Το δάκρυ του Αυγούστου...

Τα τελευταία χρόνια κάθε καλοκαίρι κλείνει για εμάς στον Πλαταμώνα. Στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης. Παρέα με όλα τα ξαδέρφια κι όλα τα ανίψια. Είναι πια μια παράδοση που κρατάμε. Παλιότερα είμασταν μόνο τα ξαδέρφια όπου ζούσαμε στιγμές απείρου κάλους...κι η γιαγιά Μάχη, ήταν ακόμη θεία Μάχη!

Αργότερα τα ξαδέρφια σκορπιστήκαμε στους πέντε ανέμους μα μόλις κάναμε τις οικογένειες και τα παιδιά μας αρχίσαμε και πάλι να μαζευόμαστε κι έτσι όλοι στο τέλος του καλοκαιριού αφήνουν τα μακρινά ή κοντινά τους σπίτια και ανταμώνουμε εκεί σε εκείνο το μέρος που μυρίζει θάλασσα κι είναι γεμάτο από τις παιδικές καλοκαιρινές αναμνήσεις όλων μας!

Έτσι και φέτος. Τα ξαδέρφια ενώθηκαν και τα ανίψια ενώθηκαν και μπορεί με κάποια ανιψάκια που είναι μακριά να βλεπόμαστε μια μόνο φορά το χρόνο, σαν βρισκόμαστε είναι πάντα σαν να μην πέρασε μια μέρα. Η σύνδεση είναι εκεί, ξεκάθαρη και τόσο μα τόσο συγκινητική για εμένα που αγαπώ σαν αδέρφια μου τους γονείς τους!

Ο αγαπημένος Πλαταμώνας λοιπόν είναι για εμάς ορόσημο. Σύνδεση και χωρισμός. Μα πάνω από όλα αγάπη....Κοίταζα τα παιδιά μας να παίζουν, να φωνάζουν, να αγκαλιάζονται, να περπατούν μαζί και να γελούν γαργαριστά με τα απίθανα παιδικά τους γέλια και ένιωθα τόση αγάπη, τόση αληθινή ευλογία για αυτή την τρυφερή τους εικόνα....Θυμόμουν εμάς. Πως παίζαμε, πως μαλώναμε, πως μαζεύαμε καπάκια μπουκαλιών κι αδέσποτα ζωάκια, πως παίζαμε ως αργά κρυφτό, πως πλατσουρίζαμε για ώρες στη θάλασσα, πόσο πολύ αγαπιόμασταν...Ένα τρυφερό dejavu που φέρνει μια θλίψη. Ακριβώς όπως κάνουν τώρα τα παιδιά μας. 

Εκεί κάτω από τη σκιά του κάστρου, με τον ήλιο να δύει και να λαμπυρίζει πάνω στα νερά χάλασαν τον κόσμο με τις φωνές τους.

Ένιωθαν ευτυχισμένα. Ελεύθερα. Ξέγνοιαστα! Ένιωθαν μαζί!...και μετά είπαμε αντίο...

Λίγες ημέρες μετά η κολλητή μου  η Όλγα, μου στέλνει υπέροχες καλοκαιρινές εικόνες με τις κόρες της να γελούν σε μια βραδινή κατασκήνωση με τους δικούς τους φίλους και να τραγουδούν γύρω από μια μεγάλη φωτιά! Συγκινήθηκα και της έστειλα ένα μήνυμα που έλεγε "Έτσι πρέπει να είναι τα παιδικά καλοκαίρια...μαγικά..."

Μου απάντησε..."Ναι! Έτσι πρέπει να είναι τα καλοκαίρια για τα παιδιά. Όχι να καίγονται και να πνίγονται!"

Ταράχτηκα! Μια  δυνατή στιγμή. Αυτή της η φράση!  Μια φράση τεράστια. Δάκρυσα...Ένα αντίο και μια υπόσχεση λοιπόν ο Αύγουστος μας. Μια σφιχτή αγκαλιά και μια ελπίδα πως θα ξαναβρεθούμε εκεί. Με τα παιδιά να γελούν ευτυχισμένα με μάτια λαμπερά. Έτσι όπως τους πρέπει. Έτσι όπως πρέπει σε όλα τα παιδιά...όχι να καίγονται και να πνίγονται...

Ο Αύγουστος πάντα έρχεται με λαμπερά γέλια και φεύγει με ένα δάκρυ...Το δάκρυ του Αυγούστου.Το πιο αλμυρό. Το πιο αγαπημένο...

Καλημέρα αγαπημένοι...Καλό Σεπτέμβρη!

                                                                                                                        Κατερίνα