Η Φύση κι η Οικογένεια.

Η πρώτη φορά που έκανα σκι θα μου μείνει αξέχαστη. Ακόμη αναρωτιέμαι πως έγινε και δεν έσπασα το σβέρκο μου! Υποθέτω πως εκείνη την ημέρα ο φύλακας άγγελος μου είχε πολλή δουλειά!

Άσχετη και ανίδεη ακολούθησα με ενθουσιασμό έναν καλό φίλο κι ανεβήκαμε παρέα στην μπλε πίστα στα τρία πέντε πηγάδια. Εκείνος δεινός σκιέρ εξαφανίστηκε κι έμεινα εγώ εκεί στο χάος ολομόναχη χωρίς να σκεφτώ στιγμή ότι δεν θα κατέβω, ότι κινδυνεύω, ότι θα πάθω κάτι...

Θα τσουλήσω και θα φτάσω...έτσι σκέφτηκα....και τσούλησα...

Φίλε μου έκανα ένα τρίωρο μπορεί και τετράωρο να κατέβω, μια διαδρομή είκοσι λεπτών. Έπεφτα, σηκωνόμουν, έχασα τα μπατόν τα σκι, τα μυαλά μου. Εννοείται πως δεν φορούσα αδιάβροχα ρούχα κι είχα γίνει μούσκεμα.  Τα χέρια μου και τα πόδα μου ήταν μουδιασμένα από το κρύο και πονούσαν αφάνταστα από τις απανωτές απίθανες σαβούρντες. Έπεφτα κι άκουγα την εσωτερική μου φωνή. Αλλού χέρια, αλλού πόδια, αλλού μυαλά. Σαν διαλυμένο playmobil.  Τελικά όταν έφτασα κάτω έμοιαζα με ανθρώπινος κρύσταλλος. Κάτασπρη από το στρώμα πάγου που είχα ως και στα ματόκλαδα μου!

Τραγική εικόνα. Έτρεμα, τρέκλιζα, πονούσα αφάνταστα. Οι υπόλοιποι έπιναν, έτρωγαν και χαζολογούσαν...κανείς από την παρέα δεν με έψαξε, δεν ανησύχησε, θα μπορούσα να είχα αφήσει τα κοκαλάκια μου σε εκείνο το βουνό...καθάρματα!

Η εμπειρία ήταν τόσο επίπονη και φριχτή που την επόμενη μέρα με έπιασε λύσσα. Ξανά σκι, ξανά πάνω, ξανά τούμπες, ξανά πόνος. Ξανά και ξανά....

Ήμουν εικοσιπέντε και κάπως έτσι μπήκε στη ζωή μου, ένας ακόμη έρωτας...

Είχα ψιλοκολλήσει, δεν ξέρω γιατί. Από πείσμα, από ενθουσιασμό, από βλακεία. Πάντως ένιωθα αυτή η σχέση με τις χιονισμένες πλαγιές να μεγαλώνει μέσα μου και εξοπλίστηκα λιγάκι με πιο σωστά ρούχα, έκανα και ένα δυο μαθήματα και κάθε χρόνο έκανα μια τουλάχιστον απόλυτα ρεζιλευτική εξόρμηση. Κάθε χρόνο ένα Σαββατοκύριακο το περνούσα στο βουνό, τρώγοντας τούμπες. Συνήθως πήγαινα με την δουλειά σε ομάδες ή με το τρελό μου αγόρι που καμία σχέση δεν έχει με αυτά τα παλαβά, απλά άραζε στον ήλιο και με περίμενε...

Έπαιρνα δάσκαλο, φρέσκαρα τα βασικά και μετά βουρ στον πατσά. Έλεγα πως δεν θα μάθω ποτέ κι εδώ που τα λέμε δεν έμαθα. Ερασιτέχνιδα σχεδόν σε όλα, ερασιτέχνιδα και σ΄αυτό!

Θυμάμαι μια χρονιά εκεί στα πρώτα ρεζιλίκια μου, έριχνα ξανά και ξανά όλο τον κόσμο από τα μικρά lift. Τους παρέσυρα όλους.
Προσπαθούσαν να με σηκώσουν εκπαιδευτές, έρχονταν σκιέρ να με βοηθήσουν αλλά κανείς δεν τα κατάφερνε. Έκλαιγα από τα γέλια. Σταμάτησαν τα lift θυμάμαι για εμένα. Όλο το σύστημα κατέρρευσε...Αμάσητη εγώ συνέχιζα να ανεβοκατεβαίνω παγωμένη και κρυσταλλωμένη...είχα νιώσει κάτι βλέπεις...κάτι αλλιώτικο κι είχα γοητευθεί! Απορώ κι εγώ πως δεν ένιωθα ντροπή, με όλον αυτό τον κόσμο να με κοιτά και να με βρίζει...Ακόμη αναρωτιέμαι!

Μιαν άλλη χρονιά ανέβηκα και πάλι με όλο μου το θράσος στην μπλε πίστα. Είχε μια απίθανη λιακάδα και όλο το σαλέ ήταν γεμάτο με κόσμο. Εκατοντάδες άνθρωποι αραχτοί έπιναν τον καφέ τους στον ήλιο. Ανάμεσα τους και η δική μου ομάδα της Θεραπευτικής Κοινότητας Ιθάκη.

Την ώρα που κατέβαινα  όλοι είχαν την καταπληκτική θέα της πίστας μπροστά τους κι εκεί ψηλά στάθηκα με στυλ αξεπέραστο στην άκρη της πλαγιάς κι ύστερα έδωσα ώθηση κι άρχισα να κουτρουβαλάω. Σε πλήρη έκθεση. Δεν μπόρεσα να σηκωθώ ούτε για μια αξιοπρεπή στροφή. Έκανα όλη την πίστα σε βαρελάκια. Από πάνω μέεεεχρι κάτω στο τέλος της.
Δεν ήξερα ποια είμαι από το κουτρουβάλημα....και μόλις έφτασα σαν σφουγγαρόπανο στο τέρμα όλο το σαλέ ήταν όρθιο και με χειροκροτούσε....Βαθιά υπόκλιση, με χρώμα βαθύ βυσσινί στα μάγουλα και ξανά πάνω!

Θα την κατέβω τη γαμημένη...θα την κατέβω!

Και την κατέβηκα....Τρία πέντε Πηγάδια, Βασιλίτσα, Καιμάκ Τσαλάν, Ελατοχώρι...άφησα παντού τα άτσαλα, πονεμένα μου χνάρια!

Παρόλο που αυτή είναι δική μου τρέλα το τρελό αγόρι ακολουθεί κι έτσι, προσπαθούμε κάθε χρόνο να κάνουμε κάποιες μονοήμερες έστω εκδρομές σε χιονοδρομικά γιατί ήθελα τα παιδιά να εξοικειωθούν με το άθλημα. Έχουμε πια ζεστά σωστά ρούχα για να μένουμε στεγνοί και να απολαμβάνουμε το χιόνι χωρίς να παγώσουμε.

Όταν ήταν πιο μικρούληδες πήραμε δασκάλους για να μάθουν τα βασικά και μετά όταν άρχισαν να γλιστρούν λίγο λίγο κι αρχίσαμε να ανεβαίνουμε και να τολμάμε όλο και πιο πολύ....

Εγώ δηλαδή γιατί ο μπαμπάς τους απολαμβάνει το να μας παρακολουθεί από μακριά και βρήκε τον τρόπο να χαίρεται διαφορετικά τέτοιες εκδρομές μαζί τους.

Αναρωτιέμαι τι είναι αυτό που με γοήτευσε τόσο πολύ στο σκι και θέλω τα παιδιά να το αγαπήσουν και νιώθω πως είναι αυτή η τρομερή αίσθηση, πως όλη αυτή την ταχύτητα την αναπτύσεις με  τα δυο σου πόδια. Πως όλο αυτό που ζεις το καταφέρνεις με το σώμα σου κι η αδρεναλίνη είναι τόση που νιώθεις υπέροχα δυνατός.  Αυτή η απίθανη αίσθηση του αέρα στα πρόσωπο, είναι μοναδική.

Ήθελα τόσο πολύ τα παιδιά να το νιώσουν αυτό που τον μικρό τον πίεσα παραπάνω κι ενώ ο μεγάλος το ένιωσε κατευθείαν ο μικρός χρειάστηκε περισσότερο χρόνο.
Έμενε κολλημένος στο προβληματικό κομμάτι κι αρνούνταν να συνεχίσει, μέχρι που σταμάτησα να τον ενοχλώ και φέτος για πρώτη φορά μόνος του, βρήκε τα πατήματα του και στην πρόσφατη εκδρομή μας στο Ελατοχώρι τόλμησε να δοκιμάσει μόνος του στην παιδική πίστα και μετά από μερικές επιτυχημένες κατεβασιές...ήξερα. Ήξερα πως το είχε νιώσει. Είδα την λάμψη στα μάτια, την ένταση στη φωνή, την αυτοπεποίθηση στο σώμα και τον ρώτησα αν θέλει να δοκιμάσει την μεγάλη πίστα μαζί μου...

Λίγο πριν κατεβαίναμε την μπλε με το μεγάλο μου γιο και τις ανιψιές μου. Γελούσαμε, μιλούσαμε, ανακαλύπταμε.

Το Ελατοχώρι έχει εύκολες και βατές πίστες και πραγματικά απολαυστική θέα...

Και μπορεί η παρέα, με τα μεγάλα πια παιδιά να έχει άλλη γοητεία, όταν λίγο μετά ανέβηκα με τον μικρό μου ένιωσα τόσο διαφορετικά γιατί ήταν η πρώτη του αληθινή κατάβαση!
Μπορεί να πηγαίναμε αργά και μαλακά σαν χελωνίτσες μα ήταν μια εμπειρία μαγική για εμένα γιατί με εμπιστεύτηκε, μα περισσότερο γιατί εμπιστεύτηκε τον εαυτό του. Γιατί ένιωσε...Ένιωσε αυτή την υπέροχη αίσθηση την δύναμης του να μπορείς να γλιστράς τόσο γρήγορα με τα δυο σου πόδια!

Ξέρω πως τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα αποκτήσουν τις δικές τους αγάπες, τις δικές τους καλές ή κακές συνήθειες, μα το δικό μου δώρο θέλω να είναι αυτό. Η επαφή με τη φύση, η σύνδεση με το σώμα τους και η αδρεναλίνη που αυτό μπορεί να τους προσφέρει.

Ξέρω πως πιθανά, θα περάσουν από το στάδιο όπου διασκέδαση θα σημαίνει καφετέρια ή ταβέρνα, αδράνεια κι ανία, ποτά ξενύχτια και ζόρικες συνήθειες, ίσως και τσιγάρο. 

Το ίδιο συνέβη και σε εμένα...όμως ξέρω πως το σώμα τους θα έχει μέσα του κρατημένη μια μνήμη. Την μνήμη του παγωμένου αέρα στο πρόσωπο. Την μνήμη του ολοζώντανου δυνατού σώματος που ανεβαίνει, κατεβαίνει, γλιστράει, μοχθεί και παίρνει ικανοποίηση από αυτό!

Την μνήμη του ανέμου ανάμεσα στα δέντρα, του χιονιού να μαστιγώνει το πρόσωπο και τον υπέροχο ήχο της μοναξιάς καθώς τα σκι γλιστρούν με θόρυβο πάνω στο παγωμένο χιόνι....Κι αυτή η μνήμη θα είναι σωτήρια γιατί μια μέρα όποια κι αν είναι η ζωή τους θα την αναζητήσουν ξανά!

Όπως την αναζήτησα κι εγώ μέσα στην φύση που έμαθα από παιδί να λατρεύω και να αφουγκράζομαι...

Ξέρω πως οι άνθρωποι αποφεύγουμε και λέμε πως δεν μας αρέσουν πράγματα στα οποία συνήθως δεν είμαστε καλοί.  Δεν μας αρέσουν συνήθως πράγματα στα οποία δεν τα καταφέρνουμε...Γι' αυτό είναι τόσο σημαντικό να προσπαθούμε για κάτι μέχρι να το καταφέρουμε έστω και λίγο. Μέχρι να πάρουμε μια μικρή γεύση, μια τζούρα ικανοποίησης και μετά...μετά όλα μπορούν αν συμβούν!

Ο μικρός που μέχρι πέρσι έλεγε πως μισεί το σκι φέτος μου ζήτησε να μπει σε ομάδα...με μια μόνο μικρή δόση αδρεναλίνης. Ήταν μια στιγμή θριάμβου όλο αυτό και με συγκίνησε, γιατί θυμήθηκα εμένα και πόσο μόχθησα γι' αυτή τη μικρή στιγμή του δικού μου θριάμβου. Πόσο την έψαχνα, πόσο ανάγκη την είχα εκεί στα επίμονα νιάτα μου.

Γιατί τελικά,  δεν τα κάνουμε όλα στη ζωή με στόχο την επιτυχία και το κύρος και τις επιδόσεις. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος σε όλα. Μπορεί να είσαι απλά καλός για να απολαύσεις μικρές χαρές. Δεν χρειάζεται στην ζωή πάντα να μπορείς να κατεβαίνεις τις μαύρες πίστες...αρκεί να μπορείς να χαρείς τις πράσινες....Τις εύκολες, τις βατές.Αυτές που αντέχεις  να απολαύσεις.
Μπορεί απλά να είσαι καλός. Κι αυτό αρκεί για να καταφέρεις πολλά, γιατί κάποια πράγματα τα κάνουμε για τη χαρά...και ως γνήσια ερασιτέχνιδα ξέρω πως την χαρά την βρίσκεις μόνο αν δεν την εγκαταλείψεις.

Γιατί η χαρά είναι πάντα εκεί.

Πριν λίγες μέρες λοιπόν όλοι μαζί με την παρέα των γνωστών τρελών κι αγαπημένων ξαδερφιών μας,  βρήκαμε την χαρά στο Ελατοχώρι μια ημέρα που ξεκίνησε με λαμπερό ήλιο κι έκλεισε με πυκνή ομίχλη!

Και μετά την μπόλικη δόση χαράς κι αδρεναλίνης με μάγουλα ξαναμμένα και παγωμένοι αράξαμε στα χιόνια και κάναμε το δικό μας πικ νικ...με μπόλικες ιστορίες γέλιου από τις επικές μας καταβάσεις και τούμπες. Με κρασάκι ακόμη κι έτσι στα όρθια και λουκάνικα παγωμένα μα υπέροχα νόστιμα, γιατί όλα αυτά τα κάνει σημαντικά η χαρά κι η παρέα!

Το απόλυτο κλείσιμο όμως ήταν ο καφές που μας περίμενε αμέσως μετά, στο πατρικό με το τζάκι αναμμένο και τις πίτες και τα γλυκά της μαμάς φρέσκα και μοσχομυριστά!

Αυτές οι μνήμες είναι τόσο πολύτιμες που τις κρατάμε όλοι σαν φυλαχτό! Κι όταν θα χωριστούμε κάποτε σε λίγα χρόνια αυτές τις μνήμες θέλω να κρατούν μέσα τους για να ξαναγυρνούν στα βουνά, τις θάλασσες και τις ρεματιές που τους χάρισαν τόση χαρά και ξεγνοιασιά και να ξαναγυρνούν στην οικογένεια που τους χάρισε τόση ασφάλεια και φροντίδα!

Γιατί τελικά αυτές, είναι οι ουσιαστικές μας δασκάλες. Οι πιο σταθερές κι αληθινές βάσεις στη ζωή μας. Η Φύση κι η Οικογένεια. 

Καλημέρα αγαπημένοι....

                                                                                                                      Κατερίνα