"Μαλακισμένη"

Γυρίζουμε σπίτι το απόγευμα. Μέσα στο αμαξι εχω τεσσερα παιδια τα δικά μου και δυο φίλους μας που φιλοξενούμε.
Ειμαστε σε έναν δρομο μικρό αγροτικό πίσω από το σπίτι μας. Ειμαστε χαρούμενοι πολύ!

Τραγουδάμε με τα παραθυρα ανοιχτά. Μπροστα μας στο βαθος του δρομου μια κοπέλα που κρατα ένα σκυλο. Η ιδια στην μια άκρη του δρομου ο σκύλος της με τεντωμένο το ρυθμιζόμενο λουρί απέναντι της, στην άλλη ακρη του δρομου.
Σραματαω για να μαζέψει το σκυλο...τραγουδαμε στο αμαξι κι εχουμε χαρα.
Έχει γυρισμένη πλάτη και φορά ακουστικά, ξάφνου γυρίζει και βλέπει το αμάξι την ώρα που επιβραδύνω, τρομάζει, μαζεύει το σκύλο γρήγορα. 

Την προσπερνώ. Τα παιδιά βγάζουν μια φωνή.
"Τι πάθατε;" ρωταω.
"Ακουσες τι σου ειπε;" με ρωτουν
"Οχι, τι μου ειπε;"
"Μαμά σε ειπε μαλακισμένη" μου λέει ο γιος μου.
"Γιατί επειδή δεν της πατησα το σκυλο; Κανεις λαθος κατι αλλο ειπε"
Οχι οχι επιμενουν όλα μαζί σε εβρισε σε ειπε μαλακισμένη...
Έλα Παναγιά μου...προσπαθώ να καταλάβω το γιατί. Δεν έκανα τίποτε λάθος. Δεν συνέβη πραγματικά τίποτε απολύτως. Αποκλείεται να είπε κάτι τέτοιο. Αναρωτιέμαι μήπως τα παιδιά δεν είδαν καλά....Γυρνώντας στην επιστροφή μας, την βλέπουμε μπροστά μας και πάλι.
Σταματώ δίπλα της. Κοριτσάκι. Βαριά είκοσι. Κούκλα σαν τα κρύα τα νερά. Ξανθιά και λυγερή με όμορφα γαλάζια μάτια, πρόσωπο αγγελικό. 

"Συγνωμη, της λέω στον πληθυντικό, προηγουμένως μου είπατε κάτι και δεν σας άκουσα;"
Με κοιτα. Βγαζει τα ακουστικά από τα αυτιά της. Δεν απαντα για αρκετα δευτερολεπτα και τα μάτια της για μια στιγμή ειναι έκπληκτα μα γρηγορα παιρνει το υφος το Αντε παρατα μας...
Μετα απο μερικά δευτερολεπτα σιωπής της λέω και πάλι στον πληθυντικο...
"Κάτι είπατε. Λοιπόν δεν έπρεπε να το πείτε. Δεν σας έκανα κάτι κι έχω και τα παιδιά μαζί μου στο αμάξι και είστε τόσο μικρή για να μου μιλάτε έτσι". 

Τα μάτια της βγάζουν σπίθες. Τα εικοσαχρονα γαλάζια μάτια ειναι ξαφνου πολύ θυμωμένα.
"Έτρεχες σε κατοικημένη περιοχή." Μου λέει στον ενικό και με υφος εξαγριωμένο.
"Δεν μπορεις να τρέχεις εδώ περνανε ανθρωποι."
Της απαντω στον ενικο κι εγω λοιπόν...
"Αν ετρεχα θα ειχα πατησει το σκύλο σου που ήταν τοσο μακριά σου, δεν έτρεχα καθολου, με τριάντα πήγαινα, μα και πάλι σου λέω πως μίλησες με αγενεια κι εχω οπως βλέπεις και παιδιά στο αμάξι. Δεν μιλάμε ετσι."
"Μπορεί να μην μιλάμε έτσι αλλά κι εσύ
(!!!εσύ ), να προσέχεις πως οδηγείς" μου απαντά...

"Λυπάμαι, της λέω λυπάμαι γιατι είσαι νεο κορίτσι και δεν καταλαβαίνεις. Δεν ειναι τρόπος αυτός. Το κριμα για σενα, τι κριμα"...μου σουρνει διάφορα βαζω μπροστα και φεύγω...

Τα παιδιά έξαλα μου έλεγαν διάφορα φωνάζοντας . Γιατί δεν την μάλωσες, γιατί δεν κατεβηκες, γιατί δεν την έβρισες, πως μπορεί να μην κατάλαβε το λάθος της, γιατί τα έριξε όλα πάνω σου, τι της εφταιξες και σου φέρθηκε έτσι, γιατί το δέχτηκες, γιατί έφυγες, ήθελε ένα χαστούκι τελικά για να μάθει να μιλάει...

Εγώ ήθελα απλά να κλάψω.

Γυρίζοντας σπιτι ο δωδεκάχρονος γιος των φιλων που φιλοξενουμε με ρωτησε.
"Πως μπορεσατε και δεν την βρισατε κυρια Κατερίνα; Γιατι της μιλήσατε τόσο ήρεμα και δεν τη βρισατε αφού σας έβρισε ;

Γιατί αν την έβριζα θα ντρεπόμουν να σε κοιτάξω.. ήθελα να του απαντήσω...μα του απάντησα κατι αλλο διδακτικό...πως η βία, λεκτική ή σωματική είναι ανεπίτρεπτη, για να μην γίνω σαν κι εκείνη και τέτοια...

Ομως μου εμεινε μια πίκρα...Γιατι σταθηκα μπροστά σε ένα πανέμορφο νεο πλάσμα που αντιπροσωπεύει την ελπίδα και δεν ήξερε να αναλάβει την ευθύνη της.
Δεν ήξερε να μιλά στον πληθυντικό.
Δεν ηξερε να ζητάει συγνωμη.
Δεν ήξερε πως να ειναι ευγενική.
Δεν ηξερε να σέβεται.
Δεν ήξερε να φερεται.
Δεν ήξερε να ειναι παράδειγμα σε μικρότερα της παιδιά.
Δεν ήξερε να μαθαίνει. Ναι το πιο σημαντικό....Δεν ήξερε να ακούει και να μαθαίνει.

Στάθηκα μπροστά σε ένα υπέροχο νέο πλάσμα, σε ένα γειτονόπουλο μου, που είναι ο νέος ανεύθυνος αγενής πολίτης αυτής της χώρας.
Η νέα γενιά ασεβών ανθρώπων που δεν μπορούν να ξεχωρίσουν ανθρώπους, στιγμές, ευθύνες.
Στάθηκα μπροστά της κι ήταν τόσο όμορφη και τόσο κρίμα που πόνεσα για εκείνη και για αυτή την χώρα που κι η επόμενη γενιά μοιάζει τόσο με τις προηγούμενες...

Άνθρωποι θυμωμένοι, αγενής που έχουν πάντα δίκιο και που μπορούν να ανοίξουν το στόμα τους και με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο να αποκαλέσουν μια γυναίκα τριάντα χρόνια μεγαλύτερη τους "μαλακισμένη".
Που με την μεγαλύτερη ευκολία στον κόσμο μπορούν χωρίς καμία εν συναίσθηση να αποκαλέσουν μια μαμά "μαλακισμένη" μπροστά στα εμβρόντητα παιδιά της.

Ντράπηκα. Πόνεσα...και να πω την αλήθεια χάλασε η υπέροχη μέρα μου γιατί ένιωσα εγώ την ευθύνη της απέναντι στα παιδιά που είχα μαζί μου. Την ευθύνη των ανθρώπων που εκπαιδεύω για τον κόσμο τούτο κι εύχομαι κι ελπίζω...να μην έχω κάνει τα ίδια λάθη μαζί τους...

Εύχομαι κι ελπίζω να ήμουν ένα καλύτερο παράδειγμα, ένας καλύτερος εκπαιδευτής ως γονιός...κι εύχομαι να είμαστε πολλοί, για να έχει αυτός ο κόσμος μια ελπίδα...μια Ελπίδα γαμώτο...

                                                                                          

Από σημερινό post μου στο fcb, που ήθελα να μοιραστώ μαζί σας...Έχω καιρό να νιώσω τόση στεναχώρια ίσως γιατί λίγες φορές έχω νιώσει τέτοια έκθεση μπροστά στα παιδιά μου...

"Έχε στο νου σου το παιδί...γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα"...Πρώτα όμως, το παιδί,  πρέπει να γλυτώσει από εμάς. Από εμάς γαμώτο...

Καληνύχτα αγαπημένοι...

                                                                                                                       Κατερίνα

Υ.Γ. Το τραγούδι που ακούγαμε και τραγουδούσαμε την στιγμή που περιγράφω!

Some of them want to use you Some of them want to get used by you Some of them want to abuse you Some of them want to be abused Sweet dreams are made of this Who am I to disagree? I travel the world and the seven seas Everybody's looking for something

Hold your head up, keep your head up, movin' on

Τελικά Τι

είναι το τυχαίο...