Είχα καιρό πολύ πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια ανάρτηση και μιας και δεν έπαψα ποτέ να στολίζω να δημιουργώ και να διακοσμώ τους χώρους του σπιτιού, αποφάσισα να κάνω μια τέτοια ανάρτηση. Ξέρετε από αυτές που αγαπήθηκαν πολύ και έχουν όλη αυτή την απλότητα του blogging, τότε στο ξεκίνημα του.
Να λοιπόν θα σας δείξω δυο τρία φθινοπωρινά στεφανάκια που έκανα με τον παλιό καλό τρόπο. Πανεύκολα κι όμορα πολύ. Το πρώτο είναι ένα στεφανάκι με φύλλα... Σε μια βάση στεφανιού από κλαδιά αμπέλωπα σαν αυτά που πριν χρόνια έδειξα εδώ κόλλησα χρωματιστά φθινοπωρινά φύλλα. Μια πανεύκολη απλή κατασκευή που όμως έχει ομορφύνει τον άδειο τοίχο μας κι έχει χαρίσει χρώμα σε μια άδεια γωνιά της εισόδου!
Το δεύτερο μικρό project αφορά τα κούμαρα που είχαμε μαζέψει πριν καιρό και με τα κλαδιά είχα στολίσει τότε τα βάζα του σπιτιού.Τώρα τα κλαδιά ξεράθηκαν μα δεν πέταξα τους καρπούς. Τους κράτησα και περνώντας τους σε ένα σύρμα όπως έδειξα και πάλι παλιότερα εδώ και έφτιαξα μικρά χαριτωμένα φθινοπωρινά στεφανάκια!
Τέλος το μεγάλο project που λάτρεψα και μου έφαγε μπόλικο χρόνο μα χαλάλι του. Είναι το στεφάνι με καρπούς άγριας τριανταφυλλιάς. Για εμάς είναι εύκολο να μαζέψουμε μιας και γύρω μας έχει μπόλικες οπότε μια βόλτα στο ρέμα και γεμίσαμε κλαδιά με μικρά κόκκινα μπιρμπιλάκια, από άγριες τριανταφυλλιές και κλαδιά πυράκανθου και μουρτζιάς για τα βάζα.
Γενικά οι καρποί άγριας τριανταφυλλιάς είναι η τρέλα μου. Το φθινόπωρο και τα Χριστούγεννα είναι πάντα γεμάτο το σπίτι με κλαδιά και στολίδια που έχω φτιάξει με αυτά. Θεωρώ πως είναι από μόνα τους στολίδια!
Έτσι λοιπόν αφού μάζεψα αρκετά, τα έκοψα αφήνοντας ένα μικρό κοτσανάκι στην βάση τους κι ένα ένα τα πίεσα πάνω στο σφουγγαρένιο στεφάνι που αγόρασα. Ξέρετε από αυτά που απορροφούν νερό και φτιάχνουμε στήλες λουλουδιών. Ήταν δύσκολο να το βρω γιατί συνήθως τα ανθοπωλεία δεν πουλούν μα εγώ βρήκα μια αποθήκη που τα πουλάει σtο κέντρο της Θεσσαλονίκης.
Δεν έβρεξα το στεφάνι για να αντέξουν περισσότερο οι καρποί γιατί θα το κρεμούσα στον τοίχο οπότε θα έσταζε και θα ήταν πολύ βαρύ. Άλλωστε οι καρποί αγριοτριανταφυλλιάς κρατούν και διατηρούν το χρώμα τους ολοζώντανο για πολύ πολύ καιρό!
Έτσι άρχισα να τα τοποθετώ γύρω γύρω στο στεφάνι ανάλογα με το μέγεθος και το χρώμα τους. Κάποιοι ήταν μεγαλύτεροι και πιο άγουροι άρα με πιο ανοιχτό χρώμα σχεδόν πορτοκαλί. Επίσης βρήκα και κάποιους καρπούς από ήμερες αναρριχώμενες τριανταφυλλιές της αυλής μας που είναι πιο σκούροι και στρογγυλοί και δίνουν μια νότα διαφορετικότητας στο στεφανάκι...Μου πήρε κοντά ένα δίωρο.
Όμως ήταν ένα ηλιόλουστο ήρεμο Κυριακάτικο πρωινό που ευχαριστήθηκα και χάρηκα πραγματικά απολαμβάνοντας την ήρεμη και λαμπερή φθινοπωρινή ημέρα. Ήταν λίγο ψυχοθεραπευτικό λοιπόν όλο αυτό...νομίζω πως το να δημιουργεί κανείς κάτι με τα χέρια του πάντα είναι ψυχοθεραπευτικό!
Το στεφάνι κρεμάστηκε στον τοίχο λοιπόν. Είναι αρκετά βαρύ αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να θυμάστε οπότε πρέπει να στερεωθεί σωστά για να αντέξει το καρφάκι. Στολίζει το σπίτι μας παρέα με κλαδιά άγριας τριανταφυλλιάς και μεγάλα κλαδιά πορτοκαλί και κόκκινου πυράκανθου που επίσης αγαπώ πολύ.
Κατά την γνώμη μου είναι το πιο πιο πιο όμορφο στεφάνι που έχω φτιάξει ποτέ. Το λάτρεψα στην κυριολεξία!!!
Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Κεριά, κολοκύθες, λαμπάκια, τσάγια και στιγμές απολαυστικές σαν έρθει το αγαπημένο σαββατοκύριακο που πλησιάζει και θα μας δώσει την ευκαιρία να χαρούμε την ομορφιά της φύσης στο σπίτι μας και το ίδιο το σπίτι μας.
Θα είναι τριήμερο για εμάς μιας και η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τον πολιούχο της κι έχει την τιμητική της. Οπότε ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία για εμάς, για βόλτες στην εξοχή και συλλογή μικρών θησαυρών που θα μας δώσουν ιδέες, θα στολίσουν το σπίτι μας και θα γεμίσουν το μέσα μας με μια σχεδόν παιδική χαρά. Εκείνη τη χαρά του να κολλάς, να μπογιατίζεις, να διπλώνεις, να ξεδιπλώνεις, να πασπαλίζεις και να φτιάχνεις κάτι μικρό κι άτσαλο, μα τόσο αγαπημένο γιατί είναι δικό σου!
Καληνύχτα αγαπημένοι!
Μπαίνουμε στο τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη! Ας το απολαύσουμε όπως του αξίζει, όπως μας αξίζει!
Κατερίνα
Ανεβήκαμε στο αεροπλάνο κι είπαμε "Φεύγουμε. Πάμε Κρήτη." Βρήκαμε σαν δικαιολογία το τρέξιμο. "Πάμε να τρέξουμε" είπαμε. Πέρσι τέτοιον καιρό ήμασταν εκεί και είπαμε αφού περάσαμε τόσο καλά γιατί δεν το ξανακάνουμε; Και το ξανακάναμε. Τα παρατήσαμε όλα στη μέση και με έναν κουβά άγχος στις πλάτες του ο καθένας τα αφήσαμε όλα πίσω και ανεβήκαμε στο αεροπλάνο...και φύγαμε για Κρήτη. Για να τρέξουμε....
Αυτό το τρέξιμο...αχ αυτό το τρέξιμο. Σαν άρχισα να τρέχω δεν μπορούσα ούτε να το φανταστώ πως αυτή μου η παλαβομάρα θα με έδενε με ανθρώπους. Θα με ανέβαζε σε αεροπλάνα, θα με έβαζε να κάνω ταξίδια, θα με συνέδεε και θα με έκανε συνδετικό κρίκο για άλλους ανθρώπους...Δεν μπορούσα να το φανταστώ...κι όμως. Ξεκινάς μόνος...πάντα μόνος και κάπου στη μέση αρχίζεις να συνδέεσαι και άλλους τους παρακινείς να έρθουν μαζί σου, άλλοι σε παρακινούν να τους ακολουθήσεις κι έτσι στο τέρμα φτάνετε πολλοί. Μια χαρούμενη χρωματιστή ομαδούλα ανθρώπων...όχι μόνο αυτών που τρέχουν, μα κι αυτών που ακολουθούν. Γιατί πάντα κι οι συνοδοί αυτών που τρέχουν είναι συμμέτοχοι κι άξιοι συμπορευτές. Η παρέα μας λοιπόν είναι μοιρασμένη. Αυτοί που τρέχουν κι οι σύντροφοι που ακολουθούν. Τα support όπως τα λέμε γελώντας. Εμείς κάνουμε τα χιλιόμετρα κι αυτοί πίνουν τις ρακές....κουβαλούν ρούχα, νερά, σακίδια, μπανάνες, άπλυτα, φωτογραφικές...
Τα τρυφερά μας support οι πιο πιστοί μας φροντιστές!
Εμείς κάνουμε την δρομική μας τρέλα κι εκείνοι κάνουν την δική τους τρέλα, σε καπηλιά και γραφικά καφενεία περιμένοντας μας και τσουγκρίζοντας ποτήρια στην υγεία μας! Ενίοτε πέφτουν και τηλέφωνα στην ώρα του αγώνα..."Έλα που είστε αργείτε; να παραγγείλουμε άλλη μια ρακή;"
κι εσύ να ανεβαίνεις τρέχοντας μια ανηφόρα κι από μέσα απαντάς "...να γκουρλωθείς στις ρακές την τύχη μου μέσα" κι απέξω "κοίτα θα τελειώναμε σε ένα δεκάλεπτο αλλά θέλουμε να απολαύσουμε το τοπίο οπότε παραγγείλετε ακόμη τρεις γύρες...κι αν δεν έρθουμε σε τρεις ώρες πάρτε το 166"...
Αυτές οι παρέες τι παρέες χαρούμενες. Τι γέλια, τι ανοησία! Αυτοί με τα δικά τους περιμένοντας μας κι εμείς με τα δικά μας τρέχοντας!
Κι αφού ήταν τόσο καλά είπαμε λοιπόν να το ξανακάνουμε και η Κρήτη αχ η Κρήτη...
Για ακόμη μια φορά μας μάγεψε!
Ήλιος γεμάτος φως. Τουρίστες που ήρθαν από μακριά και μαζί τους δώσαμε κι εμείς μια παράταση στο καλοκαίρι! Σουλατσάραμε στα σοκάκια του
Ηράκλειου και του Ρεθύμνου. Απολαύσαμε ομορφιά και γλυκύτητα. Χαρούμενοι φωτεινοί άνθρωποι παντού! όπου κι αν πηγαίναμε μας καλοδέχονταν και μας φρόντιζαν σαν να είμασταν δικοί τους άνθρωποι. όπως στο μικρό παλαιοπωλείο στο Ηράκλειο, που σταθήκαμε να θαυμάσουμε τους θησαυρούς μαγεμένοι εκεί στην μικρή αυλή του με την μικρή ροδιά.
Περπατώντας καταλήξαμε του Καγιαμπή, στο μαγαζάκι του κυρ Δημήτρη. Με τους τοίχους τους γεμάτους φωτογραφίες και μνήμες και τον κυρ Δημήτρη να μας κερνάει ρακές και να μας λέει ιστορίες για χρόνια όμορφα και άγρια. Τα πιάτα γεμάτα απλότητα έκρυβαν λίγη από την παιδική μας ηλικία και τα απλά τραπεζώματα των γιαγιάδων μας. Τσουγκρίσματα, αναλύσεις κι αμπελοφιλοσοφίες και ένα τεράστιο ρόδι για το δρόμο. Πως ξεπροβοδίζεις έναν φίλο; Αυτό ακριβώς!
Τα ίδια και την άλλη μέρα....Ο φίλος Γιάννης που μαζί κάναμε αυτό το ταξίδι, μου έδωσε τρεις σελίδες με εστιατόρια να διαβάσω και να διαλέξω που θα πάμε...από όλα εκείνα διάλεξα την Ταβέρνα του Γιάννη στο χωριό Κυπαρίσσι. Γιατί, με ρώτησε...Γιατί έτσι νιώθω απάντησα...και πήγαμε.
Τι να πω για αυτό που ζήσαμε. Δεν ήταν τραπέζι ήταν μυσταγωγία. Μπήκαμε μέσα στο μαγαζί περνώντας από το μαγερειό όπου στο πετρογκάζ ο Γιάννης το ταβερνιάρης τηγάνιζε πατάτες.
Μας καλοδέχτηκε με γέλια και χαρές και στάθηκα εκεί να θαυμάζω. Κουβέντα στην κουβέντα ο Γιάννης μου είπε πως σπούδασε λέει στην Περαία!!!! στην σχολή τουριστικών επαγγελμάτων και εκεί έγινε μια σύνδεση υπέροχη μόλις του είπα πως εμείς ζούμε στην Περαία...κι άντε τα γέλια και τα επιφωνήματα κι οι συνδέσεις των ανθρώπων γίνονται έτσι απλά με ένα γέλιο, ένα άγγιγμα, ένα τσούγκρισμα. Το ταβερνάκι πέτρινο από άκρη σε άκρη. Σκοτεινό με μικρά παράθυρα, τεράστια βαρέλια όπου έβαζες όσο κρασί ήθελες...
Τα ονόματα των κρασιών εμπνευσμένα. Εγώ να πω εδώ πως ήπια το μυστικό του παππού! Η χαρά περίσευε. Ακόμη και μαντινάδες ποιήθηκαν εκεί στο φως των κεριών! Βοήθησε βέβαια και το κοκκινέλη του Μανώλη....αυτό έπινε ο φίλος Θανάσης που αδερφοποιήθηκε στην Κρήτη κι άρχισε να γράφει μαντινάδες! " Να 'ναι καλά οι φίλοι μας στη μαγική την Κρήτη. Ωσάν αυτούς δεν βρήκαμε ούτε στη Σαλονίκη!" Γέλια κι άντε ξανά στην υγεία μας!
Το φως των κεριών μας κρατούσε συντροφιά. Δεν είχε ρεύμα βλέπεις κι όλο ο χώρος φωτιζόταν μόνο με κεριά σε μπουκάλια παλιοκαιρισμένα. Η ατμόσφαιρα υπέροχη. Ρακές, κεριά, κρασιά, γέλια...όλα έγιναν ένα χαμόγελο ζαλισμένο στα χείλη μας και η παρέα έμεινε εκεί να γελά να συζητά, να προλάβει να πει κι αυτό και το άλλο κι απέναντι η υπέροχη πλαγιά, με τα λιόδεντρα και τα ξερά χωράφια...κι εμείς στησαμε πηγαδάκια στο δρόμο, όπως κάνεις σαν δεν θέλεις να χωριστείς...
Ακολούθησαν καφέδες και τσάγια στο σπίτι των αγαπημένων μας φίλων....
Γιατί έχουμε κι εκεί φίλους που τους γνωρίσαμε μέσα από το ιντερνετικό μας μοίρασμα και το blogging, όπως η σχέση μου με το Ελπιδένιο πλάσμα όπως τη λέω...εκείνη την μικρή μου Ελπίδα!
Κι από ξένοι γίναμε φίλοι και πίνουμε μαζί καφέδες και τρέχουμε και μοιραζόμαστε μαζί. Αυτό που αγαπώ περισσότερο σε όλα αυτά είναι οι συνδέσεις των ανθρώπων κι αυτό ακριβώς με τρελαίνει. Δουλεύοντας σε ομάδες πάντα μέσα στο μυαλό μου χωρίς να το θέλω, κάνω παντρειές...όπως λέω. Γνωρίζω κάποιον και σκέφτομαι "ω Θεέ μου πόσο τέλειο θα ήταν αν μπορούσε να γνωρίσει εκείνον ή εκείνη θα βοηθούσε τόσο πολύ ο ένας τον άλλο, θα τους έκανε τόσο καλό αυτή η γνωριμία"...
Δεν ξέρω πως το σύμπαν μ'ακούει και σχεδόν πάντα αυτό που αρχικά ήρθε ως σκέψη γίνεται και πράξη και το σύμπαν συνωμοτεί, ίσως κι εγώ λιγάκι κάποιες φορές...και φέρνει κοντά ανθρώπους και κάπως έτσι γίνονται τα μεγάλα μοιράσματα κι οι μεγάλες συνδέσεις...και το λατρεύω αυτό. Γιατί οι άνθρωποι αυτό χρειαζόμαστε περισσότερο από όλα...ανθρώπους!
...ανθρώπους που μας μοιάζουν πολύ ή έστω λίγο...όπως το κορίτσι μου εδώ που βλέποντας πως δεν πρόλαβα να φροντίσω τον εαυτό μου...με ρώτησε σοκαρισμένη "καλά δεν έβαψες τα νύχια σου;" Γιατί ξέρετε τι λέμε εμείς για τα νύχια...αν δεν προλάβεις να τα βάψεις, την έβαψες είναι δείγμα πως δεν είσαι καλά....
Όμως η Γιάννα μου, ξέρει. Στο σαλόνι του ξενοδοχείου έβγαλε το βερνίκι από την μαγική τσάντα του sport Billy και σε χρόνο μηδέν μου έβαψε τα νύχια γιατί..."δεν γίνεται να τρέξεις έτσι"...
Η Γιάννα η αγαπημένη μου πολύτιμη μου μιας κι έχει αναλάβει την προσωπική φροντίδα των νυχιών μου πολλάκις καθώς είναι ποδολόγος, μεταξύ μας- η καλύτερη που υπάρχει- και ξέρει να φροντίζει τα νύχια των ποδιών μου, που με αποχαιρετούν μετά από μεγάλους αγώνες...
Αλλά πάνω από όλα είναι το κορίτσι μου σε αυτά τα χαρούμενα δρομικά ταξίδια όπου εγώ τρέχω με το αγόρι της κι εκείνη πίνει τσικουδιές με το αγόρι μου και μας περιμένουν μαζί στο τέρμα...Είναι αυτές οι φιλίες οι άλλες, τα τυχερά των ατελείωτων παιδικών πάρτι και σχολικών γιορτών, αφού μας γνώρισαν τα παιδιά μας που έγιναν κολλητοί από την πρώτη τους μέρα στο σχολείο.
Σε αυτό το ταξίδι όλα είχαν μια γλυκύτητα μια τρυφεράδα. Οι βόλτες στα Κρητικά χωριά. Τα πλεκτά και τα κεντητά στα Ανώγεια. Οι γιαγιάδες οι καθισμένες στον ήλιο να πλέκουν δαντέλες και χέρια γερασμένα που δουλεύουν με μαεστρία τον αργαλειό. Οι γερόντισσες με τα σκαφτά πρόσωπα που σου μιλούν συρτά τραγουδιστά και σε πιάνει συγκίνηση μεγάλη...δεν ξέρω γιατί...έτσι σαν η φωνή τους να αγγίζει την καρδιά μου!
Ήταν όλα όμορφα στην Κρήτη όλα ξεχωριστά, μα πιο ξεχωριστός ήταν ο αγώνας εκεί στο όμορφο Αρκαλοχώρι! Ο παλμός, η χαρά, το κέφι, οι γελαστοί άνθρωποι, τα τραχιά χέρια και τα τρυφερά χτυπήματα στην πλάτη!
Γιατί τρέχουμε λοιπόν; Για πολλά και για όλα αυτά. Αυτός ο αγώνας είναι από τους πιο όμορφους. Περνάς μέσα από μικρά Κρητικά χωριά και στο δρόμο είναι όλοι. Όλοι. Γιαγιάδες, παππούδες, παιδιά, νέοι, γονείς, ο παππάς, ο πρόεδρος. Έχουν στρώσει τραπέζια, με καλούδια σπιτικά και σε περιμένουν. Σε καλοδέχονται στο χωριό τους, σου χαμογελούν. Σε χειροκροτούν και φωνάζουν και του χρόνου. Βγάζουν όλοι μα όλοι, ηχεία με μουσικές. Κάποιοι στις άκρες των χωριών έχουν βγάλει τις κρητικές του λίρες, τις γκάιντες, τα βιολιά και όλα τα μουσικά τους όργανα και παίζουν και τραγουδούν στους δρομείς. Υπάρχουν οικογένειες που έχουν βγει στο δρόμο με τα παιδάκια καλοντυμένα σαν να έχουν στολιστεί για την παρέλαση, με φιόγκους στα μαλλιά και χρωματιστά φουστανάκια και χειροκροτούν κι εμψυχώνουν.
Στους πάγκους τροφοδοσίας σταματάς για να πιεις νερό, να φας μπανάνα να τσουγκρίσεις ρακές!!!- Που αλλού γίνετε αυτό; - να γελάσεις με την ψυχή σου και να συνεχίσεις να τρέχεις με ένα μεθυσμένο σχεδόν χαμόγελο! Κάποια στιγμή εκεί στο πουθενά μέσα σε μια πλαγιά με ελιές κι ενώ ο ουρανός ήταν καθαρός και υπέροχα φωτεινός μια κοπέλα μόνη της είχε σταθεί εκεί μπροστά στα λιόδεντρα και έπαιζε ακορντεόν.
Μας ήρθαν δάκρυα από τη συγκίνηση. Πως σε λένε της φώναξα, Ιφιγένεια, μου απάντησε...ευχαριστώ Ιφιγένεια ευχαριστώ!!! Εικόνα βγαλμένη από ταινία!
Σε κάποιο άλλο χωριό μια μαμά είχε βγάλει τις πιτσιρίκες της στο δρόμο. Εκείνη έπαιζε αρμόνιο και τα μικρά κρατούσαν ένα μικρόφωνο και τραγουδούσαν για εμάς... "Στα τριάντα σου δεν κρατιόσουνα για άνετος μου περνιόσουνα τώρα στα σαρανταπέντε πατριάρχης το 'χεις δει..."
Κι εμείς τρέχαμε. Χαρούμενοι. Σε ανηφόρες και κατηφόρες.
Στην υπέροχη Κρητική γη, με τους ξεχωριστούς ανθρώπους! Να τρέχεις σε εκείνο το τοπίο. Τόπος που ξέρει από πόνο. Γη που ξέρει από αγριάδα και αγάπη. Γη που ξέρει να δίνει χωρίς να ζητά!
Εκεί που ο ήλιος έκαιγε στην μέση του πουθενά στους απέραντους αμπελώνες είχαν βάλει ψεκαστικά και περνούσαμε ανάμεσα. Η αίσθηση της δροσιάς.Το γέλιο, η χαρά...Θεέ μου τι χαρά!
Η Ελισάβετ δίπλα μου φώναζε ξανά..".Ήρθαμε από Θεσσαλονίκηηηηη" κι ο κόσμος χαιρόταν και χειροκροτούσε και φώναζε στην υγειά σας και του χρόνου μπράβο στη Σαλονίκηηηη....Οι φωνές τους μας ταξίδευαν, μας συντρόφευαν. Σε όλη τη διαδρομή κάτω στην άσφαλτο είχε γραμμένα μηνύματα. "Κανένας τοίχος δεν με σταματά." "Λίγο ακόμη και τελείωσε." "Κουράγιο κι έφτασες." Τι χαρά και τι ανακούφιση το να τα διαβάζουμε περνώντας πάνω τους.
Εκεί στις ανηφόρες τις ζόρικες ο Αλέξανδρος ανέλαβε να μας σπρώξει κάνοντας το χρέος του ως ο δρομικός μας συνοδός! Και βέβαια κρατάμε πάντα το δρομικό απόρρητο κι ότι λέμε στο δρόμο μένει στο δρόμο. Δρομική αλληλεγγύη βλέπεις...
Η γνωριμία με τους ανθρώπους καθώς τρέχεις έχει κάτι το υπέροχα συντροφικό. Ρωτάς όνομα, λες βασικά πράγματα που όμως είναι τόσο σπουδαία και φτάνοντας στο τέρμα θυμάσαι τα γέλια τα πειράγματα, τις στιγμές, που εκείνος ο άγνωστος φώναξε το όνομα σου "Ένα κουράγιο ακόμη Κατερίναααα"...κι αναρωτιέσαι...πως; Πως γίνεται αυτή η σύνδεση!
Εκεί φέτος συναντήσαμε και τη γιαγιά Αργυρώ. Την πιο μεγάλη σε ηλικία Ελληνίδα δρομέα του αγώνα. Βέρα Κρητικιά.Κανονική γιαγιά...μα όχι και τόσο κανονική γιαγιά τελικά!
Τρέξαμε μαζί της τερματίσαμε μαζί της με τα χέρια ενωμένα και ας ήμασταν ξένοι! Εκεί για δυο ώρες γίναμε σύντροφοι. Η γιαγιά Αργυρώ με τα δώδεκα εγγόνια...έτρεχε εκεί δίπλα μας αγέρωχη και μας μιλούσε τραγουδιστά λέγοντας μας πως τρέχει κάθε χρόνο και πως το να τρέχει είναι η χαρά της. Την κοιτούσαμε υπνωτισμένοι καθώς έτρεχε αργά και σταθερά κι ανέβαινε τα ανηφόρια της και μιλώντας για τον εαυτό της μας είπε πως όσο έχει γερό σώμα θα τρέχει και θα γελά γιατί... "αυτά κόρη μου είναι τα πλούτη μου!"
Τα χέρια μου τα πόδια μου, το γέλιο μου, τα πλούτη μου! Συγκινήθηκα...είμαστε πλούσιοι αγαπημένοι...τόσο πλούσιοι!
Στο τέρμα εκεί την περίμενε ο άντρας της...Με την λευκή κρητική μουστάκα και τα κάτασπρα μαλλιά...παππούλης. Απίστευτοι κι οι δυο! Την αγκάλιασε και την έδωσε την ζακέτα που κρατούσε...κι έτσι χάθηκαν από τα μάτια μου και σκέφτηκα έτσι θα γίνω κι εγώ. Θα τρέχω και σε κάθε τέρμα θα με περιμένει το τρελό μου αγόρι να μου κρατά τη ζακέτα....Εννοείται πως τον τερματισμό για ακόμη μια φορά τον έχασε και δεν έβγαλε ούτε μισή φωτογραφία! Τόσοι αγώνες μετά κι ακόμη να το πάρω απόφαση πως όχι δεν θα καταφέρει ποτέ μα ποτέ να βγάλει μια θριαμβευτική φωτογραφία τερματισμού! Είναι για να γίνει στο τέλος ο γνωστός καυγάς..."καλά πάλι δεν τράβηξες φωτογραφία"....για να ακουστούν οι γνωστές δικαιολογίες, "μπλόκαρε η μηχανή, ήταν μπροστά μου κάποιος, έτρεχες γρήγορα και δεν σε είδα, ήμουν τουαλέτα, δεν σε ξεχώρισα με τοσο κόσμο, δεν με άφησαν να περάσω, δε σε πρόλαβα μα καλά πότε ήρθες; σαν τον άνεμο τρέχεις"...κι άλλα τέτοια παλαβά για να έχουμε να καυγαδίζουμε εκείνη την ώρα και να γελάμε μετά!
Το να τρέχεις πάντα κρύβει κάτι σημαντικό. Για τον καθένα είναι ίσως κάτι διαφορετικό και ο τόπος ο τόπος για εμένα πάντα έχει σημασία. Ο δρόμος έχει πάντα την ιστορία του... Το να τρέχεις λοιπόν στην Κρήτη κρύβει κάτι άλλο. Άλλο, αλλιώτικο κι αλλοτινό!
Θυμάμαι πέρσι την ώρα που περνούσα από ένα ξεχασμένο χωριουδάκι με πλησίασε μια μαυροφορεμένη γιαγιά και απλώνοντας το χέρι της μου έβαλε κάτι στην παλάμη του χεριού μου. "Για το δρόμο κόρη μου, μόνο αυτό έχω"...μου είπε. Άνοιξα το χέρι μου κι είδα στη χούφτα μου μια καραμέλα...Έβαλα θυμάμαι τα κλάματα! Ήταν αυτή η αίσθηση πως πήγα επισκέπτης στο χωριό της στο σπίτι της κι είχε την ανάγκη να με φιλέψει. Να με φροντίσει. Στην Κρήτη το νιώθεις αυτό. Νιώθεις την σπουδαιότητα που νιώθουν οι υπέροχοι αυτοί άνθρωποι με τα σκαμμένα πρόσωπα σαν περνάς από το χωριό τους. Οι αυλές τους είναι καθαρές κι ολάνθιστες. Τα τραπέζια όλα βγαλμένα στο δρόμο με κεντητά κολλαριστά τραπεζομάντηλα πάνω τους κι απάνω πανεράκια και πιάτα με σπιτικά κουλουράκια πιτάκια, καλτσουνάκια, σταφίδες, φρούτα, σταφίδες...ρακές!
Νιώθεις σημαντικός. Νιώθεις να είσαι ο καλεσμένος το τιμώμενο πρόσωπο. Έχουν σηκωθεί όλοι από το πρωί και ψήνουν καθαρίζουν, στρώνουν για να υποδεχθούν εμάς. Εμάς τους περαστικούς, τους ξένους, που θέλουν να καλοδεχτούν και να φροντίσουν, με την Κρητική τους αγάπη.
Είναι υπέροχο το να τρέχεις στην Κρήτη γιατί οι εθελοντές με το φωσφοριζέ γιλέκα, δεν είναι μόνο οι νέοι κι ακμαίοι όπως συνήθως σε άλλες διοργανώσεις, μα είναι και παππούδες με μουστάκες και χέρια άγρια που σηκώνουν την μαγκούρα στον αέρα και φωνάζουν "εεεεεε μπράβο ωρε κοπέλια." Που αλλού θα το δεις αυτό!
Που αλλού θα δεις τέτοιο τερματισμό με χορούς και πεντοζάλες. Με ρακές και φαγοπότι που κρατά ώρες. Με αγκαλιές, με χαρούμενες, Θεέ μου πόσο χαρούμενες γιαγιάδες και παππούδες...Αν τρέχεις και σου αρέσουν οι αγώνες, μια μέρα να τρέξεις στην Κρήτη...γιατί εκεί...εκεί βρίσκεις νόημα στο κάθε σου βήμα! Στην Κρήτη συνδέεσαι με μια αρχέγονη ρίζα...Σαν ο τόπος εκείνος να κουβαλά πάνω του την ιστορία του κόσμου. Ελιές, Αμπέλια. Ροδιές. Ουρανός κι απέναντι μια απέραντη θάλασσα. Άνθρωποι με πρόσωπα σκαμμένα. Νέοι με λίρες στα χέρια και κορίτσια που χορεύουν στο δρόμο με ξέμπλεκα τα μακριά μαλλιά. Φορούν γιλέκα εθελοντών ηλικιωμένοι, νέοι, παιδιά και χειροκροτούν και γελούν με τα φωτεινά πρόσωπα τους. "Άντε λίγο ακόμα μπράβο μπράβο", σου φωνάζουν "να 'στε γεροί να μας έρθετε και του χρόνου" σου φωνάζουν κι είναι σαν να τραγουδούν και νιώθεις να θέλεις να τους αγκαλιάσεις που ξέρουν να είναι εκεί...που θέλουν να είναι εκεί! Η πιο όμορφη Ελλάδα είναι εκεί μαζί τους. Στα μάτια τους και στα απέραντα χωράφια τα φορτωμένα καρπούς και ζωή.
Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει πως ίσως και να κολλήσεις λίγη από την κουζουλάδα τους. Λίγη από τη χαρά τους κι ίσως αν είσαι τυχερός, να πάρεις λίγη μαζί σου και να την φέρεις στον τόπο σου, να την προσθέσεις στην καθημερινότητα σου....
Το να τρέχεις στην Κρήτη σημαίνει νιώθω...γέλια, αγκαλιές, μαντινάδες, γλεντοκόπημα. Γιατί στην Κρήτη ξέρουν από χαρά κι από νιώθω. Ξέρουν να πονούν και να χαίρονται και να αγαπούν...και το δείχνουν!
Αυτά νιώσαμε εκεί...και μετά μπήκαμε στο αεροπλάνο καθώς ο ήλιος ανέτειλε εκεί μακριά και είπαμε αντίο...μα μας έμεινε μια γλυκιά επίγευση στο στόμα...με κάτι από την τρυφεράδα του μελιού και την αγριάδα της ελιάς. Γυρίσαμε πίσω μεθυσμένοι. Χαρούμενοι...
Το να τρέχω με κάνει να νιώθω τόσο δυνατή και ταυτόχρονα τόσο συνδεδεμένη με τους ανθρώπους...κι ευγνωμονώ τα δυο μου πόδια.Τα δυο μου χέρια και το γέλιο μου! Ευγνωμονώ τα πλούτη μου κι εσένα γιαγιά Αργυρώ....
Δείτε το υπέροχο βιντεάκι του ημιμαραθώνιου...και στο 0.35 να'μαστε κι εγώ με την Ελισάβετ να λέμε μαντινάδες...Σου βγαίνουν πηγαία οι μαντινάδες στην Κρήτη....όλα σου βγαίνουν πηγαία στην Κρήτη!!!!'Καλημέρα αγαπημένοι...Τρέχουμε! Για τη χαρά. Για τη σύνδεση. Για τη ζωή μας την γεμάτη πλούτη. Για την ψυχή μας. Τρέχουμε!
