Το Δημοτικό Τέλειωσε!

Πάει! Τέλειωσε. Το δημοτικό τελείωσε για πάντα! Σαν χθες θυμάμαι την ημέρα που μπήκε στο νηπιαγωγείο και συνάντησε για πρώτη φορά τους φίλους του που τότε του ήταν άγνωστοι κι έκλαιγε θυμάμαι και ένιωθε τόσο μόνος που μου σπάραζε την καρδιά. Τώρα αυτοί οι φίλοι είναι λίγο σαν αδέρφια. Τόσο κοντά. Γνωρίζουν ο ένα τον άλλο σαν τρύπιες δεκάρες. Η γνωστή τσακαλοπαρέα αποφοιτεί!!!
Έχουν περάσει μαζί δράματα και θάματα έξι χρόνια στο δημοτικό...και να τώρα ήρθε ο καιρός τα στερνοπούλια να χωρίσουν....Στερνοπούλια γιατί μαζί με την δική τους φιλία αναπτύχθηκε κι η δική μας...των γονιών και όχι τυχαία όλα αυτά τα πιτσιρίκια είναι τα μικρότερα μας. Οπότε αυτό είναι τέλος εποχής για όλους μας! Στην γιορτή κοιταζόμασταν με νόημα....σοβαρά τώρα τελειώνουν;

Τελειώνουν!

Μια τρυφερή παράσταση του βιβλίου ένα παιδί μετράει τα άστρα...Η δουλειά μιας ολόκληρης χρονιάς συσσωρευμένη σε μια παράσταση γεμάτη συναίσθημα. Να τραγουδούν με τις παιδικές ακόμη φωνές τους, να συντροφεύουν το Μέλιο στο μακρύ του ταξίδι προς το δικό του φως. Να κοιτούν με μάτια καθαρά τον ουρανό και να μετράνε τ' άστρα μαζί του.

Σύντομα θα ξεκινήσουν κι αυτά ένα νέο ταξίδι. Νέες ανακαλύψεις τους περιμένουν.Νέες αγωνίες, νέες σχέσεις, νέοι άνθρωποι κι εύχομαι να είναι όλα τα ταξίδια τους καθαρά κι ασφαλή.

Τα παιδάκια αυτά τα ξέρουμε από τόσο δα μικρούλια κι είναι τόσο απίθανα συγκινητικό αυτό. Έχουν παίξει σπίτι μας, έχουν κοιμηθεί ο ένας στα σπίτια του άλλου, έχουν μοιραστεί ημέρες λαμπερές, τιμωρίες για κοινές βλακείες, πάρτι, γιορτές, παιχνίδια, ατυχήματα, δάκρυα, γέλια...και να τώρα όλα αυτά παύουν. Τελειώνουν. Τελειώνουν. Τα κοιτάζεις κι αναρωτιέσαι που θα βρίσκονται σε λίγα χρόνια. Πόσα από αυτά θα καταφέρουν να αλλάξουν τον κόσμο;

Η γιορτή αποφοίτησης έγινε στην αυλή του ξενοδοχείου που ο μικρός μας βαφτίστηκε...Οι γονείς τσουγκρίζαμε ποτήρια, οι τελειόφοιτοι χόρευαν και γελούσαν και μετά η πισίνα γέμισε με τις θεαματικές βουτιές τους!

Μια βραδιά ονειρεμένη μόνο για εκείνους τους μικρούς μας πρωταγωνιστές. Να κρατιούνται χέρι χέρι και να κάνουν κολοτούμπες στα νερά και να νιώθουν δεμένοι. Δεμένοι για μια ζωή...και να τους κοιτάζουμε εμείς οι μεγάλοι...με αγάπη και πόνο γιατί ξέρουμε, ξέρουμε πως αυτό το τεράστιο που νιώθουν...τελειώνει. Απλά τελειώνει...Η αόρατη κλωστή με την οποία νιώθουν δεμένοι...σύντομα θα λυθεί...

Χόρεψαν, θυμήθηκαν, γέλασαν, κι έπαιξαν χωρίς δεύτερες σκέψεις. Οι δεύτερες σκέψεις ήταν μόνο δικές μας. Των μεγάλων που ξέρουμε από αποχαιρετισμούς κι αποχωρισμούς.
Διαβήκαμε για τελευταία φορά την πόρτα του σχολείου. Είδαμε για τελευταία φορά τα παιδιά να παίζουν στην αυλή.  Παλμός. Φωνές να τραγουδούν. Ζωή!

Αποχαιρετίσαμε στιγμές κι ανθρώπους και χαρές κι απογοητεύσεις που όλως παραδόξως φαινόταν πια ασήμαντες. Αποχαιρετίσαμε δοτικούς δασκάλους. Πρόσωπα οικεία κι αγαπημένα που στάθηκαν δίπλα στα παιδιά μας με αγάπη. Ακούσαμε για τελευταία φορά τα τραγούδια και τις  τσιρίδες τους να πλανιούνται στον αέρα κι όλα μετά από λίγο σιώπησαν....Έπεσε η νύχτα κι η αυλή σιγά σιγά άδειασε.
Το κουδούνι σίγησε...Όλα πάγωσαν στο χρόνο...και το δημοτικό τελείωσε. Οι σχολικές γιορτές, τα ποιήματα, τα τρεχαλητά και τα γδαρμένα γόνατα στην αυλή...Το δημοτικό τελείωσε...κι είναι σαν ταν χθες όταν πρωτοπερνούσαμε την πόρτα...σαν χθες κι όμως πέρασαν χρόνια...

Άραγε έτσι γρήγορα περνά σε όλα η ζωή;

Γυρνώντας τελευταία ημέρα από το σχολείο μου είπε δυνατά "Τελείωσε μαμά δεν το πιστεύω πως τελείωσε"!
Είχε ένα ενθουσιασμό η φωνή του. Στο δρόμο μου έδωσε το χέρι του από το πίσω κάθισμα, κάτι που κάναμε όταν ήταν μικρός και πήγαινε στον παιδικό κάθε πρωί αγχωμένος καθώς δεν ήθελε να μας αποχωριστεί...Με ξάφνιασε. Φτάνοντας σπίτι τα μάτια του ήταν γεμάτα δάκρυα. Αγκαλιαστηκαμε κι έκλαψε βουβά στην αγκαλιά μου. "Δεν το πιστεύω πως δεν θα τους ξαναδώ" μου είπε..."θα μου λείψουν" μου είπε, "δεν θέλω να τους χάσω" μου είπε...για αυτούς του  ίδιους φίλους που έξι χρόνια πριν του ήταν ξένοι...και τέλος μου είπε πως η δασκάλα τους υποσχέθηκε πως θα είναι εκεί στην επανένωση τους σε δέκα χρόνια από τώρα. Σε δέκα χρόνια!!!
"Θα έχετε κάνει όλοι τόσο σημαντικά πράγματα αγαπημένε μου!" Συμπλήρωσα..."το φαντάζεσαι; Θα είστε μεγάλοι,θα μπορείτε να αλλάξετε τόσα πολλά σε αυτό τον κόσμο"...Κούνησε το κεφάλι του σκεπτικός. "Εσύ; Τι θα έχεις κάνει εσύ για να αλλάξεις αυτό τον κόσμο;" Τον ρώτησα και μου απάντησε με ένα λυγμό που με γέμισε θλίψη και υπερηφάνεια. Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και μιλούσε τόσο τρυφερά και με τόση βεβαιότητα.
"Θα προστατεύω τα ζώα. Θα τα φροντίζω. Να μην γίνονται πειράματα. Να μην υπάρχουν ζωολογικοί κήποι. Να μην βασανίζονται. Να ζουν ελεύθερα..."

Ελεύθερα! Αυτό κρατώ! Όταν ήταν δυο χρονών και πρωτοπήγε στο σχολειό της φύσης, αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να τον ξεκολλήσουν από εμάς. Κάθε πρωί όλα τα παιδιά τα άφηναν στην τάξη του κι εμείς το δικό μας το αφήναμε στα κουνέλια! Από μωρούλι είχε λατρεία για τα ζώα, όχι όμως να τα χαϊδεύει, να τα έχει δικά του, να τα κρατά. Μα να τα παρατηρεί, να τα φροντίζει και να τα  καμαρώνει, να τρέχουν να παίζουν, να ζουν ελεύθερα κι αυτό εδραιώθηκε μέσα του σαν επισκεφθήκαμε τον ζωολογικό κήπο στην Γερμανία δυο χρόνια πριν.

Αυτή η υπέροχη ελευθερία είναι μέσα του από μωρό και μακάρι, μακάρι να την διεκδικήσει για τα ζώα ή για οποιοδήποτε άλλο πλάσμα σε ετούτο τον πλανήτη, μα πάνω από όλα, μακάρι να μην διστάσει να την διεκδικήσει για τον ίδιο του τον εαυτό. Ελευθερία στο να  υπάρχει σε αυτό τον κόσμο, όπως θέλει, όπως θα ορίσει, όπως θα νιώσει. Ελευθερία να κυνηγήσει τα όνειρα του και να μπορεί να τα αγγίξει. Ελευθερία, να αγαπήσει και να αγαπηθεί όπως του αξίζει. Ελευθερία να δημιουργήσει, να νιώσει, να σκεφτεί, να υπάρξει όπως εκείνος θέλει σε ετούτη τη ζωή!
Που είναι μεγάλη, μα τόσο μικρή...Σαν μια στιγμή...εκείνη η μικρή πελώρια στιγμή που τον πρωτοκράτησα στα χέρια μου κι ύστερα τον άφησα στην αυλή ενός σχολείου και μετά στην μεγάλη πόρτα του δημοτικού κι εκείνος ένιωθε τόσο μεγάλος κι εγώ τον έβλεπα τόσο μικρό...Έτσι πάλι το μελλοντικό γυμνασιόπαιδό στέκεται μπροστά μου κι εγώ θέλω να κρατήσω το χεράκι του εκείνο για πάντα στις χούφτες μου, να το φροντίσω, μα κείνο έχει το δικό του χρέος σε τούτη τη γη και πρέπει να είμαι γενναία. Γενναία σαν εκείνον!

Κλείνω με τη τελευταία φράση του βιβλίου του Λουντέμη όπου ο Μέλιος το παιδί που μετρούσε τα άστρα...ψιθυρίζει στον "αγράμματο γύφτο" φίλο του τον Μπίθρο που τον ευχαριστεί...

"Ευχαριστώ κι εγώ Μπίθρο...Ευχαριστώ πολύ βαθιά κι εγώ...ο Μέλιος...ο άντρας...το παιδί...ο άνθρωπος...Ευχαριστώ που  μπορείς να διαβάζεις πιο βαθιά από όλους του σοφούς...Να γελάς πιο πλούσια από όλους τους ευτυχισμένους... Να κλαις πιο αληθινά από όλους τους λυπημένους. Και 
ν' αγαπάς Μπίθρο... Ν' αγαπάς όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα... όλοι οι άνθρωποι. Αμήν"

Καλημέρα αγαπημένοι. Καλό καλοκαίρι στα τρυφερά μας στάχυα και μια ευχή κλεμμένη. Να αγαπηθούν όπως πρέπει να αγαπηθούν μια μέρα όλοι οι άνθρωποι...
                                                                                                                                 Κατερίνα