Μιλώντας για τα Όρια στα παιδιά!

Λίγες μέρες πριν ξαναγύρισα σε παλιά λημέρια και συνάντησα το δημιουργικό κορίτσι του ιντερνετικού ραδιοφώνου την Δέσποινα Κανάκογλου και στο όμορφο studio του GiatiOxi , τα είπαμε για μια ακόμη φορά και το θέμα μας ήταν Το όρια στην σχέση μας με τα παιδιά μας!

Ένα θέμα που σε συναντήσεις με γονείς είναι πραγματικά από τα πιο δημοφιλή!

Photo byNic Bisseker

Το έχω ξαναπεί πως εγώ δεν έχω την εμπειρία να δουλεύω με παιδιά, δεν έχω την εκπαίδευση. Όμως έχω την εμπειρία του να δουλεύω με ανθρώπους που έχουν υπάρξει παραμελημένα, κι ανορίωτα παιδιά και έχουν βιώσει πια στο πετσί τους τον πόνο, ως διαλυμένοι ενήλικες...Κι επειδή όπως είπε κι ο Frederick Douglass είναι  ευκολότερο το να εκπαιδεύσεις ένα δυνατό  παιδί από το να "φτιάξεις" έναν διαλυμένο ενήλικα, πρέπει να μάθουμε να διαλέγουμε τις λέξεις μας με περισσότερη προσοχή!

Αυτά και πολλά άλλα είπαμε με την Δέσποινα και περάσαμε όμορφα και αναλύσαμε και γελάσαμε κι απολαύσαμε όλη την διαδικασία όπως κάθε φορά.

Μπορείτε να ακούσετε όλη την εκπομπή εδώ: Τα όρια στα παιδιά.... 

και βέβαια μπορείτε στο GiatiOxi  να βρείτε και να ακούσετε όλες τις προηγούμενες συζητήσεις μας μα κι άλλες εξαιρετικά ενδιαφέρουσες συζητήσεις που αφορούν τα πάντα. Από ψυχολογία, μέχρι αθλητισμό κι ότι άλλο φανταστείτε!

Σας καλημερίζω λοιπόν και σας στέλνω την αγάπη μου κι ευχές για ένα όμορφο Σαββατοκύριακο....

Σύντομα, πολύ σύντομα θα σας παρουσιάσω το νέο μου βιβλίο....μα όχι τώρα...Σύντομα. Προς το παρόν σας αφήνω παρέα με την φωνή μου αυτή τη φορά κι όχι με τις λέξεις μου....

Καλημέρα. Καλημέρα. Προσέχω για να έχω όπως λέμε και στην εκπομπή με την Δέσποινα, γιατί τα όρια δεν είναι απαγορευτικοί φράχτες, μα προστατευτικά πλαίσια...Ας μην τα φοβηθούμε!

                                                                                                                                Κατερίνα

If I Ever Leave This World Alive

Ήταν μια ημέρα ηλιόλουστη, γεμάτη φως. Ένας πρωινός καφές  στη λιακάδα, με έναν φίλο αγαπημένο. Τον περίμενα μέσα στο αμάξι μπροστά στη θάλασσα ακούγοντας Imagine...Αγαπώ τον Imagine, ιδίως τα πρωινά. Έκανε εκπομπή ο αγαπημένος Σερβετάς  και έλεγε πως ο  Ιούλιος Καίσαρας μια μέρα πριν τη δολοφονία του είχε πει, πως ο καλύτερος θάνατος είναι ο απροσδόκητος...Γέλασα!
Η θάλασσα απέναντι μου υπέροχα γαλήνια. Ύστερα έβαλε ένα τραγούδι που αγαπώ. Τερμάτισα την ένταση κι άρχισα να τραγουδάω δυνατά μαζί με τον Dave King των Flogging Molly.

If I ever leave this world alive I'll take on all the sadness That I left behind If I ever leave this world alive The madness that you feel will soon subside So in a word don't shed a tear I'll be here when it all gets weird If I ever leave this world alive

(Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός
Θα πάρω μαζί όλη τη θλίψη που άφησα πίσω μου
Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός
Η τρέλα που αισθάνεστε σύντομα θα υποχωρήσει
Έτσι με μια λέξη μην ρίξετε ούτε ένα δάκρυ
Θα είμαι εδώ όταν όλα θα γίνουν παράξενα

Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός)

Λατρεύω την βραχνή φωνή του και την ένταση του τραγουδιού. Μια θλίψη, μια άγρια χαρά μαζί....κι ύστερα βγήκα από το αμάξι...
Τον είδα παράξενο. Έχουμε τρέξει μαζί σε Μαραθώνιους, σε προπονήσεις. Έχουμε γελάσει, έχουμε μοιραστεί...είχε μια παράξενη σιωπή. "Έχω άσχημα νέα" μου είπε...

Περπατήσαμε δίπλα στη θάλασσα. Γλάροι πετούσαν. Άνθρωποι που έκαναν την πρωινή τους βόλτα. Η θάλασσα υπέροχα ήρεμη κι εκεί μακριά στον καθαρό ουρανό φαινόταν η πόλη λαμπερή. Καθίσαμε στη λιακάδα πίνοντας καφέ και κοιταζόμασταν σαν χαμένοι. Σαν ο κόσμος όλος να είχε απλά σωπάσει. Μόλις είχαμε χάσει έναν φίλο! Κοιταζόμασταν χωρίς να υπάρχει κάτι να ειπωθεί κι είπαμε χίλιες φορές. Τι έγινε; Τι έγινε;...Κι άλλες χίλιες...Τώρα:Τι θα γίνει τώρα;
Πω γίνεται αυτό; Πως γίνεται; Πως;

Λίγες ώρες πριν, με τον φίλο που χάθηκε, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Κάναμε σχέδια για  σεμινάρια που ετοιμάζαμε. Μου έλεγε αστεία και γελούσαμε. Μου έκανε πλάκα με τις υπερβολές μου και λέγαμε χίλια δυο, για όλα αυτά που θα κάναμε και πως και τι και γιατί και πάλι από την αρχή...Γελάσαμε. Γελάσαμε τόσο πολύ! Αυτό θυμάμαι έντονα.Το γέλιο το δικό μου και τον αστειευόμενο δήθεν αυστηρό, δικό του τόνο. Κλείσαμε το τηλέφωνο και μου είπε "φεύγω για προπόνηση θα τα πούμε αύριο".
Δεν γύρισε ποτέ από εκείνη την προπόνηση. Που πήγε το αύριο;

Κοίταζα την θάλασσα, τον απέραντο ουρανό, ανέβηκα περπατώντας  στα αγαπημένα μου χωράφια και μάζεψα εικόνες και σκεφτόμουν πως μόλις είχε καεί μπροστά μου μια βιβλιοθήκη...Έτσι δεν λένε; Πως όταν πεθάνει ένας άνθρωπος είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη; Όλη εκείνη η γνώση.Τα πανέξυπνα μάτια. Το λαμπερό πνεύμα. Η καθαρή ψυχή, με την υπέροχη εν συναίσθηση...χάθηκαν όλα γιατί ένα τακ έχασε το ρυθμό του...Ένα τακ δεν χτύπησε κι η καρδιά έκλεισε ένα σώμα δυνατό. Ένα σώμα που έτρεχε σε υπεραποστάσεις. Ένα σώμα που τερμάτισε Σπάρταθλο και έτρεχε απίθανα χιλιόμετρα σε αμέτρητους σκληρούς αγώνες. Τους σκληρότερους που υπάρχουν!...Κι όλη εκείνη η γνώση. Όλη η ζωή....το γέλιο, οι μνήμες, οι εμπειρίες...που πήγαν όλα;

Κι όλα αυτά που σχεδιάζαμε; Όλα αυτά που έμειναν στη μέση; Κι η αγάπη του; Το κορίτσι του που τον έχασε για πάντα;

Ξέρω...ξέρω...Η ζωή είναι έτσι. Είναι αυτή. Δεν υπάρχουν υποσχέσεις. Δεν υπάρχουν διαβεβαιώσεις και συμβόλαια. Δεν έχουμε το αύριο, μα το τώρα...κι εγώ έψαχνα στο τότε σαν ήταν τώρα και προσπαθούσα να θυμηθώ.Τι του είπα στο τελευταίο μας εκείνο τηλεφώνημα. Πως τον χαιρέτησα; Ήμουν ευγενική; Τον άκουσα; Τον τίμησα; Του έδωσα χαρά; Τι πήρε μαζί του από εμένα;
Περπάτησα ώρες, με χίλιες μπερδεμένες σκέψεις και μετά ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεπάστηκα με την ροζ μαλακή μου κουβέρτα. Ο γιος μου ξάπλωσε δίπλα μου και έβαλε το χέρι μου στο χέρι του, σαν να ήταν εκείνος ο μεγάλος...Έκλεισα τα μάτια. Δεν θα σκεφτώ άλλο. Δεν θα νιώσω άλλο. Δεν θα προσπαθήσω να καταλάβω....δεν....Η ζωή φεύγει! Έτσι απλά. Φεύγει κι οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς σειρά. Ναι. Έτσι απλά. Πράγματα συμβαίνουν. Μην προσπαθείς να καταλάβεις δεν έχει νόημα...
Χτύπησε το τηλέφωνο...το είχα ξεχάσει πως ένα πλάσμα πολύτιμο είχε επαναλάβει σοβαρές εξετάσεις και περιμέναμε αποτελέσματα. Τι είναι καλό ως αποτέλεσμα, σαν η πρώτη διάγνωση είναι μια ολική καταστροφή; Όχι όχι δεν κατάλαβες. Όχι κακή. Δεν μιλάμε για κακή διάγνωση. Μιλάμε για ολική καταστροφή! Τι μπορείς να περιμένεις μετά από μια τέτοια πρώτη διάγνωση λίγους μήνες μετά;
Άκουσα την φωνή της και ξαφνιάστηκα. "Τι έγινε;" Ρώτησα με αγωνία. Μου είπε. Έγινε το αδιανόητο...Το δεύτερο αδιανόητο που άκουγα εκείνη την μέρα!
Το Θαύμα!
Πιστεύεις στα θαύματα;

Οι άνθρωποι είναι θαύματα. Οι ζωές τους. Οι ιστορίες τους!
Μια ημέρα πριν μιλούσα με εκείνη. Το κορίτσι με την ολική καταστροφή που η ζωή της χανόταν. Μισή ώρα μετά μιλούσα με εκείνον.Τον άντρα με ένα σώμα τόσο δυνατό κι υγιές που έτρεχε υπεραποστάσεις....
Μια ημέρα μετά.Την ίδια ακριβώς ώρα, το δυνατό σώμα είχε προδώσει εκείνον και το κατεστραμμένο σώμα είχε κάνει ένα αδιανόητο δώρο σε εκείνη. Την ίαση...
Εκείνη η στιγμή είχε τόση τεράστια ένταση και μαγεία...που άρχισα να κλαίω. Από χαρά από πόνο, από έκπληξη, από θυμό. Ήμουν ευτυχισμένη για το κορίτσι μου και τόσο περήφανη για τον αγώνα της κι ήμουν τόσο θλιμμένη για εκείνον...που τόσο ξαφνικά έπρεπε να πούμε αντίο...Κι εκείνο το γέλιο...εκείνο το γέλιο που χάθηκε;

Άκου! Ξέρω...ξέρω...Έχω γράψει πολλές φορές για τη ζωή που θριαμβεύει και την αξία μιας προσπάθειας. Έχω αναλύσει μέσα μου τι είναι θαύμα....και θαύματα είναι κι οι δυο έτσι νιώθω εγώ κι οι ζωές αυτές οι υπέροχες, για πάντα θα είναι μέσα μου συνδεδεμένες. Αυτά τα καταπληκτικά πνεύματα που συναντήθηκαν κι αιωρήθηκαν μαζί χωρίς να το ξέρουν, μα εγώ σαν να ένιωσα την αιώρηση τους στο χρόνο...

Η ζωή είναι πάντα εδώ. Πάντα. Ειρωνική. Αγέρωχη. Ερωτική. Σκληρή κι όμορφη. Έχει τα σχέδια της. Έχει τους κανόνες της...Ο πρώτος  κανόνας είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες!
Μετά τον θάνατο του, το σώμα μου έκλεισε. Δεν θέλω να βάλω αθλητικά. Δεν θέλω να τρέξω. Ξέρω πως  θα διαφωνούσε. Ξέρω πως δεν έχει σημασία το πως εκείνος έφυγε. Ξέρω πως τίποτε από όσα κάνουμε δεν έχει σημασία, αν δεν είναι  γραφτό να έχει σημασία.

Άκου. Είπα ένα πρωί, στον εαυτό μου. Εγώ όταν έρθει η ώρα μου αυτό θα έχω επιλέξει. Ακόμη κι αν τίποτε δεν θα μπορώ να επιλέξω, θα επιλέξω να φύγω από αυτό τον κόσμο ζωντανή, σαν εκείνον. Να τρέχει τα γαμημένα χιλιόμετρα και να τα καταπίνει σαν άνεμος. Να τρέχει και να αφήνει πίσω του σκόνη. Να ανεβαίνει βουνά και να διασχίζει μονοπάτια και να οργώνει τον δρόμο με τα δυο του γερά πόδια και να γελά στη ζωή και να τη ζει όπως της αξίζει. Ξέπνοα, δυνατά, καθαρά!
Λόγω της δουλειάς μου, έχω πάει σε δεκάδες κηδείες, νέων ανθρώπων που έχουν χαθεί επειδή φλέρταραν με το θάνατο. "Γιαζίκ" έλεγε η Πόντια γιαγιά μου! Κρίμα. "Χαράμι! Χαράμι", θυμάμαι να ψιθυρίζει ένας πατέρας στο γιο του που χάθηκε από την πρέζα. Εκείνη την λέξη δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Χαράμι! Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που πήγαν χαράμι. Που σπατάλησαν την ζωή τους κυνηγώντας τον θάνατο, μέχρι που τον συνάντησαν.
Πρώτη φορά αποχαιρέτησα άνθρωπο που κυνηγούσε τη ζωή. Τη φλέρταρε σαν ερωτευμένος έφηβος. Την αγαπούσε βαθιά, μάθαινε μέχρι το τέλος, έδινε μέχρι το τέλος, μοιραζόταν μέχρι το τέλος και ζούσε, ζούσε, ζούσε δυνατά, ουσιαστικά!

Αυτό το τέλος επιλέγω!  Να φύγω από αυτό τον κόσμο ζωντανός. Υπέροχα ζωντανός. Με μάτια λαμπερά και καθαρά. Να έχω δώσει τις μάχες μου. Να έχω πάρει τα μαθήματα μου. Να μην έχω κρατήσει τίποτα για εμένα. Να μοιραστώ μέχρι τέλους κι ύστερα να πάρω εκείνο τον δρόμο, τον δικό μου και να τον τρέξω δυνατά...
Έβαλα αργά τα παπούτσια μου και μέσα στα αυτιά μου ούρλιαξε η βραχνή Ιρλανδέζικη φωνή με τον πιο ειρωνικό στίχο που υπάρχει. "Αν φύγω ποτέ από αυτόν τον κόσμο ζωντανός..."
Το τραγούδι στο repeat. Στο μυαλό μου, στη σκέψη μου, στην ψυχή μου, η γελαστή του εικόνα. Αυτό θα είναι το δικό μου αντίο και δεν θα κλάψω, μα θα τρέξω. Θα τρέξω μέχρι να μην μπορώ να κλάψω πια...Μέχρι που να μην πονά πια η καρδιά μου μα το σώμα μου κι εκεί μακριά, ο μαγικός Όλυμπος χιονισμένος κι η φύση ολοζώντανη, θα σε χαιρετά. Η μέρα λαμπερή. Η Άνοιξη γύρω παντού. Όλα να ξυπνούν. Όλα να ανθίζουν κι η καρδιά να φουσκώνει. Να φουσκώνει από αγάπη και χαρά. Και τα πόδια να τρέχουν κι οι μυς να καίνε και η καρδιά να χτυπά. Τα δάκρυα να κυλούν και τα χείλη να χαμογελούν και στα αυτιά μου η βραχνή φωνή του να ουρλιάζει τέρμα...τέρμα γαμώτο...

She says I'm okay; I'm alright, Though you have gone from my life You said that it would, Now everything should be all right Yeah should be alright

(Εκείνη λέει, είμαι καλά. Είμαι εντάξει, Αν και έχεις χαθεί από τη ζωή μου Είπες πως έτσι θα γινόταν Τώρα όλα θα πρέπει να είναι εντάξη Ναι, πρέπει να είναι εντάξει)

Καλημέρα αγαπημένοι. Σας κούρασα με τόσο τέλος, μα άλλοι άνθρωποι γύρω μου φεύγουν κι άλλοι επιστρέφουν!
Πιστεύεις στα θαύματα;
Να επιστρέφεις σαν λαβωμένος στρατιώτης. Να έχουν χαθεί όλα και συ να στέκεσαι όρθιος και να δίνεις τον αγώνα σου. Να κάνεις ειρήνη με το θηρίο σου. Να αγαπάς τον πόνο σου, να συγχωρείς τον θυμό σου. Και να γυρνάς πίσω.....και σαν έρθει η ώρα, να φύγεις από την ζωή σαν εκείνον. Σαν δρομέας που μέχρι τέλος δεν εγκατέλειψε τον δρόμο του. Δεν αρνήθηκε τη δοκιμασία του. Την μαγική του διαδρομή! Να φεύγεις γελαστός κι ανέμελος, με ένα κλαδί αγριελιάς στο κεφάλι.
Αυτό να είναι το τεράστιο βραβείο σου, που τίμησες κι αξίωσες την ζωή που σου δόθηκε. Και δεν την πρόδωσες, και δεν της χαρίστηκες, ούτε την φοβήθηκες, μα την έζησες έτσι γενναία κι υπέροχα όπως της αξίζει! Ένα κλαδί αγριελιάς  στεφανωμένο στην ελεύθερη ψυχή σου...

Αντίο Δημήτρη της καρδιάς μας. Οι δρόμοι ερήμωσαν χωρίς εσένα...μα εμείς θα συνεχίσουμε να τους τρέχουμε πια...και για εσένα.

Αυτό το τραγούδι αξίζει να ακουστεί δυνατά αγαπημένοι. Τόσο δυνατά που να σπάσει η ελεύθερη καρδιά σας! Καλημέρα. Καλημέρα. Καλημέρα γαμώτο!
                                                                                                Κατερίνα



Υ.Γ. Γιάννη Σερβετά, imagine...θυμάμαι κάθε λέξη σου από εκείνη την ημέρα και σε ευχαριστώ. Απλά σε ευχαριστώ...

"Αγαπημένε μου μπαμπά"

Οχτώ Μάρτη. Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας. Ημέρα μνήμης και  δεν την γιορτάζω, μα την τιμώ με ένα βίντεο.
Πρόκειται για μια Νορβηγική καμπάνια για την βια κατά των γυναικών. Προκάλεσε εντάσεις, ενστάσεις και πολλά αρνητικά συναισθήματα καθώς κάποιοι πιστεύουν πως είναι υπερβολική δημιουργώντας μια εσφαλμένη εικόνα για τα αγόρια και το αντρικό φύλλο. Υπάρχουν όμως και πολλά θετικά συναισθήματα που θεωρούν πως η καμπάνια είναι εξαιρετικά στοχευμένη και αληθινή.
Ο καθένας βλέποντας το θα βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και θα αποφασίσει για το τι νιώθει.

Εμένα μου το έστειλε ένα κορίτσι υπέροχο που είναι μαμά ενός αγοριού. Ένα κορίτσι που έχει νιώσει στο πετσί της τι σημαίνει το να γεννηθείς γυναίκα και  περιμένοντας πια την γέννηση  της κόρης της ζει  έντονα την διαφορετικότητα του φύλου και το τι σημαίνει τo να είσαι γονιός ενός κοριτσιού...

Όταν είδα το βίντεο έμεινα σιωπηλή. Κοκαλωμένη για ώρα. Ταράχτηκα. Πόνεσα. Ένιωσα. Θυμήθηκα!

Έχω γράψει και λίγα χρόνια πριν το τι σημαίνει για εμένα το ότι Γεννήθηκα Γυναίκα... κι αυτό το βίντεο πέρα από τις όποιες πολιτισμικές ή κοινωνικές διαφορές που μπορεί να προκύπτουν από την διαφορετικότητα της δικής μου χώρας με αυτή την Νορβηγίας,  δεν παύει να είναι ένα αληθινό βίντεο!

Θυμάμαι τον ξάδερφο μου που μεγαλώνει δυο κορίτσια και δυο αγόρια, να λέει πως ένα καλοκαιρινό βραδάκι ήταν στην αυλή καμιά εικοσαριά γυναίκες από είκοσι έως κοντά εβδομήντα χρονών. Έπιναν όλες μαζί το καφεδάκι τους και μοιράζονταν προσωπικές εμπειρίες και τον σόκαρε το γεγονός πως όλες μα όλες ανεξαιρέτως είχαν τουλάχιστον μια ιστορία να διηγηθούν που εμπεριείχε σωματική ή λεκτική βία κι επίθεση σεξουαλικού  χαρακτήρα. Όλες μα όλες...μου είπε, είναι δυνατόν;

Είναι!
Δεν είναι το κανόνας, μα είναι δυνατό! Για σκεφτείτε ένα αγόρι να προχωρά στο δρόμο και να ακούσει  λέξεις πρόστυχες που υποτίθεται πως είναι φλερτ. Πόσες φορές ένας άντρας έτυχε να ακούσει να τον αποκαλουν "μουνάρα"  και να πρέπει απλά να το βουλώσει και να προσπεράσει....
Πόσες φορές έτυχε σε ένα άντρα ή νεαρό αγόρι να τον χουφτώσουν, στο σινεμά, στο δρόμο σαν να είναι αυτό το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... Ακούγεται υπερβολικό; Δεν είναι καθόλου.
Πόσες φορές έτυχε σε ένα άντρα να τριφτεί κάποιος πάνω του στο λεωφορείο ή σε ένα μέρος με πολύ κόσμο όπως μια συναυλία...
Πόσες φορές έτυχε σε έναν άντρα να αλλάξει δρόμο ανεβάζοντας παλμούς,  βλέποντας βράδυ, μια παρέα γυναικών απλά να προχωρά προς το μέρος του.

Αυτά που φαίνονται αλλόκοτα, υπερβολικά ή αδιανόητα για ένα άντρα, είναι κατά κάποιον τρόπο μέρος της ζωής για μια γυναίκα και απαραίτητη εκπαίδευση για κάθε κορίτσι και σε συζητήσεις με φίλες ξέρω πως όλες έχουμε τέτοιες κοινές εμπειρίες. Οι λέξεις που έχουμε ακούσει σε νεαρή ηλικία, επειδή είμασταν κορίτσια είναι σοκαριστικές.  Καύλα. Μανάρι. Πουτανίτσα. Μουνί, μουνάκι, μουνάρα.... και να είσαι μόνο δεκαπέντε...Το φαντάζεσαι;
Να σου τραβούν το εσώρουχο - ναι η ράντα του σουτιέν είναι εσώρουχο - μέσα στην τάξη και να νιώθεις απίστευτη ντροπή κι έκθεση ενώ όλοι γελούν και να είσαι μόνο δεκατρία. Το φαντάζεσαι;
Να πατά το στοπ στο ασανσέρ και να σου ορμάει και να είναι ο μεθυσμένος συμμαθητής σου που εμπιστεύεσαι και ξαφνικά ενώ γελάς αμέριμνος να βρίσκεσαι σε μια πάλη σώμα με σώμα και να χάνεις...Το φαντάζεσαι;
Να βιάζεσαι να πας στη δουλειά και μέσα στο παστωμένο λεωφορείο να νιώθεις ένα ξένο σώμα να σε βρομίζει και να είσαι είκοσι...ή μέσα στο σχεδόν άδειο σινεμά κάποιος να κάθεται δίπλα σου και να σε χρησιμοποιεί, έτσι απλά. Να κατεβάζει το φερμουάρ του, να χαϊδεύεται και να βαριά ανασαίνει κι εσύ  ολόκληρη γυναίκα πια, να μην μπορείς να το πιστέψεις....Σου φαίνεται υπερβολικό;
Να περπατάς αμέριμνος και κάποιος να σου βάζει χέρι, έτσι για πλάκα και να φεύγει τρέχοντας και να μένεις κόκαλο στη μέση του δρόμου ή να γυρνάς σπίτι νεαρή γυναίκα, μετά από ξενύχτι και στο στενό σκοτεινό δρόμο να προσπαθείς με χέρια που τρέμουν να βάλεις το κλειδί στην εξώπορτα της πολυκατοικίας,  καθώς πλησιάζει μια παρέα αγοριών που σου σφυρίζει και σου φωνάζει διάφορα γελώντας.
Ναι μπορείς να κάνεις κάτι πάντα μπορείς, εννοείται...μα θα έχει τελειώσει η βραδιά σου, θα έχει χαλάσει η μέρα σου, θα έχεις σιχαθεί τον εαυτό σου και θα έχει διαλυθεί η ψυχολογία σου...έτσι απλά...

Ναι...ακούγονται υπερβολικά μα δεν είναι...είναι η αλήθεια του να είσαι γεννημένος κορίτσι! Και ξέρετε κάτι υπάρχουν κι άλλα πολύ πιο υπερβολικά που κι αυτά ακόμη είναι αναμενόμενα για ένα κορίτσι...

Όχι δεν θέλω να καταλήξω να γράφω με πικρία για το αντρικό φύλλο γιατί έχω γνωρίσει κι αγαπήσει, πολλούς υπέροχους, ευγενικούς ανθρώπους του αντρικού φύλλου μα πάνω από όλα, μεγαλώνω δυο γιους κι η πιο σημαντική αλήθεια για εμένα είναι πως πρώτα είμαι γυναίκα και μετά μαμά τους.
Ναι ακόμη και σε αυτόν τον ρόλο το φύλλο μου υπερτερεί.  Νιώθω φροντίδα και προστασία προς τα νεαρά κορίτσια γιατί ξέρω πόσο ευάλωτα είναι ιδίως σε ηλικίες τρυφερές και άγουρες,  που χωρίς επίγνωση, φέρνουν σε δύσκολη θέση τον εαυτό τους και φροντίζω πρώτα εγώ να σέβομαι την γυναικεία μου υπόσταση για να μάθουν να την σέβονται και τα αγόρια μου. Η εποχή των υπεροπτικών αγορομάνων έχει περάσει ανεπιστρεπτί!
Το χρέος των γυναικών απέναντι στο φύλλο μας είναι το να μεγαλώσουμε γιους που θα μάθουν να σέβονται τον εαυτό τους πρώτα ως άντρες και θα είναι άνθρωποι που οι αρχές τους,  δεν θα τους επιτρέπουν να υποτιμήσουν ή να ταπεινώσουν το γυναικείο φύλλο. Το χρέος των αντρών απέναντι στο δικό τους φύλλο ακριβώς το ίδιο. Να γίνουν πατεράδες κοριτσιών με αυταξία και αγοριών που σέβονται και φροντίζουν!
Ακούω περήφανους μπαμπάδες αγοριών να ρωτούν "τι έγινε ρε μάγκα το έριξες το γκομενάκι;" κι αναρωτιέμαι...τι διάολο σημαίνει αυτό; Τι μηνύματα στέλνει στο μυαλό ενός παιδιού.

Το παράδειγμα είμαστε εμείς...Εμείς έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τον κόσμο αυτό για τα νεαρά κορίτσια που θα γίνουν θύματα και τα νεαρά αγόρια που θα γίνουν θύτες. Εμείς οι εκπαιδευτές, γονιοί, προπονητές, δάσκαλοι, ακόμη και παππούδες, είμαστε η πρόληψη τους!

Απολαύστε το βίντεο...ακολουθεί η δική μου μετάφραση του...

Αγαπημένε μου μπαμπά. Θέλω απλά να σε ευχαριστήσω που με φρόντισες τόσο καλά ακόμη κι αν δεν έχω ακόμη γεννηθεί. Το ξέρω πως ήδη προσπαθείς πιο σκληρά κι από τον σούπερμαν, δεν αφήνεις την μαμά να φάει ούτε σούσι. Μα θέλω να σου ζητήσω μια χάρη…Προειδοποίηση…έχει να κάνει με τα αγόρια!

Γιατί ξέρεις, εγώ θα γεννηθώ κορίτσι που σημαίνει πως στην ηλικία που θα είμαι δεκατεσσάρων τα αγόρια στην τάξη μου θα με αποκαλέσουν πουτάνα, σκύλα, μουνί και πολλά άλλα…

Θα είναι απλά για πλάκα εννοείται  και δεν  χρειάζεται να ανησυχήσεις και το καταλαβαίνω αυτό. Ίσως να το έκανες κι εσύ αυτό όταν ήσουν μικρός, προσπαθώντας να εντυπωσιάσεις κάποια από τα άλλα αγόρια κι είμαι σίγουρη πως δεν εννοούσες τίποτε με αυτό. Ακόμη κι έτσι…κάποιοι άνθρωποι δεν θα πιάσουν το αστείο και  το αστείο είναι πως δεν είναι κορίτσια μα θα είναι κάποια από τα αγόρια.

Όταν λοιπόν θα γίνω δεκάξι κάποια από τα αγόρια θα προσπαθήσουν να χώσουν το χέρι τους στο παντελόνι μου όταν θα είμαι τόσο μεθυσμένη που δεν θα μπορώ ούτε να σταθώ όρθια. Κι ακόμη κι αν θα πω όχι, απλά θα γελάσουν …είναι αστείο, δεν είναι;

Αν με έβλεπες μπαμπά θα ένιωθες τέτοια ντροπή γιατί είμαι κομμάτια απ΄το αλκοόλ. Δεν είναι παράξενο το ότι θα βιαστώ στα εικοσιένα μου.

Εικοσιένα και στην επιστροφή μου στο σπίτι  με το ταξί που οδηγούσε ο γιος  του τύπου που πηγαίνεις για κολύμπι κάθε Τετάρτη. Του τύπου που όλο έλεγε προσβλητικά αστεία, μα φυσικά ήταν μόνο αστεία, οπότε γελούσες. Αν ήξερες πως θα κατέληγε ο γιος του να με βιάσει θα του έλεγες να  συνέλθει, μα που να το ξέρεις. Ήταν απλά ένα αγόρι που έλεγε περίεργα αστεία και σε κάθε περίπτωση δεν ήταν δική σου δουλειά, απλά ήσουν ευγενικός.

Μα ο γιος του μεγαλώνοντας με αυτά τα αστεία έγινε δική μου δουλειά. 

Κάποτε επιτέλους συνάντησα τον κύριο τέλειο και είσαι τόσο χαρούμενος για εμένα μπαμπά γιατί πραγματικά με λατρεύει και είναι έξυπνος με τέλεια  δουλειά και το όλο το χειμώνα πηγαίνουμε για σκι τρεις φορές την εβδομάδα, όπως κάνεις κι εσύ. Μα μια μέρα σταματά να είναι ο κύριος τέλειος και δεν ξέρω το γιατί.

Περίμενε, μήπως υπερβάλω;

Ένα πράγμα που ξέρω είναι πως δεν είμαι ο τύπος του θύματος. Έχω ανατραφεί ως  μια δυνατή κι ανεξάρτητη γυναίκα, μα μια βραδιά σαν να του έπεσαν πολλά,  η δουλειά και τα πεθερικά και ο γάμος που έρχεται, κι έτσι με αποκαλεί πουτάνα, όπως κι εσύ είχες αποκαλέσει πουτάνα ένα κορίτσι στο γυμνάσιο κάποτε και μετά μιαν άλλη μέρα με χτύπησε.

Το ξέρω πως μπορώ να παρεκτραπώ πραγματικά,  μπορώ να γίνω σκύλα κάποιες φορές, μα ακόμη είμαστε το πιο υπέροχο ζευγάρι στον κόσμο και είμαι τόσο μπερδεμένη γιατί τον αγαπώ και τον μισώ και δεν ξέρω στ’αλήθεια αν έκανα κάτι λάθος,  και τότε μια μέρα κόντεψε να με σκοτώσει.

…κι όλα μαυρίζουν.

Ακόμη κι αν έχω  Διδακτορικό, μια φανταστική δουλειά και είμαι αγαπητή στους φίλους και στην οικογένεια μου κι έχω μεγαλώσει κι ανατραφεί σωστά και κανείς δεν μπορούσε να το φανταστεί. 

Αγαπημένε μου μπαμπά αυτή είναι η χάρη που θα ήθελα να σου ζητήσω. Το ένα πράγμα πάντα οδηγεί στο άλλο, οπότε σε παρακαλώ σταμάτησε το πριν έχει την ευκαιρία να αρχίσει. Μην αφήνεις τα αδέρφια μου να αποκαλούν τα κορίτσια πουτάνες, γιατί δεν είναι και μια μέρα ένα μικρό αγόρι μπορεί να πιστέψει πως είναι αλήθεια. Μην αποδέχεσαι προσβλητικά αστεία από παράξενους τύπους στην πισίνα, ούτε ακόμη κι από φίλους γιατί πίσω από κάθε αστείο πάντα βρίσκεται μια αλήθεια.

Αγαπημένε μου μπαμπά. Το ξέρω πως θα με προστατεύσεις από λιοντάρια, τίγρης, όπλα, αμάξια κι ακόμη κι από το σούσι, χωρίς καν να σκεφτείς πως ίσως βάζεις σε κίνδυνο την δική σου ζωή...αλλά αγαπημένε μου μπαμπά, εγώ θα γεννηθώ κορίτσι.

Σε παρακαλώ κάνε ότι μπορείς έτσι ώστε αυτό, να μην είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος όλων…

Σύμφωνα με τα στοιχεία του UNWOMEN παγκοσμίως  οι σεξουαλικές επιθέσεις που αφορούν κορίτσια κάτω των δεκαέξι ετών ξεπερνά το ποσοστό των 50%.
Υπολογίζεται πως  150 εκατομμύρια κορίτσια κάτω από την ηλικία των δεκαοχτώ ετών έχουν υποστεί κάποιας μορφής σεξουαλικής βίας μέσα σε ένα χρόνο.
Για πάνω από 30% των γυναικών βίωσαν την πρώτη τους σεξουαλική εμπειρία  με τη μορφή πίεσης ή βίας.
...και τέλος στην πολιτισμένη Ευρώπη, η ενδοοικογενειακή βία είναι η πρώτη αιτία θανάτου στις γυναίκες ξεπερνώντας κατά πολύ τα ποσοστά θανάτων από ατυχήματα και αρρώστιες. Η βία στις γυναίκες, ως πρώτη αιτία θανάτου...Το φαντάζεσαι; Ακούγεται υπερβολικό;
Όσο κι αν σκέφτεσαι πως είναι υπερβολικό, είναι η αλήθεια!

Όχι! Το να γεννηθείς κορίτσι...δεν θα πρεπε να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος όλων...

Ας κάνουμε αυτό τον κόσμο ασφαλή για τα παιδιά μας, αγόρια ή κορίτσια...γιατί το να γεννάς θύματα είναι το ίδια σκληρό με το να γεννάς θύτες!

Καλημέρα αγαπημένοι...                                                                                                                                                                                                                                              Κατερίνα

Μάρτης ίσον Άνοιξη...

Τον Luciano Rosso  δεν ξέρω αν τον έχετε δει ποτέ....αλλά η αλήθεια είναι πως μάλλον τον  ξέρετε γιατί είναι πολύ διάσημος πια...Ο τύπος αυτός είναι η τρέλα μου και σε μέρες ζόρικες πάντα με κάνει να γελάω!

Οπότε μιας και μπαίνει νέος μήνας γδάρτης και παλουκοκάφτης...έχουμε ανάγκη από πρωινή διασκέδαση...και μιας κι είχα μια τόσο δύσκολη εβδομάδα, κι ενώ έχω δυο αναρτήσεις μισές, δεν κατάφερα να επικεντρωθώ σε καμία...Ούτε σε τίποτε άλλο πέρα από τα βασικά, εδώ που τα λέμε!

Έτσι σήμερα αποφάσισα να μην απέχω μα να μοιραστώ μαζί σας, το βίντεο που με έκανε να γελάσω πολύ και να μας χαρίσω ένα πρωινό χωρίς πολλές σκέψεις μα με λίγο γέλιο και μάλιστα με ένα τραγούδι γεμάτο έρωτα κι αγάπη μιας και ο Luciano έκανε αυτή την δημοσίευση με αφορμή τον φετινό Βαλεντίνο.

Luciano Rosso Το κανάλι του στο utube

Σας στέλνω την αγάπη μου μαζί με φωτεινές καλημέρες και πολλές ευχές για ένα όμορφο Μάρτη όσο γδάρτης κι αν είναι...

Κι εδώ που τα λέμε ας είναι γρουσούζης ο μήνας αυτός κι ας κάνει τα δικά του που ήδη τα άρχισε δηλαδή....ότι κι αν κάνει, όπως κι αν το κάνει, όσο κι αν έχει τα νεύρα του κι όσο κι αν είναι παιχνιδιάρης και μας αλλάζει τα φώτα...τελικά όπως γράφει και στο μαρτάκι που φοράω πια και μου έστειλε η αδερφή μου ...

"Κάθε Μάρτη αρχίζει μια Άνοιξη", από το ποίημα του Μανώλη Αναγνωστάκη.

Wood and Stone by Lts

Μια Άνοιξη και μια αλλαγή λοιπόν...κι ο Μάρτης είναι κατεξοχήν ο μήνας αλλαγών γύρω μας και μέσα μας. Ίσως και γιαυτό να είναι τόσο γεμάτος αστάθεια. Όπως όταν μπαίνουμε σε μια αλλαγή στα πρώτα στάδια της δεν ξέρουμε πως να υπάρχουμε μέσα σε αυτή, πως να σταθούμε και μέχρι να βρούμε ισορροπία, λίγο το χάνουμε και βιώνουμε πολλές συναισθηματικές εξάρσεις και εσωτερικές συγκρούσεις...

Μα όσο κι αν μπερδευτούμε. Όσο κι αν κάνουμε πίσω και μετά μπρος και μετά πάλι πίσω....η αλλαγή έχει πια δρομολογηθεί. Γιατί Μάρτης ίσον Άνοιξη. Τελεία και παύλα.
Με αφορμή τις αλλαγές λοιπόν την Πέμπτη 8 του μήνα στις 20.15,  θα μαζευτούμε στο cafe Βiscotto στο Mediteranean Cosmos, για μια βραδιά συνειδητοποίησης και μοιράσματος.

Γιατί τελικά η αλλαγή είναι εξελικτική  διαδικασία μα όχι μόνο. Η αλλαγή είναι σίγουρα δυσκολία, μπορεί πόνος, οπωσδήποτε και χαρά κι ωριμότητα μα πάνω από όλα η αλλαγή είναι κατάκτηση.  Γιατί το να μπορείς να αλλάζεις έστω κι αν καμιά φορά δεν έχεις επιλέξει μια αλλαγή, σημαίνει όχι μόνο πως θα επιβιώσεις και θα εξελιχθείς. Μα σημαίνει πως θα μάθεις κάτι τεράστιο για τον εαυτό σου.
Θα μάθεις οτι...Μπορείς!

Καλημέρα λοιπόν αγαπημένοι. Σας  ευχαριστώ για την αφοσίωση και την κατανόηση που μου δείχνετε, σαν δεν έχω δημιουργικό οίστρο για να γράψω, και βγαίνοντας από τον Φλεβάρη που είναι κι επίσημος μήνας του έρωτα...(καλά λέμε τώρα), σας κάνω μια πρωινή ερωτική εξομολόγηση γιατί εδώ μέσα εσείς είστε και θα είστε οι αγαπημένοι μου...I will always love you βρε....και βουρ στις αλλαγές...

Μπήκαμε στον Μάρτη ανασυνταχθείτε ....Καλό μήνα κι όσο κι αν αντισταθεί ο καιρός εμείς σαν γνήσια λαγωνικά της χαράς, μυρίζουμε πια την Άνοιξη!
Καλημέρα!
                                                                                                                    Κατερίνα