Αν ήξεραν...

Η ανάρτηση ήταν έτοιμη. Ανάλαφρη χαρούμενη, γεμάτη ζωή και χαρά από το τριήμερο των γενεθλίων του αγοριού μας. Πέμπτη βράδυ ήρθαν τα κακά μαντάτα... Θυμάμαι ο παππούς μου που το έλεγε σαν ευχή αυτό! Καλά μαντάτα! Τι πελώρια ευχή!

Τα κακά μαντάτα ήταν πως έφυγε το κορίτσι μας...Δεν ήμασταν ακριβώς συγγενής. Η πρώτη ξαδέρφη της πρώτης ξαδέρφης...μα ξέρετε. Στο χωριό είμαστε όλοι ξαδέρφια! Ήταν άρρωστο το κορίτσι μας, μα όλοι προσμέναμε σε ένα θαύμα! Το θαύμα δεν έγινε ποτέ και όλα πάγωσαν. Το πρωινό της Παρασκευής με βρήκε να ταξιδεύω στο χωριό για να της πω αντίο. Η μέρα ηλιόλουστη χρώματα παντού. Το δάσος απέναντι χρωματιστό υπέροχο.Κόκκινα, κίτρινα και χρυσά φύλλα παντού! Ένα  μαγικό τοπίο... Τι ομορφιά παντού κι εσύ να την χάνεις...

Μια πολύ μοναχική διαδρομή είναι αυτή σαν δεν έχεις παρέα. Μαζί μου οι σκέψεις μου οι μνήμες από καλοκαίρια στο χωριό. Με γέλια και ξενύχτια στην καφετέρια, βόλτες με τα μηχανάκια, φλερτ, ατελείωτα βράδια με συζητήσεις που δεν τέλειωναν ποτέ και σχέδια για την ζωή που θα ρθει...Κάναμε όνειρα πολλά για το τι και το πως. Όνειρα κοριστσίστικα και λίγο ροζ....Όταν είσαι μικρός ονειρεύεσαι μα δεν ξέρεις...Δεν ξέρεις πως πρέπει να την αντέχεις την ζωή που θα ρθει, μα πρέπει να αντέχεις και τα όνειρα για να μπορείς να τα κυνηγήσεις!...

Τελευταία φορά που την είδα ήταν στο χωριό. Ένα καλοκαίρι ξεκινούσε. Μιλήσαμε για λουλούδια. Για το πόσο τα αγαπάμε κι οι δυο. Έφυγε για λίγο κι ύστερα γύρισε με μια αγκαλιά από  τα ολάνθιστα παχύφυτα της αυλής της. Τέτοια ήταν! Ήξερε να δίνει, δεν κρατούσε τίποτε για εκείνην...Γιατί δεν κρατούσες τίποτε για εσένα αγάπη, γιατί;....

Το πρωί εκείνο πριν φύγω έκανα μια βόλτα στην ηλιόλουστη αυλή.Τα λουλούδια της έχουν θεριέψει στις γλάστρες μου κι είναι χαρούμενα πολύ! Πολύ!!! Να ζουν τα λουλούδια σου κι εσύ να λείπεις...

Έτσι πέρασε η βδομάδα. Με το μυαλό λίγο πηγμένο, σε σκέψεις και μνήμες και θλίψη και την ίδια τη ζωή που δεν σου δίνει περιθώρια γιατί τρέχει κι είναι απαιτητική πολύ...Και χθες Πέμπτη πάλι την μέρα του Αρχάγγελου που παίρνει με γαλήνη τις ψυχές. Παρόλο που ήταν μεσοβδόμαδα, γιορτάζαμε την ονομαστική γιορτή του μεγάλου μας γιου. Απλά πράγματα έτσι για τη χαρά. Για να γεμίζει το σπίτι ζεστασιά και μυρωδιές ψημένων γλυκών που ο γιος μας αγαπά...κι ήρθε και το επόμενο κακό μαντάτο....

Πάλι κορίτσι. Συνάδελφος. Πέρασε από φωτιά. Φωτιά κι η ίδια. Μαχήτρια της ζωής με κάθε τρόπο. Πολεμίστρια. Ήξερε από ήττες, από αγώνες, από μάχες. Να έχεις κάνει μια τέτοια προσπάθεια στην ζωή σου. Να έχεις δώσει τέτοιον αγώνα για να την κατακτήσεις και μετά να σβήνεις έτσι. Άδικο! Μα τι είναι δίκαιο σε τούτη τη ζωή;  

Τελευταία φορά την είδα στην παρουσίαση του βιβλίου μου στην Αθήνα τον Ιούνιο. Τα μάτια της πιο μπλε κι από τον ουρανό πετούσαν σπίθες όπως πάντα.Θυμάμαι την αγκαλιά της, εκείνες τις δικές μας τις σφιχτές τις θεραπευτικές. Το γέλιο της. Την φωνή της. Τα χέρια της τα πονεμένα και εκείνο το χαμόγελο που πάντα έκρυβε κάτι...Αγωνίστρια να σώσει την ζωή της κι όχι μόνο την έσωσε, μα έδωσε νόημα σε πολλές χαμένες ψυχές. Χάρισε φως σε πολλά πλάσματα που ζούσαν σε σκιές!Τι υπέροχος τρόπος να ξεπληρώσεις το χρέος σου σε τούτη τη ζωή!

Δεν ήξερε πως ήταν άρρωστη τότε...φαινόταν δυνατή κι ολοζώντανη!

Βούλιαξα...ξέρω πως πολλές φορές σε αυτό το blog, έχω μιλήσει για το τέλος για ανθρώπους που έχουν χαθεί από την ζωή μας...όλοι χάνουμε ανθρώπους... Κι υπάρχουν κι αυτοί που χάνουν πλάσματα που αφήνουν ένα κενό στην καρδιά τους που δεν γεμίζει ξανά. Αφήνουν μια πληγή που δεν θα κλείσει ποτέ.Δεν θα γιάνει θαρρείς σε τούτη τη ζωή και πάλι με μια τέτοια πληγή πρέπει να συνεχίσουν να ζουν τη ζωή τους...Αδιανόητο μα τα καταφέρνουν.

Μα όσο κι αν ξέρεις πως η ζωή τραβά μπροστά θέλεις μια στάση, να ξαποστάσεις, να μείνεις εκεί μια στιγμή δική σου, με σκέψεις, με μνήμες, με δάκρυα, με θυμό. Θέλεις μια στιγμή να ουρλιάξεις κι ύστερα να μπεις πάλι στην καθημερινότητα. Να συνεχίσεις να βαδίζεις, να συνεχίσεις να ζεις και για λογαριασμό του άλλου...

Μια φίλη ανέβασε στον τοίχο της ένα απόσπασμα από το ποίημα του Τάσου Λειβαδίτη...Σαν επιμνημόσυνη δέηση...Το διάβασα και κάτι μέσα μου φούσκωσε...και μετά καταλάγιασε σαν ξαφνικά να βρήκα λίγα για τα νιώθω μου!

"...και σμίγουν και χωρίζουν οι άνθρωποι και δεν παίρνει τίποτε ο ένας από τον άλλον.

Γιατί ο έρωτας είναι ο πιο δύσκολος δρόμος να αγωνιστούν.

Γιατί οι άνθρωποι σύντροφε 

ζουν από την στιγμή 

που βρίσκουν μια θέση στη ζωή των άλλων.

Και τότε κατάλαβες γιατί οι απελπισμένοι γίνονται οι πιο καλοί επαναστάτες.

Και μένουμε ανυπεράσπιστοι ξαφνικά, σαν ένα νικητή

μπροστά στο θάνατο 

ή έναν νικημένον αντίκρυ στην αιωνιότητα..."

Κανείς δεν αποφασίζει να ζήσει έναν τέτοιο πόνο. Κανείς! Σε διαλέγει ο πόνος...γιατί; Ίσως  και να μην μάθουμε ποτέ, σε τούτη τη ζωή. Μα στάθηκα λίγο σε τούτη την εικόνα που είχε το κορίτσι μας στο προφίλ της στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και σκέφτηκα πως ναι...εκείνη έτσι έζησε την ζωή της. Έτσι αποφάσισε να τη ζήσει.
Χαμογελάω γιατί κι οι δυο έτσι αποφάσισαν να ζήσουν την ζωή τους κι αν και δεν συνδέθηκαν ποτέ εδώ, θα συνδεθούν εκεί. Είμαι σίγουρη. Αγρίμια και ονειροπόλες κι οι δυο. Με μάτια άγρια και τρυφερά μαζί. Πλάσματα ελεύθερα κι εγκλωβισμένα μαζί! Εύχομαι οι ψυχές τους να συναντηθούν και να γιάνει η μια την άλλη...

Κι εδώ πίσω δεν μένει παρά το στροβίλισμα ενός φύλλου που πέφτει στη γη.Ο τελευταίος του μαγικός χορός που γεμίζει με ενέργεια την διαδρομή του μέχρι να ακουμπήσει το χώμα και με γενναιοδωρία να συνεχίσει να γίνεται ενέργεια. Χους εις Χουν...

Pixers

Καλημέρα αγαπημένοι...Ξέρω! Μα μην λυπηθείτε. Μην μαυρίσετε, μην σκεφτείτε πως όλα είναι μάταια...Καμία ανάσα μας δεν είναι μάταιη σε τούτη τη ζωή αν την κάνουμε με επίγνωση της σημαντικότητας της. Με επίγνωση της δύναμης της. Μπορεί να μας νικά ο θάνατος  μα οι ρίζες μας,  όπως είπε κι ο Χατζηδάκης, οι ρίζες μας είναι στους αιώνες...κι ο στόχος μας είναι σε τούτη εδώ τη στιγμούλα!

Ετούτη τη στιγμούλα που θα κάνουμε σημαντική και πελώρια κι αύριο σαν εμείς θα λείψουμε από αυτή τη γη, θα υπάρχει κάποιος που μας αγάπησε κι αγαπήθηκε από εμάς και θα θυμάται και ζώντας μαζί του την στιγμή μας,  ριζώνουμε την μνήμη μας στην αιωνιότητα καθώς χρόνια μετά κάποιος θα μιλά με μια φράση μας, θα παίρνει νόημα από μια σκέψη μας, θα χαμογελά με την θύμηση μας. Γι΄αυτό σήμερα...κοιτάξου καλά στον καθρέφτη...και δώσε σε αυτή τη στιγμή που σου χαρίστηκε αξία. Μην νικηθείς απέναντι στη αιωνιότητα. Μην αφήνεσαι να χαθείς. Μην αφήνεσαι στην απελπισία. Η επανάσταση είναι χαμένη αν την κάνεις μόνος σου οπότε, μην μένεις μόνος κοίτα γύρω σου χέρια πολλά να πιαστείς, να χαϊδευτείς, να αγκαλιάσεις, να αγκαλιαστείς! Μην κρατάς για εσένα. Δώσε ότι έχεις, ότι μπορείς. Δώσε γαμώτο και τη μολότοφ που φαίνεται τόσο γοητευτική, σαν θυμώνεις και δεν βρίσκεις νόημα, μην την πετάς στο μέλλον...κι αυτό το τσιγάρο μην το ανάβεις, σβήστο το γαμημένο κι εκείνες θα το είχαν σβήσει αν ήξεραν...

Αν ήξεραν...

You have never been in love, Until you've seen the stars, reflect in the resevoirs

Αφιερωμένο! Δυνατά!!! να ακουστεί στα αστέρια!
                                                                                                                    Κατερίνα