Γιορτή...

Ήμασταν τόσο νέοι τότε. Δουλεύαμε μαζί και μέναμε κοντά. Τα καλοκαιρινά  βράδια βγαίναμε παρέα για βόλτα. στα πάρκο της Κρήτης. Εγώ κρατούσα από το λουράκι τον Νάντο το σκύλο μου κι εκείνος έσπρωχνε μέσα στο καρότσι τον μικρό τότε λίγων μηνών γιο του. Μιλούσαμε για τα πάντα, γελούσαμε, για τα πάντα κι ονευρευόμασταν.

Τα πρωινά πηγαίναμε μαζί στη δουλειά, με το αμάξι. Ώρες σταματημένοι στην αγουροξυπνημένη Θεσσαλονίκη, βάζαμε δυνατά μουσική, πίναμε καφέδες και τρώγαμε τυρόπιτες κολλημένοι στην μποτιλιαρισμένη Εγνατία.

Ζήσαμε μαζί τόσα πολλά που μοιάζουν σαν να ήταν πολλές ζωές κι όχι μία...

Περνούσαμε την πόρτα της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη κάτω από τη μεγάλη λεύκα στην είσοδο. Έχει πάνω της χαραγμένα ονόματα ανθρώπων που πέρασαν από εκεί. "Είναι και το δικό μου όνομα χαραγμένο στο δέντρο" μου είχε πει κάποτε και με ξάφνιασε!

Οι συγκρούσεις μας στη δουλειά ήταν επικές. Νέοι κι οι δυο, δυνατοί, εκρηκτικοί, εγωιστές και ανταγωνιστικοί κι οι δυο, δεν κάναμε πίσω, διαφωνούσαμε πολύ. Μα υπήρχε μια αγάπη από αυτές που συναντάς σε μια οικογένεια, όπως μου είπε μια κοινή συνάδελφος κι αδερφική μου πια φίλη. Μια αγάπη και μια σύνδεση, από αυτές που μπορεί να σκοτώνεσαι με κάποιον και να σου την σπάει τρελά, μα τον αγαπάς ουσιαστικά και τον νιώθεις οικογένεια και δεν σηκώνει αμφισβήτηση αυτό. Όποιος τολμήσει να μπει στη μέση την πατάει. Δεν τα βάζεις με μια οικογένεια...Έτσι ήμασταν όλοι τότε, που δουλεύαμε μαζί...Συγγενείς. Αδέρφια...

Κι όταν αργότερα απέκτησα εγώ τον πρώτο μου γιο σαν τον έβλεπε, του έβαζε κρυφά στις τσέπες λεφτά κι εγώ τον μάλωνα κι εκείνος γελούσε.. Έτσι ήταν πάντα. Από εκείνους τους άντρες της παλιάς κοπής, που οτι και να γίνει θα κάνουν τα δικά τους!

Το βράδυ της Δευτέρας είδα ένα αλλόκοτο όνειρο...και την Τρίτη το πρωί ένα τηλεφώνημα...Έφυγε. Χάθηκε...Ξημέρωσε μια μέρα χωρίς εκείνον!

Το πρωινό κύλησε δύσκολα και οι σκέψεις πολλές. Ένα βαρύ φορτωμένο πρόγραμμα, δεν προλάβαινα με τίποτε μα από την άλλη, πως ήταν δυνατό να μην είμαι εκεί στο δικό του αντίο.

Η μέρα βροχερή, η διαδρομή σιωπηλή κι έφτασα σε μια μεγάλη γιορτή...Στην Θεραπευτική Κοινότητα έχουμε μια διαδικασία. Κάθε Παρασκευή μαζεύονται όλοι στο σαλόνι και τρώνε γλυκό και πίνουν καφέ και μοιράζονται τα νέα της εβδομάδας. Όλη η οικογένεια μαζί. Θεραπευόμενοι, άνθρωποι που βρίσκονται στην επανένταξη και ήρθαν για επίσκεψη, εργαζόμενοι, θεραπευτές...παλιοί, καινούργιοι φίλοι, όλοι. Το λέμε Family και πάντα ήταν χαρά η μέρα αυτή, γιατί εκεί τους βλέπεις όλους....

"Αυτό έκανε για εμάς", μου είπε μια λατρεμένη φίλη.Το τελευταίο του Family. Μας μάζεψε όλους. Μας έφερε όλους εκεί, άνθρωποι που είχαμε να ιδωθούμε για χρόνια...και πάλι με τον ίδιο τρόπο.  Φίλοι, θεραπευτές, θεραπευόμενοι, εργαζόμενοι...άνθρωποι! 

Όλοι μαζί, δίπλα δίπλα, σταθήκαμε για εκείνον εκεί στην ψιχάλα του κρύου Φλεβάρη, Τρίτη και δεκατρείς για να του πούμε αντίο. 

Πάνω μας οι γυμνές λεύκες κι ένας βαρύς άγριος ουρανός. Γύρω μας η σιωπή των νεκρών. Και μέσα μας ο πόνος που θρηνούσε την ίδια απώλεια. Ο γιος του, εκείνο το μικρό αγοράκι σε εκείνα τα νεανικά μας καλοκαίρια ήταν πια παλικάρι. Ταράχτηκα με την δική του απώλεια....

Αγκαλιαστηκαμε με ένταση με τόσους ανθρώπους, γελάσαμε δειλά, σκουπίσαμε δάκρυα στα γρήγορα, λίγες σκόρπιες λέξεις τι κρίμα, τι κρίμα....Ένα τρέμουλο έβγαινε από μέσα μου. Έτρεμαν τα χέρια μου, τα πόδια μου σαν να έτρεμε η ψυχή μου όλη. Τι πόνος.
Ήταν λάθος όλο αυτό! Θα έπρεπε να είμασταν σε γιορτή, μα είμασταν σε ένα αντίο...Τι κρίμα, Θεέ μου, τι κρίμα...

Ένα δυνατό χειροκρότημα...Ένα αγέρωχο δυνατό χειροκρότημα σαν ένα ταπεινό ευχαριστώ, για όλα όσα έδωσε. Για τις στιγμές, για την βοήθεια. Για το έργο. Για την αφοσίωση του...για τα γέλια και τα κλάματα, για όλα...

Αυτό έμεινε λοιπόν. Ένα δυνατό χειροκρότημα σε μια κρύα ημέρα ενός σκληρού Φλεβάρη...

Είδα ανθρώπους που αγαπώ και τους χαιρέτησα με αγάπη. Είδα ανθρώπους που είχα χρόνια να δω και μου είχαν λείψει. Είδα ανθρώπους καθαρούς που με έκαναν περήφανη. Είδα ανθρώπους που μας ένωσε ο θάνατος κι η μάχη για ζωή...Έπεσα στην αγκαλιά του πρώτου μεγάλου εμπνευστή κι εκπαιδευτή μου κι ένιωσα ευγνωμοσύνη γιατί είχα την ευκαιρία δεκαπέντε χρόνια μετά να του πω αυτό που δεν του είπα ποτέ. Ευχαριστώ για την σκληρή φροντίδα που μου δίδαξες...
Ευχαριστώ, ευχαριστώ, ευχαριστώ!

Έψαχνα αυτή την ευκαιρία κι εκείνος με το φευγιό του, μου την έδωσε. Κλαίγαμε κι οι δυο αγκαλιασμένοι. Τι ευγνωμοσύνη εκείνη η αγκαλιά.
...κι από την άλλη, τι κρίμα, τι κρίμα ρε φίλε...να λείπεις από τη γιορτή σου...

Νομίζεις πως έχεις το χρόνο. Πάντα στη ζωή νομίζεις πως έχεις το χρόνο...και δεν είναι αλήθεια! Έφυγα με την εικόνα των αγαπημένων μου στα μάτια και τον κούφιο ήχο του χώματος σαν έπεσε πάνω στο ξύλο...Υγρό μαλακό χώμα που έπιασα με τα γυμνά μου χέρια...Το τελευταίο μου δώρο σε εκείνον...Μια χούφτα χώμα αντί για αγκαλιά. Τι κρίμα, τι κρίμα Θεέ μου...

Έφυγα τρέχονας μέσα στη βροχή για να προλάβω και πάλι...Να προλάβω την ζωή μου, που έτρεχε!μα, τι νόημα είχαν όλα αυτά; 

Γιατί δεν κάναμε μια μεγάλη γιορτή; Γιατί το family δεν είχε κι εκείνον μέσα; Γιατί μας ενώνει ο θάνατος; Γιατί μαζευόμαστε όλοι  για να αποχαιρετήσουμε κάποιον και στην καθημερινότητα μας δεν προλαβαινουμε ούτε να μιλήσουμε μαζί του στο τηλέφωνο...

Οδηγούσα  βιαστικά μέσα σε βουβές σκέψεις όταν ξαφνικά κι απροειδοποίητα με χτύπησε ένας πόνος σαν τοίχος. Άρχισα να κλαίω μέσα στο αμάξι. Να κλαίω, να κλαίω, να κλαίω γοερά...με εκείνο το απαρηγόρητο συναίσθημα που είχαμε σαν ήμασταν παιδιά.  

Για όλα όσα εκείνος έχασε. Για όλα όσα δεν θα προλάβει. Για όλα όσα δεν θα δει. Για τα χρόνια που χάθηκαν. Για το ότι ήθελα να είμαι με  εκείνους που θεωρούσα οικογένεια μου. Για όλα όσα δεν του είπα. Για όλα όσα δεν του έδειξα...Για την αγκαλιά που δεν πρόλαβα, γιατί νόμισα πως είχα το χρόνο...Γιατί  το νόμισα αυτό γαμώτο;

Είκοσι λεπτά δράματος και μετά σκούπισα βιαστικά τα δάκρυα κι η ζωή πήρε πάλι το προβάδισμα καθώς έμπαινα στην καθημερινότητα και στις ζωές άλλων ανθρώπων...που εκείνη την στιγμή ήταν προτεραιότητα μου.

Η μέρα μεγάλη και βαριά...υγρή και σκοτεινή κι ατελείωτη...και μετά, σαν πέσει η νύχτα, γυρνάς σπίτι και εκεί μακριά βλέπεις τα φώτα μιας πόλης που γεμίζουν με ένταση το απόλυτα σκοτεινό στερέωμα. Σαν μια απατηλή γιορτή εκεί μακριά..."Τι όμορφα εκεί έξω"...Μια φράση που για πάντα θα μου θυμίζει την Ιθάκη που αγάπησα κι ήταν κι εκείνος μέρος της...Τι όμορφα εκεί έξω...

Σέρνεις τα πόδια σου ως το κρεββάτι και βουλιάζεις στο ζεστό σου στρώμα κι εκεί με κλειστά βλέφαρα μπαίνεις στα σκοτάδια του μυαλού και χαμογελάς στις σκιές...γιατί θυμάσαι. Θυμάσαι την ένταση και τις φωνές. Θυμάσαι τα γέλια και τα κλάματα. Θυμάσαι λέξεις και χέρια και μάτια και χαμόγελα. Θυμάσαι δάκρυα. Θυμάσαι μια άγρια δυνατή νιότη. Θυμάσαι ηλιοφώτιστους Χειμώνες και βροχερά Καλοκαίρια...

Θυμάσαι στιγμές και ανθρώπους και αγκαλιές και το σώμα σου γελάει. Γελάει ευτυχισμένο. Ευτυχισμένο που πονάει γιατί αυτό σημαίνει πως ένιωσε, πως έζησε, πως μέθυσε από την αγάπη και την φιλία και τη ζωή...και το σώμα σου πονάει από μια έλλειψη ανείπωτη...

κι έτσι μόνη στο σκοτάδι της νύχτας θυμήθηκα τα λόγια του Winnie the Pooh από το παραμυθάκι που διάβαζα στα αγόρια μου σαν ήταν μικρά..."Πόσο τυχερός είμαι που έχω κάτι, που κάνει το αντίο τόσο δύσκολο!"

Οι άνθρωποι μετριούνται με το κενό που άφησαν σε αυτούς που τους αγάπησαν...και το κενό του μεγάλο...Ξέρω πως πάλεψε με λύσσα να ζήσει, όπως πάλεψε με λύσσα για τα δικαιώματα των κρατουμένων μέσα από το Πρόγραμμα του ΚΕΘΕΑ "Προμηθέας" που δημιούργησε για τους φυλακισμένους και αγάπησε σαν παιδί του, όπως μου είχε πει κάποτε σε μια στιγμή τρυφεράδας. Μάχιμος κι αγωνιστής μέχρι τέλους!

Κέρδισες ένα χειροκρότημα και μια γιορτή φίλε...κι εμείς, εμείς κερδίσαμε έναν πόνο. Έναν πόνο απύθμενο κι αυτό μας κάνει τυχερούς!

Ξημέρωσε Παρασκευή αγαπημένοι. Ξημέρωσε γιορτή...Ας κοιταχτούμε. Ας μετρηθούμε. Ας σταθούμε κοντά, γιατί μας ενώνει η Αγάπη...και μπορεί η αγάπη να είναι ένα "ταξίδι από πληγή σε πληγή"...

μα αν την φοβηθείς γιατί τρομάζεις με τον πόνο...θα χάσεις. Θα χάσεις γιατί η Αγάπη είναι κι ένα "ταξίδι από γιορτή σε γιορτή" κι "έξω οι δρόμοι αναπνέουν διψασμένοι, ανοιχτοί"... Ακούς; Διψασμένοι κι ανοιχτοί για σένα. Μην μασάς. Μην φοβάσαι. Μην κάνεις πίσω. Ζήσε τη γιορτή. Μην κοιτάς από μακριά τα φώτα. Μπες μέσα τους. Μην χάσεις την ευκαιρία! Την ευκαιρία σου...Την ευκαιρία να βάλεις φωτιά σε ότι σε καίει, σε ότι σου τρώει την ψυχή!
Την ευκαιρία που για εσένα υπάρχει ακόμα, γιατί υπάρχει κάτι που δεν έχει χαθεί...

Την γαμημένη ευκαιρία που δεν έχουν όλοι! Την γαμημένη ευκαιρία που δεν έχει εκείνος!

Γι' αυτό βάλε το τραγούδι τέρμα και χόρεψε...Χόρεψε ακούς; Χόρεψε γιατί μπορείς! Τραγούδα δυνατά. Δυνατά!!! να ακουστεί στον ουρανό. Γιατί μπορείς!

...και μετά, βάλε μπουρλότο σε όλα, γιατί μπορείς. Ακούς; Βάλε μπουρλότο...

...σου άξιζε μια καλύτερη, μια πιο χαρούμενη γιορτή...μα πετάς πια ελεύθερος, πάνω από τη λεύκα που θα 'χει για πάντα χαραγμένο το όνομα σου...Τι κρίμα...Τι κρίμα Χρήστο...

Άρθρο του Χαράλαμπου Πουλόπουλου πρώην Διευθυντή ΚΕΘΕΑ για τον Χρήστο.

Η φωτιά του Προμηθέα.

                                                                                                               Κατερίνα