'"Όνειδος!"

Η εικόνα τόσο οικεία πια λόγω των τελευταίων ημερών….μα δεν ανήκει στο τώρα. 

Αν κοιτάξεις καλά εκεί στην άκρη θα δεις πως ανήκει σε ένα τεύχος που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2007…κι αυτή η φωτιά είναι η φωτιά στην Ηλεία.
Ξεσκαρτάριζα τα αρχεία μου φέτος την Άνοιξη και βρήκα δεκάδες φυλλάδια και πρωτοσέλιδα από εφημερίδες εκείνων των ημερών, έντεκα χρόνια πριν.
Είχα κοιτάξει το πρωτοσέλιδο τη εφημερίδας Έθνος κι είχε την εικόνα του αγάλματος στην αρχαία Ολυμπία και πίσω οι φλόγες να καίνε τον Κρόνιο λόφο και μια λέξη μόνο… «Όνειδος»! Όνειδος που σημαίνει, Κατάρα, Ατιμία, Ντροπή! 

Ένα πρωτοσέλιδο ανατριχιαστικό, όπως και τα υπόλοιπα, με λέξεις σκληρές προς την τότε κυβέρνηση όπως το τεράστιο «Ανίκανοι» της Ελευθεροτυπίας!

Τα κοίταξα θυμάμαι με θλίψη και σκέφτηκα «αυτά γιατί τα κρατάω;»…. και τα πέταξα…
Την άλλη μέρα μετάνιωσα δεν ξερω γιατί μα τα αναζήτησα μέσα στα σκουπίδια και βρήκα αυτό το περιοδικό μόνο το οποίο και κράτησα…Μόνο αυτό το περιοδικό…έτσι για να θυμάμαι! Μα έτσι κι αλλιώς θυμάμαι…

Θυμάμαι πως τότε, το σκληρό εκείνο καλοκαίρι, τα παιδιά μου ήταν μικρά μόλις ενός έτους ο μικρούλης και πέντε σχεδόν ο μεγάλος και θυμάμαι πως έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και τα κοίταζα και τα αγκαλιάζα σκεφτόμενη εκείνη την μαρτυρική μάνα που κάηκε στη μέση του δάσους με τα μικρά της αγκαλιά. Η εικονα της με είχε στοιχειώσει.

Θυμάμαι πως έκλαιγε όλη η Ελλάδα τότε, αυτό θυμάμαι. Νύχτες αγρύπνιας και πόνος κι αγωνία πώς να βοηθήσουμε, τι να κάνουμε, πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης αυτών των ανθρώπων…. Μα κάποιοι εφιάλτες δεν τελειώνουν ποτέ, για εκείνους που τους έζησαν στο πετσί τους…

Προχθές με αφορμή το φετινό δράμα, αναζήτησα το περιοδικό. Το ξεφύλλισα σαστισμένη. Θύμωσα. Πόνεσα, γιατί είναι σαν να ανήκει στο τώρα. Το πρωτοσέλιδο, οι εικόνες, όλα ίδια. Αλλάζουν μόνο οι ημερομηνίες και τα πρόσωπα… Οι πρωταγωνιστές. Οι θύτες, τα θύματα, οι τραγικοί άνθρωποι που δοκιμάζονται, οι ιστορίες τους, μα…όλα τα άλλα ίδια.
Το τέλος το ίδιο φριχτό, οι λέξεις απαράλλαχτες, «πόλεμος, κόλαση, όλεθρος, κατάρρευση, κατακραυγή»… όλα ίδια. Τόσο τραγικά ίδια!

Στο τότε πρωτοσέλιδο, έντεκα χρόνια πριν, έγραφε … «Οι τέσσερις ημέρες που άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα»!
Έτσι πιστεύαμε τότε, έτσι νιώθαμε. Μα δεν την άλλαξαν.
Είναι σχεδόν τρελό, μα δεν άλλαξαν την Ελλάδα μας, εκείνες οι τέσσερις ημέρες… Δεν την πλήγωσαν αρκετά. Δεν την τρόμαξαν αρκετά. Δεν της έμαθαν αρκετά, δεν της έδειξαν αρκετά, …δεν δεν δεν…δεν την άλλαξαν την Ελλάδα εκείνες οι τέσσερις ημέρες. Οι τέσσερις ημέρες της κόλασης.
Όχι! Η ίδια η κόλαση δεν την άλλαξε την Ελλάδα. Ούτε τους ανθρώπους της…

Είμαι κι εγώ μέσα σε όλους εκείνους που ζητούν το λόγο. Γιατί. Πως. Ο πόνος μου έχει φωνή γιατί δεν είναι δικός μου πόνος.
Ο αληθινός πόνος βλέπεις είναι βουβός. Βουβοί είναι εκείνοι που στ’αλήθεια πονάνε, άφωνοι, άλαλοι κι εμείς οι υπόλοιποι γινόμαστε η οργισμένη κραυγή τους …

Τι να την κάνω τούτη την κραυγή αν δεν έχει δύναμη. Τι να την κάνω αν δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μου, τον κόσμο σου.Τι να την κάνω τούτη την κραυγή αν δεν έχει την δύναμη να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου, να σώσει την ζωή ενός παιδιού.
Την να την κάνω τούτη την κραυγή αν έχω μάθει να την καταπίνω…

Δεν ξέρω από πολιτική. Ξέρω μόνο πως για να αλλάξει κάτι, οτιδήποτε, συνήθως χρειάζεται ένα πάθημα.
Δυστυχώς κάτι πάντα θα χαθεί. Άνθρωποι, περιουσίες, ευκαιρίες… μα έτσι συμβαίνει στη ζωή και μετά από ένα δράμα, μια αποτυχία έρχεται πάντα η εμπειρία. Η εμπειρία θα φέρει τη γνώση. Η γνώση, την συνειδητοποίηση και την αλλαγή.
Αν ένας πόνος που εμπεριέχει εμπειρία, δεν γίνει γνώση, δυστυχώς θα πρέπει να επαναβιωθεί …ξανά και ξανά, μέχρι η εμπειρία να γίνει γνώση κι επίγνωση κι αλλαγή…

Είμαι Ελληνίδα κι αγαπώ την πατρίδα μου. Την χώρα των προγόνων μου. Αγαπώ τους ανθρώπους της, ξέρω πως μπορούμε να είμαστε ένας υπέροχος, δοτικός λαός. Φωτεινοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους αποθέματα αγάπης…μα νιώθω εγκατάλειψη και θυμό σήμερα και χθες και χρόνια τώρα, γιατί για να αλλάξει μια κατάσταση εκ θεμελίων… χρειάζονται πολλά περισσότερα… Χρειάζεται ως λαός, μεταξύ άλλων, να εκπαιδευτούμε σε δυο βασικά στοιχεία.
Την πρόληψη για να προλάβουμε ή να μειώσουμε το κακό και την διαχείριση κρίσεων, για να επεμβαίνουμε αποτελεσματικότερα μετά το πέρας του χάους… Πρόληψη και Διαχείριση Κρίσεων!

Η Πρόληψη εμπεριέχει Πολιτικό κόστος και η Διαχείριση κρίσης, Πολιτική ευθύνη…κι όπου μπαίνει στην μέση η λέξη «Πολιτική», αναλαμβάνει και πάλι ο «στρατηγός άνεμος»…

Ο Στρατηγός άνεμος, έντεκα χρόνια μετά σε μια χώρα που δεν έμαθε…ήρθε κι έφερε και πάλι, τον όλεθρο.

Όλα αυτά που κάνουμε ως λαός για να ανακουφίσουμε τους πληγωμένους συνανθρώπους μας είναι σημαντικά.
Το αίμα που δώσαμε. Τα χρήματα που καταθέσαμε. Τα τρόφιμα και τα ρουχα που μαζέψαμε. Η εθελοντική παρουσία...όλα πολλά και σημαντικά. Πελώρια!
Μα χρειάζεται και κατι ακομη. Δυο λέξεις να μας ορίζουν ως πολίτες αυτής της χώρας που αγαπάμε. Κόστος κι Ευθύνη.
Να σταθούμε μπροστα σε αυτές τις υπέροχες λέξεις, ως θεματοφύλακες τους για να μην επιτρέψουμε σε κανέναν πια να αδιαφορήσει για εμάς. Για να μην αφησουμε κανέναν, να σκυλεύσει τους νεκρούς μας...μιλώντας για την ευθύνη του ανέμου, γιατι το κόστος κι η ευθύνη θα είναι πρωτα δικά μας!
Τι χρειάζεται λοιπόν για να αλλάξει κάτι; Θα απαντήσω με την λέξη του δεκαπεντάχρονου γιού μου. Δουλειά!

Κάποιοι δεν δούλεψαν...και έντεκα χρόνια μετά ο στρατηγός άνεμος αποφάσισε και πάλι, να μας δείξει την δύναμη του!

Όνειδος λοιπόν. Όνειδος και σιωπή. Τώρα έχουν δικαίωμα να μιλήσουν μόνο αυτοί που πονούν. Κι επειδή ο αληθινός πόνος είναι βουβός… ας κάνουμε ησυχία, για να ακούσουμε τη σιωπή τους…

Μοίρασμα σκέψεων μου στην ιστοσελίδα μου στο fcb που ήθελα να μοιραστώ κι εδώ μαζί σας..

Καλημέρα αγαπημένοι. "Καλή" εβδομάδα.Η τελευταία Δευτέρα του Ιούλη.Ενός Ιούλη μαρτυρικού.Αξέχαστου.Μια μόλις βδομάδα σήμερα από εκείνη τη Δευτέρα που η ζωή άλλαξε ρότα. Κουράγιο...δεν βρίσκω άλλες λέξεις μόνο αυτό. Κουράγιο...

                                                                                                                  Κατερίνα

Η γεύση της ξεγνοιασιάς....

Θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια τα πασπαλισμένα με την ξεγνοιασιά της νιότης. Ω τι καλοκαίρια ήταν εκείνα. Σαν ο ήλιος να ήταν πιο λαμπερός, σαν η ζωή να ήταν μαγική. Καμιά φορά δεν ξέρω αν υπήρξαν στ' αλήθεια ή αν τα φαντάστηκα ή αν τελικά τα χρόνια τους έδωσαν μια αίγλη που είναι σχεδόν εξωπραγματική. Πέρασαν γρήγορα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πιο όμορφα, τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια της ζωής μου πέρασαν πολύ γρήγορα και σαν να μεγάλωσα σε μια μέρα.

Τα αγόρια, τα καλοκαίρια ζουν όπως όλα τα παιδιά μια ζωή αλλιώτικη. Μόλις προχθές κάναμε μια συζήτηση με τον μεγάλο μου γιο όπου μου ζητούσε να βάλουμε τα καλοκαιρινά μας τραγούδια στο αμάξι. Ξαφνιάστηκα σαν συνειδητοποίησα πως τελικά είχαμε δημιουργήσει συνήθειες καλοκαιρινές που τις έχουν ανάγκη.Τις χρειάζονται για να νιώσουν την αίσθηση αυτή. Σαν το καλοκαίρι έχει μέσα τους ήχους χρώματα και εικόνες που θέλουν να τις αναπαραγάγουν για να νιώσουν όμορφα. Μου άρεσε αυτό και συγκινήθηκα.

"Δεν χαρήκαμε ακόμη το καλοκαίρι μας μαμά. Ούτε στην κατασκήνωση περάσαμε καλά αφού αρρωστήσαμε, κι όλο ο καιρός χαλάει, ούτε για μπάνιο πηγαίνουμε, ούτε στην αυλή παίζουμε, ούτε κάνουμε απογευματινές βόλτες στην αμμουδιά όπως παλιά..."

"Θέλω, μου είπε να πηγαίνουμε πιο συχνά στην θάλασσα και να βάζουμε εκείνα τα τραγούδια στο αμάξι. Θέλω, να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά και να τραγουδάμε. Να παίζουμε στην αμμουδιά  εκείνα τα παιχνίδια θυμάσαι μαμά και μετά να γυρίζουμε σπίτι και να κάνουμε ντους στην αυλή όπως παλιά"...

Το παλιά το δικό του είναι τόσο κοντινό κι όμως έχει αποκτήσει μέσα του, την ίδια γλύκα που έχει αποκτήσει, το δικό μου παλιά που μετράει άλλες δεκαετίες...

Το έχω κι εγώ τόση ανάγκη αυτό. Το να ζω μαζί τους στιγμές. Να γελάμε, να θυμόμαστε, να περνάμε καλά, να παίζουμε...και τις ίδιες μέρες είδα ένα βίντεο που κυκλοφορεί και αναφέρεται σε αυτό ακριβώς στο πόσο λίγα καλοκαίρια είναι να περάσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Μελαγχόλησα τόσο πολύ. Πόνεσα...Μας έμειναν τόσο λίγα...Τόσο μα τόσο λίγα που θα τα περάσουμε μαζί έτσι κι εκείνοι θα είναι τα μικρά μου παιδιά κι εγώ θα είμαι η φροντιστική μαμά τους. Θα αρχίσουν να θυμούνται και θα προσπαθούν να ξαναβρούν παντού αυτές τις μνήμες των καλοκαιριών μας. Την γεύση του λουκουμά που δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Τα γέλια στην θάλασσα που δεν είναι ποτέ ξανά τόσο δυνατά. Τα παιχνίδια στην άμμο που δεν είναι ποτέ τόσο ξέγνοιαστα και οι στιγμές...οι στιγμές που θα κρύβουν πάντα κάποια μελαγχολία γιατί δεν θα μπορούν να κρυφτούν στα αγκαλιά μου τυλιγμένοι με τις χρωματιστές πετσετούλες τους σαν κουράστηκαν, ούτε θα μπορώ να τριγυρνώ στην αμμουδιά κρατώντας τους και τραγουδώντας τους το "θα στολίσω στ' ασημοπίστολα σου πλάι της χελιδόνας το φτερό κι ένα σταυρό να σε φυλάει"....κι εκείνοι θα γέρνουν αποκαμωμένοι πάνω μου...

Τα χρόνια φεύγουν. Οι στιγμές περνούν και χάνονται και μένει μια μνήμη γλυκιά που θα πρέπει να δημιουργήσεις γιατί αν δεν την δημιουργήσεις, δεν θα έχει μείνει τίποτα...κι εγώ θέλω. Θέλω να θυμούνται! Του υποσχέθηκα πως αυτό το καλοκαίρι θα είναι από τα αξέχαστα τους.

Ήρθαν οι φίλοι τους από την Αθήνα. Παιδιά που κάνουμε παρέα με τους γονείς τους και τους αγαπάμε πολύ.Έχουν την ίδια ακριβώς ηλικία, γεννημένα με διαφορά ημερών και αυτό τα συνδέει με ένα τρόπο παράξενο.Οι μικροί δηλώνουν σε όλους πως είναι δίδυμοι! Νομίζω πως φαίνεται...

Και οι φίλοι μας, μας έδωσαν το σύνθημα και ζήσαμε μαζί τους μια εβδομάδα απίθανη!

Μπάνια, γέλια, παιχνίδια στην αυλή, ολόκληρες μάχες δόθηκαν μπροστά μου ενώ εγώ σε πλήρη ηρεμία διάβαζα το βιβλίο μου. Μάχες στην θάλασσα και βουτιές και κοκορομαχίες ο ένας πάνω στην πλάτη του άλλου...Οι κανόνες ξεκάθαροι "δεν τσιμπάμε, δεν φτύνουμε, δεν δαγκώνουμε". Ήθελα να ουρλιάξω από τα γέλια! 

Όταν εγώ δούλευα την σκυτάλη έπαιρνε ο μπαμπάς  τους κι αλλάζαμε βάρδιες στην τρέλα τους...κι ήταν τόσο υπέροχη αυτή η ξεσηκωτική τους ενέργεια!

Άκουγα παντού τα ξέγνοιαστα γέλια τους, τις φωνές τους και τις τσιρίδες τους. Απίθανα πρωινά για να θυμούνται την γλύκα των γεύσεων και των στιγμών, παράθυρα τέρμα και αν έχεις το θεό σου....Λιλιπούπολη κι ολόκληρα γαϊδούρια να τραγουδούν,  "το χοντρό μπιζέλι"....και μετά το βράδυ ξάπλωναν όλα μαζί μου στο μεγάλο κρεββάτι...και μου μιλούσαν ασταμάτητα. Είναι παράξενο γιατί δεν είναι πια τα μικρά μας, μας το έχουν τόσο ανάγκη όλο αυτό.Το να μοιραστούμε, να θυμηθούμε να γελάσουμε. Έστεκαν  μπροστά μου μεγάλα παιδιά, μα τόσο μικρά στα μάτια μου και μου τραγουδούσαν τραγουδάκια που άκουγαν σαν ήταν μικρά και κλαίγαμε από τα γέλια...."Αρκούδα αρκούδα για μένανε τραγούδα" και "σκα σκα σκα είναι ένας σκαντζόχοιρος, γε γε γε γελάει όλη μέρα"! Μα που τα θυμήθηκαν όλα αυτά. 

Μου έλεγαν για ταινίες που αγαπούσαν, για στιγμές κοινές που είχαν σαν ήταν μικρέλια και ήταν από τις πιο όμορφες βραδιές μας. 

Μας ξεσήκωσαν οι φίλοι για να τα ζήσουμε  και να τα θυμηθούμε όλα. Βραδιές ταινίας με την τηλεόραση στην αυλή, ατέλειωτο παιχνίδι στην παραλία και τακ τουκ οι ρακέτες και παγωτά και κυνηγητά και μεσημεριανή σιέστα στα δροσερά σεντόνια με τον αέρα να μας φυσά και μπάνιο βραδινό στην παραλία την ώρα που ο ήλιος δύει και μπάρμπεκιου στην θάλασσα.....στιγμές, στιγμές, στιγμές.

Το ζούσαν, σαν να μην υπήρχε αύριο και τους έβλεπα σιγά να σιγά να τους καίει ο ήλιος τα μουτράκιαα και να παίρνουν εκείνο το ωραίο χρυσαφένιο χρώμα σαν φρεσκοψημένα φρατζολάκια που έλεγε και στην ταινία...

Χρωματιστά, χαρούμενα, ευτυχισμένα! Γυμνά και ξυπόλητα, να τα χαϊδεύει ο ήλιος κι εκείνα να τρέχουν να συναντήσουν την ζωή. Να νιώθουν, να το δείχνουν και να το ζουν. Κι εγώ να κάθομαι εκεί απέναντι τους και να τα ακούω, να τα παρατηρώ, να τα απολαμβάνω και να θυμάμαι...
Ένα κοριτσάκι μικρό με μαλλιά ξέμπλεκα, να ορμά στη δική της ζωή. Να παίζει με τα ξαδέρφια της στην παραλία και να γελά γαργαριστά και μετά οι μεγάλοι να σφάζουν το καρπούζι και να τρέχουν όλα μαζί να πάρουν μια φέτα και να περνά ο λουκουματζής και να γίνεται χαμός από τις φωνές και να κολλούν τα χέρια από την ζάχαρη του λουκουμά...του λουκουμά που δεν έχει πια την ίδια γεύση...Δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια γεύση. Την γεύση εκείνων των καλοκαιριών. Την γεύση της ξεγνοιασιάς μας...

Εκείνα τα καλοκαίρια.Τόσο μακριά και τόσο κοντά. Τα ζω ξανά μαζί τους κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κλέβω από την χαρά τους.Την αγουράδα, την υπέροχη ξεγνοιασιά τους και μπαίνω κι εγώ στα καλοκαίρια τους.Τους αφήνω  να με παρασύρουν σε εκείνο τον κόσμο που θυμάμαι ν' αγάπησα μα δεν χόρτασα καθώς πέρασε θαρρείς σε μια στιγμή! Τα καλοκαίρια της δικής μου νιότης....

Οι φίλοι μας έφυγαν χθες και είχαμε αποχαιρετιστήρια δάκρυα...Η παρέα χωρίστηκε, μα φέτος δημιουργήσαμε μια ακόμη παράδοση γιατί θα ξαναπεράσουμε κι άλλο τέτοιο καλοκαίρι μαζί τους!

Μα πριν από αυτό, θα ιδωθούμε ξανά κάπου μέσα στα Χριστούγεννα μιας και μένουμε μακριά, μα μας έμεινε η αγάπη μας και ένα μυαλό κι ένα σώμα γεμάτο με υπέροχες αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι που θέλουμε να ξαναζήσουμε μαζί τους. Ο μεγάλος τους ακολούθησε στην Αθήνα και σήμερα θα είναι στην πρώτη του μεγάλη συναυλία...γιατί καλοκαίρι χωρίς συναυλία δεν γίνεται. Κι εκείνος θα το ζήσει όλο αυτό με την καλύτερή παρέα. Με εκείνους που αγαπά και τον αγαπούν, με την καρδιά φουσκωμένη από χαρά και τα μυαλά στα κάγκελα. Irom Maiden λοιπόν...και ναι αυτό το καλοκαίρι θα το θυμάται για πάντα! 

Όσο για τον μικρό, έμεινε πίσω μα η απογοήτευση του που έχασε τον κολλητό του...δίδυμο αδερφό, όπως λέει μετριάζεται καθώς σήμερα είναι η μεγάλη εκείνη η σπουδαία ξεχωριστή του μέρα, μέρα που γεννήθηκε ο μικρός μας ήλιος κι ήδη ετοιμάζουμε χαμό. 

Φεύγω νυχοπατώντας να του γεμίσω το κρεββάτι μπαλόνια για να ξυπνήσει με χαρά και να του ετοιμάσω το πρωινό των ονείρων του! Η υπόλοιπη μέρα θα είναι αφιερωμένη σε εκείνον...κι όχι μόνο η σημερινή γιατί είπαμε, στο σπίτι μας σαν κάποιος γιορτάζει έχουμε τριήμερες εκδηλώσεις!

Τα καλοκαίρια με τα παιδιά μας.Τα μαγικά μας καλοκαίρια είναι λίγα. Ίσως είναι τα παιδιά σας μικρά και δεν μπορείτε να με καταλάβετε...μα η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα πως πέρασαν. Πότε ήταν μικράκια και τα κρατούσα από το χέρι, μην πέσουν στην ακροθαλασσιά. Πότε έσκαβαν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο και κουβαλούσαμε στην θάλασσα ένα σκασμό πράγματα. Πότε φορούσαν σωσίβια και μετά μπρατσάκια και μετά έτρεχαν ελεύθερα με φόρα στα κύματα φωνάζοντας μου "μαμά κοίτα κολυμπάω μόνος μου"....Όχι δεν κατάλαβα πότε πέρασαν. Όλα φαντάζουν να έγιναν σε μια στιγμή! 

Οπότε ας απολαύσουμε την κάθε στιγμή.Την κάθε μαγική στιγμή κι όσο κουρασμένοι και καταβεβλημένοι κι αν νιώθουμε, από την ζωή, τις δουλειές μας, την καθημερινότητα ας τους χαρίσουμε τα καλοκαίρια τους...Τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής τους. Γιατί αυτά θα είναι τα δικά μας καλοκαίρια.Τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μας...κι είναι τόσο λίγα. τόσο λίγα στ'αλήθεια!

Καλημέρα αγαπημένοι...ποια είναι λοιπόν η γεύση της ξεγνοιασιάς; Είναι τόσο ξεχωριστή για την καθένα...μα και τόσο ίδια. Βρες την και μην χάσεις ούτε σταγόνα από αυτή την γεύση. Βρες την κι άστην να φτάσει ως το μεδούλι...Κράτησε την στον στόμα σαν γλυκό, σαν σοκολάτα που θέλεις να λιώσει μέσα στο στόμα αργά, υπέροχα αργά... και απόλαυσε την. Θα έχεις να θυμάσαι εκείνη την μελένια χρυσαφιά της αίσθηση, μέσα σου, πάνω σου...Θα μείνει μια μνήμη μαγική, γεμάτη ασφάλεια, γεμάτη ευτυχία.Την θυμάσαι; 

Αν την θυμάσαι χάρισε την! Στην επόμενη γενιά στα μικρά λαμπερά μάτια που σε κοιτάζουν με λαχτάρα. Χάρισε την απλόχερα για να περάσει στη αιωνιότητα...και τα υπέροχα δικά σου καλοκαίρια μια μέρα θα τα ζήσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παιδιά που θα έχουν το αίμα σου μα δεν θα γνωρίσεις ποτέ...

Όπως έγραψε κι ο Ελύτης, "Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά σβήσου πάλι με γενναιοδωρία"

Ήρθε η ώρα να χαραχτούμε, στα μαγικά τους καλοκαίρια. Η ώρα να γευτούμε και πάλι αυτή την αξέχαστη γεύση της ξεγνοιασιάς, που σε αφήνει ξέπνοο και κρατάει τόσο λίγο...

Απολαύστε εδώ το υπέροχο  βίντεο: We only have 18 summers

Καλό καλοκαίρι αγαπημένοι!!! Όχι, όχι καλό Υπέροχο, μαγικό καυτό, με εκείνα τα παλιά κοκκινοκίτρινα ξεθωριασμένα χρώματα στις παιδικές μας φωτογραφίες...Τα θυμάστε; Ναι! Εκείνα τα καλοκαίρια εύχομαι. Τα γεμάτα "νιώθω". Τα γεμάτα "θυμάμαι"...

                                                                                                                     Κατερίνα

"Μαλακισμένη"

Γυρίζουμε σπίτι το απόγευμα. Μέσα στο αμαξι εχω τεσσερα παιδια τα δικά μου και δυο φίλους μας που φιλοξενούμε.
Ειμαστε σε έναν δρομο μικρό αγροτικό πίσω από το σπίτι μας. Ειμαστε χαρούμενοι πολύ!

Τραγουδάμε με τα παραθυρα ανοιχτά. Μπροστα μας στο βαθος του δρομου μια κοπέλα που κρατα ένα σκυλο. Η ιδια στην μια άκρη του δρομου ο σκύλος της με τεντωμένο το ρυθμιζόμενο λουρί απέναντι της, στην άλλη ακρη του δρομου.
Σραματαω για να μαζέψει το σκυλο...τραγουδαμε στο αμαξι κι εχουμε χαρα.
Έχει γυρισμένη πλάτη και φορά ακουστικά, ξάφνου γυρίζει και βλέπει το αμάξι την ώρα που επιβραδύνω, τρομάζει, μαζεύει το σκύλο γρήγορα. 

Την προσπερνώ. Τα παιδιά βγάζουν μια φωνή.
"Τι πάθατε;" ρωταω.
"Ακουσες τι σου ειπε;" με ρωτουν
"Οχι, τι μου ειπε;"
"Μαμά σε ειπε μαλακισμένη" μου λέει ο γιος μου.
"Γιατί επειδή δεν της πατησα το σκυλο; Κανεις λαθος κατι αλλο ειπε"
Οχι οχι επιμενουν όλα μαζί σε εβρισε σε ειπε μαλακισμένη...
Έλα Παναγιά μου...προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Δεν έκανα τίποτε λάθος. Δεν συνέβη πραγματικά τίποτε απολύτως. Αποκλείεται να είπε κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι μήπως τα παιδιά δεν είδαν καλά....Γυρνώντας στην επιστροφή μας, την βλέπουμε μπροστά μας και πάλι.
Σταματώ δίπλα της. Κοριτσάκι. Βαριά είκοσι. Κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Ξανθιά και λυγερή με όμορφα γαλάζια μάτια, πρόσωπο αγγελικό. 

"Συγνωμη, της λέω στον πληθυντικό, προηγουμένως μου είπατε κάτι και δεν σας άκουσα;"
Με κοιτα. Βγαζει τα ακουστικά από τα αυτιά της. Δεν απαντα για αρκετα δευτερολεπτα και τα μάτια της για μια στιγμή ειναι έκπληκτα μα γρηγορα παιρνει το υφος το Αντε παρατα μας...
Μετα απο μερικά δευτερολεπτα σιωπής της λέω και πάλι στον πληθυντικο...
"Κάτι είπατε. Λοιπόν δεν έπρεπε να το πείτε. Δεν σας έκανα κάτι κι έχω και τα παιδιά μαζί μου στο αμάξι και είστε τόσο μικρή για να μου μιλάτε έτσι". 

Τα μάτια της βγάζουν σπίθες. Τα εικοσαχρονα γαλάζια μάτια ειναι ξαφνου πολύ θυμωμένα.
"Έτρεχες σε κατοικημένη περιοχή." Μου λέει στον ενικό και με υφος εξαγριωμένο.
"Δεν μπορεις να τρέχεις εδώ περνανε ανθρωποι."
Της απαντω στον ενικο κι εγω λοιπόν...
"Αν ετρεχα θα ειχα πατησει το σκύλο σου που ήταν τοσο μακριά σου, δεν έτρεχα καθολου, με τριάντα πήγαινα, μα και πάλι σου λέω πως μίλησες με αγενεια κι εχω οπως βλέπεις και παιδιά στο αμάξι. Δεν μιλάμε ετσι."
"Μπορεί να μην μιλάμε έτσι αλλά κι εσύ
(!!!εσύ ), να προσέχεις πως οδηγείς" μου απαντά...

"Λυπάμαι, της λέω λυπάμαι γιατι είσαι νεο κορίτσι και δεν καταλαβαίνεις. Δεν ειναι τρόπος αυτός. Το κριμα για σενα, τι κριμα"...μου σουρνει διάφορα βαζω μπροστα και φεύγω...

Τα παιδιά έξαλα μου έλεγαν διάφορα φωνάζοντας . Γιατί δεν την μάλωσες, γιατί δεν κατεβηκες, γιατί δεν την έβρισες, πως μπορεί να μην κατάλαβε το λάθος της, γιατί τα έριξε όλα πάνω σου, τι της εφταιξες και σου φέρθηκε έτσι, γιατί το δέχτηκες, γιατί έφυγες, ήθελε ένα χαστούκι τελικά για να μάθει να μιλάει...

Εγώ ήθελα απλά να κλάψω.

Γυρίζοντας σπιτι ο δωδεκάχρονος γιος των φιλων που φιλοξενουμε με ρωτησε.
"Πως μπορεσατε και δεν την βρισατε κυρια Κατερίνα; Γιατι της μιλήσατε τόσο ήρεμα και δεν τη βρισατε αφού σας έβρισε ;

Γιατί αν την έβριζα θα ντρεπόμουν να σε κοιτάξω.. ήθελα να του απαντήσω...μα του απάντησα κατι αλλο διδακτικό...πως η βία, λεκτική ή σωματική είναι ανεπίτρεπτη, για να μην γίνω σαν κι εκείνη και τέτοια...

Ομως μου εμεινε μια πίκρα...Γιατι σταθηκα μπροστά σε ένα πανέμορφο νεο πλάσμα που αντιπροσωπεύει την ελπίδα και δεν ήξερε να αναλάβει την ευθύνη της.
Δεν ήξερε να μιλά στον πληθυντικό.
Δεν ηξερε να ζητάει συγνωμη.
Δεν ήξερε πως να ειναι ευγενική.
Δεν ηξερε να σέβεται.
Δεν ήξερε να φερεται.
Δεν ήξερε να ειναι παράδειγμα σε μικρότερα της παιδιά.
Δεν ήξερε να μαθαίνει. Ναι το πιο σημαντικό....Δεν ήξερε να ακούει και να μαθαίνει.

Στάθηκα μπροστά σε ένα υπέροχο νέο πλάσμα, σε ένα γειτονόπουλο μου, που είναι ο νέος ανεύθυνος αγενής πολίτης αυτής της χώρας.
Η νέα γενιά ασεβών ανθρώπων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανθρώπους, στιγμές, ευθύνες.
Στάθηκα μπροστά της κι ήταν τόσο όμορφη και τόσο κρίμα που πόνεσα για εκείνη και για αυτή την χώρα που κι η επόμενη γενιά μοιάζει τόσο με τις προηγούμενες...

Άνθρωποι θυμωμένοι, αγενής που έχουν πάντα δίκιο και που μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο να αποκαλέσουν μια γυναίκα τριάντα χρόνια μεγαλύτερη τους "μαλακισμένη".
Που με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο μπορούν χωρίς καμία εν συναίσθηση να αποκαλέσουν μια μαμά "μαλακισμένη" μπροστά στα εμβρόντητα παιδιά της.

Ντράπηκα. Πόνεσα...και να πω την αλήθεια χάλασε η υπέροχη μέρα μου γιατί ένιωσα εγώ την ευθύνη της απέναντι στα παιδιά που είχα μαζί μου. Την ευθύνη των ανθρώπων που εκπαιδεύω για τον κόσμο τούτο κι εύχομαι κι ελπίζω...να μην έχω κάνει τα ίδια λάθη μαζί τους...

Εύχομαι κι ελπίζω να ήμουν ένα καλύτερο παράδειγμα, ένας καλύτερος εκπαιδευτής ως γονιός...κι εύχομαι να είμαστε πολλοί, για να έχει αυτός ο κόσμος μια ελπίδα...μια Ελπίδα γαμώτο...

                                                                                          

Από σημερινό post μου στο fcb, που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...Έχω καιρό να νιώσω τόση στεναχώρια ίσως γιατί λίγες φορές έχω νιώσει τέτοια έκθεση μπροστά στα παιδιά μου...

"Έχε στο νου σου το παιδί...γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"...Πρώτα όμως, το παιδί,  πρέπει να γλυτώσει από εμάς. Από εμάς γαμώτο...

Καληνύχτα αγαπημένοι...

                                                                                                                       Κατερίνα

Υ.Γ. Το τραγούδι που ακούγαμε και τραγουδούσαμε την στιγμή που περιγράφω!

Some of them want to use you Some of them want to get used by you Some of them want to abuse you Some of them want to be abused Sweet dreams are made of this Who am I to disagree? I travel the world and the seven seas Everybody's looking for something

Hold your head up, keep your head up, movin' on

Τελικά Τι

είναι το τυχαίο...

Αμμουλιανή forever!

Τελευταία φορά που είχαμε πάει ταξίδι οι δυο μας ήταν το καλοκαίρι του 2003....δηλαδή μούμπλε μούμπλε...Δεκαπέντε χρόνια πριν! Αλόννησος...είχαμε περάσει αξέχαστα.Ο πρώτος γιος μόλις εννιά μηνών κι εμείς φύγαμε για τρεις ημέρες που θα μας μείνουν αξέχαστες. Ότι ευτράπελο, ότι ανοησία, ότι αναποδιά μπορούσε να γίνει την ζήσαμε, μα τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε!
Μετά από εκείνο το ταξίδι, είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας πως θα ταξιδεύουμε οι δυο μας και δεν θα ξεχνάμε την σχέση μας...ναι τα λέγαμε αυτά κάποτε...μα σαν να τα ξεχάσαμε καθώς πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια για να το ξανακάνουμε αυτό! 

Και να τώρα μετά από αναποδιές και αναβολές, και πάλι το τρελό αγόρι αποφάσισε και διέταξε, '"Θα πάμε διήμερο στην Αμμουλιανή". Δεν είχα ξαναπάει και χοροπήδησα από χαρά, " να πάμε να πάμε"...

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα μόλις τελειώσαμε τις δουλειές μας...πτώωωωματα, πεθαμένοι από την κούραση, αλλά είπαμε θα περάσουμε τέλεια. Προλάβαμε να πετάξουμε σε μια τσάντα πέντε ρούχα...όλα εκείνα τα σχεδία για εξτραβαγκάντσα μαγιό, ωχ αμάν παρεό, σο σον ντε φοφον και χαϊμαλιά και τρία πουλάκια κάθονταν, πήγαν περίπατο! Ότι προλάβουμε ήταν το σύνθημα παρόλο που ξεχάσαμε αυτό κι εκείνο και το άλλο από τη βιασύνη, συμφωνήσαμε πως  θα γουστάρουμε, δεν θα μασήσουμε  μία...
Κοντέψαμε να χάσουμε το καραβάκι αλλά με την ψυχή στο στόμα τα καταφέραμε. Ένα τεταρτάκι μετά, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι...Μας υποδέχτηκε μια κόκκινη βαρκούλα. Τι ομορφιά,τι γαλήνη....

Τσακ τσουκ τραβούσα φωτογραφίες ασταμάτητα μέχρι που κατέβηκα κι αντιλήφθηκα πως ξέχασα την τσάντα μου στο καράβι από το να προλάβω να τραβήξω την κόκκινη βαρκούλα από κάθε γωνία.
Μετά τον πρώτο πανικό και λίγο πριν αναχωρήσει το καράβι την βρήκα....Μια χαρά αρχίσαμε!!!

Πήγαμε στο ξενοδοχείο με ενθουσιασμό....Α! Μας είπαν στην ρεσεψιόν..."ο κύριος με την κράτηση σε αυτό το όνομα ήρθε."
Ήρθε; Σοκ, μπέρδεμα, πάνω κάτω περιμένετε παρακαλώ να το δούμε και κοιταχτήκαμε με το τρελό αγόρι με νόημα...Δεκαπέντε χρόνια μετά κι η ιστορία επαναλαμβάνεται...άρχισαν τα παλαβά!!! 

Τέλος πάντων αποκαταστάθηκε η παρεξήγησης και μπαίνουμε στο δωμάτιο λίγο αργότερα, φανερά εκνευρισμένη εγώ αλλά αποφασισσμένοι...όχι καλέ δεν θα αφήσουμε εμείς κανέναν να μας  χαλάσει το κέφι!...και αντιλαμβανόμαστε πως εμείς δεν έχουμε παιδιά...μα όλοι οι άλλοι έχουν! Οι πάνω, οι κάτω, οι δίπλα, ακόμη κι οι  παραδίπλα, παντού οικογένειες με μικρά πιτσιρίκια που τσίριζαν, έπαιζαν κουτσό, μαλλιοτραβιόταν κι ήθελαν την μαμά τουυυυςςςς....Βλέμμα απόγνωσης ξανά.Το όνειρο για ένα απόλυτα σιωπηλό και ήρεμο χωρίς θορυβώδη παιδιά διήμερο μόλις πήγε περίπατο!...

Μετά λες δεν πειράζει ρε παιδί μου ας ντυθούμε να βγούμε...Φόρας κάτι δροσερό κι αέρινο γιατί έτσι θέλεις να νιώσεις...πας στο μαγαζάκι το όμορφο κάθεσαι παραγγέλνεις και αρχίζει το μάτι να γλαρώνει. Μαύροι κύκλοι, ξαπλώνεις στο τραπέζι από την νύστα, ήπιες κι ένα ποτήρι κρασί και χαιρέτησες τον πλάτανο. Καταπληκτική παρέα είμαστε στην νύστα...τρεχάλα στο ξενοδοχείο "να κοιμηθούμε Νίκο μου να κοιμηθούμε" ωσαν άλλη Βουγιουκλάκη στη σοφερίνα...Τα όνειρα εκείνα για βραδιές εξωτικές τα θυμάσαι; Ξέχνα τα...ξαφνικά το να κοιμηθείς ήσυχα φαντάζει η πιο απίθανη περιπέτεια του κόσμου.
Ξημερώματα με ξύπνησε ένα μωρουδίστικο κλάμα. Έπαθα σοκ μέχρι να αντιληφθώ που είμαι, ποια είμαι, και πόσο χρονών είναι τα παιδιά μου και ξάπλωσα τρισευτυχισμένη που αυτό το μωρό που κλαίει δεν είναι δικό μου...ούτε και το ξενύχτι κουνώντας ένα μωρό, θα ήταν δικό μου. Το κλάμα συνεχίστηκε ακούστηκε η μπαλκονόπορτα και κάποιος βγήκε στο μπαλκόνι κουνώντας το μωρό...χαμογελούσα ευτυχισμένη στον ύπνο μου απορώντας που βρίσκαμε το κουράγιο να κουνάμε μωρά νυχτιάτικα!

 Το πρωί εννοείται πρωινό εγερτήριο στις οκτώ με όλα τα πιτσιρίκια και τις γνωστές τσιριδοκαταστάσεις παρέα με γονείς που φωνάζουν πιο δυνατά από τα παιδιά τους,  "κάνε ησυχία, θα ξυπνήσεις τον κόσμο"!!! 

Αλί και τρισαλί αλλά είπαμε, χαρά μόνο χαρά! Τουλάχιστον εμείς δεν θα τα παίρναμε μαζί μας στη θάλασσα, να κουβαλάμε την Άρτα και τα Γιάννενα στις παραλίες....

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν περιπετειώδης μα για όλους τους λάθος λόγους, μα το είχαμε πάρει απόφαση ...οτι και να γίνει θα γελάμε. Μοιάζαμε με δυο ραμολιμέντα που κοιμόμασταν στην αμμουδιά, στην ταβέρνα, στο καφέ και μετά στο ξενοδοχείο από το απόγευμα μέχρι την άλλη μέρα...Ύπνος ασταμάτητος μέχρι που ίσιωσε λίγο το μάγουλο και ρόδισε από την ξεκούραση...Τέτοιο ξέφρενο γλέντι μεσηλίκων γονιών δεν έχει ξαναγίνει, ήμασταν το ζευγάρι της ντροπής δηλαδή! 

Όμως περάσαμε τέλεια και αν και δυο μέρες ήταν σαν να ήμασταν εκεί καμιά βδομάδα τόσο απόσταση από όλα  πήραμε. Ξέρεις εκείνο το πρόγραμμα που ξυπνάς το πρωί πάντα πιο νωρίς από όσο πρέπει με ταχυκαρδίες και μόνιμο άγχος και μετά από λίγη ώρα στη θάλασσα νιώθεις λιωμένος κι όλα σαν να έχουν ξεχαστεί εκεί μακριά που τα άφησες και σας χωρίζει  ένα πέλαγος...

Ήμουν αποφασισμένη λοιπόν να ξεκουραστώ και να φάω επιτέλους  και έκανα απίθανες ζημιές. Έφαγα τηγανιτές πατάτες...ένα χρόνο μετά. Είχα να φάω από τις περσινές διακοπές. Έφαγα άσπρο ψωμί κι όχι μόνο, αλλά έκανα και βουτιά στην χωριάτικη...με δάκρυα στα μάτια και όχι μόνο αλλά να...συνάντησα κι αυτή την ξανθιά αγαπημένη που μου είχε λείψει τόσο! Παγωμένη και μεθυστική. Μεγάλη συγκίνηση!

Έμεινα ώρες ξαπλωμένη στην άμμο σε πλήρη αποχαύνωση.Το μυαλό κενό και υπέροχα άδειο και μόνο εκείνος ο μικρός διακριτικός παφλασμός έσπαγε την σιωπή του τοπίου εκτός από τις ρακέτες, κάτι πιτσιρίκια που τσίριζαν και κάτι βαρκούλες, σκούνες, γιοτ και θωρηκτά Ποτέμκιν που έσκαγαν μύτη ανά μία ώρα, έκαναν τις βουτιές τους οι φωνακλάδες επιβάτες τους υπό τον ήχο λάτιν...μα γιατί λάτιν ρε παιδιά βάλτε έστω Χατζηδάκη - τουλάχιστον να μην καίγεται το μυαλό μας με τα ντεσπασίτα  και τα κλαντεστίνα - κι έφευγαν μετά αφήνοντας στον αέρα μια μυρωδιά καμένου λαδιού...αλλά δεν βαριέσαι...ήμασταν αποφασισμένοι και γελούσαμε ασταμάτητα με όλα...
Με όλα κι ήταν πολλά!!!

Βρήκαμε τον τρόπο να απομονωθούμε, να αράξουμε σε κολπάκια, να μην ακούμε την βαριά ρωσική διάλεκτο και τα απανταχού παρόντα πιτσιρίκια να φωνάζουν "μπάμπουσκα μπάμουσκα", (ναι διακοπές όχι μόνο με παιδιά μα και με πεθερά! Μεγαλεία!!!)....τρέχοντας με ορμή προς την γιαγιά που έβγαινε κουνάμενη σινάμενη από την θάλασσα, με καπελαδούρα γεμάτη φρούτα! Μα που το βρήκε αυτό το καπέλο ρε φίλε,  θέλω ένα ίδιο!!!

Κοίτα τι βρήκα στην μικρή παραλία που μας φιλοξένησε....Ω ναι! Κύκλοι Ζωής....

Ο καιρός σύμμαχος.Τα είχε όλα. Το πρωί συννεφιά, μετά ήλιο, μετά πολύ ήλιο, μετά....συννεφιά ξανά, μετά μπουρίνι, μετά τυφώνα, μετά καταρρακτώδη βροχή και τροπική καταιγίδα, με αέρα και χαλάζι και μετά ξανά χαμογελαστό ήλιο...Σ' αγαπάω εξωτική μου Ελλάδα. Μόνο οι Μουσώνες μας λείπουν για να γίνουμε Ταϊλάνδη!

Ψάχνοντας ένα ταβερνάκι μπήκαμε σε ένα γραφικό λιμάνι κι από απέναντι έρχονταν μαύρα σύννεφα...ρωτήσαμε περιχαρείς έναν παππού ψαρά, "Συγνώμη από θα πάμε για το τάδε;"

Μας κοίταξε σαν να είμαστε τρελοί. "Σπίτι δεν έχετε;"

Ορίστε; 

"Άντε τραβάτε σπίτι σας δεν βλέπετε τι έρχεται, είναι καιρός αυτός για ταβέρνες;" 

Άσε μας ρε παππού είπαμε από μέσα μας και συνεχίσαμε και σε τρία λεπτά, το σύννεφο έφερε βροχή και όχι μόνο. Χαλάζι, τρία δέντρα, καρέκλες και καναδυό αρκούδες έπεσαν στο παρμπρίζ. Γίναμε μούσκεμα σε δυο δευτερόλεπτα και πάθαμε σοκ...ρε τον παππού το θαλασσόλυκο, βουλωμένο γράμμα διαβάζει!

Η Αμμουλιανή...τι να πεις για αυτό το νησάκι! Μαγικό. Καταπράσινο, με αλλού κατάλευκες, αλλού σμαραγδένιες κι αλλού καταγάλανες αμμουδιές. Τα έχει όλα!!!

Τα χρώματα απίστευτα. Ακόμη και την ώρα που το ζεις όλο αυτό απλά, δεν το πιστεύεις. Είναι αδιανόητο το τοπίο. Σαν ψέμα! Και με ήλιο και με καταιγίδες και με σύννεφα...γοητευτική και ατμοσφαιρική, γεμάτη χρώματα!

Μπορείς να βρεις ήσυχες αμμουδιές και να απομονωθείς, μπορείς και να πας σε οργανωμένες παραλίες εξίσου όμορφες αν θέλεις κόσμο. Σε όλες τις παραλίες που είχε ξαπλώστρες ήταν δωρεάν και πλήρωνες μόνο ότι ήθελες να παραγγείλεις κι υπήρχε ησυχία χωρίς ντάμπαρ ντούμπαρ, καντίνες και μπιτσόμπαρα με μπίτια! Αν ήθελες υπήρχαν κι αυτά, μα μια μια διακριτικότητα και με ωραίες μουσικές να πλανώνται στο χώρο. Γενικότερα στην Αμμουλιανή περισσότερο, άκουγες ανθρώπους, παιδιά, σκάφη που περνούσαν και βέβαια γλάρους. Οι γλάροι στην Αμμουλιανή έχουν την τιμητική τους. Είναι παντού κι απόλυτα εξοικειωμένοι με τους ανθρώπους.

Τους ταΐζεις, τους χαζεύεις, τους ακούς συνέχεια...Ω ναι! Το πιο μαγικό συναίσθημα. Το ξενοδοχείο που κοιμόμασταν, ήταν απέναντι από το μικρό λιμανάκι. Βράδυ, ξημερώματα, αυγή, απόλυτη σιγή, ανοιχτές μπαλκονόπορτες  να μπαίνει η θαλασσινή δροσιά και να ακούγονται όλη τη νύχτα οι γλάροι! Η χαρά κι η αγαλλίαση μέσα στον ύπνο μου απερίγραπτη!

Επίσης...τα σοκάκια πανέμορφα, οι βασιλικοί πελώριοι, οι άνθρωποι ευγενέστατοι και γλυκύτατοι, οι τιμές εξαιρετικές...όλα φροντισμένα, με μια απλότητα και μια καθαρότητα που μας ενθουσίασε. Είναι οικογενειακός προορισμός αλλά τελικά κι εμείς οι μόνοι...βρήκαμε τον τρόπο να περάσουμε καλά και να απομονωθούμε από τον οικογενειακό σασυρμά που κυριαρχούσε. Τα ταβερνάκια,  τα μπαράκια και τα ζαχαροπλαστεία, τα μικρά ιδιαίτερα καφέ, τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, οι μικρές ξεχωριστές μπουτίκ. Όλα ιδιαίτερα και φροντισμένα.

Φεύγοντας φτάσαμε και πάλι στο μικρό λιμανάκι και βρεθήκαμε μπροστά στην μικρή κόκκινη βάρκα που μας είχε καλωσορίσει δυο μέρες πριν. Ήταν άδεια, αγκυροβολημένη. Πήγα κοντά...την έλεγαν Γαλήνη! Καθόλου τυχαίο...
Αποχαιρετήσαμε με ένα βλέμμα  αγάπης τον μικρό σμαραγδένιο νησάκι με τις κατάλευκες ακρογιαλιές. Αυτό που ψάχναμε το βρήκαμε εκεί...Πήραμε μαζί μας τη δική της Γαλήνη και τρέχουμε τώρα να βγάλουμε την βδομάδα, μα το μυαλό είναι γεμάτο εικόνες και το σώμα γεμάτο ήλιο.

Μα περισσότερο από όλα κρατάμε την δική μας σύνδεση...που περνώντας τα χρόνια μοιάζει με την σύνδεση των συνταξιούχων...αλλά δεν μας νοιάζει! Αρκεί να γεμίζει η ψυχή μας ενέργεια κι αγάπη. Αρκεί να είμαστε μαζί...Να τσουγκρίζουμε ποτήρια και να τσιμπάμε τηγανιτές πατάτες, οι δυο μας, μα με το μυαλό μας πάντα σε εκείνους τους μικρούς μας ανθρώπους. Μόνοι όπως παλιά..έστω και δεκαπέντε χρόνια μετά!

Αμμουλιάνη θα σου ξανάρθουμε...μαζί με τα καθάρματα μας. Πρέπει να μοιραστούμε μαζί τους τις ομορφιές σου! Τελικά δεν γλιτώνουμε, και μόνοι μας να πάμε κάπου, τους κουβαλάμε μαζί και θα τους κουβαλάμε. Πάντα και για πάντα!

Καλημέρα αγαπημένοι. Το καλοκαίρι άρχισε...δύσκολα, μα πήραμε μια γερή δόση γαλήνης σε κάτι αμμουδιές τόσο εξωτικές και κάτασπρες, που τύφλα να έχουν οι τροπικοί!

Αμμουλιανή forever! Να πάτε, γιατί τελικά...Σαν την Χαλκιδική δεν έχει ρε φίλε. Όχι σου λέω, δεν έχει!

                                                                                                                  Κατερίνα

Επιτέλους Καλοκαίρι....

Ο Ιούνης έφυγε και να πάει στο καλό του. Μας άλλαξε τα φώτα στην βροχή, στην αναποδιά και στην κούραση. Τελειώνοντας κι εγώ με την παρουσίαση και τα παιδιά με όλες τις δραστηριότητες και κλείνοντας με εξετάσεις και υποχρεώσεις θα έφευγαν επιτέλους κατασκήνωση και το περιμέναμε όλοι με ενθουσιασμό. Εκείνοι για να περάσουν καλά και να ξεδώσουν κι εμείς για να είμαστε λίγες μέρες χωρίς την έγνοια τους.

Κι ενώ κάναμε σχέδια διάφορα για το πως θα ξεκουραστούμε, θα βγούμε, θα θα θα...έπεσαν άλλες υποχρεώσεις επαγγελματικές μαζεμένες που δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο ξεκούρασης αφού μαζευόμασταν στο σπίτι αργά και βλεπόμασταν σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα λίγο πριν κοιμηθούμε....κι ύστερα ήρθε η βροχή και το κρύο κι ο Χειμώνας γύρισε θαρρείς, μέσα στο κατακαλόκαιρο!  

Το τοπίο άλλαξε.Έγινε ξανά σκοτεινό.Ο καιρός αγρίεψε. Ήταν όμορφα, μα όλο αυτό ήταν πια κουραστικό. Χρειαζόμασταν ήλιο...επιτέλους ήλιο!

Κι ύστερα ο μικρός έπαθε γαστρεντερίτιδα....  Πήγαμε και τον πήραμε ξημερώματα σχεδόν τόσο δύσκολα ήταν. Έμεινε ο καημένος στο κρεββάτι με απογοήτευση που δεν χάρηκε την κατασκήνωση κι εμείς με αγωνία γιατί χρειαζόταν φροντίδα και ξαφνικά έπρεπε να αλλάξουμε τα τρελά και πάλι προγράμματα μας...για να μπορέσουμε να τον φροντίσουμε.

Δυο μέρες μετά κι ενώ ο μικρός αναρρώνει αποφασίζουμε να βγούμε με αφορμή κάτι δουλειές και μόλις τις ολοκληρώσουμε επιτέλους που τις έχουμε και σέρνονται εδώ και καιρό, να πάμε για καφέ οι δυο μας...Τι χαρά ήταν αυτή!!!!
Αμέσως εκεί πάνω στην χαρά έπεσε το τηλεφώνημα. Και ο μεγάλος κόλλησε γαστρεντερίτιδα κι έπρεπε να πάμε να τον πάρουμε...Απόγνωση...Μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε το δρόμο προς την κατασκήνωση  κι εκεί πάνω  ήταν τόση η κούραση κι η απογοήτευση μου που είπα στο τρελό αγόρι...έναν καφέ. Έναν μόνο καφέ....μια μικρή παράκαμψη  στα γρήγορα λοιπόν μέχρι να ετοιμαστεί κι εκείνος και πήγαμε στο πανέμορφο δροσερό  OCTO... 

μα περισσότερο στην αγαπημένη μου Ελένη που ξέρει...και μέσα σε μισή ώρα μας χάρισε την φροντίδα που τόσο είχα ανάγκη! 

Και μετά από μπόλικα γέλια και την κανελάδα παρέα με τον πικρό μου καφέ με το περγαμόντο από τα χεράκια της...συνεχίσαμε το δρόμο...που ήταν τόσο μακρύς κι είχε αγωνία...Αυτή η αγωνία σαν αρρωσταίνουν τα παιδιά, σίγουρα είναι αλλιώτικη όσο μεγαλώνουν μα δεν ξέρω αν φεύγει ποτέ...

Η συνέχεια της τρέλας συνεχίστηκε. Μα εγώ έκαναν αντίσταση με όποιον τρόπο μπορούσα κι έτσι ενώ τα παιδιά ανάρρωναν, έβγαλα τα κοχύλια για να στολίσω και γέμισα τα βάζα λουλούδια. Εκείνο το πρωί θυμάμαι είχα να ετοιμάσω το βραδινό πάρτι των κύκλων.

Η πιο λατρεμένη καλοκαιρινή τους φωτογραφία...Τραβηγμένη πέντε χρόνια πριν, μα κάθε καλοκαίρι μαζί μας...

Ήμουν τελείως άυπνη γιατί ο Άγγελος όλο το βράδυ ήταν χάλια, ετοίμασα ένα γλυκό στα γρήγορα και είχα στραγγίξει από δύναμη κι εκεί σηκώθηκα και πήγα στα χωράφια κι άρχισα να μαζεύω αγριολούλουδα από την άκρη του δρόμου.

Ένα αμάξι σταμάτησε και μια φωνή ακούστηκε..."είστε η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει σήμερα"....γύρισα και με έκπληξη διαπίστωσα πως ήταν ένα κορίτσι που αγαπώ. Αγκαλιαστηκαμε σαν χαζές στην μέση του δρόμου κι όλοι όσοι περνούσαν μας κόρναραν ανυπόμονα...Μα πόση ανυπομονησία στην μέσα των χωραφιών άνθρωποι!!!!

Η βραδινή καλοκαιρινή γιορτή στους Κύκλους Ζωής μου, ήταν  και πάλι γεμάτη συναισθήματα. Άνθρωποι, χέρια, αγκαλιές, λόγια, νιώθω. Ένιωθα όμορφα. Αληθινά...  Οι άνθρωποι στους Κύκλους πάντα με γεμίζουν με χαρά. Πάντα μου δίνουν ενέργεια κι αγάπη και τα γέλια τους, αχ αυτά τα γέλια κι οι υπέροχες φωνές τους στον βραδινό καλοκαιρινό ουρανό!

Ένιωθα ασφαλής ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Ήρεμη κι ασφαλής, με όλα όσα ένιωθα κι άκουγα! 

Αυτή η γιορτή ήταν το ορόσημο.Έτσι είναι πάντα και μετά μπαίνω σε μια περίοδο λίγο πιο ήρεμη. Λιγότερο ίσως πιεστική.Όχι απαραίτητα γιατί η δουλειά συνεχίζεται, μα εγώ έτσι νιώθω. Πως μπορώ να δω τους φίλους που παραμέλησα. Να χαρώ τα παιδιά μου που δεν με βλέπουν όσο με χρειάζονται κι όσο τα χρειάζομαι. Είναι η περίοδος των στενών φίλων και της οικογένειας...Η περίοδος του εγώ! Πάντα κάθε καλοκαίρι δίνω υποσχέσεις σε κολλητούς πως έναν καφέ επιτέλους θα τον πιούμε...Τον καφέ που δεν προλαβαίνω να πιω μαζί τους μέσα στην τρέλα της λοιπός καθημερινότητας. Ούτε έναν κανονικό καφέ...

Γύρισα σπίτι ξεμερώματα κουρασμένη όσο εκεί που δεν πάει.Τέλειωσε ο Ιούνης...επιτέλους τέλειωσε...ο τρελός αυτός πιεστικός μήνας. Θα ξεκουραζόμουν επιτέλους κι έκανα σχέδια πως θα κοιμηθώ επιτέλους και όλο το Σαββατοκύριακο θα είμαι στη θάλασσα με τα αγόρια...Μα ο Ιούνης είχε άλλα σχέδια και μαζί με την εφορία, ήρθε κι η γαστρεντερίτιδα, που αμέσως μετά την εφορία,
 -εδώ που τα λέμε έχει μια διαστροφή το να έρχεται η εφορία καλοκαιριάτικα- ήταν το τελειωτικό χτύπημα !!! Αλί και τρισαλί!

Έχω ζήσει πολλές γαστρεντερίτιδες μα αυτή θα την θυμάμαι για πάντα αφού ήρθε τόσο απροσδόκητα που το μεσημέρι του Σαββάτου απλά κατέρρευσα.

Σαν το σώμα να έκλεισε απότομα. Τέλος. Μην τα ρωτάς...το ζήσαμε κι αυτό και τώρα....τώρα ελπίζω.

Ελπίζω να σε όμορφες ηλιοφώτιστες ημέρες. Με τα αγόρια να προετοιμάζουμε την αυλή μας επιτέλους για τα καλοκαίρι. 

Έτσι ένα απόγευμα που ήμουν στο σπίτι, βγήκαμε στην αυλή και κάναμε δουλειές. Βάψαμε τις καρέκλες, βγάλαμε μαξιλάρια, στολίσαμε, καθαρίσαμε και κάναμε σχέδια για όλα αυτά που θα προλάβουμε κι αυτό το καλοκαίρι! 

Τα σκυλιά μας μας χαίρονται λίγο παραπάνω κι αυτό τους προκαλεί ένταση και μετά αρχίζει μεταξύ τους ο καυγάς αφού κάνουν σαν μωρά για να διεκδικήσουν την προσοχή μας. Το καλοκαίρι είναι ο καιρός του μαζί! Πόση ανάγκη το έχουμε αυτό το λίγο ξέγνοιαστο "μαζί". 

Ναι μπήκε επίσημα πια ο Ιούλης κι ονειρεύομαι θάλασσες γαλανές και γαλήνιες. Νερά κρυστάλλινα και  αμμουδιές ξανθές... κι ένα τσιπουράκι εκεί κάτω από την τέντα, με το νοτιαδάκι να μας ανακατεύει τα μαλλιά...Κι όλα να είναι καλά. Όλα να είναι απλά και το Ελληνικά καλοκαίρι να μας χαμογελά όπως  μόνο εκείνο ξέρει. Με το λαμπερό σέξι χαμόγελο του!

Όλα πέρασαν λοιπόν και μπήκαμε στον Ιούλη. Παρόλο που ήταν τόσο κουραστική αυτή η χρονιά ούτε που κατάλαβα το πόσο γρήγορα φτάσαμε ως εδώ! Σαν οι στιγμές να κρατούν πολύ σαν τις ζεις, μα σαν οι μέρες να κυλούν τόσο γρήγορα! Και κοιτάζω πίσω κι αναρωτιέμαι πως φτάσαμε ως εδώ! Κι αν θα προλάβω...Εκείνο και το άλλο κι ετούτο! Αν θα προλάβουμε να ζήσουμε καλά, να αγαπηθούμε σωστά,  να φροντιστούμε όπως μας αξίζει...
Γιατί ο χρόνος που κυλά μας κάνει ξεχασιάρηδες και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας...κι όλα αλλάζουν. Ξεχνάμε πόσο γρήγορα όλα αλλάζουν!

Καλημέρα αγαπημένοι και καλό μήνα. Να είναι καλός για όλους μας και προπάντων να μας δώσει το χρόνο να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να δούμε τα μάτια μας...και στα μάτια μας θα δούμε τον κόσμο μας όλο...Μόνο να μην το ξεχάσουμε κι αυτό! Να μην ξεχαστούμε και μας ξεχάσουμε ξανά!
Οπότε...να έχουμε το νου μας φέτος το καλοκαίρι...Να είναι το καλοκαίρι του θα με προσέχω, θα με κοιτάω, θα με φροντίζω. Ναι...φέτος το καλοκαίρι, θα θυμάμαι κι εμένα και τις ανάγκες μου!
                                                                                                                          Κατερίνα