Ένα όνειρο γίνεται πραγματικό σαν έρθει η ώρα να ωριμάσει ή σαν έρθει η ώρα να ωριμάσουμε εμείς;
Αυτά σκεφτόμουν σαν την έβλεπα να δακρύζει μπροστά μου γιατί εγώ ζούσα το όνειρο μου...Δάκρυζε για εμένα, συγκινημένη και με συγκίνησε κι εμένα, γιατί ήξερα πως ένιωθε....Σχεδόν εγκλωβισμένη μέσα σε όνειρα που φοβάται να αγγίξει...Όνειρα απλά, μα τόσο πελώρια!
Το "είναι αργά" είναι μια φράση που δεν δέχομαι...Το "ποτέ δεν είναι αργά" είναι μια φράση που αγαπώ γιατί μου δίνει όραμα. Με κάνει να σηκώνομαι κάθε δύσκολο πρωινό από το κρεββάτι.Με κάνει να βγαίνω εκεί έξω στον κόσμο γεμάτη φόβο κι ελπίδα....Φόβο μην δεν προλάβω...ελπίδα πως θα προλάβω!
Φόβο μην δεν τα καταφέρω, πίστη πως θα τα καταφέρω!
Πήρα τον δρόμο με μια χαρά και μια αγωνία. Πίσω μου μια καταιγίδα ανοιξιάτικη, μπροστά μου μια ο ήλιος και μια η βροχή. Άστατος ο καιρός κι ο δρόμος υπέροχα ανοιχτός κι απέναντι ο Όλυμπος φορτωμένος σύννεφα!
Το Μικρό Λευκό Κοχύλι μου έκλεισε το ταξίδι του, στην Κατερίνη. Ο Χάρτινος Κύκνος άνοιξε τα φτερά του στην Κατερίνη. Στον ίδιο υπέροχο εμπνευσμένο χώρο του βιβλιοπωλείου Νέστωρ. Με τα υπέροχα χρωματιστά ράφια και την ζεστή ατμόσφαιρα, μα ακόμη πιο σημαντικό, με τους πολύτιμους γελαστούς ανθρώπους του, την Δέσποινα, τον Νίκο και την Ελένη, που ξέρουν να δίνουν, να αγκαλιάζουν και να προφέρουν!
Αν μπορώ να βρω μια λέξη μόνο για το τι ένιωσα στην παρουσίαση αυτή θα έλεγα τρυφερότητα. Ένιωσα πως οι άνθρωποι που ήρθαν εκεί ακούμπησαν τρυφερά τα χάρτινα φτερά του ευάλωτου κύκνου. Τον χάιδεψαν απαλά, με σεβασμό, με αληθινή φροντίδα. Η Δομνίκη κι η Μπέττυ τα δυο κορίτσια που τον παρουσίασαν μίλησαν για το βιβλίο αυτό με λέξεις πολύτιμες κι ακριβές και τίμησαν κι εκείνο κι εμένα με κάθε τρόπο!
Ήρθαν σε αυτό το πρώτο του ταξίδι, φίλοι αγαπημένοι. Φίλοι ιντερνετικοί, παλιοί συμμαθητές, άνθρωποι που μας συνέδεε ένας αόρατος πόνος.
Χαρούμενοι γείτονες που με τίμησαν με γέλια και χαρές και άνθρωποι που με γενναιοδωρία, με αγκάλιασαν, σκουπίσαμε λίγα δάκρυα, κάναμε σφιχτές αγκαλιές και γελάσαμε δυνατά...
Απέναντι μου η Ξένια, η κολλητή μου από το Δημοτικό. Αυτή που ζωγράφιζε χαρτάκια και μου τα χάριζε. Φ.Π. έγραφαν πάνω...Φιλία Παντοτινή κι ονειρευόμασταν η φιλία μας η παιδική να κρατήσει για πάντα! Αυτά τα όνειρα είχαμε στα δέκα...
Αυτή που μου έμαθε να χορεύω και να τραγουδάω...ένα από τα πιο όμορφα και ραγισμένα χάρτινα πλάσματα που ξέρω κι αγαπώ...Αυτή που με έκανε να γελάω και ντυνόμασταν καρναβάλια πιτσιρίκες και βγαίναμε στο σεργιάνι. Αυτή που μαζί κλάψαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, χωρίσαμε και σκορπιστήκαμε στους πέντε ανέμους, μα πάντα βρισκόμασταν σε ενδιάμεσους προορισμούς. Αυτή που με έχει δει να κάνω ανόητο κι ατελείωτο stand up comedy σε διάφορες φάσεις της ζωής μας και που πάντα με ενθαρρύνει να προβάλω το αστείο μου κομμάτι! Και να τώρα παρόλο που ζει στη Νότια Ελλάδα ήταν εκεί για εμένα και μου τράβηξε πολλές υπέροχες σοβαρές φωτογραφίες και μια αστεία! Κι ήταν αυτή η πιο όμορφη γιατί είναι η πιο αληθινή μου! Αυτή η Φ.Π. μου....
Μα το πιο πολύτιμο ήταν πως σε αυτή την πρώτη παρουσίαση ήταν εκεί για πρώτη φορά μαζί, οι άνθρωποι που μου χάρισαν τον κόσμο.Οι γονείς μου που χωρίς την δική τους στήριξη δεν θα είχα ζήσει καμιά από αυτές τις ιστορίες. Δεν θα είχα γνωρίσει κανέναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους...Χωρίς εκείνους να είναι η βάση μου τίποτε από όλα όσα έγιναν δεν θα γινόταν...
Κάθονταν εκεί στην άκρη όμορφοι και χαρούμενοι πολύ! Κι εγώ ένιωθα τόσο γεμάτη, τόσο περήφανη βλέποντας τους!
Μια βραδιά τρυφερή για όλες τις τρυφερές ζωές λοιπόν! Έφυγα μεθυσμένη από χαρά και ήρεμη...τόσο ήρεμη σαν να πέρασε από πάνω μου εκείνη η τρομερή μπόρα που έβλεπα από μακριά κι αντί να με τρομάξει με ξέπλυνε! Με καθάρισε μέχρι μέσα...και άδειασα υπέροχα!
Κι ήρθε ένα Σαββατοκύριακο στο πατρικό γεμάτο μαμά και μπαμπά. Γεμάτο γεύσεις που αγαπώ. Γεμάτο από την λουλουδιασμένη αυλή τους. Γεμάτο από τις βόλτες με την μαμά και την ζεστή πίτα στο Hug in a Mug καφέ της ξαδέρφης μου.
Γεμάτο με την μυρωδιά από την υπέροχη ανθοδέσμη που ήρθε από την Κρήτη με ευχές για το πρώτο αυτό πέταγμα του Κύκνου! Από την Κρήτη!!! Για φαντάσου! Η Ελπίδα μου η αγαπημένη κι ο καλός της...με σκέφτηκαν. Μύρισε όλο το σπίτι με τα κρίνα της και γέμισε όλη μου η καρδιά αγάπη και συγκίνηση γιατί μέσα στα δικά της, σκεφτόταν εμένα κι ήταν εκεί. Μαζί μου! Με τούτη την ανθοδέσμη που κουβαλούσα στην αγκαλιά μου σαν παράσημο! Τι πλάσμα. Τι άνθρωποι.Τι ουσιαστική γενναιοδωρία!
Ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο με τα σπιτικά γλυκά της μαμά γιατί είχαμε χαρά!!! και τον υπέροχο θεριακλίδικο Ελληνικό καφέ στα πανέμορφα φλυτζανάκια της!!!
Γεμάτο με τα παιδιά μου και τις σφιχτές αγκαλιές τους την γιορτή της μητέρας....Γεμάτο με τις λέξεις του μικρού μου γιου που έγραψε με άτσαλα παιδικά γράμματα στην κάρτα που έφτιαξε για την μαμά μου, "είσαι η καλύτερη μαμά, της μαμάς μου..."
Γεμάτο με την σκευωρία τους να μου αγοράσουν τα λουλούδια και να μην το καταλάβω. Ο μικρός το έκρυψε και το κουβάλησε στο σάκο που είχε στην πλάτη του. Μου το έδωσε την άλλη μέρα στραπατσαρισμένο και μαδημένο μα όμορφο...τόσο όμορφο! Γελούσαμε ευτυχισμένοι. Για σκέψου, μου χάρισαν λουλούδια, γιατί είχα την τύχη να είμαι μαμά τους ...
Μπήκαμε όλοι μαζί στο αμάξι για μια μικρή εκδρομή κι εκεί μαλώσαμε...και μετά γελάσαμε και μετά τραγουδήσαμε και μετά χάσαμε το δρόμο και ξαναμαλώσαμε και μετά ξεχαστήκαμε και μετά λέγαμε αστεία...και....πόση ζωή κρυμμένη σε στιγμές απλές σχεδόν ασήμαντες!
Πόση ζωή, πόση αλήθεια. Πόση αγάπη και πόση προσπάθεια....
Προσπάθεια....Τι λέξη!!! Γιατί τελικά τι είναι τα όνειρα; Μια προσπάθεια είναι! Αυτό είναι...Το να κρατήσεις μια φιλία, το να ζήσεις την μητρότητα, το να έχεις την αγάπη και την φροντίδα των ανθρώπων, το να έχεις κοντά τους αγαπημένους σου, το να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη αυτών που σε αγαπούν, το να στηρίξεις τον εαυτό σου όταν δειλιάζει και φοβάται, το να μάθεις να μην εγκαταλείπεις κάτι που λαχταράς κι από όραμα να το κάνεις αλήθεια σου....
Τα όνειρα μένουν όνειρα σαν δεν τα ποτίζουμε με την προσπάθεια μας! Τα ζούμε μόνο αν τα ποτίσουμε. Αν μοχθήσουμε γι αυτά. Αν δεν τα ξεχάσουμε εκεί να αργοπεθαίνουν σε μια παλιοκαιρισμένη γλάστρα στην άκρη μιας αυλής.
Τότε που γράφαμε στα τετράδια τις πρώτες άτσαλες ιστορίες μας και παίζαμε τα παιδικά παιχνίδια μας. Τότε που μοχθούσαμε για να χτίσουμε τις σχέσεις μας και παλεύαμε για αυτές, για να τις κάνουμε παντοτινές, δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Τότε νιώθαμε πως τα όνειρα είναι φτιαγμένα από αέρα...
Έτσι πίστευα κι εγώ. Έτσι είχα μάθει, πως δεν πιάνονται το όνειρα....
Ίσως όχι όλα τα όνειρα! Γιατί κάποια μπορείς να τα ακουμπήσεις...Κάποια είναι εκεί και σε περιμένουν να τα ποτίσεις για να ανθίσουν!
Ο Χάρτινος Κύκνος....έκανε το πρώτο του δειλό πέταγμα. Εκεί σε ένα χώρο γεμάτο με τα όνειρα δεκάδων ανθρώπων που ήξεραν να μην φοβούνται τα όνειρα τους! Ήξεραν να μην τρομάζουν με τους φόβους τους. Ήξεραν να μην κάνουν πίσω κάθε φορά που τρόμαζαν ή φοβόταν!
Γιατί τα όνειρα είναι φτιαγμένα να μοιάζουν άπιαστα...ακριβώς γι'αυτό! Γιατί ο στόχος τους δεν είναι να γίνουν πραγματικότητα, μα το να κάνουν εσένα κυνηγό...
Το κυνήγι είναι η ουσία. Το κυνήγι είναι το ταξίδι! Και μόλις πιάσεις ένα, γεννάς άλλο...Γιατί γεννήθηκες για να κυνηγάς. Γιατί το κυνήγι είναι γνώση και ξέρεις κάτι...όλοι γεννιόμαστε κυνηγοί. Μα λίγοι τελικά κυνηγάμε!!!
Αγαπημένοι...Γεννημένοι κυνηγοί αγαπημένοι! Τα όνειρα μου κάποτε τα έφτιαχνα έτσι που να μπορώ να τα ακουμπώ, μέχρι που ένα φίλος ο Χρήστος, μου έγραψε μια μέρα "dream big" και θυμήθηκα...Θυμήθηκα πως είναι να μην ονειρεύεσαι μόνο στα μέτρα σου. Θυμήθηκα τέσσερα χρόνια πριν με αφορμή τις Ψηφιακές Γειτονιές...που αποφάσισα όχι να πιστέψω απλά αλλά, να δουλέψω, να μοχθήσω, να καταβάλω προσπάθεια και να γίνω από dream maker....dream starter, όπως είχε πει τότε ο Yatzer και με είχε αναστατώσει!
Το να υπογράφω ένα βιβλίο που έγραψα ήταν για εμένα όνειρο αδιανόητο και θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να πω σε εκείνη την χαμένη, μπερδεμένη έφηβη ει ψιτ..."θα τα καταφέρεις"...
Μα η ζωή πέρασε κι αντί γι άυτό γυρίζω δίπλα μου και λέω σε εσένα...Σε εσένα που με κοίταζες και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια σου με πόνο, γιατί δεν ξέρεις πως είναι να ζεις το όνειρο σου...
"Ει ψιτ...Μπορείς να τα καταφέρεις!"
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ! Που είστε εκεί και βρίσκετε νόημα στα γραπτά μου.Που ταξιδεύετε με τις σκέψεις μου. Που μου στέλνετε μηνύματα, που πιστεύετε σε εσάς, σε εμάς. Που με βοηθήσατε να με βρω, να στυλωθώ, να πιστέψω.
Πάμε για νέα όνειρα...όσο πιο άπιαστα τόσο πιο προκλητικά...μα κυνηγώντας τα μεγάλα, ας μην ξεχνάμε τα μικρά... Ξέρετε, εκείνα τα ταπεινά...
Μια βόλτα με την οικογένεια με ανοιχτά τα παράθυρα στο αμάξι και όλοι μαζί να τραγουδάμε. Ένας καυγάς που καταλήγει σε γέλιο, μια αγκαλιά λουλούδια από έναν φίλο και ένας Ελληνικός καφές με γλυκό του κουταλιού, παρέα με τη μαμά...
Καλημέρα αγαπημένοι!Αν μπορεί να πετά ένας χάρτινος κύκνος, μπορεί να πετάξει και ένα χάρτινο όνειρο...Το δικό σου χάρτινο όνειρο! Πίστεψε το....
Επόμενος στόχος Θεσσαλονίκη! Παρασκευή, 25 Μαΐου στις 19.00, Μέγαρο Μουσικής, μαζί σας ξανά και η γιορτή συνεχίζεται...
Πήρα τον δρόμο με μια χαρά και μια αγωνία. Πίσω μου μια καταιγίδα ανοιξιάτικη, μπροστά μου μια ο ήλιος και μια η βροχή. Άστατος ο καιρός κι ο δρόμος υπέροχα ανοιχτός κι απέναντι ο Όλυμπος φορτωμένος σύννεφα!
Το Μικρό Λευκό Κοχύλι μου έκλεισε το ταξίδι του, στην Κατερίνη. Ο Χάρτινος Κύκνος άνοιξε τα φτερά του στην Κατερίνη. Στον ίδιο υπέροχο εμπνευσμένο χώρο του βιβλιοπωλείου Νέστωρ. Με τα υπέροχα χρωματιστά ράφια και την ζεστή ατμόσφαιρα, μα ακόμη πιο σημαντικό, με τους πολύτιμους γελαστούς ανθρώπους του, την Δέσποινα, τον Νίκο και την Ελένη, που ξέρουν να δίνουν, να αγκαλιάζουν και να προφέρουν!
Αν μπορώ να βρω μια λέξη μόνο για το τι ένιωσα στην παρουσίαση αυτή θα έλεγα τρυφερότητα. Ένιωσα πως οι άνθρωποι που ήρθαν εκεί ακούμπησαν τρυφερά τα χάρτινα φτερά του ευάλωτου κύκνου. Τον χάιδεψαν απαλά, με σεβασμό, με αληθινή φροντίδα. Η Δομνίκη κι η Μπέττυ τα δυο κορίτσια που τον παρουσίασαν μίλησαν για το βιβλίο αυτό με λέξεις πολύτιμες κι ακριβές και τίμησαν κι εκείνο κι εμένα με κάθε τρόπο!
Ήρθαν σε αυτό το πρώτο του ταξίδι, φίλοι αγαπημένοι. Φίλοι ιντερνετικοί, παλιοί συμμαθητές, άνθρωποι που μας συνέδεε ένας αόρατος πόνος.
Χαρούμενοι γείτονες που με τίμησαν με γέλια και χαρές και άνθρωποι που με γενναιοδωρία, με αγκάλιασαν, σκουπίσαμε λίγα δάκρυα, κάναμε σφιχτές αγκαλιές και γελάσαμε δυνατά...
Απέναντι μου η Ξένια, η κολλητή μου από το Δημοτικό. Αυτή που ζωγράφιζε χαρτάκια και μου τα χάριζε. Φ.Π. έγραφαν πάνω...Φιλία Παντοτινή κι ονειρευόμασταν η φιλία μας η παιδική να κρατήσει για πάντα! Αυτά τα όνειρα είχαμε στα δέκα...
Αυτή που μου έμαθε να χορεύω και να τραγουδάω...ένα από τα πιο όμορφα και ραγισμένα χάρτινα πλάσματα που ξέρω κι αγαπώ...Αυτή που με έκανε να γελάω και ντυνόμασταν καρναβάλια πιτσιρίκες και βγαίναμε στο σεργιάνι. Αυτή που μαζί κλάψαμε, γελάσαμε, ερωτευτήκαμε, ονειρευτήκαμε, χωρίσαμε και σκορπιστήκαμε στους πέντε ανέμους, μα πάντα βρισκόμασταν σε ενδιάμεσους προορισμούς. Αυτή που με έχει δει να κάνω ανόητο κι ατελείωτο stand up comedy σε διάφορες φάσεις της ζωής μας και που πάντα με ενθαρρύνει να προβάλω το αστείο μου κομμάτι! Και να τώρα παρόλο που ζει στη Νότια Ελλάδα ήταν εκεί για εμένα και μου τράβηξε πολλές υπέροχες σοβαρές φωτογραφίες και μια αστεία! Κι ήταν αυτή η πιο όμορφη γιατί είναι η πιο αληθινή μου! Αυτή η Φ.Π. μου....
Μα το πιο πολύτιμο ήταν πως σε αυτή την πρώτη παρουσίαση ήταν εκεί για πρώτη φορά μαζί, οι άνθρωποι που μου χάρισαν τον κόσμο.Οι γονείς μου που χωρίς την δική τους στήριξη δεν θα είχα ζήσει καμιά από αυτές τις ιστορίες. Δεν θα είχα γνωρίσει κανέναν από όλους αυτούς τους ανθρώπους...Χωρίς εκείνους να είναι η βάση μου τίποτε από όλα όσα έγιναν δεν θα γινόταν...
Κάθονταν εκεί στην άκρη όμορφοι και χαρούμενοι πολύ! Κι εγώ ένιωθα τόσο γεμάτη, τόσο περήφανη βλέποντας τους!
Μια βραδιά τρυφερή για όλες τις τρυφερές ζωές λοιπόν! Έφυγα μεθυσμένη από χαρά και ήρεμη...τόσο ήρεμη σαν να πέρασε από πάνω μου εκείνη η τρομερή μπόρα που έβλεπα από μακριά κι αντί να με τρομάξει με ξέπλυνε! Με καθάρισε μέχρι μέσα...και άδειασα υπέροχα!
Κι ήρθε ένα Σαββατοκύριακο στο πατρικό γεμάτο μαμά και μπαμπά. Γεμάτο γεύσεις που αγαπώ. Γεμάτο από την λουλουδιασμένη αυλή τους. Γεμάτο από τις βόλτες με την μαμά και την ζεστή πίτα στο Hug in a Mug καφέ της ξαδέρφης μου.
Γεμάτο με την μυρωδιά από την υπέροχη ανθοδέσμη που ήρθε από την Κρήτη με ευχές για το πρώτο αυτό πέταγμα του Κύκνου! Από την Κρήτη!!! Για φαντάσου! Η Ελπίδα μου η αγαπημένη κι ο καλός της...με σκέφτηκαν. Μύρισε όλο το σπίτι με τα κρίνα της και γέμισε όλη μου η καρδιά αγάπη και συγκίνηση γιατί μέσα στα δικά της, σκεφτόταν εμένα κι ήταν εκεί. Μαζί μου! Με τούτη την ανθοδέσμη που κουβαλούσα στην αγκαλιά μου σαν παράσημο! Τι πλάσμα. Τι άνθρωποι.Τι ουσιαστική γενναιοδωρία!
Ένα Σαββατοκύριακο γεμάτο με τα σπιτικά γλυκά της μαμά γιατί είχαμε χαρά!!! και τον υπέροχο θεριακλίδικο Ελληνικό καφέ στα πανέμορφα φλυτζανάκια της!!!
Γεμάτο με τα παιδιά μου και τις σφιχτές αγκαλιές τους την γιορτή της μητέρας....Γεμάτο με τις λέξεις του μικρού μου γιου που έγραψε με άτσαλα παιδικά γράμματα στην κάρτα που έφτιαξε για την μαμά μου, "είσαι η καλύτερη μαμά, της μαμάς μου..."
Γεμάτο με την σκευωρία τους να μου αγοράσουν τα λουλούδια και να μην το καταλάβω. Ο μικρός το έκρυψε και το κουβάλησε στο σάκο που είχε στην πλάτη του. Μου το έδωσε την άλλη μέρα στραπατσαρισμένο και μαδημένο μα όμορφο...τόσο όμορφο! Γελούσαμε ευτυχισμένοι. Για σκέψου, μου χάρισαν λουλούδια, γιατί είχα την τύχη να είμαι μαμά τους ...
Πόση ζωή, πόση αλήθεια. Πόση αγάπη και πόση προσπάθεια....
Προσπάθεια....Τι λέξη!!! Γιατί τελικά τι είναι τα όνειρα; Μια προσπάθεια είναι! Αυτό είναι...Το να κρατήσεις μια φιλία, το να ζήσεις την μητρότητα, το να έχεις την αγάπη και την φροντίδα των ανθρώπων, το να έχεις κοντά τους αγαπημένους σου, το να μην προδώσεις την εμπιστοσύνη αυτών που σε αγαπούν, το να στηρίξεις τον εαυτό σου όταν δειλιάζει και φοβάται, το να μάθεις να μην εγκαταλείπεις κάτι που λαχταράς κι από όραμα να το κάνεις αλήθεια σου....
Τα όνειρα μένουν όνειρα σαν δεν τα ποτίζουμε με την προσπάθεια μας! Τα ζούμε μόνο αν τα ποτίσουμε. Αν μοχθήσουμε γι αυτά. Αν δεν τα ξεχάσουμε εκεί να αργοπεθαίνουν σε μια παλιοκαιρισμένη γλάστρα στην άκρη μιας αυλής.
Τότε που γράφαμε στα τετράδια τις πρώτες άτσαλες ιστορίες μας και παίζαμε τα παιδικά παιχνίδια μας. Τότε που μοχθούσαμε για να χτίσουμε τις σχέσεις μας και παλεύαμε για αυτές, για να τις κάνουμε παντοτινές, δεν ξέραμε, δεν μπορούσαμε να φανταστούμε. Τότε νιώθαμε πως τα όνειρα είναι φτιαγμένα από αέρα...
Έτσι πίστευα κι εγώ. Έτσι είχα μάθει, πως δεν πιάνονται το όνειρα....
Ίσως όχι όλα τα όνειρα! Γιατί κάποια μπορείς να τα ακουμπήσεις...Κάποια είναι εκεί και σε περιμένουν να τα ποτίσεις για να ανθίσουν!
Ο Χάρτινος Κύκνος....έκανε το πρώτο του δειλό πέταγμα. Εκεί σε ένα χώρο γεμάτο με τα όνειρα δεκάδων ανθρώπων που ήξεραν να μην φοβούνται τα όνειρα τους! Ήξεραν να μην τρομάζουν με τους φόβους τους. Ήξεραν να μην κάνουν πίσω κάθε φορά που τρόμαζαν ή φοβόταν!
Γιατί τα όνειρα είναι φτιαγμένα να μοιάζουν άπιαστα...ακριβώς γι'αυτό! Γιατί ο στόχος τους δεν είναι να γίνουν πραγματικότητα, μα το να κάνουν εσένα κυνηγό...
Το κυνήγι είναι η ουσία. Το κυνήγι είναι το ταξίδι! Και μόλις πιάσεις ένα, γεννάς άλλο...Γιατί γεννήθηκες για να κυνηγάς. Γιατί το κυνήγι είναι γνώση και ξέρεις κάτι...όλοι γεννιόμαστε κυνηγοί. Μα λίγοι τελικά κυνηγάμε!!!
Αγαπημένοι...Γεννημένοι κυνηγοί αγαπημένοι! Τα όνειρα μου κάποτε τα έφτιαχνα έτσι που να μπορώ να τα ακουμπώ, μέχρι που ένα φίλος ο Χρήστος, μου έγραψε μια μέρα "dream big" και θυμήθηκα...Θυμήθηκα πως είναι να μην ονειρεύεσαι μόνο στα μέτρα σου. Θυμήθηκα τέσσερα χρόνια πριν με αφορμή τις Ψηφιακές Γειτονιές...που αποφάσισα όχι να πιστέψω απλά αλλά, να δουλέψω, να μοχθήσω, να καταβάλω προσπάθεια και να γίνω από dream maker....dream starter, όπως είχε πει τότε ο Yatzer και με είχε αναστατώσει!
Το να υπογράφω ένα βιβλίο που έγραψα ήταν για εμένα όνειρο αδιανόητο και θα ήθελα να γυρίσω πίσω το χρόνο και να πω σε εκείνη την χαμένη, μπερδεμένη έφηβη ει ψιτ..."θα τα καταφέρεις"...
Μα η ζωή πέρασε κι αντί γι άυτό γυρίζω δίπλα μου και λέω σε εσένα...Σε εσένα που με κοίταζες και τα δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια σου με πόνο, γιατί δεν ξέρεις πως είναι να ζεις το όνειρο σου...
"Ει ψιτ...Μπορείς να τα καταφέρεις!"
Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ. Σας ευχαριστώ! Που είστε εκεί και βρίσκετε νόημα στα γραπτά μου.Που ταξιδεύετε με τις σκέψεις μου. Που μου στέλνετε μηνύματα, που πιστεύετε σε εσάς, σε εμάς. Που με βοηθήσατε να με βρω, να στυλωθώ, να πιστέψω.
Πάμε για νέα όνειρα...όσο πιο άπιαστα τόσο πιο προκλητικά...μα κυνηγώντας τα μεγάλα, ας μην ξεχνάμε τα μικρά... Ξέρετε, εκείνα τα ταπεινά...
Μια βόλτα με την οικογένεια με ανοιχτά τα παράθυρα στο αμάξι και όλοι μαζί να τραγουδάμε. Ένας καυγάς που καταλήγει σε γέλιο, μια αγκαλιά λουλούδια από έναν φίλο και ένας Ελληνικός καφές με γλυκό του κουταλιού, παρέα με τη μαμά...
Καλημέρα αγαπημένοι!Αν μπορεί να πετά ένας χάρτινος κύκνος, μπορεί να πετάξει και ένα χάρτινο όνειρο...Το δικό σου χάρτινο όνειρο! Πίστεψε το....
Επόμενος στόχος Θεσσαλονίκη! Παρασκευή, 25 Μαΐου στις 19.00, Μέγαρο Μουσικής, μαζί σας ξανά και η γιορτή συνεχίζεται...
Κατερίνα
2 σχόλια:
Πολύ συγκινητική η ανάρτηση σου και τα λόγια σου γλυκιά μου!!! Καλοτάξιδο!!!! ❤️❤️❤️❤️❤️❤️
Συθέμελα με κυρίεψες, λατρεμένη μου, όπως κάθε φορά, μα τώρα πιότερο, πιο δυνατά, ...συθέμελα! Ήταν όλα μαγικά, μαγικά, όπως μικρή κάποτε, θαρρώ, τα είχες ονειρευτεί! Σ' αγαπάω πολύ!
Δημοσίευση σχολίου