Επιτέλους Καλοκαίρι....

Ο Ιούνης έφυγε και να πάει στο καλό του. Μας άλλαξε τα φώτα στην βροχή, στην αναποδιά και στην κούραση. Τελειώνοντας κι εγώ με την παρουσίαση και τα παιδιά με όλες τις δραστηριότητες και κλείνοντας με εξετάσεις και υποχρεώσεις θα έφευγαν επιτέλους κατασκήνωση και το περιμέναμε όλοι με ενθουσιασμό. Εκείνοι για να περάσουν καλά και να ξεδώσουν κι εμείς για να είμαστε λίγες μέρες χωρίς την έγνοια τους.

Κι ενώ κάναμε σχέδια διάφορα για το πως θα ξεκουραστούμε, θα βγούμε, θα θα θα...έπεσαν άλλες υποχρεώσεις επαγγελματικές μαζεμένες που δεν μας άφησαν κανένα περιθώριο ξεκούρασης αφού μαζευόμασταν στο σπίτι αργά και βλεπόμασταν σαν τα ζαλισμένα κοτόπουλα λίγο πριν κοιμηθούμε....κι ύστερα ήρθε η βροχή και το κρύο κι ο Χειμώνας γύρισε θαρρείς, μέσα στο κατακαλόκαιρο!  

Το τοπίο άλλαξε.Έγινε ξανά σκοτεινό.Ο καιρός αγρίεψε. Ήταν όμορφα, μα όλο αυτό ήταν πια κουραστικό. Χρειαζόμασταν ήλιο...επιτέλους ήλιο!

Κι ύστερα ο μικρός έπαθε γαστρεντερίτιδα....  Πήγαμε και τον πήραμε ξημερώματα σχεδόν τόσο δύσκολα ήταν. Έμεινε ο καημένος στο κρεββάτι με απογοήτευση που δεν χάρηκε την κατασκήνωση κι εμείς με αγωνία γιατί χρειαζόταν φροντίδα και ξαφνικά έπρεπε να αλλάξουμε τα τρελά και πάλι προγράμματα μας...για να μπορέσουμε να τον φροντίσουμε.

Δυο μέρες μετά κι ενώ ο μικρός αναρρώνει αποφασίζουμε να βγούμε με αφορμή κάτι δουλειές και μόλις τις ολοκληρώσουμε επιτέλους που τις έχουμε και σέρνονται εδώ και καιρό, να πάμε για καφέ οι δυο μας...Τι χαρά ήταν αυτή!!!!
Αμέσως εκεί πάνω στην χαρά έπεσε το τηλεφώνημα. Και ο μεγάλος κόλλησε γαστρεντερίτιδα κι έπρεπε να πάμε να τον πάρουμε...Απόγνωση...Μπήκαμε στο αμάξι και πήραμε το δρόμο προς την κατασκήνωση  κι εκεί πάνω  ήταν τόση η κούραση κι η απογοήτευση μου που είπα στο τρελό αγόρι...έναν καφέ. Έναν μόνο καφέ....μια μικρή παράκαμψη  στα γρήγορα λοιπόν μέχρι να ετοιμαστεί κι εκείνος και πήγαμε στο πανέμορφο δροσερό  OCTO... 

μα περισσότερο στην αγαπημένη μου Ελένη που ξέρει...και μέσα σε μισή ώρα μας χάρισε την φροντίδα που τόσο είχα ανάγκη! 

Και μετά από μπόλικα γέλια και την κανελάδα παρέα με τον πικρό μου καφέ με το περγαμόντο από τα χεράκια της...συνεχίσαμε το δρόμο...που ήταν τόσο μακρύς κι είχε αγωνία...Αυτή η αγωνία σαν αρρωσταίνουν τα παιδιά, σίγουρα είναι αλλιώτικη όσο μεγαλώνουν μα δεν ξέρω αν φεύγει ποτέ...

Η συνέχεια της τρέλας συνεχίστηκε. Μα εγώ έκαναν αντίσταση με όποιον τρόπο μπορούσα κι έτσι ενώ τα παιδιά ανάρρωναν, έβγαλα τα κοχύλια για να στολίσω και γέμισα τα βάζα λουλούδια. Εκείνο το πρωί θυμάμαι είχα να ετοιμάσω το βραδινό πάρτι των κύκλων.

Η πιο λατρεμένη καλοκαιρινή τους φωτογραφία...Τραβηγμένη πέντε χρόνια πριν, μα κάθε καλοκαίρι μαζί μας...

Ήμουν τελείως άυπνη γιατί ο Άγγελος όλο το βράδυ ήταν χάλια, ετοίμασα ένα γλυκό στα γρήγορα και είχα στραγγίξει από δύναμη κι εκεί σηκώθηκα και πήγα στα χωράφια κι άρχισα να μαζεύω αγριολούλουδα από την άκρη του δρόμου.

Ένα αμάξι σταμάτησε και μια φωνή ακούστηκε..."είστε η πιο όμορφη εικόνα που έχω δει σήμερα"....γύρισα και με έκπληξη διαπίστωσα πως ήταν ένα κορίτσι που αγαπώ. Αγκαλιαστηκαμε σαν χαζές στην μέση του δρόμου κι όλοι όσοι περνούσαν μας κόρναραν ανυπόμονα...Μα πόση ανυπομονησία στην μέσα των χωραφιών άνθρωποι!!!!

Η βραδινή καλοκαιρινή γιορτή στους Κύκλους Ζωής μου, ήταν  και πάλι γεμάτη συναισθήματα. Άνθρωποι, χέρια, αγκαλιές, λόγια, νιώθω. Ένιωθα όμορφα. Αληθινά...  Οι άνθρωποι στους Κύκλους πάντα με γεμίζουν με χαρά. Πάντα μου δίνουν ενέργεια κι αγάπη και τα γέλια τους, αχ αυτά τα γέλια κι οι υπέροχες φωνές τους στον βραδινό καλοκαιρινό ουρανό!

Ένιωθα ασφαλής ανάμεσα σε τόσους ανθρώπους. Ήρεμη κι ασφαλής, με όλα όσα ένιωθα κι άκουγα! 

Αυτή η γιορτή ήταν το ορόσημο.Έτσι είναι πάντα και μετά μπαίνω σε μια περίοδο λίγο πιο ήρεμη. Λιγότερο ίσως πιεστική.Όχι απαραίτητα γιατί η δουλειά συνεχίζεται, μα εγώ έτσι νιώθω. Πως μπορώ να δω τους φίλους που παραμέλησα. Να χαρώ τα παιδιά μου που δεν με βλέπουν όσο με χρειάζονται κι όσο τα χρειάζομαι. Είναι η περίοδος των στενών φίλων και της οικογένειας...Η περίοδος του εγώ! Πάντα κάθε καλοκαίρι δίνω υποσχέσεις σε κολλητούς πως έναν καφέ επιτέλους θα τον πιούμε...Τον καφέ που δεν προλαβαίνω να πιω μαζί τους μέσα στην τρέλα της λοιπός καθημερινότητας. Ούτε έναν κανονικό καφέ...

Γύρισα σπίτι ξεμερώματα κουρασμένη όσο εκεί που δεν πάει.Τέλειωσε ο Ιούνης...επιτέλους τέλειωσε...ο τρελός αυτός πιεστικός μήνας. Θα ξεκουραζόμουν επιτέλους κι έκανα σχέδια πως θα κοιμηθώ επιτέλους και όλο το Σαββατοκύριακο θα είμαι στη θάλασσα με τα αγόρια...Μα ο Ιούνης είχε άλλα σχέδια και μαζί με την εφορία, ήρθε κι η γαστρεντερίτιδα, που αμέσως μετά την εφορία,
 -εδώ που τα λέμε έχει μια διαστροφή το να έρχεται η εφορία καλοκαιριάτικα- ήταν το τελειωτικό χτύπημα !!! Αλί και τρισαλί!

Έχω ζήσει πολλές γαστρεντερίτιδες μα αυτή θα την θυμάμαι για πάντα αφού ήρθε τόσο απροσδόκητα που το μεσημέρι του Σαββάτου απλά κατέρρευσα.

Σαν το σώμα να έκλεισε απότομα. Τέλος. Μην τα ρωτάς...το ζήσαμε κι αυτό και τώρα....τώρα ελπίζω.

Ελπίζω να σε όμορφες ηλιοφώτιστες ημέρες. Με τα αγόρια να προετοιμάζουμε την αυλή μας επιτέλους για τα καλοκαίρι. 

Έτσι ένα απόγευμα που ήμουν στο σπίτι, βγήκαμε στην αυλή και κάναμε δουλειές. Βάψαμε τις καρέκλες, βγάλαμε μαξιλάρια, στολίσαμε, καθαρίσαμε και κάναμε σχέδια για όλα αυτά που θα προλάβουμε κι αυτό το καλοκαίρι! 

Τα σκυλιά μας μας χαίρονται λίγο παραπάνω κι αυτό τους προκαλεί ένταση και μετά αρχίζει μεταξύ τους ο καυγάς αφού κάνουν σαν μωρά για να διεκδικήσουν την προσοχή μας. Το καλοκαίρι είναι ο καιρός του μαζί! Πόση ανάγκη το έχουμε αυτό το λίγο ξέγνοιαστο "μαζί". 

Ναι μπήκε επίσημα πια ο Ιούλης κι ονειρεύομαι θάλασσες γαλανές και γαλήνιες. Νερά κρυστάλλινα και  αμμουδιές ξανθές... κι ένα τσιπουράκι εκεί κάτω από την τέντα, με το νοτιαδάκι να μας ανακατεύει τα μαλλιά...Κι όλα να είναι καλά. Όλα να είναι απλά και το Ελληνικά καλοκαίρι να μας χαμογελά όπως  μόνο εκείνο ξέρει. Με το λαμπερό σέξι χαμόγελο του!

Όλα πέρασαν λοιπόν και μπήκαμε στον Ιούλη. Παρόλο που ήταν τόσο κουραστική αυτή η χρονιά ούτε που κατάλαβα το πόσο γρήγορα φτάσαμε ως εδώ! Σαν οι στιγμές να κρατούν πολύ σαν τις ζεις, μα σαν οι μέρες να κυλούν τόσο γρήγορα! Και κοιτάζω πίσω κι αναρωτιέμαι πως φτάσαμε ως εδώ! Κι αν θα προλάβω...Εκείνο και το άλλο κι ετούτο! Αν θα προλάβουμε να ζήσουμε καλά, να αγαπηθούμε σωστά,  να φροντιστούμε όπως μας αξίζει...
Γιατί ο χρόνος που κυλά μας κάνει ξεχασιάρηδες και ξεχνάμε να κοιτάξουμε γύρω μας, δίπλα μας, μέσα μας...κι όλα αλλάζουν. Ξεχνάμε πόσο γρήγορα όλα αλλάζουν!

Καλημέρα αγαπημένοι και καλό μήνα. Να είναι καλός για όλους μας και προπάντων να μας δώσει το χρόνο να κοιτάξουμε λίγο τον εαυτό μας στον καθρέφτη και να δούμε τα μάτια μας...και στα μάτια μας θα δούμε τον κόσμο μας όλο...Μόνο να μην το ξεχάσουμε κι αυτό! Να μην ξεχαστούμε και μας ξεχάσουμε ξανά!
Οπότε...να έχουμε το νου μας φέτος το καλοκαίρι...Να είναι το καλοκαίρι του θα με προσέχω, θα με κοιτάω, θα με φροντίζω. Ναι...φέτος το καλοκαίρι, θα θυμάμαι κι εμένα και τις ανάγκες μου!
                                                                                                                          Κατερίνα