Συνάντησα κάτι φίλους τις προάλλες σκατόπαιδα μάλλον τα λες και μου έκαναν παρατήρηση. "Όλο δύσκολα και στενάχωρα γράφεις τον τελευταίο καιρό" μου είπαν! Ναι! Άκου να δεις.... Έχεις καιρό λέει να γράψεις κάτι ευχάριστο! Μάλιστα!
Είπα κι εγώ να γράψω κάτι την Μ. Παρασκευή! Πήγα πίσω διάβασα παλιότερες αναρτήσεις της Μ.Παρασκευής...κι είδα πως όλες είναι...ψιλοκατάθλιψη! Λόγω της ημέρας και της κούρασης και βάλε...
Αποφάσισα κι εγώ λοιπόν μέρα που είναι να κάνω την διαφορά και να γράψω κάτι ευχάριστο!Λέμε τώρα...
Είναι μια ιστορία που λατρεύω να εξιστορώ μα η αλήθεια είναι πως δεν είμαι σίγουρη πως θα έχει την ίδια ένταση και γραπτά. Όταν την μοιράζομαι αυτή την ιστορία τη ζω. Κάνω θορύβους θυμάμαι ατάκες...Θα προσπαθήσω να βάλω τα δυνατά μου λοιπόν κι ελπίζω να τα καταφέρω!
Μ. Παρασκευή χρόνια πριν. Η πρώτη χρονιά που είμαστε επίσημο ζευγάρι με το τρελό αγόρι κι έχουμε κάνει το μεγάλο βήμα. Πήγαμε μαζί στο χωριό για Πάσχα, να τον γνωρίσει η λοιπή οικογένεια...
Χαμός. Ξέρετε ήρθε ο γαμπρός! Ήρθαν τα σόγια, οι γιαγιάδες, οι γειτόνοι..."Ερθεν έρθεν ο γαμπρόν!"
Ο γαμπρόν που λες υπόμεινε στωικά όλες τις δοκιμασίες και ήρθε επιτέλους η ώρα του Επιτάφιου. ΑΑΑΑ ο Επιτάφιος στο χωριό είναι εμπειρία μοναδική. Όλο, μα όλο το χωριό παρέα να σουλατσάρουμε με κατάνυξη - λέμε τώρα- στο σοκάκια και στην δημοσιά. Τα κορίτσια ήμασταν πάντα αγκαζέ κι εκεί, στη σκοτεινιά του δρόμου με το φως των κεριών παρέα να μιλάμε μουλωχτά, να γελάμε, να κουτσομπολεύουμε και να φλερτάρουμε ασταμάτητα ...ναι αίσχος.Το κάναμε κι αυτό! Ο Επιτάφιος στο χωριό ήταν θεσμός. Αυτό που τον έκανε ξεχωριστό ήταν πως επειδή το χωριό είχε στρατόπεδο, τον Επιτάφιο τον κρατούσαν φανταράκια...εδώ πέφτει κοριτσίστικο θριαμβευτικό χειροκρότημα και βέβαια ο Επιτάφιος περνούσε και μέσα από το στρατόπεδοοοοο, δεύτερο κοριτσίστικο θριαμβευτικό χειροκρότημα! Οπότε, όπως καταλαβαίνετε το θέμα της περιφοράς ήταν ζωτικής σημασίας!
Όλες λοιπόν μαζί αγκαζέ ψουψουψου μουμουμου και ματιές στον αέρα και γελάκια ντροπαλά.
Μεγαλώνοντας εμείς τα φανταράκια μίκρυναν βέβαια και δεν είχε τόσο γούστο, μα και πάλι τον Επιτάφιο τον περιμέναμε με λαχτάρα και τον ζούσαμε με ενθουσιασμό!
Λοιπόν ήρθε και ο γαμπρός από την πόλη, να δει το Πάσχα στο χωριό!Τον είχα πρήξει για τον Επιτάφιο, σαν να ήταν το μέγα αξιοθέατο."Θα δεις, θα δεις είναι φανταστικά. Γυρίζει στο στρατόπεδο και στα νεκροταφεία και μετά κάνει το γύρο του χωριού;"
"Στα νεκροταφεία; Νυχτιάτικα;" Πάθαινε εκείνος σοκ...
"Μα καλά, απαντούσα εγώ όλο νόημα, δεν θα πάμε στα νεκροταφεία πλάκα κάνεις; Ανάσταση νεκρών, χελλλόου!!!"
Βγαίνουμε λοιπόν όλοι μαζί πίσω από τον Επιτάφιο στη δημοσιά κι έχει έναν ωραίο νοτιά, να μας χαϊδεύει πλην όμως να κρατά μόνιμα σβησμένα τα κεριά που συνοδεύουν την περιφορά. Εμείς αμάσητοι όμως βγαίνουμε στο Δημόσιο δρόμο...καλά δεν θα βγούμε; Αφού αυτή είναι η διαδρομή την περιφοράς τα τελευταία άγνωστο πόσα χρόνια...Μάλλον από τότε που η δημοσιά δεν ήταν άσφαλτος αλλά καρόδρομος και δεν περνούσαν αμάξια!
Λοιπόν χωρίς δεύτερες σκέψεις όλοι μαζί, με αυτοκτονική διάθεση, περπατάμε και ο γαμπρός παρέα, ο οποίος κατά καιρούς με ρωτά "Καλά θα κάνουμε όλο τον κύκλο του χωριού πάνω στο δρόμο δεν είναι επικίνδυνο αυτό;"
Άσε μας αγοράκι μου που ήρθες στο χωριό μας, να μας κάνεις παρατήρηση για το τι είναι επικίνδυνο και τι όχι ! Σώπαινε ο γαμπρός και μετά ξανά έλεγε... "Δεν έχει και φώτα για να φαινόμαστε και τα κεριά έσβησαν από τον αέρα, θα μας πατήσει κανένα αμάξι".... Καλά δεν είναι η πρώτη φορά που βγαίνει ο Επιτάφιος κάθε χρόνο γίνεται αυτό, χαλάρωσε επιτέλους, απόλαυσε την διαδρομή και μην γίνεσαι σπαστικός! Σε χωριό βρισκόμαστε, σε σοκάκι, άντε δρομάκι του χωριού είμαστε, όχι στην Εθνική οδό!
Περπατώ αγκαζέ με τον γαμπρόν φορώντας τα καλά μας, μόστρα μεγάλη, χαμογελώντας τρισχαρούμενη που του δείχνω τις όμορφες στιγμές του χωριού μας...μυρωδιές, λιτανεία, σκοτάδι....και ξαφνικά ακούγεται ένας ήχος αξέχαστος, σαν να πέφτουν καρπούζια στην άσφαλτο και να σκάνε! ΜΠΑΠ ΜΠΑΠ ΜΠΑΠ.
Ένας ήχος απίστευτα υπόκωφος και έντονος ταυτόχρονα....Α! ξέχασα να αναφέρω μια μικρή λεπτομέρεια...πως αυτό που εμείς θεωρούσαμε σοκάκι, είναι ο κεντρικός δρόμος που ενώνει τα χωριά. Δρόμος δηλαδή, διπλής κατεύθυνσης, με άσφαλτο, σηματοδότηση και....αμάξια! Που τρέχουν κανονικά, με ταχύτητες κανονικές γιατί είναι έξω από το χωριό. Δρόμος παιδί μου, πως να το πούμε!
Που λες....ακούγεται συνεχόμενα, αυτός ο ήχος που όμοιο του δεν είχα ξανακούσει και μετά μια απόκοσμη σιωπή που κράτησε δευτερόλεπτα...κι ήταν σαν να πάγωσε ο χρόνος κι όλα να τα βλέπαμε σε αργή κίνηση. Γύρισα λοιπόν το κεφάλι μου και είδα ένα αμάξι να διασχίσει την λιτανεία και ανθρώπους να πετάγονται στην κυριολεξία στον αέρα! Σαν ταινία ένα πράγμα. Η δέσμη φωτός από τους προβολείς του αμαξιού να φωτίζει τα πανικόβλητα πλάσματα που έτρεχαν να σωθούν και να βλέπεις κορμιά να εκσφενδονίζονται και όλα σε αργή κίνηση χωρίς ήχο...μέχρι που ήρθε κι ο ήχος. Ουρλιαχτά, φωνές, στριγγλιές, κλάματα, άνθρωποι στην άσφαλτο, άνθρωποι στο χαντάκι, συγγενείς να ψάχνουν συγγενείς...τραγωδία!!!
Εμείς περπατούσαμε στην άλλη άκρη του δρόμου στην αντίθετη κατεύθυνση γιατί ο γαμπρός είχε τέτοια αγωνία, με είχε πρήξει δηλαδή και για να μην είμαστε τόσο εκτεθειμένοι λίγο πριν με είχε πάρει και περπατούσαμε στην απέναντι πλευρά, στην αντίθετη δηλαδή κατεύθυνση. Οπότε το αμάξι δεν έπεσε πάνω μας, γιατί η αλήθεια είναι πως αν είχαμε παραμείνει εκεί που αρχικά βρισκόμασταν θα ήμασταν οι πρώτοι που θα κάναμε πτήσεις στον αέρα!
Εκεί όπου όμως έπεσε το αμάξι, επικράτησε το μέγα χάος. Ο παπάς σήκωσε τα ράσα κι άρχισε να αλαλάζει τρέχοντας μέσα σε όλο το χωριό "Χριστιανοί βοήθεια". Όλο το χωριό στο πόδι να τρέχει για να βρει ο καθένας τους δικούς του και να ακούγονται παντού ονόματα...Γιωργοοοοοοο, Σούλαααα, Μαρίτσααα, Γιάννηηηη...Μαμάαααα τέτοιο δράμα πουθενά!Μόνο σε Ελληνικές ταινίες το έχουμε δει αυτό με μουσική υπόκρουση από πίσω και εικόνες από πόδια να τρέχουν!!! "Ξυπνάτε χωριανοί οι Γερμανοί έφυγαν!"
Από την άλλη ο Επιτάφιος έπεσε οριζόντιος στη μέση του δρόμου και διαλύθηκε, αφού αυτοί που τον κρατούσαν εξαφανίστηκαν για να σωθούν - κάποιος μύθος λέει πως τρέχουν ακόμη στα χωράφια - κι έγινε μακελειό. Ο νεαρός που οδηγούσε το αμάξι έμοιαζε με φάντασμα καθώς βρισκόταν σε απόλυτο σοκ γιατί μέσα στο απόλυτο σκοτάδι, είδε τους ανθρώπους μόνο όταν άρχισε να πέφτει πάνω τους. Αυτοί που για να σωθούν είχαν πηδήξει στο χαντάκι έβγαιναν τρεκλίζοντας και καθώς εμφανίζονταν από το πουθενά με παγωμένο βλέμμα και γδαρσίματα έμοιαζαν σαν τα ζόμπι στην νύχτα των ζωντανών νεκρών, ενώ το καλύτερο από όλα ήταν πως αυτοί ήταν οι τυχεροί, γιατί οι άλλοι που έπεσαν στην πλευρά που είχε τσουκνίδες...πρόσεξε με δεν μιλάμε για τσουκνίδες, μιλάμε για τσουκνιδόδεντρα!!! έβγαιναν ουρλιάζοντας κι έτρεχαν σαν μανιασμένοι κατακόκκινοι και αναμαλλιασμένοι από την φρίκη!
Και βέβαια ήταν κι όλοι οι υπόλοιποι που έψαχναν ο ένας τον άλλον, αγκαλιάζονταν, έκλαιγαν και γενικά επικρατούσε μια κατάσταση πεδίου μάχης, όπου ο γαμπρός είχε χάσει τη μιλιά του κι είχε μείνει στήλη άλατος σαν να έβλεπε ταινία! Είδες βρε, τι θέαμα προσφέρει το χωριό μας;
Εγώ από την άλλη δεν νοιάστηκα να ψάξω κανέναν. Ούτε την μάνα μου, ούτε την αδερφή μου, ούτε τις ξαδέρφες ή τις θειές μου....για κάποιο λόγο που ακόμη δεν μπορώ να ορίσω δεν σκέφτηκα στιγμή πως κάποιος δικός μου έπαθε κάτι...αντίθετα άφησα το χέρι του αποσβολωμένου γαμπρού κι έτρεξα προς τη δράση!
Εκεί μπροστά μου στην άσφαλτο είχε πολύ κόσμο πεσμένο, μα εγώ γονάτισα δίπλα σε έναν παππού που με κοίταζε με μάτια γυάλινα και πληγιασμένο κεφάλι. Θυμάμαι πως του κρατούσα το χέρι και του μιλούσα όταν ήρθε ένας φαντάρος μας κοίταξε και φώναξε "γιατρέ εδώ". Ήρθε τότε δίπλα μας ένα νεαρός άντρας με πολιτικά και κατάλαβα πως ήταν γιατρός που πιθανά υπηρετούσε την θητεία του στο χωριό μας! Με ρώτησε αν είμαι γιατρός, του είπα όχι και ανέλαβε.
Εκείνος εξέταζε και μου έδινε οδηγίες, εγώ καθ ησύχαζα τον γέροντα, γύρω χάος και ξαφνικά πέφτει πάνω μου κάποιος κι από το ουρλιαχτό στο αυτί μου, σημείωση, από τότε έχω πρόβλημα με το δεξί τύμπανο, κατάλαβα πως είναι η αδερφή μου. Κοίτα τώρα. Η αδερφή μου ήταν και είναι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος. Όμως πολύ! Γενικά με μεγάλο έλεγχο στα συναισθήματα...οπότε το να πέσει η αδερφή μου πάνω μου, να μ'αγκαλιάζει και να ουρλιάζει γενικά δεν παίζει, εκτός κι αν μιλάμε για αρχαία τραγωδία! Κι όμως...το ζήσαμε κι αυτό!
Ούρλιαζε το λοιπόν μέσα στο αυτί μου ως η απόλυτη Κατίνα Παξινού..."Αδερφή μουυυυ, πως θα ζήσω χωρίς εσέναααααα" Ορίστε;;;;;
...και μετά στο δράμα προστέθηκε και η μαμά μου, από το άλλο αυτί, που έκλαιγε με αναφιλητά..."παιδί μουυυυυ, παιδάκι μου, που είσαιιιιιιι!!!!" "Εδώ είμαι μάνα"
"Είσαι καλά παιδί μουυυυυυ" "Καλά είμαι ρε μάνα δεν με βλέπεις;"
" ΑΑΑΑχ....σε ψάχναμε παντούυυυυ, που είσαιιιιι" Μαρίνα από τη Σπάρτη γυρεύω το γιο μου ένα πράγμα!
Εγώ προσπάθησα να τις καθησυχάσω, είμαι καλά, δεν έχω τίποτα, όλα εντάξη...τον γαμπρό τον ξεχάσαμε, καλά θα' ναι κι αυτός μα δεν μας νοιάζει...
Μείναμε εκεί, εγώ γονατιστή να κρατώ το χέρι του γέροντα, με την αδερφή μου τη βδέλλα καρφιτσωμένη πάνω μου να μην με αφήνει να ανασάνω με το κεφαλοκλείδωμα της και την μαμά παραδίπλα να συνομιλεί με τα Θεία, σαν την μάνα του Λαζόπουλου..."Σε ευχαριστώ Θεέ μου...ααααχ σε ευχαριστώ!Θεούλη μουυυυυ ααααχ αααχ το παιδΑΑΑκι μουυυυ"...και τα λοιπά γνωστά!
Ταυτόχρονα ο παππούς πεσμένος στην άσφαλτο μας κοιτούσε αμίλητος σαν να έβλεπε ένα εξωτικό θέαμα, πρέπει να είχαμε πολύ γούστο, κι ο όμορφος νεαρός γιατρός παραδίπλα μου μιλούσε "κράτα τον ακίνητο, μην τον αφήνεις να σηκωθεί" και τέτοια...
Εντολές κοφτές και γρήγορες σαν να ζούσα το Greys Antomy, τέτοια μεγαλεία...Εκεί λοιπόν στην κοφτή εντολή τσίμπησε η μικρή αδερφή και κοίταξε το παλικάρι με μάτι αλλιώτικο. Τα αγόρια του χωριού τα ξέραμε όλα...αυτός; Ποιος είναι αυτός; και δίνει και διαταγές!
Τον σκάναρε λοιπόν με το γνωστό κι αλάθητο FBI scanner μάτι της και εκεί μέσα σε αναφιλητά...και κλάματα..."αααχ αδελφούλα μου θα σ' έχανααααα" με ρωτά, λίγο πιο σιγά στο αυτί ..."ρε συ, ποιος είναι αυτός;" Τσάκαλος η αδερφή δάκρυ και έλεγχος βιογραφικού ταυτόχρονα!
"Ο γιατρός από το στρατόπεδο" της απαντώ όσο πιο διακριτικά μπορώ, ξέρετε με στραβό στόμα και χείλη που δεν κινούνται όπως στα έργα...και εκεί...έρχεται η απόλυτη ατάκα, με παράλληλο ρούφηγμα μύτης, το δράμα σε όλο του το μεγαλείο δηλαδή ..."πσσσσσσ ωραίο παιδί ρε μάγκα!"
Ήθελα να ουρλιάξω από τα γέλια...ω ναι! Αυτή είναι η αδερφή μου! Ξαναγύρισε!
Αυτό ήταν το σημάδι πως όλα γύρισαν από την κούλουρη και ξαναμπήκαν στην θέση τους καρδιές, στομάχια, ψυχές....
Περιττό να σας πως πως αυτή την νύχτα την συζητάμε και την μνημονεύουμε κάθε Μ. Παρασκευή με τις ξαδέρφες και λιώνουμε στο γέλιο! Λιώνουμε όμως.
Ο παππούς είχε σπάσει την λεκάνη του ο καημενούλης μα έγινε καλά, ( βέβαια, έχει καμιά δεκαπενταριά χρόνια που πέθανε από γηρατειά). Από το ατύχημα του αίσχους, κανείς δεν έπαθε τίποτε σοβαρό, πέρα από ίσως ένα δυο σπασίματα, κάτι εξαρθρώσεις και σοβαρά γδαρσίματα και βέβαια απίθανες τσουκνιδοφαγούρες σε όοοολο το σώμα σε ανθρώπους στην κυριολεξία τουμπανιασμένους! Της τσουκνίδας έγινε εκείνο το βράδυ, όχι δεν έχεις ξαναδεί τέτοιο τουμπάνιασμα.
Βέβαια δεν έλειψαν και κάτι ντροπιασμένες αξιοπρέπειες! μα όλα αυτά ήταν πταίσματα. Το ότι δεν έγινε κάτι αδιανόητα σοβαρό θεωρήθηκε θαύμα...και εδώ που τα λέμε ήταν θαύμα και γι' αυτό το χωριό μας κέρδισε τα δικά του λεπτά δημοσιότητας στα κεντρικά δελτία ειδήσεων όπου ζήσαμε στιγμές μεγάλης υπερηφάνειας...καθώς μαζευόμασταν όλοι μαζί στην μικρή σάλα για να μας δούμε στις ειδήσεις και να ακούσουμε τις συνεντεύξεις από τους βασικούς πρωταγωνιστές, ξέρετε τον παπά, το διάκο και τον καντηλανάφτη, με την γιαγιά να μας συνετεί καθώς γελούσαμε τα εγγόνια "Σους σους βρε, τώρα θα μας πει!"
Η αντίδραση της αδερφής καταγράφηκε στο μυαλό μας, ως ακραίο περιστατικό πανικόβλητης αδελφικής αγάπης, με ταυτόχρονη τέλεια χρήση των αλάθητων γυναικείων ραντάρ της. Αυτό θα πει φίλοι μου να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές την πάσαν ώραν! Εννοείται πως η θρυλική αντίδραση κι η φράση της κατεγράφησαν στην ιστορία με λαμπρά γράμματα και σε κάθε ευκαιρία τρώει το δούλεμα της γνωστής αρκούδας!
Μετά από αυτό το...ατυχές συμβάν άγνωστο γιατί, μα δεν υπήρχε λόγος...η περιφορά του Επιταφίου άλλαξε διαδρομή! και βέβαια ακόμη πιο άγνωστο γιατί ο γαμπρός δεν εμφανίστε ποτέ ξανά Μ. Παρασκευή στο χωριό! Ακόμη προσπαθούμε να βρούμε το λόγο της άρνησης του...θεωρώντας πως είναι παράλογος! "τσ τσ...σιγά τα αυγά ρε συ πως κάνεις έτσι! Δεν έγινε δα και τίποτα! Μα τι υπερβολικός αυτός ο γαμπρός ρε φίλε μου!"
Έτσι αλλάζουν οι παραδόσεις λοιπόν. Κι ίσως σε κάποια χρόνια οι νέες γενιές να μην μάθουν καν πως άλλαξε αυτή η διαδρομή της περιφοράς...Ίσως να μην θυμάται κανείς αυτήν την απίθανη ιστορία. Μα εμείς την ζήσαμε και την μνημονεύουμε όπως μνημονεύουμε και το μαγικό χωριό της μαμά μας.Το μικρό Παρίσι όπως της έλεγε ο μπαμπάς πειράζοντας την.
Τα Θερμά Νιγρίτας. Με τα ιαματικά λουτρά, τα πανύψηλα πλατάνια, τα καταπράσινα χωράφια, τα ρυάκια και τα ανθισμένα δέντρα. Τους γελαστούς ανθρώπους, τις βαθιές αγκαλιές, τις καλημέρες, τις καλησπέρες. Τα καφεδάκια στη γειτονιά, με το γλυκό του κουταλιού παρέα, το παλιό στρατόπεδο, την μυρωδιά από το φούρνο της θείας μου. Τις ασπρισμένες, λουλουδιασμένες αυλές και τους μπαξέδες, τη σπιρουλίνα...ω ναι στο χωριό μας την βγάζουμε! τις θρυλικές ταβέρνες με τα αξεπέραστα σουβλάκια και βέβαια αν βρεθείτε εκεί κοντά κάντε μια βόλτα στο
Για ουζάκι και θαλασσινά, στα ξαδέρφια μου και στείλτε τους τα χαιρετίσματα μου γιατί το χωριό μας είναι το πιο όμορφο, το πιο αστείο, το πιο χαριτωμένο, το πιο τρελό χωριό της καρδιάς μας. Το "Γαλατικό" χωριό, που ξέρει να ζει επικινδύνως!κι ας άλλαξε διαδρομή ο Επιτάφιος!
Καλημέρα αγαπημένοι Μ. Παρασκευή. Με κατάνυξη και μπόλικες υπέροχες αναμνήσεις...Καλή Ανάσταση και Καλή Πασχαλιά! Και φέτος στον Επιτάφιο...σαν βγείτε στο δημοσιά, να θυμάστε...από την μέσα μεριά, γιατί ο γαμπρός πάντα ξέρει!!!
