Το χάος των παιδιών!

Καμιά φορά γκρινιάζω για το χάος που δημιουργούν τα παιδιά στο σπίτι και  σπεύδουν όλοι παλιοί και νέοι γονείς να μου υπενθυμίσουν πως θα περάσει και θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από το σπίτι και θα αποζητώ αυτό το χάος....

Δεν ξέρω μπορεί και να γίνει αλλά για να πω την μαύρη μου αλήθεια πως εγώ νομίζω πως ένα πράγμα δεν θα μου λείψει από τα παιδιά μου σαν μεγαλώσουν και με το καλό φύγουν από το σπίτι κι αυτό είναι το χάος τους!!!

 Ω! οι τύποι είναι απίστευτοι, πληθωρικοί και έχουν εξαπλωθεί παντού μέσα στο σπίτι. Από την τουαλέτα μέχρι την κουζίνα.....

Με κουράζει αυτό και με αποδιοργανώνει παρόλο που δεν είμαι καθόλου από εκείνες τις σούπερ τακτικές γυναίκες και ξέρω πως τα παιδιά χρειάζονται το χώρο τους και πως το σπίτι είναι μέρος για να το ζεις, να το βιώνεις και να νιώθεις άνετα. Είναι αδύνατον να είναι όλα κολαριστά και τσιτωμένα κι εγώ έχω πάρει τις αποφάσεις μου και δεν τρελαίνομαι με τέτοιες εικόνες....

Αλλά κάποιες φορές που είμαι τόσο κουρασμένη και γυρνώ τόσο αργά και θέλω απλά να ξεκουράσω το μυαλό μου και γύρω επικρατεί το απόλυτο χάος....ε! μου ρχεται να βάλω τα κλάματα.

Το σπίτι μένει τακτοποιημένο μόνο για λίγο και παρόλο που από μικροί τακτοποιούν και καθαρίζουν τα δωμάτια τους και τώρα έχουν ευθύνες και για το υπόλοιπο σπίτι πια, παρόλα αυτά είναι εντυπωσιακό το πως μπορεί να έχουμε άλλες συνήθειες και να τους πιέζουμε προς αυτές  στο να είναι δηλαδή τακτικοί με τα δωμάτια τους ή καθαροί με τα ρούχα τους και μπορεί να υπάρχουν κανόνες που τους γνωρίζουν τόσο καλά όπως το οτι δεν αφήνουμε ποτέ άπλυτα ρούχα στο δωμάτιο μας, ή πως συμμαζεύουμε κάθε βράδυ το δωμάτιο μας πριν κοιμηθούμε κλπ κλπ....κι όμως...πάντα όλα αυτά ανατρέπονται με κάθε ευκαιρία και αυτό προκαλεί ένταση και νεύρα,

Είναι επίσης εντυπωσιακό το πως τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να σαμποτάρουν την ρουτίνα που ξέρουν πως υπάρχει στην ζωή τους από τη μέρα της γέννησης τους και πως πρέπει να τους υπενθυμίζουμε καθημερινά, πράγματα που γνωρίζουν κι έχουν ακούσει χίλιες φορές. Κι όλες αυτές οι ωραίες συμβουλές για το πως να περιλαμβάνουμε τα παιδιά στην καθαριότητα του σπιτιού και να τους δίνουμε δουλειές κι ευθύνες...όοοολα τα κάναμε κι όοοολα τα ακολουθήσαμε κατά γράμμα και ξέρουν ακριβώς τους κανόνες του σπιτιού μας, πότε κάνουμε μπάνιο, που τρώμε, πως καθαρίζουμε, κι οι ευθύνες είναι μοιρασμένες όσο πιο δίκαια γίνεται όπως και τα δικαιώματα...μα!παρόλα αυτά οι μικροί άνθρωποι έχουν βρει τον τρόπο με κινήσεις απλές και αβίαστες να κατακρεουργούν το πρόγραμμα και την ρουτίνα και να αποδομούν όλους τους κανόνες καθαριότητας και τάξης που υπάρχουν στο σπίτι!

Κάποτε ήμουν η μόνη που γκρίνιαζα γι 'αυτό το θέμα κι όλοι με θεωρούσαν απλά κολλημένη, μέχρι που έγινε κάτι μαγικό!

Θυμάμαι κάποια φορά που παραπονιόμουν εκνευρισμένη για το χαμό και ο μπαμπάς τους κατέβαινε με φόρα τις σκάλες επισημαίνοντας μου έντονα, πως είμαι υπερβολική και πως είναι παιδιά κι επιτέλους είναι λογικό κάποια παιχνίδια να υπάρχουν πεταγμένα στο σαλόνι μας...κι εκεί στο τελευταίο σκαλοπάτι...κάρμα! πάτησε ένα αυτοκινητάκι...ο κεραυνός Mc Queen ήταν! και η τούμπα του ήταν αξεπέραστη. Σηκώθηκε ολόκληρος στον αέρα και έπεσε με όλη του την δύναμη οριζόντια στο πάτωμα και ο θόρυβος θα μου μείνει αξέχαστος. Η κωλοτούμπα ήταν επική όπως και το έκπληκτο γέλιο μου, που ακούστηκε στον ουρανό!!!
Σηκώθηκε σαν σπασμένος από το πάτωμα με μάτια ορθάνοιχτα σαν να μην πίστευε αυτό που μόλις του είχε συμβεί...κι η φωνή του άμεση, ουσιαστική και αξέχαστη...."Αν ξαναδώ παιχνίδια πεταμένα  στο πάτωμα θα γίνει ΧΑΜΟΟΟΟΟΟΟΣ"
"Ποιος είναι υπερβολικός τώρα;" Ήθελα να τον πειράξω μα ήταν τόσο θολωμένο το μάτι του καθώς έτριβε την μέση του που δεν τόλμησα, αλλά ούτε και μπορούσα αφού γελούσα υστερικά τόσο δυνατά που μου κόπηκε η ανάσα, βλέποντας τον να φεύγει κουτσαίνοντας ενώ μου ψιθύρισε δήθεν θυμωμένα περνώντας από δίπλα μου "Είσαι κωλόπαιδο!" Ναι ήμουν! Αλλά από τότε, κέρδισα έναν σύμμαχο που δεν με θεωρεί πια υπερβολική! Να 'σαι καλά Κεραυνέ...

Ναι, τα παιδιά εννοείται πως έχουν το δικαίωμα να ζουν στο σπίτι με τον ίδιο τρόπο που ζούμε κι εμείς και να αφήνουν τα πράγματα τους παντού και να έχουν παιχνίδια και βιβλία και χιλιάδες μικρά playmobil παντού και μικρές κατασκευές και ζωγραφιές και βρωμερά λαστιχένια πλάσματα όπως αράχνες, φίδια κι αρουραίους που κρύβουν στις γωνίες και με κάνουν να τρομάζω σαν χαζή κάθε φορά τόσο που σχεδόν κλαίω κι εκείνοι κλαίνε από τα γέλια και τα μαξιλάρια αντί να είναι στους καναπέδες να είναι τοποθετημένα στο αυτοσχέδιο φρούριο στη μέση του σαλονιού και καταλαβαίνω πως είναι παιδιά και θα κάνουν χαμό και ξέρω πως όλα αυτά δεν θα κρατήσουν για πάντα και το ξέρω πως θα μεγαλώσουν και θα φύγουν και φεύγοντας θα πάρουν πολλά που θα μου λείψουν, μα χαίρομαι που θα πάρουν και τα άπλυτα τους και το χάος τους κι όλα αυτά τα κομματάκια lego που είναι παντού, μα παντού... κι αυτά είναι λίγα από εκείνα που καθόλου δεν θα μου λείψουν!

Ω ναι! Αυτό που δεν θα μου λείψει ποτέ είναι η φρίκη του μόνιμα ακατάστατου σπιτιού, όταν γυρίζω αργά και βρίσκω παντού πεταγμένα πράγματα κι όταν έχω λίγες ώρες για ξεκούραση κι αυτές πρέπει να κάνω φασίνα...

Νομίζω πως τότε θα κερδίσω τόσο χρόνο που θα ξεκινήσω καινούρια χόμπι!!!

Μα ως τότε...κάνω κουράγιο και στέλνω και τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς σε όλους σας! Κουράγιο θα περάσει...κι αν υπάρχει μια συμβουλή που έχω να δώσω πέρα από την υπομονή, είναι δυο λέξεις....Ένα σύστημα που χρησιμοποιούσαμε στην θεραπευτική κοινότητα Ιθάκη όταν ο χρόνος μας πίεζε..."Μισοί χρόνοι".

Τι εννοούμε με αυτό;

Εννοούμε πως κάνουμε όλα όσα έχουμε να κάνουμε αλλά σε μισούς χρόνους. Αν είχαμε δηλαδή δέκα λεπτά για κάτι, το κάνουμε σε πέντε και πάει λέγοντας. Πως γίνεται αυτό; Γίνεται αν αντί να περπατάς τρέχεις...Όχι δεν κάνεις απλά γρήγορα, τρέχεις!!!

Χαζό ε; Ναι μα ως εργαζόμενη μαμά, αυτή η μέθοδος είναι η μόνη που μου εξασφαλίζει λίγο χρόνο ξεκούρασης. Αυτό και η σωστή μεθοδική και συνεχής οργάνωση, την οποία έχω σιχαθεί τόσο πολύ που νιώθω πως σαν τελειώσει αυτή η ζωή του εργαζόμενου γονιού θα ζήσω για λίγα χρόνια στο απόλυτο χάος έτσι από αντίδραση!

Καλημέρα αγαπημένοι...Το να ζω με δυο μωρά και μετά με δυο νήπια και μετά με δυο παιδιά πέρασε σε άλλη φάση....και τώρα ζούμε σε ένα σπίτι με  μια καραμπινάτη εφηβεία και μια καραμπινάτη προεφηβεία και με το χάος τους...Θυμάστε το χάος στο κεφάλι ενός έφηβου; ε! Αυτό το χάος έχει και στη ζωή και στο δωμάτιο του...Θέλει δυο ζωές  για να τα προλάβω όλα αυτά τα "χάη"

αγαπημένοι....Δυο ζωές με μνήμη χρυσόψαρου! Να μην θυμάμαι, να μην θυμώνω, να είμαι ζεν!

Δεν χρειάζεται να πούμε τίποτε...κοιταζόμαστε μόνο με πόνο και κατανόηση, όλοι εμείς οι απελπισμένοι...Σας νιώθω!

Καλημέρα, καλό μήνα και κουράγιο....Κι αυτό θα περάσει!

                                                                                                                         Κατερίνα