδρομές σε χιονοδρομικά γιατί ήθελα τα παιδιά να εξοικειωθούν με το άθλημα. Έχουμε πια ζεστά σωστά ρούχα για να μένουμε στεγνοί και να απολαμβάνουμε το χιόνι χωρίς να παγώσουμε.

Όταν ήταν πιο μικρούληδες πήραμε δασκάλους για να μάθουν τα βασικά και μετά όταν άρχισαν να γλιστρούν λίγο λίγο κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και να τολμάμε όλο και πιο πολύ....

Εγώ δηλαδή γιατί ο μπαμπάς τους απολαμβάνει το να μας παρακολουθεί από μακριά και βρήκε τον τρόπο να χαίρεται διαφορετικά τέτοιες εκδρομές μαζί τους.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με γοήτευσε τόσο πολύ στο σκι και θέλω τα παιδιά να το αγαπήσουν και νιώθω πως είναι αυτή η τρομερή αίσθηση, πως όλη αυτή την ταχύτητα την αναπτύσεις με  τα δυο σου πόδια. Πως όλο αυτό που ζεις το καταφέρνεις με το σώμα σου κι η αδρεναλίνη είναι τόση που νιώθεις υπέροχα δυνατός.  Αυτή η απίθανη αίσθηση του αέρα στα πρόσωπο, είναι μοναδική.

Ήθελα τόσο πολύ τα παιδιά να το νιώσουν αυτό που τον μικρό τον πίεσα παραπάνω κι ενώ ο μεγάλος το ένιωσε κατευθείαν ο μικρός χρειάστηκε περισσότερο χρόνο.
Έμενε κολλημένος στο προβληματικό κομμάτι κι αρνούνταν να συνεχίσει, μέχρι που σταμάτησα να τον ενοχλώ και φέτος για πρώτη φορά μόνος του, βρήκε τα πατήματα του και στην πρόσφατη εκδρομή μας στο Ελατοχώρι τόλμησε να δοκιμάσει μόνος του στην παιδική πίστα και μετά από μερικές επιτυχημένες κατεβασιές...ήξερα. Ήξερα πως το είχε νιώσει. Είδα την λάμψη στα μάτια, την ένταση στη φωνή, την αυτοπεποίθηση στο σώμα και τον ρώτησα αν θέλει να δοκιμάσει την μεγάλη πίστα μαζί μου...

Λίγο πριν κατεβαίναμε την μπλε με το μεγάλο μου γιο και τις ανιψιές μου. Γελούσαμε, μιλούσαμε, ανακαλύπταμε.

Το Ελατοχώρι έχει εύκολες και βατές πίστες και πραγματικά απολαυστική θέα...

Και μπορεί η παρέα, με τα μεγάλα πια παιδιά να έχει άλλη γοητεία, όταν λίγο μετά ανέβηκα με τον μικρό μου ένιωσα τόσο διαφορετικά γιατί ήταν η πρώτη του αληθινή κατάβαση!
Μπορεί να πηγαίναμε αργά και μαλακά σαν χελωνίτσες μα ήταν μια εμπειρία μαγική για εμένα γιατί με εμπιστεύτηκε, μα περισσότερο γιατί εμπιστεύτηκε τον εαυτό του. Γιατί ένιωσε...Ένιωσε αυτή την υπέροχη αίσθηση την δύναμης του να μπορείς να γλιστράς τόσο γρήγορα με τα δυο σου πόδια!

Ξέρω πως τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα αποκτήσουν τις δικές τους αγάπες, τις δικές τους καλές ή κακές συνήθειες, μα το δικό μου δώρο θέλω να είναι αυτό. Η επαφή με τη φύση, η σύνδεση με το σώμα τους και η αδρεναλίνη που αυτό μπορεί να τους προσφέρει.

Ξέρω πως πιθανά, θα περάσουν από το στάδιο όπου διασκέδαση θα σημαίνει καφετέρια ή ταβέρνα, αδράνεια κι ανία, ποτά ξενύχτια και ζόρικες συνήθειες, ίσως και τσιγάρο. 

Το ίδιο συνέβη και σε εμένα...όμως ξέρω πως το σώμα τους θα έχει μέσα του κρατημένη μια μνήμη. Την μνήμη του παγωμένου αέρα στο πρόσωπο. Την μνήμη του ολοζώντανου δυνατού σώματος που ανεβαίνει, κατεβαίνει, γλιστράει, μοχθεί και παίρνει ικανοποίηση από αυτό!

Την μνήμη του ανέμου ανάμεσα στα δέντρα, του χιονιού να μαστιγώνει το πρόσωπο και τον υπέροχο ήχο της μοναξιάς καθώς τα σκι γλιστρούν με θόρυβο πάνω στο παγωμένο χιόνι....Κι αυτή η μνήμη θα είναι σωτήρια γιατί μια μέρα όποια κι αν είναι η ζωή τους θα την αναζητήσουν ξανά!

Όπως την αναζήτησα κι εγώ μέσα στην φύση που έμαθα από παιδί να λατρεύω και να αφουγκράζομαι...

Ξέρω πως οι άνθρωποι αποφεύγουμε και λέμε πως δεν μας αρέσουν πράγματα στα οποία συνήθως δεν είμαστε καλοί.  Δεν μας αρέσουν συνήθως πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε...Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να προσπαθούμε για κάτι μέχρι να το καταφέρουμε έστω και λίγο. Μέχρι να πάρουμε μια μικρή γεύση, μια τζούρα ικανοποίησης και μετά...μετά όλα μπορούν αν συμβούν!

Ο μικρός που μέχρι πέρσι έλεγε πως μισεί το σκι φέτος μου ζήτησε να μπει σε ομάδα...με μια μόνο μικρή δόση αδρεναλίνης. Ήταν μια στιγμή θριάμβου όλο αυτό και με συγκίνησε, γιατί θυμήθηκα εμένα και πόσο μόχθησα γι' αυτή τη μικρή στιγμή του δικού μου θριάμβου. Πόσο την έψαχνα, πόσο ανάγκη την είχα εκεί στα επίμονα νιάτα μου.

Γιατί τελικά,  δεν τα κάνουμε όλα στη ζωή με στόχο την επιτυχία και το κύρος και τις επιδόσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος σε όλα. Μπορεί να είσαι απλά καλός για να απολαύσεις μικρές χαρές. Δεν χρειάζεται στην ζωή πάντα να μπορείς να κατεβαίνεις τις μαύρες πίστες...αρκεί να μπορείς να χαρείς τις πράσινες....Τις εύκολες, τις βατές.Αυτές που αντέχεις  να απολαύσεις.
Μπορεί απλά να είσαι καλός. Κι αυτό αρκεί για να καταφέρεις πολλά, γιατί κάποια πράγματα τα κάνουμε για τη χαρά...και ως γνήσια ερασιτέχνιδα ξέρω πως την χαρά την βρίσκεις μόνο αν δεν την εγκαταλείψεις.

Γιατί η χαρά είναι πάντα εκεί.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν όλοι μαζί με την παρέα των γνωστών τρελών κι αγαπημένων ξαδερφιών μας,  βρήκαμε την χαρά στο Ελατοχώρι μια ημέρα που ξεκίνησε με λαμπερό ήλιο κι έκλεισε με πυκνή ομίχλη!

Και μετά την μπόλικη δόση χαράς κι αδρεναλίνης με μάγουλα ξαναμμένα και παγωμένοι αράξαμε στα χιόνια και κάναμε το δικό μας πικ νικ...με μπόλικες ιστορίες γέλιου από τις επικές μας καταβάσεις και τούμπες. Με κρασάκι ακόμη κι έτσι στα όρθια και λουκάνικα παγωμένα μα υπέροχα νόστιμα, γιατί όλα αυτά τα κάνει σημαντικά η χαρά κι η παρέα!

Το απόλυτο κλείσιμο όμως ήταν ο καφές που μας περίμενε αμέσως μετά, στο πατρικό με το τζάκι αναμμένο και τις πίτες και τα γλυκά της μαμάς φρέσκα και μοσχομυριστά!

Αυτές οι μνήμες είναι τόσο πολύτιμες που τις κρατάμε όλοι σαν φυλαχτό! Κι όταν θα χωριστούμε κάποτε σε λίγα χρόνια αυτές τις μνήμες θέλω να κρατούν μέσα τους για να ξαναγυρνούν στα βουνά, τις θάλασσες και τις ρεματιές που τους χάρισαν τόση χαρά και ξεγνοιασιά και να ξαναγυρνούν στην οικογένεια που τους χάρισε τόση ασφάλεια και φροντίδα!

Γιατί τελικά αυτές, είναι οι ουσιαστικές μας δασκάλες. Οι πιο σταθερές κι αληθινές βάσεις στη ζωή μας. Η Φύση κι η Οικογένεια. 

Καλημέρα αγαπημένοι....

                                                                                                                      Κατερίνα

Γιορτή...

Ήμασταν τόσο νέοι τότε. Δουλεύαμε μαζί και μέναμε κοντά. Τα καλοκαιρινά  βράδια βγαίναμε παρέα για βόλτα. στα πάρκο της Κρήτης. Εγώ κρατούσα από το λουράκι τον Νάντο το σκύλο μου κι εκείνος έσπρωχνε μέσα στο καρότσι τον μικρό τότε λίγων μηνών γιο του. Μιλούσαμε για τα πάντα, γελούσαμε, για τα πάντα κι ονευρευόμασταν.

Τα πρωινά πηγαίναμε μαζί στη δουλειά, με το αμάξι. Ώρες σταματημένοι στην αγουροξυπνημένη Θεσσαλονίκη, βάζαμε δυνατά μουσική, πίναμε καφέδες και τρώγαμε τυρόπιτες κολλημένοι στην μποτιλιαρισμένη Εγνατία.

Ζήσαμε μαζί τόσα πολλά που μοιάζουν σαν να ήταν πολλές ζωές κι όχι μία...

Περνούσαμε την πόρτα της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη κάτω από τη μεγάλη λεύκα στην είσοδο. Έχει πάνω της χαραγμένα ονόματα ανθρώπων που πέρασαν από εκεί. "Είναι και το δικό μου όνομα χαραγμένο στο δέντρο" μου είχε πει κάποτε και με ξάφνιασε!

Οι συγκρούσεις μας στη δουλειά ήταν επικές. Νέοι κι οι δυο, δυνατοί, εκρηκτικοί, εγωιστές και ανταγωνιστικοί κι οι δυο, δεν κάναμε πίσω, διαφωνούσαμε πολύ. Μα υπήρχε μια αγάπη από αυτές που συναντάς σε μια οικογένεια, όπως μου είπε μια κοινή συνάδελφος κι αδερφική μου πια φίλη. Μια αγάπη και μια σύνδεση, από αυτές που μπορεί να σκοτώνεσαι με κάποιον και να σου την σπάει τρελά, μα τον αγαπάς ουσιαστικά και τον νιώθεις οικογένεια και δεν σηκώνει αμφισβήτηση αυτό. Όποιος τολμήσει να μπει στη μέση την πατάει. Δεν τα βάζεις με μια οικογένεια...Έτσι ήμασταν όλοι τότε, που δουλεύαμε μαζί...Συγγενείς. Αδέρφια...

Κι όταν αργότερα απέκτησα εγώ τον πρώτο μου γιο σαν τον έβλεπε, του έβαζε κρυφά στις τσέπες λεφτά κι εγώ τον μάλωνα κι εκείνος γελούσε.. Έτσι ήταν πάντα. Από εκείνους τους άντρες της παλιάς κοπής, που οτι και να γίνει θα κάνουν τα δικά τους!

Το βράδυ της Δευτέρας είδα ένα αλλόκοτο όνειρο...και την Τρίτη το πρωί ένα τηλεφώνημα...Έφυγε. Χάθηκε...Ξημέρωσε μια μέρα χωρίς εκείνον!

Το πρωινό κύλησε δύσκολα και οι σκέψεις πολλές. Ένα βαρύ φορτωμένο πρόγραμμα, δεν προλάβαινα με τίποτε μα από την άλλη, πως ήταν δυνατό να μην είμαι εκεί στο δικό του αντίο.

Η μέρα βροχερή, η διαδρομή σιωπηλή κι έφτασα σε μια μεγάλη γιορτή...Στην Θεραπευτική Κοινότητα έχουμε μια διαδικασία. Κάθε Παρασκευή μαζεύονται όλοι στο σαλόνι και τρώνε γλυκό και πίνουν καφέ και μοιράζονται τα νέα της εβδομάδας. Όλη η οικογένεια μαζί. Θεραπευόμενοι, άνθρωποι που βρίσκονται στην επανένταξη και ήρθαν για επίσκεψη, εργαζόμενοι, θεραπευτές...παλιοί, καινούργιοι φίλοι, όλοι. Το λέμε Family και πάντα ήταν χαρά η μέρα αυτή, γιατί εκεί τους βλέπεις όλους....

"Αυτό έκανε για εμάς", μου είπε μια λατρεμένη φίλη.Το τελευταίο του Family. Μας μάζεψε όλους. Μας έφερε όλους εκεί, άνθρωποι που είχαμε να ιδωθούμε για χρόνια...και πάλι με τον ίδιο τρόπο.  Φίλοι, θεραπευτές, θεραπευόμενοι, εργαζόμενοι...άνθρωποι! 

Όλοι μαζί, δίπλα δίπλα, σταθήκαμε για εκείνον εκεί στην ψιχάλα του κρύου Φλεβάρη, Τρίτη και δεκατρείς για να του πούμε αντίο. 

Πάνω μας οι γυμνές λεύκες κι ένας βαρύς άγριος ουρανός. Γύρω μας η σιωπή των νεκρών. Και μέσα μας ο πόνος που θρηνούσε την ίδια απώλεια. Ο γιος του, εκείνο το μικρό αγοράκι σε εκείνα τα νεανικά μας καλοκαίρια ήταν πια παλικάρι. Ταράχτηκα με την δική του απώλεια....

Αγκαλιαστηκαμε με ένταση με τόσους ανθρώπους, γελάσαμε δειλά, σκουπίσαμε δάκρυα στα γρήγορα, λίγες σκόρπιες λέξεις τι κρίμα, τι κρίμα....Ένα τρέμουλο έβγαινε από μέσα μου. Έτρεμαν τα χέρια μου, τα πόδια μου σαν να έτρεμε η ψυχή μου όλη. Τι πόνος.
Ήταν λάθος όλο αυτό! Θα έπρεπε να είμασταν σε γιορτή, μα είμασταν σε ένα αντίο...Τι κρίμα, Θεέ μου, τι κρίμα...

Ένα δυνατό χειροκρότημα...Ένα αγέρωχο δυνατό χειροκρότημα σαν ένα ταπεινό ευχαριστώ, για όλα όσα έδωσε. Για τις στιγμές, για την βοήθεια. Για το έργο. Για την αφοσίωση του...για τα γέλια και τα κλάματα, για όλα...

Αυτό έμεινε λοιπόν. Ένα δυνατό χειροκρότημα σε μια κρύα ημέρα ενός σκληρού Φλεβάρη...

Είδα ανθρώπους που αγαπώ και τους χαιρέτησα με αγάπη. Είδα ανθρώπους που είχα χρόνια να δω και μου είχαν λείψει. Είδα ανθρώπους καθαρούς που με έκαναν περήφανη. Είδα ανθρώπους που μας ένωσε ο θάνατος κι η μάχη για ζωή...Έπεσα στην αγκαλιά του πρώτου μεγάλου εμπνευστή κι εκπαιδευτή μου κι ένιωσα ευγνωμοσύνη γιατί είχα την ευκαιρία δεκαπέντε χρόνια μετά να του πω αυτό που δεν του είπα ποτέ. Ευχαριστώ για την σκληρή φροντίδα που μου δίδαξες...
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!

Έψαχνα αυτή την ευκαιρία κι εκείνος με το φευγιό του, μου την έδωσε. Κλαίγαμε κι οι δυο αγκαλιασμένοι. Τι ευγνωμοσύνη εκείνη η αγκαλιά.
...κι από την άλλη, τι κρίμα, τι κρίμα ρε φίλε...να λείπεις από τη γιορτή σου...

Νομίζεις πως έχεις το χρόνο. Πάντα στη ζωή νομίζεις πως έχεις το χρόνο...και δεν είναι αλήθεια! Έφυγα με την εικόνα των αγαπημένων μου στα μάτια και τον κούφιο ήχο του χώματος σαν έπεσε πάνω στο ξύλο...Υγρό μαλακό χώμα που έπιασα με τα γυμνά μου χέρια...Το τελευταίο μου δώρο σε εκείνον...Μια χούφτα χώμα αντί για αγκαλιά. Τι κρίμα, τι κρίμα Θεέ μου...

Έφυγα τρέχονας μέσα στη βροχή για να προλάβω και πάλι...Να προλάβω την ζωή μου, που έτρεχε!μα, τι νόημα είχαν όλα αυτά; 

Γιατί δεν κάναμε μια μεγάλη γιορτή; Γιατί το family δεν είχε κι εκείνον μέσα; Γιατί μας ενώνει ο θάνατος; Γιατί μαζευόμαστε όλοι  για να αποχαιρετήσουμε κάποιον και στην καθημερινότητα μας δεν προλαβαινουμε ούτε να μιλήσουμε μαζί του στο τηλέφωνο...

Οδηγούσα  βιαστικά μέσα σε βουβές σκέψεις όταν ξαφνικά κι απροειδοποίητα με χτύπησε ένας πόνος σαν τοίχος. Άρχισα να κλαίω μέσα στο αμάξι. Να κλαίω, να κλαίω, να κλαίω γοερά...με εκείνο το απαρηγόρητο συναίσθημα που είχαμε σαν ήμασταν παιδιά.  

Για όλα όσα εκείνος έχασε. Για όλα όσα δεν θα προλάβει. Για όλα όσα δεν θα δει. Για τα χρόνια που χάθηκαν. Για το ότι ήθελα να είμαι με  εκείνους που θεωρούσα οικογένεια μου. Για όλα όσα δεν του είπα. Για όλα όσα δεν του έδειξα...Για την αγκαλιά που δεν πρόλαβα, γιατί νόμισα πως είχα το χρόνο...Γιατί  το νόμισα αυτό γαμώτο;

Είκοσι λεπτά δράματος και μετά σκούπισα βιαστικά τα δάκρυα κι η ζωή πήρε πάλι το προβάδισμα καθώς έμπαινα στην καθημερινότητα και στις ζωές άλλων ανθρώπων...που εκείνη την στιγμή ήταν προτεραιότητα μου.

Η μέρα μεγάλη και βαριά...υγρή και σκοτεινή κι ατελείωτη...και μετά, σαν πέσει η νύχτα, γυρνάς σπίτι και εκεί μακριά βλέπεις τα φώτα μιας πόλης που γεμίζουν με ένταση το απόλυτα σκοτεινό στερέωμα. Σαν μια απατηλή γιορτή εκεί μακριά..."Τι όμορφα εκεί έξω"...Μια φράση που για πάντα θα μου θυμίζει την Ιθάκη που αγάπησα κι ήταν κι εκείνος μέρος της...Τι όμορφα εκεί έξω...

Σέρνεις τα πόδια σου ως το κρεββάτι και βουλιάζεις στο ζεστό σου στρώμα κι εκεί με κλειστά βλέφαρα μπαίνεις στα σκοτάδια του μυαλού και χαμογελάς στις σκιές...γιατί θυμάσαι. Θυμάσαι την ένταση και τις φωνές. Θυμάσαι τα γέλια και τα κλάματα. Θυμάσαι λέξεις και χέρια και μάτια και χαμόγελα. Θυμάσαι δάκρυα. Θυμάσαι μια άγρια δυνατή νιότη. Θυμάσαι ηλιοφώτιστους Χειμώνες και βροχερά Καλοκαίρια...

Θυμάσαι στιγμές και ανθρώπους και αγκαλιές και το σώμα σου γελάει. Γελάει ευτυχισμένο. Ευτυχισμένο που πονάει γιατί αυτό σημαίνει πως ένιωσε, πως έζησε, πως μέθυσε από την αγάπη και την φιλία και τη ζωή...και το σώμα σου πονάει από μια έλλειψη ανείπωτη...

κι έτσι μόνη στο σκοτάδι της νύχτας θυμήθηκα τα λόγια του Winnie the Pooh από το παραμυθάκι που διάβαζα στα αγόρια μου σαν ήταν μικρά..."Πόσο τυχερός είμαι που έχω κάτι, που κάνει το αντίο τόσο δύσκολο!"

Οι άνθρωποι μετριούνται με το κενό που άφησαν σε αυτούς που τους αγάπησαν...και το κενό του μεγάλο...Ξέρω πως πάλεψε με λύσσα να ζήσει, όπως πάλεψε με λύσσα για τα δικαιώματα των κρατουμένων μέσα από το Πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ "Προμηθέας" που δημιούργησε για τους φυλακισμένους και αγάπησε σαν παιδί του, όπως μου είχε πει κάποτε σε μια στιγμή τρυφεράδας. Μάχιμος κι αγωνιστής μέχρι τέλους!

Κέρδισες ένα χειροκρότημα και μια γιορτή φίλε...κι εμείς, εμείς κερδίσαμε έναν πόνο. Έναν πόνο απύθμενο κι αυτό μας κάνει τυχερούς!

Ξημέρωσε Παρασκευή αγαπημένοι. Ξημέρωσε γιορτή...Ας κοιταχτούμε. Ας μετρηθούμε. Ας σταθούμε κοντά, γιατί μας ενώνει η Αγάπη...και μπορεί η αγάπη να είναι ένα "ταξίδι από πληγή σε πληγή"...

μα αν την φοβηθείς γιατί τρομάζεις με τον πόνο...θα χάσεις. Θα χάσεις γιατί η Αγάπη είναι κι ένα "ταξίδι από γιορτή σε γιορτή" κι "έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί"... Ακούς; Διψασμένοι κι ανοιχτοί για σένα. Μην μασάς. Μην φοβάσαι. Μην κάνεις πίσω. Ζήσε τη γιορτή. Μην κοιτάς από μακριά τα φώτα. Μπες μέσα τους. Μην χάσεις την ευκαιρία! Την ευκαιρία σου...Την ευκαιρία να βάλεις φωτιά σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή!
Την ευκαιρία που για εσένα υπάρχει ακόμα, γιατί υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί...

Την γαμημένη ευκαιρία που δεν έχουν όλοι! Την γαμημένη ευκαιρία που δεν έχει εκείνος!

Γι' αυτό βάλε το τραγούδι τέρμα και χόρεψε...Χόρεψε ακούς; Χόρεψε γιατί μπορείς! Τραγούδα δυνατά. Δυνατά!!! να ακουστεί στον ουρανό. Γιατί μπορείς!

...και μετά, βάλε μπουρλότο σε όλα, γιατί μπορείς. Ακούς; Βάλε μπουρλότο...

...σου άξιζε μια καλύτερη, μια πιο χαρούμενη γιορτή...μα πετάς πια ελεύθερος, πάνω από τη λεύκα που θα 'χει για πάντα χαραγμένο το όνομα σου...Τι κρίμα...Τι κρίμα Χρήστο...

Άρθρο του Χαράλαμπου Πουλόπουλου πρώην Διευθυντή ΚΕΘΕΑ για τον Χρήστο.

Η φωτιά του Προμηθέα.

                                                                                                               Κατερίνα

...όπως πάντα...

Τα Σαββατοκύριακα που μπορούμε να μείνουμε σπίτι και να ξεκουραστούμε απολαμβάνοντας ο ένας τον άλλο, ανάβουμε το τζάκι, μαγειρεύουμε, μιλάμε, βλέπουμε ταινίες. Δεν γίνεται πάντα μα σαν γίνεται είναι πολύτιμο.

Απολαμβάνω το να είμαι σπίτι μαζί τους. Απολαμβάνω το να ακούω τον μικρό να παίζει και να παρκάρει παντού τα μικρά του αυτοκινητάκια, ενώ ακούγεται η φωνή του μεγάλου να τραγουδάει από το δωμάτιο του ή να γελά δυνατά μιλώντας στο τηλέφωνο με τους φίλους του.

Απολαμβάνω το να ψήνω μπισκότα και κέικ κι απολαμβάνω το βραδινό μας κρασί με το τρελό μου αγόρι, την ώρα που ησυχάζει η πλάση κι έχουμε την ευκαιρία, να μιλήσουμε, να πούμε τα δικά μας να δούμε ταινία και μετά να ψιλοδιαφωνήσουμε για λεπτομέρειες της...Πάντα διαφωνούμε είμαστε τόσο διαφορετικοί!

Απολαμβάνω τα μεγάλα γευστικά πρωινά μας ή τους μοναχικούς πρωινούς καφέδες μου, παρέα με το ράδιο και το βλέμμα καρφωμένο στο τοπίο έξω από το παράθυρο.

Απολαμβάνω τα Σαββατοκύριακα, τα ρουφάω, τα ζω ως το μεδούλι...κι ύστερα έρχονται οι Δευτέρες και ψάχνω από κάπου να πιαστώ...και πιάνομαι από λεπτομέρειές. Από βλέμματα, από λόγια, από χέρια, από στιγμές που μου φαίνονται ξεχωριστές. Μια αχτίδα φωτός, μια αλλιώτικη καλημέρα, ένα χάδι στο κεφάλια των σκυλιών μας...

Απολαμβάνω να ψάχνω...Απολαμβάνω να βρίσκω. Απολαμβάνω να υπάρχω σε έναν κόσμο πολύπλοκο και τόσο απλό...

Η καρδιά του Χειμώνα μου φαίνεται πάντα τόσο μεγάλη.Τόσο ατελείωτη και μακριά και χωρίς νόημα...Γιαυτό αυτή την περίοδο ψάχνω πιο πολύ.Αναζητώ περισσότερο και προσπαθώ να βρίσκω περισσότερες στιγμές να απολαμβάνω! Κι αυτό ακόμη είναι κουραστικό....Σκέτος καταναγκασμός.

Πάντα σκεφτόμουν πως η περίοδος που θα ήθελα να φύγω από τη ζωή όταν εκεί περίπου στα εκατόν δύο πεθάνω...θα είναι η καρδιά του Χειμώνα...Στην καρδιά του σκληρόκαρδου γίγαντα.Με τα χιόνια και τους παγετούς και το ατελείωτο κρύο!

Αυτά σκεφτόμουν κι εκείνο το κρύο πρωινό που σηκώθηκα να πάω για τρέξιμο πριν ξεκινήσει η μέρα μου κι από το παράθυρο μου είδα αυτό....Το μαγικό μου τοπίο! Η ομίχλη, η παγωνιά, η σιωπή του πρωινού...κι ήταν όμορφα. Όμορφα πολύ μέσα στην καρδιά του χειμώνα...

Δεν μπόρεσα να τρέξω πολύ γιατί ένιωσα αδιαθεσία. Εκνευρίστηκα και γύρισα σπίτι με βήματα βαριά γιατί πήγε χαμένη η πρωινή μου προπόνηση και σε όλο το μονοπάτι μου έβλεπα τις σταγόνες της πρωινής βροχής να στραφταλίζουν πάνω στα κλαδιά.
Σαν να είχαν γεμίσει τα δέντρα με μικρά κρυσταλλένια σκουλαρικάκια. Μαγεύτηκα με την ομορφιά που μπορούσα να δω. Αν έτρεχα απλά θα την προσπερνούσα. Ο εκνευρισμός εξανεμίστηκε στο λεπτό. Σταμάτησα σε ένα ακόμη κλαδί, σε ένα ακόμη υγρό κρυσταλλάκι να παρατηρήσω τον ήλιο να τρυπώνει και να αντανακλά μέσα του. Εκεί μέσα, σε εκείνη τη μικρή σταγόνα κατοικούσε ο ίδιος ο Θεός.

Μπροστά μου οι μυγδαλιές. Οι κερασιές .Οι ροδακινιές, μπουμπουκιασμένες. Μπροστά στα μάτια μου το θαύμα με όλη του την απλότητα. Αντέχεις να το δεις.Αντέχεις να το ακούσεις;

Θυμήθηκα τα λόγια του αγαπημένου Λουντέμη...

"Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος… και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα."

Πόση ανακούφιση, πόση ασφάλεια κλείνει αυτό το ..."όπως πάντα"... Πόση γαλήνη έχει αυτή η αίσθηση πως ότι και να γίνει στον κόσμο αυτό...οι κερασιές θα ανθίσουν. Πάντα θα ανθίζουν. Πάντα...

Ακόμη κι όταν η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω. Ακόμη κι όταν συμβαίνουν όλα τα αδιανόητα του κόσμου. Ακόμη και τότε οι κερασιές, κι οι μυγδαλιές σαν έρθει η ώρα τους ανθίζουν...και γεμίζουν μαγεία τα μάτια ενός ανθρώπου που θα σταθεί εκεί στην άκρη του δρόμου, ένα υγρό κρύο πρωινό για να παρατηρήσει με περιέργεια τα μπουμπούκια να μεγαλώνουν και  τις σταγόνες της βροχής πάνω τους να λαμποκοπούν στον ήλιο κάνοντας τα διαμαντένια. Αυτή μα ήρεμη αίσθηση της συνέχειας, γαληνεύει την ψυχή. Γιατί  τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει έναν σπόρο από το να σκάσει μέσα από τη γη.Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει ένα μπουμπούκι από το να ανθίσει. Κανένας φόβος, κανένας θυμός...Καμιά καταστροφή...

Όλα σα να ξέρουν τον ρόλο τους σε τούτο τον κόσμο και τον ακολουθούν πιστά. Όλα, εκτός από το πιο λογικό πλάσμα του Πλανήτη...Όλα τα πλάσματα , εκτός από τον άνθρωπο...που ξεχνά να εμπιστευτεί και αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή...

Μα ότι κι αν γίνει. Ότι κι αν φέρει ετούτη η ζωή...οι κερασιές θα ανθίζουν κάθε χρόνο, όπως πάντα...και θα σημάνουν τον έρωτα και τη ζωή και την ελπίδα.

Και θα σημάνουν ένας τέλος ανακουφιστικό. Το τέλος του Χειμώνα.Το τέλος του σκοταδιού. Γιατί οι κερασιές μπουμπούκιασαν κι αυτό σημαίνει πως θα ανθίσουν. Πως θα απλώσουν τα πέταλα στο φως και θα γεμίσει χρώματα και μυρωδιές η πλάση...όπως κάθε χρόνο. όπως πάντα...κι αυτό το "όπως πάντα" είναι πολύτιμο γιατί,  μυρίζει αιωνιότητα...

Καλημέρα αγαπημένοι. Σήμερα σταθείτε να παρατηρήσετε για δέκα μόνο δευτερόλεπτα, ένα μπουμπούκι σε ένα δέντρο...μόνο δέκα δευτερόλεπτα αρκούν για να αγγίξουμε το φως με την σκοτεινιασμένη ψυχή μας...Γιατί η ζωή κυλά...όπως πάντα, έτσι απλά...

                                                                                                                   Κατερίνα

Το χάος των παιδιών!

Καμιά φορά γκρινιάζω για το χάος που δημιουργούν τα παιδιά στο σπίτι και  σπεύδουν όλοι παλιοί και νέοι γονείς να μου υπενθυμίσουν πως θα περάσει και θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από το σπίτι και θα αποζητώ αυτό το χάος....

Δεν ξέρω μπορεί και να γίνει αλλά για να πω την μαύρη μου αλήθεια πως εγώ νομίζω πως ένα πράγμα δεν θα μου λείψει από τα παιδιά μου σαν μεγαλώσουν και με το καλό φύγουν από το σπίτι κι αυτό είναι το χάος τους!!!

 Ω! οι τύποι είναι απίστευτοι, πληθωρικοί και έχουν εξαπλωθεί παντού μέσα στο σπίτι. Από την τουαλέτα μέχρι την κουζίνα.....

Με κουράζει αυτό και με αποδιοργανώνει παρόλο που δεν είμαι καθόλου από εκείνες τις σούπερ τακτικές γυναίκες και ξέρω πως τα παιδιά χρειάζονται το χώρο τους και πως το σπίτι είναι μέρος για να το ζεις, να το βιώνεις και να νιώθεις άνετα. Είναι αδύνατον να είναι όλα κολαριστά και τσιτωμένα κι εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου και δεν τρελαίνομαι με τέτοιες εικόνες....

Αλλά κάποιες φορές που είμαι τόσο κουρασμένη και γυρνώ τόσο αργά και θέλω απλά να ξεκουράσω το μυαλό μου και γύρω επικρατεί το απόλυτο χάος....ε! μου ρχεται να βάλω τα κλάματα.

Το σπίτι μένει τακτοποιημένο μόνο για λίγο και παρόλο που από μικροί τακτοποιούν και καθαρίζουν τα δωμάτια τους και τώρα έχουν ευθύνες και για το υπόλοιπο σπίτι πια, παρόλα αυτά είναι εντυπωσιακό το πως μπορεί να έχουμε άλλες συνήθειες και να τους πιέζουμε προς αυτές  στο να είναι δηλαδή τακτικοί με τα δωμάτια τους ή καθαροί με τα ρούχα τους και μπορεί να υπάρχουν κανόνες που τους γνωρίζουν τόσο καλά όπως το οτι δεν αφήνουμε ποτέ άπλυτα ρούχα στο δωμάτιο μας, ή πως συμμαζεύουμε κάθε βράδυ το δωμάτιο μας πριν κοιμηθούμε κλπ κλπ....κι όμως...πάντα όλα αυτά ανατρέπονται με κάθε ευκαιρία και αυτό προκαλεί ένταση και νεύρα,

Είναι επίσης εντυπωσιακό το πως τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να σαμποτάρουν την ρουτίνα που ξέρουν πως υπάρχει στην ζωή τους από τη μέρα της γέννησης τους και πως πρέπει να τους υπενθυμίζουμε καθημερινά, πράγματα που γνωρίζουν κι έχουν ακούσει χίλιες φορές. Κι όλες αυτές οι ωραίες συμβουλές για το πως να περιλαμβάνουμε τα παιδιά στην καθαριότητα του σπιτιού και να τους δίνουμε δουλειές κι ευθύνες...όοοολα τα κάναμε κι όοοολα τα ακολουθήσαμε κατά γράμμα και ξέρουν ακριβώς τους κανόνες του σπιτιού μας, πότε κάνουμε μπάνιο, που τρώμε, πως καθαρίζουμε, κι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες όσο πιο δίκαια γίνεται όπως και τα δικαιώματα...μα!παρόλα αυτά οι μικροί άνθρωποι έχουν βρει τον τρόπο με κινήσεις απλές και αβίαστες να κατακρεουργούν το πρόγραμμα και την ρουτίνα και να αποδομούν όλους τους κανόνες καθαριότητας και τάξης που υπάρχουν στο σπίτι!

Κάποτε ήμουν η μόνη που γκρίνιαζα γι 'αυτό το θέμα κι όλοι με θεωρούσαν απλά κολλημένη, μέχρι που έγινε κάτι μαγικό!

Θυμάμαι κάποια φορά που παραπονιόμουν εκνευρισμένη για το χαμό και ο μπαμπάς τους κατέβαινε με φόρα τις σκάλες επισημαίνοντας μου έντονα, πως είμαι υπερβολική και πως είναι παιδιά κι επιτέλους είναι λογικό κάποια παιχνίδια να υπάρχουν πεταγμένα στο σαλόνι μας...κι εκεί στο τελευταίο σκαλοπάτι...κάρμα! πάτησε ένα αυτοκινητάκι...ο κεραυνός Mc Queen ήταν! και η τούμπα του ήταν αξεπέραστη. Σηκώθηκε ολόκληρος στον αέρα και έπεσε με όλη του την δύναμη οριζόντια στο πάτωμα και ο θόρυβος θα μου μείνει αξέχαστος. Η κωλοτούμπα ήταν επική όπως και το έκπληκτο γέλιο μου, που ακούστηκε στον ουρανό!!!
Σηκώθηκε σαν σπασμένος από το πάτωμα με μάτια ορθάνοιχτα σαν να μην πίστευε αυτό που μόλις του είχε συμβεί...κι η φωνή του άμεση, ουσιαστική και αξέχαστη...."Αν ξαναδώ παιχνίδια πεταμένα  στο πάτωμα θα γίνει ΧΑΜΟΟΟΟΟΟΟΣ"
"Ποιος είναι υπερβολικός τώρα;" Ήθελα να τον πειράξω μα ήταν τόσο θολωμένο το μάτι του καθώς έτριβε την μέση του που δεν τόλμησα, αλλά ούτε και μπορούσα αφού γελούσα υστερικά τόσο δυνατά που μου κόπηκε η ανάσα, βλέποντας τον να φεύγει κουτσαίνοντας ενώ μου ψιθύρισε δήθεν θυμωμένα περνώντας από δίπλα μου "Είσαι κωλόπαιδο!" Ναι ήμουν! Αλλά από τότε, κέρδισα έναν σύμμαχο που δεν με θεωρεί πια υπερβολική! Να 'σαι καλά Κεραυνέ...

Ναι, τα παιδιά εννοείται πως έχουν το δικαίωμα να ζουν στο σπίτι με τον ίδιο τρόπο που ζούμε κι εμείς και να αφήνουν τα πράγματα τους παντού και να έχουν παιχνίδια και βιβλία και χιλιάδες μικρά playmobil παντού και μικρές κατασκευές και ζωγραφιές και βρωμερά λαστιχένια πλάσματα όπως αράχνες, φίδια κι αρουραίους που κρύβουν στις γωνίες και με κάνουν να τρομάζω σαν χαζή κάθε φορά τόσο που σχεδόν κλαίω κι εκείνοι κλαίνε από τα γέλια και τα μαξιλάρια αντί να είναι στους καναπέδες να είναι τοποθετημένα στο αυτοσχέδιο φρούριο στη μέση του σαλονιού και καταλαβαίνω πως είναι παιδιά και θα κάνουν χαμό και ξέρω πως όλα αυτά δεν θα κρατήσουν για πάντα και το ξέρω πως θα μεγαλώσουν και θα φύγουν και φεύγοντας θα πάρουν πολλά που θα μου λείψουν, μα χαίρομαι που θα πάρουν και τα άπλυτα τους και το χάος τους κι όλα αυτά τα κομματάκια lego που είναι παντού, μα παντού... κι αυτά είναι λίγα από εκείνα που καθόλου δεν θα μου λείψουν!

Ω ναι! Αυτό που δεν θα μου λείψει ποτέ είναι η φρίκη του μόνιμα ακατάστατου σπιτιού, όταν γυρίζω αργά και βρίσκω παντού πεταγμένα πράγματα κι όταν έχω λίγες ώρες για ξεκούραση κι αυτές πρέπει να κάνω φασίνα...

Νομίζω πως τότε θα κερδίσω τόσο χρόνο που θα ξεκινήσω καινούρια χόμπι!!!

Μα ως τότε...κάνω κουράγιο και στέλνω και τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλους σας! Κουράγιο θα περάσει...κι αν υπάρχει μια συμβουλή που έχω να δώσω πέρα από την υπομονή, είναι δυο λέξεις....Ένα σύστημα που χρησιμοποιούσαμε στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη όταν ο χρόνος μας πίεζε..."Μισοί χρόνοι".

Τι εννοούμε με αυτό;

Εννοούμε πως κάνουμε όλα όσα έχουμε να κάνουμε αλλά σε μισούς χρόνους. Αν είχαμε δηλαδή δέκα λεπτά για κάτι, το κάνουμε σε πέντε και πάει λέγοντας. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται αν αντί να περπατάς τρέχεις...Όχι δεν κάνεις απλά γρήγορα, τρέχεις!!!

Χαζό ε; Ναι μα ως εργαζόμενη μαμά, αυτή η μέθοδος είναι η μόνη που μου εξασφαλίζει λίγο χρόνο ξεκούρασης. Αυτό και η σωστή μεθοδική και συνεχής οργάνωση, την οποία έχω σιχαθεί τόσο πολύ που νιώθω πως σαν τελειώσει αυτή η ζωή του εργαζόμενου γονιού θα ζήσω για λίγα χρόνια στο απόλυτο χάος έτσι από αντίδραση!

Καλημέρα αγαπημένοι...Το να ζω με δυο μωρά και μετά με δυο νήπια και μετά με δυο παιδιά πέρασε σε άλλη φάση....και τώρα ζούμε σε ένα σπίτι με  μια καραμπινάτη εφηβεία και μια καραμπινάτη προεφηβεία και με το χάος τους...Θυμάστε το χάος στο κεφάλι ενός έφηβου; ε! Αυτό το χάος έχει και στη ζωή και στο δωμάτιο του...Θέλει δυο ζωές  για να τα προλάβω όλα αυτά τα "χάη"

αγαπημένοι....Δυο ζωές με μνήμη χρυσόψαρου! Να μην θυμάμαι, να μην θυμώνω, να είμαι ζεν!

Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε...κοιταζόμαστε μόνο με πόνο και κατανόηση, όλοι εμείς οι απελπισμένοι...Σας νιώθω!

Καλημέρα, καλό μήνα και κουράγιο....Κι αυτό θα περάσει!

                                                                                                                         Κατερίνα