Απολαμβάνω το να είμαι σπίτι μαζί τους. Απολαμβάνω το να ακούω τον μικρό να παίζει και να παρκάρει παντού τα μικρά του αυτοκινητάκια, ενώ ακούγεται η φωνή του μεγάλου να τραγουδάει από το δωμάτιο του ή να γελά δυνατά μιλώντας στο τηλέφωνο με τους φίλους του.
Απολαμβάνω το να ψήνω μπισκότα και κέικ κι απολαμβάνω το βραδινό μας κρασί με το τρελό μου αγόρι, την ώρα που ησυχάζει η πλάση κι έχουμε την ευκαιρία, να μιλήσουμε, να πούμε τα δικά μας να δούμε ταινία και μετά να ψιλοδιαφωνήσουμε για λεπτομέρειες της...Πάντα διαφωνούμε είμαστε τόσο διαφορετικοί!
Απολαμβάνω τα μεγάλα γευστικά πρωινά μας ή τους μοναχικούς πρωινούς καφέδες μου, παρέα με το ράδιο και το βλέμμα καρφωμένο στο τοπίο έξω από το παράθυρο.
Απολαμβάνω τα Σαββατοκύριακα, τα ρουφάω, τα ζω ως το μεδούλι...κι ύστερα έρχονται οι Δευτέρες και ψάχνω από κάπου να πιαστώ...και πιάνομαι από λεπτομέρειές. Από βλέμματα, από λόγια, από χέρια, από στιγμές που μου φαίνονται ξεχωριστές. Μια αχτίδα φωτός, μια αλλιώτικη καλημέρα, ένα χάδι στο κεφάλια των σκυλιών μας...
Απολαμβάνω να ψάχνω...Απολαμβάνω να βρίσκω. Απολαμβάνω να υπάρχω σε έναν κόσμο πολύπλοκο και τόσο απλό...
Η καρδιά του Χειμώνα μου φαίνεται πάντα τόσο μεγάλη.Τόσο ατελείωτη και μακριά και χωρίς νόημα...Γιαυτό αυτή την περίοδο ψάχνω πιο πολύ.Αναζητώ περισσότερο και προσπαθώ να βρίσκω περισσότερες στιγμές να απολαμβάνω! Κι αυτό ακόμη είναι κουραστικό....Σκέτος καταναγκασμός.
Πάντα σκεφτόμουν πως η περίοδος που θα ήθελα να φύγω από τη ζωή όταν εκεί περίπου στα εκατόν δύο πεθάνω...θα είναι η καρδιά του Χειμώνα...Στην καρδιά του σκληρόκαρδου γίγαντα.Με τα χιόνια και τους παγετούς και το ατελείωτο κρύο!
Αυτά σκεφτόμουν κι εκείνο το κρύο πρωινό που σηκώθηκα να πάω για τρέξιμο πριν ξεκινήσει η μέρα μου κι από το παράθυρο μου είδα αυτό....Το μαγικό μου τοπίο! Η ομίχλη, η παγωνιά, η σιωπή του πρωινού...κι ήταν όμορφα. Όμορφα πολύ μέσα στην καρδιά του χειμώνα...
Δεν μπόρεσα να τρέξω πολύ γιατί ένιωσα αδιαθεσία. Εκνευρίστηκα και γύρισα σπίτι με βήματα βαριά γιατί πήγε χαμένη η πρωινή μου προπόνηση και σε όλο το μονοπάτι μου έβλεπα τις σταγόνες της πρωινής βροχής να στραφταλίζουν πάνω στα κλαδιά.
Σαν να είχαν γεμίσει τα δέντρα με μικρά κρυσταλλένια σκουλαρικάκια. Μαγεύτηκα με την ομορφιά που μπορούσα να δω. Αν έτρεχα απλά θα την προσπερνούσα. Ο εκνευρισμός εξανεμίστηκε στο λεπτό. Σταμάτησα σε ένα ακόμη κλαδί, σε ένα ακόμη υγρό κρυσταλλάκι να παρατηρήσω τον ήλιο να τρυπώνει και να αντανακλά μέσα του. Εκεί μέσα, σε εκείνη τη μικρή σταγόνα κατοικούσε ο ίδιος ο Θεός.
Σαν να είχαν γεμίσει τα δέντρα με μικρά κρυσταλλένια σκουλαρικάκια. Μαγεύτηκα με την ομορφιά που μπορούσα να δω. Αν έτρεχα απλά θα την προσπερνούσα. Ο εκνευρισμός εξανεμίστηκε στο λεπτό. Σταμάτησα σε ένα ακόμη κλαδί, σε ένα ακόμη υγρό κρυσταλλάκι να παρατηρήσω τον ήλιο να τρυπώνει και να αντανακλά μέσα του. Εκεί μέσα, σε εκείνη τη μικρή σταγόνα κατοικούσε ο ίδιος ο Θεός.
Μπροστά μου οι μυγδαλιές. Οι κερασιές .Οι ροδακινιές, μπουμπουκιασμένες. Μπροστά στα μάτια μου το θαύμα με όλη του την απλότητα. Αντέχεις να το δεις.Αντέχεις να το ακούσεις;
Θυμήθηκα τα λόγια του αγαπημένου Λουντέμη...
"Οι κερασιές θ ανθίσουν και φέτος… και φέτος θα γεμίσουν γλυκούς καρπούς, άνθη και φύλλα, και μοσκοβολιά. Κι όλα θα γίνουν όπως πάντα."
Πόση ανακούφιση, πόση ασφάλεια κλείνει αυτό το ..."όπως πάντα"... Πόση γαλήνη έχει αυτή η αίσθηση πως ότι και να γίνει στον κόσμο αυτό...οι κερασιές θα ανθίσουν. Πάντα θα ανθίζουν. Πάντα...
Ακόμη κι όταν η ζωή φέρνει τα πάνω κάτω. Ακόμη κι όταν συμβαίνουν όλα τα αδιανόητα του κόσμου. Ακόμη και τότε οι κερασιές, κι οι μυγδαλιές σαν έρθει η ώρα τους ανθίζουν...και γεμίζουν μαγεία τα μάτια ενός ανθρώπου που θα σταθεί εκεί στην άκρη του δρόμου, ένα υγρό κρύο πρωινό για να παρατηρήσει με περιέργεια τα μπουμπούκια να μεγαλώνουν και τις σταγόνες της βροχής πάνω τους να λαμποκοπούν στον ήλιο κάνοντας τα διαμαντένια. Αυτή μα ήρεμη αίσθηση της συνέχειας, γαληνεύει την ψυχή. Γιατί τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει έναν σπόρο από το να σκάσει μέσα από τη γη.Τίποτε δεν μπορεί να σταματήσει ένα μπουμπούκι από το να ανθίσει. Κανένας φόβος, κανένας θυμός...Καμιά καταστροφή...
Όλα σα να ξέρουν τον ρόλο τους σε τούτο τον κόσμο και τον ακολουθούν πιστά. Όλα, εκτός από το πιο λογικό πλάσμα του Πλανήτη...Όλα τα πλάσματα , εκτός από τον άνθρωπο...που ξεχνά να εμπιστευτεί και αντιστέκεται σε κάθε αλλαγή...
Μα ότι κι αν γίνει. Ότι κι αν φέρει ετούτη η ζωή...οι κερασιές θα ανθίζουν κάθε χρόνο, όπως πάντα...και θα σημάνουν τον έρωτα και τη ζωή και την ελπίδα.
Και θα σημάνουν ένας τέλος ανακουφιστικό. Το τέλος του Χειμώνα.Το τέλος του σκοταδιού. Γιατί οι κερασιές μπουμπούκιασαν κι αυτό σημαίνει πως θα ανθίσουν. Πως θα απλώσουν τα πέταλα στο φως και θα γεμίσει χρώματα και μυρωδιές η πλάση...όπως κάθε χρόνο. όπως πάντα...κι αυτό το "όπως πάντα" είναι πολύτιμο γιατί, μυρίζει αιωνιότητα...
Καλημέρα αγαπημένοι. Σήμερα σταθείτε να παρατηρήσετε για δέκα μόνο δευτερόλεπτα, ένα μπουμπούκι σε ένα δέντρο...μόνο δέκα δευτερόλεπτα αρκούν για να αγγίξουμε το φως με την σκοτεινιασμένη ψυχή μας...Γιατί η ζωή κυλά...όπως πάντα, έτσι απλά...
Κατερίνα
2 σχόλια:
''Όπως πάντα... '' , μακάρι να το θυμόμαστε αυτό! Όλα θα γίνουν, όλα έχουν το δρόμο τους... ότι κι αν κάνουμε, όσο κι αν πιέσουμε ή πιεστούμε, όλα, μα όλα... έχουν το δρόμο τους ! Καλημέρα όμορφη μου.
Η ζωή στέλνει κάθε φορά τα μηνύματά της κι εμείς, ω εμείς, το μόνο που καταφέρνουμε να κάνουμε είναι να τα προσπερνάμε... Κι έπειτα αναρωτιόμαστε και αναζητούμε ένα, ένα σημάδι της μόνο. Μπροστά μας, δίπλα μας, κάτω από την ανάσα μας όσα εκείνη με συνέπεια κάθε φορά μας στέλνει... Υπέροχο κείμενο, Κατερίνα, υπέροχο!!!
Δημοσίευση σχολίου