Η γεύση της ξεγνοιασιάς....

Θυμάμαι εκείνα τα καλοκαίρια τα πασπαλισμένα με την ξεγνοιασιά της νιότης. Ω τι καλοκαίρια ήταν εκείνα. Σαν ο ήλιος να ήταν πιο λαμπερός, σαν η ζωή να ήταν μαγική. Καμιά φορά δεν ξέρω αν υπήρξαν στ' αλήθεια ή αν τα φαντάστηκα ή αν τελικά τα χρόνια τους έδωσαν μια αίγλη που είναι σχεδόν εξωπραγματική. Πέρασαν γρήγορα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Τα πιο όμορφα, τα πιο ξέγνοιαστα καλοκαίρια της ζωής μου πέρασαν πολύ γρήγορα και σαν να μεγάλωσα σε μια μέρα.

Τα αγόρια, τα καλοκαίρια ζουν όπως όλα τα παιδιά μια ζωή αλλιώτικη. Μόλις προχθές κάναμε μια συζήτηση με τον μεγάλο μου γιο όπου μου ζητούσε να βάλουμε τα καλοκαιρινά μας τραγούδια στο αμάξι. Ξαφνιάστηκα σαν συνειδητοποίησα πως τελικά είχαμε δημιουργήσει συνήθειες καλοκαιρινές που τις έχουν ανάγκη.Τις χρειάζονται για να νιώσουν την αίσθηση αυτή. Σαν το καλοκαίρι έχει μέσα τους ήχους χρώματα και εικόνες που θέλουν να τις αναπαραγάγουν για να νιώσουν όμορφα. Μου άρεσε αυτό και συγκινήθηκα.

"Δεν χαρήκαμε ακόμη το καλοκαίρι μας μαμά. Ούτε στην κατασκήνωση περάσαμε καλά αφού αρρωστήσαμε, κι όλο ο καιρός χαλάει, ούτε για μπάνιο πηγαίνουμε, ούτε στην αυλή παίζουμε, ούτε κάνουμε απογευματινές βόλτες στην αμμουδιά όπως παλιά..."

"Θέλω, μου είπε να πηγαίνουμε πιο συχνά στην θάλασσα και να βάζουμε εκείνα τα τραγούδια στο αμάξι. Θέλω, να έχουμε τα παράθυρα ανοιχτά και να τραγουδάμε. Να παίζουμε στην αμμουδιά  εκείνα τα παιχνίδια θυμάσαι μαμά και μετά να γυρίζουμε σπίτι και να κάνουμε ντους στην αυλή όπως παλιά"...

Το παλιά το δικό του είναι τόσο κοντινό κι όμως έχει αποκτήσει μέσα του, την ίδια γλύκα που έχει αποκτήσει, το δικό μου παλιά που μετράει άλλες δεκαετίες...

Το έχω κι εγώ τόση ανάγκη αυτό. Το να ζω μαζί τους στιγμές. Να γελάμε, να θυμόμαστε, να περνάμε καλά, να παίζουμε...και τις ίδιες μέρες είδα ένα βίντεο που κυκλοφορεί και αναφέρεται σε αυτό ακριβώς στο πόσο λίγα καλοκαίρια είναι να περάσουμε μαζί με τα παιδιά μας. Μελαγχόλησα τόσο πολύ. Πόνεσα...Μας έμειναν τόσο λίγα...Τόσο μα τόσο λίγα που θα τα περάσουμε μαζί έτσι κι εκείνοι θα είναι τα μικρά μου παιδιά κι εγώ θα είμαι η φροντιστική μαμά τους. Θα αρχίσουν να θυμούνται και θα προσπαθούν να ξαναβρούν παντού αυτές τις μνήμες των καλοκαιριών μας. Την γεύση του λουκουμά που δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια. Τα γέλια στην θάλασσα που δεν είναι ποτέ ξανά τόσο δυνατά. Τα παιχνίδια στην άμμο που δεν είναι ποτέ τόσο ξέγνοιαστα και οι στιγμές...οι στιγμές που θα κρύβουν πάντα κάποια μελαγχολία γιατί δεν θα μπορούν να κρυφτούν στα αγκαλιά μου τυλιγμένοι με τις χρωματιστές πετσετούλες τους σαν κουράστηκαν, ούτε θα μπορώ να τριγυρνώ στην αμμουδιά κρατώντας τους και τραγουδώντας τους το "θα στολίσω στ' ασημοπίστολα σου πλάι της χελιδόνας το φτερό κι ένα σταυρό να σε φυλάει"....κι εκείνοι θα γέρνουν αποκαμωμένοι πάνω μου...

Τα χρόνια φεύγουν. Οι στιγμές περνούν και χάνονται και μένει μια μνήμη γλυκιά που θα πρέπει να δημιουργήσεις γιατί αν δεν την δημιουργήσεις, δεν θα έχει μείνει τίποτα...κι εγώ θέλω. Θέλω να θυμούνται! Του υποσχέθηκα πως αυτό το καλοκαίρι θα είναι από τα αξέχαστα τους.

Ήρθαν οι φίλοι τους από την Αθήνα. Παιδιά που κάνουμε παρέα με τους γονείς τους και τους αγαπάμε πολύ.Έχουν την ίδια ακριβώς ηλικία, γεννημένα με διαφορά ημερών και αυτό τα συνδέει με ένα τρόπο παράξενο.Οι μικροί δηλώνουν σε όλους πως είναι δίδυμοι! Νομίζω πως φαίνεται...

Και οι φίλοι μας, μας έδωσαν το σύνθημα και ζήσαμε μαζί τους μια εβδομάδα απίθανη!

Μπάνια, γέλια, παιχνίδια στην αυλή, ολόκληρες μάχες δόθηκαν μπροστά μου ενώ εγώ σε πλήρη ηρεμία διάβαζα το βιβλίο μου. Μάχες στην θάλασσα και βουτιές και κοκορομαχίες ο ένας πάνω στην πλάτη του άλλου...Οι κανόνες ξεκάθαροι "δεν τσιμπάμε, δεν φτύνουμε, δεν δαγκώνουμε". Ήθελα να ουρλιάξω από τα γέλια! 

Όταν εγώ δούλευα την σκυτάλη έπαιρνε ο μπαμπάς  τους κι αλλάζαμε βάρδιες στην τρέλα τους...κι ήταν τόσο υπέροχη αυτή η ξεσηκωτική τους ενέργεια!

Άκουγα παντού τα ξέγνοιαστα γέλια τους, τις φωνές τους και τις τσιρίδες τους. Απίθανα πρωινά για να θυμούνται την γλύκα των γεύσεων και των στιγμών, παράθυρα τέρμα και αν έχεις το θεό σου....Λιλιπούπολη κι ολόκληρα γαϊδούρια να τραγουδούν,  "το χοντρό μπιζέλι"....και μετά το βράδυ ξάπλωναν όλα μαζί μου στο μεγάλο κρεββάτι...και μου μιλούσαν ασταμάτητα. Είναι παράξενο γιατί δεν είναι πια τα μικρά μας, μας το έχουν τόσο ανάγκη όλο αυτό.Το να μοιραστούμε, να θυμηθούμε να γελάσουμε. Έστεκαν  μπροστά μου μεγάλα παιδιά, μα τόσο μικρά στα μάτια μου και μου τραγουδούσαν τραγουδάκια που άκουγαν σαν ήταν μικρά και κλαίγαμε από τα γέλια...."Αρκούδα αρκούδα για μένανε τραγούδα" και "σκα σκα σκα είναι ένας σκαντζόχοιρος, γε γε γε γελάει όλη μέρα"! Μα που τα θυμήθηκαν όλα αυτά. 

Μου έλεγαν για ταινίες που αγαπούσαν, για στιγμές κοινές που είχαν σαν ήταν μικρέλια και ήταν από τις πιο όμορφες βραδιές μας. 

Μας ξεσήκωσαν οι φίλοι για να τα ζήσουμε  και να τα θυμηθούμε όλα. Βραδιές ταινίας με την τηλεόραση στην αυλή, ατέλειωτο παιχνίδι στην παραλία και τακ τουκ οι ρακέτες και παγωτά και κυνηγητά και μεσημεριανή σιέστα στα δροσερά σεντόνια με τον αέρα να μας φυσά και μπάνιο βραδινό στην παραλία την ώρα που ο ήλιος δύει και μπάρμπεκιου στην θάλασσα.....στιγμές, στιγμές, στιγμές.

Το ζούσαν, σαν να μην υπήρχε αύριο και τους έβλεπα σιγά να σιγά να τους καίει ο ήλιος τα μουτράκιαα και να παίρνουν εκείνο το ωραίο χρυσαφένιο χρώμα σαν φρεσκοψημένα φρατζολάκια που έλεγε και στην ταινία...

Χρωματιστά, χαρούμενα, ευτυχισμένα! Γυμνά και ξυπόλητα, να τα χαϊδεύει ο ήλιος κι εκείνα να τρέχουν να συναντήσουν την ζωή. Να νιώθουν, να το δείχνουν και να το ζουν. Κι εγώ να κάθομαι εκεί απέναντι τους και να τα ακούω, να τα παρατηρώ, να τα απολαμβάνω και να θυμάμαι...
Ένα κοριτσάκι μικρό με μαλλιά ξέμπλεκα, να ορμά στη δική της ζωή. Να παίζει με τα ξαδέρφια της στην παραλία και να γελά γαργαριστά και μετά οι μεγάλοι να σφάζουν το καρπούζι και να τρέχουν όλα μαζί να πάρουν μια φέτα και να περνά ο λουκουματζής και να γίνεται χαμός από τις φωνές και να κολλούν τα χέρια από την ζάχαρη του λουκουμά...του λουκουμά που δεν έχει πια την ίδια γεύση...Δεν θα έχει ποτέ ξανά την ίδια γεύση. Την γεύση εκείνων των καλοκαιριών. Την γεύση της ξεγνοιασιάς μας...

Εκείνα τα καλοκαίρια.Τόσο μακριά και τόσο κοντά. Τα ζω ξανά μαζί τους κι αυτό με κάνει ευτυχισμένη. Κλέβω από την χαρά τους.Την αγουράδα, την υπέροχη ξεγνοιασιά τους και μπαίνω κι εγώ στα καλοκαίρια τους.Τους αφήνω  να με παρασύρουν σε εκείνο τον κόσμο που θυμάμαι ν' αγάπησα μα δεν χόρτασα καθώς πέρασε θαρρείς σε μια στιγμή! Τα καλοκαίρια της δικής μου νιότης....

Οι φίλοι μας έφυγαν χθες και είχαμε αποχαιρετιστήρια δάκρυα...Η παρέα χωρίστηκε, μα φέτος δημιουργήσαμε μια ακόμη παράδοση γιατί θα ξαναπεράσουμε κι άλλο τέτοιο καλοκαίρι μαζί τους!

Μα πριν από αυτό, θα ιδωθούμε ξανά κάπου μέσα στα Χριστούγεννα μιας και μένουμε μακριά, μα μας έμεινε η αγάπη μας και ένα μυαλό κι ένα σώμα γεμάτο με υπέροχες αναμνήσεις από ένα καλοκαίρι που θέλουμε να ξαναζήσουμε μαζί τους. Ο μεγάλος τους ακολούθησε στην Αθήνα και σήμερα θα είναι στην πρώτη του μεγάλη συναυλία...γιατί καλοκαίρι χωρίς συναυλία δεν γίνεται. Κι εκείνος θα το ζήσει όλο αυτό με την καλύτερή παρέα. Με εκείνους που αγαπά και τον αγαπούν, με την καρδιά φουσκωμένη από χαρά και τα μυαλά στα κάγκελα. Irom Maiden λοιπόν...και ναι αυτό το καλοκαίρι θα το θυμάται για πάντα! 

Όσο για τον μικρό, έμεινε πίσω μα η απογοήτευση του που έχασε τον κολλητό του...δίδυμο αδερφό, όπως λέει μετριάζεται καθώς σήμερα είναι η μεγάλη εκείνη η σπουδαία ξεχωριστή του μέρα, μέρα που γεννήθηκε ο μικρός μας ήλιος κι ήδη ετοιμάζουμε χαμό. 

Φεύγω νυχοπατώντας να του γεμίσω το κρεββάτι μπαλόνια για να ξυπνήσει με χαρά και να του ετοιμάσω το πρωινό των ονείρων του! Η υπόλοιπη μέρα θα είναι αφιερωμένη σε εκείνον...κι όχι μόνο η σημερινή γιατί είπαμε, στο σπίτι μας σαν κάποιος γιορτάζει έχουμε τριήμερες εκδηλώσεις!

Τα καλοκαίρια με τα παιδιά μας.Τα μαγικά μας καλοκαίρια είναι λίγα. Ίσως είναι τα παιδιά σας μικρά και δεν μπορείτε να με καταλάβετε...μα η αλήθεια είναι πως δεν κατάλαβα πως πέρασαν. Πότε ήταν μικράκια και τα κρατούσα από το χέρι, μην πέσουν στην ακροθαλασσιά. Πότε έσκαβαν με τα κουβαδάκια τους στην άμμο και κουβαλούσαμε στην θάλασσα ένα σκασμό πράγματα. Πότε φορούσαν σωσίβια και μετά μπρατσάκια και μετά έτρεχαν ελεύθερα με φόρα στα κύματα φωνάζοντας μου "μαμά κοίτα κολυμπάω μόνος μου"....Όχι δεν κατάλαβα πότε πέρασαν. Όλα φαντάζουν να έγιναν σε μια στιγμή! 

Οπότε ας απολαύσουμε την κάθε στιγμή.Την κάθε μαγική στιγμή κι όσο κουρασμένοι και καταβεβλημένοι κι αν νιώθουμε, από την ζωή, τις δουλειές μας, την καθημερινότητα ας τους χαρίσουμε τα καλοκαίρια τους...Τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής τους. Γιατί αυτά θα είναι τα δικά μας καλοκαίρια.Τα καλύτερα καλοκαίρια της ζωής μας...κι είναι τόσο λίγα. τόσο λίγα στ'αλήθεια!

Καλημέρα αγαπημένοι...ποια είναι λοιπόν η γεύση της ξεγνοιασιάς; Είναι τόσο ξεχωριστή για την καθένα...μα και τόσο ίδια. Βρες την και μην χάσεις ούτε σταγόνα από αυτή την γεύση. Βρες την κι άστην να φτάσει ως το μεδούλι...Κράτησε την στον στόμα σαν γλυκό, σαν σοκολάτα που θέλεις να λιώσει μέσα στο στόμα αργά, υπέροχα αργά... και απόλαυσε την. Θα έχεις να θυμάσαι εκείνη την μελένια χρυσαφιά της αίσθηση, μέσα σου, πάνω σου...Θα μείνει μια μνήμη μαγική, γεμάτη ασφάλεια, γεμάτη ευτυχία.Την θυμάσαι; 

Αν την θυμάσαι χάρισε την! Στην επόμενη γενιά στα μικρά λαμπερά μάτια που σε κοιτάζουν με λαχτάρα. Χάρισε την απλόχερα για να περάσει στη αιωνιότητα...και τα υπέροχα δικά σου καλοκαίρια μια μέρα θα τα ζήσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο παιδιά που θα έχουν το αίμα σου μα δεν θα γνωρίσεις ποτέ...

Όπως έγραψε κι ο Ελύτης, "Χαράξου κάπου με οποιονδήποτε τρόπο και μετά σβήσου πάλι με γενναιοδωρία"

Ήρθε η ώρα να χαραχτούμε, στα μαγικά τους καλοκαίρια. Η ώρα να γευτούμε και πάλι αυτή την αξέχαστη γεύση της ξεγνοιασιάς, που σε αφήνει ξέπνοο και κρατάει τόσο λίγο...

Απολαύστε εδώ το υπέροχο  βίντεο: We only have 18 summers

Καλό καλοκαίρι αγαπημένοι!!! Όχι, όχι καλό Υπέροχο, μαγικό καυτό, με εκείνα τα παλιά κοκκινοκίτρινα ξεθωριασμένα χρώματα στις παιδικές μας φωτογραφίες...Τα θυμάστε; Ναι! Εκείνα τα καλοκαίρια εύχομαι. Τα γεμάτα "νιώθω". Τα γεμάτα "θυμάμαι"...

                                                                                                                     Κατερίνα