'"Όνειδος!"

Η εικόνα τόσο οικεία πια λόγω των τελευταίων ημερών….μα δεν ανήκει στο τώρα. 

Αν κοιτάξεις καλά εκεί στην άκρη θα δεις πως ανήκει σε ένα τεύχος που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο του 2007…κι αυτή η φωτιά είναι η φωτιά στην Ηλεία.
Ξεσκαρτάριζα τα αρχεία μου φέτος την Άνοιξη και βρήκα δεκάδες φυλλάδια και πρωτοσέλιδα από εφημερίδες εκείνων των ημερών, έντεκα χρόνια πριν.
Είχα κοιτάξει το πρωτοσέλιδο τη εφημερίδας Έθνος κι είχε την εικόνα του αγάλματος στην αρχαία Ολυμπία και πίσω οι φλόγες να καίνε τον Κρόνιο λόφο και μια λέξη μόνο… «Όνειδος»! Όνειδος που σημαίνει, Κατάρα, Ατιμία, Ντροπή! 

Ένα πρωτοσέλιδο ανατριχιαστικό, όπως και τα υπόλοιπα, με λέξεις σκληρές προς την τότε κυβέρνηση όπως το τεράστιο «Ανίκανοι» της Ελευθεροτυπίας!

Τα κοίταξα θυμάμαι με θλίψη και σκέφτηκα «αυτά γιατί τα κρατάω;»…. και τα πέταξα…
Την άλλη μέρα μετάνιωσα δεν ξερω γιατί μα τα αναζήτησα μέσα στα σκουπίδια και βρήκα αυτό το περιοδικό μόνο το οποίο και κράτησα…Μόνο αυτό το περιοδικό…έτσι για να θυμάμαι! Μα έτσι κι αλλιώς θυμάμαι…

Θυμάμαι πως τότε, το σκληρό εκείνο καλοκαίρι, τα παιδιά μου ήταν μικρά μόλις ενός έτους ο μικρούλης και πέντε σχεδόν ο μεγάλος και θυμάμαι πως έκλαιγα, έκλαιγα, έκλαιγα και τα κοίταζα και τα αγκαλιάζα σκεφτόμενη εκείνη την μαρτυρική μάνα που κάηκε στη μέση του δάσους με τα μικρά της αγκαλιά. Η εικονα της με είχε στοιχειώσει.

Θυμάμαι πως έκλαιγε όλη η Ελλάδα τότε, αυτό θυμάμαι. Νύχτες αγρύπνιας και πόνος κι αγωνία πώς να βοηθήσουμε, τι να κάνουμε, πότε θα τελειώσει ο εφιάλτης αυτών των ανθρώπων…. Μα κάποιοι εφιάλτες δεν τελειώνουν ποτέ, για εκείνους που τους έζησαν στο πετσί τους…

Προχθές με αφορμή το φετινό δράμα, αναζήτησα το περιοδικό. Το ξεφύλλισα σαστισμένη. Θύμωσα. Πόνεσα, γιατί είναι σαν να ανήκει στο τώρα. Το πρωτοσέλιδο, οι εικόνες, όλα ίδια. Αλλάζουν μόνο οι ημερομηνίες και τα πρόσωπα… Οι πρωταγωνιστές. Οι θύτες, τα θύματα, οι τραγικοί άνθρωποι που δοκιμάζονται, οι ιστορίες τους, μα…όλα τα άλλα ίδια.
Το τέλος το ίδιο φριχτό, οι λέξεις απαράλλαχτες, «πόλεμος, κόλαση, όλεθρος, κατάρρευση, κατακραυγή»… όλα ίδια. Τόσο τραγικά ίδια!

Στο τότε πρωτοσέλιδο, έντεκα χρόνια πριν, έγραφε … «Οι τέσσερις ημέρες που άλλαξαν για πάντα την Ελλάδα»!
Έτσι πιστεύαμε τότε, έτσι νιώθαμε. Μα δεν την άλλαξαν.
Είναι σχεδόν τρελό, μα δεν άλλαξαν την Ελλάδα μας, εκείνες οι τέσσερις ημέρες… Δεν την πλήγωσαν αρκετά. Δεν την τρόμαξαν αρκετά. Δεν της έμαθαν αρκετά, δεν της έδειξαν αρκετά, …δεν δεν δεν…δεν την άλλαξαν την Ελλάδα εκείνες οι τέσσερις ημέρες. Οι τέσσερις ημέρες της κόλασης.
Όχι! Η ίδια η κόλαση δεν την άλλαξε την Ελλάδα. Ούτε τους ανθρώπους της…

Είμαι κι εγώ μέσα σε όλους εκείνους που ζητούν το λόγο. Γιατί. Πως. Ο πόνος μου έχει φωνή γιατί δεν είναι δικός μου πόνος.
Ο αληθινός πόνος βλέπεις είναι βουβός. Βουβοί είναι εκείνοι που στ’αλήθεια πονάνε, άφωνοι, άλαλοι κι εμείς οι υπόλοιποι γινόμαστε η οργισμένη κραυγή τους …

Τι να την κάνω τούτη την κραυγή αν δεν έχει δύναμη. Τι να την κάνω αν δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο μου, τον κόσμο σου.Τι να την κάνω τούτη την κραυγή αν δεν έχει την δύναμη να αλλάξει την ζωή ενός ανθρώπου, να σώσει την ζωή ενός παιδιού.
Την να την κάνω τούτη την κραυγή αν έχω μάθει να την καταπίνω…

Δεν ξέρω από πολιτική. Ξέρω μόνο πως για να αλλάξει κάτι, οτιδήποτε, συνήθως χρειάζεται ένα πάθημα.
Δυστυχώς κάτι πάντα θα χαθεί. Άνθρωποι, περιουσίες, ευκαιρίες… μα έτσι συμβαίνει στη ζωή και μετά από ένα δράμα, μια αποτυχία έρχεται πάντα η εμπειρία. Η εμπειρία θα φέρει τη γνώση. Η γνώση, την συνειδητοποίηση και την αλλαγή.
Αν ένας πόνος που εμπεριέχει εμπειρία, δεν γίνει γνώση, δυστυχώς θα πρέπει να επαναβιωθεί …ξανά και ξανά, μέχρι η εμπειρία να γίνει γνώση κι επίγνωση κι αλλαγή…

Είμαι Ελληνίδα κι αγαπώ την πατρίδα μου. Την χώρα των προγόνων μου. Αγαπώ τους ανθρώπους της, ξέρω πως μπορούμε να είμαστε ένας υπέροχος, δοτικός λαός. Φωτεινοί άνθρωποι που έχουν μέσα τους αποθέματα αγάπης…μα νιώθω εγκατάλειψη και θυμό σήμερα και χθες και χρόνια τώρα, γιατί για να αλλάξει μια κατάσταση εκ θεμελίων… χρειάζονται πολλά περισσότερα… Χρειάζεται ως λαός, μεταξύ άλλων, να εκπαιδευτούμε σε δυο βασικά στοιχεία.
Την πρόληψη για να προλάβουμε ή να μειώσουμε το κακό και την διαχείριση κρίσεων, για να επεμβαίνουμε αποτελεσματικότερα μετά το πέρας του χάους… Πρόληψη και Διαχείριση Κρίσεων!

Η Πρόληψη εμπεριέχει Πολιτικό κόστος και η Διαχείριση κρίσης, Πολιτική ευθύνη…κι όπου μπαίνει στην μέση η λέξη «Πολιτική», αναλαμβάνει και πάλι ο «στρατηγός άνεμος»…

Ο Στρατηγός άνεμος, έντεκα χρόνια μετά σε μια χώρα που δεν έμαθε…ήρθε κι έφερε και πάλι, τον όλεθρο.

Όλα αυτά που κάνουμε ως λαός για να ανακουφίσουμε τους πληγωμένους συνανθρώπους μας είναι σημαντικά.
Το αίμα που δώσαμε. Τα χρήματα που καταθέσαμε. Τα τρόφιμα και τα ρουχα που μαζέψαμε. Η εθελοντική παρουσία...όλα πολλά και σημαντικά. Πελώρια!
Μα χρειάζεται και κατι ακομη. Δυο λέξεις να μας ορίζουν ως πολίτες αυτής της χώρας που αγαπάμε. Κόστος κι Ευθύνη.
Να σταθούμε μπροστα σε αυτές τις υπέροχες λέξεις, ως θεματοφύλακες τους για να μην επιτρέψουμε σε κανέναν πια να αδιαφορήσει για εμάς. Για να μην αφησουμε κανέναν, να σκυλεύσει τους νεκρούς μας...μιλώντας για την ευθύνη του ανέμου, γιατι το κόστος κι η ευθύνη θα είναι πρωτα δικά μας!
Τι χρειάζεται λοιπόν για να αλλάξει κάτι; Θα απαντήσω με την λέξη του δεκαπεντάχρονου γιού μου. Δουλειά!

Κάποιοι δεν δούλεψαν...και έντεκα χρόνια μετά ο στρατηγός άνεμος αποφάσισε και πάλι, να μας δείξει την δύναμη του!

Όνειδος λοιπόν. Όνειδος και σιωπή. Τώρα έχουν δικαίωμα να μιλήσουν μόνο αυτοί που πονούν. Κι επειδή ο αληθινός πόνος είναι βουβός… ας κάνουμε ησυχία, για να ακούσουμε τη σιωπή τους…

Μοίρασμα σκέψεων μου στην ιστοσελίδα μου στο fcb που ήθελα να μοιραστώ κι εδώ μαζί σας..

Καλημέρα αγαπημένοι. "Καλή" εβδομάδα.Η τελευταία Δευτέρα του Ιούλη.Ενός Ιούλη μαρτυρικού.Αξέχαστου.Μια μόλις βδομάδα σήμερα από εκείνη τη Δευτέρα που η ζωή άλλαξε ρότα. Κουράγιο...δεν βρίσκω άλλες λέξεις μόνο αυτό. Κουράγιο...

                                                                                                                  Κατερίνα