If I Ever Leave This World Alive

Ήταν μια ημέρα ηλιόλουστη, γεμάτη φως. Ένας πρωινός καφές  στη λιακάδα, με έναν φίλο αγαπημένο. Τον περίμενα μέσα στο αμάξι μπροστά στη θάλασσα ακούγοντας Imagine...Αγαπώ τον Imagine, ιδίως τα πρωινά. Έκανε εκπομπή ο αγαπημένος Σερβετάς  και έλεγε πως ο  Ιούλιος Καίσαρας μια μέρα πριν τη δολοφονία του είχε πει, πως ο καλύτερος θάνατος είναι ο απροσδόκητος...Γέλασα!
Η θάλασσα απέναντι μου υπέροχα γαλήνια. Ύστερα έβαλε ένα τραγούδι που αγαπώ. Τερμάτισα την ένταση κι άρχισα να τραγουδάω δυνατά μαζί με τον Dave King των Flogging Molly.

If I ever leave this world alive I'll take on all the sadness That I left behind If I ever leave this world alive The madness that you feel will soon subside So in a word don't shed a tear I'll be here when it all gets weird If I ever leave this world alive

(Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός
Θα πάρω μαζί όλη τη θλίψη που άφησα πίσω μου
Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός
Η τρέλα που αισθάνεστε σύντομα θα υποχωρήσει
Έτσι με μια λέξη μην ρίξετε ούτε ένα δάκρυ
Θα είμαι εδώ όταν όλα θα γίνουν παράξενα

Αν αφήσω ποτέ αυτόν τον κόσμο ζωντανός)

Λατρεύω την βραχνή φωνή του και την ένταση του τραγουδιού. Μια θλίψη, μια άγρια χαρά μαζί....κι ύστερα βγήκα από το αμάξι...
Τον είδα παράξενο. Έχουμε τρέξει μαζί σε Μαραθώνιους, σε προπονήσεις. Έχουμε γελάσει, έχουμε μοιραστεί...είχε μια παράξενη σιωπή. "Έχω άσχημα νέα" μου είπε...

Περπατήσαμε δίπλα στη θάλασσα. Γλάροι πετούσαν. Άνθρωποι που έκαναν την πρωινή τους βόλτα. Η θάλασσα υπέροχα ήρεμη κι εκεί μακριά στον καθαρό ουρανό φαινόταν η πόλη λαμπερή. Καθίσαμε στη λιακάδα πίνοντας καφέ και κοιταζόμασταν σαν χαμένοι. Σαν ο κόσμος όλος να είχε απλά σωπάσει. Μόλις είχαμε χάσει έναν φίλο! Κοιταζόμασταν χωρίς να υπάρχει κάτι να ειπωθεί κι είπαμε χίλιες φορές. Τι έγινε; Τι έγινε;...Κι άλλες χίλιες...Τώρα:Τι θα γίνει τώρα;
Πω γίνεται αυτό; Πως γίνεται; Πως;

Λίγες ώρες πριν, με τον φίλο που χάθηκε, είχαμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Κάναμε σχέδια για  σεμινάρια που ετοιμάζαμε. Μου έλεγε αστεία και γελούσαμε. Μου έκανε πλάκα με τις υπερβολές μου και λέγαμε χίλια δυο, για όλα αυτά που θα κάναμε και πως και τι και γιατί και πάλι από την αρχή...Γελάσαμε. Γελάσαμε τόσο πολύ! Αυτό θυμάμαι έντονα.Το γέλιο το δικό μου και τον αστειευόμενο δήθεν αυστηρό, δικό του τόνο. Κλείσαμε το τηλέφωνο και μου είπε "φεύγω για προπόνηση θα τα πούμε αύριο".
Δεν γύρισε ποτέ από εκείνη την προπόνηση. Που πήγε το αύριο;

Κοίταζα την θάλασσα, τον απέραντο ουρανό, ανέβηκα περπατώντας  στα αγαπημένα μου χωράφια και μάζεψα εικόνες και σκεφτόμουν πως μόλις είχε καεί μπροστά μου μια βιβλιοθήκη...Έτσι δεν λένε; Πως όταν πεθάνει ένας άνθρωπος είναι σαν να καίγεται μια βιβλιοθήκη; Όλη εκείνη η γνώση.Τα πανέξυπνα μάτια. Το λαμπερό πνεύμα. Η καθαρή ψυχή, με την υπέροχη εν συναίσθηση...χάθηκαν όλα γιατί ένα τακ έχασε το ρυθμό του...Ένα τακ δεν χτύπησε κι η καρδιά έκλεισε ένα σώμα δυνατό. Ένα σώμα που έτρεχε σε υπεραποστάσεις. Ένα σώμα που τερμάτισε Σπάρταθλο και έτρεχε απίθανα χιλιόμετρα σε αμέτρητους σκληρούς αγώνες. Τους σκληρότερους που υπάρχουν!...Κι όλη εκείνη η γνώση. Όλη η ζωή....το γέλιο, οι μνήμες, οι εμπειρίες...που πήγαν όλα;

Κι όλα αυτά που σχεδιάζαμε; Όλα αυτά που έμειναν στη μέση; Κι η αγάπη του; Το κορίτσι του που τον έχασε για πάντα;

Ξέρω...ξέρω...Η ζωή είναι έτσι. Είναι αυτή. Δεν υπάρχουν υποσχέσεις. Δεν υπάρχουν διαβεβαιώσεις και συμβόλαια. Δεν έχουμε το αύριο, μα το τώρα...κι εγώ έψαχνα στο τότε σαν ήταν τώρα και προσπαθούσα να θυμηθώ.Τι του είπα στο τελευταίο μας εκείνο τηλεφώνημα. Πως τον χαιρέτησα; Ήμουν ευγενική; Τον άκουσα; Τον τίμησα; Του έδωσα χαρά; Τι πήρε μαζί του από εμένα;
Περπάτησα ώρες, με χίλιες μπερδεμένες σκέψεις και μετά ξάπλωσα στο κρεβάτι και σκεπάστηκα με την ροζ μαλακή μου κουβέρτα. Ο γιος μου ξάπλωσε δίπλα μου και έβαλε το χέρι μου στο χέρι του, σαν να ήταν εκείνος ο μεγάλος...Έκλεισα τα μάτια. Δεν θα σκεφτώ άλλο. Δεν θα νιώσω άλλο. Δεν θα προσπαθήσω να καταλάβω....δεν....Η ζωή φεύγει! Έτσι απλά. Φεύγει κι οι άνθρωποι φεύγουν χωρίς σειρά. Ναι. Έτσι απλά. Πράγματα συμβαίνουν. Μην προσπαθείς να καταλάβεις δεν έχει νόημα...
Χτύπησε το τηλέφωνο...το είχα ξεχάσει πως ένα πλάσμα πολύτιμο είχε επαναλάβει σοβαρές εξετάσεις και περιμέναμε αποτελέσματα. Τι είναι καλό ως αποτέλεσμα, σαν η πρώτη διάγνωση είναι μια ολική καταστροφή; Όχι όχι δεν κατάλαβες. Όχι κακή. Δεν μιλάμε για κακή διάγνωση. Μιλάμε για ολική καταστροφή! Τι μπορείς να περιμένεις μετά από μια τέτοια πρώτη διάγνωση λίγους μήνες μετά;
Άκουσα την φωνή της και ξαφνιάστηκα. "Τι έγινε;" Ρώτησα με αγωνία. Μου είπε. Έγινε το αδιανόητο...Το δεύτερο αδιανόητο που άκουγα εκείνη την μέρα!
Το Θαύμα!
Πιστεύεις στα θαύματα;

Οι άνθρωποι είναι θαύματα. Οι ζωές τους. Οι ιστορίες τους!
Μια ημέρα πριν μιλούσα με εκείνη. Το κορίτσι με την ολική καταστροφή που η ζωή της χανόταν. Μισή ώρα μετά μιλούσα με εκείνον.Τον άντρα με ένα σώμα τόσο δυνατό κι υγιές που έτρεχε υπεραποστάσεις....
Μια ημέρα μετά.Την ίδια ακριβώς ώρα, το δυνατό σώμα είχε προδώσει εκείνον και το κατεστραμμένο σώμα είχε κάνει ένα αδιανόητο δώρο σε εκείνη. Την ίαση...
Εκείνη η στιγμή είχε τόση τεράστια ένταση και μαγεία...που άρχισα να κλαίω. Από χαρά από πόνο, από έκπληξη, από θυμό. Ήμουν ευτυχισμένη για το κορίτσι μου και τόσο περήφανη για τον αγώνα της κι ήμουν τόσο θλιμμένη για εκείνον...που τόσο ξαφνικά έπρεπε να πούμε αντίο...Κι εκείνο το γέλιο...εκείνο το γέλιο που χάθηκε;

Άκου! Ξέρω...ξέρω...Έχω γράψει πολλές φορές για τη ζωή που θριαμβεύει και την αξία μιας προσπάθειας. Έχω αναλύσει μέσα μου τι είναι θαύμα....και θαύματα είναι κι οι δυο έτσι νιώθω εγώ κι οι ζωές αυτές οι υπέροχες, για πάντα θα είναι μέσα μου συνδεδεμένες. Αυτά τα καταπληκτικά πνεύματα που συναντήθηκαν κι αιωρήθηκαν μαζί χωρίς να το ξέρουν, μα εγώ σαν να ένιωσα την αιώρηση τους στο χρόνο...

Η ζωή είναι πάντα εδώ. Πάντα. Ειρωνική. Αγέρωχη. Ερωτική. Σκληρή κι όμορφη. Έχει τα σχέδια της. Έχει τους κανόνες της...Ο πρώτος  κανόνας είναι πως δεν υπάρχουν κανόνες!
Μετά τον θάνατο του, το σώμα μου έκλεισε. Δεν θέλω να βάλω αθλητικά. Δεν θέλω να τρέξω. Ξέρω πως  θα διαφωνούσε. Ξέρω πως δεν έχει σημασία το πως εκείνος έφυγε. Ξέρω πως τίποτε από όσα κάνουμε δεν έχει σημασία, αν δεν είναι  γραφτό να έχει σημασία.

Άκου. Είπα ένα πρωί, στον εαυτό μου. Εγώ όταν έρθει η ώρα μου αυτό θα έχω επιλέξει. Ακόμη κι αν τίποτε δεν θα μπορώ να επιλέξω, θα επιλέξω να φύγω από αυτό τον κόσμο ζωντανή, σαν εκείνον. Να τρέχει τα γαμημένα χιλιόμετρα και να τα καταπίνει σαν άνεμος. Να τρέχει και να αφήνει πίσω του σκόνη. Να ανεβαίνει βουνά και να διασχίζει μονοπάτια και να οργώνει τον δρόμο με τα δυο του γερά πόδια και να γελά στη ζωή και να τη ζει όπως της αξίζει. Ξέπνοα, δυνατά, καθαρά!
Λόγω της δουλειάς μου, έχω πάει σε δεκάδες κηδείες, νέων ανθρώπων που έχουν χαθεί επειδή φλέρταραν με το θάνατο. "Γιαζίκ" έλεγε η Πόντια γιαγιά μου! Κρίμα. "Χαράμι! Χαράμι", θυμάμαι να ψιθυρίζει ένας πατέρας στο γιο του που χάθηκε από την πρέζα. Εκείνη την λέξη δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Χαράμι! Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους που πήγαν χαράμι. Που σπατάλησαν την ζωή τους κυνηγώντας τον θάνατο, μέχρι που τον συνάντησαν.
Πρώτη φορά αποχαιρέτησα άνθρωπο που κυνηγούσε τη ζωή. Τη φλέρταρε σαν ερωτευμένος έφηβος. Την αγαπούσε βαθιά, μάθαινε μέχρι το τέλος, έδινε μέχρι το τέλος, μοιραζόταν μέχρι το τέλος και ζούσε, ζούσε, ζούσε δυνατά, ουσιαστικά!

Αυτό το τέλος επιλέγω!  Να φύγω από αυτό τον κόσμο ζωντανός. Υπέροχα ζωντανός. Με μάτια λαμπερά και καθαρά. Να έχω δώσει τις μάχες μου. Να έχω πάρει τα μαθήματα μου. Να μην έχω κρατήσει τίποτα για εμένα. Να μοιραστώ μέχρι τέλους κι ύστερα να πάρω εκείνο τον δρόμο, τον δικό μου και να τον τρέξω δυνατά...
Έβαλα αργά τα παπούτσια μου και μέσα στα αυτιά μου ούρλιαξε η βραχνή Ιρλανδέζικη φωνή με τον πιο ειρωνικό στίχο που υπάρχει. "Αν φύγω ποτέ από αυτόν τον κόσμο ζωντανός..."
Το τραγούδι στο repeat. Στο μυαλό μου, στη σκέψη μου, στην ψυχή μου, η γελαστή του εικόνα. Αυτό θα είναι το δικό μου αντίο και δεν θα κλάψω, μα θα τρέξω. Θα τρέξω μέχρι να μην μπορώ να κλάψω πια...Μέχρι που να μην πονά πια η καρδιά μου μα το σώμα μου κι εκεί μακριά, ο μαγικός Όλυμπος χιονισμένος κι η φύση ολοζώντανη, θα σε χαιρετά. Η μέρα λαμπερή. Η Άνοιξη γύρω παντού. Όλα να ξυπνούν. Όλα να ανθίζουν κι η καρδιά να φουσκώνει. Να φουσκώνει από αγάπη και χαρά. Και τα πόδια να τρέχουν κι οι μυς να καίνε και η καρδιά να χτυπά. Τα δάκρυα να κυλούν και τα χείλη να χαμογελούν και στα αυτιά μου η βραχνή φωνή του να ουρλιάζει τέρμα...τέρμα γαμώτο...

She says I'm okay; I'm alright, Though you have gone from my life You said that it would, Now everything should be all right Yeah should be alright

(Εκείνη λέει, είμαι καλά. Είμαι εντάξει, Αν και έχεις χαθεί από τη ζωή μου Είπες πως έτσι θα γινόταν Τώρα όλα θα πρέπει να είναι εντάξη Ναι, πρέπει να είναι εντάξει)

Καλημέρα αγαπημένοι. Σας κούρασα με τόσο τέλος, μα άλλοι άνθρωποι γύρω μου φεύγουν κι άλλοι επιστρέφουν!
Πιστεύεις στα θαύματα;
Να επιστρέφεις σαν λαβωμένος στρατιώτης. Να έχουν χαθεί όλα και συ να στέκεσαι όρθιος και να δίνεις τον αγώνα σου. Να κάνεις ειρήνη με το θηρίο σου. Να αγαπάς τον πόνο σου, να συγχωρείς τον θυμό σου. Και να γυρνάς πίσω.....και σαν έρθει η ώρα, να φύγεις από την ζωή σαν εκείνον. Σαν δρομέας που μέχρι τέλος δεν εγκατέλειψε τον δρόμο του. Δεν αρνήθηκε τη δοκιμασία του. Την μαγική του διαδρομή! Να φεύγεις γελαστός κι ανέμελος, με ένα κλαδί αγριελιάς στο κεφάλι.
Αυτό να είναι το τεράστιο βραβείο σου, που τίμησες κι αξίωσες την ζωή που σου δόθηκε. Και δεν την πρόδωσες, και δεν της χαρίστηκες, ούτε την φοβήθηκες, μα την έζησες έτσι γενναία κι υπέροχα όπως της αξίζει! Ένα κλαδί αγριελιάς  στεφανωμένο στην ελεύθερη ψυχή σου...

Αντίο Δημήτρη της καρδιάς μας. Οι δρόμοι ερήμωσαν χωρίς εσένα...μα εμείς θα συνεχίσουμε να τους τρέχουμε πια...και για εσένα.

Αυτό το τραγούδι αξίζει να ακουστεί δυνατά αγαπημένοι. Τόσο δυνατά που να σπάσει η ελεύθερη καρδιά σας! Καλημέρα. Καλημέρα. Καλημέρα γαμώτο!
                                                                                                Κατερίνα



Υ.Γ. Γιάννη Σερβετά, imagine...θυμάμαι κάθε λέξη σου από εκείνη την ημέρα και σε ευχαριστώ. Απλά σε ευχαριστώ...