Ο Χάρτινος Κύκνος...

Το δεύτερο βιβλίο μου γεννήθηκε μέσα στο μυαλό μου πολύ καιρό πριν όταν διηγούμουν μια από τις ιστορίες  που εμπεριέχονται μέσα στο βιβλίο και οι φίλες μου, μου είπαν...."ωωω Κατερίνα πρέπει να γράψεις γι' αυτό!"

Μα η στιγμή που αποφάσισα πω θα γράψω κάποιες από αυτές τις ιστορίες ήταν όταν χρόνια πριν μιλώντας με την Αγγελική Πλουμά, φίλη, συνάδελφο και συγγραφέα κι εξιστορώντας της μια ιστορία μου είπε πως ο ίσως γι' αυτό  συνάντησα όλους αυτούς τους ανθρώπους. Ίσως γιατί δεν πρέπει οι ιστορίες τους να ξεχαστούν κι ο μόνος τρόπος για να μην ξεχαστούν είναι να τις γράψω!

Ήταν μια υπέροχη συνειδητοποίηση για εμένα κι έτσι απλά αποφάσισα πως μια ήμερα θα το έκανα...

Όταν το καλοκαίρι το πήρα στα σοβαρά κι άρχισα πια να καταγράφω ξεπήδησαν άνθρωποι, μνήμες, συγκινήσεις και γέλια καθώς θυμόμουν τις στιγμές μας και ήταν σαν να τα ξαναζούσα όλα από την αρχή. Κι ήταν φοβερό πως ήταν όλα εκεί. Οι στιγμές, οι λεπτομέρειες, οι μυρωδιές, ο φόβος, η χαρά, η αγάπη...η αίσθηση των χεριών, η εικόνα των ματιών. Τίποτε δεν είχε θαρρείς ξεθωριάσει μέσα μου! Αναρωτήθηκα ποιες ιστορίες να πω, ποιους ανθρώπους να διαλέξω...Θεέ μου είναι τόσο πολλοί! Και ύστερα άφηνα το χέρι να με οδηγήσει και σαν πατούσα τις πρώτες αράδες ερχόταν μπροστά μου οι άνθρωποι με γενναιοδωρία και μου μιλούσαν...σαν να μου έδιναν την άδεια να πω την ιστορία τους!

Οι ιστορίες είναι δεκατρείς, μα θα μπορούσαν να είναι κι άλλες τόσες κι άλλες τόσες...σχεδόν ατελείωτες.Τόσοι άνθρωποι, τόσες μνήμες...μα τούτη τη φορά ήρθαν αυτοί! Τα ονόματα τους αλλοιωμένα και πολλές φορές σαν οι φίλοι που διάβασαν το βιβλίο μου λένε κάτι για την ιστορία του ανθρώπου που διάβασαν και χρησιμοποιούν το όνομα του βιβλίου μπερδεύομαι...Γιατί στην δική μου μνήμη είναι χαραγμένοι με την αληθινή τους ταυτότητα.

Τους συγκεκριμένους τους συνάντησα σαν ήμουν νέα κι έκανα τα πρώτα μου άγουρα βήματα στο κόσμο της θεραπείας και της ανθρώπινης φροντίδας. Τότε που για να βγάλω το χαρτζιλίκι μου εργαζόμουν ως προσωπικό φροντίδας κι υποστήριξης κι η δουλειά μου δεν ήταν άλλη από το να καθαρίζω, να πλένω, να μαγειρεύω, να συνοδεύω, να φροντίζω ανθρώπους ή απλά να εκπαιδεύομαι μέσα σε δομές που εκείνοι ανήκαν, χωρίς να παρεμβαίνω...μα εγώ έκανα και κάτι άλλο. Τους παρατηρούσα και γέμιζα εικόνες κι εμπειρίες καθώς οι ανθρώπινες ιστορίες πάντα με γοήτευαν πολύ!

Το φθινόπωρο το βιβλίο τέλειωσε κι ακόμη δεν είχα τίτλο. Είχα γράψει, είχα θυμηθεί, είχα γελάσει κι είχα κλάψει, μα δεν είχα τίτλο. Είχα απορρίψει τον αρχικό τίτλο και δυο τρεις εύκαιρους που βρήκα μα ήταν άδειοι...Κι ύστερα λίγες μέρες μετά αφού το άφησα και σταμάτησα να πιέζω το μυαλό μου...πρόσθεσα ένα τελευταίο κομμάτι, κάνοντας αλλαγές στο κλείσιμο του βιβλίου...κι ο τίτλος ήρθε σε εμένα. Εκείνη η στιγμή ήταν δύσκολη και τρομακτική πολύ γιατί ουσιαστικά βγήκε μέσα από μια τραγική ιστορία και φοβήθηκα...Γιατί ήρθες σε εμένα εσύ; Από όλες αυτές τις ιστορίες  γιατί εσύ;

Μα όσο κι αν τρόμαξα, άλλο τόσο ήξερα πως αυτός ήταν ο τίτλος κι αυτό το νόημα...και πως όλοι τελικά αυτό είμαστε. Χάρτινα πουλιά, όμορφα και αγέρωχα...μα χάρτινα και τα φτερά μας μπορεί να τσαλακωθούν κάθε στιγμή. Κάθε απρόσμενη στιγμή...και γι' αυτό είναι σημαντικό να θυμόμαστε να είμαστε ταπεινοί. Γιατί στη ζωή δεν έχει πάντα λιακάδα και μια σταγόνα της βροχής αρκεί για να λιώσει το χάρτινο σώμα μας, την χάρτινη ψυχή μας...

Τον Κύκνο μου τον αγάπησα όπως αγάπησα και το Κοχύλι. Και σαν η φίλη μου η Μαρία, πριν ακόμη εγώ το πιάσω στα χέρια μου, μου το έστειλε σε φωτογραφία μόλις το αγόρασε, φοβήθηκα. Με έπιασε εκείνη η ταραχή όπως τότε με το πρώτο μου βιβλίο. Σαν να μην είναι πια ασφαλές, σαν να είναι ευάλωτο σε ένα κόσμο πελώριο κι ήθελα να το προστατεύσω, να προστατεύσω εμένα, τις ιστορίες, τους ανθρώπους... 

Μα όλα πια πήραν απλά το δρόμο τους. Ο Κύκνος πέταξε μακριά μου κι ελεύθερος πια ταξιδεύει σε ξένα χέρια και ξένες αγκαλιές...κι ελπίζω ακόμη κι αν δεν τον αγαπήσουν,  να τον φροντίσουν όπως του αξίζει...γιατί είναι χάρτινος...Χάρτινος κι ευάλωτος πολύ....

Σε όλους εσάς που με τόση έγνοια τον περιμένατε...θέλω να στείλω μια μεγάλη αγκαλιά και την αγάπη μου. Ήδη δώσατε στο βιβλίο μου φτερά...ήδη το αγκαλιάσατε, κάποιοι ήδη το διαβάσατε και όπως και με το κοχυλάκι, μου στέλνετε  φωτογραφίες και με συγκινείτε και το εκτιμώ πάρα μα πάρα πολύ!!!

Σας παρακαλώ λοιπόν να συνεχίσετε να το κάνετε και να μου στέλνετε φωτογραφίες του και κάτι ακόμη...αν το διαβάσετε και μετά, να μοιραστείτε μαζί μου αν υπήρξε κάποια ιστορία που σας διακίνησε περισσότερο. Θα με ενδιέφερε πραγματικά να μάθω.
Άλλωστε εσείς ως αναγνώστες, είστε τα μάτια μου και τα αυτιά μου εκεί έξω και πάντα θα σας ευγνωμονώ για την αγάπη και την φροντίδα σας.
Σας στέλνω πίσω λίγη από την αγάπη και την φροντίδα που μου δίνετε μέσα από αυτές τις αράδες.

Όταν άρχισα να γράφω δεν ήξερα που θα με πάει όλο αυτό, μα τώρα ξέρω...Με γυρίζει πίσω στις ρίζες, στις αξίες, στην βάση μου. Το να γράφω με κάνει καλύτερο άνθρωπο.Το να μοιράζομαι με κάνει πιο συνειδητοποιημένο άνθρωπο. Το να κάνω αυτά για τα οποία γράφω με γεμίζει ευθύνη. Δεν είμαι blogger. Σίγουρα δεν είμαι συγγραφέας. δεν είμαι τίποτε από όλα αυτά...
Μια storyteller είμαι, μια αφηγήτρια, μια παραμυθού, όπως η δασκάλα μου και σπουδαία θεραπεύτρια Alida Gersie που την θαύμαζα μικρή κι ήθελα να ακολουθήσω τα βήματα της. Το να διηγούμαι ιστορίες που ως στόχο έχουν την επούλωση των ανθρώπινων πληγών,  έχει ένα βαθύτερο νόημα για εμένα. Νομίζω πως μέσα από το να γράφω και να μοιράζομαι βρίσκω κομμάτια της ταυτότητας μου κι εσείς με βοηθάτε σε αυτό.
Γιατί είμαστε πολλοί.

Όλοι εμείς που αγαπάμε και φοβόμαστε και πονάμε. Όλοι εμείς που αψηφάμε την βροχή και βγαίνουμε εκεί έξω να πετάξουμε με τα χάρτινα φτερά μας είμαστε πολλοί. Πολλοί αγαπημένοι!
Οι ουρανοί είναι για να τους πετάς. Με βροχή, με ήλιο με αέρα...και με φτερά χάρτινα και τσαλακωμένα...θα πετάμε! Θα πετάμε γιατί γι'αυτό γεννηθήκαμε. Για τα πετάγματα!

Κι αυτό δεν το λέω εγώ. Μου το δίδαξαν άνθρωποι που ξέρουν από μάχες. Άνθρωποι αληθινά τσαλακωμένοι. Άνθρωποι αληθινά χάρτινοι...μα γενναίοι. Κι αγέρωχοι. Πλάσματα πλασμένα μονο για την αγάπη...

Καλημέρα αγαπημένοι...και καλό μήνα. Ξεκινάμε πτήσεις. Μαζί. Ξανά! Σας ευγνωμονώ!
                                                                                                         Κατερίνα

Τον Χάρτινο Κύκνο μπορείτε να τον βρείτε στα βιβλιοπωλεία κατόπιν παραγγελίας ή να απευθυνθείτε άμεσα στον εκδοτικό για να το παραγγείλετε και μέσω της ιστοσελίδας του:

http://www.gavrielidesbooks.gr/showtitle.aspx?vid=2388

Διαβάστε την ιστορία της δημιουργίας του εξώφυλλου του Χάρτινου Κύκνου εδώ.

Μπορείτε παρακάτω να δείτε τα άλμπουμ με τις εικόνες των βιβλίων που εσείς μου στείλατε:

Μικρό Λευκό Κοχύλι

Ο Χάρτινος Κύκνος