Ο Χάρτινος Κύκνος. Η παρουσίαση στην Θεσσαλονίκη!

Γύρισα σπίτι ζαλισμένη. Σαν να είχα πιει πολύ και ο κόσμος όλος γύριζε. Ήταν αυτή η αίσθηση πως  είσαι αλλιώτικος. Σαν να περπατάς πάνω από τον ίδιο σου τον εαυτό... Έτσι ένιωθα, λίγο σαν να αιωρούμουν.

Δεν ήξερα να νιώσω χαρά, ευγνωμοσύνη ή απλά κούραση...Το συναίσθημα ήταν ίδιο όπως τότε που στην Θεραπευτική Κοινότητα Ιθάκη κάναμε θεραπευτικούς Μαραθώνιους. Σαρανταοχτώ ώρες συνεχόμενων θεραπευτικών διαδικασιών. Σχεδόν άυπνοι. Λιώναμε από το συναίσθημα.

Όταν τέλειωνε ένιωθες άδειος. Κουρασμένος. Εξοντωμένος στην κυριολεξία από την κούραση και την ένταση, μα με μια αγάπη ασύλληπτη. Μια αγάπη που χωρούσε τον κόσμο όλο. Αγκαλιαζόμασταν και κλαίγαμε θυμάμαι όλοι μαζί και μετά γελούσαμε και μετά ξανακλαίγαμε. Κάθαρση. Αυτό νιώθαμε. 

Κάθαρση! Αυτό ένιωθα τα ξημερώματα του Σαββάτου σαν γύρισα σπίτι μετά από την παρουσίαση του Χάρτινου Κύκνου στην Θεσσαλονίκη.

Θα μπορούσα να γράφω ώρες. Να νιώθω συναισθήματα που μπουκώνουν. Να γελάω, να δακρύζω...Γιατί αυτή η παρουσίαση ήταν η δική μου γιορτή. Μια γιορτή που ως στόχο είχε το βιβλίο μα τελικά ο στόχος και πάλι...είναι οι άνθρωποι.

Όλοι όσοι μίλησαν, όλοι όσοι συνόδεψαν τον χάρτινο κύκνο σε αυτό του πέταγμα...όλοι μα όλοι όσοι ήταν εκεί...είχαν μια συγκλονιστική ιστορία να διηγηθούν. Όλοι είχαν χάσει. Όλοι είχαν δώσει μάχες. Όλοι άλλοτε  είχαν βγει νικητές και άλλοτε είχαν ηττηθεί. Όλοι είχαν αποχαιρετήσει, όλοι είχαν ξεπροβοδίσει ανθρώπους κι όνειρα. Όλοι είχαν γελάσει με τον πόνο κι είχαν αυτοσαρκασθεί! 

Εκείνη η ημέρα ήταν για εμένα γεμάτη χαρά μα και γεμάτη συγκίνηση κι αυτό ίσχυε και για τους ανθρώπους που ήρθαν εκεί για να γιορτάσουμε μαζί! Τι τιμή. Τι σπουδαία τιμή! Σε όλα αυτά τα ταξίδια τα εσωτερικά μου, αυτό που νιώθω όλο και περισσότερο είναι πως οι άνθρωποι κι οι σχέσεις, δεν δοκιμάζονται μόνο στον πόνο μα και στην χαρά. Πρέπει οι άνθρωποι να σ' αγαπούν πολύ κι αληθινά. Πρέπει οι άνθρωποι να σ' αγαπούν ουσιαστικά. Πρέπει οι άνθρωποι να νιώθουν πολύ ασφαλής με το εαυτό τους για να μπορούν να χαρούν και να αντέξουν την ξένη χαρά. Την χαρά σου, που δεν τους αφορά, μα με κάποιον τρόπο αφήνονται να τους ακουμπά με ενσυναίσθηση! πελώριο μάθημα αυτό...καθώς αν θέλεις να είσαι εκεί για κάποιον άνθρωπο, αν νιώθεις πως θέλεις να είσαι, βρίσκεις τελικά τον τρόπο να είσαι και δεν εννοώ βέβαια ως παρουσία! Πολλοί δεν ήταν εκεί, μα ήταν  περισσότερο από όσο μπορούσα ποτέ να φανταστώ!

Κι εκείνη η ημέρα...Ω τη ημέρα ήταν εκείνη. Μηνύματα. Τηλεφωνήματα. Σκουντήματα. Ξεσηκώματα...από το πρωί. Λέξεις, σκέψεις, υπενθυμίσεις "είμαι εδώ", "θα είμαι μαζί σου", "αν αγχωθείς σκέψου εμάς τότε και χαλάρωσε", "να γελάς", " Λάμψε!", "κοίτα να το απολαύσεις". Ένιωσα όπως τότε λίγο πριν τον πρώτο Μαραθώνιο που έρχονταν τα μηνύματα σαν βροχή γενναιοδωρίας.

Έτσι ένιωθα τα μηνύματα σας κι αναρωτιόμουν πως μπορείτε...πως μπορείτε να είστε τόσο εκεί για εμένα!

Η μέρα αυτή είχε ένα ξεσήκωμα από την αρχή της. Μια αναστάτωση. Μια προσπάθεια μεγάλη έφτανε στο τέλος της.  Θα ήταν ξεχωριστή. Το ένιωθα. Γύρω μου άνθρωποι. Με αγκάλιαζαν. Με φιλούσαν. Με έκαναν να νιώθω σημαντική...

Κι ύστερα ήρθε εκείνη και μου ψιθύρισε στο αυτί..."ενώνεις την μοναξιά μας αυτό κάνεις"...και άναψε μέσα μου ένα φως...

Αυτό λοιπόν!

Δουλεύοντας όλα μου τα χρόνια μέσα σε ομάδες αυτό έμαθα να κάνω...Κι ο χάρτινος κύκνος μια ομάδα είναι τελικά. Ιστορίες διαφορετικών ανθρώπων που ενώθηκαν σε ένα κομμάτι χαρτί κι έγιναν μία. Μια ιστορία. Που μιλά για απομόνωση. Για διαφορετικότητα. Για αποδοχή. Για φόβο... Για προσπάθεια.  Όλοι εκείνοι οι άνθρωποι που ήταν εκεί μιλούσαν για εμένα με τόση αγάπη, με τόση φροντίδα, με τόση γενναιοδωρία που σκέφτηκα πως  τελικά είναι δύσκολο όλα αυτά να τα δει κανείς στον εαυτό του κι είναι ευκολότερο να τα δει και να τα αναγνωρίσει σε κάποιον άλλο... Γιατί εγώ τελικά δεν είναι παρά ένας καθρέφτης. Οι άνθρωποι μέσα μου βλέπουν κομμάτια τους που δεν τα αναγνωρίζουν. Αυτό νιώθω. 

Υπάρχει μια καθαρότητα, μια αλήθεια, μια πίστη που βλέπουν σε εμένα μα δεν την βλέπουν στον εαυτό τους. Μα η αλήθεια είναι πως αυτό συμβαίνει γιατί με βλέπουν μέσα από τον ρόλο μου κι ο ρόλος μου δεν είναι άλλος από το να ξεσηκώνω στους ανθρώπους συναισθήματα εμπιστοσύνης και πίστης...όπως κάνουν όλοι οι θεραπευτές.  Μέσα μου αγαπημένοι βλέπετε τον καλύτερο σας εαυτό. Γιατί αυτό εγώ αντιπροσωπεύω για εσάς. Μα για σκεφτείτε.... Σκεφτείτε λίγο...

Σκεφτείτε.... Εγώ μοιράζομαι εμπειρίες που έζησα για λίγο στα πλαίσια της δουλειάς μου. Μετά γύριζα στην κανονική μου ζωή κι όλα περνούσαν...Για κάποιους από εσάς...αυτή είναι η κανονική ζωή. Απέναντι μου στέκονται αληθινοί ήρωες και μαχητές της ζωής. Άνθρωποι που πολεμούν με θεριά καθημερινά. Άνθρωποι που αποχαιρέτησαν παιδιά, που φροντίζουν γονείς ή συγγενείς, που διαγνώστηκαν με κάτι σκληρό, που για μια ζωή θα παραμείνουν γονείς παιδιών με ειδικές ανάγκες που δεν θα μεγαλώσουν ποτέ....

Πως μπορείτε να μην βλέπετε το μεγαλείο μέσα σας; Πως μπορείτε να μην το αναγνωρίζετε;

Είμαστε χάρτινοι όλοι. Κι εγώ απλά δουλεύοντας όπως έχω εκπαιδευτεί, υπέροχα κυκλικά, έχω μάθει να μαζεύω αυτά τα χάρτινα πουλιά...για να μην νιώθουν μόνα. Για να νιώθουν σημαντικά και δυνατά, γιατί το μαζί είναι δύναμη!

Εκείνη η μέρα έκρυβε πολύ μαζί. Το είδα στα δακρυσμένα μάτια.Το είδα στα σφιχτά δεμένα χέρια. Το είδα στα δυνατά γέλια και τις σφιχτές αγκαλιές... Το έχουμε τόση ανάγκη αυτό το μαζί!

Θα θυμάμαι πάντα εκείνη τη σιωπή μέσα μου και την αγωνία λίγο πριν αρχίσουν όλα...

photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου

Θα θυμάμαι πάντα τον ήλιο να δύει πάνω στη θάλασσα και να γεμίζει ε υπέροχες αποχρώσεις τον ουρανό και το χώρο και να μετατρέπει την υπέροχη εκείνη αίθουσα σε καράβι. Θα σαλπάραμε μαζί....

Θα θυμάμαι την φωνή του Βησσαρίωνα να ανοίγει την παρουσίαση...με μια φράση που είναι δική μου μα με μ'ανατρίχιασε μέσα από την δική του φωνή..."πόσους ανθρώπους συναντάμε στην πάροδο της ζωής μας..." Πόσους;

Θα θυμάμαι πάντα τις τρελές μου που ξαφνικά έβγαλαν τις μπλούζες τους και με τρέλαναν. Συγκινήθηκα τόσο πολύ με αυτά μου τα κορίτσια. Τις παλαβές μου groupies που μ' ακολουθούν παντού και τις μαλώνω συνέχεια..."καλά καλέ θα΄ρθείτε και σ'αυτό το σεμινάριο, δεν έμεινε τίποτε άλλο να μάθετε πια τα μάθατε όλα!"
Ω τι έκπληξη. Γέλια. Δάκρυα...είστε τρελές! Τις αγαπάω,,,

photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου

Θα θυμάμαι πάντα τα γέλια και την έκπληξη που ένιωθα σαν έβλεπα πρόσωπα αγαπημένα...Ήρθες!!!! Ω πόσο σας αγαπώ όλους γιαυτό το "καλά δεν θα ερχόμουν"!!!!

Θα θυμάμαι πάντα τις φωνές των τριών κοριτσιών που άνοιξαν αυτή την παρουσίαση. Την Αθηνά, τη Νατάσσα και τη Ζωή...που διάβασαν αποσπάσματα του βιβλίου και δάνεισαν την φωνή τους στους βωβούς ως τότε πρωταγωνιστές των ιστοριών...και τους έδωσαν υπόσταση. 

Αθηνά

Νατάσσα

Ζωή

Θα θυμάμαι πάντα τον ήχο του βιολιού και του κλαρινέτου της Ραίσα και του Ιγκόρ. Υπέροχοι μουσικοί και δάσκαλοι του  Ωδείου Ορφέας Περαίας που μου έκαναν την τιμή να είναι εκεί και να ανοίξουν αυτή την γιορτινή ημέρα με τις μελωδίες τους! Είχαν δίπλα στο Μέγαρο Μουσικής μια μεγάλη συναυλία κι όμως ήρθαν. Με προσωπικό άγχος,  μα με φροντίδα για εμένα και για τον γιο μου που μαθητεύει δίπλα στον σπουδαίο Ιγκόρ. Ήρθαν για την χαρά και τη σύνδεση...

Θα θυμάμαι την υπέροχη αίσθηση φροντίδας, σαν κάθισα δίπλα στους ευγενικούς συνοδούς μου σε αυτό το ταξίδι. Τον  Βασίλη που δουλεύαμε μαζί για χρόνια και με ξέρει τόσο καλά και με φρόντισε με κάθε του λέξη. Το Μαρίνο με το ραγισμένο πρόσωπο σαν μιλούσε για τον δικό του χάρτινο κύκνο και τον Κωστή με τον σπαραχτικό σαρκασμό, που μας χάρισε εκείνο το πικρό μα τόσο λυτρωτικό γέλιο...
Υπέροχοι και γενναιόδωροι κι οι τρεις. Τόσο απίθανα διαφορετικοί, μα τόσο ενωτικοί μέσα σε εκείνη την μαγική αίθουσα.

Θα θυμάμαι πάντα τους ανθρώπους που μοιράστηκαν τις σκέψεις και τα συναισθήματα τους και την συγκίνηση μου να τους κοιτώ εκεί μπροστά μου δυνατούς. Ζωντανούς. Γενναίους...

Θα θυμάμαι πάντα αυτό που ένιωθα...Χαρά. Χαρά. Πόση χαρά Θεέ μου!

Θα θυμάμαι πάντα τον κόσμο που με αγκάλιασε. Το χέρι μου να χαράζει ονόματα σε βιβλία και άνθρωποι εκεί δίπλα να μου ψιθυρίζουν, να μου χαρίζουν, να με γεμίζουν αγάπη.

Θα θυμάμαι πάντα το Μαζί από τον αγαπημένο μου Κώστα τον Πρόεδρο του Κοινωνικού Συλλόγου Δέντρο Ζωής που έχω την τιμή να ανήκω και να νιώθω το σύνθημα πως όλοι μαζί μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο μας...Να έχω το συναίσθημα πως δεν είμαστε μόνοι ούτε στον πόνο, μα ούτε στη χαρά!

Θα θυμάμαι πάντα τον μεγάλο μου γιο...με το ροζ παπιγιόν και τον ροζ πάνθηρα. Την γενναία του επιλογή  για αυτό το μουσικό κομμάτι, που στήριξε μέχρι τέλους...και τον θαυμάζω γιαυτό!
Γέμισε την αίθουσα συναίσθημα και όλοι γίναμε υπέροχα ροζ μαζί του...

Η στιγμή που τον καμάρωνα  και τον φωτογράφιζα εκεί πάνω ήταν η πιο σημαντική...που πήγε εκείνο το μικρό μου πλασματάκι;

Θα θυμάμαι πάντα τη μαμά και το μπαμπά. Αυτοί οι παρακινητές μου. Αυτοί που έβαλαν πλάτες για εμένα. Για να κάθομαι απέναντι τους και να παίρνω εγώ τα μπράβο, ενώ τα αξίζουν εκείνοι! 

Οι πενήντα χρόνια, μετανάστες...Τι τιμή για εμένα να με χειροκροτούν αυτοί οι άνθρωποι.

Να κάθονται εκεί απέναντι μου ντροπαλοί και συγκινημένοι και μετά στο κλείσιμο να χορεύουμε με τον μικρό μου γιο floss και να γελάμε...

Θα θυμάμαι πάντα τον μικρό μου γιο που μας έβαλε όλους μα όοολους στο χορό και όσοι έφευγαν στο τέλος χόρευαν floss!!! Μα τι τύπος!

...κι αχ αυτά τα τρία αγόρια που ήταν εκεί, να με συνοδέψουν, να με στηριξουν. Πάντα εκεί κι οι τρεις με τον μπαμπά να δίνει το ρυθμό...πάντα και για πάντα, με τόση υπομονή. Με τόση φροντίδα...

Και βέβαια θα θυμάμαι πάντα εκείνο το λυτρωτικό κλείσιμο με τον Βησσαρίωνα και την Ζωή που οργάνωσε την εκδήλωση. Τους δυο ανθρώπους που υποστήριξαν την τρέλα αυτή. Με στήριξαν, με βοήθησαν κι ήταν εκεί. Πιο εκεί από ποτέ, με πολλή προσωπική δουλειά και μπόλικα ξενύχτια!
Με σοβαρότητα, με επαγγελματισμό και μπόλικη αγάπη...να στήνουν καρέκλες, να κλείνουν αίθουσες, να βγάζουν προγράμματα...με μόνη ανταμοιβή...μια αγκαλιά και μια Πάβλοβα! Τι πλάσματα υπάρχουν γύρω μας...Τι πλάσματα σπουδαία!

Αυτό που έκανε ξεχωριστή τη μέρα εκείνη τελικά, ήταν οι άνθρωποι. Οι άνθρωποι που παραδόξως όταν είναι σε κύκλο βλέπουν μόνο αυτά που τους ενώνουν...κι οι άνθρωποι εκείνη την υπέροχη καλοκαιρινή βραδιά συνδέθηκαν. Έτσι απλά και μαγικά  ενώθηκαν κι ανάμεσα τους ένα μικρό κοριτσάκι να χορεύει και να στριφογυρνά με ξέμπλεκα τα ξανθά μαλάκια...
Ένα μικρό πλάσμα πανέμορφο, όπου αγαπώ πολύ γιατί αγαπώ τη μαμά της. Να στροβιλίζεται στην μέση της αίθουσας με τα χέρια ορθάνοιχτα και να συμβολίζει την ίδια τη ζωή...

photoZ © Αναστασία μωβ Χριστιανοπούλου

Γύρισα σπίτι με μια αγκαλιά λουλούδια. Με μικρά πολύτιμα δώρα. Με έναν κύκνο κεντημένο σε μια κάρτα από την αγαπημένη μου Αριάδνη. 

Με μια παιδική ζωγραφιά μέσα σε ένα πανέμορφο χειροποίητο κουτί. Μια παιδική ζωγραφιά τόσο πολύτιμη,  που μου έφερε δάκρυα, με έναν κύκνο πορσελάνινο ενθύμιο μιας ζωής που χάθηκε. Έναν κύκνο που συμβολίζει την ζωή που αλλάζει γιατί είναι απρόβλεπτη και σκληρή...κι εκείνος ο κύκνος έφυγε από το παλιό αρχοντικό που στόλιζε σαν όλα χάθηκαν, άνθρωποι και πράγματα και χαρίστηκε σε εμένα. Σε εμένα που έχω την τιμή να τον έχω κοντά μου πια, να μην χαθεί! Να μην ξεχαστεί....

Κι έτσι όπως κοίταζα τα υπέροχα λουλούδια των γονιών μου και δυο άλλων ανθρώπων που αγαπώ και θαυμάζω, έπεσε το βλέμμα μου σε μια κάρτα...Την κάρτα τους!
Την άνοιξα το επόμενο πρωί κι ο ήλιος έμπαινε από το ανοιχτό παράθυρο... "Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε..." έγραφε και ταράχτηκα. Πόνεσα. Μίκρυνα και μετά φούσκωσα...Ψήλωσα!

Είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε....Το να το γράφει αυτό ένας μαχητής της ζωής. Ένας άνθρωπος που ένιωσε το τέλος στο πετσί του και δεν έκανε πίσω μέχρι να νικήσει, είναι αληθινά δυνατό. Έγινε κίνημα μέσα μου αυτή η φράση. Κίνημα! 

Πριν λίγες μέρες ήμουν σε ένα συνέδριο στην Αθήνα και άκουσα τον καταπληκτικό καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλο να λέει το μαγικό!  "Δεν είμαι της αισιοδοξίας, είμαι της ελπίδας. Της ελπίδας ως υπαρξιακή θέση αγώνα!"

Αυτό ένιωσα σαν διάβασα λοιπόν το "καταδικασμένοι να πετύχουμε". Ελπίδα...όχι όμως γιατί είμαστε θετικοί και κούφια αισιόδοξοι, μα γιατί την ελπίδα την φέρνεις. Την δημιουργείς.
Ως Υπαρξιακή θέση αγώνα!

...κι εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μου έγινε και πάλι ξεκάθαρο πως δεν είμαι συγγραφέας κι ίσως και να μην γίνω ποτέ. Μα δεν με πονά πια, το ξέρω. Δεν γράφω λογοτεχνία. Δεν έχω τα προσόντα ενός λογοτέχνη. Δεν είναι τελικά αυτό το κίνητρο, ούτε ο σκοπός μου...Η Υπαρξιακή θέση αγώνα. Η  Ελπίδα είναι ο σκοπός μου...Το κίνητρο κι ο οδηγός μου!

Αυτό είναι το κίνημα. Η αρχή. Η στάση! Η σύνδεση. Το μαζί. Όχι για να μοιραζόμαστε  αισιοδοξία μα για να μοχθούμε, να παλεύουμε, να παιδεύουμε, να αλλάζουμε τον εαυτό μας και σιγά σιγά τον κόσμο μας. Γιατί μόνον έτσι είμαστε καταδικασμένοι να πετύχουμε...Με την δράση αγαπημένοι!

Το θυμάστε;

Με την δράση!!!!

Σας ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου. Είστε η δράση μου! Είμαι καταδικασμένη...δίπλα σας!

Εκτός από την Νατάσσα με την φωτογραφική ματιά της που μας τραβούσε φωτογραφίες ασταμάτητα, ένα μεγάλο ευχαριστώ στο αγαπημένο μου πλάσμα την Πέννυ μου, τρυφερά χάρτινη κι εκείνη, από το White Room Studio, που για ακόμη μια φορά ήταν εκεί με την φωτογραφική της μηχανή κι απαθανάτισε μοναδικά τις δικές μας στιγμές! Πολύτιμη για εμένα, καθώς τα μάτια της αιχμαλωτίζουν τα συναισθήματα  όχι μόνο την εικόνα!

Κλείνω με μια αφιέρωση σε όλους τους χάρτινους ανθρώπους. Ένα τραγούδι που αγαπώ. Το βίντεο είναι από το ντοκιμαντέρ  "Λόγια της Σιωπής"...δείτε το με την πρώτη ευκαιρία...Η διαφορετικότητα μας  αφορά, γιατί μας ανήκει!...ή της ανήκουμε...

Καλημέρα. Καλό μήνα. Καλό Καλοκαίρι! Φως.Υγεία. Εσωτερικότητα. Δημιουργία και χρυσοχώραφα πολλά στο διάβα σας... Χρυσοχώραφα αγαπημένοι...γεμάτα πλούσια στάχυα σαν αυτά του μικρού Πρίγκιπα...
Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί. Σας ευχαριστώ για την τιμή που μου κάνατε να μοιραστούμε την χαρά μου τόσο υπέροχα κυκλικά. Μα κι όσοι δεν καταφέρατε να είστε εκεί αυτή τη φορά, σας ένιωσα. Σας ένιωσα και σας ευχαριστώ που ανήκετε σε αυτό τον κύκλο! Τον δικό μας κύκλο!
Σας ευχαριστώ που ξέρετε να είστε εκεί κι αυτό επιλέγετε.
Τέλος ξέρω θα χαμογελάσετε ξανά κάποιοι...μα για ακόμη μια φορά σας ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη.

Βαδίζουμε με ευγνωμοσύνη! Με Πίστη.  Με Δράση. Με Ελπίδα...Καλή δύναμη. Είμαστε υπέροχα, υπέροχα καταδικασμένοι!!!
                                                                                                             Κατερίνα