Το πιο όμορφο Φθινοπωρινό Στεφάνι του κόσμου!.

Είχα καιρό πολύ πολύ καιρό να κάνω μια τέτοια ανάρτηση και μιας και δεν έπαψα ποτέ να στολίζω να δημιουργώ και να διακοσμώ τους χώρους του σπιτιού, αποφάσισα να κάνω μια τέτοια ανάρτηση. Ξέρετε από αυτές που αγαπήθηκαν πολύ και έχουν όλη αυτή την απλότητα του blogging, τότε στο ξεκίνημα του.

Να λοιπόν θα σας δείξω δυο τρία φθινοπωρινά στεφανάκια που έκανα με τον παλιό καλό τρόπο. Πανεύκολα κι όμορα πολύ. Το πρώτο είναι ένα στεφανάκι με φύλλα... Σε μια βάση στεφανιού από κλαδιά αμπέλωπα σαν αυτά που πριν χρόνια έδειξα εδώ κόλλησα χρωματιστά φθινοπωρινά φύλλα. Μια πανεύκολη απλή κατασκευή που όμως έχει ομορφύνει τον άδειο τοίχο μας κι έχει χαρίσει χρώμα σε μια άδεια γωνιά της εισόδου!

Το δεύτερο μικρό project αφορά τα κούμαρα που είχαμε μαζέψει πριν καιρό και με τα κλαδιά είχα στολίσει τότε τα βάζα του σπιτιού.Τώρα τα κλαδιά ξεράθηκαν μα δεν πέταξα τους καρπούς. Τους κράτησα και περνώντας τους σε ένα σύρμα όπως έδειξα και πάλι  παλιότερα εδώ και έφτιαξα μικρά χαριτωμένα φθινοπωρινά στεφανάκια!

Τέλος το μεγάλο project που λάτρεψα και μου έφαγε μπόλικο χρόνο μα χαλάλι του. Είναι το στεφάνι με καρπούς άγριας τριανταφυλλιάς. Για εμάς είναι εύκολο να μαζέψουμε μιας και γύρω μας έχει μπόλικες οπότε μια βόλτα στο ρέμα και γεμίσαμε κλαδιά με μικρά κόκκινα μπιρμπιλάκια, από άγριες τριανταφυλλιές και κλαδιά πυράκανθου και  μουρτζιάς  για τα βάζα.
Γενικά οι καρποί άγριας τριανταφυλλιάς είναι η τρέλα μου. Το φθινόπωρο και τα Χριστούγεννα είναι πάντα γεμάτο το σπίτι με κλαδιά και στολίδια που έχω φτιάξει με αυτά. Θεωρώ πως είναι από μόνα τους στολίδια!

Έτσι λοιπόν αφού μάζεψα αρκετά, τα έκοψα αφήνοντας ένα μικρό κοτσανάκι στην βάση τους κι ένα ένα τα πίεσα πάνω στο σφουγγαρένιο στεφάνι που αγόρασα. Ξέρετε από αυτά που απορροφούν νερό και φτιάχνουμε στήλες λουλουδιών. Ήταν δύσκολο να το βρω γιατί συνήθως τα ανθοπωλεία δεν πουλούν μα εγώ βρήκα μια αποθήκη που τα πουλάει σtο κέντρο της Θεσσαλονίκης.

Δεν έβρεξα το στεφάνι για να αντέξουν περισσότερο οι καρποί γιατί θα το κρεμούσα στον τοίχο οπότε θα έσταζε και θα ήταν πολύ βαρύ. Άλλωστε οι καρποί αγριοτριανταφυλλιάς κρατούν και διατηρούν το χρώμα τους ολοζώντανο για πολύ πολύ καιρό!

Έτσι άρχισα να τα τοποθετώ γύρω γύρω στο στεφάνι ανάλογα με το μέγεθος και το χρώμα τους. Κάποιοι ήταν μεγαλύτεροι και πιο άγουροι άρα με πιο ανοιχτό χρώμα σχεδόν πορτοκαλί. Επίσης βρήκα και κάποιους καρπούς από ήμερες αναρριχώμενες τριανταφυλλιές της αυλής μας που είναι πιο σκούροι και στρογγυλοί και δίνουν μια νότα διαφορετικότητας στο στεφανάκι...Μου πήρε κοντά ένα δίωρο.

Όμως ήταν ένα ηλιόλουστο ήρεμο Κυριακάτικο πρωινό που ευχαριστήθηκα και χάρηκα πραγματικά απολαμβάνοντας την ήρεμη και λαμπερή φθινοπωρινή ημέρα. Ήταν λίγο ψυχοθεραπευτικό λοιπόν όλο αυτό...νομίζω πως το να δημιουργεί κανείς κάτι με τα χέρια του πάντα είναι ψυχοθεραπευτικό!

Το στεφάνι κρεμάστηκε στον τοίχο λοιπόν. Είναι αρκετά βαρύ αυτό είναι κάτι που θα πρέπει να θυμάστε οπότε πρέπει να στερεωθεί σωστά για να  αντέξει το καρφάκι. Στολίζει το σπίτι μας παρέα με κλαδιά άγριας τριανταφυλλιάς και μεγάλα κλαδιά πορτοκαλί και κόκκινου πυράκανθου που επίσης αγαπώ πολύ.

Κατά την γνώμη μου είναι το πιο πιο πιο όμορφο στεφάνι που έχω φτιάξει ποτέ. Το λάτρεψα στην κυριολεξία!!!

Τα υπόλοιπα τα ξέρετε. Κεριά, κολοκύθες, λαμπάκια, τσάγια και στιγμές απολαυστικές σαν έρθει το αγαπημένο σαββατοκύριακο που πλησιάζει και θα μας δώσει την ευκαιρία να χαρούμε την ομορφιά της φύσης στο σπίτι μας και το ίδιο το σπίτι μας.

Θα είναι τριήμερο για εμάς μιας και η Θεσσαλονίκη γιορτάζει τον πολιούχο της κι έχει την τιμητική της. Οπότε ακόμη μεγαλύτερη ευκαιρία  για εμάς, για βόλτες στην εξοχή και συλλογή μικρών θησαυρών που θα μας δώσουν ιδέες, θα στολίσουν το σπίτι μας και θα γεμίσουν το μέσα μας με μια σχεδόν παιδική χαρά. Εκείνη τη χαρά του να κολλάς, να μπογιατίζεις, να διπλώνεις, να ξεδιπλώνεις, να πασπαλίζεις και να φτιάχνεις κάτι μικρό κι άτσαλο, μα τόσο αγαπημένο γιατί είναι δικό σου! 

Καληνύχτα αγαπημένοι! 

Μπαίνουμε στο τελευταίο Σαββατοκύριακο του Οκτώβρη! Ας το απολαύσουμε όπως του αξίζει, όπως μας αξίζει!
                                                                                                                             Κατερίνα