Η Τελευταία Παρουσίαση και Συνεχίζουμε....

Ήταν ένα γρήγορο ταξίδι. Από αυτά που ξεκινάς τρέχοντας, ανεβαίνεις κατεβαίνεις σε αεροπλάνα και τρένα και μετά βρίσκεσαι εκεί από όπου ξεκίνησες κάποιες ώρες μετά άυπνος, κουρασμένος και γεμάτος συναισθήματα κι αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έγιναν τα έζησες ή τα ονειρεύτηκες.

Έτσι ήταν το ταξίδι στην Αθήνα με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου μου. Την τελευταία πια και μπήκαμε στο καλοκαίρι για τα καλά!

Γύρισα από εκεί με δώρα απρόσμενα. Δώρα που έκλεισα για πάντα μέσα μου. Λέξεις, χειρονομίες αγκαλιές...μα και δώρα αλλιώτικα...όπως αυτά τα υπέροχα λουλούδια που έφερα μαζί μου στην Θεσσαλονίκη  και κουβαλούσα μέσα στο αεροπλάνο σαν να ήταν πιο πολύτιμα κι από μπάρες χρυσού! Κι ήταν....Δώρα που άνθρωποι έφεραν για εμένα σαν ευχαριστώ. Γράμματα που μου έδωσαν. Μικρά κειμήλια, ενθύμια μιας ζωής, κατασκευές που εκφράζουν τα νιώθω τους...Δώρα που κουβαλούν κομμάτια της ψυχή τους!

Η Ευσταθία με τα υπέροχα μαγειρέματα  ομορφιάς της στο Amelie...

Οι Μπομπονιέρες από τα βαφτίσια της...  

....γράμματα με λέξεις σπουδαίες για μια γενναία απόφαση, για μια σπουδαία διαδρομή!

....κι ένας μικρός κύκνος που κουβαλώ πια πάντα πάνω μου....

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες και πολύ απαιτητικές. Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν την μια μέρα να βρίσκομαι εκεί και να μοιράζομαι όλα αυτά και την άλλη...να βρίσκομαι τόσο μακριά και να ακούω ιστορίες απίθανες. Αδιανόητες....

Μα έτσι τελικά είναι η ζωή μου σκέφτομαι...γεμάτες αδιανόητες ιστορίες ανθρώπων που απλόχερα τις μοιράζονται μαζί μου. Με εμπιστοσύνη, με ελπίδα, με πίστη, πως αυτό το μοίρασμα θα τους φέρει γαλήνη. Με τρομάζει αυτό. Δεν έχω τις λέξεις. Δεν έχω τον τρόπο. Δεν έχω την δύναμη...παρά μόνο δυο αυτιά να ακούω...φτάνει αυτό; Δεν ξέρω...ελπίζω μόνο και εγώ και προσεύχομαι οι άνθρωποι που μου εμπιστεύονται τις ιστορίες τους, να βρουν παρηγοριά στην άλλοτε υποστηρικτική κι άλλοτε αμήχανη, σιωπή μου...

Στην Αθήνα η τελευταία αυτή παρουσίαση ήταν γεμάτη συναισθήματα και δάκρυα. Ένιωσα ευγνωμοσύνη. Ένιωσα γεμάτη. Οι άνθρωποι εκεί με περίμεναν με την χαρά της προσμονής ενός ξεχωριστού φίλου. Αυτό ένιωσα. Πως με περίμεναν  σαν να ήμουν η ξεχωριστή τους φίλη. Έκαναν το πρόγραμμα τους άνω κάτω, έκαναν ολόκληρα ταξίδια για να έρθουν από πόλεις διπλανές και να είναι εκεί μαζί μου.  Στο όμορφο Art bar Poems n' Crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδη, που μας φιλοξένησε με φροντίδα!

Ήρθαν άνθρωποι που αγαπώ και είχα να δω χρόνια. Η αγαπημένη μου Κοινότητα των Bloggers. Εκεί που ένα κομμάτι μου ανήκει. Άνθρωποι που αγαπηθήκαμε μέσα από τον ιντερνετικό χώρο και πιστέψαμε ο ένας στον άλλο και ενώσαμε με έναν τρόπο τις ζωές μας. Φίλοι που γνωριστήκαμε μέσα από τα μοιράσματα μου σε αυτό το blog και αναγνώστες που είχαμε επιτέλους την χαρά να αγκαλιαστούμε γιατί είναι πια φίλοι....κι ήρθαν κι άλλοι. Πλάσματα περήφανα, που γκρεμοτσακιστήκαμε μαζί σε γκρεμούς και χαράδρες στα πρώτα τους πετάγματα...και τώρα ήταν εκεί συμπορευτές μου σε μια ζωή ελεύθερη. Με γέμισαν περηφάνια...με γέμισαν με την περηφάνια ενός γονιού!

Στην Φωτο: Χρήστος Μικροί Μεγάλοι Λίτσα η αδερφούλα μου(Home is where your story begins) Σοφία ( Share your likes) Εύη (mamas and papas) Κάλλη (Ανθομέλι) Δήμητρα (Counting Smiles) Άννα (Piece of cake)
Βάγια (Vaillies escapeland) και οι φίλες Ξένια και Μαρία!

Μια βραδιά αξέχαστη!

Γέλια αγκαλιές, σφιχτές αληθινά σφιχτές αγκαλιές και φιλιά και λέξεις διαλεχτές. Τα τρία κορίτσια μου η Αγγελική η Νεκταρία κι η Άδα....μοιράστηκαν μαζί μας στιγμές και σκέψεις για το βιβλίο μου, για τους ήρωες, για στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί. Πρωταγωνίστρια η Άδα...που  είχε μια υπέροχη συστολή κι όμως στάθηκε εκεί και μας μίλησε  με γενναιότητα κι έκλεισε την παρουσίαση με μια δική μου φράση ..."Η φωτιά καίει εκεί που πέφτει...."
Ψέματα, δεν είναι καν δική μου, είναι της Πόντιας γιαγιάς μου που ήξερε από πυρκαγιές...

Εμείς όλοι μπορούμε να είμαστε εκεί, να νοιαζόμαστε, να κάνουμε θετικά ή αρνητικά σχόλια, να έχουμε άποψη. Μπορούμε να βοηθήσουμε, να υποστηρίξουμε, να συντροφεύσουμε, μια οικογένεια, έναν άνθρωπο, να φροντίσουμε μια ξένη πληγή...μα στο τέλος της ημέρας, άλλος είναι αυτός που πρέπει να κοιμηθεί με την πληγή αυτή. Άλλος θα είναι αυτός που η φωτιά έπεσε πάνω του και τον έκαψε!

Από τύχη δεν είμαστε εμείς...από μια απλή συγκυρία, δεν έκαψε η φωτιά το δικό μας τομάρι και δεν ξέρουμε...ελπίζουμε μόνο η τύχη αυτή να συνεχιστεί...Γιατί η ζωή είναι μεγάλη κι απρόσμενη!

Εκεί λοιπόν, μπροστά στην ιστορία της έπεσε στον χρωματιστό χώρο μια σιωπή...Μια υπέροχη θλιβερή γεμάτη κατανόηση σιωπή κι όλοι ξέραμε, όλοι νιώσαμε, όλοι είδαμε, σαν να ήμασταν ένας. Ένας άνθρωπος που ξέρει να νιώθει και να μοιράζεται αυτά που νιώθει! Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία της  εδώ: Ομιλία Άδας

Κι έτσι απλά τέλειωσε κι αυτό το ταξίδι...και τώρα οδεύουμε ολοταχώς προς το καλοκαίρι που για κάποιο λόγο μας αποφεύγει! Ο Χάρτινος Κύκνος πετά. Μαζί του κι οι άνθρωποι που κρύβονται μέσα του κι εγώ...που τόλμησα να τους κάνω βιβλίο ελπίζω, ελπίζω πραγματικά οι ιστορίες τους να άγγιξαν κάποιες ψυχές και να τις άλλαξαν έστω λίγο...
Γιατί η φωτιά καίει εκεί που πέφτει αγαπημένοι γι΄αυτό ας έχουμε το ίδιο βλέμμα για όλους τους ανθρώπους...Μπορεί αυτό το ξένο βλέμμα κάποτε να αφορά εμάς...κάποια στιγμή που ίσως η φωτιά να πέσει  πάνω μας...

Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί. Για όλα σας ευχαριστώ...

                                                                                                                 
Ευχαριστώ την Αγγελική Πλουμά, την Νεκταρία Αποστολίδου και την Αδα Σταματάτου για την τιμή του να μιλήσουν για τον βιβλίο μου, για την φροντίδα και για κάθε τους πολύτιμη λέξη.
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο  και την γνωστή πια φωτογραφική μηχανή του που τραβούσε ασταμάτητα φωτογραφίες και την Μαρία και τη Βενετία για τις φωτογραφίες τους που χρησιμοποίησα για αυτή την ανάρτηση. Δεν τράβηξα ούτε μια αξιόλογη φωτογραφία!!!!
Ευχαριστώ τον κο. Γαβριηλίδη για την όμορφη φιλοξενία στο πανέμορφο poems and crimes μα πιο πολύ ευχαριστώ την Βάσω την αγαπημένη του...και δική μου πια αγαπημένη!

Τέλος...ευχαριστώ εσάς! Εσάς αγαπημένοι, που με κάνατε να γράψω... Όπως πάντα συνεχίζουμε...Ξέρετε εσείς!
Έρχεται καλοκαίρι. Γενναιόδωρο καλοκαίρι. Ας του μοιάσουμε...Καλημέρα!
                                                                                                                        Κατερίνα

Το Δημοτικό Τέλειωσε!

Πάει! Τέλειωσε. Το δημοτικό τελείωσε για πάντα! Σαν χθες θυμάμαι την ημέρα που μπήκε στο νηπιαγωγείο και συνάντησε για πρώτη φορά τους φίλους του που τότε του ήταν άγνωστοι κι έκλαιγε θυμάμαι και ένιωθε τόσο μόνος που μου σπάραζε την καρδιά. Τώρα αυτοί οι φίλοι είναι λίγο σαν αδέρφια. Τόσο κοντά. Γνωρίζουν ο ένα τον άλλο σαν τρύπιες δεκάρες. Η γνωστή τσακαλοπαρέα αποφοιτεί!!!
Έχουν περάσει μαζί δράματα και θάματα έξι χρόνια στο δημοτικό...και να τώρα ήρθε ο καιρός τα στερνοπούλια να χωρίσουν....Στερνοπούλια γιατί μαζί με την δική τους φιλία αναπτύχθηκε κι η δική μας...των γονιών και όχι τυχαία όλα αυτά τα πιτσιρίκια είναι τα μικρότερα μας. Οπότε αυτό είναι τέλος εποχής για όλους μας! Στην γιορτή κοιταζόμασταν με νόημα....σοβαρά τώρα τελειώνουν;

Τελειώνουν!

Μια τρυφερή παράσταση του βιβλίου ένα παιδί μετράει τα άστρα...Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς συσσωρευμένη σε μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα. Να τραγουδούν με τις παιδικές ακόμη φωνές τους, να συντροφεύουν το Μέλιο στο μακρύ του ταξίδι προς το δικό του φως. Να κοιτούν με μάτια καθαρά τον ουρανό και να μετράνε τ' άστρα μαζί του.

Σύντομα θα ξεκινήσουν κι αυτά ένα νέο ταξίδι. Νέες ανακαλύψεις τους περιμένουν.Νέες αγωνίες, νέες σχέσεις, νέοι άνθρωποι κι εύχομαι να είναι όλα τα ταξίδια τους καθαρά κι ασφαλή.

Τα παιδάκια αυτά τα ξέρουμε από τόσο δα μικρούλια κι είναι τόσο απίθανα συγκινητικό αυτό. Έχουν παίξει σπίτι μας, έχουν κοιμηθεί ο ένας στα σπίτια του άλλου, έχουν μοιραστεί ημέρες λαμπερές, τιμωρίες για κοινές βλακείες, πάρτι, γιορτές, παιχνίδια, ατυχήματα, δάκρυα, γέλια...και να τώρα όλα αυτά παύουν. Τελειώνουν. Τελειώνουν. Τα κοιτάζεις κι αναρωτιέσαι που θα βρίσκονται σε λίγα χρόνια. Πόσα από αυτά θα καταφέρουν να αλλάξουν τον κόσμο;

Η γιορτή αποφοίτησης έγινε στην αυλή του ξενοδοχείου που ο μικρός μας βαφτίστηκε...Οι γονείς τσουγκρίζαμε ποτήρια, οι τελειόφοιτοι χόρευαν και γελούσαν και μετά η πισίνα γέμισε με τις θεαματικές βουτιές τους!

Μια βραδιά ονειρεμένη μόνο για εκείνους τους μικρούς μας πρωταγωνιστές. Να κρατιούνται χέρι χέρι και να κάνουν κολοτούμπες στα νερά και να νιώθουν δεμένοι. Δεμένοι για μια ζωή...και να τους κοιτάζουμε εμείς οι μεγάλοι...με αγάπη και πόνο γιατί ξέρουμε, ξέρουμε πως αυτό το τεράστιο που νιώθουν...τελειώνει. Απλά τελειώνει...Η αόρατη κλωστή με την οποία νιώθουν δεμένοι...σύντομα θα λυθεί...

Χόρεψαν, θυμήθηκαν, γέλασαν, κι έπαιξαν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι δεύτερες σκέψεις ήταν μόνο δικές μας. Των μεγάλων που ξέρουμε από αποχαιρετισμούς κι αποχωρισμούς.
Διαβήκαμε για τελευταία φορά την πόρτα του σχολείου. Είδαμε για τελευταία φορά τα παιδιά να παίζουν στην αυλή.  Παλμός. Φωνές να τραγουδούν. Ζωή!

Αποχαιρετίσαμε στιγμές κι ανθρώπους και χαρές κι απογοητεύσεις που όλως παραδόξως φαινόταν πια ασήμαντες. Αποχαιρετίσαμε δοτικούς δασκάλους. Πρόσωπα οικεία κι αγαπημένα που στάθηκαν δίπλα στα παιδιά μας με αγάπη. Ακούσαμε για τελευταία φορά τα τραγούδια και τις  τσιρίδες τους να πλανιούνται στον αέρα κι όλα μετά από λίγο σιώπησαν....Έπεσε η νύχτα κι η αυλή σιγά σιγά άδειασε.
Το κουδούνι σίγησε...Όλα πάγωσαν στο χρόνο...και το δημοτικό τελείωσε. Οι σχολικές γιορτές, τα ποιήματα, τα τρεχαλητά και τα γδαρμένα γόνατα στην αυλή...Το δημοτικό τελείωσε...κι είναι σαν ταν χθες όταν πρωτοπερνούσαμε την πόρτα...σαν χθες κι όμως πέρασαν χρόνια...

Άραγε έτσι γρήγορα περνά σε όλα η ζωή;

Γυρνώντας τελευταία ημέρα από το σχολείο μου είπε δυνατά "Τελείωσε μαμά δεν το πιστεύω πως τελείωσε"!
Είχε ένα ενθουσιασμό η φωνή του. Στο δρόμο μου έδωσε το χέρι του από το πίσω κάθισμα, κάτι που κάναμε όταν ήταν μικρός και πήγαινε στον παιδικό κάθε πρωί αγχωμένος καθώς δεν ήθελε να μας αποχωριστεί...Με ξάφνιασε. Φτάνοντας σπίτι τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Αγκαλιαστηκαμε κι έκλαψε βουβά στην αγκαλιά μου. "Δεν το πιστεύω πως δεν θα τους ξαναδώ" μου είπε..."θα μου λείψουν" μου είπε, "δεν θέλω να τους χάσω" μου είπε...για αυτούς του  ίδιους φίλους που έξι χρόνια πριν του ήταν ξένοι...και τέλος μου είπε πως η δασκάλα τους υποσχέθηκε πως θα είναι εκεί στην επανένωση τους σε δέκα χρόνια από τώρα. Σε δέκα χρόνια!!!
"Θα έχετε κάνει όλοι τόσο σημαντικά πράγματα αγαπημένε μου!" Συμπλήρωσα..."το φαντάζεσαι; Θα είστε μεγάλοι,θα μπορείτε να αλλάξετε τόσα πολλά σε αυτό τον κόσμο"...Κούνησε το κεφάλι του σκεπτικός. "Εσύ; Τι θα έχεις κάνει εσύ για να αλλάξεις αυτό τον κόσμο;" Τον ρώτησα και μου απάντησε με ένα λυγμό που με γέμισε θλίψη και υπερηφάνεια. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και μιλούσε τόσο τρυφερά και με τόση βεβαιότητα.
"Θα προστατεύω τα ζώα. Θα τα φροντίζω. Να μην γίνονται πειράματα. Να μην υπάρχουν ζωολογικοί κήποι. Να μην βασανίζονται. Να ζουν ελεύθερα..."

Ελεύθερα! Αυτό κρατώ! Όταν ήταν δυο χρονών και πρωτοπήγε στο σχολειό της φύσης, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να τον ξεκολλήσουν από εμάς. Κάθε πρωί όλα τα παιδιά τα άφηναν στην τάξη του κι εμείς το δικό μας το αφήναμε στα κουνέλια! Από μωρούλι είχε λατρεία για τα ζώα, όχι όμως να τα χαϊδεύει, να τα έχει δικά του, να τα κρατά. Μα να τα παρατηρεί, να τα φροντίζει και να τα  καμαρώνει, να τρέχουν να παίζουν, να ζουν ελεύθερα κι αυτό εδραιώθηκε μέσα του σαν επισκεφθήκαμε τον ζωολογικό κήπο στην Γερμανία δυο χρόνια πριν.

Αυτή η υπέροχη ελευθερία είναι μέσα του από μωρό και μακάρι, μακάρι να την διεκδικήσει για τα ζώα ή για οποιοδήποτε άλλο πλάσμα σε ετούτο τον πλανήτη, μα πάνω από όλα, μακάρι να μην διστάσει να την διεκδικήσει για τον ίδιο του τον εαυτό. Ελευθερία στο να  υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, όπως θέλει, όπως θα ορίσει, όπως θα νιώσει. Ελευθερία να κυνηγήσει τα όνειρα του και να μπορεί να τα αγγίξει. Ελευθερία, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως του αξίζει. Ελευθερία να δημιουργήσει, να νιώσει, να σκεφτεί, να υπάρξει όπως εκείνος θέλει σε ετούτη τη ζωή!
Που είναι μεγάλη, μα τόσο μικρή...Σαν μια στιγμή...εκείνη η μικρή πελώρια στιγμή που τον πρωτοκράτησα στα χέρια μου κι ύστερα τον άφησα στην αυλή ενός σχολείου και μετά στην μεγάλη πόρτα του δημοτικού κι εκείνος ένιωθε τόσο μεγάλος κι εγώ τον έβλεπα τόσο μικρό...Έτσι πάλι το μελλοντικό γυμνασιόπαιδό στέκεται μπροστά μου κι εγώ θέλω να κρατήσω το χεράκι του εκείνο για πάντα στις χούφτες μου, να το φροντίσω, μα κείνο έχει το δικό του χρέος σε τούτη τη γη και πρέπει να είμαι γενναία. Γενναία σαν εκείνον!

Κλείνω με τη τελευταία φράση του βιβλίου του Λουντέμη όπου ο Μέλιος το παιδί που μετρούσε τα άστρα...ψιθυρίζει στον "αγράμματο γύφτο" φίλο του τον Μπίθρο που τον ευχαριστεί...

"Ευχαριστώ κι εγώ Μπίθρο...Ευχαριστώ πολύ βαθιά κι εγώ...ο Μέλιος...ο άντρας...το παιδί...ο άνθρωπος...Ευχαριστώ που  μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά από όλους του σοφούς...Να γελάς πιο πλούσια από όλους τους ευτυχισμένους... Να κλαις πιο αληθινά από όλους τους λυπημένους. Και 
ν' αγαπάς Μπίθρο... Ν' αγαπάς όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα... όλοι οι άνθρωποι. Αμήν"

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλό καλοκαίρι στα τρυφερά μας στάχυα και μια ευχή κλεμμένη. Να αγαπηθούν όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα όλοι οι άνθρωποι...
                                                                                                                                 Κατερίνα

Ο Χάρτινος Κύκνος πετάει για Αθήνα!

Έφτασε λοιπόν ο καιρός για την τρίτη και τελευταία παρουσίαση του βιβλίου μου για αυτή την περίοδο που θα γίνει στην Αθήνα...

Και αυτή η παρουσίαση  θα είναι σπουδαία για εμένα γιατί εκεί, κοντά μου θα κάθονται μόνο κορίτσια και τι κορίτσια!

Photo: White Room Studio

Κορίτσια που αγαπώ κι εμπιστεύομαι και θα μου κάνουν την τιμή να σταθούν δίπλα μου και να αγγίξουν με τα δικά τους χέρια φτερά τις ιστορίες του βιβλίου.

Αγγελική Πλουμά συγγραφέας των βιβλίων "Η φωνή της πεταλούδας" και "Ζωές που ξεχωρίζουν. Ιστορίες που μεταμορφώνουν στο δρόμο της πεταλούδας". 

Ένα πλάσμα εμπνευσμένο που με έναν τρόπο,  βοήθησε κι εμένα να βρω την δική μου κατεύθυνση στο δρόμο της συγγραφής. Γράφει υπέροχα άρθρα σε διάφορες σημαντικές ιστοσελίδες και πολλά από αυτά έχουν μιλήσει μέσα μου. Η  πένα της με έχει αγγίξει πολλές φορές. Είναι φίλη και συνοδοιπόρος και με έχει τιμήσει πολλές φορές γράφοντας τόσο γενναιόδωρα, για τα βιβλία μου...

Νεκταρία Αποστολίδου. Ψυχολόγος και Συστημική θεραπεύτρια, συνάδελφος για χρόνια στο ΚΕΘΕΑ, μα περισσότερο...αδερφική μου φίλη. Μια από τις  G6  μου...Η Νεκταρία είναι  μια γυναίκα που ξέρει να αγγίζει, να συν αισθάνεται, να φροντίζει πονεμένες ψυχές. Δουλέψαμε μαζί χρόνια, πονέσαμε και μοιραστήκαμε μαζί, την έχω δει να δίνεται, να ρισκάρει να βοηθά ανθρώπους να μεταμορφωθούν, να μην χαθούν! Είναι άνθρωπος της δοτικότητας και της φροντίδας, ενώ ταυτόχρονα δεν ξεχνά να είναι αυστηρή και απαιτητική με αυτούς που αγαπά!

Άδα Σταματάτου...Αυτό το κορίτσι το  γενναίο, το ανατρεπτικό από κάθε άποψη. Διαχειρίστρια της ιστοσελίδας "Η ζωή μου με τον Γιάννη", όπου μέσα από εκεί την πρωτογνώρισα και μαγεύτηκα, με την καθαρότητα, την αλήθεια, την βαρύτητα της. 

Η ζωή της είναι σκληρή και τρυφερή ταυτόχρονα. Μια γυναίκα σύμβολο στο δικό μου μυαλό...με απίθανο σαρκασμό και χιούμορ και θα είναι πραγματική τιμή το να σταθεί εκεί δίπλα σε όλους μας. Μια μητέρα που ξέρει από αποδόμηση. Μια μητέρα που ξέρει από ραγίσματα....βιώνοντας τα ασταμάτητα κάθε μέρα, κάθε στιγμή μέσα από την ζωή της με τον γιο της, τον Γιάννη!

Και βέβαια η παρουσίαση θα γίνει και πάλι στο Poems and Crimes  των εκδόσεων Γαβριηλίδης κι ελπίζουμε να είναι καλός ο καιρός για να βγούμε με τα κρασάκια μας στην όμορφη αυλή του cafe...

...μα τίποτε  από όλα αυτά δεν θα μπορέσει να συμβεί χωρίς εσάς! Οπότε σας προσκαλούμε στην όμορφη μας συνάντηση, για να την ντύσετε με χρώματα, τα αρώματα και τα "νιώθω" σας και να της δώσετε ζωή!

Η προηγούμενη εμπειρία από την παρουσίαση του κοχυλιού ήταν πραγματικά μεθυστική. Το μοίρασμα και τα συναισθήματα που πλανήθηκαν στον  αέρα, εκείνη την βραδιά ουσιαστικά όρισαν την συνέχεια όλων των υπόλοιπων παρουσιάσεων! 

Για ακόμη μια φορά λοιπό, δυο χρόνια μετά, φίλοι bloggers, ιντερνετικοί σύντροφοι, αγαπημένοι αναγνώστες, σύμμαχοι, γνωστοί και άγνωστοι συνοδοιπόροι...θα είναι χαρά μου να μου κάνετε την τιμή να είστε εκεί...σε μια βραδιά καλοκαιρινή, γεμάτη με εμάς!

Κρατήστε την ημερομηνία

Τρίτη 19 Ιούνη στις 19.30

Που;

Στο Poem's and Crimes Εκδόσεις Γαβριηλίδη

Αγίας Ειρήνης 17, Μοναστηράκι

Σε μια εβδομάδα λοιπόν Αθήνα σου ερχόμαστε! Τι χαρά! Τι χαρά αγαπημένοι. Σας περιμένω!!!

Ελάτε να γίνουμε ξανά, μια μεγάλη παρέα!!!

                                                                                                                           Κατερίνα

Η Εκπαίδευση είναι Αγάπη!

Καμιά φορά συμβαίνουν στις ζωής μας μικρά ξεσηκώματα...έτσι ξαφνικά και βρισκόμαστε στην μέση μιας στροφής που πήραμε χωρίς να το αντιληφθούμε...

Μια τέτοια στροφή έφερε τον μικρό μας γιο μέσα σε ένα σχολείο που του άλλαξε την ζωή μα και την δική μας...Το Σχολειό της Φύσης. Το έχω ξαναγράψει πολλές πολλές φορές. Μα σαν ο γιος μας μπήκε στην πρώτη Δημοτικού σαν η μαγεία να τέλειωσε μαζί με το Σχολείο της Φύσης. Πάνε τα σκαρφαλώματα, οι ανοιχτές πόρτες, η ξεγνοιασιά, οι λάσπες, τα ζώα...όλα όσα αγαπούσε περισσότερο...

Η πορεία του στο δημοτικό προδιαγεγραμμένη. Υπήρχαν οι καλές μέρες, οι κακές κι οι πολύ κακές μέρες. Όμως σύντομα ήρθε ένα δώρο. Το αγαπημένο μας σχολείο τη φύσης δημιούργησε ΚΔΑΠ. Κέντρο Δημιουργικής Απασχόλησης....Ω! τι χαρά Αρπάξαμε λοιπόν την ευκαιρία κι ο μικρός ξαναγύρισε εκεί και περνούσε τα απογεύματα του δημιουργώντας μέσα από σκουπίδια, κατασκευάζοντας ιδιαίτερες λειτουργικές συσκευές. Χρησιμοποιώντας διαφόρων ειδών τεχνικές για να δημιουργήσει, να ράψει, να κολλήσει, να κάνει χρηστικά τα άχρηστα αντικείμενα, να βρει την δική του ταυτότητα, μέσα στην ομάδα του κάνοντας παρουσιάσεις και βέβαια...να μάθει να μοιράζεται, να νιώθει, να βλέπει τα μαθήματα από μια άλλη οπτική, να βρει χρησιμότητα στη γνώση και ουσία στη μάθηση!

Εκεί αγάπησε τους δασκάλους του και άρχισε να μιλά γι' αυτούς με ενθουσιασμό και συγκίνηση. Δεν ήθελε να χάσει μάθημα. Βιωματική φυσική που ξαφνικά άρχισε να λατρεύει. Δημιουργική γραφή με τις "Αχόρταγες πένες" που έκλαιγε για να πάει ακόμη κι όταν ήταν γριπωμένος. Έξυπνες κατασκευές με τον Κύρο Γρανάζη! Η δημιουργία του σπιτιού των ονείρων του από ξυλάκια παγωτού, που λάτρεψε και τον έκανε περήφανο!
Απογεύματα γεμάτα δημιουργικότητα και μαθησιακές εκρήξεις. Ερχόταν από το μάθημα με μάτια που έλαμπαν. Πολλές φορές έπαιρνε βοήθεια για μαθήματα που δεν καταλάβαινε στο κανονικό του σχολείο. Έπαιρνε απαντήσεις κι όλα του γίνονταν πολύ πιο ξεκάθαρα γιατί τα βίωνε, τα έβλεπε, τα επεξεργαζόταν. Ποιο παιδί δεν μαθαίνει ευκολότερα για την υδροδυναμική αν αντί να την διδαχθεί θεωρητικά θα πρέπει να κατασκευάσει ένα βαρκάκι από ανακυκλώσιμα υλικά που κινείται με την προπέλα που το ίδιο θα δημιουργήσει και θα βρει τον τρόπο να  της δώσει ώθηση;

Οι Αχόρταγες Πένες!!!

Φωτογραφίες Βησσαρίων Σάκος  και Άγγελος Πατσιάς αγαπημένοι εκπαιδευτές στα ΚΔΑΠ

Όλα έγιναν πιο απλά, μα περισσότερο άρχισε να αποκτά αυτοπεποίθηση μέσα στην ομάδα του. Όταν έκαναν  μια κατασκευή έπρεπε στο τέλος να την παρουσιάσουν επίσημα, οπότε έκανε κάτι που μισούσε, έμαθε να εκτίθεται. Έμαθε να λειτουργεί ομαδικά. Να ακούει, να μοιράζεται,να δέχεται και να συνεργάζεται, γιατί όλοι στην ομάδα είχαν λόγο και δικαιώματα. Έμαθε να καταγράφει τα νιώθω του στο χαρτί κι αυτό νομίζω ήταν από τα πιο σημαντικά, γιατί είδε, ένιωσε την δύναμη του γραπτού λόγου μέσα του. Οι δάσκαλοι του εμπνευστές κι αγαπημένοι όλοι με πρωτοπόρο και υπεύθυνο του προγράμματος του ΚΔΑΠ τον αγαπημένο μας Άγγελο Πατσιά. Ένας δάσκαλος έμπνευση! 

Είμαστε τυχεροί κι εμείς  κι ο μικρός μας γιος...Αυτός που πήρε όλη αυτή την ουσιαστική γνώση που τον ακούμπησε σαν φροντίδα. Γιατί η γνώση είναι φροντίδα αν δίνεται με αγάπη.

Στο τέλος της χρονιάς έγραψε ένα γράμμα. Το διάβαζα κι έκαιγαν τα μάτια μου...Ένα γράμμα για το πόσο σημαντικός ένιωθε εκεί μέσα, για το πόσο ελεύθερος ήταν, για το πόσο αγαπά τους δασκάλους και τους συμμαθητές του... Αυτό το παιδί, που έγραψε αυτό το εμπνευσμένο γράμμα, είναι το ίδιο παιδί που στο κανονικό του σχολείο..."δεν ξέρει να γράφει εκθέσεις και έχει ανώριμη συμπεριφορά"...

Όχι, δεν είναι ο στόχος μου να κατηγορήσω, μα να καταδείξω τις διαφορές...Γιατί υπάρχουν συστήματα εκπαιδευτικά, που σε κάνουν να ανθίζεις...

Και εκεί το αγόρι μας άνθισε...Μπορεί αυτό να μην  φαινόταν στην βασική δημόσια εκπαίδευση, μα τελικά η γνώση είναι βάση κι εκείνος την έχει πια αυτή τη βάση μέσα του! Μπόρεσε να νιώσει ξεχωριστός και μπόρεσε να βιώσει την μάθηση, να την συνδέσει διαφορετικά μέσα του. Πήρε νοιάξιμο κι αληθινό ενδιαφέρον. Αυτό που νιώθει ο μικρός μας για αυτό το ξεχωριστό βίωμα είναι έρωτας...Έρωτας για την μάθηση σαν αυτή τον βοηθά να νιώθει σημαντικός. Σαν αυτή δεν του υπερτονίζει τις αδυναμίες, μα του καταδεικνύει τις δυνατότητες του!

Σκέφτομαι πως η γνώση και για εμένα ήταν κι είναι βιωματική διαδικασία. Μάθαινα περισσότερο νιώθωντας, βλέποντας, αγγίζοντας, δημιουργώντας, κι αυτό κατάφερε να κάνει το  αγαπημένο μας Σχολείο της Φύσης στα ΚΔΑΠ με όλους αυτούς του γεμάτους κέφι κι έμπνευση δασκάλους που έκαναν την εκπαίδευση περιπέτεια και την γνώση πρόκληση! Γιατί η γνώση δεν είναι τελικά ο στόχος. Η εμπειρία είναι ο στόχος. Αυτή φέρνει τη γνώση που είναι το αποτέλεσμα. Η εμπειρία, η αυτοανακάλυψη, η πρόκληση, η δημιουργία καλού εδάφους για να ανθίσει το κάθε μικρό σποράκι που πέφτει  σε κάθε μικρό άγουρο χωραφάκι.

Η εκπαίδευση τελικά είναι σπορά! Κι οι εκπαιδευτές οι ακούραστοι γεωργοί μας!

Σας ευχαριστούμε για όλα λοιπόν ακούραστοι εμπνευσμένοι γεωργοί. Εσείς που πήρατε στα χέρια σας τα μικρά μας χωραφάκια και τρυφερά αφήσατε το χώμα τους  να αναπνεύσει και φυτέψατε τους σπόρους σας με αγάπη, με μια  φροντίδα που μου φέρνει συγκίνηση! Σας ευχαριστούμε που γεμίσατε το μυαλό του με καταγραφές  και το σώμα του με εμπειρίες. Σας ευχαριστούμε που τον κάνατε να νιώσει και να μάθει να μιλάει γι αυτό...Σας ευχαριστούμε που επικεντρωθήκατε στην διαδικασία της μάθησης κι όχι στην στείρα γνώση!
Μα πιο πολύ από όλα, σας ευχαριστούμε που φερθήκατε στο παιδί μας σαν να είναι ξεχωριστό για εσάς, με τον ίδιο τρόπο που είναι για εμάς!!! Σας αγαπάμε...

Καλημέρα αγαπημένοι...τα σχολεία κλείνουν, τα χωραφάκια μας μεγαλώνουν κι είναι ευτυχία στο διάβα τους να βρεθούν καλοί γεωργοί. Να τα σκαλίσουν, να τα ποτίσουν, να τα χαϊδέψουν με αληθινή αγάπη όχι μόνο για αυτά, μα για την γνώση, για την εκπαίδευση, για τη σπορά...
Γιατί ο σπόρος μεγαλώνει και γίνεται ένα γενναίο βλασταράκι μόνο αν βρει τις κατάλληλες συνθήκες...και το δικό μας λιοσποράκι... σε αυτό το σχολείο της καρδιάς μας, δεν μπουμπούκιασε μόνο, μα έμαθε να απλώνει τα κλαράκια του προς τον λαμπερό ήλιο και να ψάχνει για το φως...γιατί τελικά...
Τι να την κάνεις την γνώση, αν ο δρόμος προς αυτήν δεν σε κάνει ευτυχισμένο!!!

Καλό κλείσιμο της σχολικής χρονιάς εύχομαι σε όλους και στα παιδιά που δίνουν εξετάσεις καλή δύναμη...κι αυτό θα περάσει!!!
                                                                                                            Κατερίνα

Βίντεο από το περσινό Σχολείο της φαντασίας
ΚΔΑΠ Το σχολείο της φαντασίας summer camp.