Η Τελευταία Παρουσίαση και Συνεχίζουμε....

Ήταν ένα γρήγορο ταξίδι. Από αυτά που ξεκινάς τρέχοντας, ανεβαίνεις κατεβαίνεις σε αεροπλάνα και τρένα και μετά βρίσκεσαι εκεί από όπου ξεκίνησες κάποιες ώρες μετά άυπνος, κουρασμένος και γεμάτος συναισθήματα κι αναρωτιέσαι αν όλα αυτά που έγιναν τα έζησες ή τα ονειρεύτηκες.

Έτσι ήταν το ταξίδι στην Αθήνα με αφορμή την παρουσίαση του βιβλίου μου. Την τελευταία πια και μπήκαμε στο καλοκαίρι για τα καλά!

Γύρισα από εκεί με δώρα απρόσμενα. Δώρα που έκλεισα για πάντα μέσα μου. Λέξεις, χειρονομίες αγκαλιές...μα και δώρα αλλιώτικα...όπως αυτά τα υπέροχα λουλούδια που έφερα μαζί μου στην Θεσσαλονίκη  και κουβαλούσα μέσα στο αεροπλάνο σαν να ήταν πιο πολύτιμα κι από μπάρες χρυσού! Κι ήταν....Δώρα που άνθρωποι έφεραν για εμένα σαν ευχαριστώ. Γράμματα που μου έδωσαν. Μικρά κειμήλια, ενθύμια μιας ζωής, κατασκευές που εκφράζουν τα νιώθω τους...Δώρα που κουβαλούν κομμάτια της ψυχή τους!

Η Ευσταθία με τα υπέροχα μαγειρέματα  ομορφιάς της στο Amelie...

Οι Μπομπονιέρες από τα βαφτίσια της...  

....γράμματα με λέξεις σπουδαίες για μια γενναία απόφαση, για μια σπουδαία διαδρομή!

....κι ένας μικρός κύκνος που κουβαλώ πια πάντα πάνω μου....

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν δύσκολες και πολύ απαιτητικές. Αναρωτιόμουν πως είναι δυνατόν την μια μέρα να βρίσκομαι εκεί και να μοιράζομαι όλα αυτά και την άλλη...να βρίσκομαι τόσο μακριά και να ακούω ιστορίες απίθανες. Αδιανόητες....

Μα έτσι τελικά είναι η ζωή μου σκέφτομαι...γεμάτες αδιανόητες ιστορίες ανθρώπων που απλόχερα τις μοιράζονται μαζί μου. Με εμπιστοσύνη, με ελπίδα, με πίστη, πως αυτό το μοίρασμα θα τους φέρει γαλήνη. Με τρομάζει αυτό. Δεν έχω τις λέξεις. Δεν έχω τον τρόπο. Δεν έχω την δύναμη...παρά μόνο δυο αυτιά να ακούω...φτάνει αυτό; Δεν ξέρω...ελπίζω μόνο και εγώ και προσεύχομαι οι άνθρωποι που μου εμπιστεύονται τις ιστορίες τους, να βρουν παρηγοριά στην άλλοτε υποστηρικτική κι άλλοτε αμήχανη, σιωπή μου...

Στην Αθήνα η τελευταία αυτή παρουσίαση ήταν γεμάτη συναισθήματα και δάκρυα. Ένιωσα ευγνωμοσύνη. Ένιωσα γεμάτη. Οι άνθρωποι εκεί με περίμεναν με την χαρά της προσμονής ενός ξεχωριστού φίλου. Αυτό ένιωσα. Πως με περίμεναν  σαν να ήμουν η ξεχωριστή τους φίλη. Έκαναν το πρόγραμμα τους άνω κάτω, έκαναν ολόκληρα ταξίδια για να έρθουν από πόλεις διπλανές και να είναι εκεί μαζί μου.  Στο όμορφο Art bar Poems n' Crimes των εκδόσεων Γαβριηλίδη, που μας φιλοξένησε με φροντίδα!

Ήρθαν άνθρωποι που αγαπώ και είχα να δω χρόνια. Η αγαπημένη μου Κοινότητα των Bloggers. Εκεί που ένα κομμάτι μου ανήκει. Άνθρωποι που αγαπηθήκαμε μέσα από τον ιντερνετικό χώρο και πιστέψαμε ο ένας στον άλλο και ενώσαμε με έναν τρόπο τις ζωές μας. Φίλοι που γνωριστήκαμε μέσα από τα μοιράσματα μου σε αυτό το blog και αναγνώστες που είχαμε επιτέλους την χαρά να αγκαλιαστούμε γιατί είναι πια φίλοι....κι ήρθαν κι άλλοι. Πλάσματα περήφανα, που γκρεμοτσακιστήκαμε μαζί σε γκρεμούς και χαράδρες στα πρώτα τους πετάγματα...και τώρα ήταν εκεί συμπορευτές μου σε μια ζωή ελεύθερη. Με γέμισαν περηφάνια...με γέμισαν με την περηφάνια ενός γονιού!

Στην Φωτο: Χρήστος Μικροί Μεγάλοι Λίτσα η αδερφούλα μου(Home is where your story begins) Σοφία ( Share your likes) Εύη (mamas and papas) Κάλλη (Ανθομέλι) Δήμητρα (Counting Smiles) Άννα (Piece of cake)
Βάγια (Vaillies escapeland) και οι φίλες Ξένια και Μαρία!

Μια βραδιά αξέχαστη!

Γέλια αγκαλιές, σφιχτές αληθινά σφιχτές αγκαλιές και φιλιά και λέξεις διαλεχτές. Τα τρία κορίτσια μου η Αγγελική η Νεκταρία κι η Άδα....μοιράστηκαν μαζί μας στιγμές και σκέψεις για το βιβλίο μου, για τους ήρωες, για στιγμές που μοιραστήκαμε μαζί. Πρωταγωνίστρια η Άδα...που  είχε μια υπέροχη συστολή κι όμως στάθηκε εκεί και μας μίλησε  με γενναιότητα κι έκλεισε την παρουσίαση με μια δική μου φράση ..."Η φωτιά καίει εκεί που πέφτει...."
Ψέματα, δεν είναι καν δική μου, είναι της Πόντιας γιαγιάς μου που ήξερε από πυρκαγιές...

Εμείς όλοι μπορούμε να είμαστε εκεί, να νοιαζόμαστε, να κάνουμε θετικά ή αρνητικά σχόλια, να έχουμε άποψη. Μπορούμε να βοηθήσουμε, να υποστηρίξουμε, να συντροφεύσουμε, μια οικογένεια, έναν άνθρωπο, να φροντίσουμε μια ξένη πληγή...μα στο τέλος της ημέρας, άλλος είναι αυτός που πρέπει να κοιμηθεί με την πληγή αυτή. Άλλος θα είναι αυτός που η φωτιά έπεσε πάνω του και τον έκαψε!

Από τύχη δεν είμαστε εμείς...από μια απλή συγκυρία, δεν έκαψε η φωτιά το δικό μας τομάρι και δεν ξέρουμε...ελπίζουμε μόνο η τύχη αυτή να συνεχιστεί...Γιατί η ζωή είναι μεγάλη κι απρόσμενη!

Εκεί λοιπόν, μπροστά στην ιστορία της έπεσε στον χρωματιστό χώρο μια σιωπή...Μια υπέροχη θλιβερή γεμάτη κατανόηση σιωπή κι όλοι ξέραμε, όλοι νιώσαμε, όλοι είδαμε, σαν να ήμασταν ένας. Ένας άνθρωπος που ξέρει να νιώθει και να μοιράζεται αυτά που νιώθει! Μπορείτε να ακούσετε την ομιλία της  εδώ: Ομιλία Άδας

Κι έτσι απλά τέλειωσε κι αυτό το ταξίδι...και τώρα οδεύουμε ολοταχώς προς το καλοκαίρι που για κάποιο λόγο μας αποφεύγει! Ο Χάρτινος Κύκνος πετά. Μαζί του κι οι άνθρωποι που κρύβονται μέσα του κι εγώ...που τόλμησα να τους κάνω βιβλίο ελπίζω, ελπίζω πραγματικά οι ιστορίες τους να άγγιξαν κάποιες ψυχές και να τις άλλαξαν έστω λίγο...
Γιατί η φωτιά καίει εκεί που πέφτει αγαπημένοι γι΄αυτό ας έχουμε το ίδιο βλέμμα για όλους τους ανθρώπους...Μπορεί αυτό το ξένο βλέμμα κάποτε να αφορά εμάς...κάποια στιγμή που ίσως η φωτιά να πέσει  πάνω μας...

Σας ευχαριστώ όλους όσους ήσασταν εκεί. Για όλα σας ευχαριστώ...

                                                                                                                 
Ευχαριστώ την Αγγελική Πλουμά, την Νεκταρία Αποστολίδου και την Αδα Σταματάτου για την τιμή του να μιλήσουν για τον βιβλίο μου, για την φροντίδα και για κάθε τους πολύτιμη λέξη.
Ευχαριστώ τον φίλο Χρήστο  και την γνωστή πια φωτογραφική μηχανή του που τραβούσε ασταμάτητα φωτογραφίες και την Μαρία και τη Βενετία για τις φωτογραφίες τους που χρησιμοποίησα για αυτή την ανάρτηση. Δεν τράβηξα ούτε μια αξιόλογη φωτογραφία!!!!
Ευχαριστώ τον κο. Γαβριηλίδη για την όμορφη φιλοξενία στο πανέμορφο poems and crimes μα πιο πολύ ευχαριστώ την Βάσω την αγαπημένη του...και δική μου πια αγαπημένη!

Τέλος...ευχαριστώ εσάς! Εσάς αγαπημένοι, που με κάνατε να γράψω... Όπως πάντα συνεχίζουμε...Ξέρετε εσείς!
Έρχεται καλοκαίρι. Γενναιόδωρο καλοκαίρι. Ας του μοιάσουμε...Καλημέρα!
                                                                                                                        Κατερίνα