Το νυχτολούλουδο....

Πέρσι τέλη Σεπτέμβρη ανεβήκαμε μια βόλτα στον Παλιό Παντελεήμονα. Ήμασταν όλοι μαζί. Γονείς, αδερφή κι οι οικογένειες μας. Ένα φανταστικό απόγευμα γεμάτο χρώμα και μελαγχολία μιας κι αμέσως μετά θα χωρίζαμε για μήνες και θα βρισκόμασταν ξανά όλοι μαζί τα Χριστούγεννα. Είχε μια γλύκα όλο αυτό και περπατούσαμε θυμάμαι στα γραφικά σοκάκια του παραδοσιακού χωριού και μαζεύαμε μνήμες κι εικόνες. Εκεί λοιπόν σε μια γωνία λίγο πριν την πλατεία κάποιοι νεαροί είχαν στήσει το παραδοσιακό πέτρινο μαγαζάκι τους με αιθέρια έλαια, σαπούνια και κάθε λογής βοτάνια μαζεμένα από τις ρεματιές και τις πλαγιές του Ολύμπου.

Σταθήκαμε εκεί και χαζεύαμε ενώ μια κοπέλα ήρθε και μας αρωμάτισε με το αιθέριο έλαια του νυχτολούλουδου. "Για τους πονοκεφάλους, την συναισθηματική ισορροπία, την ευεξία, το άγχος, και πολλά άλλα" μου είπε... Εγώ έχω θέμα με τις μυρωδιές και φοράω το ίδιο άρωμα από την εφηβεία μου σχεδόν για αυτό ακριβώς το λόγο. Έχω συνηθίσει πια την μυρωδιά του και δεν την νιώθω.
Δεν φοράω ποτέ αρώματα ή αρωματικές κρέμες και κάθε τι αρωματικό στο δέρμα ή στο σώμα μου κι αποφεύγω αρωματικά χώρων και κάθε τι έντονο, γιατί οι μυρωδιές με ζαλίζουν, οπότε είχα τις επιφυλάξεις μου καθώς ουσιαστικά δεν πρόλαβα να τραβήξω το χέρι μου και να αρνηθώ...Συνήθως αν προλάβουν και με ψεκάσουν με κάτι διαφημιστικό, εκνευρίζομαι γιατί οι μυρωδιές αυτές μου χαλούν την διάθεση και μου προκαλούν αναγούλες που κρατούν ώρες.

Όμως η μυρωδιά αυτή ήταν τόσο διακριτική που χάρηκα που τελικά δεν τράβηξα το χέρι μου...Φύγαμε και ξεχάστηκε όλο αυτό μόνο που η μυρωδιά με ακολουθούσε για ημέρες. Καταγράφηκε μέσα μου σαν αίσθηση χαράς και μυρίζοντας το χέρι μου γυρνούσα πάλι εκεί στα σοκάκια του Παλαιού Παντελεήμονα, στα γέλια μας, στο καφεδάκι στην πλατεία, στους αγαπημένους μου, στο κλείσιμο ενός πανέμορφου καλοκαιριού....Συνέδεσα την μυρωδιά με χαρά και ξεγνοιασιά κι αγάπη! Μα σύντομα έφυγε και θυμάμαι πως σκεφτόμουν πως την επόμενη φορά θα αγοράσω οπωσδήποτε ένα μπουκαλάκι.

Έτσι φέτος στο τέλος του Καλοκαιριού εκεί στο κλείσιμο του Αυγούστου μας έβγαλε ο δρόμος και πάλι εκεί. Μόνους αυτή τη φορά εμένα και το αγόρι μου. Μπαίνοντας στον οικισμό με έπιασε μια χαρά, μια αδημονία. Ήταν το πιο υπέροχο κλείσιμο καλοκαιριού.  Πήγαμε κατ ευθείαν στο μικρό μαγαζάκι, αγόρασα το νυχτολούλουδο κι έβαλα μια σταγόνα στον καρπό μου και μόλις μύρισα την λεπτή οσμή του ξεπήδησαν συναισθήματα...Γέμισα με μια αγάπη και μια χαρά κι ένα συναίσθημα αγαλλίασης θυμάμαι με συνεπήρε. Όλα ήταν ξαφνικά πιο όμορφα, πιο γαλήνια, πιο πιο πιο...

Ήταν ένα απόγευμα που έμεινε μέσα μου χαραγμένο. Ο ήλιος έπεφτε πίσω από την θάλασσα γεμίζοντας με χρώματα τον ουράνιο θόλο. Η ακτή δαντελωτή απλώνονταν μπροστά στα έκθαμβα μάτια μας και πάνω μας πετούσαν δεκάδες χελιδόνια. Κυριαρχούσε μια απόλυτη σιγή και καθόμασταν στο μπαλκονάκι ενός μικρού καφέ κι απολαμβάναμε την σιγαλιά με τα κεριά αναμμένα τα λουλούδια ολάνθιστα και ένα ζεστό ελληνικό καφεδάκι παρέα με μια καρυδόπιτα με αρωματισμένο σιρόπι. Ένιωθα γεμάτη θυμάμαι, υπέροχα ήρεμη.  Το νυχτολούλουδο κι η μυρωδιά του ήταν παντού. Γύρω μου, πάνω μου, μέσα μου και το μυαλό έκανε κι άλλες συνδέσεις κι άλλα όνειρα και σχέδια, για μελλοντικά καλοκαίρια και μελλοντικές στιγμές και αρχίσαμε να κάνουμε τα νέα πλάνα ζωής με το τρελό αγόρι για όλα αυτά τα απλά που θέλουμε να ζήσουμε και κάποια από αυτά, τα συνδέσαμε με αυτό το πανέμορφο χωριό!

Παράθυρα ανοιχτά, κουρτίνες να αιωρούνται στη δροσιά, απέναντι η θάλασσα, ένα διχτάκι με φρέσκα σταφύλια, σκληρό τυρί κι ένα μπουκάλι κρασί, ένα καρβέλι ακόμη ζεστό τυλιγμένο στο λεπτό χαρτί του φούρνου και ένα βιβλίο σε μια ολάνθιστη αυλή. Πολλές πρωινές καλημέρες και χαρούμενα φωτεινά πρόσωπα γειτόνων. Ένα μεγάλο μπολ με σαλάτα σε ένα ξύλινο τραπέζι σε μια πλακόστρωτη αυλή και η μουσική να παίζει απαλά καθώς ετοιμαζόμαστε για ένα γεύμα περιμένοντας τα αγόρια μας και την παρέα τους...όμορφες εικόνες ξεπήδησαν στα μάτια μας κι υποσχεθήκαμε να τις ζήσουμε, να τις διεκδικήσουμε στα επόμενα μας καλοκαίρια!

Ήταν η μυρωδιά του νυχτολούλουδου που με έκανε να θέλω να αφήσω το μυαλό μου να πετάξει. Να αφεθεί στην ονειροπόληση και να κάνει την καρδιά μου να φουσκώνει από χαρά κι αγάπη...

Οι μέρες πέρασαν και το νυχτολούλουδο πάντα πάνω μου.  Κάθε μέρα μαζί μου να νιώθω την μυρωδιά του να με μεταφέρει από την πραγματικότητα μου και να με πάει εκεί στο καλοκαιρινό πλάνο...στο στόχο. Στο όνειρο με τις ανοιχτές μπαλκονόπορτες.

Μα η ζωή κυλά, αυτό κάνει η ζωή κυλά και μια ημέρα κάνοντας μια αγκαλιά με κάποιο γλυκό κορίτσι μου είπε "τι φανταστικό άρωμα είναι αυτό"... 

"Δεν είναι άρωμα μα αιθέριο έλαιο  νυχτολούλουδου" της είπα χαμογελώντας κι αμέσως μετά σκέφτηκα μα πως είναι δυνατόν να το μυρίζει εκείνη και να μην το μυρίζω εγώ.... και τότε προσπάθησα να θυμηθώ πόσο καιρό είχα να νιώσω την μυρωδιά του όπως τότε στην αρχή τις πρώτες ημέρες. Θυμάμαι έβαλα τον καρπό μου στη μύτη μου και προσπαθούσα να ρουφήξω τη μυρωδιά  από εκεί κι από το φουλάρι μου μα...τίποτα. Το νυχτολούλουδο μου είχε εξαφανιστεί. Είχα συνηθίσει την μυρωδιά του και δεν το μύριζα πια. Όλοι οι άλλοι μπορούσαν να το μυρίσουν, μα όχι εγώ!  Αγχώθηκα θυμάμαι, θύμωσα. Μα δεν είναι δυνατόν σκέφτηκα. Έβαλα μια σταγόνα αιθέριο έλαιο πάνω μου, σε ένα μαντιλάκι, προσπαθούσα να το μυρίσω μέσα από το μπουκαλάκι...τίποτα. Η μυρωδιά είχε εξαφανιστεί. 

Ήταν μια ακόμη στιγμή συνειδητοποίησης....Φάνταζε σαν έρωτας, που σε χτυπάει δυνατά και σε συνεπαίρνει κι έπειτα τον συνηθίζεις και τον θεωρείς δεδομένο και μετά από πολύ καιρό χρειάζεται να προσπαθήσεις για να επικεντρωθείς στον έρωτα σου για να τον δεις με τα μάτια που τον έβλεπες τότε, πριν τον συνηθίσεις. Πριν αρχίσεις να τον θεωρείς δεδομένο. Πόσα πράγματα αγαπήσαμε, πόσους ανθρώπους, σπίτια, τοπία, λουλούδια μας ενθουσίασαν και μόλις τα αποκτήσαμε και συνηθίσαμε την εικόνα τους, την μυρωδιά τους, την ύπαρξη τους στην ζωή μας, έχασαν την αρχική τους εικόνα κι όχι μόνο αυτό μα είναι σαν ξαφνικά να εξαφανίστηκαν μπροστά από τα μάτια μας. Σαν να μην υπάρχουν πια!
Θυμάμαι κάποια στιγμή μιλούσα με ένα αγαπημένο φίλο και κοιτάζοντας την γυναίκα του από μακριά την ημέρα της βάφτισης του παιδιού τους, του είπα "είναι τόσο όμορφη σαν αληθινή νεράιδα....το βλέπεις πόσο όμορφη είναι;" και μου απάντησε  κοιτάζοντας με ξαφνιασμένα "όχι πια"!

Όχι πια....

Το νυχτολούλουδο το μύριζα πριν, μα όχι πια. Η μυρωδιά του είναι καταγεγραμμένη μέσα μου μα στα ρουθούνια μου είναι αόρατη και είναι άδικο αυτό και με θυμώνει κι από την άλλη σκέφτομαι πως με βοηθούσε τόσο η μυρωδιά του σαν υπήρχε. Με βοηθούσε να μην ξεχνώ και τώρα θα πρέπει όλη αυτή τη μνήμη, το όραμα, το σχέδιο που η μυρωδιά με βοηθούσε να θυμάμαι, να το επαναφέρω με προσπάθεια στο μυαλό μου και να θυμάμαι και να μοχθώ να μην το ξεχάσω...κι όχι μόνο αυτό μα να θυμάμαι να μην αφήσω να με συνεπαίρνουν και να με μπερδεύουν ξένες σαγηνευτικές μυρωδιές. Η αλήθεια είναι πως θυμάμαι γιατί το αγάπησα.Θυμάμαι πως με έκανε να νιώσω σαν το πρωτομύρισα. Τι συναισθήματα ξύπνησε μέσα μου το άρωμα του...Μα εκείνο, όσο κι αν το κουβαλώ πάνω μου, μέσα μου δεν το νιώθω πια.

Η ζωή είναι γεμάτη προκλήσεις. Απλές, μικρές καθημερινές προκλήσεις που πρέπει να μάθουμε να προσπερνούμε. Να ξεπερνούμε. Να λύνουμε μέσα στο μυαλό μας. Το οτι δεν το νιώθεις δεν σημαίνει πως δεν το φοράς. Το οτι δεν το μυρίζεις εσύ δεν σημαίνει τίποτε για όλους τους άλλους που το μυρίζουν πάνω σου και ακόμη κι αν εσύ δεν το αισθάνεσαι το κουβαλάς παντού και το διαχέεις γύρω σου... Για εσένα είναι αόρατο, μα είναι απόλυτα υπαρκτό.
Το άρωμα του νυχτολούλουδου!

Η συνήθεια κρύβει μια σκληρότητα. Η συνήθεια σε μπερδεύει. Η συνήθεια σε απομακρύνει. Η συνήθεια κάνει αόρατα πράγματα κι ανθρώπους που αγαπάς...Μα αυτό σημαίνει, πως η συνήθεια κάνει κι εσένα αόρατο σε όσους σε αγαπούν...
Το οτι είσαι αόρατος δεν σημαίνει πως δεν υπάρχεις. Κι έτσι η μνήμη γίνεται  κάτι βαθύτερο....κάτι ιερό. Μοιάζει με την πίστη. Με την πίστη στο Θεό, στον Άγιο Βασίλη, στην Αγάπη, στην δύναμη μας...Την Πίστη πως κάτι που δεν βλέπουμε και δεν νιώθουμε...υπάρχει.Υπάρχει κι είναι η αυτή η πίστη η ασπίδα μας!
Κάθε φορά που αμφιβάλεις...προσπάθησε να θυμηθείς...Να θυμηθείς γιατί αγάπησες το νυχτολούλουδο σου. Κι αν ξεχνάς  κοίτα τους άλλους πως σε κοιτούν σαν περνάς δίπλα τους. Είναι γιατί το μυρίζουν πάνω σου... Είναι γιατί στ' αλήθεια υπάρχει μέσα σου.

Συνηθίζουμε τα αρώματα, τους ανθρώπους, τις αγάπες, τις στιγμές, όχι γιατί είμαστε αχάριστοι, μα γιατί αυτή η συνήθεια είναι δώρο. Ένας υπέροχος μηχανισμός άμυνας, που μας προσφέρει ασφάλεια. Ακόμη κι αν έχουμε από χρόνια πάψει να νιώθουμε κάτι ή κάποιον ...το σώμα μας ξέρει.Το σώμα πάντα θυμάται κι αν δώσουμε χώρο και χρόνο στο υπέροχο αυτό εργαλείο, θα μας επαναφέρει γλυκά στα νιώθω που το μυαλό μας απώθησε.
Το νυχτολούλουδο μου,  το κράτησα για λίγο μακριά μου, ώστε να φύγει η συνήθεια και να ξαναβρεί την μυρωδιά του μέσα μου. Ναι, η απόσταση καμιά φορά κάνει καλό. Βοηθά να ξαναβρούμε μια χαμένη αίσθηση...Άλλωστε το νυχτολούλουδο μου, το ευγνωμονώ. Είναι πια συνδεδεμένο με την αγάπη μέσα μου. Δεν φταίει εκείνο που το συνήθισα.
Μα ακόμη κι αν το συνήθισα, ξέρω πως με άλλαξε για πάντα, με έναν τρόπο τόσο τρυφερό που με γεμίζει συγκίνηση...

Καλημέρα αγαπημένοι...Ζούμε με την αγωνία του "για πάντα" και ξεχνάμε. Ξεχνάμε  πως το "για πάντα" δεν είναι υπόσχεση ή υποχρέωση κανενός, παρά μόνο δική μας στον εαυτό μας. Θέλω  να μην ξεχάσω, θέλω να μην ξεχαστώ!
Καλό μήνα...να έχουμε. Γεμάτο με χρώματα κι αρώματα. Γεμάτο με μνήμες και συγκινήσεις. Γεμάτο με τα δικά μας "για πάντα" που χαράσσονται στην πελώρια αποθήκη μνήμης που μας χαρίστηκε...Το σώμα μας!

                                                                                                                     Κατερίνα