Αμμουλιανή forever!

Τελευταία φορά που είχαμε πάει ταξίδι οι δυο μας ήταν το καλοκαίρι του 2003....δηλαδή μούμπλε μούμπλε...Δεκαπέντε χρόνια πριν! Αλόννησος...είχαμε περάσει αξέχαστα.Ο πρώτος γιος μόλις εννιά μηνών κι εμείς φύγαμε για τρεις ημέρες που θα μας μείνουν αξέχαστες. Ότι ευτράπελο, ότι ανοησία, ότι αναποδιά μπορούσε να γίνει την ζήσαμε, μα τα θυμόμαστε τώρα και γελάμε!
Μετά από εκείνο το ταξίδι, είχαμε υποσχεθεί στον εαυτό μας πως θα ταξιδεύουμε οι δυο μας και δεν θα ξεχνάμε την σχέση μας...ναι τα λέγαμε αυτά κάποτε...μα σαν να τα ξεχάσαμε καθώς πέρασαν δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια για να το ξανακάνουμε αυτό! 

Και να τώρα μετά από αναποδιές και αναβολές, και πάλι το τρελό αγόρι αποφάσισε και διέταξε, '"Θα πάμε διήμερο στην Αμμουλιανή". Δεν είχα ξαναπάει και χοροπήδησα από χαρά, " να πάμε να πάμε"...

Ξεκινήσαμε αργά το απόγευμα μόλις τελειώσαμε τις δουλειές μας...πτώωωωματα, πεθαμένοι από την κούραση, αλλά είπαμε θα περάσουμε τέλεια. Προλάβαμε να πετάξουμε σε μια τσάντα πέντε ρούχα...όλα εκείνα τα σχεδία για εξτραβαγκάντσα μαγιό, ωχ αμάν παρεό, σο σον ντε φοφον και χαϊμαλιά και τρία πουλάκια κάθονταν, πήγαν περίπατο! Ότι προλάβουμε ήταν το σύνθημα παρόλο που ξεχάσαμε αυτό κι εκείνο και το άλλο από τη βιασύνη, συμφωνήσαμε πως  θα γουστάρουμε, δεν θα μασήσουμε  μία...
Κοντέψαμε να χάσουμε το καραβάκι αλλά με την ψυχή στο στόμα τα καταφέραμε. Ένα τεταρτάκι μετά, φτάσαμε στο μικρό λιμανάκι...Μας υποδέχτηκε μια κόκκινη βαρκούλα. Τι ομορφιά,τι γαλήνη....

Τσακ τσουκ τραβούσα φωτογραφίες ασταμάτητα μέχρι που κατέβηκα κι αντιλήφθηκα πως ξέχασα την τσάντα μου στο καράβι από το να προλάβω να τραβήξω την κόκκινη βαρκούλα από κάθε γωνία.
Μετά τον πρώτο πανικό και λίγο πριν αναχωρήσει το καράβι την βρήκα....Μια χαρά αρχίσαμε!!!

Πήγαμε στο ξενοδοχείο με ενθουσιασμό....Α! Μας είπαν στην ρεσεψιόν..."ο κύριος με την κράτηση σε αυτό το όνομα ήρθε."
Ήρθε; Σοκ, μπέρδεμα, πάνω κάτω περιμένετε παρακαλώ να το δούμε και κοιταχτήκαμε με το τρελό αγόρι με νόημα...Δεκαπέντε χρόνια μετά κι η ιστορία επαναλαμβάνεται...άρχισαν τα παλαβά!!! 

Τέλος πάντων αποκαταστάθηκε η παρεξήγησης και μπαίνουμε στο δωμάτιο λίγο αργότερα, φανερά εκνευρισμένη εγώ αλλά αποφασισσμένοι...όχι καλέ δεν θα αφήσουμε εμείς κανέναν να μας  χαλάσει το κέφι!...και αντιλαμβανόμαστε πως εμείς δεν έχουμε παιδιά...μα όλοι οι άλλοι έχουν! Οι πάνω, οι κάτω, οι δίπλα, ακόμη κι οι  παραδίπλα, παντού οικογένειες με μικρά πιτσιρίκια που τσίριζαν, έπαιζαν κουτσό, μαλλιοτραβιόταν κι ήθελαν την μαμά τουυυυςςςς....Βλέμμα απόγνωσης ξανά.Το όνειρο για ένα απόλυτα σιωπηλό και ήρεμο χωρίς θορυβώδη παιδιά διήμερο μόλις πήγε περίπατο!...

Μετά λες δεν πειράζει ρε παιδί μου ας ντυθούμε να βγούμε...Φόρας κάτι δροσερό κι αέρινο γιατί έτσι θέλεις να νιώσεις...πας στο μαγαζάκι το όμορφο κάθεσαι παραγγέλνεις και αρχίζει το μάτι να γλαρώνει. Μαύροι κύκλοι, ξαπλώνεις στο τραπέζι από την νύστα, ήπιες κι ένα ποτήρι κρασί και χαιρέτησες τον πλάτανο. Καταπληκτική παρέα είμαστε στην νύστα...τρεχάλα στο ξενοδοχείο "να κοιμηθούμε Νίκο μου να κοιμηθούμε" ωσαν άλλη Βουγιουκλάκη στη σοφερίνα...Τα όνειρα εκείνα για βραδιές εξωτικές τα θυμάσαι; Ξέχνα τα...ξαφνικά το να κοιμηθείς ήσυχα φαντάζει η πιο απίθανη περιπέτεια του κόσμου.
Ξημερώματα με ξύπνησε ένα μωρουδίστικο κλάμα. Έπαθα σοκ μέχρι να αντιληφθώ που είμαι, ποια είμαι, και πόσο χρονών είναι τα παιδιά μου και ξάπλωσα τρισευτυχισμένη που αυτό το μωρό που κλαίει δεν είναι δικό μου...ούτε και το ξενύχτι κουνώντας ένα μωρό, θα ήταν δικό μου. Το κλάμα συνεχίστηκε ακούστηκε η μπαλκονόπορτα και κάποιος βγήκε στο μπαλκόνι κουνώντας το μωρό...χαμογελούσα ευτυχισμένη στον ύπνο μου απορώντας που βρίσκαμε το κουράγιο να κουνάμε μωρά νυχτιάτικα!

 Το πρωί εννοείται πρωινό εγερτήριο στις οκτώ με όλα τα πιτσιρίκια και τις γνωστές τσιριδοκαταστάσεις παρέα με γονείς που φωνάζουν πιο δυνατά από τα παιδιά τους,  "κάνε ησυχία, θα ξυπνήσεις τον κόσμο"!!! 

Αλί και τρισαλί αλλά είπαμε, χαρά μόνο χαρά! Τουλάχιστον εμείς δεν θα τα παίρναμε μαζί μας στη θάλασσα, να κουβαλάμε την Άρτα και τα Γιάννενα στις παραλίες....

Οι μέρες που ακολούθησαν ήταν περιπετειώδης μα για όλους τους λάθος λόγους, μα το είχαμε πάρει απόφαση ...οτι και να γίνει θα γελάμε. Μοιάζαμε με δυο ραμολιμέντα που κοιμόμασταν στην αμμουδιά, στην ταβέρνα, στο καφέ και μετά στο ξενοδοχείο από το απόγευμα μέχρι την άλλη μέρα...Ύπνος ασταμάτητος μέχρι που ίσιωσε λίγο το μάγουλο και ρόδισε από την ξεκούραση...Τέτοιο ξέφρενο γλέντι μεσηλίκων γονιών δεν έχει ξαναγίνει, ήμασταν το ζευγάρι της ντροπής δηλαδή! 

Όμως περάσαμε τέλεια και αν και δυο μέρες ήταν σαν να ήμασταν εκεί καμιά βδομάδα τόσο απόσταση από όλα  πήραμε. Ξέρεις εκείνο το πρόγραμμα που ξυπνάς το πρωί πάντα πιο νωρίς από όσο πρέπει με ταχυκαρδίες και μόνιμο άγχος και μετά από λίγη ώρα στη θάλασσα νιώθεις λιωμένος κι όλα σαν να έχουν ξεχαστεί εκεί μακριά που τα άφησες και σας χωρίζει  ένα πέλαγος...

Ήμουν αποφασισμένη λοιπόν να ξεκουραστώ και να φάω επιτέλους  και έκανα απίθανες ζημιές. Έφαγα τηγανιτές πατάτες...ένα χρόνο μετά. Είχα να φάω από τις περσινές διακοπές. Έφαγα άσπρο ψωμί κι όχι μόνο, αλλά έκανα και βουτιά στην χωριάτικη...με δάκρυα στα μάτια και όχι μόνο αλλά να...συνάντησα κι αυτή την ξανθιά αγαπημένη που μου είχε λείψει τόσο! Παγωμένη και μεθυστική. Μεγάλη συγκίνηση!

Έμεινα ώρες ξαπλωμένη στην άμμο σε πλήρη αποχαύνωση.Το μυαλό κενό και υπέροχα άδειο και μόνο εκείνος ο μικρός διακριτικός παφλασμός έσπαγε την σιωπή του τοπίου εκτός από τις ρακέτες, κάτι πιτσιρίκια που τσίριζαν και κάτι βαρκούλες, σκούνες, γιοτ και θωρηκτά Ποτέμκιν που έσκαγαν μύτη ανά μία ώρα, έκαναν τις βουτιές τους οι φωνακλάδες επιβάτες τους υπό τον ήχο λάτιν...μα γιατί λάτιν ρε παιδιά βάλτε έστω Χατζηδάκη - τουλάχιστον να μην καίγεται το μυαλό μας με τα ντεσπασίτα  και τα κλαντεστίνα - κι έφευγαν μετά αφήνοντας στον αέρα μια μυρωδιά καμένου λαδιού...αλλά δεν βαριέσαι...ήμασταν αποφασισμένοι και γελούσαμε ασταμάτητα με όλα...
Με όλα κι ήταν πολλά!!!

Βρήκαμε τον τρόπο να απομονωθούμε, να αράξουμε σε κολπάκια, να μην ακούμε την βαριά ρωσική διάλεκτο και τα απανταχού παρόντα πιτσιρίκια να φωνάζουν "μπάμπουσκα μπάμουσκα", (ναι διακοπές όχι μόνο με παιδιά μα και με πεθερά! Μεγαλεία!!!)....τρέχοντας με ορμή προς την γιαγιά που έβγαινε κουνάμενη σινάμενη από την θάλασσα, με καπελαδούρα γεμάτη φρούτα! Μα που το βρήκε αυτό το καπέλο ρε φίλε,  θέλω ένα ίδιο!!!

Κοίτα τι βρήκα στην μικρή παραλία που μας φιλοξένησε....Ω ναι! Κύκλοι Ζωής....

Ο καιρός σύμμαχος.Τα είχε όλα. Το πρωί συννεφιά, μετά ήλιο, μετά πολύ ήλιο, μετά....συννεφιά ξανά, μετά μπουρίνι, μετά τυφώνα, μετά καταρρακτώδη βροχή και τροπική καταιγίδα, με αέρα και χαλάζι και μετά ξανά χαμογελαστό ήλιο...Σ' αγαπάω εξωτική μου Ελλάδα. Μόνο οι Μουσώνες μας λείπουν για να γίνουμε Ταϊλάνδη!

Ψάχνοντας ένα ταβερνάκι μπήκαμε σε ένα γραφικό λιμάνι κι από απέναντι έρχονταν μαύρα σύννεφα...ρωτήσαμε περιχαρείς έναν παππού ψαρά, "Συγνώμη από θα πάμε για το τάδε;"

Μας κοίταξε σαν να είμαστε τρελοί. "Σπίτι δεν έχετε;"

Ορίστε; 

"Άντε τραβάτε σπίτι σας δεν βλέπετε τι έρχεται, είναι καιρός αυτός για ταβέρνες;" 

Άσε μας ρε παππού είπαμε από μέσα μας και συνεχίσαμε και σε τρία λεπτά, το σύννεφο έφερε βροχή και όχι μόνο. Χαλάζι, τρία δέντρα, καρέκλες και καναδυό αρκούδες έπεσαν στο παρμπρίζ. Γίναμε μούσκεμα σε δυο δευτερόλεπτα και πάθαμε σοκ...ρε τον παππού το θαλασσόλυκο, βουλωμένο γράμμα διαβάζει!

Η Αμμουλιανή...τι να πεις για αυτό το νησάκι! Μαγικό. Καταπράσινο, με αλλού κατάλευκες, αλλού σμαραγδένιες κι αλλού καταγάλανες αμμουδιές. Τα έχει όλα!!!

Τα χρώματα απίστευτα. Ακόμη και την ώρα που το ζεις όλο αυτό απλά, δεν το πιστεύεις. Είναι αδιανόητο το τοπίο. Σαν ψέμα! Και με ήλιο και με καταιγίδες και με σύννεφα...γοητευτική και ατμοσφαιρική, γεμάτη χρώματα!

Μπορείς να βρεις ήσυχες αμμουδιές και να απομονωθείς, μπορείς και να πας σε οργανωμένες παραλίες εξίσου όμορφες αν θέλεις κόσμο. Σε όλες τις παραλίες που είχε ξαπλώστρες ήταν δωρεάν και πλήρωνες μόνο ότι ήθελες να παραγγείλεις κι υπήρχε ησυχία χωρίς ντάμπαρ ντούμπαρ, καντίνες και μπιτσόμπαρα με μπίτια! Αν ήθελες υπήρχαν κι αυτά, μα μια μια διακριτικότητα και με ωραίες μουσικές να πλανώνται στο χώρο. Γενικότερα στην Αμμουλιανή περισσότερο, άκουγες ανθρώπους, παιδιά, σκάφη που περνούσαν και βέβαια γλάρους. Οι γλάροι στην Αμμουλιανή έχουν την τιμητική τους. Είναι παντού κι απόλυτα εξοικειωμένοι με τους ανθρώπους.

Τους ταΐζεις, τους χαζεύεις, τους ακούς συνέχεια...Ω ναι! Το πιο μαγικό συναίσθημα. Το ξενοδοχείο που κοιμόμασταν, ήταν απέναντι από το μικρό λιμανάκι. Βράδυ, ξημερώματα, αυγή, απόλυτη σιγή, ανοιχτές μπαλκονόπορτες  να μπαίνει η θαλασσινή δροσιά και να ακούγονται όλη τη νύχτα οι γλάροι! Η χαρά κι η αγαλλίαση μέσα στον ύπνο μου απερίγραπτη!

Επίσης...τα σοκάκια πανέμορφα, οι βασιλικοί πελώριοι, οι άνθρωποι ευγενέστατοι και γλυκύτατοι, οι τιμές εξαιρετικές...όλα φροντισμένα, με μια απλότητα και μια καθαρότητα που μας ενθουσίασε. Είναι οικογενειακός προορισμός αλλά τελικά κι εμείς οι μόνοι...βρήκαμε τον τρόπο να περάσουμε καλά και να απομονωθούμε από τον οικογενειακό σασυρμά που κυριαρχούσε. Τα ταβερνάκια,  τα μπαράκια και τα ζαχαροπλαστεία, τα μικρά ιδιαίτερα καφέ, τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ, οι μικρές ξεχωριστές μπουτίκ. Όλα ιδιαίτερα και φροντισμένα.

Φεύγοντας φτάσαμε και πάλι στο μικρό λιμανάκι και βρεθήκαμε μπροστά στην μικρή κόκκινη βάρκα που μας είχε καλωσορίσει δυο μέρες πριν. Ήταν άδεια, αγκυροβολημένη. Πήγα κοντά...την έλεγαν Γαλήνη! Καθόλου τυχαίο...
Αποχαιρετήσαμε με ένα βλέμμα  αγάπης τον μικρό σμαραγδένιο νησάκι με τις κατάλευκες ακρογιαλιές. Αυτό που ψάχναμε το βρήκαμε εκεί...Πήραμε μαζί μας τη δική της Γαλήνη και τρέχουμε τώρα να βγάλουμε την βδομάδα, μα το μυαλό είναι γεμάτο εικόνες και το σώμα γεμάτο ήλιο.

Μα περισσότερο από όλα κρατάμε την δική μας σύνδεση...που περνώντας τα χρόνια μοιάζει με την σύνδεση των συνταξιούχων...αλλά δεν μας νοιάζει! Αρκεί να γεμίζει η ψυχή μας ενέργεια κι αγάπη. Αρκεί να είμαστε μαζί...Να τσουγκρίζουμε ποτήρια και να τσιμπάμε τηγανιτές πατάτες, οι δυο μας, μα με το μυαλό μας πάντα σε εκείνους τους μικρούς μας ανθρώπους. Μόνοι όπως παλιά..έστω και δεκαπέντε χρόνια μετά!

Αμμουλιάνη θα σου ξανάρθουμε...μαζί με τα καθάρματα μας. Πρέπει να μοιραστούμε μαζί τους τις ομορφιές σου! Τελικά δεν γλιτώνουμε, και μόνοι μας να πάμε κάπου, τους κουβαλάμε μαζί και θα τους κουβαλάμε. Πάντα και για πάντα!

Καλημέρα αγαπημένοι. Το καλοκαίρι άρχισε...δύσκολα, μα πήραμε μια γερή δόση γαλήνης σε κάτι αμμουδιές τόσο εξωτικές και κάτασπρες, που τύφλα να έχουν οι τροπικοί!

Αμμουλιανή forever! Να πάτε, γιατί τελικά...Σαν την Χαλκιδική δεν έχει ρε φίλε. Όχι σου λέω, δεν έχει!

                                                                                                                  Κατερίνα