Μια έκφραση που άκουσα κάποια χρόνια πριν από έναν άνθρωπο που θρηνούσε. Έναν άνθρωπο που πονάω πολύ και ο θρήνος του είναι συνδεδεμένος θαρρείς, με την δική μου χαρά... Σαν να άναψε ένα φως μέσα μου και θυμήθηκα εκφράσεις λέξεις και στιγμές από τα παιδικά μου χρόνια, καθώς "ρίζα μ'" οι πόντιοι αποκαλούν τα παιδιά τους...
Φαντάζει σχεδόν αλλόκοτο. Ανάποδο! Συνήθως ρίζες θεωρούμε τους προγόνους μας και κλαδιά ή μπουμπούκια αποκαλούμε τα παιδιά μας. Κι όμως στην Ποντιακή διάλεκτο οι άνθρωποι σοφά κι υπέροχα αποφάσισαν να δώσουν αυτό τον ορισμό στα νεότερα μέλη της οικογένειας.Τα παιδιά. Γιατί αν ο στόχος μας είναι το δέντρο να μεγαλώσει, θα πρέπει να φροντίσουμε τις ρίζες του. Να βαθύνουν, να απλώσουν, να γίνουν γερές γιατί τότε μόνο το δέντρο μας θα απλώσει κλαδιά στον ουρανό και θα γιγαντωθεί και θα γεμίσει καρπούς. Μόνο τότε ένα δέντρο έχει την πιθανότητα όχι απλά να επιβιώσει μα να θεριέψει. Μόνο αν έχει γερές δυνατές και στέρεες ρίζες. Τα παιδιά μας λοιπόν είναι η συνέχεια μας. Είναι αυτά που θα κρατήσουν το δέντρο της οικογένειας όρθιο και θα το γεμίσουν καρπούς. Τα παιδιά είναι οι ρίζες μας, η σύνδεση μας με την ίδια τη γη και το πλούσιο χώμα που ζει μέσα της.
Πόση σοφία κρύβει όλο αυτό...καθώς το δέντρο ζει αν κοπούν τα κλαδιά, μα δεν ζει αν κοπούν οι ρίζες του... Οι παππούδες μας κι οι πρόγονοι μας, είναι αυτοί που φεύγουν και χάνονται πρώτοι κι αν ήταν ρίζες το δέντρο θα χάνονταν μαζί τους. Μα το δέντρο ψηλώνει κι ανθίζει γιατί τρέφεται από την νέα γενιά που φροντίζει να το τροφοδοτεί με την αστείρευτη ενέργεια της. Οι ρίζες είναι οι σύνδεση μας με το δέντρο της οικογένειας μας, με την ιστορία και την πορεία του. Οι ρίζες είναι η σύνδεση μας με την ίδια την ζωή.
Ρίζα μ'.
Την λατρεύω αυτή την έκφραση. Δεν είναι απλά έκφραση συγγένειας. Είναι έκφραση πόνου. Αληθινού πόνου σαν αυτόν που δημιουργεί μόνον η αγάπη!
Δεκαέξι χρόνια πριν ένιωσα τον πόνο αυτό σαν έβγαλα την πρώτη μου ρίζα σε ετούτη τη γη. Σαν σήμερα δεκαέξι χρόνια πριν γεννήθηκε ο γιος μου. Ο πρώτος και πολύτιμος μου και τα χέρια μου απέκτησαν φτερά και τα πόδια μου έβγαλαν ρίζες σε ετούτη τη γη. Ρίζες που τεντώνουν και βαθαίνουν και θρέφουν.
Ο γλυκός μας Νοέμβρης μπαίνει στα γλυκά του δεκάξι! Τα περιμέναμε αυτά τα sweet sixteen και θα τα γλεντήσουμε όπως τους αξίζει!
Δεκάεξι χρόνια έχει που απέκτησα ρίζες στον κόσμο αυτό. Το μεγάλωμα τους έχει έναν πόνο και μια γλύκα μαζί. Σαν καθώς εκείνοι οι μικροί άνθρωποι, βαθαίνουν τις ρίζες του δέντρου μας εγώ να νιώθω την προσπάθεια τους και το τέντωμα του σώματος τους, στο δικό μου σώμα. Νιώθω θαρρείς μέσα στα κύτταρα μου το άπλωμα τους στον κόσμο. Νιώθω τον αγώνα τους...
Κάποτε σε μια μου ομιλία είχα πει πως όσο πιο πολύ αγαπάμε, τόσο πιο πολύ δενόμαστε με την ζωή κι όσο πιο πολύ δενόμαστε με τη ζωή τόσο μεγαλώνει ο φόβος...Δεν πίστευα ποτέ πως η γέννηση του πρώτου μου γιου, θα με συνέδεε με τέτοιο πρωτόγνωρο μα καλοδεχούμενο φόβο, με τέτοιο υπέροχο πόνο.Τον πόνο της αγάπης.
Από τότε που γεννήθηκε εκείνος ξημέρωσε μια νέα μέρα για εμένα. Μια νέα ζωή...Κι από τότε κάθε χρόνο τέτοια ημέρα...για χατίρι του ξημερώνει! Ξανά και ξανά, δεκάξι χρόνια τώρα!
Κι εύχομαι να ξημερώνει...να ξημερώνει, να ξημερώνει...
Καλήμερα αγαπημένοι. Εύχομαι να ξημερώνει για όλα τα παιδιά του κόσμου. Σήμερα στο σπίτι μας έχουμε χαρά! Μεγάλωσε ο γλυκός Νοέμβρης!!!
Σαν τον πρωτοσυνάντησα είδα μπροστά μου έναν άνθρωπο ραγισμένο. Σχεδόν σπασμένο... Εγκλωβισμένο σε έναν κόσμο σκιών. Σε μια προσωπική φυλακή γεμάτη πόνο, φοβίες, άγχος και καταναγκασμούς, χωρίς να μπορεί να βγει στο φως...Σιγά σιγά βρήκε τον τρόπο. Σερνόμενος, κουρασμένος, πληγωμένος κι όμως βρήκε τον τρόπο να σπάσει τα δεσμά που τον κρατούσαν και να ξεμυτίσει για πρώτη φορά στον ήλιο.... Ήταν σαν να έγινε ένα θαύμα! Γίνεται ένας άνθρωπος σχεδόν τυφλός από τα σκοτάδια που ζούσε για χρόνια, να βρει τη δύναμη να κοιτάξει προς τα πάνω;
Γίνεται! κι εκείνος το απέδειξε με την προσπάθεια του, μα κι η ελευθερία, αν δεν ξέρεις να την ζήσεις δεν έχει αξία καμία. Ελεύθερος πια κι όμως ο φόβος πάλι εκεί, να τον καταδυναστεύει, να του ρουφά την ενέργεια, να τον αποδυναμώνει!
...Πάντα με εντυπωσιάζει αυτό.Το πως οι άνθρωποι παλεύουν με όλο τους το είναι να ελευθερωθούν κι όμως σαν το καταφέρουν δεν ξέρουν πως να ζήσουν ελεύθεροι και λουφάζουν ξανά στο υγρό κελί τους. Εκείνο βλέπεις ξέρουν για σπίτι τους...
Του μίλησα για έναν σκύλο που συναντώ τον τελευταίο καιρό τα πρωινά που πηγαίνω για τρέξιμο. Ζει σε ένα άθλιο χωράφι ξεχασμένος. Το αφεντικό του ένας άνθρωπος μεγάλης ηλικίας με παλιά μυαλά, τον κακομεταχειρίζεται. Τον κρατά νηστικό, τον κλωτσά, του φωνάζει. Είναι αδύνατος σαν κλαράκι, κοιμάται κουλουριασμένος στο αγιάζι και στη βροχή κι από τα μάτια του έχει σβήσει κάθε λάμψη... Προσπαθώ να τον φτάσω, να του δώσω κάτι να φάει...μα δεν ανταποκρίνεται και καμιά φορά του πετάω κάτι από μακριά, για να βάλει στο άδειο του στομάχι. Με τον ιδιοκτήτη δεν βγάζω άκρη και κάθε φορά που του μιλάω με "στολίζει" και με διώχνει έντονα.
Τις προάλλες περνώντας παρατήρησα πως έλειπε....και μετά από λίγο παρατηρώντας καλύτερα τον είδα έξω από τα κάγκελα να κοιμάται κουλουριασμένος. Είχε καταφέρει με κάποιο τρόπο να λυθεί από τα δεσμά του κι ήταν τόσο λεπτός που πέρασε ανάμεσα από τα κάγκελα και βγήκε έξω. Θα μπορούσε να είχε φύγει. Να είχε τρέξει μακριά κι όμως είχε κουλουριαστεί κι έτρεμε εκεί έξω από τα κάγκελα του άθλιου μοναχικού χωραφιού. Τον κάλεσα κοντά μου, τον χάιδεψα έκανα να τον τραβήξω....μα εκείνος στάθηκε για λίγο ακίνητος κι ύστερα γύρισε πάλι με το σβησμένο βλέμμα του και κουλουριάστηκε εκεί έξω από τα κάγκελα της φυλακής του. Πόνεσα...Τι αξία έχει το να είσαι ελεύθερος αν δεν ξέρεις τι είναι ελευθερία;
"Αυτό τον σκύλο μου θυμίζεις" του είπα. Έφυγε με σκυμμένο το κεφάλι κι ύστερα..λίγες μέρες μετά έγραψε ένα γράμμα. Μου το διάβασε με δάκρυα στα μάτια και πόνεσα και χάρηκα και συγκινήθηκα βαθιά!
Γιατί, είναι γενναίο να μπορείς να είσαι ελεύθερος, μα πιο γενναίο είναι να τολμάς να είσαι ελεύθερος την ώρα που φοβάσαι την ελευθερία πιο πολύ από τα ίδια σου τα δεσμά!
"Αγαπημένε μου Σκυλάκο
Έμαθα την ιστορία σου και κατά έναν περίεργο τρόπο σε σκέφτομαι κάθε ημέρα. Έμαθα ότι είσαι δέσμιος των συνθηκών και των καταστάσεων, έτσι όπως διαμορφώθηκαν η ακόμα καλύτερα έτσι όπως σου τις διαμόρφωσαν. Μπορώ να καταλάβω πως νιώθεις μέσα σου. Νιώθω τον πόνο σου, την στεναχώρια σου, τα χιλιάδες γιατί, το αδιέξοδό σου. Πόσες χιλιάδες στιγμές στέκεσαι απλά και σκέφτεσαι, ψάχνεις να καταλάβεις τι έχει συμβεί. Πως εγκλωβίστηκες έτσι σε μια ζωή που δεν ήθελες, πόσα όνειρα έχεις κάνει για το πώς μπορούσε να είναι διαφορετικά η ζωή σου. Είναι η στιγμή που κάνεις μικρά ταξίδια στο άγνωστο, χάνεσαι για λίγο και πάλι κάποιος θα βρεθεί η κάτι να σου χαλάσει αυτό το όνειρο.
Ξέρεις λοιπόν κάτι; Μοιάζουμε πολύ σ’ αυτό. Επίσης έμαθα πως κάποια μέρα έσπασες τις αλυσίδες σου, βγήκες λίγο παραπέρα να δεις πως είναι και πάλι κοντοστάθηκες με απορία. Ωραία τα κατάφερα… τώρα τι κάνω; Αναρωτήθηκες. Πίσω δεν μ’ αρέσει να πάω, να φύγω για κάπου δεν ξέρω το πώς και έτσι λοιπόν ένιωσες να χάνεσαι. Έτσι δεν είναι; Πριν σου είπα ότι μοιάζουμε. Τελικά ξέρεις τι σκέφτηκα; Είμαστε ίδιοι.
Όλα αυτά στα λέω για να μην νιώθεις μόνος σου Σκυλάκο.
Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε στο ίδιο σημείο, απλά δεν υπήρξαμε λίγο πιο παρατηρητικοί. Ξεχάσαμε να αναπνέουμε, να μυρίζουμε τα πιο απλά, όπως ένα λουλούδι και να ταξιδεύουμε με αυτή την ωραία αίσθηση που μας αφήνει, να γευόμαστε τις πιο γλυκιές γεύσεις της ζωής και να αφήνουμε τον εαυτό μας να απολαμβάνει, να ζούμε τις στιγμές σαν να είναι η πιο ευτυχισμένη μέρα της ζωής μας.
Αφήσαμε να μας εξουσιάζουν οι σκέψεις και οι άνθρωποι, η θλίψη και η απογοήτευση, ο πόνος και τα δάκρυα. Όχι όμως πια. Ας κάνουμε στον εαυτό μας το δώρο της ευτυχίας, της ύπαρξής μας. Δεν ξέρω πως είναι ο άλλος κόσμος ούτε κι εσύ, αλλά μπορούμε να τα καταφέρουμε. Ωραία λύση θα ήταν να αρχίσουμε με μια κραυγή και οι δυο, κάπου μακριά σε ένα βουνό. Ξέρω ότι μπορείς και μπορώ να τα καταφέρουμε, ζούσαμε τόσα χρόνια στην σκιά, δεν θα μπορέσουμε να ζήσουμε στο φως; Πίστη σε εμάς να έχουμε. Θα μιλάμε με τον κόσμο, θα γελάμε με την καρδιά μας, μπορεί να μας πει ο κόσμος τρελούς, εμείς όμως θα ξέρουμε πως πλέον ζούμε. Τι λες; Το κάνουμε το βήμα;
Εγώ θέλω να τινάξω από επάνω μου ότι με έχει δεμένο και τώρα που ξέρουμε να σπάμε τις αλυσίδες, ας φύγουμε μπροστά. Και πιο πέρα θα υπάρχει οξυγόνο, τα δέντρα και η φύση θα είναι ίδια, απλά εμείς θα τα δούμε πιο όμορφα, γιατί δεν γνωρίζαμε ότι πιο έξω απ’ τις άγριες αναμνήσεις υπάρχουν τα πιο τρελά όνειρα.
Νιώθω να με κοιτάς στα μάτια γιατί είσαι κι εσύ έτοιμος. Τι λες πάμε; Αρκεί ένα βήμα την κάθε φορά. ΕΝΑ ΒΗΜΑ ΕΜΠΡΟΣ να μην ξαναδούμε πίσω ποτέ. ΠΟΤΕ ΞΑΝΑ. Μπορεί το βήμα να γίνει τρέξιμο, να κοιτάξουμε πίσω και κάποια στιγμή να έχουμε φύγει τόσο μακριά που να μην φαίνεται ο τόπος των αναμνήσεων που ζούσαμε. Είναι σίγουρο. Εγώ θέλω, το ξέρω και εσύ θέλεις, οπότε ας τρέξουμε να τελειώσουμε μια για πάντα ότι γαμημένο μας διέλυσε. Τρέξε Σκυλάκο Τρέξε………!!!!
Αν κουραστείς θα σε πάρω αγκαλιά, αν κουραστώ εγώ, να μου γαβγίζεις να θυμάμαι τον σκοπό, αρκεί να μην σταματήσουμε ποτέ."
Εσύ που φοβάσαι να δραπευτεύσεις. Εσύ που δεν βλέπεις ελπίδα καμιά...να θυμάσαι...η φυλακή είναι στο μυαλό σου.Τρέχα λοιπόν.Τρέχα με όλη την δύναμη του αδύναμου σου κορμιού. Τρέχα μέχρι να μείνεις ξέπνοος, μόνο τρέχα... Είσαι γενναίος!
Καλό βράδυ αγαπημένοι... Το γράμμα αυτό αφορά όλους μας. Οι φόβοι. Οι αγωνίες, τα πρέπει, τα μπορώ, τα δεν μπορώ, τα δεν αντέχω, όλα. Όλα! Όλα! είναι δικά μας δεσμά. Δικά μας. Ο σκυλάκος θέλει να τρέξει πια ελεύθερος και κάθε φορά που κάνουμε πίσω και μας πλακώνουν και πάλι οι σκιές, ένα του γάβγισμα, θα μας θυμίζει για πάντα, να μην ξεχνάμε τον σκοπό.
Τον σκοπό που θα μας κάνει να συνεχίσουμε να προσπαθούμε να μείνουμε ελεύθεροι. Ελεύθεροι! Όπως μας αξίζει!
...όπως σου αξίζει...Σε ευχαριστώ γενναίε μου...
Κατερίνα
Υ.Γ. Ο σκύλος της ιστορίας βρίσκεται ακόμη σε δεσμά, μα σύντομα όπως ορίζει ο νόμος, αυτό θα αλλάξει.
Η ζωή είναι ένα κερί αναμμένο στην άκρη ενός μυαλού. Όσο αντιστέκεται σε σκοτεινούς ανέμους παραμένει αναμμένο...Όταν οι αγέρηδες συνεπαίρνουν το μυαλό, το κερί σβήνει...σβήνει και πρέπει να γίνει κάτι. Κάποιος να έρθει και να το ανάψει ξανά!
Πολλές φορές μέσα μου νιώθω το κερί να τρεμοπαίζει σε σκοτεινές ριπές και άγριους βοριάδες. Μα γύρω άνθρωποι πολλοί και σαν δεν μπορώ να το ανάψω μόνη μου, με βοηθούν εκείνοι! Δεν το ξέρουν. Δεν μπορούν καν να φανταστούν πόσο σημαντικοί υπήρξαν εκείνη τη στιγμή που τους χρειαζόμουν...κι όμως...
Μπορεί να ήταν ξένοι που τους προσπέρασα στο δρόμο. Κι ένα χαμόγελο στο παιδί τους, ένα χάδι στο κεφάλι του τριχωτού τους φίλου, ένα χαμόγελο κι ένα φιλί στο στόμα του έρωτα τους, μια ομπρέλα που άνοιξε για δυο κι ας ήταν ξένοι, έτσι για να διασχίσουν μαζί το δρόμο μέσα στην μπόρα....άνθρωποι, που με την ύπαρξη τους άναψαν ένα κερί σβησμένο στο κεφάλι μου...
Έτσι συμβαίνει σαν αρχίζεις να παρατηρείς. Να παρατηρείς καλά ότι γίνεται γύρω σου. Ότι υπάρχει, ανασαίνει, ζει, γύρω σου!
Έτσι συμβαίνει σαν δεν ζεις στον κόσμο αυτό μόνος σου και συνειδητοποιείς πως όλοι αυτοί που περπατούν δίπλα σου, αγαπούν πονούν, ζουν ένα τέλος, έναν έρωτα, βιάζονται, χαίρονται, φοβούνται...ναι φοβούνται όσο εσύ!
Έτσι περπατώ στο δρόμο τον τελευταίο καιρό κι ύστερα ανοίγω το μικρό μου μπλοκάκι και γράφω την στιγμή που με άλλαξε..."η μαμά που φίλησε την μικρή πληγή του μωρού της για να περάσει ψιθυρίζοντας του πάει".... και πάει!
"Οι δυο φίλες που γελούσαν δυνατά, καθισμένες στην άκρη του μικρού καφέ στην πλατεία."
"Η γιαγιά που έπλεκε καθισμένη στο παγκάκι και στα πόδια της λιαζόταν ο μικρός της σκύλος..."
"Η ριπή ανέμου που ανακάτεψε τα φύλλα στο πέρασμα μου και τα έκανε να στροβιλίζονται πάνω από το κεφάλι μου."
" Η μυρωδιά του φρέσκου ψωμιού έξω από το φούρνο το πρωί".
"Η μικρή αδέσποτη γάτα που τρίφτηκε στο χέρι μου, σαν το άπλωσα για να την χαϊδέψω."
Η ζωή είναι τόσο γενναιόδωρη. Η μέρα τόσο γενναιόδωρη. Οι στιγμές τόσο γενναιόδωρες κι εμείς τόσο μόνοι. Μα μια στιγμή αν σταθείς και σκεφτείς θα νιώσεις την σύνδεση, με τον στρυφνό παππού, με τον αγέλαστο ταξιτζή, μα την μόνιμα βιαστική μαμά, με τον αγχωμένο άντρα που τρέχει κοιτώντας το ρολόι και πέφτει πάνω σου χωρίς να ζητήσει συγνώμη, με τον θυμωμένο οδηγό στο φανάρι, με τον αδιάφορο έφηβο. Άνθρωποι συνδεδεμένοι με μια τεράστια μοναξιά!
Μα όλοι αυτοί, όλοι εμείς, ζούμε στην ίδια στιγμή. Μοιραζόμαστε την ίδια μαγική στιγμή ο καθένας με τα δικά του συναισθήματα, με την δική του πραγματικότητα.... Αν σηκώσουμε τα μάτια πόσα θα βρούμε να μας ενώνουν. Πόσα θα νιώσουμε, πόσα θα αποδεχτούμε!
Έμαθα να παρατηρώ κι αυτή ήταν μια ανάγκη επιβίωσης. Άρχισα να το κάνω σαν βαρέθηκα να περπατώ με το κεφάλι χαμηλωμένο. Μόνιμα βιαστική και σκυθρωπή. Και ωωωω! τι κόσμος ήταν αυτός που απλώθηκε μπροστά μου! Πόσοι άνθρωποι μου προσέφεραν χαρά, χαμόγελο, ζεστασιά, νόημα, βοήθεια χωρίς καν να το ξέρουν! Αγόρασα ένα μικρό μπλοκάκι λοιπόν χρόνια τώρα - ιδέα από ένα εργαστήρι συγγραφικής τέχνης χρόνια πριν για να έχουμε πάντα υλικό σαν στερεύουμε από εικόνες κι ιδέες - και το κουβαλώ μαζί μου πάντα. Και καταγράφω. Ημερομηνία ώρα και στιγμή. Εικόνα και νιώθω. Δυο λέξεις όχι πολλά. Δυο λέξεις. Για να θυμάμαι τι ήταν αυτό που μου κέντησε ένα χαμόγελο στα σφιγμένα χείλη!
Αύριο σήκωσε το κεφάλι σου κι άρχισε να παρατηρείς. Θα δεις θαύματα πολλά. Θα συγκινηθείς, θα γελάσεις, να νιώσεις...και δεν θα σε αφορά καν αυτό που θα δεις. Μα θα σε αφορά. Γιατί σε αυτό τον κόσμο ζούμε μαζί. Μαζί, συνδεδεμένοι με έναν αόρατο ομφάλιο λώρο. Κι ύστερα πάρε ένα μικρό χαρούμενο μπλοκάκι και κατέγραψε τις στιγμές για να τις θυμάσαι για πάντα. Για να θυμάσαι πως μια ξένη στιγμή άναψε ένα φως στο σβησμένο κερί στο δικό σου κεφάλι! Έτσι το κερί σου, δεν θα σβήνει ποτέ γιατί ο κόσμος τούτος είναι πηγή. Πηγή ενέργειας και χαράς. Πηγή έμπνευσης κι ευτυχίας. Πηγή ζωής και πηγή συναισθημάτων. Πηγή στιγμών κι εμείς κοινωνοί...αν κρατήσεις το κεράκι αναμμένο θα μπορείς χωρίς να το ξέρεις να ανάβεις κεράκια στις ζωές άλλων ανθρώπων.
Γι 'αυτό να αγαπάς δυνατά, να γελάς δυνατά, να αγκαλιάζεις δυνατά και να ζεις δυνατά! Δυνατά!
Και το βράδυ άναψε ένα κεράκι στο δωμάτιο σου, πιες ένα ζεστό μυρωδάτο τσαγάκι και διάβασε το μπλοκάκι των ξένων στιγμών που κατέγραψες, εκείνων των στιγμών που σου έδωσαν νόημα και χαρά και σε συγκίνησαν και σε διακίνησαν και σου χάρισαν φως..
Την ίδια εκείνη ώρα, κάποιος θα διαβάζει την δική σου στιγμή, εκείνη που γελώντας δυνατά τον έκανες να γυρίσει να σε κοιτάξει και άναψες μέσα του ένα φως...
"Κάποτε ήμασταν τόσο κοντά...δεμένοι θαρρείς με ένα ομφάλιο λώρο. Με ένα σκοινί που κόπηκε άξαφνα για να γυρίσουμε ξανά πλάτη με πλάτη..."
Ας μην γυρίσουμε ξανά πλάτη με πλάτη. Ας μείνουμε δεμένοι. Ας μείνουμε κοντά...
Η ζωή είναι ένα κερί αναμμένο στην άκρη ενός μυαλού. Θα έρθουν αγέρηδες και βοριάδες. Μελτέμια και τραμουντάνες...μα εμείς να γελάμε δυνατά για να ακούμε ο ένας το γέλιο του άλλου και να μην τρομάζουμε από τα σκοτάδια σαν τα κεριά σβήνουν.
Γέλα δυνατά λοιπόν για κάποιον και κάποιος θα γελάσει δυνατά για εσένα... Ακούς; Δυνατά! και σιγά σιγά θα μάθεις να μην φοβάσαι με το γέλιο σου...
Η ανάρτηση ήταν έτοιμη. Ανάλαφρη χαρούμενη, γεμάτη ζωή και χαρά από το τριήμερο των γενεθλίων του αγοριού μας. Πέμπτη βράδυ ήρθαν τα κακά μαντάτα... Θυμάμαι ο παππούς μου που το έλεγε σαν ευχή αυτό! Καλά μαντάτα! Τι πελώρια ευχή!
Τα κακά μαντάτα ήταν πως έφυγε το κορίτσι μας...Δεν ήμασταν ακριβώς συγγενής. Η πρώτη ξαδέρφη της πρώτης ξαδέρφης...μα ξέρετε. Στο χωριό είμαστε όλοι ξαδέρφια! Ήταν άρρωστο το κορίτσι μας, μα όλοι προσμέναμε σε ένα θαύμα! Το θαύμα δεν έγινε ποτέ και όλα πάγωσαν. Το πρωινό της Παρασκευής με βρήκε να ταξιδεύω στο χωριό για να της πω αντίο. Η μέρα ηλιόλουστη χρώματα παντού. Το δάσος απέναντι χρωματιστό υπέροχο.Κόκκινα, κίτρινα και χρυσά φύλλα παντού! Ένα μαγικό τοπίο... Τι ομορφιά παντού κι εσύ να την χάνεις...
Μια πολύ μοναχική διαδρομή είναι αυτή σαν δεν έχεις παρέα. Μαζί μου οι σκέψεις μου οι μνήμες από καλοκαίρια στο χωριό. Με γέλια και ξενύχτια στην καφετέρια, βόλτες με τα μηχανάκια, φλερτ, ατελείωτα βράδια με συζητήσεις που δεν τέλειωναν ποτέ και σχέδια για την ζωή που θα ρθει...Κάναμε όνειρα πολλά για το τι και το πως. Όνειρα κοριστσίστικα και λίγο ροζ....Όταν είσαι μικρός ονειρεύεσαι μα δεν ξέρεις...Δεν ξέρεις πως πρέπει να την αντέχεις την ζωή που θα ρθει, μα πρέπει να αντέχεις και τα όνειρα για να μπορείς να τα κυνηγήσεις!...
Τελευταία φορά που την είδα ήταν στο χωριό. Ένα καλοκαίρι ξεκινούσε. Μιλήσαμε για λουλούδια. Για το πόσο τα αγαπάμε κι οι δυο. Έφυγε για λίγο κι ύστερα γύρισε με μια αγκαλιά από τα ολάνθιστα παχύφυτα της αυλής της. Τέτοια ήταν! Ήξερε να δίνει, δεν κρατούσε τίποτε για εκείνην...Γιατί δεν κρατούσες τίποτε για εσένα αγάπη, γιατί;....
Το πρωί εκείνο πριν φύγω έκανα μια βόλτα στην ηλιόλουστη αυλή.Τα λουλούδια της έχουν θεριέψει στις γλάστρες μου κι είναι χαρούμενα πολύ! Πολύ!!! Να ζουν τα λουλούδια σου κι εσύ να λείπεις...
Έτσι πέρασε η βδομάδα. Με το μυαλό λίγο πηγμένο, σε σκέψεις και μνήμες και θλίψη και την ίδια τη ζωή που δεν σου δίνει περιθώρια γιατί τρέχει κι είναι απαιτητική πολύ...Και χθες Πέμπτη πάλι την μέρα του Αρχάγγελου που παίρνει με γαλήνη τις ψυχές. Παρόλο που ήταν μεσοβδόμαδα, γιορτάζαμε την ονομαστική γιορτή του μεγάλου μας γιου. Απλά πράγματα έτσι για τη χαρά. Για να γεμίζει το σπίτι ζεστασιά και μυρωδιές ψημένων γλυκών που ο γιος μας αγαπά...κι ήρθε και το επόμενο κακό μαντάτο....
Πάλι κορίτσι. Συνάδελφος. Πέρασε από φωτιά. Φωτιά κι η ίδια. Μαχήτρια της ζωής με κάθε τρόπο. Πολεμίστρια. Ήξερε από ήττες, από αγώνες, από μάχες. Να έχεις κάνει μια τέτοια προσπάθεια στην ζωή σου. Να έχεις δώσει τέτοιον αγώνα για να την κατακτήσεις και μετά να σβήνεις έτσι. Άδικο! Μα τι είναι δίκαιο σε τούτη τη ζωή;
Τελευταία φορά την είδα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Αθήνα τον Ιούνιο. Τα μάτια της πιο μπλε κι από τον ουρανό πετούσαν σπίθες όπως πάντα.Θυμάμαι την αγκαλιά της, εκείνες τις δικές μας τις σφιχτές τις θεραπευτικές. Το γέλιο της. Την φωνή της. Τα χέρια της τα πονεμένα και εκείνο το χαμόγελο που πάντα έκρυβε κάτι...Αγωνίστρια να σώσει την ζωή της κι όχι μόνο την έσωσε, μα έδωσε νόημα σε πολλές χαμένες ψυχές. Χάρισε φως σε πολλά πλάσματα που ζούσαν σε σκιές!Τι υπέροχος τρόπος να ξεπληρώσεις το χρέος σου σε τούτη τη ζωή!
Δεν ήξερε πως ήταν άρρωστη τότε...φαινόταν δυνατή κι ολοζώντανη!
Βούλιαξα...ξέρω πως πολλές φορές σε αυτό το blog, έχω μιλήσει για το τέλος για ανθρώπους που έχουν χαθεί από την ζωή μας...όλοι χάνουμε ανθρώπους... Κι υπάρχουν κι αυτοί που χάνουν πλάσματα που αφήνουν ένα κενό στην καρδιά τους που δεν γεμίζει ξανά. Αφήνουν μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.Δεν θα γιάνει θαρρείς σε τούτη τη ζωή και πάλι με μια τέτοια πληγή πρέπει να συνεχίσουν να ζουν τη ζωή τους...Αδιανόητο μα τα καταφέρνουν.
Μα όσο κι αν ξέρεις πως η ζωή τραβά μπροστά θέλεις μια στάση, να ξαποστάσεις, να μείνεις εκεί μια στιγμή δική σου, με σκέψεις, με μνήμες, με δάκρυα, με θυμό. Θέλεις μια στιγμή να ουρλιάξεις κι ύστερα να μπεις πάλι στην καθημερινότητα. Να συνεχίσεις να βαδίζεις, να συνεχίσεις να ζεις και για λογαριασμό του άλλου...
Μια φίλη ανέβασε στον τοίχο της ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη...Σαν επιμνημόσυνη δέηση...Το διάβασα και κάτι μέσα μου φούσκωσε...και μετά καταλάγιασε σαν ξαφνικά να βρήκα λίγα για τα νιώθω μου!
"...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτε ο ένας από τον άλλον.
Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να αγωνιστούν.
Γιατί οι άνθρωποι σύντροφε
ζουν από την στιγμή
που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.
Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.
Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή
μπροστά στο θάνατο
ή έναν νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα..."
Κανείς δεν αποφασίζει να ζήσει έναν τέτοιο πόνο. Κανείς! Σε διαλέγει ο πόνος...γιατί; Ίσως και να μην μάθουμε ποτέ, σε τούτη τη ζωή. Μα στάθηκα λίγο σε τούτη την εικόνα που είχε το κορίτσι μας στο προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σκέφτηκα πως ναι...εκείνη έτσι έζησε την ζωή της. Έτσι αποφάσισε να τη ζήσει.
Χαμογελάω γιατί κι οι δυο έτσι αποφάσισαν να ζήσουν την ζωή τους κι αν και δεν συνδέθηκαν ποτέ εδώ, θα συνδεθούν εκεί. Είμαι σίγουρη. Αγρίμια και ονειροπόλες κι οι δυο. Με μάτια άγρια και τρυφερά μαζί. Πλάσματα ελεύθερα κι εγκλωβισμένα μαζί! Εύχομαι οι ψυχές τους να συναντηθούν και να γιάνει η μια την άλλη...
Κι εδώ πίσω δεν μένει παρά το στροβίλισμα ενός φύλλου που πέφτει στη γη.Ο τελευταίος του μαγικός χορός που γεμίζει με ενέργεια την διαδρομή του μέχρι να ακουμπήσει το χώμα και με γενναιοδωρία να συνεχίσει να γίνεται ενέργεια. Χους εις Χουν...
Καλημέρα αγαπημένοι...Ξέρω! Μα μην λυπηθείτε. Μην μαυρίσετε, μην σκεφτείτε πως όλα είναι μάταια...Καμία ανάσα μας δεν είναι μάταιη σε τούτη τη ζωή αν την κάνουμε με επίγνωση της σημαντικότητας της. Με επίγνωση της δύναμης της. Μπορεί να μας νικά ο θάνατος μα οι ρίζες μας, όπως είπε κι ο Χατζηδάκης, οι ρίζες μας είναι στους αιώνες...κι ο στόχος μας είναι σε τούτη εδώ τη στιγμούλα!
Ετούτη τη στιγμούλα που θα κάνουμε σημαντική και πελώρια κι αύριο σαν εμείς θα λείψουμε από αυτή τη γη, θα υπάρχει κάποιος που μας αγάπησε κι αγαπήθηκε από εμάς και θα θυμάται και ζώντας μαζί του την στιγμή μας, ριζώνουμε την μνήμη μας στην αιωνιότητα καθώς χρόνια μετά κάποιος θα μιλά με μια φράση μας, θα παίρνει νόημα από μια σκέψη μας, θα χαμογελά με την θύμηση μας. Γι΄αυτό σήμερα...κοιτάξου καλά στον καθρέφτη...και δώσε σε αυτή τη στιγμή που σου χαρίστηκε αξία. Μην νικηθείς απέναντι στη αιωνιότητα. Μην αφήνεσαι να χαθείς. Μην αφήνεσαι στην απελπισία. Η επανάσταση είναι χαμένη αν την κάνεις μόνος σου οπότε, μην μένεις μόνος κοίτα γύρω σου χέρια πολλά να πιαστείς, να χαϊδευτείς, να αγκαλιάσεις, να αγκαλιαστείς! Μην κρατάς για εσένα. Δώσε ότι έχεις, ότι μπορείς. Δώσε γαμώτο και τη μολότοφ που φαίνεται τόσο γοητευτική, σαν θυμώνεις και δεν βρίσκεις νόημα, μην την πετάς στο μέλλον...κι αυτό το τσιγάρο μην το ανάβεις, σβήστο το γαμημένο κι εκείνες θα το είχαν σβήσει αν ήξεραν...
Αν ήξεραν...
You have never been in love,
Until you've seen the stars,
reflect in the resevoirs
Αφιερωμένο! Δυνατά!!! να ακουστεί στα αστέρια!
Κατερίνα
