Τρία στα τρία!

"Ο παππούς μου, μου είχε πει...ευχή και κατάρα σου δίνω. Τρία πράγματα μην τυχόν και γίνεις στη ζωή σου, πούστης, κουμουνιστής και πρεζάκιας. Έγινα και τα τρία..."

"Τρία στα τρία λοιπόν, καλά τα κατάφερες" είπα και γελάσαμε θυμάμαι, με ένα γέλιο πικρό. Τόσο πικρό...

Ένα πλάσμα με μάτια τόσο απίστευτα φωτεινά και τόσο θλιμμένα. Τον είχα γνωρίσει πριν χρόνια στην Ιθάκη. Εκείνος έκανε θεραπεία απεξάρτησης, όντας ο απόκληρος της ζωής κι εγώ ήμουν η καθώς πρέπει θεραπεύτρια....

Ήταν τόσο ξεχωριστός και σπάνιος. Τόσο ταλαντούχος κι ιδιαίτερος και τόσο μόνος.... Ένας από τους πολλούς απέραντα μοναχικούς ανθρώπους που είχα γνωρίσει εκεί. Στην Ιθάκη της καρδιάς μας. Αν η μοναξιά ήταν πηγάδι εκεί μέσα θα ήταν αστείρευτο...αστείρευτο όσο αστείρευτη ήταν και η θλίψη των ανθρώπων που ένιωθαν πως δεν ανήκουν σε τούτο τον κόσμο. Τον καθώς πρέπει, τον πουκαμισάτο...

Το συζητούσαμε καμιά φορά γελώντας με έναν άλλο τύπο σκοτεινό, άγριο και θλιμμένο με μαύρα ρούχα και σκληρά t-sirt..."μια μέρα θα φορέσεις γαλάζιο πουκάμισο" του έλεγα και γελούσε. "Μην κάνεις όνειρα μαζί μου δεν χωράω στον κόσμο σας", έλεγε...και το είχε πιστέψει καθώς λίγους μόνο μήνες μετά τον κατάπιε το σκοτάδι... Κι εμένα με διέλυσε τότε ο πόνος θυμάμαι  γιατί είχα τολμήσει να τον ονειρευτώ με γαλάζιο πουκάμισο για να ταιριάζει με τα κατάμαυρα μαλλιά του.

Different Umbrella

Η ζωή μου ήταν γεμάτη με τέτοιους ανθρώπους λατρεμένους. Ανθρώπους που δεν χωρούσαν στον αστραφτερό μας κόσμο! Είχαν εμπεδώσει πως είναι αλλιώτικοι. Διαφορετικοί.Το περιθώριο ήταν ο χώρος τους, εκεί που ανήκαν κι ήταν συγκινητικό το πόσο έδειχναν να υποτιμούν την κανονικότητα του  κόσμου αλλά και πόσο απεγνωσμένα ήθελαν να μπουν σε αυτήν για να μην ξεχωρίζουν, για να μην νιώθουν πια παραγκωνισμένοι και μόνοι...για να ανήκουν!

Παιδιά που ήξεραν από διαφορετικότητα καθώς την είχαν ζήσει στο πετσί τους, μέσα από το bullying μιας ολόκληρης κοινωνίας, γιατί αν για κάποιο λόγο μπεις μια φορά στο περιθώριο είναι δύσκολο να βγεις...ακόμη κι αν μπήκες στο περιθώριο επειδή ήσουν το πιο άτακτο νηπιάκι στην τάξη...είναι τόσο εύκολο αυτή η ταμπελίτσα να κρεμαστεί πάνω σου και να σε ακολουθεί σε όλο το δημοτικό και στο γυμνάσιο και σε κάθε τάξη και σε κάθε συναναστροφή...κι εσύ είναι τόσο εύκολο να συνεχίζεις να παίζεις το ρόλο του ζωηρού, του άτακτου, του ενοχλητικού και σιγά σιγά του περιθωριοποιημένου. Τόσο εύκολο!

Έτσι ήταν οι άνθρωποι που γνώρισα εκεί. Αγόρια και κορίτσια.Το περιθώριο ήταν η ζωή τους και ο συγκινητικός τους αγώνας να ανήκουν στην κοινωνία που φαινόταν αρχικά να απορρίπτουν, ήταν η ιστορία της ζωής τους...

Γιατί, αυτό που συχνά δεν κατανοούμε, είναι πως αυτό που καμιά φορά απορρίπτουμε είναι αυτό που για κάποιο λόγο μας έχει απορρίψει πρώτο. Σαν ένα παιδί που φαίνεται να συγκρούεται με τον γονιό του, με συγκρούσεις ανελέητες και σκληρές κι όμως το μόνο που χρειάζεται είναι η αποδοχή του γονιού που απορρίπτει. Η αγκαλιά κι η φροντίδα του. Και η σύγκρουση δεν είναι παρά ένας τρόπος να υπάρξει, να ενοχλήσει, να κάνει αισθητή την παρουσία του... Κάνοντας θόρυβο ουσιαστικά θέλει να γυρίσουν να το κοιτάξουν ίσως γιατί ο θόρυβος είναι ο μοναδικός τρόπος να τραβήξει την προσοχή τους. Αυτό ένιωθα από τα πλάσματα εκείνα με το σβησμένο βλέμμα. Πως κορόιδευαν ή απέρριπταν το σύστημα κι όμως προσπαθούσαν να ενταχθούν σε αυτό μένοντας καθαροί, κάνοντας μια κανονική δουλειά, σταματώντας να δείχνουν με λάθος τρόπο τον θυμό τους.
Θέλει να το θέλεις πολύ μα...θέλει να σε θέλουν κι οι άλλοι. Πολλές φορές η απόρριψη σαν ξαναρχόταν παρά την δική τους αλλαγή, τους γέμιζε θυμό κι απογοήτευση. Σαν τίποτε να μην μπορούσε να αλλάξει. Σαν μέσα στην συνείδηση της κοινωνίας να είχαν παραμείνει εκεί στο περιθώριο, παρόλο που κρατιόταν καθαροί, φορούσαν πουκάμισο, έκαναν πρωινή δουλειά και τέλειωναν με κόπο στα τριάντα τους το  νυχτερινό λύκειο...

Το ταμπελάκι έμενε εκεί κρυμμένο επιμελώς μα το σύστημα ήξερε να το βρίσκει. Να το ανιχνεύει πίσω από την κοινωνικά αποδεκτή εικόνα...Το περιθώριο ήταν πάντα εκεί, με έναν παράξενο τρόπο! Σαν η ταυτότητα να είχε χαραχτεί πάνω στο δέρμα τους και με την πρώτη ευκαιρία το σύστημα τους έφτυνε πάλι πίσω...σαν κουκούτσια ελιάς στην ωραία χωριάτικη σαλάτα της ζωής.

Κι εκείνοι το ένιωθαν και πείσμωναν και προσπαθούσαν σκληρά, πιο σκληρά, πιο σκληρά...και κάποιοι τα κατάφερναν, μα υπήρχαν κι εκείνοι...οι τρία στα τρία ρε φίλε...που ήταν σαν να τους σαμποτάρει ολόκληρη η ζωή!

Για εκείνους γράφω σήμερα! Για εκείνους και για όλους εμάς, που έχουμε διαλέξει πλευρά και ζούμε περπατώντας στα καθαρά πεζοδρόμια. Να θυμόμαστε πως δεν γεννηθήκαμε όλοι  στην ίδια αφετηρία και υπάρχουν πεζοδρόμια βρώμικα και σκοτεινά, δύσκολα και κακοτράχαλα, που κάποιοι ζουν σε αυτά, όχι πάντα με την θέληση τους. Αν μεγαλώσεις ένα μικρό πλάσμα με την απόρριψη έτσι θα μάθει να ζει. Έτσι θα μάθει να υπάρχει. Θα μάθει πως δεν ανήκει, πως δεν χωρά πουθενά. Αν αρχίσεις να αποκαλείς καθημερινά "βλάκα" τον γιο σου που είναι βρέφος μια μέρα θα το πιστέψει...και θα αρχίσει να συμπεριφέρεται έτσι, σαν βλάκας και μόλις μεγαλώσει κι αντιληφθεί πως δεν είναι βλάκας θα σου θυμώσει, θα σε βάλει απέναντι, θα γίνεις ο εχθρός του και θα σε χτυπήσει ανελέητα...γιατί σε αγαπά βαθιά κι αληθινά και σε έχει ανάγκη κι εσύ...τον πλήγωσες,τον πόνεσες, τον πρόδωσες. Ναι, εσύ τον πρόδωσες πρώτος!

Σταμάτα να λοιπόν να τον αποκαλείς βλάκα. Μάθε κι άλλες γλώσσες. Βρες άλλους τρόπους κι άπλωσε τα χέρια σου και σφίξε τον σφιχτά  γιατί αυτό του αξίζει, κι ας μην είναι ο γιος ή η κόρη των ονείρων σου. 

Ίσως να μην φορέσει ποτέ γαλάζιο πουκάμισο γιατί είναι ο "τρία στα τρία" αλλά εγώ κι εσύ και όλοι έχουμε την δύναμη να ενσωματώσουμε τον καθέναν ανάμεσα μας. Γιατί  οι "τρία στα τρία" είναι οι δικοί μας εκπαιδευτές και τα γκανιάν αυτής της ζωής! Οι "τρία στα τρία" είναι ο καθρέφτης μας γι' αυτό τους φοβόμαστε τόσο!

Κι ακούστε κι αυτό...εκείνος ο τρία στα τρία, που είχα γνωρίσει τότε στην Ιθάκη...το καμένο χαρτί δηλαδή,  έχει ακόμη θλιμμένα μάτια μα είναι πια σπουδαίος! Πάντα ήταν, μα τώρα το ξέρει. Βγήκε από το περιθώριο και δεν σπαταλιέται πια.   

Είδα μια φωτογραφία σήμερα ενός μικρού παιδιού με πρόσωπο υπέροχα τρυφερό να παίζει σε μια ηλιόλουστη παραλία...έξι, εφτά χρονών. Πανέμορφο, ήρεμο. Παιδί!
Δεν του φαινόταν τότε, κανείς δεν θα μπορούσε να το φανταστεί...μα ήταν ένα καθαρόαιμο "τρία στα τρία" κι έφυγε φριχτά. Μόνος και κατάπτυστος, γιατί δεν χωρούσε πουθενά, καθώς δεν έμαθε να φοράει γαλάζιο πουκάμισο...

Μέσα μου μια τρύπα τις μέρες αυτές. Το καλό και το κακό είναι αδέρφια...να το θυμόμαστε...Αδέρφια! κι επειδή το καλό και το κακό είναι αδέρφια το περιθώριο είναι κοντά. Πολύ πιο κοντά από όσο πιστεύουμε κι είναι εύκολο η ζωή αυτή να μας ξεράσει από μέσα της... και μέσα σε μια στιγμή, με μια λάθος επιλογή να γίνουμε εμείς το περιθώριο. Εύκολο, πολύ εύκολο!

Λυπάμαι τόσο και για τα δυο αυτά πλάσματα που οι ρόλοι τους μπερδεύτηκαν κι η ζωή τους ένωσε τόσο παράξενα κι έγιναν θύτες, θύματα, δράστες, ένοχοι, ήρωες και απόκληροι σε μια μόνο σκληρή στιγμή...
Εύκολο...Πόσο εύκολο να γίνεις ο "τρία στα τρία" ακόμη κι αν δεν γεννήθηκες έτσι!

Καληνύχτα αγαπημένοι...

                                                                                                                     Κατερίνα