Ζωή!

Πέρασε.Το Καλοκαίρι του 2018 για εμάς ήταν γεμάτο  πολύ. Και χαρά και γέλια και συγκίνηση...και λίγο πόνο, πάντα ο πόνος είναι εκεί για την ισορροπία. Μοιράζομαι μαζί σας  κάποιες από τις εικόνες που είδαν τα μάτια μας και χάρισαν στην ψυχή μας γαλήνη και φως. Η χώρα μας είναι τόπος μαγικός κι είμαστε τυχεροί...όσο κι αν εκείνη είναι άτυχη με εμάς που δεν την αγαπάμε και δεν την φροντίζουμε αρκετά...

Και παρόλο που κι εκείνη μας πληγώνει δεν πάει να μας αποζημιώνει κάθε καλοκαίρι με το φως και τη λάμψη της! 

Με τους κρυμμένους θησαυρούς της, όπως αυτή την καρδιά στα βράχια του Ολύμπου που σε οδηγούν στο κρυφό μονοπάτι για να βρεις το άγριο ρέμα του Ορλιά! Σαν η αγάπη να είναι παντού, παντού κρυμμένη κι εσύ να πρέπει να θέλεις πολύ να την βρεις...

Το καλοκαίρι του 2018 δεν θα μπορούσε να μην είναι γεμάτο με γιαγιά και παππού και πατρικό και χαζομάρες αφού τα ξαδέρφια όταν βρίσκονται μαζί δεν χάνουν χρόνο σε σοβαρότητες. 

Πιρούνι χταπόδι και μακαρόνια...κι η χαρά έχει χρώμα!

Κοιμούνται αποκαμωμένοι από το παιχνίδι όλης της ημέρας. Έτσι όπως πρέπει να αφήνονται τα παιδιά...Να κλείνουν τα μάτια με ασφάλεια στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού, να κοιμούνται στρωματσάδα όλα μαζί  και να τα ξυπνούν μυρωδιές γιαγιαδίστικες που έρχονται από την κουζίνα!

Κι ύστερα βουτιές άλλοτε σε θάλασσες  κι άλλοτε στον Όλυμπο που είναι δίπλα μας κι αγαπάμε πολύ. Στον Όλυμπο με τα κρυφά φαράγγια και τα άγρια ρέματα!

Να βουτούν άφοβα, να παίζουν, να ανακαλύπτουν!

Τα βράδια που ήμασταν όλοι μαζί αράζαμε στην αμμουδιά κι αγναντεύαμε τον ουρανό και βλέπαμε τα αστέρια να χαράζουν λάμψεις στο βαθύ σκοτάδι καθώς χάνονταν για πάντα και γίνονταν ανστερόσκονη...κι αιωρούνταν πάνω από τα κεφάλια μας σαν μακρινές στιγμιαίες λάμψεις στο απέραντο ουράνιο στερέωμα.

Ξαπλωμένες εκεί στην βραδινή ακροθαλασσιά, με τα παιδιά μας να παίζουν τριγύρω, μιλούσαμε με την αδερφή μου και λέγαμε όλα όσα δεν λέμε τον Χειμώνα που χανόμαστε...Μια τρυφερή αναγνώστρια και φίλη,  μου έγραψε σαν το μοιράστηκα αυτό στο instagram, πως ο μπαμπάς της σαν τις βλέπει έτσι με την αδερφή της  λέει "σμίξανε τα χελιδονάκια"...συγκινήθηκα...Σμίγουμε για το τόσο λίγο κι είναι το σμίξιμο, αυτό πολύτιμο πολύ!

Οι θάλασσες  του καλοκαιριού μας μπλε. Σαν πισίνες. Όχι δεν είναι ψέμα...είναι η Χαλκιδική στο μικρό μας ταξιδάκι ως την Αμμουλιανή για δεύτερη φορά με τα παιδιά και τα ξαδέρφια για μια μονοήμερη εκδρομή γιατί αν δεν μπεις σε καράβι, να δεις τον αφρό που χαράζει η προπέλα του, αν δεν δεις την στεριά να απομακρύνεται...δεν είναι καλοκαίρι!

Ο ήλιος και τα γέλια τους κι οι παιδικές τους αναμνήσεις να υφαίνονται σαν μεταξωτό ύφασμα. Τόσο ευαίσθητο και ντελικάτο και τόσο αδιανόητα γερό...

Η Πάργα ήταν φέτος ο καλοκαιρινός μας προορισμός...κι καλοκαιρινή Ήπειρος ήταν και πάλι, όμορφη σαν ψέμα!

Με το απέραντο βαθύ μπλε του Ιονίου γύρω της και τις αρχαίες ελιές στην άγρια γη της. Τι χώρα...Τι χώρα πανέμορφη!

Όλα όσα είδαμε.Τα νερά, οι παραλίες, τα χρώματα...απίστευτες εικόνες ομορφιάς. Καραβοστάσι, Μπέλα Βράκα, Σύβοτα, Σαρακίνηκο, Αγία Παρασκευή.

Τα γενέθλια μου τα γιορτάσαμε στην Μπέλα βράκα την πιο όμορφη παραλία,σε ένα μικρό κολπάκι, που σε αντίθεση με όλους τους άλλους που πήγαιναν με τα ταχύπλοα και τα ιστιοφόρα τους, εμείς μετά από παρότρυνση του τρελού αγοριού, φτάσαμε κολυμπώντας με το μικρό μας  φουσκωτό βαρκάκι φορτωμένο με όλα τα απαραίτητα για να περάσουμε μια φανταστική ημέρα! Κι ήταν πράγματι φανταστική!

Το κεράκι της τούρτας μου το έσβησα εκεί σε ένα χαριτωμένο μπαράκι όπου παίχτηκε η γνωστή σκευωρία ενώ εγώ έκανα πως δεν κατάλαβα τίποτα...κι είναι αυτό τόσο ωραίο κάθε φορά και κρύβει τόση φροντίδα ο τρόπος που οι τρεις τους συνεννοούνται και κοιτάζονται στα μάτια και κάνουν νοήματα και νομίζουν πως τα κάνουν όλα με άκρα μυστικότητα σαν πράκτορες του FBI...κι έχουν τόση πλάκα που εγώ κάνω την ανήξερη και ξαφνικά έκπληξηηηηη....

Αυτά τα μάτια! Τι μάτια γελαστά. Πόσο λαμπερά τα χαρούμενα μάτια τους...

Με μια ανάσα πέρασα στον επόμενο χρόνο της ζωής μου με ελπίδα και πίστη...και χαρά! 

Όλος μου ο κόσμος σε εκείνη τη στιγμή ανάμεσα τους. Με το τρελό αγόρι να με κρατά σφιχτά και να προχωράμε...

Ο Αχέροντας για ακόμη μια φορά μας ταξίδεψε στα παγωμένα νερά του και απολαύσαμε την φανταστική διαδρομή του!

Και το καλοκαίρι των διακοπών έκλεισε και πάλι εκεί στον Πλαταμώνα στο σπίτι της γιαγιάς Μάχης με τα ξαδέρφια να μαζευόμαστε και τα παιδιά μας να παίζουν ανέμελα όπως κάναμε εμείς στα ίδια μέρη σαν ήμασταν παιδιά!

Κι ύστερα όλα τέλειωσαν μα λίγο πριν τελειώσουν και χωρίσουμε...μια ακόμη σύνδεση. Ένας γάμος. Η μεγαλύτερη χαρά. Ήταν ο πρώτος γάμος στον οποίο πήγα όπου το πλάσμα που παντρευόταν το έχω αγαπήσει πριν γεννηθεί. Το πρώτο μας ανίψι. Το πρώτο μωρό που ήρθε στην οικογένεια. Ω τι τρέλα μας είχε πιάσει τότε. Τι χαρά ανείπωτη. Η μικρή μας ήταν το παιχνίδι όλων μας. Την λατρεύαμε. Ένα μωρό ανάμεσα σε όλους εμάς τους ενήλικες!

Ήταν η αδυναμία όλων...και να τώρα αυτό το μικρό κοριτσάκι το κοριτσάκι μας παντρεύονταν. Πόσο διαφορετικό αυτό, από το να παρ ευρεθείς σε γάμους φίλων ή συγγενών που έχουν την ίδια ηλικία περίπου με εσένα ή έστω είναι λίγο μικρότεροι. Είναι άλλο, να παντρεύεται κάποιος που τον έχεις δει να γεννιέται. Που έχεις δει τα πρώτα του γέλια, τα πρώτα του βήματα σε τούτη τη γη. Αυτός ο γάμος ήταν ορόσημο. Ο πρώτος γάμος ως θεία!

Την είδα στο νυφικό της όμορφη και λαμπερή και θυμόμουν εκείνο το μικρό πλάσμα με τα μεγάλα ολοστρόγγυλα ματάκια που μας έκανε σκέρτσα. Την θυμάμαι να κοιμάται στο μικρό της κρεβατάκι με το "έλα" της  αγκαλιά, την μικρή κουβερτούλα που ποτέ δεν αποχωριζόταν.Την έβλεπα να περπατά όμορφη προς εκείνον και να του απλώνει το χέρι και την θυμόμουν να κρατά το δικό μου χέρι σε μια βόλτα στα σοκάκια του χωριού μια μέρα που φυσούσε...τριών χρονών θα ήταν. Είχα ξεχάσει να της φορέσω την κουκούλα και πόνεσε το αυτάκι της από τον κρύο αέρα, κι έκλαιγε.  

Και κοίταζα τα υπέροχα ξανθά μαλλάκια της και τα μάτια μου δάκρυσαν και γελούσα...μα κι έκλαιγα για εκείνα τα ξανθά μαλλάκια που τόσο μεγάλωσαν!Αυτά τα ξανθά μαλλάκια με τα ανθάκια και τις δαντελένιες κορδέλες πλεγμένες μέσα τους...τα μεταξωτά της μαλλάκια!

Μέσα μου σιγοψιθύριζα την κοντούλα λεμονιά...αυτό μου ήρθε στο μυαλό..."πότε μικρή μεγάλωσες κι έγινες για στεφάνι"...πόσο το αγαπώ αυτό το τραγουδάκι...

Κοιταζόμασταν όλοι συγκινημένοι καθώς η μικρή μας ένωσε ξανά, όπως τότε στην γέννηση της, κι ήταν όλοι εκεί...όλοι εκτός από εκείνους που έφυγαν. Οι αγαπημένοι απόντες! Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές στις χαρές είναι οι απόντες. Πατεράδες, αδέρφια, μάνες και γιαγιάδες...Όλοι αυτοί που λείπουν και η έλλειψη τους γίνεται πελώρια τέτοιες στιγμές! Να ήταν εδώ.Να την έβλεπαν.Να την συνόδευαν. Να την καμάρωναν...Χαρά και δάκρυ, ισορροπία...

Κλάψαμε πολύ. Όλοι. Γελάσαμε πολύ. Όλοι. Η ποντιακή λύρα και το νταούλι την ξεπροβόδισαν από το σπίτι στο χωριό που σαν παιδί έπαιζε στα σοκάκια του κι έγινε πια γυναίκα!

Ο ουρανός φωτίστηκε από τις χιλιάδες μικρές λάμψεις των βεγγαλικών. Η νύχτα φωτίστηκε κι όλοι σηκώσαμε ξαφνιασμένοι τα κεφάλια...Κι εκεί μπροστά μας δυο μικρά παιδιά που μεγάλωσαν ξεκινούσαν την ζωή τους και έκαναν μπροστά μας τα πρώτα τους βήματα...

Με την αγάπη τους οδηγό και τις ευχές μας  στο προσκεφάλι τους!

Μα εκείνα τα μαλλάκια...αχ, έμειναν χαραγμένα μέσα μου. Ζωή το λένε αυτό που έχουμε το προνόμιο να ζούμε! Ζωή!

Καλημέρα αγαπημένοι...